Το πρωι που ξυπνώ για τη δουλειά... μόλις έχει σκάσει η ημέρα...
Και τοτε, οδηγώντας προς τη δουλεια... το μυαλό μου γεμίζει με σκέψεις...
Σκέψεις και λόγια της αυγής...
Ολα ξεκίνησαν απ'το τίποτα...
Σε κάποια άκρη του παντού. Σε μια σκοτεινή γωνία που βρήκε να φωλιάσει όλο το φως.
Κι η ύπαρξη του εκεί, καθόρισε τον ακαθόριστο εώς τότε χώρο.
Κι η επιθυμία του γέννησε το χρώμα και την μουσική, το δάσος και την θάλασσα..
Η καρδιά του άπλωσε απέραντο ουρανό, κι η ανάσα του πραγμάτωσε την αλήθεια.
Τότε ο άνεμος ξεκίνησε να φυσά τον χρόνο.
Οπου περνούσε το χάδι του χρόνου έκανε τα πράγματα ν'αλλάζουν, κι όλα έμοιαζαν διαφορετικά συνεχώς.
Κι ο κύκλος, φαινόταν να καθορίζει τις τροχιές του πολυδιάστατου κόσμου.
Το σκοτάδι διαδεχόταν το φως κι η ζωή τον θάνατο.
Και με την ίδια ακριβώς φυσικότητα, το πιο γλυκό όνειρο διαδεχόταν τον εφιάλτη και η ασφυξία τον έρωτα...
Λόγια του άγουρου πρωινού... Λόγια της αυγής... Πρώτα λόγια μιας ημέρας που ξεκινά και πάλι...
[/i]
ο ηλιος βγαινει αργα μεσα απο τη θαλασσα.....
την κανει να λαμπει.....
βλεπω μια ψαροβαρκα να ξεπροβαλει πισω απο το βραχο.....
το μοναχικο τραγουδι του ψαρα ερχεται μεχρι τα αυτια μου και κοιταζοντας γυρω μου διαπιστωνω οτι ειμαι ο μονος ανθρωπος εκεινη την ωρα που απολαμβανει το χαδι της θαλασσας του αργολικου κολπου.....σκεπτομαι το ποσο πολυ τυχερη ειμαι.....μεσα στην απεραντοσυνη της, η καρδια μου φτερουγιζει και η ψυχη μου ηρεμει.....ο μονος ηχος που ακουγεται ειναι το παιχνιδι των ψαριων που ξεπηδουν στον αφρο, κυνηγωντας το ενα το αλλο και το πεταγμα των πουλιων, που κελαιδωντας πετουν πανω απο το κεφαλι μου.....οι σκεψεις μου τρεχουν.....αλλά ειναι ηρεμες σκεψεις.....αναλαφρες.....ειμαι πανω στην ευλογημενη αργολικη γη.....και αυτο μου φτανει!
ΠαράθεσηΟλα ξεκίνησαν απ'το τίποτα...
Σε κάποια άκρη του παντού. Σε μια σκοτεινή γωνία που βρήκε να φωλιάσει όλο το φως.
Κι η ύπαρξη του εκεί, καθόρισε τον ακαθόριστο εώς τότε χώρο.
Κι η επιθυμία του γέννησε το χρώμα και την μουσική, το δάσος και την θάλασσα..
Η καρδιά του άπλωσε απέραντο ουρανό, κι η ανάσα του πραγμάτωσε την αλήθεια.
Τότε ο άνεμος ξεκίνησε να φυσά τον χρόνο.
Οπου περνούσε το χάδι του χρόνου έκανε τα πράγματα ν'αλλάζουν, κι όλα έμοιαζαν διαφορετικά συνεχώς.
Κι ο κύκλος, φαινόταν να καθορίζει τις τροχιές του πολυδιάστατου κόσμου.
Το σκοτάδι διαδεχόταν το φως κι η ζωή τον θάνατο.
Και με την ίδια ακριβώς φυσικότητα, το πιο γλυκό όνειρο διαδεχόταν τον εφιάλτη και η ασφυξία τον έρωτα...
..ίσως κανείς ποτέ δεν μάθει πόσο δύσκολο είναι,
οδηγώντας στην εθνική οδό, χαράματα, με ένα νου πλευστό,
το βλέμμα οπουδήποτε αλλού εκτός από τον δρόμο και
στα χέρια χαρτί και μολύβι αντί τιμόνι.. τέτοιες σκέψεις μου
να δουν το φώς.. κι ύστερα κατάθεση στο agalia.gr
Γιατί ότι μοιράζεσαι με φίλους, Ζει διπλά..!
Ειδες πόσο υπέροχα γράφεις Μιχάλη μου!!!
Θα ήταν αδικο να μην το διαβάσουν πολλά περισσότερα μάτια και να δούν το ταλέντο σου!!!
Συγχαρητήρεια!!! :D :D