Σε εχει βλαψει πολυ ..... σωματικα και ψυχολογικα,
εισαι ρακος για ενα εξαμηνο, αλλα ρακος στα προθυρα της τρελλας, και δεχεσαι και αδικες επιθεσεις για διαφορους λογους... δικαιους η αδικους...
Και ξαφνικα μαθαινεις οτι χαροπαλευει...
Τα ξεχνας? Τι νοιωθεις??
νοιώθεις πάντα συμπόνια γιατί ξέρεις να αγαπάς και συνήθισες να συγχωράς...
Γκίκ,
Δύσκολη φάση. Σίγουρα νοιώθεις συμπόνια, σίγουρα αισθάνεσαι ένα κάτι σαν παράπονο. Δεν ξεχνάς πάντως. Άλλο η αγάπη, η τρέλα, η πληγή και άλλο η μνήμη.
Τρέξε εάν θέλεις και συμπαραστάσου. Διαφοροποίησε μόνο την ανθρώπινη (ίσως και ανθρωπιστική) αγάπη, ενδιαφέρον και συμπόνοια από τις ό,ποιες έλξεις.
Αν δεν μπορείς να το κάνεις μείνε μακριά.... ο χειρότερος """""έρωτας""""" είναι αυτός της λύπης.
Με εκτίμηση,
Παππάς10
Ποτε δεν θα παψω να μαι ανθρωπος ...και να διαιωνιζω αυτο το ειδος..και τελικα κριμα που τελικα επεσες πρωτος ματιακια...
Παράθεση από: "gikama"Σε εχει βλαψει πολυ ..... σωματικα και ψυχολογικα,
Και ξαφνικα μαθαινεις οτι χαροπαλευει...
Τα ξεχνας? Τι νοιωθεις??
αγαπητη μου φιλεναδα γκικ, εχω ζησει ακριβως μια τετοια κατασταση! το εχω αναφερει σε ενα αλλο θεμα, νομιζω οτι ειναι το "μου λειπεις"....ο ανθρωπος αυτος επαιξε πρωτευοντα ρολο στη ζωη μου, ομως εκ των πραγματων αυτη η σχεση δεν γινοταν να προχωρησει....χωρισαμε πολυ ασχημα! και οχι απο δικη μου υπαιτιοτητα! δεν μου αρεσουν οι χωρισμοι...για μενα ενας χωρισμος ισουται με θανατο! τελος παντων, μετα απο 1-1,5 χρονο μαθαινω οτι ειναι πολυ αρρωστος....δεν ηξερα το ποσο σοβαρα ειναι, δεν μπορουσε να χωρεσει το μυαλο μου οτι αυτος ο τοσο δραστηριος, τοσο γοητευτικος, τοσο υπεροχος ανθρωπος, θα μπορουσε να φυγει απο την ζωη....καποιος κοινος φιλος μου επιβεβαιωσε την σοβαροτητα της καταστασης του! ειλικρινα σου μιλαω, εκεινη την στιγμη τα ξεχασα ολα! το μονο που μπορεσα να κανω ειναι να επαναλαμβανω συνεχεια "δεν ειναι δυνατον...δεν ειναι δυνατον να συμβαινει αυτο στον φωκιωνα"! και ομως συνεβη! το πρωτο πραγμα που εκανα ειναι να ζητησω τον αριθμο του κινητου και να του στειλω ενα μηνυμα που εβγαινε μεσα απο την καρδια μου! και Ω του θαυματος μου απηντησε....ηταν μονον 2 λεξεις...αλλα απηντησε "ευχαριστω πολυ"! σκεφτηκα να του τηλεφωνησω...ομως διστασα...το σκεπτομουν μερες και μερες...τελικα δεν το εκανα! και το μετανοιωνω φρικτα! εφυγε χωρις ποτε να μαθει οτι, οτιδηποτε ηταν αυτο που μας χωρισε τοσο αδικα, ειχε ξεχαστει εντελως! μετα απο αρκετο καιρο, κοινοι φιλοι μου μετεδωσαν τα λογια του...οτι ποτε δεν ξεπερασε τον χωρισμο μας! ειναι αδικο θεε μου, να φυγει χωρις να τον ακουσω εστω και μια ακομα φορα! του παω πολυ συχνα λουλουδια...κοκκινα τριανταφυλλα...ηταν τα αγαπημενα μας! ναι φιλη μου, τα ξεχνας ολα, γιατι ο θανατος ισοπεδωνει τα παντα! αυτη τη στιγμη που σου γραφω τα ματια μου ειναι γεματα δακρυα για τον ανθρωπο αυτον που εφυγε τοσο τραγικα απο την ζωη, για τον υπεροχο αυτον αντρα που καποτε μου εδωσε πολλη αγαπη, στοργη, τρυφεροτητα και κλαιω γιατι με εκανες να ξαναζησω στιγμες μοναδικες οι οποιες θα με ακολουθουν σε ολη μου την ζωη!