Προτείνω το εξής παιχνίδι...
Πέντε τουλάχιστον χρήστες θα πρέπει να δώσουν από τέσσερις λέξεις της επιλογής τους. Μόλις μαζευτούν είκοσι (ή παραπάνω) λέξεις, θα φτιάξει ο καθένας που θέλει να συμμετέχει, μια ιστοριούλα, ένα κείμενο ή ένα ποίημα όπου θα τις χρησιμοποιεί, με θέμα της επιλογής του (ή και ασυνάρτητα).
Θα μπορεί βέβαια να χρησιμοποιήσει και άσχετες ανεξάρτητες λέξεις στο ενδιάμεσο, προκειμένου να υπάρχει μεγαλύτερη διαφοροποίηση στα γραφόμενα, η κάθε δημιουργία όμως δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τις 150 λέξεις συνολικά.
Τι λέτε;
Αυτό το έχουμε ξανακάνει, και έχουμε γράψει ιστοριούλες... λέμε τώρα... :mryellow:
Βέβαια δεν υπήρχαν προκαθορισμένες λέξεις ούτε κεντρική ιδέα οπότε ό,τι επιθυμούσε ο καθένας το έγραφε! Ξεκινούσε ο πρώτος και η ιστορία συνεχιζόταν με πλοκή βασιζόμενη πάνω στο αρχικό ποστ.
Αν ρωτάς εμένα, μέσα! Τρελαίνομαι για μυθοπλασία... ;-) :grin:
[size=14]+ 1[/size]
Μένει να μαζευτούν τουλάχιστον 2-3 ακόμα επομένως, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει πρόβλημα
Λέω τις λέξεις μου χμμμ
1) Φωτιά
2) Όνειρο
3) Μάχομαι
4) Καλοσύνη
1] Αυταπάτη
2] Στίλβη
3] Έρωτας
4] Μύθος
1.-Αγάπη
2.-Αμφιβολία
3.-Σκέπτομαι
4.-Υπερασπίζω
Παιδιά, μήπως θα μπορούσε να γίνει κάτι και μ' αυτό το παιχνίδι?
Με τον ενθουσιασμό μείναμε οι υποθετικοί συγγραφείς... :mrblue:
Κάποιος/α υποψήφιος/α???
Νομίζω πως υπάρχουν αρκετοί ενδιαφερόμενοι στα πέριξ... :smile:
Είναι μόλις 12 οι λέξεις που μαζεύτηκαν..
τραβηγμα
λουκουμι
στραβο
νομισμα
παιχνιδι
Μιας και η κυρία έβαλε πέντε λέξεις αντί για τέσσερις... και περιμένουμε να μαζευτούν συνολικά
είκοσι λέξεις προκειμένου να κάνουμε μια αρχή... αν βάζαμε και οι υπόλοιποι μια πέμπτη λέξη θα
είχαμε το θεμιτό νούμερο των είκοσι... χωρίς να προστεθεί κάποιος. Βέβαια όσο περισσότεροι τόσο
καλύτερα... αλλά απ' το ολότελα...
Σωστά... οπότε και η 5η δική μου λέξη είναι:
Οργανώνω
1) Αλήθεια
2) Ησυχία
3) Τραγούδι
4) Προσπάθεια
5) Υπέροχα
η πέμπτη μου λέξη είναι χμμμ... "υποκύπτω"
και μιας και συμπληρώσαμε το κατώτατο όριο που είχε τεθεί... θα έχω την ιστοριούλα μου
έτοιμη / δημοσιευμένη ελπίζω μέσα στο σαββατοκύριακο.
Παίζω και εγώ ...
Δεν είμαι σίγουρη για το πόσο θα βοηθήσω Νίκο. Λέξεις που δεν βάλατε...
Νίκος :lol:
Δρόμος
Καράβι
Παρέα
Άσχημο
Κι όταν λέω ότι έχω μνήμη χρυσόψαρου... δεν με παίρνουν στα σοβαρά.
Θυμήθηκα σήμερα το μεσημέρι ότι κάτι είχα υποσχεθεί εδώ και δεν το τήρησα...
Κι ενώ είμαι στη δουλειά... και γίνεται κι ένας ψιλοπανικός σήμερα
δεν είχα παρά να δώσω προτεραιότητα στην υπόσχεση... και να κάνω ότι μπορώ.
Λυπάμαι μόνο που το ξέχασα και δεν έγραψα κάτι με την ησυχία μου.
Μια φορά κι έναν καιρό...
έζησε στον κόσμο αυτό,
για λίγα μόλις δευτερόλεπτα,
μια ονειροπόλος σπίθα
που πήρε τον δρόμο το στραβό,
μακριά απ' την υπόλοιπη φωτιά
για να περάσει, όπως έλεγε, υπέροχα,
με δικά της τραγούδια και χορούς,
παιχνίδια ρίσκου κι ελιγμούς
γύρω απ΄την αγάπη και τον έρωτα.
Κι ήταν η πρώτη φορά στα χρονικά,
που σπίθα ζούσε ανέμελα το όνειρο,
δίχως τα ξύλα, τη φωτιά να την κρατούν
αθάνατη μεν αλλά κοντά τους, όμηρο.
Κι έτσι αλήθεια ξεκίνησε η όλη ιστορία,
με τις σπίθες να μην βρίσκουν ησυχία,
στον πειρασμό να υποκύπτουν, να οργανώνονται
και στη προσπάθεια να πετάξουνε παρέα,
στη στίλβη που εκχέει η αυταπάτη,
να μάχονται σκεπτόμενες εκείνες
πως αν σβήσουνε... θα σβήσουνε ωραία.
Κι η δόλια η μάνα τους φωτιά
θες από αμφιβολία ή και καλοσύνη
το δικαίωμά τους υπερασπίστηκε
καμμιά στον μύθο πίσω να μη μείνει
τα άσχημα που πέρασε αυτή
να μην περάσει άλλη κόρη
λουκούμι να περάσουνε ζωή
σαν από λίμνης νόμισμα κι ευχή
τραβώντας ρότα στο δικό τους το καράβι
πριν να πέσει καθεμιά ξεχωριστά
στο αναπόφευκτο... απόλυτο σκοτάδι.
Νίκος... ;-)
Μπραβο βρε Νικολα!!Μου αρεσε η ιστορια σου!!Ωραια αφηγηματικη ...αλλα και με μυνηματα...!!!
Για να δουμε και τους υπολοιπους...
......ειναι η πρωτη φορα που συμμετεχω.... συγχωρειστε με για τυχον λαθη.....
λοιπον βαζω 5 λεξουλες...
Ζωη
Θανατος
Γενεση
Απογνωση
Απελπισια
Τα συγχαρητήριά μου Νίκο! :grin:
Λέω να συνεχίσω κι εγώ...
Κάποτε, στο βασίλειο των ξωτικών, ζούσε μια καλοσυνάτη μεταξομαϊμού. Η αλήθεια στον μύθο είναι πως έβλεπε τη ζωή σαν υπέροχο παιχνίδι γεμάτο αυταπάτες.
Σ' έναν πολύ μυστηριώδη δρόμο, οι βελανιδιές και οι ασημόφυλλες λεύκες έσμιγαν σχηματίζοντας κάτι σαν σκοτεινό καράβι που οδηγούσε στο άγνωστο...
Εκεί, στη στραβή διχάλα ενός δέντρου που όμως της ερχόταν λουκούμι, συνήθιζε να κουρνιάζει η μεταξομαϊμού σαν μικρή, σκούρα, βελουδένια μπάλα με την κόκκινη ουρά της - στις αποχρώσεις της φωτιάς - δεμένη φιόγκο! 'Εκανε μάλιστα κάθε προσπάθεια να υπερασπίζεται τον χώρο της από τους εισβολείς.
'Ολο κοιτούσε το μαύρο διάστημα πέρα από τον ουρανό πλάθοντας όνειρα και τραγούδια έρωτα και αγάπης... Περνούσε ώρες να σκέφτεται ξύνοντας τη στίλβη των πραγμάτων. Δεν είχε αμφιβολία πως το άγνωστο σήμαινε ελευθερία και κανείς δεν έπρεπε να υποκύπτει ...
Μερικές φορές της άρεσε να οργανώνει μάχες με την παρέα των ήσυχων ξωτικών [είχε αδυναμία στο πιο ασχημούλι τον Νίκο ;-) ]. Πηδούσε από κλαδί σε κλαδί τραβώντας και πετώντας ώριμα βατόμουρα και κουκουνάρια, σωστή βροχή πάνω τους μήπως τα ξυπνήσει, να δουν το αληθινό νόμισμα της ζωής!!!
ΥΓ. Πιθανόν να έχω υπερβεί μερικές λεξούλες [δεν τις μέτρησα], δυστυχώς δεν έχω χρόνο να το επεξεργαστώ! :oops:
Οι λέξεις της papadia δεν έχουν χρησιμοποιηθεί, μπήκαν πριν λίγο...
Βοηθήστε με λίγο να καταλάβω γιατί η δημοσίευση της 2ης ιστορίας από την pixie τόσο γρήγορα με μπέρδεψε:
Με τις ίδιες 20 λέξεις γράφει το κείμενό του όποιος θέλει;
Ή μετά τη δημοσίευση κάποιου κειμένου (ιστορίας, ποιήματος κλπ κλπ), θα πρέπει να υπάρξουν 20 νέες λέξεις για την δημιουργία του νέου κειμένου;
Ή ο καθένας γράφει όποτε θέλει, ό,τι θέλει, χρησιμοποιώντας όποιες λέξεις επιλέξει; (αυτό όμως, μπορεί να γίνει σε άλλες ενότητες και δε νομίζω πως έχει καμία απολύτως σχέση με το συγκεκριμένο κάλεσμα/παιχνίδι).
Ευχαριστώ,
Κ.
Κανονικά το παιχνίδι έχει ως εξής. Βάζουμε από πέντε λέξεις ο καθένας (πριν αρχίσουν οι ιστορίες)
και μετά χρησιμοποιώντας ο καθένας αυτές τις λέξεις (ανάμεσα σε αρκετές άλλες) φτιάχνει την
δική του ιστορία (γι' αυτό και το ονόμασα "αποχρώσεις").
Μέχρι να τελειώσουν οι ιστορίες δεν προσθέτουμε άλλες λέξεις γιατί ουσιαστικά χαλάμε κάπως
την απόχρωση. Όταν όλοι (ή έστω όσοι αποφασίσουν να συμμετέχουν) έχουνε πει την ιστορία τους
τότε προχωράμε σε νέες λέξεις (5 ο καθένας) και μόλις μαζευτούν 20+ σε νέες ιστορίες κ.ο.κ.
Πολύ καλή προσπάθεια παιδιά ..μπράβο και στους δυο.
Αυτό θα πει παιχνίδι στο διαδίκτυο.
Ο Nikos θα μας λύσει τις απορίες...
ΠΟυ σημαίνει πως θα πρέπει να γραψουμε, κύριε, κύριε, την εκθεσούλα μας. ;-)
Εχω ΚΑΙ αρκετότατο διάβασμα εκτός φόρουμ :grin: .... μόλις είμαι λίγο ξεκούραστη με διαθεση θα το μαγειρέψω.
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα καράβι(σαπιοκάραβο) ονόματι ''Captain Νikos''. Και τι δεν είχε τραβήξει αλήθεια αυτό το σκαρί!!Oργάνωνε μικρές ήσυχες συνήθως κρουαζιέρες αλλά και στα κύματα που συναντούσε στο δρόμο του ποτέ δεν είχε υποκύψει.
Οι επιβάτες του; 'Ανθρωποι κυρίως μεσήλικες αλλά ονειροπόλοι με τη φωτιά ακόμα στην καρδιά. 'Ανθρωποι που είχαν ζήσει στη στίλβη της καθημερινότητας και υπερασπιζόταν πλέον την αξία ενός μύθου κι ας αποδεικνυότανε αυταπάτη. Άνθρωποι που δεν σταματούσαν την προσπάθεια και μάχονταν για το ιδανικό του έρωτα αναζητώντας το νόμισμα της αγάπης.
.............................................................
''Ήταν ένα μικρό καράβι...........ήταν ένα μικρό καράβι...............'' ο ήχος από το γνωστό τραγούδι στα χείλη τους έδειχνε μια παιχνιδιάρικη διάθεση και μια παιδική καλοσύνη. Ήταν βέβαια και το λικεράκι με το παραδοσιακό λουκούμι που συντελούσαν στην ευφορία!! Κάθε αμφιβολία, κάθε αρνητική σκέψη, όλα τα στραβά και τα άσχημα της ζωής ξεχνιότανε με τρόπο μαγικό στην υπέροχη αυτή παρέα...............
:grin:
Λοιπόν....για να δω αν θα γράψω όλες τις λέξεις ...
Ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που το λέγαν Αγάπη.
Ζούσε με τις τρεις αδερφές της, την Καλοσύνη, την Αυταπάτη,την Αμφιβολία και τον μεγαλύτερο τους αδερφό τον Έρωτα.
Μια μέρα η Αυταπάτη έπεισε την παρέα να περάσουν πιο πέρα από τον γνώριμο δρόμο, στο "Στραβό Απαγορευμένο Δάσος".
Υπήρχε ο μύθος πως εκεί που τελειώνει, στην ακτή, υπήρχε το καράβι του πειρατή Μαυρογένη, (... :grin: )
Ο ¨Ερωτας την βοήθησε σε αυτή την προσπάθεια.
Την αυγή καθώς περνούσαν τα πρώτα δέντρα, το αηδόνι τους είπε: Είδατε τι υπέροχο είναι το τραγούδι μου;
Και έτσι ξέχασαν τον άσχημο φόβο.
Το σουρούπωμα όμως, με το σκοτάδι, έφτασαν η απελπισία και η απόγνωση. Είχαν χαθεί.
Άναψαν μια φωτιά. Στην στίλβη της η Αμφιβολία δεν ησύχαζε, η Αυταπάτη φώναζε το ίδιο όνειρο της. Η Καλοσύνη σιωπηλά μοιράστηκε στα πέντε το λουκούμι της, σαν να ήθελε να πει όχι το ίδιο λάθος ...και ο Έρωτας γελούσε.
Ο Νίκος-υλοτόμος-βρέθηκε να περνάει από κει. Έτσι γεννήθηκε μια μεγαλύτερη παρέα.
Τους τράβηξε πίσω πάλι την αυγή, στον δρόμο, διηγώντας τους τον θάνατο του Μαυρογένη, την αλήθεια στην σιωπή της Αγάπης και την προσπάθεια της Αυταπάτης να τους ξεγελάσει.
:roll: :roll: :roll:
Βλεπω υπεροχες προσπαθειες μεχρι στιγμης...τετοιες ,που νομιζω οτι ο α33...θα βγαλει νεους λογοτεχνες... :cool: :cool:
Για να δουμε και τους υπολοιπους...
[quote user="fortune" post="356883"]:roll: :roll: :roll:
Βλεπω υπεροχες προσπαθειες μεχρι στιγμης...τετοιες ,που νομιζω οτι ο α33...θα βγαλει νεους λογοτεχνες... :cool: :cool:
Για να δουμε και τους υπολοιπους...[/quote]
Πως θα μάθουμε να λέμε παραμύθια στα εγγόνια μας ντε.... :razz: :grin:
[quote user="larus audouinii" post="356880"]Λοιπόν....για να δω αν θα γράψω όλες τις λέξεις ....[/quote]
Ε, καλά... κι αν μείνανε και κάποιες λεξούλες απέξω [νομίζω 7], αυτό δεν αλλάζει κάτι.
Νομίζω πως η συνολική προσπάθειά σου larus μου ήταν πολύ καλή!!! :grin:
Καλή συγγραφική συνέχεια! :smile:
ΥΓ. Οι λέξεις της papadia, επειδή μπήκαν εκ των υστέρων δλδ. μετά τη δημοσίευση της πρώτης ιστορίας, δεν θα χρησμοποιηθούν σ' αυτό το κύκλο. Η papadia όμως συμμετέχει κανονικά με τις 29, απλά δεν βάζει στην ιστορία τη δική της πρόταση[λέξεις]! :smile:
Πολύ θα ήθελα να δω στην ενότητα αυτή κι άλλη προσπάθεια...
Πού είστε οι υπόλοιποι παιδιά?
Νίκο? Να βάλουμε 5 νέες λέξεις - για όποιους ενδιαφέρονται βέβαια - πάμε άλλη μια προσπάθεια?
Τι προτείνεις? :smile:
Ναι φυσικά. Μ' αρέσουν οι αποχρώσεις
(του μαύρου... :lol: )
Δεν θα κάνω όμως την αρχή όσον αφορά στην ιστοριούλα.
Α, και τις λέξεις από αύριο γιατί πρέπει να πιάσω έστω ένα τρίωρο ύπνου πριν πάω δουλειά...
Καληνύχτες λοιπόν
Λέω να ξεκινήσουμε με την προηγούμενη συμμετοχή της papadia εδώ και να αναφερθούν οι 5 λέξεις που είχε βάλει εκ των υστέρων, οπότε να χρησιμοποιηθούν τώρα σ' αυτόν τον κύκλο γράφοντας ο καθένας την ιστορία του! Και η papadia εννοείται εφόσον συνεχίζεται το ενδιαφέρον της...
Α, είναι και η kuria που χρωστάει ιστορία!!!
[quote user="papadia" post="356726"]
Ζωή
Θάνατος
Γένεση
Απόγνωση
Απελπισία[/quote]
Και οι δικές μου 5 λέξεις είναι:
Μαύρο
Σκοτάδι
Μικρή
Βελτίωση
Δωμάτιο
....ωραια ξεκιναω εγω....
κ επειδη δε το ξερω καλα αυτο το παιχνιδι
ας μου συγχωρεθουν τυχον λαθη μου...
.....Ηρθε στη ΖΩΗ ετσι ξαφνικα και απροσμενα.
Ενα τοσο δα σπορακι που φυτρωσε...
Με τη ΓΕΝΝΗΣΗ της αλλαξαν ολα...
Εφερε χαρα σε ολους κ καθως
μεγαλωνε εδινε ολο κ περισσοτερη χαρα...
Ωσπου η μικρουλα ερωτευτηκε..
ερωτευτηκε παραφορα, παθιασμενα
κ γελαστηκε....κ ξεγελαστηκε...
Ηρθε σε ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ πολλες φορες...
κ οσο τα χρονια περνουσαν
η απελπισια εγινε ΑΠΟΓΝΩΣΗ...
τιποτα πια δε μπορουσε να τη κανει ευτυχισμενη...μα τιποτα
Μονο ο ΘΑΝΑΤΟΣ πλεον θα τη λυτρωνε!!!
Λοιπόν... :smile:
Χαίρομαι που υπάρχει διάθεση, σαφώς, δεν το συζητώ. Για να μην αλλάξουμε όμως τους κανόνες του παιχνιδιού όπως ο Νίκος αρχικά τους έθεσε...
Papadia, όμορφη η ιστοριούλα σου... αλλά βιάστηκες λιγάκι. Στην ιστορία που γράφει ο καθένας από εμάς χρησιμοποιούνται όλες οι λέξεις που βάζουν όλοι οι συμπαίκτες, όχι μόνον οι δικές μας. Στην προηγούμενη ιστορία χρησιμοποιήσαμε 30 νομίζω.;-)
Συνεπώς περιμένουμε να πουν και οι υπόλοιποι τις λέξεις τους και στη συνέχεια γράφουμε την ιστορία μας. Για την ώρα είπες μόνο εσύ κι εγώ από 5 λέξεις. Δεν είναι αρκετές ακόμα, περιμένουμε κι άλλες συμμετοχές.
οκ τωρα καταλαβα......ευχαριστω
[quote user="pixie"]..
[quote user="papadia"]
Ζωή
Θάνατος
Γένεση
Απόγνωση
Απελπισία[/quote]
Και οι δικές μου 5 λέξεις είναι:
Μαύρο
Σκοτάδι
Μικρή
Βελτίωση
Δωμάτιο[/quote]
και οι δικές μου
:arrow: Αυθαίρετα
:arrow: Τσιπούρα
:arrow: Μπακλαβάς
:arrow: Hilton
:arrow: Ομόνοια
Άστρο,
Στροφή,
Τρόμος,
Ρόλος,
Οχυρό
(δεν παίζω. Ο Κώστας έβαλε τις λέξεις "αυθαίρετα" και "τσιπούρα", ή θα κλέβει, ή θα δουλεύει ή θα τρώει :smile: )
Μάχη.
Καταφύγιο.
Πρωϊ.
Φανάρι.
Τέλος.
Ωραία! 25 λέξεις νομίζω είναι καλά για να το στήσουμε το θέμα! :grin:
Φτιάχνουμε τώρα από μια ιστορία ο καθένας από εμάς που βάλαμε τις λέξεις, αλλά νομίζω ότι και όποιος άλλος θέλει και έχει τη διάθεση να γράψει μια ιστοριούλα ας το κάνει, αλλά χωρίς νέες λέξεις, Οκ? Χρησιμοποιούμε δλδ. όλοι υποχρεωτικά αυτές τις 25 λέξεις μέσα στην ιστορία μας [όριο 150 λέξεις όπως είχε ζητηθεί αρχικά από τον Νίκο].
Οι λέξεις είναι:
Ζωή
Θάνατος
Γένεση
Απόγνωση
Απελπισία
Μαύρο
Σκοτάδι
Μικρή
Βελτίωση
Δωμάτιο
Αυθαίρετα
Τσιπούρα
Μπακλαβάς
Hilton
Ομόνοια
Άστρο
Στροφή
Τρόμος
Ρόλος
Οχυρό
Μάχη
Καταφύγιο
Πρωϊ
Φανάρι
Τέλος
....ο πατερας της καθε ΠΡΩΙ πηγαινε στη πλατεια ΟΜΟΝΟΙΑΣ για να βρει δουλεια..
δυσκολα εκεινα τα χρονια...η μητερας της καθε πρωί,χαραματα μεσα στο
ΜΑΥΡΟ ΣΚΟΤΑΔΙ περιμενε εκει στο ΦΑΝΑΡΙ στη ΣΤΡΟΦΗ του HILTON το
λεωφορειο..ειχαν φτιαξει ενα μικρο ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ σπιτακι με ΜΙΚΡΑ ΔΩΜΑΤΙΑ...
ηταν το ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ τους...κατι σαν ΟΧΥΡΟ....
κ καθε μερα εδιναν τη δικη τους ΜΑΧΗ....
δε περιμεναν καμμια ΒΕΛΤΙΩΣΗ στη ΖΩΗ τους..
ο καθενας ειχε το ΡΟΛΟ του....
ωσπου καποια μερα ολα αλλαξαν....ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ η μικρουλα τους
ο ΤΡΟΜΟΣ πια εφυγε απο τα ματια τους μπηκε η χαρα στο σπιτι τους...
ο πατερας χαρουμενος γυριζε τις κυριακες απο το καφενειο
με το αγαπημενο του γλυκο τον ΜΠΑΚΛΑΒΑ κ
τα σαββατα πηγαινε στη ψαραγορα για να αγορασει τις ΤΣΙΠΟΥΡΕΣ
που τοσο αρεσαν στην γυναικα του...
ετσι κυλουσε η ζωη τους...ωσπου η μικρουλα ...μεγαλωσε
μεγαλωσε κ ερωτευτηκε
ερωτευτηκε κ ξεγελαστηκε.....
γεμισε η καρδουλα της με ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ
η απελπισια της με τα χρονια εγινε ΑΠΟΓΝΩΣΗ...
τιποτα πια δε μπορουσε να τη κανει ευτυχισμενη..
το εννοιωθε πια πως μονο ο ΘΑΝΑΤΟΣ θα τη λυτρωνε...
εβλεπε το ΑΣΤΡΟ της να δυει...τοσο γρηγορα...τοσο απροσμενα...
ωσπου ηρθε το ΤΕΛΟΣ......
Καταχείμωνο πρωί, σύννους και σκυθρωπός ο ουρανός ακόμα, μαύρο σκοτάδι, και στο Θέατρο Hilton οι ρόλοι μόλις έχουν δοθεί. Αληθινή μάχη είχε γίνει μεταξύ των υποψήφιων αλλά στο τέλος τον πρώτο ρόλο πήρε – για πολλούς λιγάκι αυθαίρετα - μια μικρή σε ηλικία αλλά πολύ λαμπερή κοπέλα, η Ζωή, που όλοι έλεγαν πως είναι πολύπλευρο ταλέντο και έχει άστρο!
Η Ζωή είχε μια ιστορία βουτηγμένη στην απόγνωση και την απελπισία. Γεννημένη στο Φανάρι όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια, μετά τον τρόμο από τον θάνατο των γονιών της σε ατύχημα, ήρθε στην Αθήνα για να βρει καταφύγιο σε ένα δωματιάκι στην περιοχή της Ομόνοιας.
Σπούδαζε ηθοποιία και συγχρόνως δούλευε όπου εύρισκε, δουλειές της νύχτας, σε ένα εργαστήριο με φύλλα για μπακλαβά, ακόμα και στην ψαραγορά πουλώντας τσιπούρες και άλλα ψαρικά.
Σε μια στροφή της τύχης όμως όλα άρχισαν να βελτιώνονται και να που η επιτυχία ερχόταν τώρα από παντού να πλάσει το σώμα της. Και να που το θέατρο γινόταν για τη Ζωή το υπέροχο οχυρό της!
(Προσπάθησα να το κάνω όσο μικρότερο μπορούσα, συγνώμη αν ξεπερνάει τις 150 λέξεις)
Ο Θήτα άνοιξε την μπαλκονόπορτα και πήρε βαθιά ανάσα, αποφασισμένος να απαγγείλει σωστά
για να κερδίσει τον ρόλο. Προσπαθούσε επί ώρες χωρίς βελτίωση.
"Ω Θάνατε... Ω Θάνατε..."
"Ω έλατο ω έλατο, αφού δεν το ʽχεις, ξεπέρνα το!", ακούστηκε η φωνή του γείτονα κι έπειτα γελάκια
και ψίθυροι. Ο Θήτα πείσμωσε. Δεν θα έχανε τη μάχη εξαιτίας κανενός.
"Ω Θάνατε... θεωρείσαι λύτρωση σε στιγμές απελπισίας... χμμ"
"Κι εσύ μας φέρνεις σε απόγνωση, ώρες κοινής ησυχίας", ακούστηκε ξανά η φωνή και πιο έντονα τα
γελάκια. Ο Θήτα συνέχισε...
"..τι είναι όμως η Ζωή, τι είναι η Γέννηση, αν όχι μια ανάπαυλα απʼ τʼ απόλυτο σκοτάδι;"
"Είναι Τσιπούρες, Ούζα, Μπακλαβάς και κάποιος να σε κάνει να γελάς... απρόσμενα το βράδυ",
ακούστηκε η φωνή κι ακολούθησαν δυνατά γέλια και χειροκροτήματα.
Ο Θήτα τελικά χαμογέλασε.
"Βαγγελάκη... το ξέρω πως τʼ αστεία σου είναι... καλοπροαίρετα,
μα το πρωί θα πάω για οντισιόν... κι όχι με στιχάκια Αυθαίρετα.
Θα με φάνε οι κριτές... του Hilton τα ανήμερα θηρία
και θα πουλάω στο τέλος χαρτομάντιλα... στης Ομόνοιας τη πλατεία.
Μη μʼ εμποδίζετε λοιπόν... καπνίζοντας το Μαύρο...
να γίνω τʼ Άστρο που μπορώ, τον εαυτό μου να ʽβρω.
Εινʼ η ελπίδα μου μικρή, για τη μεγάλη μου στροφή
και τη κοιτώ, πιστέψτε με, με τρόμο.
Γιατί τελειώσαν τα λεφτά και θα βρεθώ στα ξαφνικά,
απʼ το δωμάτιο αυτό και οχυρό, πίσω ξανά... στο δρόμο."
Ακολούθησαν γέλια, φωνές επιδοκιμασίας και χειροκροτήματα.
"Μπράβο Θήτα! Μαζί σου! Καλή επιτυχία! Βάστα γερά το φανάρι στο σκοτάδι των ατάλαντων!"
είπε η φωνή που όντως ανήκε στον Βαγγέλη .
"Α και που ʽσαι, αν χρειαστείς καταφύγιο, εδώ είμαστε! Είσαι πάντα ευπρόσδεκτος! Τέλος!"
[quote user="Nikos Apomakros" post="359747"](Προσπάθησα να το κάνω όσο μικρότερο μπορούσα, συγνώμη αν ξεπερνάει τις 150 λέξεις)[/quote]
E, σίγουρα θάχει καμιά 100 λεξούλες παραπάνω αλλά σε συγχωρούμε! :smile:
Ωραία η ιστορία σου, ευρηματικός ο τρόπος, μου άρεσε...
ήταν άδικο όμως οπότε δεν πιάνεται... απλά δεν ήθελα να την "πετάξω" :)
Μια χαρά πιάνεται! :oops: :mrorange:
Αλλά άμα θέλεις πάμε άλλη μια προσπάθεια [κι εγώ βιαστικά έγραψα κάτι, ευχαρίστως το επαναλαμβάνω]...
Είναι πρόκληση δε λέω... Κάποιοι όμως δε φτάσανε καν στη πρώτη προσπάθεια...
....οτι ηταν αδικο...ναι ηταν αδικο..
γτ εγω καθομουν μια μια κ μετρουσα τις λεξουλες
ακομα κ τους συνδεσμους.. :lol: :lol: :lol: :lol:
Να γράψω και γω ιστορία? Εγώ λέω να γράψω κι ας μην έχω πει γράμματα......................................................... :lol: :lol:
Τρόμος και κρύος ιδρώτας έλουσε την Μαρία όταν βγαίνοντας από το Hilton σε μια στροφή κάπου στην Ομόνοια τη σταμάτησε πρωί πρωί μες στο μαύρο σκοτάδι η δυνατή σειρήνα ενός περιπολικού γιατί είχε περάσει με κόκκινο το φανάρι και με υπερβολική μάλιστα ταχύτητα. Της άρεσε να τρέχει με δυνατά και ακριβά αμάξια, τα θεωρούσε οχυρά ασφαλείας, άλλοτε χορεύοντας με τη ζωή κι άλλοτε με τον θάνατο.
Ριψοκίνδυνη από τη γέννησή της, ατίθαση τόσο που η μάνα της τη φώναζε Ταρζανομαρία. Δύσκολος ήταν κι ο ρόλος εκείνης, μάχες έδινε καθημερινά για να στρώσει την κόρη της με την ψυχή γεμάτη απόγνωση κι απελπισία χωρίς όμως καμία βελτίωση στον αυθαίρετο χαρακτήρα της μικρής, που πάντα στην αγκαλιά της εύρισκε καταφύγιο.
-Μαρία, αστεράκι μου!! Ξύπνα να φας την τσιπούρα σου! Έχει και μπακλαβά! Μεσημέριασε! Ακούστηκε μια γυναικεία φωνή έξω από το δωμάτιο.
-Θεέ μου, όνειρο ήταν, συλλογίστηκε η Μαρία...............................................................όνειρο με αίσιο τέλος...........................................................
Καθένας μπορεί να φτιάξει ιστορία, ασχέτως αν έχει συμβάλλει με λέξεις ή όχι. Απλά πριν αρχίσουμε
τις ιστορίες μας, θα πρέπει να έχουν μαζευτεί 25+ λέξεις.
Ωραία η ιστορία σου όπως και οι υπόλοιπες. Μ' αρέσει που καθένας με τις ίδιες λέξεις πλάθει ένα
τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα στο νου του. Αυτός ήταν κι ο λόγος άλλωστε που πρότεινα αυτό
το παιχνίδι.
Pixie καλύτερα να αφήσουμε την πρόκληση για την επόμενη ιστορία ;-)
[quote user="Nikos Apomakros" post="359800"]Pixie καλύτερα να αφήσουμε την πρόκληση για την επόμενη ιστορία ;-)[/quote]
Μήπως ήρθε επιτέλους αυτή η μαγική στιγμή για την επόμενη ιστορία? Δεν κρατιέμαι... :oops:
Να πούμε πάλι από 5 λέξεις όποιος ενδιαφέρεται να δηλώσει συμμετοχή? :idea:
εννοείται θα συμμετέχω. Υπολείπονται 3 συμμετοχές
[quote user="pixie" post="370102"]Να πούμε πάλι από 5 λέξεις όποιος ενδιαφέρεται να δηλώσει συμμετοχή? :idea:[/quote]
Ελάτε βρε παιδιά να στήσουμε από μια ιστοριούλα και πάλι! :smile:
Να κάνω την αρχή?
Καλύβα
Ήλιος
Προκατάληψη
Επιρροή
Σχέδιο
Αν υπάρχει ενδιαφέρον συνεχίστε με τις δικές σας λέξεις...
Υστερία
Φύλακας
Αντίτιμο
Κάστανο
Ισορροπία
Αχ, τι ωραία!!!!!!!!!!!!! :shock: :grin:
Ψιθυρίζω
Απόσυρση
Χυμοί
Νεροποντή
Εκστασιάζομαι
χαρα
απογνωση
στερηση
απελπισια
διαισθηση
Ανακεφαλαίωση! :smile:
Μέχρι στιγμής έχουμε 20 λέξεις για τη δημιουργία μιας ιστορίας, τις εξής παρακάτω:
Καλύβα
Ήλιος
Προκατάληψη
Επιρροή
Σχέδιο
Υστερία
Φύλακας
Αντίτιμο
Κάστανο
Ισορροπία
Ψιθυρίζω
Απόσυρση
Χυμοί
Νεροποντή
Εκστασιάζομαι
Χαρά
Απόγνωση
Στέρηση
Απελπισία
Διαίσθηση
Περιμένουμε 5 λέξεις ακόμα από κάποιον/α ή ξεκινάμε τις ιστοριούλες μας οι ενδιαφερόμενοι?
Ας είναι και 20 οι λέξεις! :grin:
Κι ας κάνουμε μια απόπειρα γραφής ενός κειμένου [μέχρι 150 λέξεις όπως ορίζεται από τον Νίκο] με τις υπάρχουσες λέξεις.
Ήταν από εκείνα τα μαγικά απογεύματα που ο ήλιος αποσύρεται κατακόκκινος καθώς δύει στο σημείο που μοιάζει να ενώνεται ο ουρανός με τη γη. Έπιασα τον εαυτό μου να φαντάζεται πως ισορροπεί σαν τους ακροβάτες πάνω στη νοητή γραμμή που σχηματίζεται στον ορίζοντα, να στέκει εκστασιασμένος αποθησαυρίζοντας την τελευταία φωτεινή σταλαγματιά της μέρας ψιθυρίζοντας κι αποκαλύπτοντας τα σχέδιά μου στη θάλασσα χωρίς προκαταλήψεις σαν να'ταν η εξομολογήτρα μου.
Ώσπου ξαφνικά, μια δυνατή νεροποντή με συνέφερε απότομα και με οδήγησε να τρέχω αλαφιασμένη και σε κατάσταση υστερίας στην κοντινή καλύβα του φύλακα. Η αρχική απελπισία και απόγνωση γρήγορα έδωσαν τη θέση τους στη χαρά αφού ο φύλακας μου πρόσφερε φιλοξενία, κάστανα ψημένα στο τζάκι και χυμό από φρεσκοστιμμένο πορτοκάλι.
Τελικά η διαίσθησή μου να τρέξω εκεί λειτούργησε σωστά και το αντίτιμο ήταν όχι μόνο να μην στερηθώ τίποτα, αλλά η μικρή αυτή περιπέτεια να έχει μια θετική επιρροή πάνω μου!
Η αυθαίρετη κατάλυση των κοινωνικών δικαιωμάτων προκαλεί δυστυχία και οδηγεί σε Aπόγνωση και Aπελπισία.
Η Στέρηση της ελεύθερης φωνής των πολιτών είναι εγκληματική και η χειρότερη προοπτική.
Και τώρα στα δύσκολα Ψιθυρίζεται από πολλούς το γνωστό: Ποιος θα βγάλει τα Κάστανα από τη φωτιά?
Η Διαίσθησή μου λέει το Αντίτιμο αυτής της διαφθοράς θα είναι η μιζέρια, η κοινωνική Προκατάληψη και η οικονομική φτώχεια. Σε λίγο θα ζούμε σε Καλύβες, λέει η μάνα μου. Στα σκουπίδια κάθε ουσία και Χυμός ζωής κι η Χαρά πέταξε σε μέρη μακρινά!!!
Αντί να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι αυτής της κατάστασης ή να Αποσυρθούν έστω από ντροπή, Εκστασιάζονται με τα κακόβουλα Σχέδιά τους και το παίζουν θεματο-Φύλακες αξιών. Μου προκαλεί ναυτία το σκηνικό, με οδηγεί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, πιθανότατα είμαι κάτω από την Επιρροή μιας μόνιμης Υστερίας.
Εύχομαι να ξαναβρούμε την Ισορροπία μας, να βγει ξανά ένας καθαρός Ήλιος, όπως λάμπει μετά από κάθε γερή Νεροποντή!!!!!
:smile:
Στον Ήλιο αντίκειμαι, Φύλακας της σκιάς μου,
στη Καλύβα του κόσμου. Αυτό είμαι, αυτό είναι όλα.
Το Σχέδιο μιας Νεροποντής στο χώμα. Μια Υστερική
ζωγραφιά απόλυτης Ισορροπίας. Ένα αποτύπωμα.
Αποσύρομαι. Ίσως η Διαίσθηση να είναι η Επιρροή μιας
Στέρησης, ίσως και όχι. Δεν έχει σημασία. Τους αφήνω.
"Όλα θα πάνε καλά", λένε. Η Χαρά της Προκατάληψης.
Έκστασιασμένοι πίνουν Χυμούς και δε τρέχει πια Κάστανο.
Απόγνωση κι Απελπισία καραδοκούν το τέλος της γιορτής.
Από πριν όμως Ψιθυρίζαν το Αντίτιμο. Απόψε δε γιορτάζω.
Μια χαρά, παιδιά μπράβο! :grin:
Ποιός άλλος ενδιαφέρεται για τη δημιουργία μιας ιστοριούλας με τις συγκεκριμένες 20 λέξεις?
Εν τη αναμονή συμμετοχής... ;-)
ΥΓ. Υπενθυμίζω ότι στην περίπτωση που δεν έχετε βάλει εσείς λέξεις δεν έχει σημασία, μπορείτε να γράψετε με τις 20 υπάρχουσες.
....Μια ζωη ΣΤΕΡΗΣΕΙΣ..φτωχια..λιγο ψωμι για φαγητο κ σιροπιαστα ΚΑΣΤΑΝΑ για γλυκο..
κιομας καποτε ητα ολα αλλοιως αλλα το ΑΝΤΙΤΙΜΟ της ΧΑΡΑΣ ακριβο..
συχνα με επιασε ΥΣΤΕΡΙΑ..κ μετα επεφτα σε ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ..
η ΑΠΟΓΝΩΣΗ ειχε θρονιασει μονιμα στη ψυχη μου που ειχε στεγνωσει
πια ..δεν ειχε ΧΥΜΟΥΣ η χαρα ειχε σημανει ΑΠΟΣΥΡΣΗ απο ολα
ειχα χασει τις ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ μου...
αλλα ξαφνικα λες κ κατι εγινε
ενας ΦΥΛΑΚΑΣ αγγελος μου ΨΥΘΙΡΙΣΕ να παω
σε εκεινη την ερημικη ΚΑΛΥΒΑ
που εβλεπασυχνα στα ονειρα μου..
οταν εφτασα...ΕΚΣΤΑΣΙΑΣΤΗΚΑ...ολα ονειρεμενα..
η ΝΕΡΟΠΟΝΤΗ ξαφνικα μου εδωσε τη ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ οτι
ξεπλυνε ολεςμου τις ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
μου μου ταλανιζαν τη ζωη μου
τερμα πια οι ΕΠΙΡΡΟΕΣ
αρχισα να κανω ονειρα να κανω ΣΧΕΔΙΑ
μπηκε ΗΛΙΟΣ στη ζωη μου κ φωτισε τα παντα
κ επειδη μου αρεσει πολυ...μα παρα πολυ το χιουμορ
ευθαρσως δηλωνω οτι ειναι δικο μου αυτο το κειμενακι :lol: :lol: :lol:
Ουάου! Πολύ καλό κειμενάκι και το παραπάνω! Αυτό είναι το ωραίο, 4 ιστοριούλες, 4 διαφορετικές κεντρικές ιδέες. :grin:
Οπότε πάμε άλλες 20 νέες λεξούλες ώστε να το συνεχίσουμε εμείς οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι συμμετέχοντες εδώ σε τούτη την ενότητα βεβαίως, αλλά και όποιος άλλος το επιθυμεί? :mrblue:
Ξεκινάμε? :grin:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΜΑΝΟΛΙΑ
ΚΑΜΒΑΣ
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΥΠΟΣΧΕΣΗ
αστάθεια, όρκος, σκόνη, μερτικό, όλεθρος
Eνδιαφέρον
Γωνία
Ανάσα
Θεωρία
Αύριο
...μελλον
χθες
σημερα
βραδυ
χρονος
Και η γνωστή ανακεφαλαίωση! :grin:
Οι λέξεις μας μέχρι στιγμής είναι:
Ελευθερία
Μανόλια
Καμβάς
Τραγούδι
Υπόσχεση
Αστάθεια
Όρκος
Σκόνη
Μερτικό
Όλεθρος
Ενδιαφέρον
Γωνία
Ανάσα
Θεωρία
Αύριο
Μέλλον
Χθες
Σήμερα
Βράδυ
Χρόνος
...θα περιμενουμε κιαλλες λεξουλες???
Ο καμβάς έμεινε επιτέλους άδειος. Έσβησα και την τελευταία μανόλια.
Έμεινε μονάχα η υπογραφή, κάτω δεξιά, σαν υπόσχεση που αν και δεν
είχε πια κανένα νόημα, τηρήθηκε, προσπαθώντας να έχει μερτικό στο όποιο ενδιαφέρον.
Έτσι σχεδόν λευκό άφησα τον καμβά να σαπίζει στο υπόγειο. Ίσως επειδή η σκόνη
θα τον ζωγραφίσει καλύτερα. Καλύτερα από μένα, απ' τον καθένα. Η σκόνη ξέρει από Όλεθρο,
από Αστάθεια, από Ελευθερία. Γιατί αφήνεται ολότελα. Αιωρείται ή ξαποσταίνει.
Κάποιες φορές ταξιδεύει από Ανάσα σε ανάσα, ανασηκώνεται μ' ένα τραγούδι,
ακουμπά σε μια θεωρία, σκεπάζει τη ψυχή μας ολότελα κάποια βράδια.
Ναι. Η σκόνη ζωγραφίζει καλύτερα απ' τον καθένα. Το χτες, το σήμερα, το αύριο.
Την πάροδο του Χρόνου. Ίσως η σκόνη να είναι το πραγματικό παρελθόν και το μοναδικό μέλλον
κάθε μα κάθε πράγματος. Από μια ιδιαίτερα παράδοξη οπτική Γωνία, που θα 'παιρνα όρκο
πως είναι αληθινή.
...Ολα εγιναν ΣΚΟΝΗ..το ΧΘΕΣ...το ΣΗΜΕΡΑ...
μη με ψαχνεις μακρυα..ειμαι εκει στη δεξια ΓΩΝΙΑ του μυαλου σου
ειμαι ο ελευθερος κτυπος της καρδιας σου
ειμαι η ασπρη ΜΑΝΟΛΙΑ κεντημενη στον
παλιο ΚΑΜΒΑ που εχεις κρεμασμενο στο τοιχο σου!
Ειμαι η ιερη ΥΠΟΣΧΕΣΗ οτι στο ΜΕΛΛΟΝ θα ειμαστε μαζι!
Ειναι ο ΟΡΚΟΣ μου αυτος ... να το θυμασαι...
Τωρα η ζωη μου εχει αποκτησει ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ
τα ΒΡΑΔΥΑ μου δεν ειναι μοναχικα πια
γιατι παντου βρισκεσαι εσυ ...η ΑΝΑΣΑ σου
γλυκο ΤΡΑΓΟΥΔΙ στη ψυχη μου
Ζωη πηρα το ΜΕΡΤΙΚΟ που μου χρωστουσες
Δεν ξερω το ΑΥΡΙΟ πως θα μας βρει
Δεν ξερω ο ΧΡΟΝΟΣ τι θα μας φερει
Νοιωθω ομως να ακροβατω
η ζωη μου παραπαταει...ΑΣΤΑΘΕΙΑ ... φοβαμαι...
Ζω στα αληθεια ολα αυτα ή ειναι ολα ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ?
Ισως με οδηγησουν στον ΟΛΕΘΡΟ
αλλα κ παλι τοτε θα πω Αξιζε ...νατο ζησω καλε μου!!
Η αίσθηση στ' αφτιά της σήμερα ήταν ένας πολυτάραχος αχός που δεν μπορούσε πια να τον ξεχωρίσει στα συστατικά του στοιχεία. Έμοιαζε με σκόνη μουσική που άφηνε στο πέρασμά του ο χρόνος... σαν νότες από ένα τραγούδι που τα λόγια του είχαν βαλσαμώσει στη μνήμη. Όρκοι, προσδοκίες, υποσχέσεις για ένα όμορφο μέλλον που ωστόσο διαψεύσθηκαν από τον όλεθρο του πολέμου.
Καλοκαιρινό βράδυ κι η μανόλια, από τη χορταριασμένη γωνία του κήπου άφηνε το μεθυστικό γλυκό άρωμά της να μπει ελεύθερα από το ανοικτό παράθυρο καθώς η γηραιά κυρία, καθισμένη στην κουνιστή πολυθρόνα της, αναπολούσε στο χθες το μερτικό της από τη ζωή, οδηγώντας τα κύματα της ανάσας της σε ένα χωρίς ιδιαίτερα ενδιαφέρον αύριο.
- Η ζωή είναι ένας καμβάς με ξεθωριασμένα χρώματα πια, ψιθύρισε έτσι σαν προσωπική θεωρία, σέρνοντας με κάποια αστάθεια τα βήματά της...
ΥΓ. Έχω την γνώμη πως αυτό το θέμα, παρά την παιχνιδιάρικη διάθεση, έχει και σχετικά στοιχεία λογοτεχνικής δημιουργίας, οπότε θα ήταν καλύτερα να βρίσκεται στον Καλλιτεχνικό καφενέ, όπου και μεταφέρεται. Εαν βεβαίως δεν έχει αντίρρηση και ο θεματοθέτης.
Δεν παρεμβαίνω σε συντονιστικά θέματα ;)
Όπου το θεωρείτε ταιριαστό, εκεί και να μπει.
Ουφ! Επιτέλους μια Ελεύθερη, καθαρή, Ανάσα στην εξοχή! Η απόδραση στη φάρμα έμοιαζε με Υπόσχεση απατηλή μέχρι Χθες Βράδυ που το αποφασίσαμε. Κάθε φορά μεταθέταμε την ιδέα αυτής της εκδρομής στο Αύριο, και να που Σήμερα έλαβε σάρκα και οστά. Σε όλη τη διαδρομή, παρ' όλη τη Σκόνη στην επικίνδυνη έως και Ολέθρια ανηφοριά με τις λακκούβες στον καρόδρομο, επικρατούσε η χαρά και τα Τραγούδια. Άλλωστε ήταν τόσο όμορφες οι εικόνες, από ψηλά τα σπαρμένα χωράφια θύμιζαν έναν υπέροχο Καμβά με πινελιές από γήϊνα χρώματα.
Το πρώτο πράγμα που μου κίνησε το Ενδιαφέρον όταν φτάσαμε, ήταν ένα θερμοκήπιο με γαρδένιες, γιασεμί και φανταστικές Μανόλιες. Επίσης η ξύλινη πέργκολα που ένας Θεός ξέρει πώς στηριζόταν αφού στις Γωνίες είχε μια Αστάθεια.
Η Θεωρία μου για την ταύτιση με τη φύση κάπως έτσι δικαιώνεται, γι' αυτό δίνω Όρκο να το επαναλάβω στο Μέλλον. Ελπίζω ο Χρόνος να μου αφήσει ένα μικρό Μερτικό σε παρόμοια ξεγνοιασιά!!!!!
Μπράβο, παιδιά! Σπουδαίο θέμα αυτό που άνοιξες Νίκο και νομίζω αξίζει τον κόπο να το συνεχίσουμε. :grin:
Πολύ θα το ήθελα να δω εδώ κι άλλους να συμμετέχουν...
Να πούμε και από 5 νέες λέξεις?
ΘΩΠΕΙΕΣ
ΚΑΘΕΣΤΩΣ
ΚΑΜΠΥΛΗ
ΚΑΙΡΟΣ
ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ
......καλλιτεχνης
......τοπιο
.....θαλασσα
.....συναισθημα
.....ελπιδα
Ωραία ωραία!!!!! :mrorange:
Οι λέξεις μου τώρα..........................................................
Χαμόγελο
Ταχύτητα
Κούνια
Άνοιξη
Τετράδιο
λευκό
εποχή
ίσκιος
πέτρα
ωδή
Έχουν κατατεθεί μέχρι στιγμής οι εξής λέξεις:
Θωπείες
Καθεστώς
Καμπύλη
Καιρός
Ορίζοντας
Καλλιτέχνης
Τοπίο
Θάλασσα
Συναίσθημα
Ελπίδα
Χαμόγελο
Ταχύτητα
Κούνια
Άνοιξη
Τετράδιο
Λευκό
Εποχή
Ίσκιος
Πέτρα
Ωδή
Είναι βεβαίως 20, αλλά εδώ είμαστε, λέω να περιμένουμε για λίγο μήπως επιθυμεί να έχει συμμετοχή και κάποιος άλλος! :smile:
Αγαπημένο μου θέμα αυτό [Νίκο σ' ευχαριστώ]... θα το συνεχίσω! :grin:
Ξαπλωμένη στη σχοινένια κούνια της αυλής κάτω από τον ίσκιο μιας μεγάλης συκιάς, φυλλομετρούσε μέρες λευκές στο ίδιο καθεστώς, άδειες σελίδες στο τετράδιο της ζωής καθώς τίποτα σημαντικό δεν καταγράφεται σε καιρό αδαπάνητο. Κάτι που να μοιάζει με έμπνευση, λίγο χρώμα, μια εικόνα στον ορίζοντα στοιχεία πολύτιμα για έναν καλλιτέχνη.
Οι σκέψεις της έτρεχαν συνήθως με καταπληκτική ταχύτητα, έφευγε, ταξιδεύοντας τα όνειρά της σε άγνωρα τοπία, την συγκινούσε η απεραντοσύνη της θάλασσας και στον ουρανό κατοικούσαν οι ποιητές της...
Δεν ήταν λίγες οι φορές που μοιραία σκόνταφτε απότομα στην πέτρα της πραγματικότητας!
Γεμάτη φρέσκιες ελπίδες ένιωσε ξαφνικά ένα παράξενο ρεύμα να διαπερνά τα κύτταρά της, σαν να βρέθηκε στην αγκαλιά μιας αλληγορικής άνοιξης. -Τι όμορφη εποχή! Ωδή στην αναγέννηση, ψιθύρισε με ένα χαμόγελο... καθώς αφηνόταν στις μυστικές θωπείες των συναισθημάτων, τρυφερές καμπύλες μιας απόλυτης αίσθησης...
:twisted: :twisted: το δικο μου που πηγε?????
θελω πσω το δικο μουυυυυυυυυυ :lol: :lol: :lol:
Copy από το αρχείο μου. :smile:
Τη λάτρευα την Ταχύτητα από μικρή! Πρώτα ένα Λευκό ξύλινο αλογάκι σπασμένο από το ζόρι, ένα ποδηλατάκι που το διέλυσα στα 2 χρόνια μου, μια Κούνια κρεμαστή στην Καμπύλη της εξώπορτας στο παραΘαλάσσιο εξοχικό μας κι ύστερα περνώντας ο Καιρός η εκπλήρωση του μεγάλου ονείρου: μια μηχανή γρήγορη, καλογυαλισμένη πάντα. Ο ανοιχτός Ορίζοντας κι ο αέρας με τις Θωπείες του στο πρόσωπο μου είναι από αυτά που μου γεννάνε δυνατά Συναισθήματα. Ξεχνιέμαι από το σκληρό Kαθεστώς της καθημερινότητας! Κρίμα που δεν μπορώ να εκφράσω με ωραία λόγια όσα νιώθω, αν και υπήρχαν Εποχές που έγραφα τις σκέψεις μου σε ένα Tετράδιο, ξεχασμένο σε ένα μπαουλάκι πια μαζί με κάποιες παλιές ζωγραφιές, Τοπία της Άνοιξης. Παιδιάστικα ήταν τα σχέδια αυτά, μια Ωδή στην αγνή αγάπη ενός 7χρονου Καλλιτέχνη, άσχετα αν εγώ τον κυνηγούσα με τις Πέτρες γιατί είχε γίνει ο Ίσκιος μου. Ελπίζω κάποτε να τον ξαναδώ.
Κι όταν μια μικρή Ελπίδα βρίσκει τον προορισμό της ανθίζει ένα μεγάλο Χαμόγελο!!! :mrorange:
Χμ, κάτι είχε γίνει εδώ και αφήσαμε το θέμα στη μέση.
Πάμε πάλι?
Να γράψουμε 5 λέξεις ο καθένας ώστε να δημιουργήσουμε από μια νέα ιστορία? :grin: