.....Δεν εχει λογια η μοναξια...
χτυπα τη πορτα, οταν εχεις καλεσμενους...
μπαινει μεσα κ ...στεκεται στο πατωμα....
.... Να φυγουν οι καλεσμενοι περιμενει...
κ στρογγυλοκαθεται στην
ερημη ζωη σου......
[align=center]Στις άδειες πόλεις που γυρνάς
εικόνες σε ξοδεύουν
αδύναμος να προσκυνάς
αυτούς που σε ληστεύουν
Σαν δαίμονας να κουβαλάς
του κόσμου τους χειμώνες
στα μάτια της να κυνηγάς
παλιούς μικρούς κανόνες
Μοναξιά μου όλα,μοναξιά μου τίποτα
μη μ' αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα
έρωτα μου όλα, κι έρωτά μου τίποτα
μη μ' αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα
Τις νύχτες ντύνεσαι μικρός
κάποιον θα ξεγελάσεις
και ένα κακό που ήρθε χθες
τρέχεις για να προφτάσεις
Μοιάζουν οι δρόμοι με φωτιά
τα βράδια του θανάτου
έρωτας που μυρίζει πια
αρένα στο άγγιγμά του[/align][align=center]
[/align]
ποσα λαθη εχω κανει? αν τα μετρουσα με δακρια θα γεμιζα μια λιμνη...
θυμαμαι ολες τις φορες, που λυγιζα...ποτε απο φοβο, ποτε απο αδιεξοδο..
μα παντα ακουγα μια φωνη μεσα μου... προχωρα ρε..μη σταματας..προχωρα!
φυσαγε, εβρεχε, εκανε κρυο.... μηπως ειχα κ που να παω...
απλα, επρεπε να φυγω...επρεπε, γαμω τα πρεπει...
εκει ομως η φωνη... προχωρα μου ελεγε...
που να παω ρε γαμωτο? πληγες εχω γεμισει, ματωσανε τα ποδια μου...
κ συνεχιζα... μια μερα, δυο μερες, τρεις βδομαδες, εξι μηνες 3 χρονια, δυο δεκαετιες... μεχι που εφτασα...
ειδα ενα φως να λαμπει... μα ηταν η πορτα κλειδωμενη...κλειδωμενη αναθεμα την... κ το κλειδι? το κλειδι χαμενο...
που στα διαλα το εχασα? στη διαδρομη? μηπως μου το εκλεψαν?
αναθεμα κ αν ξερω....
το μονο που ξερω ειναι οτι αυτη η διαδρομη, δεν εχει γυρισμο...
.....vencedor πολυ μου αρεσε το κειμενακι σου...ειναι αποσπασμα απο καπου????αν ναι....απο ποιο??
[quote user="papadia" post="353570"].....vencedor πολυ μου αρεσε το κειμενακι σου...ειναι αποσπασμα απο καπου????αν ναι....απο ποιο??[/quote]
οχι... δεν ειναι αποσπασμα κλεμενο... αποσπασμα απο κατι δικα μου γραφτα ειναι.
να σαι καλα.. σε ευχαριστω. ;-)
....τωρα μου αρεσει ακομα πιο πολυ..
γραψε κι αλλα αν εχεις.....εχεις πολυ ωραιο υφος...
..ειναι σκορπια εδω κ εκει... παρατημενα, σκονισμενα, ξεθωριασμενα....
θα τα ξεθαψω λιγο λιγο...
να σαι καλα κοπελια.
... ότι η ζωή είναι μικρή για να μας την ξοδεύουν άλλοι :cool:
μου αρεσει να κοιταζω τον τοιχο.
τον νιωθω δικο μου, τον συμπαθω...ειναι παντα εκει...λες κ με περιμενει...
τελευταια εχει αρχισει να ειναι ακροατης μου...με εχω συλλαβει να του μιλαω...κ αυτος με ακουει...δε με απογοητευει ποτε....με ακουει λαιμαι...
του λεω διαφορα...μαλακιες...το μακρυ μου κ το κοντο μου....αυτα που νιωθω..τα αλλα που αισθανομαι..κ αυτος εκει...με ακουει καρτερικα...
δε διαφωνει σε τιποτα...
εκτος απο μερικες στιγμες...
οταν ειμαι καπως...βυθισμενος σε ουσιες...δειχνει να σκοτεινιαζει...δεν του αρεσουν αυτα που του λεω οταν ειμαι ετσι....
ενταξει..φυσιολογικο ειναι..ποσα μπορει να ακουσει?
τον συμπαθω τον τοιχο μου...
εχει χρωματα, ζωγραφιες...σιωπες..κ υπομονη... με ακουει!
ειναι δικος μου... δικος ΜΟΥ....το μοναδικο ΜΟΥ που εχω...
εχω καλυψει παρα πολλα μιλια...
αναμεσα στον τοπο που γεννηθηκα, κ στα μερη που εζησα, περπατησα, τα τελευταια 20 κατι χρονια της ζωης μου...
εκανα στασεις, προφανως μονο για να ξαναφυγω, πριν με προλαβουν...
εψαχνα...βρηκα..... εχασα...ξοδεψα....
τελικα μονο τα χρονια που αφησα πισω μου, ειναι τα μονοπατια που ταξιδεψα...
[googlevideo]iF-XUzQtqls[/googlevideo]
ο καημένος ο τρελός πονούσε για κάποια γυναίκα...
καλυτερα να ζησω λιγες ωρες, σαν λιονταρι, παρα εκατο χρονια σα σκουληκι...
...οι μεγαλες μας στιγμες κρυβονται στις πιο μικρες μας....
σε μια αρχη που αναιρει τα παντα....
κρατα με να ζω για παντα........
....καθως περνουν τα χρονια πληθαινουν οι κριτες που σε καταδικαζουν.....
...καθως περνουν τα χρονια κ κουβεντιαζεις με λιγοτερες φωνες....
βλεπεις τον ηλιο μ΄αλλα ματια........
..... φοβαμαι για τα μελλουμενα....
Αν ομως γνωριζεις οτι θα γινει, αν πραγματι το γνωριζεις, σε προστατευει απο τη θλιψη....
Γιατι οταν συμβαινει, ειναι ηδη γνωστο συμβαν....
Η ΘΛΙΨΗ ΕΧΕΙ ΠΡΟΕΞΟΦΛΗΘΕΙ......
...ετσι τουλαχιστον το βλεπω εγω.......
......τραγουδω για τα χρονια περασαν....
......και κλαιω για αυτα που θαρθουν χωρις εμενα.....
......και φοβαμαι.....γιαυτα που θα γινουν.....
και σκεφτομαι αν γνωριζα αυτο που θα γινει...
Αν πραγματικα γνωριζα ο,τι θα γινει.....
θα με προστατευε απο τη θλιψη....
γιατι οταν συμβει.....θα ειναι ηδη γνωστο το συσμβαν....
Η ΘΛΙΨΗ ΜΟΥ ΗΔΗ ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΕΞΟΦΛΗΘΕΙ
ετσι νομιζω εγω...........
ειναι σαν μια τεραστια ονειροπαγιδα ο χρονος...
Φιλτραρει τον πονο και τον αντικατοπτριζει στις γραμμες του προσωπου...
εκει, σε εκεινη την γωνια που σχηματιζουν τα χειλη.
εκει που αγαπαει να φωλιαζει η πικρα, να σταζει
τα δακρυα της...
να αφηνει την απεραντη μοναξια της μνημης, της μνημης που λιωνει η αισθηση μιας ζωης διαλυμενης...
ενα σκοταδι προκλητικο,αγριο, γεματο αλλοτινα αγγιγματα
κ σιωπες... σιωπες απο λογια που χαθηκαν..
.....να γραφεις ιστοριες.....Ιστοριες που να αφυπνιζουν τις κοιμισμενες αισθησεις και θα γινονται πανωφορι
για τα γυμνα σωματα....τις γυμνες μας ψυχες.....Ιστοριες μαγισσες που φερνουν πισω τηναγαπη που λειπει......
....αστειες ιστοριες.....ακομα κι οταν τη θλιψη κ τον τρομο θα περιγραφεις, ενα κρυμμενο γελιο καπου θα
παραμονευει....Γιατι η ζωη ειναι ενα χωρατο.....
ή μηπως δεν ειναι...αλλα ετσι θελω να τη βλεπω εγω??????
....Τωρα φώναξε τα παιδια να μαζεψουν τη σταχτη κ να τη σπειρουν......
...Οτι περασε, , περασε σωστα........
....Κι εκεινα ακομη που δεν περασαν......πρεπει να καουν.......
...να γινουν σταχτες οι ζωες μας μας.....
...κ να ξαναγεννηθουμε.......
αυτη η ησυχια τρυπαει το μυαλο μου.
δεν μπορω πια καθολου, να σκεφτω λιγο καθαρα...
εικονες που περνουν γρηγορα κ ανακατεμενες απο μπροστα μου, για να δουν αν ειμαι ακομη εκει...
αναμνησεις που χαϊδεύουν τρυφερά την ψυχή μου...
σκληρες αναμνησεις...
που δεν μπορω να τις φρεναρω...
που σαν καυτο σιδερο τρυπουν το κορμι μου.
πλησιαζει πλεον η ωρα..πρεπει να ειμαι δυνατος, ατσαλινος....
μα το αναγνωριζω σε καθε μου ανασα...
κ οι πουτανες οι ανασες ειναι διαβολικα μεγαλες κ καυτες...
με ζεματανε...μου προκαλουν πονο..
ξανα εκεινες οι εικονες απο το παρελθον...σαν δαιμονες που με τρωνε.
αιματοβαμενα φαντασματα που στριγγλιζουν...
ονειρα? αληθειες? παραμυθια? τι στο διαλο συμβαινει?
πρεπει να ΜΕ προετοιμασω.
εφτασε ο καιρος...
προσπαθω να κλεισω τα αυτια μου, να μην ακουω τις σειρηνες...μα ειναι αδυνατον..
στριγγλιζουν κ αυτες...μου τρυπανε τα τυμπανα.
ξανα εικονες κ χρωματα..
ομορφες εικονες περνανε με δαιμονιωδη ταχυτητα απο μπροστα μου.
δεν τις προλαβαινω αναθεμα τες.
αρχισε το κρυο
παγωνω...
δε λειτουργουν καλα οι αισθησεις μου...
κατι δεν παει καλα. δεν το ειχα φανταστει ετσι.
ομως? μηπως οτι φανταστηκα πηγε οπως πρεπει?
πραγματι... τι μπορεσα να φανταστω οπως ακριβως ηταν?
για μια στιγμη μονο πιστεψα πως αξιζω να αγαπηθω...
μεγα λαθος.
πορκε πιστεψα για μια στιγμη πως ειμαι κατι ιδιαιτερο...
.....με κεινα μοιαζεις που αναιρω....κ συ ποτε δε θα γνωρισεις...
γιατι σκοτωνουν τον καιρο παντα οι τυχαιες συναντησεις......
γιαυτο κ ψαχνω να σε βρω εκει που δε θα με ζητησεις.....
Έχεις Facebook? Ναι έχω..
Twitter έχεις? ΝαιΈχω..
έχεις google? Ναι,έβαλα και απ'αυτό..
έχεις Youtube? Ναι, άνοιξα λογαριασμό και εκεί..
έχεις ζωή? Ναι έχω αλλά δεν μπαίνω συχνά... :?
" πάντα μ΄αρέσει να πετώ
με κόντρα τον αέρα ,
δεν τα διπλώνω τα φτερά
κι ας με πετάξει πέρα ... "
Β.-
.....Λύπη,λύπη που δε μιλιέσαι,
αλλά σκάφος βρεμμένο στην πανσέληνο είσαι
και ρυμουλκείς μοσχονήσια
με αναμμένο το μισό στερέωμα..........
....Αβαστακτο ειναι....Πικρο ειναι.....
....Να σιμωνεις αργα στ΄ακρογιάλι
χωρίς να εισαι ναυαγος,
ουτε Σωτηρας
παρα Ναυάγιο!!!!!
....Δε θελω τιποτα αλλο παρα να μιλησω απλα
να μου δοθει ετουτη η χαρη
και ειναι καιρος να πουμε τα λιγοστα μας λογια....
γιατι η ψυχη μας αυριο
κανει πανια.....
....ο καϋμος του θανατου
τοσο πολυ με πυρπολησε,
που η λαμψη του επεστρεψε στον ηλιο....
Λοιπον αυτος που γυρευα, ειμαι......
....σκεφτομαι πως η ζωη μας ειναι τοσο μικρη που δεν αξιζει καν
να την αρχισει κανεις.....
[quote user="papadia" post="353998"]....σκεφτομαι πως η ζωη μας ειναι τοσο μικρη που δεν αξιζει καν
να την αρχισει κανεις.....[/quote]
γιατί ? όταν ερχόσουν στον κόσμο , σε ρώτησε κανείς αν ήθελες να γεννηθείς ?
"θύμισες, παλιές ρουφήχτρες του μυαλού" λέει κάπου ....
κι αναρωτιέμαι γιατί αυτή η παλινδρόμηση? γιατί γυρίζουμε στο παρελθόν? γιατί παγιδεύονται τα αισθήματα μέσα στο χρόνο?
οσο πλησιαζει εκεινη η γμνη ημερομηνια, τοσο μου σαλταρει το μυαλο.. :sad:
[quote user="vencedor" post="354042"]οσο πλησιαζει εκεινη η γμνη ημερομηνια, τοσο μου σαλταρει το μυαλο.. :sad:[/quote]
συμφωνώ ήταν άδικο ... όμως έχεις και άλλα .... που έχουν ανάγκη την αγκαλιά σου
η θετική μου σκέψη , κοντά σου
...ull viure com les estrelles que la llum significa qualsevol cel hostil i distant,
porque el meu poble hi es per l'odi, i l'odi em que en qualsevol altre!
[quote user="Belladona" post="354037"]"θύμισες, παλιές ρουφήχτρες του μυαλού" λέει κάπου ....
κι αναρωτιέμαι γιατί αυτή η παλινδρόμηση? γιατί γυρίζουμε στο παρελθόν? γιατί παγιδεύονται τα αισθήματα μέσα στο χρόνο?[/quote]
Επειδή δεν υπάρχει τίποτε καινούργιο να τα ελευθερώσει και να τα παγιδεύσει στη δική του δίνη.
...ετσι κιαλλοιως δεν υπαρχει παραμυθι
που καποιος να μη γνωριζει.....
μονο παραμυθι που κανείς
δεν θα ηθελε να ακουσει......
σαν πυρετος, οι σκεψεις μου... ορμανε κ χτυπανε καθε νευρο, καθε φλεβα, καθε κυτταρο...
κ τι να κανεις? που να τρεξεις?
κ ποιος θα καταλαβει το δικο σου το «γιατι?» που φευγει απο το στομα με καθε ανασα?
κανεις οπλο σου τον παραλογισμο, γιατι η λογικη αποσυρθηκε πριν καιρο απο την ζωη σου...
ακομα τραγουδανε εκει εξω...ακους ποτηρια να τσουγκριζουν...
κ ο ηχος τους βουιζει στα αυτια...δεν καταλαβαινει κανεις τον πονο σου...νοο...τι, κ πως να καταλαβει?
ποιος εχει νοιωσει αυτο το απολυτο κενο πιο πολυ απο εσενα?
ποιος εχει αναστεναξει τοσο, μεσα στη σιωπη της νυχτας?
ποιος εψαξε τοσο για απαντησεις οσο καιρο λΥπΗ το φως?...
ποιος εχασε τα κομματια του μεσα σε μια στιγμη?
...ολοι...ολοι καρδια μου...
Νοο....οχι ολοι...
μονο οσοι αγαπησαν... οσοι εχασαν... οσοι πονεσαν... οσοι ενοιωσαν...
μονο οσοι ανοιξαν τα ματια να δουν,πιο περα...μονο οσοι ειδαν σε αλλα ματια, τη δικη τους ψυχη...μονο αυτοι καρδια μου....
καταφερα κ τα εβαλα ολο σε μια λογικη σειρα... κ τοτε καταλαβα τα παντα.
καταλαβα πορκε ειναι ολα αλλιως.
ειναι αλλη αισθηση να ζεις στα ορια, να κανεις τρελες, να γουσταρεις τα επικινδυνα.
σιγα μην καταλαβει καποιος τι λεω!
αλλωστε δεν ψαχνω κοσμο να με καταλαβει.. δεν θελω να εκλεγω!
να δειξω ηθελα, κ θελω.. οχι σε πολλους αποδεκτες, ετσι θα γινομουν γραφικος.
εκει που ειδα σπιθα, εστησα την καλυβα μου.
..τελικα εκεινος ο Νερωνας μονο τρελος δεν ηταν.
ή κ να ηταν, ηταν ερμοοσο τρελαρας.
κατι ηξερε που εβαλε φουρνελο στη ρωμη, κ αραξε στην πολυθροναρα του να απολαμβανει τις φλογες.
αυτη η ιδεα, του μπουρλοτου, παντα με εφτιαχνε...
παντα οταν εβαζα φωτια, την καταεβρισκα λαιμαι.
εχει αρχισει να με περιτριγυριζει παλι αυτο το παθος...
δεν ειναι τυχαιο οτι ξαναθυμηθηκα τον Νερωνα....
ειναι σαν μια τεραστια ονειροπαγιδα ο χρονος...
φιλτραρει τον πονο, κ τον αντικατοπτριζει στις γραμμες του προσωπου...
εκει, σε εκεινη τη γωνια που σχηματιζουν τα χειλη.
εκει που αγαπαει να φωλιαζει η πικρα, εκει που σταζουν τα δακρυα..
να αφηνει την απεραντη μοναξια της μνημης, της μνημης που λιωνει η αισθηση μιας ζωης διαλυμενης...
ενα σκοταδι προκλητικο,αγριο, γεματο αλλοτινα αγγιγματα..
κ σιωπες... σιωπες απο λογια που χαθηκαν..
πως να κλεισω αυτην την πληγη?
πως να βγω στη λεωφορο της επιβιωσης ξανα?
χωρις "αστερι"?
με μονη πραγματικοτητα την απουσια?
μου μυριζει σκονη. σκονη κ σιωπη... σα να με ξανα αγγιξε ο θανατος...
σε αγαπω περα απο τον χρονο....
μα δεν ειμαι δυνατος,λυγιζω ψυχη μου... ποναω...
νιωθω μια πουτανα κουραση, ως μέσα στο αιμα...
θελω να βουλιαξω,να αφανιστω,να κλαψω...
να γινει ερημος το μεσα μου, να ξεχασει το σωμα, η ψυχη, το μυαλο...
.....Ωραιο ωστοσο να εισαι κυκνος..
Ναχεις μες το στηθος
σφηνωμενη τη Μοιρα...
(μια παραξενη διεστραμμενη θεά)
που σου λεει πότε θα πεθανεις...
Κιεσυ αντι να βαλεις τα κλαμματα
Αρχιζεις να τραγουδας...........
τελικα εκεινος ο Νερωνας μονο τρελος δεν ηταν.
ή κ να ηταν, ηταν ερμοοσο τρελαρας.
κατι ηξερε που εβαλε φουρνελο στη ρωμη, κ αραξε στην πολυθροναρα του να απολαμβανει τις φλογες.
αυτη η ιδεα, του μπουρλοτου, παντα με εφτιαχνε...
παντα οταν εβαζα φωτια, την καταεβρισκα λαιμαι.
εχει αρχισει να με περιτριγυριζει παλι αυτο το παθος...
δεν ειναι τυχαιο οτι ξαναθυμηθηκα τον Νερωνα.
...Κάποτε νοιώθω νά΄μαι ανάμεσα
σ΄αυτούς που δε γνώρισα ποτέ........
.Αδεξιος , μες τηνευτυχια.....τρεμοντας μηπως σπασω ενα λουλουδι......
μηπως θιξω καποιο πουλι....
κ εξ΄αιτιας μου βρεθει ο θεος
σε δυσκολη θεση...
τρεμω.....
.
τι μαλακας...
πανω που πηγα να δω μια καλη εικονα, με εχασα..
η εικονα εξαφανιζεται απο μπροστα μου κ μια αλλη την ακολουθει...
μου κανει πλακα η φυση?
καταλαβε κ αυτη?
ενα 30φυλλο ταξιδευει στο νερο...
ζαχαρωνω να βουτηξω στο νερο κ να το πιασω.
μα δεν μπορω γαμωτο..δεν μπορω!
εχω θεληση. μεγαλη. μα δεν βοηθανε τα χερια μου...δεν υπακουν τη λογικη μου.
καινε τα δακρυα? δεν το ειχα προσεξει ποτε..δεν τα παω καλα με αυτα..δε γελαω, δεν ποναω, δεν κλαιω.
καιει το γαμημενο...
ξερω οτι μπορω να πιασω το 30φυλλο..
αισθάνομαι το κρύο νερό, το οποίο δροσίζει όλο μου το σώμα...
η καρδιά μου είναι όμως ζεστή...
ή...
δεν την αισθάνομαι...
που να έμεινε;...
δεν μπορώ να την ακούσω...
η ησυχία είναι τόσο εκωφαντική εδώ...
......εφερνα γύρους
μες τον ουρανο.....
κ φώναζα
με κίνδυνο
ν΄αγγιξω μια ευτυχια!!!!
.....σαν ερθουν τα βαθια μεσανυχτα
υψωνεις με σπασμενα δαχτυλα στον ουρανο..
που λαμπει ενα αστερι
καθεσαι στο παραθυρο
μετα μακρυα το βλεπεις
και δακρυζεις
........ετσι γεννιεται το ονειρο....
τιποτα δεν ειναι όπως παλια.... κ για αυτο θλιβομαι... εκνευριζομαι...ποναω....
Θελω να βγαλω μια σπαρακτικη κραυγη]
....σε θελω εδω....
να μπορωνα σαγαπησω....να μπορω να σε μισησω...
με το βλεμμα να σου δειξω...
χωρις να μιλησω....
τι θελω να πω....
σε θελω εδω....
...περπατα απαλα,
πανω στις λεξεις σου
εχω ακουμπισει ολες τις
ευαισθησιες μου!!!!!!
....αλλο πια δε μπορω!!!
θα φυγω φτερωτος!
θα γεννηθω ξανα,
οπως θελω εγω
κι οσο μπορω κ θελω εΓω θα Μεγαλωσω.....
τα πιο ερμοοσο, τα πιο μακρινα ταξιδια, βρισκονται διπλα σου...
κρυβονται στους στιχους ενος τραγουδιου.. χωρανε στην τελευταια σταγονα μιας τεκιλας,
παιρνουν το σχημα του καπνου σου, κ εχουν το χρωμα της πιο κοΚΚινης νυχτας...
τι σου λεω ομως?
αφου εσυ το ξερεις καλυτερα απο εμενα...
κρατα μου μια θέση διπλα σου... στο τραινο σου..
μπορει καποια στιγμη να το προλαβω....
..περασαν τρια χρονια... συνεχιζω να κοιταζω ψηλα..μα δε σε βλεπω, δε σε βρισκω πουθενα..
υπαρχουν στιγμες που σε νιωθω εδω..σαν σκια, σαν ζωγραφια...
βαραινει η ανασα...κ ενα δακρυ που καιει, μου οργωνει το προσωπο...
ενα σημαδι, ενα κατι.... κ ας χανοσουν κ παλι μετα..
...με ενα τραγουδι αγαπημενο...παντα κοντα μου θα σε φερνω, κ ας πεταξες....
....τοσο πολυ μου ομορφυνες
τη ΔΥΣΤΥΧΙΑ!!!
και σε παρακαλουσα...
παρε με στην
αγκαλια σου
και παρηγορησε με
που Γεννηθηκα!!!!
.....Υπαρχει παντα ενα αυριο και η ζωη μας δινει ( ή νομιζουμε οτι μας δινει)
κι αλλες ευκαιριες για να κανουμε τα πραγματα οπως πρεπει κ για
να τακτοποισουμε καποιες εκκρεμοτητες κ καποιες ψυχολογικες μας αναγκες....
Αλλα σε περιπτωση που κανω λαθος (και εκανα σιγουρα λαθος) και μας μενει
μονο το σημερα.....θα ηθελα να σου πω
ποσο σε αγαπω
και
οτι σε ευχαριστω......
.....έβαλα τα λόγια σου
πέτρες στις τσέπες μου
και βυθίζομαι!!!
....μοιαζεις κι εσυ
σαν καλημερα
που χθες με κερναγες
φωτια
σημερα
διωχνεις τη φοβερα
και βλεπω τη ζωη απλα......
Μαντεύει κανείς;
Του κόσμου τα ξεσπάσματα έχει εισηγηθεί η λεωφόρος “σπάστα όλα” μέσα του.
Ο ρυθμός αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και το θέμα θεωρείται λήξαν.
Αυτό είναι ένα απλό κείμενο.Εδώ όλα είναι σύνθετα.
Είναι όμως γλυκά.
Κάθε μέρα σαν Βασίλισσα του Χορού, έρχεται και φεύγει.
Η δεύτερη μέρα είναι πονοκέφαλος.. Γιατί δεν έχει έρθει ακόμα η τρίτη.
Κόσμος, αστέρια, αγάπη, όμορφη και καρδιά. Με αυτά τα λόγια κάποιος μπορεί να κάνει ποίημα.
Εγώ κάνω μόνο με ένα..
Προσπαθώ να μείνω ξύπνιος χωρίς λόγο, αλλά ο χρόνος γυρνάει πίσω τόσο σιγά που νομίζει κανείς ότι είναι ψέμα. Και τι όμορφο είναι επιτέλους αυτό το πράσινο άλογο.
Καλή η προσπάθεια..
Καλή η προσπάθεια.. ... .... ;-) :!: :?: :idea:
μου αρέσει να διαβάζω , με ηρεμεί.
διαβάζω βιβλία κάθε λογής ,εφημερίδες, περιοδικά, οδηγούς μαγειρικής, κριτικές για σινεμά και θέατρο
διαβάζω κείμενα μέσα από site .... !!!
έτσι μπορώ και γράφω δικές μου σκέψεις ...κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο
μπορεί αυτό να βγάζει προς τα έξω τα εσώψυχα , όμως παραμένουν δικά μου
θυμαμαι καποια λογια, συμβουλες του παππου μου.....
ελεγε πως οταν η ψυχη αγριευει, λυσσαει, κ βγαινει απο το σωμα πριν την ωρα της, γινεται ενα ξερο δεντρο στην ερημια....
ενα δεντρο, που σπανε τα κλαδια του με τον αερα,κ βγαζει μαυρο αιμα...κ ουρλιαζει απο τους πονους, αλλα κανεις δεν το ακουει...κανεις!
Στα ουκ ολίγα χρόνια της ζωής μου, κόπιασα, μορφώθηκα, εργάστηκα, έμαθα να ελίσσομαι ανάμεσα στο ελάχιστο κόστος και στο μέγιστο κέρδος, να παραβιάζω τις αρχές διατήρησης ενέργειας και ορμής. Εμπέδωσα ότι εγώ αποκλειστικά είμαι υπεύθυνος για τις πράξεις μου, ενώ οι πράξεις των άλλων ευθύνονται για τις αντιδράσεις μου. Δεν έμαθα όμως το πιο σημαντικό. Το πως πρέπει να αντιδρώ. Και διαπιστώνω τώρα, μετά λύπης μου, πως στις κρίσιμες στιγμές, νόμιζα ότι δρω ορθά ενώ στη πραγματικότητα αντιδρούσα λάθος. Αγαπητέ Ισαάκ, μαντάρα τα κάναμε με τον τρίτο νόμο. Κι έτσι, αυτή τη στιγμή γράφω ετούτες τις γραμμές ως αντίδραση στην οδυνηρή διαπίστωση.»
.....κι αν ολα γυρω σας μοιαζουν ασχημα...
κι αν νοιωθετε οτι ζειτε σε λαθος τοπο,
λαθος χρονο σε λαθος εποχη,
απλα κλειστε τα ματια.........
και ταξιδεψτε ...ετσι απλα
χωρις ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ!!!!!!!!
...εχω ταξιδεψει σε πολα μερη αλλα τα καλιτερα ταξιδια
τα εχω κανει με κλειστα τα ματια κ βεβαια χωρις αποσκευες.............
Αν Νοιωθω ετσι για παντα!!!!
Είμαι και είσαι εγώ
και όπου βρίσκεσαι βρίσκομαι
και είμαι απλωμένος σε όλα τα πράγματα
κʼ από όπου θέλεις μπορείς να με μαζέψεις.
Μαζεύοντας εμένα μαζεύεις τον εαυτό σου…
Κοντά σε σένα βλέπω εμένα και όταν σε θέλω,
θέλω τον εαυτό μου και όταν είμαστε μαζί,
εύχομαι ποτέ να μην τελειώσει η ζωή.
Αν νοιώθω έτσι για πάντα…
.....Αξιζει να υπαρχεις για ενα ονειρο
και ας ειναι η φωτια του
να σε καψει!!!!!!!!
...Π'αντα φευγω.....Φευγω,φευγω κ παντα φτανω εκει ακριβως απο οπου εχω φυγει....
Μια ατερμονη, αδιεξοδη φυγη. Σα λιποταξια...
Μακαρι να μπορουσα καποτε να φυγω απο τη ΦΥΓΗ μου....
Μα μου φαινεται πως ειναι πια αργα!
Σουρουπωσε!!!!
....οχι...οχι δεν ειναι δυσκολα....
αλλα μας ειναι δυσκολο - πολυ δυσκολο - να δεχτουμε
κατι ΑΠΛΟΊΚΟ!!!!!!
κάτι μου θυμίζει αυτό
[quote user="Nikos Apomakros" post="356379"]κάτι μου θυμίζει αυτό[/quote]
και μένα ....
Δεν σκορπίζομαι..δεν αφήνομαι μ'ακούς
δεν χαρίζομαι πουθενά....
κλειδώθηκα κι έχασα τα κλειδιά..
δε χαρίζομαι μ'ακούς..
της ψυχής μου ο ήχος
χάθηκε στη σκιά
σε περιμένω μ'ακούς..
κι ας είναι τωρα πια αργά
Ι
συχνά ο καλύτερος τρόπος για να βελτιώσεις κάτι, είναι να το αφήσεις ήσυχο. θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ θα τελειώσω την προσπάθεια μου και θα χαλαρώσω. :neutral:
.....φοβαμαι τις νυχτες!!!!!
γτ τις νυχτες η τρελλα ριζωνει στα ονειρα των ανθρωπων.....
κι εγω ονειρευομαι πολυ!!!!!
.....δινω στη ζωη απο το υστερημα μου....
στη ποιηση απο το περισσευμα.....
κ με το χαρτι να εισπραττει την λαιλαπα των λογισμων μου!!
πιστή στον εαυτο μου...
γραφικη ισως.....
αγαπωντας το Αναπαντεχο κ το Ωραιο!!!!
Ετσι Μονο Μπορω να Υπαρχω!!!
....ολα θολα...
ολα ιδια...
η χαρα, η ζωη , ο ερωτας ολα ιδια...
κ ολα εδω......
απλα μερικες φορες λειπουμε εμεις
και βαζουμε τον αυτοματο πιλοτο!!!!
πλαστη πραγματικοτητα?????
ισως!!!!!
....οσο θα υπαρχει αλυσοδεμενος ανθρωπος στη γη, κανεις δεν θα μπορει να νιωσει ποτέ "ελευθερος"...
.......δε μπορει.... θα το νοιωσανε κιαλλοι
πριν το τελος πως μοιαζει η σιωπη
σαν αγαπη μεγαλη!!!!!!
αυτός ο ανυπόφορος θόρυβος των σκέψεων μου , μου έχει σπάσει το κεφάλι :sad:
[quote user="vencedor" post="357648"]....οσο θα υπαρχει αλυσοδεμενος ανθρωπος στη γη, κανεις δεν θα μπορει να νιωσει ποτέ "ελευθερος"...[/quote]
καλώς τον μας
Υπάρχουν πολύ πιο ελεύθεροι αλυσοδεμένοι... από μένα, από μερικούς από εμάς,
αν όχι από όλους μας, τους "πολιτισμένους" ή σκέτο "πολίτες". Δεν υποτιμώ καθόλου
την καθαρά σωματική σκλαβιά, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω
απέναντι στην άποψη ότι εγώ τουλάχιστον είμαι ή θα έπρεπε να νιώθω ελεύθερος.......
Σίγουρα το κελί μου έχει περισσότερες υλικές ανέσεις αλλά ο "αναίμακτος" πνευματικός
και ψυχολογικός βιασμός και η υποδούλωση αυτού του τύπου δεν είναι απλά καθιερωμένα
και αποδεκτά... Είναι απόλυτα επιθυμητά από συγκεκριμένα πρόσωπα και μεθοδευμένα κατά
τέτοιο τρόπο ώστε να παρουσιάζονται ως θεμέλιοι λίθοι της κοινωνίας με τυχόν απουσία
τους να σημαίνει αυτόματα "κρίση" και πλήρη διάλυση.
Λέξη κλειδί: "παρουσιάζονται".
ΥΓ: Νομίζω ταιριάζει στη περίσταση...
Τα τεθωρακισμένα άρματα των μυαλών τους
λιώνουν ανυπεράσπιστες συνειδήσεις
λιποτάκτισσες ελπίδες και φυγαδευμένα όνειρα
στο άσυλο της ψυχής του κάθε "στρατιώτη"...
Και τις ψυχές αυτές ακούω να καταρρέουν
σαν βιβλία που καίγονται απ' τους ναζί
στα χιλιάδες μάλιστα
στα δεκάδες διατάξτε
στην χαλιναγώγηση του Πηγάσου
στις ακροβασίες γελωτοποιών στο σκοινί της Αριάδνης
στο ξεχωριστό που κρύβεται πίσω
από τα ομοιόμορφα κουρεμένα κεφάλια
μέχρι την χειροβομβίδα των σκέψεων
ν'αφήσει ο καθένας τους να σκάσει
ώστε να κόπει κι η τελευταία
εναπομείνουσα ερπύστρια...
στον άγγελο που μέσα μου φύλαξα, στη ψυχή των κριμάτων
που 'χε χαμόγελο φτιαχτό από πούδρα θανάσιμα λευκή
και στα χείλη κραγιόν... τη σκουριά των κερμάτων
Σ' αυτό το μακιγιάζ το δήθεν γοτθικό, είχε συνήθως κρυμμένα
έναν κρότο που σώπασε, ένα δάκρυ δειλό, ένα βλέμμα κενό
κι ένα φτερούγισμα
που κόπασε…
...μου αρεσει η θαλασσα!!!!
όποτε θελει ειναι ηρεμη κ όποτε θελει αγριευει...
αυτη το διαλεγει!!!!
δεν το διαλεγουν αλλοι γιαυτην!!!!!
.....απο τοτε που σταματησα
να απολογουμαι
για τη τρελλα μου
για τη τεμπελια μου
για τον εγωϊσμο μου
για τις προτιμησεις μου
για τις κακιες μου
για τις ζηλειες μου
για τη μοναξια μου
για τα προτερηματα μου
για τα ελλαττωματα μου
ξαναβρηκα τις ισορροπιες μου!!!!!
....μπορω να σου κανω ενα δωρο!!!!
να σου χαρισω τη πιο σπουδαια μου σκεψη....
κι αποψε λοιπον σου εκανα πολλα δωρα
γτ σου χαρισα πολλες σπουδαιες μου σκεψεις!!!
....με τη δυναμη της θέλησής μου
μπορω να αλλαξω τον εαυτο μου
με τη δυναμη της αγαπης μου
μπορω να αλλαξω εσενα
με τη δυναμη της σκεψης μου
μπορω να αλλαξω το κοσμο!!!!
......απογοητευομαι...
αποσυρομαι
και
συρρικνωνω το θυμο μου
κ ολα μου τα αρνητικα συναισθηματα
κ τα κλεινω σε ενα κουτι.....
ισως ετσι μπορεσω καλιτερα να τα διαχειριστω
ισως...
Τα σιωπηρά γιατί έχει τη δύναμη να τα κάνει εκκωφαντικά το μυαλό μου...
Γιατί που ποτέ τους δε θα ζευγαρώσουν με το επειδή των ονείρων τους...
Γιατί που θα βρίσκουν άλλα γιατί και θα με επισκέπτονται παρέα.
Και θα πληθαίνουν και θα με επισκέπτονται κάθε φορά πιο ζωηρά, πιο απαιτητικά, πιο διαπεραστικά.
Πρέπει να ψάξω να βρω το ταίρι για το καθένα τους. Ένα όμορφο επειδή. Ένα επειδή που θα τα συμπληρώσει και θα τα κάνει να σωπάσουν και να μην με ξαναεπισκεφθούν.
Θα μπορούσες να βοηθήσεις, αν σε ένοιαζε η βουή των γιατί στο νου μου. Έχεις τα επειδή που ψάχνω, αλλά τα φυλάς μακριά μου. Και ψάχνω μόνη...επειδή...
....Κωστη καλως ορισες!!!!
?que dedico?
dire lo que ahora pienso… ?discreto!
solamente usted usted puede ocupar cual son, la libertad.
solamente las personas que han luchado para su libertad, porque su independencia ocuparan la importancia del gull…
las personas como permanecia, como nosotros…
que intentamos ganar un virtuoso mas precioso… ?nuestra libertad!
deseo escribirle que usted amor de I, de que usted es mi otro pedazo de la mitad…
muchos que deseo decir a usted… a pesar de....
cosa inmovil de la subsistencia una del mi permanecia… leido le, usted ve, y yo que usted piensa.
le adoro!
....κιεμεις που δε ξερουμε τη γλωσσα?
μια μεταφρασουλα?
Buenos Aires, 04 de abril 1998.... <<dia de prostitutas>>
ολα ειναι σχεδον ετοιμα. εχουν απομεινει λιγες ωρες. μια ακομα ματια στα "χαρτια"....
εχω αγχος... κατι δεν μου καθεται καλα, κατι με ανησυχει...
φταιει κ το χθεσινο ονειρο... ξαναρθε σε αυτο ο Ραφαελ... παντα οταν ερχεται στα ονειρα μου, κατι κακο συμβαινει, κατι δεν παει καλα...
ας ειναι... θα δειξει... μπορει να πιστευω στα "σημαδια" κ στα "ονειρα" αλλα δεν πρεπει να σταθω σε αυτα... εχω αλλες προτεραιοτητες τωρα...
ξανα ανακατεμα στα χαρτια.... χάρτες, θεσεις, κινησεις... ολα ρυθμισμενα στην εντελεια... ομως κατι με ανησυχει? τι μπορει να ειναι αυτο? ψαχνω.... με ενδιαφερει πρωτα απο ολα η ασφαλεια...η ασφαλεια τους...
την θεωρω δεδομενη... ολα τα εχω υπολογισει... μηπως δεν εχω υπολογισει τη δικια μου ασφαλεια? μπαα.. δε νομιζω... δεν ειναι η πρωτη φορα... το εχω ξανακανει... εχω ξανα αναλαβει τετοιες "τραβαγκχο".
η ωρα πλησιαζει... ξεκιναω... ξεκιναμε... μεσα σε λιγα λεπτα ειμαστε ολοι εκει που πρεπει...ο καθενας μας στη θεση του...
υπαρχει χρονος ακομα... δοκιμες στην ενδοσυννενοηση...οκ ολα... νεκρικη σιγη... κ μια περιεργη μυρωδια... "θανατικο" μυριζει...
ξαφνικα μεσα στην απολυτη σιγη ενας θορυβος... κοιταζω αμεσως το συνεργατη μου... κατι ακουσε κ αυτος...
βαζω στοιχημα... ειμαι σιγουρος... αυτος ηταν θορυβος απο κλειστρο... μα το Ζεσους, ειμαι βεβαιος...
τι εγινε ρε γμτ? κατι δεν εχει παει καλα εδω.... στροφαρει το μυαλο μου αμεσως... να και μια σκια εκει απεναντι...κ αλλες πιο διπλα...
στραβωσε... κατι στραβωσε... τι αλλο μπορει να εχει συμβει?
καποιος μας "εδωσε" μας "προδωσε"... ειμαι σιγουρος!
"προδοσια"..... τι σιχαμενη λεξη γμτ?
γρηγορα ειδοποιηση, κ συντονισμος... φευγετε ολοι γρηγορα παιδια.... απο τις εξοδους αναγκης... την εξοδο 2 κ 3... ΤΩΡΑ! κ εσυ αμιγκο... φευγεις..τωρα!
εσυ? με ρωταει.... θα φυγω κ εγω, απαντω.... δρομο τωρα...δρομο.... δεν εχουμε χρονο...γυαλιζουν τα σιδερικα... δρομο!
δεν εχω χρονο να σκεφτω πολλα... πρεπει να κινηθω γρηγορα... αν καποιον θελουν αυτος ειναι "ενας"... γρηγορα κ ψυχραιμα λοιπον...
το μερος μου ειναι πασιγνωστο... το εχω χιλιοπερπατησει, αποκωδικοποιησει...
βηματα αργα, κ σιγουρα... το σκοταδι ειναι συμμαχος, μα μπορει κ να σου εναντιωθει αν το φοβηθεις... φοβος? μπα... Νοο... που χρονος για φοβο τετοιες ωρες.?
ακουω βηματα να με ακολουθουν... βηματα κ μεταλλικους ηχους... το σιγουρο ειναι οτι θα βρω κ μπροστα μου "τοιχο"...ανθρωπινο τοιχο... πρεπει να φυλαξω την πλατη μου...
στενευει ο κλοιος μεσα σε λιγα δευτερολεπτα... σκονη παντου... αρχισαν τα οργανα... σκονη κ ........
πρεπει να φυλαχτω.... αν ειναι αυτο το σοκακι οπως το θυμαμαι, θα προλαβω να φυλαξω την πλατη μου... θα προλαβω?
να τη παλι αυτη η μυρωδια... θανατικο μυριζει, αναθεμα το αποψε...
δεν προλαβαινω... με κυνηγαει το μολυβι... με πλησιαζει... conze sumare... εμπλεξα... εμπλεξα μα δε θα τα παρατησω... θα παρω λαφυρα μαζι μου...
θα βαλουν κ αλλες μανες μαυρα....
στριμωχτικα... διαταγες απο ηλεκτρικο μεγαφωνο τρυπανε τα τυμπανα μου... ξαφνικα ενας πονος... τι εγινε ρε πουστη? μουδιασε το ποδι μου...
θα απαντησω.... ειμαι σε αμυνα κ θα απαντησω... ΤΩΡΑ!!!!!
δε γινετε αλλιως...δε γινοταν αλλιως....
αν προλαβω να πηδηξω θα τη γλυτωσω... αν προλαβω ομως... εχει πλυμμυρισει αιμα η μποτα μου... αφηνω κ ιχνη... ζαλιζομαι κιολας...
τελειωνουν ολα.... τελειωνουν ολα....
δεν ξερω ποσες ωρες εχουν περασει.... ξυπνησα? με ξυπνησαν?
που ακριβως μπορει να ειμαι? το ποδι μου? το εχω! ποναει, αλλα το νιωθω... οκ ειμαι...
οκ ειμαι? Νοο.... δεν ειμαι οκ... τα χερια μου πορκε ειναι δεμενα με "χειροπεδες"?
γμτ.... σιγουρα δεν ειναι εφιαλτης αυτος?.... κ ομως... δεν ειναι εφιαλτης... ειναι η πραγματικοτητα...
νιωθω να κουβαλαω ενα βαρος επανω στους ωμους μου... κατι σαν το σταυρο του "Ζεσους"....
αρχιζει η "μεγαλη" εβδομαδα μου... μια "μεγαλη" εβδομαδα που θα διαρκεσει 8 μηνες....
8 μηνες απο την πορεια στο δικο μου γολγοθα,απο την καταδικη εως την Ανασ...... φυγή μου....
....ζωη ειναι
καθε μερα να πεθαινεις
κ καθε μερα να ξαναγεννιεσαι
μεσα απο τις σταχτες σου..
μεσα απο τη φυγη σου..
μεσα απο τη φυγη σου...
και οταν μπορεσεις να σταθεις στις σταχτες των ονειρων σου
χωρις να δακρυσεις,
τοτε μπορεις να πεις
"Ζωη σε Νικησα"
περάσανε 20 χρόνια απο την πρώτη προβολή του "Σωματοφύλακα"... ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ πόσο χρονών είμαι;;;;;;;;; (μην απαντήσει κανείς τον σκότωσα...)
Κι ο άνθρωπος… Φτωχός… φτωχός! Στρέφει τα μάτια , όπως
όταν πάνω στον ώμο μια παλάμη μας καλεί,
στρέφει τα τρελά του μάτια , κι όλα όσα έζησε
λιμνάζουν, σαν λακκούβα ενοχής, μέσα στο βλέμμα του.
Έχει χτυπήματα η ζωή τόσο σκληρά… Δεν ξέρω!
...ο μεγάλος Vallejo. :sad:
Σςςςςςςςςςςς
σταματηστε τα ολα....
τωρα κελαηδουν τα πουλια....
τωρα το αρσενικο καλει το θηλυκο...
ειναι μια ιερη ωρα....τωρα.....
«Χλωμά καντήλια άναβε η φτώχεια σου τα τάιζε με ζήλια, μα συλλαβίζαν σʼ αγαπώ τα βογκητά σου σαν ένα άρρωστο στην κούνια του μωρό.
Σωπαίνεις, θυμάσαι… και μεθυσμένος μες τον ύπνο σου γελάς…»
Κάθε φορά που το ακούω δεν αντιστέκομαι κι ανοίγω στη θύμησή σου που χτυπά επίμονα κάθε πόρτα του μυαλού μου… Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πόσο πολύ σε θυμίζει αυτό το τραγούδι. Κάθε στίχος του. Κάθε παύση και κάθε κραυγή του για σένα. Μου θυμίζει τις λίγες στιγμές που με ζήτησες. Που ζήτησες να σταθώ δίπλα σου, χωρίς καμία παραπάνω απαίτηση. Χωρίς απώτερους σκοπούς και οφέλη. Μου θυμίζει εκείνο το βράδυ που σύρθηκες σαν λαβωμένο αγρίμι στην αγκαλιά μου και απαίτησες από τα χέρια μου να σε κρατήσουν δυνατά λες και θα γιάτρευαν τους πόνους σου. Μέσα στον ύπνο σου, σε έπνιγε εκείνος ο ζωντανός εφιάλτης, με έσφιγγες πάνω σου, σα να φοβόσουν για μία και μοναδική φορά μη με χάσεις. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη φωνή σου, γεμάτη απελπισία, αργόσυρτη… ένας ψίθυρος που μέσα μου γίνεται κραυγή κάθε στιγμή που τον φέρνω στη μνήμη μου « Μη φεύγεις… με κυνηγούν, κρύφτηκα για λίγο, αλλά θα με βρουν σύντομα… μη φεύγεις. Κράτα με!». Και σε ρωτούσα ποιοι σε κυνηγούν… και η απάντηση σου, σαν παιδιού που θέλει νʼ απαλλαγεί από κάθε ευθύνη και να ζητήσει προστασία από τη μαμά του… «οι κακοί… εκείνοι είναι οι κακοί… θα με βρουν, πρέπει να φύγω κι από εδώ.». Και σε κρατούσα δυνατά, ώσπου χάθηκες. Αναρωτιέμαι που να είσαι, ακόμα και τώρα που πατάω στα πόδια μου, περισσότερο ως ένα παιδί που σʼ αγαπούσε χρόνια και αρνείται να δεχτεί ότι δεν μπορεί ούτε να σου μιλάει πια. Ωστόσο, ήξερα πως το λαβωμένο εκείνο αγρίμι, που ζήτησε βοήθεια και του την έδωσα, δεν ανήκε στην αγκαλιά μου. Ανήκε εκεί που κάποια χρόνια πριν είχε αφήσει την ψυχή του… Ελπίζω μαζί με την ψυχή του να μην είχε αφήσει και τη μνήμη του και να θυμάται πάντοτε πως το παιδί που το αγκάλιασε και το αγάπησε, έχει κρατημένη μια γωνιά της καρδιάς του για τον παντοτινό φίλο του. Φίλο!!!
κοιταζοντας πισω.. αρκετο χρονο πριν... βλεπω πως δεν αλλαξαν κ πολλα πραγματα... μα συγχρονως αλλαξαν κ τα παντα...
αρχισα να γραφω εδω, οχι γιατί πιστεψα ποτε πως ειχα κατι αξιολογο να πω, αλλα γιατι ηταν για μενα ενας τροπος να βγαζω απο μέσα μου αυτα που με βαραιναν... αυτα που δεν τολμησα να πω ποτέ σε κανεναν...παρα-μονο σε τουτον εδω τον χωρο κ κατ' επεκταση σε εσας.
ομολογω πως σκεφτηκα πολλες φορες να πατησω delete...
να διαγραψω ολα οσα κατεγραψα εδω....
ειτε αυτα γραφτηκαν σε στιγμές πονου... ειτε σε στιγμες αισιοδοξιας.
εκανα δευτερες κ τριτες σκεψεις κ αντιλαμβανομενος πως δεν μπορω να διαγραψω καποια γεγονοτα της ζωης μου τα κρατησα.
δεν μετάνιωσα για τίποτα από όσα μοιράστηκα επαέ...
δεν είμαι ανθρωπος που πιστευει στις μετανοιες, οπως κ δεν ειμαι ανθρωπος που πιστευει στις διαγραφες.... το αντιθετο....
πιστευω πως οι εμπειριες που αποκταμε μας βοηθουν να "μεγαλωσουμε" κ να διαμορφωσουμε χαρακτηρα.
αυτες οι εμπειριες ειναι κ αυτες που καθοριζουν τις επομενες μας επιλογες....
αγαπησα αυτον εδω τον χωρο,αγαπησα αυτα που κατεθεσα εδω, οπως αγαπησα-διαβασα, κ τις δικες σας καταθεσεις.
η συνεπεια δεν ηταν ποτε χαραχτηριστικο μου....
το γεγονος κ μονο πως ειμαι σημερα ακομα εδω, κ συνεχιζω να γραφω εστω πολυ πιο αραια - ομολογω πως με εκπλησσει.
αποδεικνυει ομως πως μπορω, αμα το θελησω, να παραμεινω συνεπης σε οτι κ αν ειναι αυτο που θα επιλεξω να κανω.. φτανει να το αγαπησω...
...ευχαριστω ολους οσους περασαν καποια στιγμη απο εδω κ διαβασαν οοοοτι κατα καιρους "άφησα"... ειτε αυτο εγινε απο περιεργεια, ειτε πορκε το επελεξαν....
....λεω να κανω ένα διαλειμμα...να λειψω για λιγο...
δεν βαζω τελεια. Νοο..... κομμα βαζω κ ισως κ ενα μικρο θαυμαστικο...!
δεν θα μπορουσα βεβαια να μεινω μακρια κ απο τους δικες σας γραφες... θα τις επισκεπτομαι αν μπορω..... ειτε σιωπηλα ειτε επιλεγοντας να αφηνω ιχνη μου....
δεν μου αρεσαν ποτε οι αποχαιρετισμοι κ τα δακρυβρεχτα αντιος...( ισως επειδη μοιαζουν τοσο τελεσιδικα κ σε εμενα αρεσει παντα, να αφηνω παραθυρα ανοιχτα)
εις το επανιδειν λοιπον... ;-)
εισαι ωραιος Λατινε..
για σενα το κομματι
[quote user="vencedor" post="366275"]
εις το επανιδειν λοιπον... ;-)[/quote]
ελπίζω και εύχομαι να είναι σύντομο. θα μας λείψεις , να είσαι σίγουρος , άλλωστε ένας J.S.S επιβάλλεται να είναι πανταχού Παρών
(http://i183.photobucket.com/albums/x252/lefkothea_album/35850.jpg)
πού πήγε πάλι; :|