Για εσενα που μου κρατησες συντροφια αποψε που ημουν αρρωστη..
Αντιβαρο στον χαλασμο του κοσμου
ενας κοκκος αμμου που ηχει στ αυτια μας
ο θορυβος τοσο δυνατος ηχει σα γδουπος
Στις σκεψεις μας ελπιζει η αρχη
Βλεποντας σε, σε ξεχωρισα αμεσως..
σε ενα θεατρο παραλογου
σε γνωρισα..διχως να σε γνωριζω
σου φωναξα..διχως να μιλησω
σε χαιδεψα ..διχως να σ αγγιξω
σ εναν παραδεισο που κολαση μας μοιαζει
Βλεποντας με, με ξεχωρισες αμεσως..
σε ενα θεατρο παραλογου
με ειδες ..διχως να κοιταξεις
με ενιωσες.. διχως να μ αγγιξεις
με θελησες..διχως να με θελεις
σε μια κολαση που εγινε παραδεισος
Στις σκεψεις μας φεγγει η αρχη
Το θεατρο του παραλογου εγινε θεατρο λογικης
αρκει να θελεις να το ακουσεις...
αρκει να θελεις να το δεις...
Αντιβαρο στο χαλασμο του κοσμου
και οι σκεψεις μας ειναι η αρχη!
"stigmi/danai"
Λένε ότι τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν μια στιγμή
Οι χορδές όμως που κάνεις και πάλλονται με το ποίημα σου, ζωντανεύουν την κάθε στιγμή και την κάνουν να έχει μια απέραντη διάρκεια.....
Δυο κουβεντες ... ολο το θεμα...
Η στιγμη ειναι μοναδικη και ποτε δεν ανταλασσεται...
xmmmmmmm......
enoxlw?
den enoxlw?
an enoxlw na fygw......
mpa den feygw.......sebomai tis stigmes tou kathenos kai apla diadhlwnw thn diathesh mou sthn nea xronia na pollaplasiazontai oi eytyxismenes kai na apodekatizontai oi asxhmes.....
Danai mou mia xara se briskw....lew na sou kanw ena dwraki.....ena aplo kathrefth.....gia na deis to poso omorfh eisai otan se koitazw me ta matia tou synaisthimatwn pou mou prokseneis.......filia kalh mou ......mou eftiakses thn mera.....:)
Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες
Όταν τ' ανοίγω, βλέπω εμπρός μου ό,τι
κι αν τύχει. :?:
Όταν τα κλείνω, βλέπω εμπρός μου ό.τι
ποθώ. :!:
* Φωτη την συγνωμη μου που δεν ειναι δικο μου, μα με αντιπροσωπευει..
** Μην ταξεις σ αγιο..και σε μικρο παιδι..να συμπληρωσω..ουτε σε εμενα :wink:
Με Εκτιμηση
στις βραδινές περιπλανήσεις μας,
μες στης πόλης τον αχό......................
τις θαμπές φωνές των άγνωστων,
σκορπάει ο αέρας εκεί κι εδώ...............
και μετά δε μιλάμε πολύ,
γιατί τ' Όνειρο ζει στη σιωπή................
....με το βλέμμα στους περαστικούς......
να' χα χίλιες σιωπές να ακούς............................
μ' αυτό και μόνο danai μου... την πάγωσες την κόλαση που λέγαμε...
:wink:
Σαν κραυγη σιωπης
καπου μεσα σου πλανιεμαι
η μορφη σου στεκει εκει..σιωπηλη
μεταμορφώνομαι ειδωλολατρης της
σε μια ανιερη τελετη..
μαρτυρας της γινομαι..
το νιωθω..πως νικιέμαι.. :!:
Η γλυκιά μελωδία που παίζει
πίσω από κάθε πράξη με συνοδεύει..
28 Δεκέμβρη...στο μεταίχμιο του χρόνου....
και χωρίς να το πούμε γίναμε ένα...
μπορεί να είχαμε μιλήσει πριν....
αλλά ήμασταν δυο, το απόλυτο το δυο!
Ήρθες κι η άνοιξη η φιλημένη
ξεσήκωσε ψυχοευωδιές
Εσύ εκεί.. εγώ εδώ...
κι όμως ένα, το απόλυτο το ένα!
Σε έχω μέσα μου ..θα το νιώσεις.
Να χεις γυρεμένο το κεφάλι στο δικό μου,
και να μου ψιθυρίζεις....
να σε χαϊδεύω απαλά...
παντού ..ακούς? Παντού!
και συ.. να χορεύεις, με μένα..
να γίνουμε ένα το απόλυτο το ένα...
ακούς? το ένα!
Μαζί θα σχηματίσουμε, χιλιάδες αριθμούς..
στο Όνειρο σου θα έρθω, απόψε..
θα τρυπώσω ...εκεί και θα κουρνιάσω.
Ώρα λοιπόν για το επόμενο όνειρο,
για το επόμενο άγγιγμα..
για την επόμενη ανάσα.....
και εσύ εδώ...μέσα μου να μου μιλάς!
Σε θέλω, ακούς? Σε θέλω!
Σαν έρωτα....σαν ένα, το απόλυτο το ένα!
Αλλά και σαν γλύκα μου υπέροχη,
όλα σου τα θέλω! Ακους? Ολα!
Το παραπανω κειμενο δεν ειναι μονο δικο μου αλλα και εκεινου..που με αγγιξε με τις στιγμες μας.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ. ΝΑ ΣΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΛΑΣ ΓΙΑΤΙ ΣΟΥ ΠΑΕΙ!
Για την ομορφοτερη πρωτοχρονια που μου χαρισες καλε μου.
Ένα μαντίλι...άσπρο...αφρός ...ασπρος
και το μαντίλι εκεί πάντα να ιριδίζει
έτοιμο για να υποδεχθεί... ασπρο.
μπλέκεται με το κύμα που ξασπρίζει
δείχνει το δρόμο πίσω..ματια μου
να πάψει η προσμονή!
Ένα μαντίλι..ασπρο...δεν δίνει πια ευχή
στη θάλασσα απλωμένο μα παντα φορεμένο
μπλεγμενο στα μαλλια..αφρος..και να προσμενει
να κρύβεται να ντρέπεται...εκει να περιμενει
να λαχταρα για σε δει... ματια μου
να παψει η προσμονη!
Και η λαχτάρα έμεινε σαν εφυγε ο καιρός ,
μα τίποτα δεν άλλαξε μάταια σε προσμονούσε
και όλα τα άσπρα που έφτιαξε, χρώμα άλλαξαν
και σκόρπισαν και εκείνα,δεν έχουν χρώμα απόλυτο
για να καλεσουν πισω... ματια μου
να παψει η προσμονη!
Εκει στεκει αμιλητο και δε φιλάει κανέναν ...
τραβάει το φως ... τον ήλιο και κρύβει το θλιμμενο
Μόνο εκείνη την ώρα που λαμπει μια ελπίδα,
να ρθει εκεινος πισω, να δει τ ασπρο μαντιλι
ασπρο να στεφανώνει..ματια μου
να παψει η προσμονη!
Ατελειωτες σταγονες
μου ποτισες το προσωπο
ταχα να δεις την οψη
που εχει το βρεγμενο
Τα δαχτυλα σου γλυστρισες
επανω στις σταγονες
χαιδευοντας τις απλωσες
πανω στο προσωπο μου
Τα χειλη σου ακουμπησες
πινοντας τις σταγονες
γιατι διψουσες για νερο
απο αλλου φερμενο
Το σωμα μου το ραντισες
μικρες μικρες σταγονες
μαρμαρωμενος κοιταζες
το σωμα το βραγμενο
Αχορταγα τις ρουφαγες
ολες μου τις σταγονες
στεγνονοντας μου το κορμι
σαν ενα αστειρευτο φιλι
Η στιγμή το ελάχιστο του χρόνου...........
Η σταγόνα το ελάχιστο του ωκεανού........
Ευχή μου για όλους να έχουν τον χρόνο να διασχίσουν ωκεανούς....
και ωκεανούς να βρίσκουμε τον χρόνο που τους χρίζει......
ΣΤΙΓΜΕΣ (1 αναγνώσεις)
Δημιουργός: stigmi...(εσυ και εγω..)
Δημιουργια: 5/1/2005
ΘΑΛΑΣΣΑ ... κάθε στιγμή μου που περνά
να σκέφτομαι πως σε φιλώ στο στόμα..
ΗΛΙΟΣ ... σαν το χαμόγελο κάποιες στιγμές
που διαπερνά το πρόσωπο σου..
ΑΕΡΑΣ ... εσύ ούτε που το σκέφτηκες
και ούτε που το ξέρεις ...
ΟΥΡΑΝΟΣ ... σου κρατώ το πρόσωπο
μέσα στα δυο μου χέρια..
ΦΩΤΙΑ ... κάθε ανάσα είσαι εσύ
πάντα είσαι μέσα στη στιγμή..
ΝΕΡΟ ... και σου μιλώ με αγκαλιά
σε ποτίζω με φιλιά..
ΓΗ ... αλλάζεις απ τη γλύκα
της αγκαλιάς την ηδονή....
Αυτη η πολη εχει μια θληψη
κι ανθρωποι της μοναξια
Αυτη η πολη εχει ξευτισει
οι ανθρωποι μοιαζουν σκια
Θελω να φυγω απ αυτη την πολη
να τραβηξω θελω στα τυφλα
Παρε με αν θελεις μακρια της
ταξιδεψεμε οπου κι αν πας
Ζητειται ονειρο να ελπιζει
ναχει και τεσσερα φτερα
Ζητειται ουρανος σαν το αγγιζει
ουρανου τοξου να χει φορα
(μισο αλλα..τοσο μου βγηκε) :D
Τιτλος: Δεν θυμαμαι μετα ..
Το σπιτι οικοδομοι το χτισαν
γι αυτο κοιμάμαι ησυχη!
Bράδιες οπως προχθες..
που ενιωσα τη φωτια
να φωτιζει τα ματια,
ροδιζοντας τα μαγουλα,
καιγοντας το προσωπο..
και μια γλυκια νοσταλγια
πηγαινοντας με στα παλια..
Αρκουσε που το θελαμε!
Εβρεχε, εκανε κρυο,
ομως δεν νοιαζομασταν..
πηγαμε τρεχοντας στο δασος
και ετσι οπως τρεχαμε,
λαχανιασμενοι κοιταχτηκαμε..
δεν θυμαμαι μετα αν κρυωσαμε,
μοναχα οτι τρεμαμε...
Τον εαυτό μου εγώ τον έχτισα
γι αυτο δεν ησυχαζω!
Βραδιες οπως οι χθεσινες...
σε μια πνηχτη ατμοσφαιρα
μια πικρογλυκη γευση νοσταλγιας..
Εκεινον που στα ματια του,
καθρεφτιζει ο κοσμος ολος..
Να ερχοταν για λιγο!
Ελπιδα μου γεννηθηκε,
καπου θα σ ανταμωσω..
για μια στιγμη που σταθηκα
βυθιστηκα μες τη σιωπη,
ανομολογητα γιατι...
δακρυα τρεχουν στα ματια,
σκορπιες ολες οι λεξεις...
η ανασα δεν αποτυπωθηκε...
δεν θυμαμαι μετα αν ετρεμα,
μοναχα οτι κρυωνα...
Σκεψεις Δημιουργου: Τωρα μη με ρωτησειςαν θυμαμαι..ουτε τι νιωθω ..τωρα δεν ξερω..απλα θελω να σε δω..και ισως σου πω..:cry:
Δημοσίευση : 11/1/2005 - Δημιουργος: Δαναη/Stigmi
........
....με προσμονή στο θαύμα
........ανακαλύπτουμε την υπομονή
Η Θαλασσα
Στη μανιασμενη θαλασσα εχθες
σκουρο βαθυ το χρωμα,
την χαζευα ..
Τα κυματα χτυπουσαν μανιασμενα
πλησιασα την προβλητα,
και αγναντευα
Διπλα στη θαλασσα σαν εφτασα αργα
τα κυματα με χαιδευαν,
με αγγιζαν..
Και πηρα χρωμα απο νερο,
αρμυρα στο κορμι
τη λατρεψα!
Επειτα ο αποχαιρετισμος, βουβος
μα συναμα γοερος,
σαν κλαμα..
Δημιουργός: danai
Δημοσίευση : 22/1/2005
[size=24] <Ποια νεραιδα θ ακουσει το κλαμα μου..
..ποιος θα σκυψει απανω μου ...
..γλυκα να μου σκουπισει τα ματια?>[/size] :cry:
...ο αγγελος σου... δαναη..
ειτε γηινος ειτε αιθεριος..
......................................
Ειναι φορες που λεξεις..δεν βγαινουν,
νιωθεις πως πλημμυριζεις..πως πνιγεσαι
αλλο πια, δεν αντεχεις...
Και αλλους μαζι βασανιζεις..και εκεινον.
Αρνουμε αλλο βλεφαροσταγμα..για εμενα,
οχι αλλη υπομονη και κατανοηση..
και μη ρωτας γιατι..
σ εχω ταλεπωρησει..δεν θελω αλλο ..αυτο!
Κι αν δυσκολα τωρα ειμαι..
εσυ δεν φταις..αγορι...
γι αυτο αλλο μην περιμενεις.. ψυχουλα..
θα ρθω μια μερα, κει που δε θα περιμενεις
και θα σου πω πως ηρθα μ ενα χαμογελο πλατυ..
Μα αν θες μην πεις αντιο..
μονο καλη μου τυχη..
ματακια μου.. :cry:
Αν ξέρει να αγαπάει ....
ξέρει και να περιμένει.....
Η επιθυμία και η προσμονή πάμε μαζί με την υπομονή.......
και μερικές φορές φτάνει μια τελίτσα ...
έστω και μια στιγμή
για να αξίζει η αναμονή.........
Δαναη..... τι πραγματικά βασανίζει το μυαλό και τη ψυχούλα σου??
Πολυ τρυφερό αυτο που εγραψες... πολύ τρυφερό....
Στεκομαι παλι εμπρος σου
εσυ ομως δεν με βλεπεις,
δεν το αντεχεις πια ..
Σημαδια δινω,παλι,
μα αστοχα αναμενει
η αδεια σου ματια.
Ναι, σε προσμενω,
σαν μελοθανατος
που λαχταρα
για μια μονο φορα,
δικο σου ελιξηριο γιατρειας!
Εσυ μου το χες πει..
<Αυτος που φευγει, αυτος παντα γυρνα>
Εγω σου το χα πει..
<Απ το τουφεκι,τουφεκια που φευγει,
πισω πια δεν γυρνα>
Δεν πιστεψες..δεν πιστεψα..
πως ταχα να πιστουμαι,
σε μια ιστορια απιστευτη
μα ομως που την ζουμε;
Εσυ μου το χες πει..
<Ευκολα καποιος φευγει..
μα δυσκολα γυρνα>
Εγω σου το χα πει..
<Πως η αγαπη ειναι,κυδωνι
και δεν την πολεμας>
Τωρα βουβοι και οι δυο,
χωμενοι μεσα σε τειχει
μεγαλα και βαρια.
Παραλληλοι οι κοσμοι
αναρμοστοι οι δρομοι
γλυκοπικρη η καρδια.
'ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΘΕΛΩ ΕΚΤΟΠΙΖΟΥΝΕ ΤΑ ΠΡΕΠΕΙ'
danai
μας έλλειψες :)
Σε έκλεινε
μέσα σε κιτάπια σφαλιστά
με γράμματα πορφυρά
στα Φώτα της καρδιάς,
θαρρείς άνοιγαν πληγές
και έραιναν τα γραπτά,
μεστωμένες στάλισες
από δακροσταλακτίτες,
θάμπη θωριά,
όταν η πονεμένη της ματιά,
κατορθώνει να ονειρεύεται,
και να μεταφράζει,
τα μάτια σου,
στο αστροφως του ουρανού,
πριν την αυγή,
πριν ο μορφέας την κρατήσει,
μοιάζει ελπιδοφόρα,
ονειρεμένη οπτασία.
Σε γνώρισε,
όταν της έδειξες εσένα,
σε ζωντανά γραπτά,
που χες παρατημένα
και κείνη σε ξεσκόνισε,
σ αγκάλιασε απαλά,
σαν μικρό παιδί,
που ποθούσες αγκαλιά,
την δική της μονάχα
και ακόμα εκεί, αγωνιάς,
στην δική της την μάτια
και με ένα της φιλί θαρρείς
θα σ αναστήσει στη στιγμή
και ότι σ έσβησε,
φως θα πάρει
και χρώμα ζωής.
Την αντάμωνες,
σε δάση φωτεινά,
να κάθετε στο πάρκο
και να μιλά σε παιδιά
και η χροιά της μαγική,
για εσένα να μιλά,
για τα δικά σου τα γραπτά,
του έρωτα και της καρδιάς
και ο κόσμος που περνούσε,
στεκόταν να χαζέψει
την τόση ομορφιά
που βγάζει η λαλιά
και οι ψυχούλες των παιδιών,
σε πλημμυρίζανε χαρά
και η ματιά σου γέμιζε
σταγόνες από αγάπη
σαν κοίταζε εσένα
γιατί έμαθε να σε διαβάζει
και αχόρταγα την λαχταράς,
ασυμβίβαστε ονειροπαραβατη.
stigmi>3/3/05
Αγάπη μου...
Ερωτά μου...
Αγγελέ μου...
Αντρα μου...
Οι στιγμές που χάνομαι στη μαύρη θάλασσα των ματιών σου...
είναι οι στιγμές που ζω...
που υπάρχω...
που αναπνέω...
είναι οι στιγμές που είμαι γυναίκα...
και πάνω απ'ολα... άνθρωπος... !!
Αλμα στο τιποτα!
Κρυφό χαμόγελο,
όμορφο όνειρο,
ήλιος στο πρόσωπο,
χείλει σαν χάδι.
Έσκυψε γλύστρισε,
πάνω του κύλισε
και τον φίλισε
μήπως προλάβει.
Ποτέ δεν ήσουνα,
μέσα μου λύγισα,
για αγάπη γύρεψα
ένα σου χάδι.
Μάτια του έρωτα
γυάλινα, έθραυστα,
γέλασαν, έκλαψαν,
κοίταξαν πάλι.
Έρως ανίκητος,
ρυθμός ακίνητος,
ψέμα φοβήθηκα,
αγάπησα, μίσησα.
Δεν σε ξεπέρασα
ούτε σε γέλασα,
έτρεξα κι έφυγα
να ησυχάσεις.
Μυαλού κολλήματα,
ζωής θελήματα
του όποιου θύματα,
μίσος και αγάπη.
Φάρσα ατέλειωτη,
ζητοκραυγάζει,
σε κουρελιάζει
για αίμα φωνάζει.
Με βρήκες ύποτα
ματάκια μου ήρεμα,
δεν τρέχει τίποτα;
Αλμα στο τιποτα!
27/5/05> Αφιερωμένο εξαιρετικά!
Δανάη
Νύχτα στιλέτο
Σε νοσταλγώ σε βήματα από μπάλο
Μες τον χορό πεθαίνει η μουσική
Σε κάθε μια ελπίδα δίνω φάρο
Στενάζει ο δρόμος σάστισε η πνοή.
Ένα ποτήρι είναι πάντα μισοάδειο
Σε ένα θέλω που το πρέπει είναι φυγή
Έσφαξα χίλιες ενοχές μ ένα στιλέτο
Σάλπισμα ρίχνει ο θάνατος στη γη.
Για μια αλήθεια που έκλεισε την μέρα
Για μια λέξη που κοστίζει ακριβά.
Έσπασε το όνειρο και κρύφτηκε η μέρα
Μαδήσανε τα γιασεμιά απ τα κλαδιά.
Έπιασα κόλαση δεν έχει παρακάτω
Ψάχνει το χέρι μου να αγγίξει την πληγή
Ανακατεύω συναισθήματα που χάνω
να παγιδεύσω λίγο την στιγμή
Αυτή η νύχτα πάλι με αρρωσταίνει
Με δυο μάτια που ουρλιάζουν καταστρέφει
Τα ουρλιαχτά αντιλαλούν στα αυτιά μου…
Το βράδυ σταζει κάρφωσα την κάμαρά μου.
Για κάθε εδώ και κάθε παραπέρα
Για κάθε ώρα που δεν είμαστε μαζί
Σφίγγει η νύχτα σε μια νότα που με πνίγει
Φοβήθηκε η αγκαλιά και με μισεί.
11/7/2005