Δεν πιστεύω ότι το "Ξεχνώ" μπορεί να επέλθει ως αποτέλεσμα επιβολής προς τον εαυτό μας,
χωρίς να χρησιμοποιηθεί εννοείται κάποιο άλλο "ακραίο" μέσο, όπως συγκεκριμένες ουσίες,
υπνωτισμός κτλ.
Το "Ξεχνώ" λοιπόν δεν είναι λειτουργικό γιατί δεν μπορεί να υπάρξει όταν το επιθυμούμε.
Η ίδια η επιθυμία να "ξεχάσουμε" κάτι, θα είναι και ο λόγος που θα το επαναφέρουμε στη μνήμη
ξανά και ξανά.
Αν όχι "ξεχνώ" λοιπόν... τότε τι;
Μια παρόμοια κατάσταση είναι μάλλον η πλέον κατάλληλη και κρύβει λύσεις
φαινομενικά προσωρινές συνήθως. Η κατάσταση αυτή είναι το "Ξεχνιέμαι".
Πως μπορεί κάποιος να "ξεχνιέται" όμως;
Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Κι αν δεν τον έχει βρει, υπάρχει σίγουρα.
Κι αν κάποιος τρόπος δεν λειτούργησε, πάντα υπάρχει ένας καλύτερος,
ένας δυνατότερος. Βέβαια, το "Ξεχνιέμαι" σε σχέση με το "Ξεχνώ" θεωρείται
και πιθανότατα είναι αδύναμο, επειδή μοιάζει ή και είναι προσωρινό.
Εδώ όμως θα πω... Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.
Η ανάμνηση δε σβήνεται, δε διαγράφεται. Ωστόσο, επικαλύπτεται για λίγο
ή για πολύ ή και για πάντα και μάλιστα πολλές φορές μηχανικά, ενστικτωδώς,
από άμυνα του ίδιου του οργανισμού, της φύσης αυτού που ονομάζουμε "Ψυχή".
Τις υπόλοιπες φορές που δεν επεμβαίνει αυτή η άμυνα, αν θέλουμε
να γλιτώσουμε από αναμνήσεις, είμαστε μάλλον υποχρεωμένοι να "ξεχνιόμαστε",
κυρίως απασχολώντας όλο μας το Είναι με κάτι εντελώς διαφορετικό,
κάτι που να μην συσχετίζεται σε καμμία περίπτωση με την ανάμνηση
που δεν επιθυμούμε να επαναφέρουμε από τη "μνήμη" στο "νου" (σκέψη).
Μην προσπαθείτε/εύχεστε λοιπόν να ξεχάσετε. Δοκιμάστε να ξεχαστείτε.
Το "Ξεχνώ" λοιπόν δεν είναι λειτουργικό γιατί δεν μπορεί να υπάρξει όταν το επιθυμούμε.
Η ίδια η επιθυμία να "ξεχάσουμε" κάτι, θα είναι και ο λόγος που θα το επαναφέρουμε στη μνήμη
ξανά και ξανά.
Αν όχι "ξεχνώ" λοιπόν... τότε τι;
Συμφωνώ έως ενός σημείου. το ότι το "ξεχνώ δεν είναι λειτουργικό" ως προς το πρακτέο , γιατί το "ξεχνώ¨μπορεί να προέλθει από ενδογενείς παράγοντες (αμνησία) ακούσια της επιθυμίας του παθόντος.
Τώρα η επιθυμία να "ξεχάσουμε¨" είναι τα δύσκολα . Αν το "γεγονός" έχει χαραχτεί , έχει σκαλιστεί με καλλιτεχνικό καλέμι ή και εκουσίως το αποβάλλει ο νους μας, η ψυχή μας, είναι σίγουρο ότι δεν θα διαγραφεί ποτέ.
Ο πόνος που προκάλεσε όταν χαράζονταν στο υποσυνείδητό μας του έδωσε την ευκαιρία να φωλιάσει κάπου πολύ σκοτεινά, στα έγκατα της ψυχής, αλλά σε στιγμές που εκείνο επιλέγει ή του δίνεται το έναυσμα , επανέρχεται . Βρίσκει δρόμο να επανέλθει και ας είχε κρυφτεί σε ατελείωτους λαβύρινθους.
Μια μικρή λέξη, μια ξαφνική εικόνα που θα περάσει μπροστά από τα μάτια μας ή και στο όνειρό μας ακόμα, αυτό θα επανέλθει στην μνήμη μας και ίσως με περισσότερο πόνο. Η επιθυμία "του να ξεχάσουμε" δεν ικανοποιείται ποτέ. Μπορεί να πέσει σε λήθαργο , σε χειμερία νάρκη αλλά θα "ζει" πάντα παράλληλα με την ζωή μας .Από εμάς εξαρτάται να το κάνουμε "γλυκιά ανάμνηση"
Το ποθητό βέβαια θα είναι όταν επανέρχεται , να μην επηρεάζει το σήμερα , απλά να κάνει αισθητή την παρουσία του με ένα απλό φτερούγισμα της καρδιά και ένα τρυφερό χαμόγελο κατανόησης .
[quote user="Belladona" post="352276"]Συμφωνώ έως ενός σημείου. το ότι το "ξεχνώ δεν είναι λειτουργικό" ως προς το πρακτέο , γιατί το "ξεχνώ¨μπορεί να προέλθει από ενδογενείς παράγοντες (αμνησία) ακούσια της επιθυμίας του παθόντος.[/quote]
Όντως. Ακριβώς γι' αυτό το ονομάζω μη λειτουργικό, με την έννοια ότι ακριβώς όταν έχεις την επιθυμία να ξεχάσεις κάτι, αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Όταν από την άλλη ο οργανισμός αμύνεται κι αυτόματα το "επικαλύπτει", δεν μπορείς να έχεις την επιθυμία αυτή γιατί πολύ απλά ήδη αγνοείς την ίδια την ανάμνηση. Με λίγα λόγια είμαστε καταδικασμένοι να επιθυμούμε να ξεχάσουμε μόνο αυτά που δεν μπορούμε παρά να θυμόμαστε ;). Σαδιστικό, έτσι;
Σε καμμία περίπτωση πάντως δεν θέτω υπό αμφισβήτηση την χρηστικότητα της αυτόματης επικάλυψης (δήθεν διαγραφής) μιας ανάμνησης. Ακόμα και να την έθετα, ο οργανισμός ξέρει πολύ καλά τι κάνει, ασχέτως με το τι γνώμη έχουμε εμείς γι' αυτό.
..πως? πες μου πως?
Δεν θα ήθελα με τίποτα να ξεχάσω στιγμές από τη ζωή μου ίσως θεωρώντας - έστω και ως αυταπάτη - πως είχα τη δύναμη να τις ορίσω και να σταθώ ολόκληρη μέσα σ΄αυτές τις στιγμές. Έστω κι αν ήταν αυταπάτη που με ξεγελούσε, όπως είπα...
Να ξεχάσω τον πόνο που αποκόμισα ή την ψυχική σπατάλη ή τις απώλειες που είχα? Μα ήταν βαθμίδες για μένα! 'Αλλωστε μαθαίνει κανείς, εννοώ εξασκείται στο να χρησιμοποιεί ακόμα και τις άσχημες εμπειρίες θετικά. Γι' αυτό μάλλον ευχαριστώ τη ζωή περισσότερο για όσα μου πήρε παρά για όσα μου έδωσε...
Οπότε δεν θέλω να ξεχάσω... και είναι αλήθεια πως μάλλον το αντίθετο φοβάμαι: τη στιγμή που δεν θα θυμάμαι κομμάτια της ζωής μου...
ΥΓ. Νομίζω πως το θέμα αυτό ταιριάζει περισσότερο στην ενότητα της Ψυχολογίας και μεταφέρεται...
Εγώ πάντως θέλω να ξεχάσω.... Να ξεχαστώ.... Να εξαφανιστώ μη σου πω κι όλας!!!
Πολύ καλό αυτό..Προσπάθησε να ξεχαστείς και οχι να ξεχάσεις...
όταν δεν σ'αφήνουν να κάνεις τπτ απ'τα δυο όμως????? :evil:
Θα πάρω πολυβόλο τελικά!!!!
Οι μνήμες - είτε ολοζώντανες, είτε ξεθωριασμένες - αντιπροσωπεύουν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας που αν το ακυρώσουμε, είναι σαν να διαγράφουμε και ένα βιωμένο κομμάτι από τον εαυτό μας.
Ακόμα κι αν κλείσει η αυλαία, κάθε σημαντική σκηνοθεσία αφήνει τα ίχνη της και το αποτύπωμα του παρελθόντος μεταφέρεται πάντα και στο μέλλον.
Πώς να ξεχαστείς λοιπόν? Καμιά φορά μάλιστα οι μνήμες κρύβουν τόση δύναμη που βαλσαμώνουν, όπως τα παράξενα σχήματα σαν σκιές στους παλιούς καθρέφτες ενός καφενείου, και δεν λένε να ξεκολλήσουν με τίποτα... είναι σαν να αποκτούν τη δική τους υπόσταση και λειτουργούν πλέον ως πραγματικότητα... ;-)
[quote user="Nikos Apomakros" post="352266"]Η ανάμνηση δε σβήνεται, δε διαγράφεται.
Ωστόσο, επικαλύπτεται για λίγο ή για πολύ ή και για πάντα και μάλιστα πολλές φορές μηχανικά, ενστικτωδώς, από άμυνα του ίδιου του οργανισμού, της φύσης αυτού που ονομάζουμε "Ψυχή". [/quote]
Ας πάω λοιπόν ξανά στο παζάρι της ζωής. Και μάλιστα λέω σήμερα ν' αγοράσω έναν συντονιστή ''Ψυχής'' κι ένα μεγάλο τσίτινο κόκκινο φιόγκο και μια μάσκα για τον επόμενο χορό των μεταμφιεσμένων...
Γιατί, τελικά υπάρχει κάτι που θέλω να ξεχάσω κι αυτό είναι ότι, ποτέ δεν βρήκα κάποια ουσιαστική χαρά ή έστω ενδιαφέρον στα καθημερινά τετριμμένα... :sad: