Αδρεναλίνη
Θες να με κάνεις να πιστέψω
πως τελείωσαν όλα κι ήρθε ο καιρός
να τη ξεχάσω τη ζωή και να ξυπνάω
κάθε μέρα νεκρός
Όσο κι αν το θέλεις δε μπορείς
ταξίδι στο κέντρο της γης.
Ψάχνεις την άκρη τα μπερδεύεις και νομίζεις
ότι όλα μηδέν
φταίει η μαμά που σου πουλάει παραμύθι
όλα δήθεν και δεν
Πριν απ' τα μεσάνυχτα να' ρθεις
ταξίδι στο κέντρο της γης.
Το ξέρω κάποτε τελειώνουν όλα
κάποτε, μα πότε; Ποτέ!
Κάθε πρωί και κάθε βράδυ
Κάθε μέρα κάθε νύχτα, ποτέ
Αδρεναλίνη... και κανένας δε θα μείνει
μαύρη κατάρα, ανία, βαρεμάρα.
Η μέρα σβήνει, Αθήνα είναι καμίνι
ώσπου να φέξει να δούμε ποίος θ' αντέξει.
Θα πάρω φόρα να περάσω το μεγάλο
που 'χεις σκάψει γκρεμό
κι αν το ξεχάσεις μία φορά
χίλιες φορές θα στο πω, σ' αγαπώ.
Ατλαντίς
Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες
μέσ' στα μπαρ αγκαλιά ξωτικά καθάρματα
μου 'χες πει πως θα 'ρθεις και ήρθες
Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα
Μπρος στα μάτια μου περνάνε
Φωσφορίζουνε και πάνε
Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες
μες στα μπαρ τα παιδιά σε κοιτάν ανύποπτα
με ρωτάν από που να ήρθες
δε θα πω ποτέ σε κανέναν τίποτα
Μπρος στα μάτια μου περνάνε
Φωσφορίζουνε και πάνε
Μπρος στα μάτια μου περνάνε
και με παίρνουνε και πάνε ...
Στις βιτρίνες που μου φέρνουν ζάλη
στις οθόνες που χτυπάν τα κομπιούτερ γράμματα
καθρεφτίζεσαι μπροστά μου πάλι
Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα
Ερώτηση κλειδί
Κύριες και κύριοι περάστε
οι πόρτες είναι ανοιχτές
είσοδος πάντα ελευθέρα
οθονοψυχοφύλακες
μετράει ο χρόνος από τώρα
αλλά κανείς μην κουνηθεί
ανάκατα διαφημήσεις
σε λίγο πάλι μαζί.
Συγχαρητήρια μαντάμ, τα καταφέρατε καλά
έχετε λύσει όλους τους γρίφους
που τα μάθατε όλα αυτά;
Αν απαντήσετε λοιπόν και στην ερώτηση κλειδί
όλα δικά σας, το κρίμα, η δόξα και η χλιδή
Κύριες και κύριοι περάστε
οι πόρτες είναι ανοιχτές
σ' αυτό το γύρο του θανάτου
ο ίλιγγος που θες
το τρένα φάντασμα σφυρίζει
ανέβα όσο είναι καιρός
μα από το σπίτι του τρόμου
δε βγαίνεις ζωντανός.
Φωτια στο λιμανι
Θα 'μαι πάντα εγώ
μέσ' στο όπλο σου σφαίρα
να σκοτώνεις αυτούς
που σκοτώνουν τη μέρα
Με τα μαύρα γυαλιά
και το άσπρο φουστάνι
να κοιτάς μακριά
τη φωτιά στο λιμάνι ...
Ξέρω ένα παιδί
που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει
ένα τρελό καλοκαίρι
Στο κομμάτι που λείπει
απ' το σπασμένο καθρέφτη
στο λιμάνι η φωτιά
τον ήλιο πάλι να πέφτει ...
Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό
κι εσύ γελάς ...
Γελάς καθώς το πλοίο
πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά
Θα 'μαι πάντα εγώ
μέσ' στο όπλο σου σφαίρα
να χτυπάς το νερό,
να χτυπάς τον αέρα
να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει
τις φωτιές στα ντεπό
τη φωτιά στο λιμάνι ...
Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό
κι εσύ γελάς ...
Γελάς καθώς το πλοίο
πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά
Γελάς γιατί σε θέλω
κατεβάζεις το καπέλο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
σαν ταινία η ζωή σου να κυλά ...
Ξέρω ένα παιδί
που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει
ένα τρελό καλοκαίρι
Στο κομμάτι που λείπει
απ' το σπασμένο καθρέφτη
στο λιμάνι η φωτιά
τον ήλιο πάλι να πέφτει ...
Λιωμένο παγωτό
Κάποιος κοιτάει την ώρα
κάποιος στο δρόμο τρέχει
κάπου σε κάποια χώρα
τώρα μπορεί να βρέχει
Κι εμένα τι με νοιάζει
εδώ έχει πάντα ήλιο
μόνο που με τρομάζει,
όποτε λέω θα φύγω
είχα πει θα φύγω
είχα πει ...
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ
κι αυτό το καλοκαίρι
λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι
Κάποιος κοιτάει την ώρα
κάποιος στο δρόμο τρέχει
είμαι ακόμα εδώ ...
Έχει αδειάσει η πόλη
γυρνάω στην παραλία
έχουνε φύγει όλοι
η ώρα πήγε μία
Κι εμένα τι με νοιάζει
εδώ έχει πάντα ήλιο
μόνο που με τρομάζει,
όποτε λέω θα φύγω
είχα πει θα φύγω
είχα πει ...
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ
κι αυτό το καλοκαίρι
λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι
Κάποιος κοιτάει την ώρα
κάποιος στο δρόμο τρέχει
είμαι ακόμα εδώ ...
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ
κι αυτό το καλοκαίρι
λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι
Κάποιος κοιτάει την ώρα
κάποιος στο δρόμο τρέχει
είμαι ακόμα εδώ
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ ...
Το νερό που κυλάει
Σαν νερό που κυλάει
τα φιλιά και τα χρόνια
σαν τα πουλιά το χειμώνα
χάνονται
Το κορίτσι που κλαίει
πριν να φύγω
μετά με ξεχνάει
λίγο-λίγο.
Σαν νερό που κυλάει
απ' τον ουρανό
μεσ' απ' τα χέρια μου τρέχει
χάνεται
Το κορίτσι που κλαίει
πριν να φύγω
μετά με ξεχνάει
λίγο-λίγο.
Σαν νερό που κυλάει
ανάμεσ' απ' τα δέντρα
δίπλα στη ζούγκλα της
Μπόρα Μπόρα
Ο καρχαρίας θυμάται
ποτέ δεν κοιμάται
κάτω από τα κύματα,
δίπλα στη ζούγκλα,
δίπλα στη ζούγκλα.
Αφού σου το 'πα
Να ρίξεις μαύρη πέτρα
και να φύγεις για πάντα
αλλά να πας πού
κοντέρ 230 πατάς γκαζώνεις
και στη στροφή μετανιώνεις
στο πρώτο bar θα γίνεις στουπί
Μόλις ξημερώσει
θα 'χουν όλα τελειώσει
και θα μου πεις γεια
ξέρεις το είδα ξανά
από την άλλη
με καθαρό το κεφάλι
το όνειρο ζητάει πολλά
Μ' έχεις γερά δεμένο
σ' ένα σφιχτό ιστό
βήμα το βήμα να μετράω
πόσο μου μένει
Αν είναι να πεθάνω
για σένα το μπορώ
μονάχα όποιος τ'αξίζει
από έρωτα πεθαίνει
Ξέρεις να κάνεις κόλπα
ξέρεις να με κρατάς
ένας Θεός μονάχα
ξέρει πόσα ξέρεις
Μένει να δεις πια τώρα
αυτό που δεν τολμάς
θα μάθεις να γελάς
αν μάθεις να υποφέρεις
Αφού το ξέρεις
τη μια πονάς κι υποφέρεις
την άλλη πάνω
τόσο ψηλά δε σε φτάνω
κατέβα λίγο
έτσι περνούσα πριν φύγω
και τώρα γειά σου
δώσε φιλιά στη μαμά σου
Στην αμμουδιά ποτέ του
δε βγαίνει ο ανθός
ούτε και ζει ποτέ
χωρίς νερό το ψάρι
το είπε παλιά κι ο μάγκας
που δήλωσε Θεός
χωρίς αγάπη όλους ο διάολος θα μας πάρει
Λύσε λοιπόν τα μάγια
μάζεψε τα σκοινιά
μες την αρένα
δες πως φέγγουνε τα φώτα
πάλι θα χάσει κάποιος
πάλι κάποιος νικά
πες ότι θες μόνο
μην πεις πως δε σου το'πα
Αφού σου το'πα
πως της αγάπη η ντόπα
είναι η πρώτη
φωτοβολίδες και κρότοι
το αίμα βράζει
φιλιά που πέφτουν χαλάζι
δεν είναι η φρίκη
είναι η ζωή που σου ανήκει
Κοντεύουν ξημερώματα
και παίρνεις εμένα
για να σου πω τι
πως είναι όλα χαμένα
χίλιες φορές παραμύθια
αφού την αλήθεια
την ξέρει κι ένα παιδί
Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
ένα κορίτσι με κοιτάει
χορεύει, κι ύστερα πετάει
πάνω απ' τα μπάρ και τα ηχεία
Δεν έχει τίποτα να κρύψει
καμιά φορά αντί να κλαίει
χορεύει, κι είναι σαν να λέει
σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει
Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
μαζεύει πίσω τα μαλλιά της
θυμίζεις μια μικρή κυρία
που όλο ξεχνάω τ' όνομα της
Ποιός θα τα βάλει με τη θλίψη
όσο αντιστέκεται νικάει
σ' όποιον τη ρίχνει από το θρόνο
εσένα λέει θέλω μόνο
Όταν τελιώνει η συναυλία
κάτι παιδιά έρχονται κοντά μου
στα σκονισμένα της αρχεία
λένε πως είδαν τ' όνομα μου
Κι εγώ αρχίζω να γελάω
αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
ρωτάνε αν την αγαπάω
έστω για λίγο θα μου λείψει
Βροχοποιός
Αν αυτά τα σύννεφα είναι οι φόβοι
των ανθρώπων που παγώνουνε πάνω
απ'τις σκεπές... Ας ξεπλύνουν οι
πιο άγριες βροχές αυτούς τους
δρόμους κι ας χυθούν στις μυστικές
δεξαμενές, που γεμίζουνε τη
θάλασσα της φρίκης, που βουτάει
αυτός ο δύτης μοναχός...
Πριν τελειώσει η ανάσα του
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται...
Διαμαντένιος ουρανός...
Διαμαντένιος ουρανός...
Αν αυτά τα σύννεφα ζυγίζουνε το
βάρος που λυγίζει τις αθρώπινες
καρδιές... Ας γκρεμίσουνε οι πιο
άγριες ματιές αυτά τα σκιάχτρα κι
ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές,
που γεμίζουνε με καύσιμα τα τρένα
που θα πάρει κάποια μέρα μοναχός...
Πριν τελειώσει το τσιγάρο με
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται...
Διαμαντένιος ουρανός!...
Ενα παραξενο τραγουδι
Θέλω ν' ακούσω
ένα παράξενο τραγούδι που να λέει
για ένα αυτοκίνητο ανοιχτό στην παραλία
για μία βόλτα με μια παρέα
που δε χρειάζεται κανείς τους να μιλάει
μονάχα ο καθένας να κοιτάει όπου γουστάρει
ένα σκυλί, ενα ζευγάρι
τις μηχανές που ξεκινάνα πριν ανάψει το φανάρι.
Τα παραμύθια δεν είν' αλήθεια
αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέμματα
δεν είναι ψέμματα
όπως αυτά που αραδειάζεις κύριε Megaman.
Αυτοί μασάνε τα διαμάντια
και φτύνουνε γυαλιά
κύριε Megaman
αυτό είναι τρέλλα.
Αυτοί μπερδεύουνε τη βία με τη δύναμη
την αλητεία με τη μιζέρια.
Αυτοί μπερδεύουνε τη βία με τη δύναμη
αυτό είναι τρέλλα
Έχεις ξανάρθει εδώ
Έχεις ξανάρθει εδώ
εδώ που προσγειώνονται τα όνειρα
η προσγείωση είναι πάντα η πιο δύκολη
πρέπει να κατέβουν απαλά
χωρίς να γίνουνε κομμάτια
πληρώνουνε καλά ξέρεις...
η προσγείωση είναι πάντα η πιο δύκολη
έχεις ξανάρθει εδώ
Η τελευταία φορά
Με βρίσκει πάντα
Οπου κι αν πάω μ΄ ακολουθεί σαν σκιά
Οταν του λέω πως δεν αντέχω πια να ζω για πάντα
Λέει, πες πως είναι η τελευταία φορά
Ετσι επιστρέφω πάντα
Στη χώρα του πουθενά
Βγαίνω στους δρόμους πάντα
Σαν να’ ναι η πρώτη φορά
Εχω ένα φίλο που όταν κλαίω γελάει πάντα
Οταν γελάω κλαίει κρυφά
Γράφει ένα κύκλο στον αέρα και μου λέει πάντα
Κάθε φορά είναι η τελευταία φορά
Ξεσσαλονίκη
'Ολα τα νέα κορίτσια τώρα ξέρουν το σωστό
όταν οι μάγκες στο δρόμο λένε πόσο σ' αγαπώ
γιατί είμαι μόνος σε θέλω, έλα λίγο πιο κοντά
κι αυτές συχνά απαντάνε: 'Αει χάσου ρε βλάκα.
Χιπ-χοπ χάνομαι μεσ' τα δίχτυα πιάνομαι
απόψε πέθανα με βρήκανε στην αμμουδιά
δίπλα στα κύματα.
Εδώ είν' ωραία MISTER...
Ξεσσαλονίκη στο Βαρδάρι όλα είν' ανοιχτά
μετά τις μία το βράδυ τσάρκα παραραρά
η μηχανή του χρόνου ξέρεις έχει ήδη καεί
σου ζητάνε τσιγάρο μα θέλει προσοχή.
Χιπ-χοπ χάνομαι μεσ' τα δίχτυα πιάνομαι
απόψε πέθανα με βρήκανε στην αμμουδιά
δίπλα στα κύματα.
Εδώ είν' ωραία MISTER...
Σιωπή
Παλιά φωτογραφία
στην άδεια παραλία
σιωπή
κοιτάζω απ'το μπαλκόνι
το δρόμο που θολώνει
η βροχή.
Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.
Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα
τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε
ξαφνικά.
Η πόλη σαν καράβι
τα φώτα της ανάβει
γιορτή.
Θυμάμαι που γελούσες
να μείνω μου ζητούσες
παιδί.
Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό
Οι δαίμονες
Οι δαίμονες που στέλνεις τελικά
Τα μπλέξανε τα μαύρα κέρατά τους
Χτυπάνε κάτω με μανία την ουρά τους
Τί συμφορά!!
Του ενός η φλόγα καίει του άλλου τα φτερά
Μυρίζω γύρω μου καμμένα πλαστικά
Δε θα πετάξουμε μαζί ποτέ ξανά
Το σπίτι που μου χάρισες να ζω
Το έχτισες με πάγο και με χιόνι
Σε ποια ανηφόρα το ‘χεις κρύψει να παγώνει;
Σε ποια οδό;
Κάθε χειμώνα με περιμένει να φανώ
Μόλις ανάψω τη φωτιά, μόλις ζεσταθώ
Γίνεται διάφανο θυμάται το νερό
Υστερα λιώνει…
Τον άνθρωπο που μ’ έβαλες να βρω
Τον βάζεις να μιλά με τη φωνή μου
Να λέει ψέμματα πως θέλεις την ψυχή μου
Τί να του πω;
Περπάτησα στους δρόμους σου καιρό
Απόψε λέω να μη βγω
Θα ονειρευτώ πως ταξιδεύω ένα πρωί
Κι είσαι μαζί μου
To φωτιά στο λιμάνι το εχεις σε mp3;
Θα το ήθελα :D