ΒΑΣΙΣΟΥ ΠΑΝΩ ΣΟΥ
Δεν με νοιάζει τι λες , δεν με νοιάζει τι κάνεις
μπορείς άμα θέλεις να φτάσεις ψηλά
ή να κρυφτείς να πεθάνεις
Δεν έχω καιρό , μαζί σου να χάσω
τα όνειρα , που για καιρό κυνηγώ
για’σενα δεν θα χαλάσω
Έτσι σκληρή ειν’η ζωή να το ξέρεις
μέσα σου ψάξε ,για να μην υποφέρεις
Βασίσου πάνω σου , βασίσου πάνω σου
Σταματά να κλαις , σταματά να σε λυπάσαι
ψάξε βαθιά την δύναμη σου να βρεις
να πάψεις πια να φοβάσαι
Στο λέω δεν έχω καιρό , μαζί σου να χάσω
τα όνειρα , που για καιρό κυνηγώ
για’σένα δεν θα χαλάσω
Έτσι σκληρή ειν’η ζωή να το ξέρεις
μέσα σου ψάξε ,για να μην υποφέρεις
Βασίσου πάνω σου , βασίσου πάνω σου
βασίσου πάνω σου , μην σταματάς πουθενά
Υπάρχει μέσα σου ,αυτός ο θεός που ζητάς
βασίσου πάνω σου
Η ΦΥΛΑΚΗ ΤΗΣ
Χάθηκες και νόμιζες αυτή θα σε σώσει
ότι κι’αν στερήθηκες , αυτή θα σου δώσει
Πίστεψες , πως θα την κανείς ότι θελήσεις
και θα βγεις , όταν εσύ το αποφασίσεις
Άφησες τον εαυτό σου να κατακτηθεί
Κι’αντι για παράδεισο μπήκες στην κόλαση
στην φυλακή της
Πούλησες , ψυχή και σώμα για να την έχεις
μα πάει καιρός , την θλίψη της που πια δεν αντέχεις
ΙΘΑΚΗ
Στα όνειρα σου , και στην ματιά σου
μεσ’τις αλήθειες , του έρωτα σου
Σ’αναγνωρίζω και σε πιστεύω
σ’ουράνια τόξα , σε ταξιδεύω
Και μη ρωτάς που πάμε
χωρίς φτερά πετάμε
κι ειν’η Ιθάκη μακριά
ΞΑΝΑ
Έχω πάθει με την πάρτη σου μωρό μου
τι μου κάνεις δεν μπορώ να φανταστώ
λες και βγήκες από κάποιο όνειρο μου
λες και είσαι αυτό που χρόνια αναζητώ
Τι παθαίνω όταν στα μάτια με κοιτάζεις
η ψυχή μου στην κωλότσεπη πετά
ως τα σύννεφα ψηλά με ανεβάζεις
και με στέλνεις χίλια μίλια μακριά
Τι μου συμβαίνει , τι μου συμβαίνει
δεν ξέρω πρώτη μου φορά
τι μου συμβαίνει , πια δεν με νοιάζει
μονάχα κάντο μου ξανά
Ξανά , ξανά ……………
Είσαι η δασκάλα μου και είμαι ο μαθητής σου
κάθε κουμπί μου έχεις βρει και το πατάς
θέλω συνέχεια να πίνω το κορμί σου
κι εσύ αβέρτα να με πίνεις να μεθάς
Ο έρωτας σου στον παράδεισο με στέλνει
ο πιο γλυκός από όλους είσαι πειρασμός
σαν πρέζα θέλω να σε παίρνω κάθε μέρα
μονάχα να σε παίρνω διαρκώς
ΤΟ ΜΑΓΑΖΑΚΙ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
Θέλω τώρα κάτι να σου πω , κάτσε κι άκουσε με
θα στα πω μονάχα μια φορά
Ότι κι’αν γουστάρεις στην ζωή σου ν’αποκτήσεις
βρες απ’την ουρά κι έλα μπροστά
Άνοιξε τα μάτια σου κοίταξε τριγύρω
δες στα ράφια έχουμε ότι θες
φήμη δόξα και λεφτά , γούστα και γυναίκες
κότερα , αμάξια , διακοπές
Όπου και να πας , ότι κι αν ζητάς
δεν θα το’βρεις πουθενά μονάχα εδώ
Ότι κι αν ζητάς θα το βρεις σε εμάς
των ονείρων μαγαζί , μοναδικό
Μην το σκέφτεσαι πολύ και μην διστάζεις
άπλωσε και πάρε ότι θες
Δεν κοστίζει τίποτα κι ότι θες δικό σου
είμαστε ανοιχτά και Κυριακές
Μόνο όμως κοίταξε , δεν δίνουμε εγγυήσεις
αν δεν περνάς καλά δεν φταίω εγώ
ΠΡΙΓΚHΠΕΣ
Τίποτα δεν ξέρω να κάνω
κι’είναι το μόνο που το ξέρω , να το κάνω καλά
δεν θα κάτσω λέω να πεθάνω
κάπου θα την βρω την άκρη τελικά
Δεν γουστάρω λέω να δουλεύω
κάρτα να πηγαίνω να χτυπάω πρωί
θέλω μονάχα να αλητεύω
κόσμο να γυρίζω , να γουστάρω την ζωή
Σφίξανε τα πράγματα , αλλάξαν οι καιροί
τώρα για μας τους πρίγκιπες
είναι δύσκολη εποχή
Δεν γουστάρω υποχρεώσεις
ούτε να μου λεν ν’αποκατασταθώ
δεν με νοιάζουν οι επιπτώσεις
ούτε που κι’ο κόσμος , με φωνάζει τρελό
Βάζω την κιθάρα στην πλάτη
sleeping bag , δυο ρούχα και την κάνω για αλλού
θα’ναι η γη σκληρό μου κρεβάτι
θα’χω για πυξίδα μου τα άστρα του ουρανού
ΣΤΗΝ ΠΑΝΤΑ
Βαρέθηκα να στέκομαι εδώ και να περιμένω
κάτι το καινούριο , να μ’αλλάξει τη ζωή
Ίδια τα πάντα , πάντα κι η ρουτίνα μου την δίνει
καιρός για να χαράξω , μια καινούρια διαδρομή
Θ’ανέβω σε αυτοκίνητο , σε τρένο , σ’αεροπλάνο
πλοίο , αερόστατο , βαρέθηκα την κάνω
Και κάντε όλοι στην πάντα …….
Σε ξένες πολιτείες , άλλες χώρες , αλλά μέρη
λίμνες βουνά και δρόμους , άλλους ουρανούς να δω
την δίψα της ψυχής μου , να ποτίσω με εμπειρίες
κι ακόμα κι αν γεμίσω , πουθενά δεν σταματώ
ΑΠΡΙΛΗΣ
Ξύπνα ψυχή μου , ξύπνα ψυχή μου
τα φτερά σου για ν’ανοίξεις
Ξέχνα τα όλα , είναι πια ο καιρός
που τα παλιά θα σβήσεις
Ξύπνα καρδιά μου , ξύπνα την άνοιξη
που φτάνει να αγκαλιάσεις
Δεν είναι τέρμα , είναι η αρχή
κι έχεις πολλά να μάθεις
Θα’ρθει ατέλειωτος Απρίλης
Σαν πρωινή δροσιά στα χείλη
Θα’ρθει ο χρόνος , να σε πάρει
Σαν άνεμος , απ’τον βαρδάρη
Ξύπνα ζωή μου , ξύπνα και πάρε
ουρανό στα δυο σου χέρια
Κλείσε τα μάτια , το όνειρο άσε
να σε πάει στα αστέρια
Ξύπνα ματιά μου , ξύπνα και δες
τον ήλιο που ανατέλλει
Μην μετανιώνεις , είναι η ζωή μικρή
τέτοια δεν θέλει
ΣΤΙΓΜΕΣ
Είναι κάτι στιγμές , διαλεγμένες στιγμές που περνούν μια φορά
κι όταν μένεις μονάχος , στο σκοτάδι σκυφτός , τις σκιές κυνηγάς
Σκόρπια λόγια , θολές αναμνήσεις
από ίσως που μάλλον δεν έκανες
Μακρινές , όλες οι ευκαιρίες
που μπροστά σου περνούσαν και έχανες
Είναι ώρες , που ως κι ο χρόνος σου μοιάζει νεκρός
κάποιες ώρες , που θα ευχόσουν να ήσουν θεός
Είναι κάτι στιγμές , που σαν σύννεφα χάνονται στον ουρανό
πρόσωπα αγαπημένα , πρόσωπα λατρεμένα που αφήνουν κενό
Ένας κόμπος , το στήθος σου σφίγγει
κι είναι τόσο βουβή η ανάσα σου
Κι όλα εκείνα , που είχες κρατήσει
τώρα κύματα γίνονται μέσα σου
ΚΗΡΟΖΙΝΗ
Έρχομαι μπροστά απ’την άκρη του κόσμου
να ξεφυλλίσω τα μεγάλα χαρτιά
σκορπάω γνώση στα μυαλά ενός κόσμου
που αργοπεθαίνει νύχτα μέρα βουβά
Σέρνω καλώδια που καιν κι’ένα ήχο
που ξεκουφαίνει ψάχνοντας το γιατί
σκορπάω μέταλλα γυαλιά σ’ένα τοίχο
είμαι η ένταση που σπάει τη σιωπή
Τρέχω ουρλιάζοντας κοιτάω τις γρίλιες
να ξεφυσήσω κάποιο ίχνος ζωής
να μεταδώσω με μια λέξη μου χίλιες
όσα δεν τόλμησες να ονειρευτείς
Κρατάω γέρα την ελπίδα σφιγμένη
πάντα ασυμβίβαστος και πάντα οδηγός
Κι άμα ραγίσει έστω για λίγο η πλάνη
απ’το σκοτάδι σας βγάζω στο φως
Καίω για αντάλλαγμα ότι έχω μάθει
για απολίτιστους πολιτισμούς
να ξεπληρώσω στον αιώνα που θα’ρθει
όσα πονέσαν κι ακόμα πονούν
Θα πω αλήθειες που πονάνε και καίνε
πυροβολώντας την καρδιά της ζωής
κι όσοι δειλιάσανε και τρέμουν και κλαίνε
θα τους συντρίψω από τα μάτια της γης
Πράττω παράλογα γι’αυτούς που δεν ξέρουν
μ’αυτή την ώρα με οδηγεί ο σκοπός
κι όσοι τολμήσανε δεν θα υποφέρουν
θα βυθιστούνε για πάντα στο φως
Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Θέλω να γυρίσω , θέλω να σ’αγγίξω
θέλω μέσα από τα μάτια σου να δω
θέλω να σε νιώσω και να σε πληγώσω
κι ας το ξέρω πως κι’εγώ θα πληγωθώ
Θέλω να σε μπλέξω και να σε λατρέψω
την ζωή μέσα απ’τα χείλη σου να πιω
θέλω να μ’ανάψεις , θέλω να με κάψεις
κάθε σκέψη σου εγώ να οδηγώ
Θέλω να με νιώσεις , θέλω να πληρώσεις
η ανάσα σου αγωνία να μετρά
θέλω να με λύσεις , θέλω να με ζήσεις
τι θα γίνει δεν με νοιάζει τώρα πια
ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΚΑΛΑ
Σ’ατέλειωτους δρόμους , πάλι χάνομαι
μια άμορφη μάζα με πνίγει αργά
το ψέμα κυκλώνει ξανά τις αλήθειες μου
και οι εύκολες λύσεις τελειώσανε πια
Τα λόγια που λένε , με φοβίζουνε
μου δένουν τα χέρια χωρίς να σκεφτώ
απλόχερα όνειρα κι’αν μου χαρίζουνε
μου δίνουν μαχαίρια για να σκοτωθώ
Τα βράδια κανάλια με ντύνουνε
παράθυρα χίλια με πνίγουνε
Μιζέρια και πόνο μου δίνουνε
για να νιώσω καλά
Οι σκέψεις θολές , με κυκλώνουνε
και αναρωτιέμαι αυτό που θα βγει
τριγύρω οι φίλοι , μα δεν νιώθουνε
αυτό που ζητάει η δική μου ψυχή
Το αίμα κυλάει , καίει τις φλέβες μου
μου δείχνει το δρόμο , με σπρώχνει μπροστά
μ’αυτοί που ζητάνε να ορίσουν τις μέρες μου
θέλουν να παγώσει , να μην αντιδρά
ΟΛΑ ΚΥΛΑΝΕ ΑΡΓΑ
Σαν θεατρίνος στη σκηνή
στην τελευταία πράξη
μοιάζει με άρρωστο πουλί
που θέλει να πετάξει
Έχει το βλέμμα του αετού
τα μάτια του αγριεύει
στο πουθενά και στο παντού
τη λύτρωση γυρεύει
Όλα κυλάνε αργά …….
Τα βράδια γίνεται σκιά
ψάχνει να βρει μια λύση
για το ταξίδι στη φυγή
που τις πληγές θα κλείσει
Η αγωνιά ζωγραφιά
μοιάζει στο πρόσωπο του
τις ώρες που τρελαίνεται
και χάνει το μυαλό του
ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ
Πώς να αντικρίσω τη μέρα
πώς να μαζέψω ζωή
πως ν’αναπνεύσω αέρα
σ’αυτή την έρημη γη
Που να ζητήσω ελπίδα
και να φανώ δυνατός
που είναι ο δρόμος που είδα
και πώς να γίνω Χριστός
Κάποια μέρα θα’ρθώ
Πως ν’αγκαλιάσω τις λέξεις
και να τις ντύσω με φως
το ξέρω πριν να διαλέξεις
με περιμένει σταυρός
Που είναι το χρώμα που λείπει
το βλέμμα που αναζητώ
οι απαντήσεις που ψάχνω
κι όμως δεν θέλω να βρω
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ
Αυτός μονάχα ξέρει , πώς να με γονατίσει
πώς να με καταστρέψει , πώς να με παραλύσει
Αυτός που πάντα βλέπω , μπροστά στο πρόσωπο μου
κρυφά το νήμα κόβει , μες τον λαβύρινθο μου
Ειν’ο χειρότερος εχθρός , της φυλακής μου ξεναγός
Αυτός που τριγυρνάει , στα σκοτεινά μου μέρη
στα άδυτα του μυαλού μου και τις πληγές μου ξέρει
Αυτός στον καθρέφτη συνέχεια με κοιτάει
τη λογική μου κλέβει και πάνω της ξεσπάει
Αυτός που πολεμάω , χωρίς να τον κερδίζω
που κλείνει κάθε δρόμο και στο κενό βαδίζω
Αυτός που μαστιγώνει κάθε αναπνοή μου
το χέρι που με πνίγει και η καταστροφή μου
Ειν’ο χειρότερος εχθρός , της φυλακής μου ξεναγός
Ειν’ο χειρότερος εχθρός , είναι ο ίδιος μου ο εαυτός
ΚΡΑΤΑ ΜΕ
Λες πως θέλεις να φύγεις
την πληγή ξανανοίγεις
να ματώσει ακόμα μια φορά
να πληγώσει εκείνον που πονά
Κι ύστερα να πετάξεις
όλα εκείνα ν’αλλάξεις
που σου δίνουν στα νεύρα ένα πόνο γλυκό
ίσως να είναι κάτι πιο δυνατό
Μα αν σηκώσω το βλέμμα
θ’αντικρίσω το ψέμα
μες’τα μάτια σου λάμπει , φαντάζει οργή
και παλεύω να σπάσω αυτή τη σιωπή
Ίσως να’ναι και πάλι μια παραίσθηση άλλη
που μου δίνει , η ανάγκη να νιώσω καλά
ίσως να είναι ακόμα , πιο πολλά
Κράτα με , κράτα με
κράτα με πονάω
Τώρα ξέρω τον δρόμο
κι εξορκίζω τον πόνο
τώρα ξέρω τον τρόπο , για να κρυφτώ
μα στο λέω δεν είναι τόσο απλό
Ψάχνεις να’βρεις την άκρη
κι απαιτείς ένα δάκρυ
να γεμίσει ακόμα ένα κενό
ίσως να είναι κάτι πιο δυνατό
ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ
Ανοίγω τα μάτια το φως με ζαλίζει το φως με ζαλίζει
Ο κόσμος ουρλιάζει και δίπλα μου τρέχει μα δεν με αγγίζει
Τ’αστέρια κοιτάω , τ’αστέρια ζητάω
και κάτι ν’αξίζει
Δεν φτάνει να ανασαίνω
θέλω να ζήσω
Ο χρόνος κυλάει και δεν περιμένει
και δεν μετανιώνει
Θολές υποσχέσεις και βρώμικοι λόγοι
γραμμένοι στο χιόνι
Το σύμπαν μου γνέφει και τ’όνειρο τρέφει
ψυχή να πληρώνει
Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Βλέπω τη γη μου να σβήνει
νιώθω το τέλος κοντά
Στέκει η αλήθεια μπροστά μας
όμως κανείς δεν ρωτά
Αλόγιστη σπατάλη , σε απίστευτους ρυθμούς
βοήθεια φωνάζεις , την φωνή σου δεν ακούς
Κανείς δεν θα μας σώσει και θα φταίμε μόνο εμείς
τελευταία βήματα , σ’αυτό το χορό της βροχής
Ότι ανάσα μας δίνει ,
καίμε χωρίς δισταγμό
Ήταν το μέλλον γαλάζιο
θύμα σ’έναν βιασμό
Αυτό που δανειστήκαμε , για λίγο απ’τα παιδιά μας
την μάνα που μας γέννησε , μας τρέφει και μας ζει
Τυφλά το καταστρέφουμε , μαζί και τη ζωή μας
τελευταία βήματα , σ’αυτό το χορό της βροχής
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ
Άλλη μια νύχτα , μοιάζει συνήθεια
πάλι μονάχος , τριγυρνώ
έξω στους δρόμους
κόντρα στους νόμους
και στον παλιό μου εαυτό
Η πόλη απόψε , μορφή αλλάζει
ντύνεται φώτα , γιορτινά
στην αγκαλιά της
που με τρομάζει
θα κρυφτώ , άλλη μια φορά
Στο άγγιγμα μου , σβήνουν μπροστά μου
όσα με τρέφουν και με κρατούν
στα σωθικά μου
λέει η καρδιά μου
αυτά που χείλη , δεν θα πουν
Και η μοναξιά μου , παρηγοριά μου
με προσπερνάει βιαστικά
κι’ότι αλλάζει , τώρα μου μοιάζει
να με τυλίγει σαν θηλιά
Γύρω μορφές , μάτια θλιμμένα
συνηθισμένα σε προσευχές
αλλη μια νύχτα , άλλη μια νύχτα
αλλη μια νύχτα σαν χθες
ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ
Κι η αλήθεια σε πονά
και ο χρόνος σε σκοτώνει
Μοιάζουν όλα με βουνά
μα εσύ στο πουθενά
που ποτέ δεν τελειώνει
Του εαυτού σου τα κομμάτια ψάχνεις
τσακισμένα και πώς να τα βρεις
Στης ζωής τα μονοπάτια τρέχεις
πως σε λένε για να θυμηθείς
Τι να φταίει πότε πια θα μάθεις
τι ειν’αυτό που χρόνια κυνηγάς
Δίπλα σου κι αν έρθει να σ’αγγίξει
σ’άλλο όνειρο θα προσκυνάς
Γέμισε το πρόσωπο ρυτίδες
κι η ψυχή σου ανοιχτή πληγή
Τα φτερά σου έχουν πια σαπίσει
κι έχεις γίνει ένα με την γη
ΛΑΘΟΣ ΠΑΛΙ
Θα’ρθω μια βραδιά
για να σου τραγουδήσω
σημάδια για ν’αφήσω
Τ’αστέρια ξανά
για’σένα θα κλέψω
στολίδι να σου πλέξω
Με στίχους τρελούς
τα τείχη θα ρίξω
για λίγο θα σ’αγγίξω
Κι ας ξέρω καλά
ο δρόμος που θα βγάλει
κι ας κάνω λάθος πάλι