Τετραγωνισμένα φύλλα
Τετραγωνισμένα φύλλα
φύλλα πουλημένης έκφρασης
φιγουράρουν αποβλακωτικά
πίσω από πάγκους
με χυμένα σκουπίδια
Έγινε το rock στίβες αποτσίγαρων
από πελάτες pub
που τραβολογιούνται
από χιλιοτυπωμένες φάτσες
λόγια και παραγγελιές
για κανάλια φυγής
Ταβέρνα , καφετέρια , pub
στρατόπεδο , σπίτι
Πάλι απ` την αρχή.
Κόλλησαν όλα στο μυαλό μου
σαν χυμένοι καφέδες
ξεραμένοι στα ίδια
λουστραρισμένα τραπεζάκια.
Έμποροι μεταπουλούν
την ευχαρίστηση
με δόσεις άφιλτρων χειμάρων κοροϊδίας
σ' αντάλλαγμα χρυσάφι
και πιοτό για παραλλαγή
Ο χοντρός με την κοιλιά
με λιγουρεύεται
πίσω απ` τον πάγκο
ασθμαίνοντας μια ανάγκη μου
κολλημένο κατοστλαρικο
στη γυαλιστερή καράφλα του.
Ένα τσιγαράκι ρε φίλε.
Ένα τσιγάρο ακόμη.
Να το κόψω.
Να κόψω τον πονοκέφαλο
που τσεκουρώνει ύπουλα
το κανάλι των σπερμάτων.
Φαντάρια με μπλουζάκια
παρελθοντολογικών νοήσεων
μηρυκάζουν χαμένες ανάσες
μέσα σε στενά μπλού-τζιν
που ξεβάφουν
αίμα και θειάφι.
Ξεράσματα ποτάσας
ζητούν κατοικία
ζάχαρες λύτρωσης
μιλώντας για κόσμους
γαλήνιους , μπατσοφορεμένους
με περιπολικά
σε περιπολίες στα στέκια
που αλήτες αλλάζουν
την πορεία στο αίμα τους.
Να θυμηθείς να παραβγούμε
στο τρέξιμο
σε μια έρημη αμμουδιά
με πεθαμένα κοχύλια,
να ξεφυσίσουμε
νικοτίνη και σιχαμάρα
στα σπλάχνα τους
να τα θάψουμε βαθιά
να ουρλιάξουμε
ματώνοντας το λαιμό μας
για όλα τα χαμένα βράδια μας
Νεκροκεφαλές σε μηχανάκια
ψάχνουν σάρκα
απ` τη σάρκα μας.
Ξεράθηκαν τα χείλη μας
μιλώντας για τα ίδια
και τα ίδια
και σύ κοριτσάκι
να μην έχεις καταλάβει τίποτα
Πάντα να φεύγεις
ξεπουλώντας , αυνανίζοντας
όλα τα βράδια που σου χάρισα
με το κορμί μου , με τα χέιλη μου
σ` όλες τις μασημένες σεμνότητες
των ιριδικών καταπιέσεων.
Να σε σεριανίσω σ`όλους τους τάφους
που λυτρώθηκαν
φτωχοί αυτόχειρες
στρατιώτες εικοσάχρονοι
με μελανιασμένες κατανοήσεις.
Ξανθό στο μαυροκόκκινο
Σαν άνεμος βημάτιζες
στου πλήθους τη φωνή
σαν άνεμος κυμάτιζες
σαν σημαία μαυροκόκκινη
Εκεί σε γνώρισα κορίτσι μου γλυκό
έμοιαζες πολύχρωμο λουλούδι σε γκρεμό
δακρυγόνα σκόρπαγαν τον πανικό
έπεσες λιπόθυμη κι από πάνω σου εγώ.
Φώναζα στο πλήθος μη σε πατήσει
εκείνη την ώρα μετράει ποιός θα ζήσει
Σε έχασα μέσα στη φωτιά
δεν σε ξανάδα ποτέ πια
θα σε θυμάμαι
αγάπη μου γλυκειά
να μου λες
η αγάπη είναι πιο βαθιά
Βία στη βία
μοναξιά
στους φυλακισμένους λευτεριά
Τα ξανθά μαλιά σου
ήτανε λυτά στην άσφαλτο
οι αύρες και τα ΜΑΤ λιγάκι παρακάτω
φωνές ακούγονταν από μακρυά
κι εσύ ούρλιαξες μέσα στη νυχτιά
"πρόσεξε αδελφέ, πρόσεξε μονάκριβέ μου"
Ιδρωμένος σε έκρυψα στου φόβου τη σκιά
κι ήσουνα αγάπη μου τόσο μα τόσο γλυκειά
Μαύροι κύκλοι
Μαύροι κύκλοι σιωπής
απλώνονται στα μάτια σου
κοιτάς απ` το παράθυρο
τη νυχτα που παγώνει
Χαμένα όνειρα ζωής
ανάσας κι ηδονής
μιλάς με τη σκιά σου
στη γωνιά της ερημιάς σου.
Ακατανόητες κραυγές σε λεοφόρους
χαραγμένα συνθήματα από εμπόρους
φωτιά, σπασμένες βιτρίνες
την ευτυχία μας μη και την είδες.
Άρχισε να βρέχει
ο χρόνος να τρέχει
προβολείς μας κυνηγούν
αστέρια μας πετροβολούν
Ένοχοι χωρίς αιτία
στων πολέμων τη βία
και σκυλιά και αφεντάδες
τα όνειρά μας μη και τα δες
Όχι δεν είναι (ναι)
Όχι δεν είναι ερωτικό
τραγούδι για σένα
Δεν μιλάει για ειρήνη
τη ζωούλα μας που σβήνει
Το τραγούδι μου μωρό μου
από σένα για μένα
στην πρώτη του αναπνοή
μωρό σε γέννα
Δεν μιλάει για στρατούς
για μικροαστικούς λαγούς
Δεν μιλάει για πατρίδες
τις χαμένες μας ελπίδες
Δεν μιλάει για πυρηνικά
και του κράτους τα παρανοϊκά.
Δεν μιλάει για κουλτούρες
εθνικοσοσιαλμουρμούρες
Δεν μιλάει για υποκρισία
και του έθνους την λογοκρισία
Δεν μιλάει για αυτοκτονία
τον συνειδητό αντιρρησία
Οι Χαμένοι ποιητές μας
Για τα ψυχιατρεία του κράτους
όλα το νομικά εγκλήματά τους
για τα κλουβιά που κλείσαν τα ονειρά μας
για το σκοτάδι που γεμίσαν την καρδιά μας
Για το κεφάλαιο που φτιάχνει μηχανές
για τον φασισμό που δίνει διαταγές
για τους χαφιέδες με την ρουφιανιά
του ταΐζουν χοντρά αφεντικά
Με τους χαμένους ποιητές μας
ενώνουμε τις φωνές μας
θέλουμε ζωή ελευθεριακή
όχι επιβίωση δουλεμπορική
Δε ζούμε στη σκιά κανενός κερατά
παίρνουμε τη ζωή στα χέρια
όχι στου κόσμου τη μιζέρια
Δες δεξιώσεις με σαμπάνιες
διπλωματικές καμπάνιες
δες πως χτίζονται οι εκκλησίες
να φοβόμαστε δικές τους αμαρτίες
Δες τους εμπόρους με τα ναρκωτικά
γλοιώδη ερπετά , φτηνά ηρεμιστικά
Δες τη δικαιοσύνη του εκλεγμένου δυνατού
Που ξεσπάει στην πλάτη κάθε απεργού
Ρέκβιεμ
Νύχτα που χάθηκε
και συ πίνεις ακόμα
τίποτα δεν στάθηκε
αγκαλιάζεις ένα πτώμα
Είναι ώρες που κοιτάς το ταβάνι
δεν έχεις βγάλει μιλιά
γιατί ρε φίλε , γιατί να το κάνει;
Η ζωή του μικρά φώτα
ξεφτίλα για δουλειά
αφεντικά που κοιτάζουν πρώτα
κίτρινα χαρτιά μιας εξουσίας
Κι αυτός απόβλητος
εχθρός της νομιμότητας
φίλος της εχθροπραξίας
Στα δεκάξι του κλέφτης
και χρήστης ηρωίνης
σε μια κοινωνία που θέλει μόνο να δίνεις
Κι εμείς κι εσείς
που τα βλέπουμε όλα αυτά
αθεράπευτα , άρρωστα μυαλά
που φτιάχνουν νεκρόφυλλες καταστάσεις
μέσα σε μια στείρα μήτρα
πως μπορείς να αντιδράσεις
Κι η μοναξιά το ψέμα
φουλάρι από αίμα.
Μας πείσανε αδερφέ μου , μας πείσανε;
Κορμί Βελούδινο
Να `ρχεσαι σα ροδάνθη πεταλούδα
σκορπώντας γύρω σου ερωτικές μυρωδιές
Η θάλασσα που αγριεύει λαξεύει το κορμί μου
να γίνεται στιλπνό, στιλπνό να ξεγλυστράς.
Κι έμοιαζε πλατίνα η κάθε σου ματιά
κι έμοιαζε ελπίδα των ματιών σου η φωλιά.
Σ` ένοιωθα μέσα μου να φωλιάζεις και να σφίγγεις
κορμί βελούδινο , διάφανο στο φως.
Άνοιξη είπες κι έγινες ένα μικρό φυλλαράκι
ποδοπατημένο από βουή και μηχανές.
Στις έρημες αμουδιές της αγκαλιάς σου
ζευγάρια να χάνονται το συνάντημα του έρωτά σου.
Υποκρινόμενος επαναστάτης
Δως μου την καρδιά σου
χάρισέ μου τα όνειρά σου
να σου μιλήσω για επανάσταση
των χαμένων ρόκερ την ανάσταση
δως μου το χρήμα σου
δως μου το ποίημα σου
να σου μιλήσω για φιλοσοφίες
αιώνια γαλήνη που θα βρείς στις θρησκείες
Πλησιάζει το κτήνος
την ψυχή μου θέλει το κτήνος
Υποκρινόμενος επαναστάτης
της ζωής μας αφέντης κι επιστάτης
Γίνε μαριονέτα το θύμα
ανδροκρατούμενο κτήμα
να σου μιλήσω στην τρυφερή ματιά σου
πως καταστρέφω την δύναμη της γεννιάς σου
Είναι κάτι παιδιά
Είπα σήμερα να ερωτευθώ
το ουράνιο τόξο της νύχτας
να φύγω και να λυτρωθώ
στης αγάπης τη δίψα
Μπαρ γεμάτα φώτα λησμονιάς
έξω αλυχτά ο αλήτης κι ο φονιάς
Η βροχή ξεβάφει τους τοίχους
ακούω της καρδιά σου τους χτύπους
Εκεί κάτω πονάνε κάτι παιδιά
δεν έχουν ελπίδα καμμιά
τους τα κλέψανε όλα πια
τα σκουπίδια στοίβα στην Ακρόπολη μπροστά
Καμμένα του μυαλού μου τα δάση
στου κόκκινου φεγγαριού τη χάση
Πύρινη ηλιαχτίδα με τυφλώνει
ο χαμένος έρωτάς σου με σκοτώνει.
Τριγυρνώ στην πόλη απελπισμένα
φίλοι κι όνειρα χαμένα
η ζωή μου όλη μια αρένα
τα νεύρα μου είναι τσακισμένα
Πληγωμένοι Δράκοι
Πληγωμένα φεγγάρια , σ`αναζητούν
χάρτινα λιμάνια, ξαναγυρνούν
πληγωμένα τραίνα,σ`αναζητούν
χάρτινες αλήθειες , ξαναγυρνούν
σαν εφιάλτες ξαναγυρνούν
Χάρτινοι πύργοι τις σκιές φυλακίζουν
πληγωμένοι δράκοι που δειλά δακρύζουν
δεν έμεινε τίποτα για σένα
τα κομμάτια σου μετράς απελπισμένα
Πληγωμένες στάχτες , σ`αναζητούν
χάρτινοι φίλοι ξαναγυρνούν
πληγωμένοι δρόμοι , σ`αναζητούν
χάρτινες αγάπες , ξαναγυνούν
σαν εφιάλτες ξαναγυρνούν
Θέλω
Θέλω έναν πεινασμένο
να του χαρίσω ένα γυμνό κορμί
Θέλω ένα πορνείο
να το κάνω βουλή
Θέλω μια νοικοκυρά
να την βγάλω στο κλαρί
Θέλω ένα βρώμικο όνειρο
Άπιαστο μόνο για μένα
Θέλω έναν αλκοολικό
στο τελευταίο ονειρικό του ποτήρι
Θέλω έναν πρεζάκια
στην αγωνία του να κάνω χαρακίρι
Θέλω έναν σατανά
να πιούμε ένα τσιγάρο
Θέλω ένα εξιλαστήριο
κοινονικό θύμα να λυντσάρω
Θέλω έναν θεό τιμωρό
χωρίς αμαρτωλούς θύματα
Θέλω μια βιασμένη συνείδηση
με φονικά αγάπης αισθήματα
Θέλω έναν κλεμμένο χρόνο
να του κλέψω το δάκρυ του
Θέλω έναν σακάτη εραστή
να του κλέψω την ανάγκη του
Τρυπάς τη σιωπή
Τρυπάς τη σιωπή
Με φόβο στα μάτια
Τις φλέβες μου
Κάνεις κομμάτια
Αιμορραγείς - αιμορραγώ
Στης ηδονής σου τον ρυθμό
Μ'οδηγείς - σ`οδηγώ
Σε ιλιγγιώδη εκτροχιασμό
Σ`αυτό το χορό
Σ`αυτό το χορό στο κενό
Είναι άρρωστοι οι δρόμοι
Για όσους μένουν μόνοι
Καταδικασμένος μωρό μου
Χορεύω σε σπασμένο γιαλί
Κυνηγημένος δραπέτης
Φονιάς στην ονειροπηγή
Με κρατάς - σε κρατώ
Με του ιούδα το φιλί για φυλαχτό
Ακροβατείς ακροβατώ
Σάλτο θανάτου στης αγάπης τον γκρεμό
Σ`αυτό το ταξίδι
Σ` αυτό το ταξίδι ,σ`αυτό το ταξίδι
το ιπτάμενο τσίρκο κλέβει καρδιές
Σ`αυτό το ταξίδι , σ`αυτό το ταξίδι
δολοφόνοι κλόουν χαρίζουν ζωές
Σ`αυτό το ταξίδι , σ`αυτό το ταξίδι
τρομοκράτες καταπίνουν δάκρυα φωτιές
Σ`αυτό το ταξίδι , σ`αυτό το ταξίδι
μάγοι εραστές πουλάν αγάπες φυλακές
Σ`αυτό το ταξίδι , σ`αυτό το ταξίδι
Έλα κι εσύ μαζί μας σ`αυτό το ταξίδι
Όσο είναι καιρός σ`αυτό το ταξίδι
Σ`αυτό το ταξίδι χωρίς γυρισμό
Σ`αυτό το ταξίδι χωρίς λυτρωμό
Σ`αυτό το ταξίδι ο πόνος γελά δυνατά
Σ`αυτό το ταξίδι η χαρά πονάει τρελά
Η πόλη των αθανάτων
α. Σκιά-γέννεση
Σε υγρά κελλιά η μούχλα σκουπίζει
τα δειλά δάκρυά μας
Μας νταντεύει με παραδείσους
τυχερών παιχνιδιών
καθώς χτίζονται γύρω μας
μεγαλύτεροι οι τοίχοι
Στον αυλόγυρο που απλώνουμε τα όνειρά μας
κομματιασμένους μας βρίσκουν
σε προσφυγικά ερείπια
με τη σύριγγα καρφωμένη
στη γραμμή του ορίζοντα
β. Νανούρισμα
Η όξινη βροχή της πόλης
μας στολίζει με χρυσοβιολετιές ανταύγειες
Στους υπονόμους του μυαλού μας
Λυπημένοι σκίουροι παιδικής αφέλειας
μας κλεινουν τα μάτια
γ. Απόδραση
Η ζωή μας προβάλλεται
πίσω απο διαφημίσεις αστυνομικών δελτίων
Μεταξωτά μανεκέν μας γλυκοφιλούν
Στη νεκρική ανασφάλειά μας
Σε στρατόπεδα συγκέντρωσης
τα αστρικά ταξίδια μας
Εμείς με το νου στην απόδραση
κάθε μέρα ,κάθε στιγμή
κι ολοένα μετριόμαστε μεταξύ μας
κι ολοένα λιγοστεύουμε
λίγο από ζωή , λίγο από θάνατο
πολυβολούμε το σκοτάδι
με την πιο σχιζοφρενή
ερωτική αιχμή του μυαλού μας
βιάζοντας μωρές παρθένες
στο κρεβάτι του φόβου μας
δ. Εφιάλτες
Βρυκόλακες νεοάνθρωποι
προσκυνούν το σιδερόφραχτο ήλιο
ξορκίζοντας το τίμιο ξύλο
των πασάλων της καρδιάς μας
Αχνοφέγγει το μέλλον μας
σαν άναμα τσιγάρου σε αφέγγαρο βράδι
κάτω από πυρηνικά ηλιοβρόχια
εκεί που φωτογραφίζονται
οι ακρωτηριασμένες ελπίδες
των εργατών όλου του κόσμου
Νεκροζώντανοι σε μια πόλη
κινηματογραφημένων αποστολών
οικοπεδοφάγοι νταβατζίδες
ξεσκίζουν τα σωθικά της μάνας γης
που αιμορραγεί ψυχανεμίζοντας
πάνω από τα κεφάλια μας
το τσεκούρι της εκδίκησης
Δημοσιογραφίσκοι με κροκοδείλια δάκρυα
γραφειοκράτες υπολογιστές
πλανητάρχες καίσαρες , ιεροεξεταστές
ξεπουλημένοι στη θεία πρόνοια της λεηλάτησης
μας γλείφουν τις πληγές στο λαιμό
με τη γλώσσα της φοβισμένης Αίχιδνας
Εγκληματολογόντας, Σούρνοντας
Ξεπουλώντας γλοιωδικά , ρουφιανεύοντας
εγκυμονούν το καλούπι
του αυριανού ένστολου πολίτη
ε. Φιλί Θανάτου
Βρώμισε ο παράδεισος
από ομαδικούς τάφους πεινασμένων
Τι έγιναν τα όνειρά μας λέω
Μάνες με μαύρα μαντήλια θάβουν
με τα ίδια τους τα χέρια τα παιδιά τους
Τι έγιναν τα παιδικά μας όνειρα λέω
Η αγωνία μας , η απόγνωση , η ελπίδα μας ,
η αγάπη μας λέω πουλιέται κι αγοράζεται
σε τιμή ευκαιρίας σε ταμπέλες με δώσεις ,
σε ενέσεις , σε πληρωμένα δάκρια
σε πληρωμένα όνειρα
τι έγιναν τα όνειρά μας λέω
Ουρλιαχτά υποταγής μας κυνηγούν
με την κραυγή του τρελού
τραίνου των ονείρων μας
τι έγιναν τα όνειρά μας λέω
Φιλί θανάτου μου δίνεις μάνα
τι έγιναν τα όνειρά μας λέω
Γέμισαν τα ψυχιατρεία από ανήλικα παιδιά
Η τρέλλα έγινε σύντροφος και φίλος
Σταματείστε τον πόλεμο
Σταματείστε τον πόλεμο
τι έγιναν τα όνειρά μας λέω
τι έγιναν τα όνειρά μας λέω
Κλειστοφοβία
Κρατώ το δάκρυ
Ενός σκιάχτρου που αγάπησε
Ξεδιψώ στην πληγή σου
που ποτέ δεν άνθισε
Ιχνοβατώ στην ρώτα
σκοτεινών ουρανών μου
Ναυαγώ στα φώτα
Οι μνήμες των πληγών μου
Κόβω με νυστέρι
της νύχτας το σπέρμα
Στο κρεβάτι μιας θύελας
που ποτέ δεν φτάνει στο τέρμα
Ψυχορραγώ στης αλήθειας το ψέμα
Σιωπηλή η κραυγή μου αρουραίος με στέμμα
Σάπια ανθρωπάκια μου ρουφούν το αίμα
Υψώνω τα χέρια για ένα σου βλέμα
Αλητεύω στους χάρτες
του ιδρωμένου κορμιού σου
ζητιανεύω το ατελείωτο
του αραχνοΰφαντου φιλιού σου
κοντανασαίνω στην αύρα
των γυνμνών σου ποδιών
Γυναίκα όμορφη
των γλυκών επιθυμιών
Σ'αγγίζω
Ανάβεις στον εφιάλτη μου φωτιά
Τρελλός γυρίζω
Καθως διασχίζεις την άδεια μου ματιά
Μουσικό νερό
Σε πήρε ο ύπνος στο χαμόγελό σου
Όλη νύχτα φύλαγα
συντοφιά στον άγγελό σου
Τα μάτια σου θύμισες
Γαλαζοπράσινες λίμνες
Αγριολούλουδα θλιμμένα
που ανβιώνουνε μνήμες
Κάποιο πρωι θα σε ξυπνήσω έτσι απλά
κι όταν μυρίσω πάνω σου τα όνειρα τα χθεσινά
θα σου χαρίσω μουσικό νερό για να ξυπνήσεις
είναι ο καιρός στην παιδική σου φωνή να γυρίσεις
Το ξέρω θα φύγεις την αυγή
Πανσέληνος γλυκό κρασί
Είπες θα φύγω μακριά
Απόψε η θλίψη μου με νικά
Άγγελοι χαϊδεύουν το κορμί σου
Ζεσταίνονται στην γλυκειά αναπνοή σου
Ζωγραφίζουν τα όνειρά σου
κι εγώ φοβάμαι να μείνω μακριά σου
Ο Καβαλάρης τ`ουρανού
Αν δεν μπορείς να μετρήσεις τ` αστέρια
στο βυθό μιας λίμνης
Αν δεν μπορείς να ακούσεις το πρωινό
τραγούδι της σελήνης
Αν δεν μπορείς να νιώσεις την καρδιά
της μητέρας γης
Αν δεν μπορείς να γευθείς το φιλί
της ηλιοβροχής
Αν δεν μπορείς - αν δεν μπορείς
αν δεν μπορείς δεν ανήκεις σε μας
δεν μπορείς να φοράς
το τατού του μεγάλου ουρανού
Αν δεν μπορείς - αν δεν μπορείς
αν δεν μπορείς δεν ανήκεις σε μας
δε θα γινεις ποτέ ουτε δώ ούτε αλλού
ούτε εδώ ούτε αλλού
ο καβαλάρης τ` ουρανού
Αν δεν μπορείς να ανασάνεις την αύρα
της άγριας ανεμώνας
Αν δεν μπορείς να ταξιδέψεις στον ποταμό
της πύρινης ζώνης
Αν δεν μπορείς να πολεμήσεις το μίσος
για την αγάπη της αυγής
αν δεν μπορείς να νικήσεις τον δράκο
του φιδιού της σιωπής
Κι αν είμαι εγώ
Μεθυσμένη πόλη
τα καράβια σου αρμενίζω
μάνα πόρνη
σαν νώθος γιος σε στραγγαλίζω
κορμί πληγή
νυχτερινή βροχή σε χρωματίζω
θανάτου φιλί
σε πελάτες την ψυχή μου χαρίζω
Κι αν είμαι εγώ κι αν είμαι εγώ
γίνομαι ένα τίποτα σαν μέσα μου γυρνώ
δεν είμαι εγώ κι αν πολύ ψηλά κοιτώ
γίνομαι ένα τίποτα
σαν μέσα μου δεν μπορώ να αγαπηθώ
Ουράνιοι δρόμοι
νυχτερίδα μοναξιάς με τρομάζει
άγριοι φόνοι
κραυγή ηδονής με ησυχάζει
αφέγγαροι ήλιοι
έγκλημα ζωής μέσα μου φωλιάζει
άγραφοι νόμοι
απολίθωμα καρδιάς με δικάζει
Μοναξιά
Εταίρες ερυνίες
θύμισες άπληστες
κλέβουν ψυχές
τα βράδια σκιές σκοτώνουν
λάγνες αγέννητες γιορτές
Ερωτιάρες γάτες φόνισσες
φορούν ανθρώπων φάτσες
σώματα ζωγραφιστά με μάσκες
πηδούν απ` τις ταράτσες
Μοναξιά αλήτισσα χόρεψε
χόρεψε πάνω στις πληγές
μοναξιά αλήτισσα χόρεψε
χόρεψε και ζήτα μου ότι θες
Ονειραετοί
Στην παράνοια του αλλόκοτου πάθους
στο βυθό του απότερου λάθους
ταουάζ τα κοράλια με κεντούν
λόγια σκύλων με πυροβολούν
Μεσάνυχτα και κάτι αγωνιώ
καταιγίδα με τραβά , ξαγρυπνώ
φιλιά αράχνης στην καρδιά μου κεντώ
χαροπαλεύω στου κορμιού μου τον ιστό
Ψηλά με τραβούν ονειραετοί
υποβρύχιες λήψεις κάτω από τη γή
οι φίλοι σου περίεργα με κοιτούν
λόγια σκύλων με πυροβολούν
Η Αλήθεια
Είναι ο θάνατος
καμμιά φορά λέω
είναι η ζωή
καμμιά φορά λέω
είναι ο πόνος
καμμιά φορά λέω
είναι η χαρά
καμμιά φορά λέω
Είναι ο θάνατος
υπάρχει μέσα σου
είναι η ζωή
υπάρχει μέσα σου
ειναι ο πόνος
υπάρχει μέσα σου
είναι η χαρά
υπάρχει μέσα σου
Η αλήθεια
είναι μέσα σου
η αλήθεια
είσαι εσύ
Είναι ο έρωτας
καμμιά φορά λέω
είναι το μίσος
καμμιά φορά λέω
είναι το σκοτάδι
καμμιά φορά λέω
είναι το φως
καμμιά φορά λέω
Είναι ο έρωτας
υπάρχει μέσα σου
είναι το μίσος
υπάρχει μέσα σου
είναι το σκοτάδι
υπάρχει μέσα σου
είναι το φως
υπάρχει μέσα σου
Το μπαρ
Μέσα στο μπαρ είναι όλοι μεθυσμένοι
και η νύχτα στην ανία είναι εθισμένη
τα ποτήρια ξενυχτούν στο αλκοόλ
τα ηχεία σε ρυθμό ροκ εν ρολλ
Πελάτες κυνηγημένοι λουφάζουν εδώ
όλα τα φώτα με πνίγουν στου καπνού τον βυθό
ορμάει θηρίο απ` του μυαλού τη σιγαλιά
μοιάζει ταινία που βλέπει φόνισσα μοναξιά
Έι μάγισσα δεν έχω τίποτα να φοβηθώ
σαλπάρω σε κλεμμένο περιπολικό
εδώ σερβίρουν οι εφιάλτες εν χορώ
εδώ ξεπούλησαν οι μάγισσες τα τελευταία σ`αγαπώ
Καταπάνω μου κινείσαι βολίδα στο κενό
τα φλογιμένα σου λόγια με τρώνε ζωντανό
για ακόμα μια φορά λες ξερά δεν σ`αγαπώ
τα χείλια σου μαχαίρια με φιλάνε νεκρό
Οι αφίσες στους δρόμους λύκοι μπαίνουν στο ποτό
Η ζωή μου φεύγει να σε φτάσω προσπαθώ
διαφημίσεις μου πασάρουν ένα θάνατο αργό
σε σκλαβοπάζαρα πουλιέμαι του εξαποδώ
Όσο κι ανα πληρωθώ
Μου φτάνει να βλέπω αν με αφήσεις
όταν κάνεις έρωτα με όποιον ψωνίσεις
δεν θα σου ζητήσω να με αγαπήσεις
θα πληρώσω όσα όσα μου ζητήσεις
Μου φτάνει μόνο να 'μαι η σκιά σου
σαν τα πίνεις μόνη στη γωνιά σου
όταν φτύνεις θεούς που πίνουν στην υγειά σου
θα πληρώσω όσο όσο τα ποτά σου
Κουρέλια μνήμες λάμψη στον ουρανό
το μαχαίρι μου γυμνό σου χαϊδεύει το λαιμό
να το ξέρεις όσα όσα κι αν πληρωθώ
μόλις γυρίσεις μόλις γυρίσεις μόλις γυρίσεις
θα εξαφανιστώ μα όσα κι αν πληρωθώ
Μου φτάνει γυμνό να με αφήσεις
να κάνω ερωτήματα δίχως απαντήσεις
αν λίγο αξίζω να με ποθήσεις
θα πληρώσω όσο όσο κι ας μη με συμπαθήσεις
μου φτάνει μόνο να 'μαι η σκιά σου
τον ήλιο θα κλέψω να 'χεις στη ματιά σου
θα σκοτώσω για σένα αν πάρουν τη χαρά σου
θα πληρώσω όσο όσο για να 'μαι κοντά σου
Δάκρυ
Μια ζωγραφιά που έκαναν παιδιά
σ' ένα γκρεμισμένο τοίχο στην αμμουδιά
με τη μορφή σου μοιάζει στην αντηλιά
ένα αερόστατο σε φέρνει από ξένη αγκαλιά
Με βότσαλα αστρικά στα χρώματα σου
γράψαν νεράιδες ξωτικά το όνομα σου
αργοναύτες φέραν χρυσά χτένια στα μαλλιά σου
η αλμύρα λέει στο κρασί
πως δεν με θες πια κοντά σου
Που νάσαι τώρα ουρανέ
να μου δώσεις λίγη αγάπη σου ζητώ
σαν ουράνιο τόξο ένα δάκρυ
μπαίνει μέσα μου με το ποτό
Ένα κοχύλι που μοιάζει φυλακή
και μου 'δωσες για φυλαχτό
σαν παραμύθι πάνω στην άμμο
τα ίχνη των χειλιών σου μετρώ
Κουρσάροι πειρατές σ' έρημη ακροθαλασσιά
στόλισαν αρώματα στη γυμνή σου φορεσιά
του ήλιου κέντησαν τα πιο γλυκά φιλιά
κλέψαν στα ζάρια την αγαπημένη σου ματιά
Ιππότες σταυροφόροι μέτρησαν τα βήματα σου
στα κύματα περπάτησαν για τον έρωτα σου
μαρμαρωμένοι πρίγκιπες έστειλαν το μήνυμα σου
ένα κοχύλι λέει
πως δεν με θες πια κοντά σου
Λούνα Πάρκ
Στο λούνα παρκ η παράσταση αρχινά
ο ασώματος εραστής σας προσκυνά
όλοι στις θέσεις σας κρατηθείτε γερά
το τραινάκι του τρόμου ξεκινά
Ακροβάτες παλεύουν με άγρια θηρία
ξυλοπόδαροι που γράφουν ιστορία
χορεύτριες γυμνές χαρίζουν λαγνεία
η Χιονάτη τους επτά νάνους στην πορνεία
Το μαλλί της γριάς κλέβει παιδιά
μια μπαλαρίνα κλαίει στα κρυφά
κάποιος σημαδεύει στη σκοποβολή
κάποιος κέρδισε ένα δανεικό φιλί
Περνάς Καλά
Ήταν κάποιος που'χε
όσα κορίτσια ποθούσε
μεσ' στο παλιό σπίτι
την καρδιά τους ρουφούσε
και τα παιδιά που μέναν
μέναν δίχως αγκαλιά
λέγαν πως ο ασχημομούρης
περνάει πολύ καλά
Έχει λάβδανα βοτάνια μυστικά
το παλιό σπίτι ξέρει πολλά
έχει συνταγές από μέρη ξωτικά
κι όποιος τα 'χει περνάει πολύ καλά
Περνάς καλά ρε μάγκα περνάς καλά
Περνάς καλά ρε μάγκα περνάς πολύ καλά
Ο πιστός του φίλος φεγγαράδα
τα βρίσκει με το χάρο κρυφά
να τον κάνει λέει γυναίκα
με χαρίσματα γλυκά
να κλέψει θέλει το ξόρκι
να το χαρίσει στα παιδιά
που τα κορίτσια ξετρελαίνει
τρελαίνει για τα καλά
Στο παλιό σπίτι μπροστά
την κάνει και χάθηκε παντοτινά
οι μάγκες μάταια τον ψάχναν
και μέναν χαρμάνια τρελά
μπουκάρουν με τα όπλα μέσα
βρίσκουν ηλιαχτίδα πριγκηπέσα
του έρωτα τ' ανάγλυφα φιλιά
χωρίς αγάπη δεν έχουν μπέσα
Υπάρχει για όλους μια κόλαση
Πέρα απ' τα τρελάδικα
που φιλιούνται δικαστές
Πέρα απ' τα πλυντήρια
που τρώνε νοικοκυρές
Πέρα απ' τα μαιευτήρια
μεθόδων ανακριτικών
Πέρα απ' τους νεκρούς εραστές
των κοινωνικών λειτουργούν
Υπάρχει για όλους μια κόλαση
Μπορείς να διαλέξεις την δικιά σου
Πέρα απ? το φόβο του σήμερα
γεννιέται η συνήθεια
Πέρα απ' το ψέμα χίμαιρα
που γυμνώνει την αλήθεια
Πέρα απ' το λυκόφως
της αληθινής αγάπης
Πέρα απ' την αθανασία ψυχής
της τέλειας απάτης
Υπάρχει για όλους μια κόλαση
Σκάψε ένα τάφο στην καρδιά σου
Σ' αφήνουν αν παρακαλέσεις
Σ' αφήνουν αν ικετέψεις
Υπάρχει για όλους μια κόλαση
Αρκεί να διαλέξεις τη δικιά σου
Πάνινες κούκλες
Πάνινες κούκλες στιγνοί δολοφόνοι
στο σκοτεινό δωμάτιο μου
μια με γυάλινα μάτια τα χέρια της απλώνει
με τυλίγει σαν φίδι σαν φίδι στο λαιμό μου
Παγωνιά ιριδική ύπουλα με φιλιά με τυφλώνει
ρίγη στέρησης με ζώνουν αναπνέω το άρωμα της
αγκαλιάζω φυγής οπτασίες κενό με κυκλώνει
νιώθω σαρκοφάγα χάδια χάνομαι στο πάπλωμα της
Φωτογραφίες ψεύτικα γέλια
σαν βαριά ατσάλινη αλυσίδα
κραγιόν κόκκινο στο κορμί μου
ξυπνούν τέρατα αναμνήσεων
τηλέφωνα νεκρά νοσταλγούν να
ακούσουν τη φωνή συ ελπίδα
πριν ξανάρθουν οι πάνινες κούκλες
οι τρελοί δολοφόνοι αισθήσεων
Παραμύθια της ζωής
Είναι η θλίψη ερωτευμένο μικρό αγόρι
Είναι η ευτυχία τρελό καθημερινό ζόρι
Είναι μια σοκολάτα μόνο για δύο
Κι ότι περισσεύει σκουπίδια από ένα πορνείο
Είν` η θλίψη ηλιαχτίδα ,
τη γεννάει η νύχτα σαν ελπίδα
Στο χάραμα της ροδαυγής
εκεί που παιδικέ μου έρωτα αιμοραγείς
Ειν` η ευτυχία φωτιά πληγής
σβήνει με δάκρυα ανοιξιάτικης βροχής
Θάβει όνειρα στην αγκαλιά της γης ,
εκεί που ανθίζουν τα πιο όμορφα παραμύθια της ζωής
Είναι η θλίψη ερωτευμένη μικρή κοπέλα
Είναι η ευτυχία φυγή μοναξιάς και τρέλα
Είναι μια καραμέλα μόνο για δύο
Κι ότι περισσεύει περιτίλυγμα αστέγων στο κρύο
Μικρή θλιμμένη μου αγάπη
Ρόδινα μικρά χελιδόνια υφαίνουν μεταξένια δάκρυα
Βυζαίνουν απ` το στήθος σου κι ο ουρανός ματώνει
Κι ο ουρανός ματώνει σαν χάδι στου οργασμού την άκρια
Της δροσοσταλιές , σ`ανθούς της καρδιάς σου
Θλιμένες αγάπες ως κι η γη ματώνει
ως και η γη ματώνει να δροσίσει τα φλογισμένα φιλιά σου
Έλα μικρή θλιμμένη μου αγάπη πλασμένη από πηλό και στάχτη
Έλα και πάρε με μαζί σου ως τις κορφές του παραδείσου
Έλα μικρή θλιμμένη μου αγάπη του ονείρου που ματώνει
Σαν ο θάνατος κι ουρανός κι η νύχτα με κυκλώνει
Στον καθρέφτη αρώματα μέσα στα πόδια σου γυμνά
Ιδρωμένες ανάσες ως κι η νύχτα ματώνει
Ως κι η νύχτα ματώνει στης αστροπηγής σου τη φωτιά
Βιολετιές ανταύγειες γεύση του πόθου τρελή
Σαν τα μάτια σου κλέβουν το φιλί ως κι ο θάνατος ματώνει
Ως κι ο θάνατος ματώνει οταν στον έρωτα έχεις παραδοθεί
Αύρα θεά του έρωτα
Σαν έρχεται η ώρα που αλυσοδένονται τα φώτα
Χορεύουν αγκαλιασμένοι η στέρηση με τον κρύο υδρώτα
Σαν έρχεται η ώρα που οι δροσοσταλίδες μακιγιάζ φορούν
Πεταλούδες μαύρες ξεδιψούν
πίνοντας έρωτες που δεν μπορούν ν`αγαπηθούν
Αύρα θεά του έρωτα του ήλιου βασιλιά
Πλέξτε μύθους-γιατρειά για `κείνα τα παιδιά
Για `κείνα τα παιδιά που εξόρισε της γης σας η αγκάλη
Να ταξιδέυουν μ`αλογόφιδα φτερωτά σ`ανείπωτη ζάλη
Έι γλυκό κορίτσι
Έι γλυκό κορίτσι
Κάπου σ` έχω ξαναδεί
Κάπου σ` έχω ξαναδεί
Μέσα σ` ένα παγωτό το καλοκαίρι
Κάπου σ` έχω ξαναδεί
Πάνω σ`ένα χριστουγεννιάτικο αστέρι
Σε είδα να κάνεις έρωτα
πάνω στης πεταλούδας τα φτερά
Σε είδα να κάνεις έρωτα
Στης ίριδας τα όνειρα τα πιο τρελά
Έι γλυκό κορίτσι
Κάπου σ` έχω ξαναδεί
Κάπου σ` έχω ξαναδεί
Πάνω σ` ένα κινέζικο σαντούρι
Κάπου σ` εχω ξαναδεί
Πάνω σ` ένα άστρο γλυφιτζούρι
Ο μύθος της ανεμώνας
Τον είδαν , σκοτάδι απ` έξω
Στρέψαν τα φώτα κατά πάνω του
Ανάκατες φωνές στριγγλιές και βογκητά
Τον ματάδαν να γλιστρά κάτω απ` τους μπάτσους ,
τους φανοστάτες , το φεγγάρι.
Τον πετροβόλησαν του ρίξανε καναδυό ντουφεκιές
και κάμποσοι που κράταγαν μαχαίρι τον πρόφτασαν
Δυο δάχτυλα απ` την καρδιά το αίμα έτρεχε
Ένα παιδι λευτερώθηκε από το οργισμένο πλήθος
κι έβαλε το δάχτυλο στη λαβωματιά
Χρύσωσε...
Κατέβηκε η σελήνη να δεί τα θάμα και φώτισε τον νεκρό
Ενά μεγάλο αστέρι έφεγγε κατα πάνω του
Φάνηκε ένα άσπρο περιστέρι μ` ανοιγμένες τις φτερούγες
Δάκρυσε η κοπελιά .
Με το μαντήλι της σκούπισε τον ιδρώτα στο πρόσωπό του και το φίλησε
Χρύσωσαν τα χείλια την είπαν κλέφτρα
Δε την ξαναφίλησε κανείς...
Κάμανε καιρό από τότε να τη δούνε
Οταν την ξαναβρήκαν ήταν στο ίδιο μέρος που έδωσε το στερνό φιλί της
Οι γιαγιάδες έπαψαν να το εξιστορούν στα εγγόνια τους
Μονάχα σαν φύσαγε τα βράδια ο βοριάς , χρύσωναν τα μαντήλια των κοριτσιών
Βιαστικά εκείνες τα κένταγαν με κόκκινη κλωστή να τα χαρίσουν το πρωί στους αγαπητικούς
Τότες σταυροκοπιόντουσαν ακόμα στα εικονοστάσια
Τώρα λίγοι το θυμούνται...
Μόνο ο φονιάς ακόμα ακούει στα ανεμοδαρμένα παραθυρόφυλλά του
το τραγούδι του κοριτσιού που σεριανά λευκοντυμένη τις νύχτες
και μαζώνει ανεμώνες να τις χαρίσει στον αφέντη ήλιο
να τον καλοπιάσει
για ν` αγαπά τους ανθρώπους.
Χίλια χρόνια
Χίλια χρόνια μακριά από δώ
Άρχοντας βασίλευε ελέω θεώ
Στη χώρα των νεκρών των ήλιων
Τών άδειων ματιών , των ψεύτικων αστείων
Στη χώρα του φιδιού , της στείρας φαντασίας
Των χαμένων θαλασσών της ευτυχίας
Στη χώρα που σκοτώνουν τα παιδιά πριν ζήσουν
κι όνειρα στης μάνας τους την αγκαλιά ποθήσουν
Και μια μέρα διέταξε να εκτελεστούν
όσοι κάνουν έρωτα χωρίς να τον ρωτούν
Και μια μέρα διέταξε να εκτελεστούν
όσοι ονειρεύονται να αγαπηθούν
Χίλια χρόνια μακριά από δώ
Εκεί που βασίλευε ο φόβος και το άδικο
Εξεγέρθηκαν τα ερωτευμένα παιδιά
Υψώνοντας στον ήλιο ξύλινα σπαθιά
Κι οι δικαστές τους κοίταζαν με τρόμο
Τα βρακιά του που`βρεχε έναν αστυνόμο
Και τον άρχοντα που βασίλευε ελεω θεώ
Τον κρεμάσαν στα μουσεία από το λαιμό
Κι εγώ ένας παλιάτσος βσιλιάς γελωτοποιών
Με κομμένη γλώσσα φυλακισμένος των θεών
Μια στιγμούλα φτάνει ν`αναρωτηθώ
Αν όλα γίναν χίλια χρόνια μακρυά από `δω
Η μήπως όλα τα έπλασα στο άρρωστό μου μυαλό.
Ονειροφαντασία
Ξέρεις εκείνον που χρόνια ζωγραφίζει
το ταξίδι της μοναδικής αγάπης
Και το πρωτότυπο για μια στιγμή χαρίζει
σε μια μαυρόασπρη καρδιά που τίποτα δεν την αγγίζει
Με τον φόβο πως αν φτάσει εκεί που η ονειροφαντασία κερδίζει
Θα `ναι η μόνη καρδιά που σε τίποτα άλλο δε θα ελπίζει
Ξέρεις εκείνον που ένα καράβι σκαλίζει
για το ταξίδι της μοναδικής αγάπης
Και κάθε μέρα με μίσος το βυθίζει
σ` ένα ενυδρείο μυαλό που αταξίδευτο ραγίζει
Με τον φόβο πως αν φτάσει εκεί που η ονειροφαντασία κερδίζει
Θα `ναι η μόνη καρδιά που σε τίποτα άλλο δε θα ελπίζει