Requiem
Πως τό ‘φεραν ο Χρόνος κι ο Καιρός
σε τραγουδιάρα Χώρα μοναχός
καλογεράκος γκρίζος, σκονισμένος ψαλμός
αποδεκατισμένος, κρυφός, κλεισμένος, σιωπηλός.
Κλείνεις καλά το σπίτι σου
γεμίζεις το ποτήρι σου
βαφτίζεις το κλειδί σου Φυλακή
ό,τι σ’ελευθερώνει ,σε κλειδώνει
κι ό,τι σε φανερώνει είναι που δεν το διάλεξες εσύ.
Είσαι απλώς ένας μέσα στους πολλούς
δωμάτιο σ’ένα Σπίτι από καπνούς
είσαι μια τυφλωμένη καπνοδόχος
κι ο κουρασμένος ξενοδόχος
του άφραγκού σου εαυτού.
Κλείνεις το παραθύρι σου
και σπάζεις για χατήρι σου
τη Λέξη που αγαπούσες πιο πολύ
ό,τι δεν σε σκοτώνει σε χρεώνει
κι ό,τι σε ξεπληρώνει είναι η αφεντιά σου η δειλή.
Μια μέρα θα βγώ από το σπίτι και θα έχουν φύγει όλοι
παντού ερημιά, όλα παρατημένα ανοικτά
ένα ξυπνητίρι θα χτυπά μα κανείς δε θα το κλείνει.
Ηρθε το Τέλος του Κόσμου
Μπήκαν σε κάτι μεγάλα ιπτάμενα κλουβιά
και φύγαν να γλιτώσουν
όσοι δεν χώρεσαν τους σκότωσαν
κι έμεινα μόνος.
Μα πως δεν το έμαθα;
Το είπε το ραδιόφωνο, το είχα κλείσει
Το είπε η τηλεόραση, την είχα σπάσει
Το είπαν οι αρμόδιοι, δεν ψήφισα
Κι έμεινα εδώ…
Θα βάλω τα καλά μου
Θα ανέβω στο λόφο
να δω το τελευταίο ηλιοβασίλεμα
θα θυμηθώ ένα παραμύθι
κάπου μακριά οι άνθρωποι
θα νομίζουν πως είναι ακόμα ζωντανοί…
θα ξημερώσει ο Πόνος και θα δεις
το Φώς της Σταυρωμένης Κυριακής
θάναι το Σύννεφο άδειο
δίχως λόγια σταματημένα
τα ρολόγια θα ακούν τον χτύπο της βροχής
Αδιέξοδο
Δεν έχω τι να τραγουδήσω τι να πω
είναι η φωνή μου ένα σήμα από καπνό
κι έτσι για πάντα λέω το στόμα μου να κλείσω
για τίποτα άλλο πια να μην ξαναμιλήσω
μα πάλι πώς θα ζήσω
Μέσα σε σχολεία μέσα σε πανεπιστήμια
μέσα σε ωδεία σε στρατούς και γυμναστήρια
πέρασα χρόνια άλλος μπήκα κι άλλος βγήκα
κι έχω τη μόρφωση για όπλο και για προίκα
κι ένσημο για το ΙΚΑ
Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
ό,τι αγαπούσα και το άφησα ό,τι μισούσα και το κράτησα
φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα
με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;
Πάρε τα πάνω σου μικρέ πάρε τα πάνω σου
πάρε μολύβι κι έλα κάθησε στο πιάνο σου
και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή
μ' ένα τραγούδι να γλυκάνεις την ψυχή
μα άραγε θα μου βγει;
Πρέπει να αδειάσεις το κεφάλι σου απ' τις σκέψεις
μήπως μπορέσεις τελικά να το αντέξεις
αυτά μου είπαν κάποιοι φίλοι χτες το βράδυ
μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι
και μια τους νότα στο σκοτάδι
Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
ό,τι αγαπούσα και το άφησα ό,τι μισούσα και το κράτησα
φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα
με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;
Αόρατο δίχτυ
Έρχομαι απ'της σιωπής
τα απόκοσμα τα μέρη
κι είδα την πνοή της Γης
να φιλιέται με τ'αγέρι...
Φέρνω πέντε αναπνοές
απ'την άγια ένωσή τους,
δυο απ' αυτές για να με θες,
τρεις να καίγεσαι μαζί τους.
Πέρα απ'τα όρια του νου μου,
στον απύθμενο γκρεμό,
το αόρατό σου δίχτυ
ρίξε μου για να πιαστώ.
Το φεγγάρι μίλαγε
όλη νύχτα για τη μέρα
και το φως τού φύλαγε
μία θέση στον αέρα.
Φέρνω πέντε λόγια του,
σώπα να σου τα ψιθυρίσω.
Στα κρυφά κατώγια του
τ'άφαντα να μαρτυρήσω.
Απόγευμα στο δέντρο
Ο κόσμος ξεμακραίνει
ωραία στιγμή μου ξένη
Βαθαίνουν τα πηγάδια
ζωή μου που'σαι άδεια
Ο κόσμος ξεμακραίνει,είναι βράδυ
ωραία στιγμή μου ξένη,στάσου λίγο
Βαθαίνουν τα πηγάδια,το φεγγάρι
ζωή μου που'σαι άδεια,γέλα λίγο αν μ'αγαπάς
Ο κόσμος ξεμακραίνει,είναι βράδυ,μη μιλάς
ωραία στιγμή μου ξένη,στάσου λίγο αν μ'αγαπάς
Βαθαίνουν τα πηγάδια,το φεγγάρι οταν κοιτάς
ζωή μου που'σαι άδεια,γέλα λίγο αν μ'αγαπάς
Ανθίζουνε τ'αστέρια,όνειρό μου,
οταν περνάς
δωσ'μου τα δυο σου χέρια
και τον κόσμο αν μ'αγαπάς
Βόσπορος
Τα πνεύματα επιστρέφουνε τις νύχτες
φωτάκια από αλύτρωτες ψυχές
κι αν δεις εκεί ψηλά στις πολεμίστρες
θα δεις να σε κοιτάζουνε μορφές
Και τότε ένα παράπονο σε παίρνει
και στα καντούνια μέσα σε γυρνά
η Πόλη μια παλιά αγαπημένη
που συναντάς σε ξένη αγκαλιά
Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο
αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου
Την βρήκα στις στροφές των ποιημάτων
με τις βαριές χανούμισες να ζει
και ρίχνω μες στο στόμα των αρμάτων
την κούφια μου αλήθεια τη μισή
Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο
αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου
Βυθός
Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
Αγαπη μου,πως θα μ'αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.
Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το'χα πει ένα πρωί βροχερό.
Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.
Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι απο μένα,
μές σε δωμάτια κλεισμένα,
το προσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.
Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βάρεθεις τελείως
ψάξε αλλού να με βρείς όπως με θες.
Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
Εγινε το αύριο πάλι χθες.
Θα σβήσω .....
Γαλάζια μυστικά
Είσαι τραγούδι, ζεστό που ανεβαίνει
και σπέρνει στο διάβα του τη γη
Τρέμει το σύμπαν η ώρα σημαίνει
το θέλω το θέλεις κι εσύ
Όσα έχω ζήσει, όσα έχω νιώσει
τώρα φωτίζονται ξανά!
Πόσα για σένα, βαθιά έχω σώσει
μικρά γαλάζια μυστικά
Βγαίνω στον ήλιο, στο δρόμο που βράζει
και νιώθω σα ρέμα που κυλά
κι είσαι η αλήθεια γλυκά που προστάζει
το βλέμμα να έχω ψηλά
Κρίματα όσα και να βαραίνουν
τις κουρασμένες μας ζωές
κύματα μύρια κι αν μας παρασέρνουν
θα 'ρθουνε μέρες γελαστές
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ'τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή
Γιατί δεν έρχεσαι
Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι
Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει
σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ο,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Γυρισμός
Χίλια χρόνια ζεστά και γύρω χιόνια λευκά
Σ'αγαπώ,λιώνω σαν πρωί του Μάη
Που μας πάει η ζωή και που το τέλος θα μας βρει,
Σ'αγαπώ κάθε που το τέλος φτάνει..
Επιστρέφω στης γης μου το τραγούδι ξανά
Είσαι εδώτ'ουρανού κρυφό στολίδι
Ολοι οι δρόμοι γυρνούν μες τη μικρή σου αγκαλιά
Είμαι εδώ ογυρισμός είναι ταξίδι
ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!
Δεν είναι φως
Ήρθες μια νύχτα να πεις
πως θα φύγεις
μα χρόνια είχες φύγει
χωρίς να το λες.
Οι νύχτες χλωμές
ξεθωριάζουν στον ήλιο
και δεν ξημερώνει ποτέ.
Ήρθες μια νύχτα να πεις
πως θα φύγεις
και μ'είχες ξεχάσει
απ' την πόρτα πριν βγεις.
Πώς γέρνει σαν ήλιος
και πώς μας αφήνει
πώς σβήνει η αγάπη νωρίς.
Δεν είναι φως
δεν είναι φως της μέρας
ο έρωτάς σου
είναι λουλούδι
που τη νύχτα με ξυπνά.
Είναι τραγούδι
που τη νύχτα φτερουγίζει
κι όλο γυρίζει
και για σένα μου μιλά.
Άλλη μια νύχτα χωρίς τ' όνομά σου
χωρίς τ' αγγιγμά σου
κι ο κόσμος μισός.
Θυμάμαι ένα φως
που ερχόταν μαζί σου
κι η μέρα ξημέρωνε αλλιώς.
Δεν είναι φως
δεν είναι φως της μέρας
ο έρωτάς σου
είναι λουλούδι
που τη νύχτα με ξυπνά.
Είναι τραγούδι
που τη νύχτα φτερουγίζει
κι όλο γυρίζει
και για σένα μου μιλά.
Δεν μπορώ
Να γλιστρούσες στο σκοτάδι,
να πετούσες σαν αερικό...
Θα πεθάνω αυτό το βράδυ,
θα πεθάνω αν δε σε δω.
Με γλυκό κρασί θα γίνω
αργοναύτης να 'ρθω να σε βρω.
Να σε ανταμώσω λίγο
σητς ψυχής μου το βυθό.
Δεν μπορώ,ο χειμώνας με πληγώνει,
άλλο πια δεν μπορώ...
Δεν μπορώ,την αυλή μου καίει το χιόνι,
άλλο πια δεν μπορώ...
Είσαι τ'άγγιγμα του ανέμου
που μου ξαφνιάζει το κορμί.
Δε σε χόρτασα ποτέ μου,
όλα ήταν μια στιγμή.
Να γλιστρούσες στο σκοτάδι,
να πετούσες σαν αερικό...
Θα πεθάνω αυτό το βράδυ,
θα πεθάνω αν δε σε δω
Εγώ κι εσύ μαζί
Εγώ κι εσύ μαζί.
Όταν η τύχη σου θα 'ναι φευγάτη,
και συ μακρυά απ' το ζεστό σου κρεβάτι,
Τότε θυμήσου τη χρυσή συμβουλή.
Εγώ κι εσύ μαζί,
Εγώ κι εσύ μαζί.
Εγώ κι εσύ μαζί.
Εγώ κι εσύ μαζί.
Τα βασανά σου είναι και δικά μου,
και για τους δυό μας χτυπάει η καρδιά μου,
Δυο φιλαράκια με μια ψυχή,
Εγώ κι εσύ μαζί,
Εγώ κι εσύ μαζί.
Μπορείς αν θες
να βρεις πιο έξυπνους φίλους,
Να 'ναι μεγάλοι και πιο δυνατοί.
Μπορείς!!!
Αλλά να ξέρεις τη δικιά μου αγάπη,
δεν θα στη δώσει φιλαράκο κανείς.
Κι όσο περνάνε και φεύγουν τα χρόνια,
και η φιλία μας θα μένει αιώνια,
Είναι γραπτό μας μοίρα κοινή...
Εγώ κι εσύ μαζί!
Εγώ κι εσύ μαζί!
Εγώ κι εσύ μαζί...!
Εκτός τόπου και χρόνου
Μοιάζει να ξεγλυστρά ο καιρός μα δε με νοιάζει
Γίνεται στάχτη και καπνός νερό που στάζει
Στις χαραμάδες του μυαλού γλυστρά και φεύγει
Μα η αλήθεια είναι αλλού σαν άστρο φέγγει
Σαν άστρο φέγγει...
Εκτός τόπου και χρόνου να ζήσω μια φορά
Σαν ρόδα που κυλά στην άκρη εκεί του δρόμου
Με τίποτα δικό μου με πόδια δανεικά
Να κάνω το γύρω όλου του κόσμου
Μοιάζει να κυβερνά ο καημός μα δε με νοιάζει
Έχει βαθύτερο σκοπό και ας με πειράζει
Κι είναι ο σκοπός λυπητερός και τραγουδάει
Γίνετε ύμνος γιορτινός και όλο γελάει
Κι όλο γελάει...
Εκτός τόπου και χρόνου να ζήσω μια φορά
Σαν ρόδα που κυλά στην άκρη εκεί του δρόμου
Με τίποτα δικό μου με πόδια δανεικά
Να κάνω μια φορά το γύρο όλου του κόσμου
Έλα να ζήσουμε ξανά
Το σώμα γίνεται ουρανός
οι ανάσες περιστέρια
κι εγώ που πάντα
πάντα μένω μοναχός
στα δυο σου χέρια ψάχνω το φως.
Τα λόγια γίνονται σκουριά
κι η λέξη που θυμάμαι
είναι που χτες με κράτησες σφιχτά
κι είπες "φοβάμαι"
είναι η καρδιά ζεστή σαν πυρκαγιά
κι εμείς γυρνάμε στην παγωνιά
Ποτέ
ποτέ δε σ' είχα αληθινά
ποτέ δε γίναμε ένα.
Έλα να κλέψουμε το χρόνο που περνά
έλα να ζήσουμε ξανά
να σβήσουμε το ψέμα.
Αλλάζει ο κόσμος σκηνικό
και τ' όνειρο ξυπνάει
Αχ! να προλάβω στ' όνειρό σου
να χαθώ
κι όπου σε πάει να 'μαι κι εγώ.
Το σώμα γίνεται καπνός
το δάκρυ κυπαρίσσι.
Παρ' τη ζωή μου τώρα
τώρα που ειν' εδώ
προτού μ'αφήσει
δωσ' μου το βλέμμα σου το καθαρό
έλα πριν σβήσει
δωσ' μου το φως.
Έχω μια λέξη
Έχω μια λέξη για να πω
μα είναι το στόμα μου κλειστό
και την κραταώ μέσα μου
να μεγαλώνει.
Γύρω μου απλώνει
το φιλοθεάμον μου κενό.
Σ’ένα μονόλογο παλιό
ένα μεγάλο βόδι μου πατάει τη γλώσσα.
Ψυχή μου κλώσα,
μου είχες πει κάποια φορά
μέσα στα λόγια το πολλά
πως πριν κατέβουμε στη γη ήμαστ’ αστέρια.
Σπασμένα χέρια
τώρα μου δίνεις να πιαστώ
και το μικρό μου εαυτό
μέχρι την άλλη μου ζωή θα ξεπουλάω.
Σε ποιον χρωστάω;
Σε ποιον τη λέξη μου να πω
και ποιου το χέρι τρυφερά θα την κρατήσει;
Που έχω ζήσει;
Σε τίνος τ’όνειρο να μπω
μια λέξη μόνο να του πω και να το σκάσω;
Αχ, να ξεχάσω!
Λέγαν σαν ήμουνα μικρός
πως είν’ ο κόσμος σκοτεινός
μ’ από τα φώτα τα πολλά πώς έχω λιώσει;
Έχω πληρώσει.
Έδωσα χώμα και νερό
μήπως σωθεί ό,τι ακριβό έχω γνωρίσει
και ό,τι γνήσιο έχω ζήσει.
Έχω ξοφλήσει.
Έχω μια λέξη για να πω
μα είναι το στόμα μου κλειστό
και την κρατάω μέσα μου
να μεγαλώνει.
Και με σκοτώνει
σ’ έναν ισόβιο τοκετό
το ‘να μου μέρος το κρυφό
και νιώθω μέσα απ’ τη βαθιά μου εγκυμοσύνη
αυτό που φτύνει η τεχνητή μας νοημοσύνη:
Ευγνωμοσύνη!
Η επιστροφή του ασώτου
Μέσα στο κέφι του γλεντιού και στου κρασιού τη ζάλη
ένας μικρός εμίλησε μ' αποκοτιά μεγάλη:
"Ξένε, ό,τι είχες να μας πεις, όλα θαρρώ μας τα 'πες,
γύρισες ότα έχασες, όνειρα και αγάπες".
Πιότερο τον επίκρανε κι απ' τη ντροπή του νόστου
που ο μικρός δε γνώρισε πως ήταν αδερφός του.
Σαν τέλειωσε η ξεφάντωση, πήγε στην καμαρά του
που 'χανε βάψει οι τοίχοι της από τα όνειρά του.
Κι όπως εξετυλίγονταν τα όνειρα τα πρώτα,
ο αδερφός του χτύπησε της κάμαρας την πόρτα,
και το 'πε πως από καιρί τον τυρρανά η σκέψη,
μ' απόψε τ' αποφάσισε άλαργο να μισέψει.
Επόνεσε όπως πονεί παλιά πληγή π' ανοίγει
και του διπλοπαράγγελνε τι πρέπει ν' αποφύγει.
"Εκεί στα ξένα που θα πας, μην πιεις νερό αδερφέ μου,
τση λησμονιάς και μαραθείς, ανθέ και καντιφέ μου.
Κάμε σαίτα την καρδιά να σκίσει τον αέρα,
να φτάσεις όπου έφτασα κι ακόμη παραπέρα.
Και το στερνό που θα σου πω πριν από τη φυγή σου,
πρόσεξε στο ταξίδι σου μη χάσεις την ψυχή σου".
Μέσα στη νύχτα μείνανε για ώρα αγκαλιασμένοι
και νιώθαν πως μ' αόρατο σκοινί ήτανε δεμένοι.
Κι όπως τον συναπόβγανε και μάκραινε η σκιά του,
έπεσε στο προσκέφαλο κι έκλαψ' απ' την καρδιά του.
Η μόνη αλήθεια
Τ' αστέρια που μετρήσαμε να πέφτουνε στη γη
Είναι οι μύθοι που είδαμε να σβήνουν στο σκοτάδι
Χρόνια πορείες παράλληλες που ζήσαμε μαζί
Σαν στρατιωτάκια τα ’στησε η νύχτα στο σημάδι.
Όλα αλλιώς περπάτησαν, ποιος να το φανταστεί;
Δίχως σενάριο τελικά το έργο αυτού του κόσμου
Κι όσοι σκηνοθετήσαμε μιαν άλλη του εκδοχή
Ο χρόνος μας παράτησε στα απόμερα του δρόμου.
Σ' ένα ταξίδι αδιάκοπο ο κόσμος προχωρά
Σαν καραβάνια τα όνειρα την έρημο διασχίζουν
Αδύναμα κι ευάλωτα στου χρόνου τη φθορά
Μόνο τα αισθήματα μπορούν βυθούς να καθρεπτίζουν.
Η μόνη αλήθεια που ένοιωσα ν’ αντέχει στη βροχή
Αυτή η φιλία, που άπλωσε και γέμισε τα χρόνια
Αυτός ο μύθος που έντυσε των δύο μας την ζωή
Σαν άνοιξη που σώσαμε στον πιο βαρύ χειμώνα.
Ήλιος του Αλωνάρη
Πώς να χωρέσεις μέσα σ' όρια και μέτρα;
Το κλήμα στρίβεται στο κάγκελο ν' ανέβει...
Ξέρω, στα παιδικά σου όνειρα συνέβη,
να δεις τον γίγαντα που έστιβε την πέτρα.
Παιδί μ' όνειρα θαλασσιά μες στου μυαλού το αμπάρι,
ξετύλιγα τις Κυριακές στην τύχη μια κλωστή,
μεγαλωμένος στους καυτούς τους ήλιους του Αλωνάρη,
έφερνα πρόωρες βροχές και πότιζα τη γη.
Τα πούπουλα που μου 'στρωνε η μάνα μαξιλάρι,
τα κρέμαγα παράσημα σ' αρχηγικές στολές,
ντυνόντουσαν τα γιορτινά στα σύνορα οι φαντάροι,
και στήναν γλέντι αδελφικό με εχθρικές ορδές.
Κι εγώ που παραδόθηκα στον ύπνο να με πάρει,
και πέταξα με τα πουλιά προς τον ωκεανό,
όσα δεν μπόρεσαν να πουν με τις κραυγές οι γλάροι,
σαν εφιάλτες σήμερα μπροστά μου συναντώ.
Ήρθε ένας μάγος
Ήρθε ένας μάγος που έβγαζε ήλιους απ' τα μανίκια
κι απ' το καπέλο του έπεφταν νησιά
έκλεισε μες στη χούφτα σου θαλασσινά χαλίκια
άνοιξες και πέταξαν πουλιά
Κι έγινα κι εγώ ένα λαμπάκι πάνω απ' την υδρόγειο
φεγγάρι να βουτήξω στη Μεσόγειο
Ύστερα ο μάγος έσπασε δυο γυάλινα ποτήρια
κι έφτιαξε από τα θρύψαλα νερό
θα κόβεσαι είπε αν μόνη σου το ακουμπάς στα χείλια
θα ξεδιψάς αν πίνετε κι οι δυο
Κι έγινα κι εγώ ένα λαμπάκι πάνω απ' την υδρόγειο
φεγγάρι να βουτήξω στη Μεσόγειο
Ησυχία
Πολλά είπα λίγα έζησα και ξέμεινα εδώ πέρα
Το στόμα θάφτηκε βαθιά και οι λέξεις στον αέρα
Είπες, είπες για ξένες λύπες
Με δυο τραγούδια προσπαθώ όλους εσάς να πείσω
Μα ένα σας βλέμμα αρκεί για να πισωπατήσω
Είπες, είπες λέξη δεν είπες
Μα αν θα έπρεπε να τραγουδώ για όσα με πληγώνουν
Τα χείλη δεν θα τα άνοιγα θα τα άφηνα να λιώνουν
Ησυχία, ησυχία λέξη καμία
Γιατί όσα με πονούν βαθιά δεν έχουν σημασία
Όταν στα χείλη φτάνουνε χάνουνε
την ουσία
Η λέξη είναι μία, ησυχία, ησυχία
Θα 'μαι κοντά σου
Ξύπνησα μες τον ύπνο μου
κι άκουσα δυο φωνές.
Η μια μου είπε ξέχνα την
κι πάψε πια να κλαίς.
Μα η άλλη ήταν η δική σου
μες απ` του ύπνου του εφιάλτη τις γραμμές.
Μου λεγε αγάπη μου κοιμήσου
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...
Τα χρόνια είναι αμέτρητα
μα είν` η ζωη μικρή.
Συνήθισα να σ` αγαπώ
συνήθισες κι εσύ.
Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο
ένα φθηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές.
Για να χωράει κάπου ο πόνος
τις νύχτες όταν μένω μόνος.
Τις σιωπές μου να μετράω
να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...
Το παραμύθι τελειωσε
κι αρχίζει η ζωή.
Αχ να ταν η αλήθεα σου
σαν ψέμα αλήθινη.
Τι να την κάνω τη ζωή μου
στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί.
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου,
να σε πιστέψει πάλι από την αρχή.
Να σε πιστεύει όταν μ` αγγίζεις,
τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις όταν λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...
Καθρέφτης
Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
Άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ'την ασχήμια να σωθούν.
Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κοκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί
Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μεσ τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.
Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.
Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί
Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.
Κι είπε ποτε σου μην κοιτάς
τον άλλο μεσ τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.
Κεμάλ
Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ, ενος νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
Απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
Που νόμισε ότι μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.
Αλλά πίκρες οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.
Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
Ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
Στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
Πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
Αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
Τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
Κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
Ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
Απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
Κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
Και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωϊ
Πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
Σου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
Πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
Μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
Που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...
Κόσμος πάει κι έρχεται
Κόσμος πάει κι έρχεται
κι ο κόσμος δεν αλλάζει.
Ίδιος αν ήταν πάντοτε
ίδιος θα είναι πάντα,
ίδιος θα είναι πάντα.
Μακρύς όσο το βήμα μας,
μικρός όσο η καρδιά μας,
μεγάλος σαν τα μάτια σου
όταν κοιτάς τ' αστέρια,
όταν κοιτάσ τ' αστέρια.
Μη μου κλαις αγάπη μου,
μην κλαις...
Μαύρη Πεταλούδα
Αχ πως μικραίνει η απόσταση κάτω απ' το φύλλο που πέφτει
Αχ πως ο χρόνος σηκώνεται και φανερώνεται άδειος
Πίσω, πίσω απ' τη σιωπή πνιγμένο πλοίο νεκρό αντίο στην κουπαστή
Πίσω, πίσω απ' τη φωνή αδειάζει η σκέψη και ακούει τη λέξη να ηχορραγεί
Μαύρη πεταλούδα παράξενη
μέσα στην ομίχλη διάφανη
Όποιος δε σε βλέπει ξεχνά
Και όποιος δεν θυμάται
μαύρο θάνατο κοιμάται
Αχ πως ηχούν τα βήματα μέσα στο άδειο τοπίο
Αχ πως φυτρώνει στο χώμα γεμάτο χρώματα τραγούδι
Κι όταν το ποίημα ανοίγει μια χαράδρα πίσω απ' τα κάδρα της γιορτής
Βγαίνει πάνω απ' τις χαρές πάνω απ' τις σφαγές μας
πεταλούδα με τη φτερούγα να αιμορραγεί
Μαύρη πεταλούδα...
Με τόσα ψέματα
Μ'έντυσαν οι Μοίρες μου
με τραγούδια και μ'ευχές
και την πόρτα μου άνοιξαν
να φύγω, να 'ρθω, να σε βρω.
Κι ήρθαν πέντε ποταμοί
να μου πλύνουν το κορμί
κι ήρθανε και δυο πουλιά
να μου μάθουν το φιλί.
Κάτω στους πέντε ποταμούς,
κάτω στους πέντε δρόμους,
είδα τους φεγγαρόλουστους
τους μικρούς σου ώμους.
Μα τ'αγγιγμά μου αρνήθηκες,
μαύρη σιωπή εντύθηκες
κι άπλωσα τα χέρια μου
κι έμεινα στην ερημιά.
Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν
οι λέξεις
πώς να σου πω το Σ'Αγαπώ
να το πιστέψεις...!
Πήγα κι ήπια το νερό
απ' την πηγή της λήθης
που σβήνει τα θυμίσματα
κι όλους τους πόνους σβήνει.
Μα πιο βαθιά μου χάραξε
τη θύμηση στον πόνο
κι έμεινα πάντα να ζητώ
ένα φιλί σου μόνο.
Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν
οι λέξεις
πώς να σου πω το Σ'Αγαπώ
να το πιστέψεις...!
Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν
οι λέξεις
πώς να σου πω το Σ'Αγαπώ,
Πώς να πιστέψεις!!!
Μέσα στον ίδιο ουρανό
Μοιράζονται το ίδιο χρώμα
η θάλασσα κι ο ουρανός.
Έτσι σε περιμένω ακόμα
κι έτσι περνάει ο καιρός.
Περνούν τα χρόνια κι όλο βλέπω
κάποιο σημάδι εδώ κι εκεί.
Αναστενάζω και αντέχω
Παρασκευή και Κυριακή.
Θα 'ναι Δευτέρα, θα 'ναι Τρίτη
στην Κατερίνη και στην Κρήτη
θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω.
Χειμώνας θα 'ναι ή Καλοκαίρι
σ' άλλο καιρό στα ίδια μέρη
μέσα στον ίδιο ουρανό
θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω.
Μοιράζονται το ίδιο αστέρι
η Πούλια κι ο Αυγερινός.
Έτσι η ζωή να μας τα φέρει
η μοίρα, ο δρόμος κι ο καιρός.
Περνούν τα χρόνια κι όλο βλέπω
κάποιο σημάδι σου στη γη.
Σκύβω αργά και το μαζεύω
σαν πεταλούδα στη βροχή
Μεσάνυχτα Σαββάτου
Πέρασες απ' την αυλή μου κι έφυγες ξανά
Σαν κομήτης της ερήμου που φεγγοβολά
Σαν φτερούγα θα ξανάρθεις θα ξαναφανείς
Να σε δει ο γερακάρης και ο ποιητής
Ήσουν άγγελος ήσουν θάνατος ήσουνα ζωή
Όταν λιώσουνε τα χρόνια θα με δεις ξανά
Στα μαλλιά μου θα 'χω χιόνια θα 'χεις γιασεμιά
Θα 'χω μνήμη του θανάτου μνήμη του καιρού
Που μεσάνυχτα Σαββάτου ήσουνα παντού
Ήσουν άγγελος ήσουν θάνατος ήσουνα ζωή
Πως περάσαν χίλιες μέρες κι ήρθε Κυριακή
Μικρή πτητική θεολογία
Είναι που τώρα τα πουλιά,
τώρα τα χελιδόνια
αποδημήσαν στ' ουρανού τη μέσα γειτονιά.
Τώρα ο Χειμώνας θα κρατήσει
χίλια χρόνια
μέχρι στης Άνοιξης να λιώσει
τη φωλιά.
Μέχρι η ανάσα σου να γίνει περιστέρι
μέχρι να ανοίξει η αγκαλιά σου
σαν φτερό
θα είμαι ένα σύννεφο κι εξατμισμένο αστέρι
βουνό εξόριστο στον άδειο ουρανό.
Κάπου μακρυά είναι τ' αλλού,
το πουθενά.
Κάπου προς τα εδώ
το τίποτα θα ζήσω.
Κι αν ούτε σπέρνουνε τ' αηδόνια,
ούτε θερίζουν
είναι που στέκονται στο πιο ψηλό κλαδί
και μεταφράζουν την εικόνα που αντικρίζουν
σε δέντρο που είδε το Θεό και κελαηδεί.
Δε σε πιστεύω πια,
δε σε πιστεύω ακόμη
μ'έχει κουράσει
της αλήθειας σου το φως.
Λίγη σκιά να βρω,
στα μάτια λίγη σκόνη
το παραμύθι μου να ζήσω ο φτωχός.
Μίσο φεγγάρι
Μισό φεγγάρι σε φώτισε κάποια φορά,
γι’ αυτό τη γη δεν έχεις περπατήσει.
Με δυο φτερά μ’ ανοιγμένα τα πανιά,
θα περιμένεις για πάντα να φυσήξει.
Κόκκινο χρώμα στα σύννεφα και στα μαλλιά,
ποz σου ‘χα πλέξει μια μέρα μια πλεξίδα
κι είπες σιγά „το τέλος να κοιτάς
να ‘χω το βλέμμα σου στον άνεμο πυξίδα“.
Είναι μέρες που δεν έχω στίχο να κρυφτώ.
Είναι νύχτες πληγωμένες, μυστικές κι απελπισμένες,
που δε βρίσκω παραμύθι να σου πω.
Μέσα σε λίμνες και θάλασσες σε είχα δει
το ένα σου μέρος το κρυφό να καθρεφτίζεις
και με μαχαίρι τρίκοπο, μαβί,
το πρόσωπό σου μέσα στο νερό να σκίζεις.
Είναι μέρες που δεν έχω στίχο να κρυφτώ.
Είναι νύχτες πληγωμένες, μυστικές κι απελπισμένες,
που δε βρίσκω παραμύθι να σου πω.
Μισό φεγγάρι σε φώτισε κάποια φορά,
Τ’ άλλο μισό το πήρε το σκοτάδι.
Κι έτσι το βλέμμα σου στέλνεις μακριά,
σαν ουρλιαχτό
και σαν ευχή
και σαν σημάδι.
Μυστικά και ήσυχα
Όπως μυστικά και ήσυχα
οι βροχές μιλούν στα πέλαγα,
να 'μουν προσευχή, να ημέρευα
της ζωής σου τα ανήσυχα.
Για άλλη μια φορά σε βρίσκω μάτια μου,
βγαίνεις απ' τον καθρέφτη,
κι απ' το κελί μου με τραβάς...
Για άλλη μια φορά σε βρίσκω μάτια μου,
βγαίνεις απ' τον καθρέφτη,
και πέφτεις και μαζεύεις τα κομμάτια μου.
Και μπροστά στο τέλος το άγιο,
θα φυλάω ένα πέρασμα,
στων αιώνων το συγκέρασμα,
να σε συναντήσω κι αύριο.
Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος
Σαν ξημερώσει η μέρα μη θυμηθείς.
Λαβύρινθος η μνήμη και θα χαθείς.
κι είναι πολύς ο δρόμος να τον μετράς
μ’ένα σχοινί στη θέση της καρδιάς.
Κυλάει το ποτάμι και προχωρά,
σου παίρνει τη στιγμή σου και τη γερνά.
Κι είναι πολύς ο χρόνος να τον μετράς
μ’ ένα ρολόι στη θέση της καρδιάς.
Ασήμαντες εικόνες σε κυνηγούν.
Οι φίλοι σου κοιμούνται και πώς να δουν!
Κι είναι πολύς ο πόνος να τον μετράς
με μια καρδιά στη θέση της καρδιάς...
Ο κόσμος που αλλάζει
Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα
το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα
Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω?
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω?
Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει
Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα 'χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει
Ο Προσκυνητής
Τα βουνά περνάω
και τις θάλασσες περνώ
Κάποιον αγαπάω
Δυο ευχές κρατάω
και δυο τάματα κρατώ
Περπατώ και πάω
Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ'ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα'ναι αργά
Στα πουλιά μιλάω
και στα δέντρα τραγουδώ
Κάποιον αγαπάω
Κι οταν τραγουδάω
προσευχές παραμιλώ
περπατώ και πάω
Κάποιος είπε πως ο δρόμος
είναι η φλέβα της φωτιάς
ψυχή μου πάντα να κυλάς
Κάποιος είπε πως ταξίδι
είναι μόνο η προσευχή
καρδιά μου να'σαι ζωντανή
Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ'ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα'ναι αργά
Ό,τι δεν είναι πια εδώ
Όλα είν' εδώ κι όλα περνάνε
σαν το νερό στα χέρια ενός παιδιού.
Μέσα βαθιά στα δάχτυλα γερνάνε
μικρές σταγόνες φως
του πρώτου ουρανού.
Κάπου εδώ θα συνηθίσω
να 'χω το χρόνο
κλειδωμένο στο κορμί.
Σαν πυρετό θα τον κρατήσω σφιχτά
στο μέτωπο, στα μάτια στη φωνή.
Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά
πίσω απ' τις γρίλιες
των ματιών σου τη φωτιά.
Θα περιμένω λίγο φως ξανά
ξανά να ζήσει πάλι
ό,τι δεν είναι πια εδώ.
Κάπου αλλού, κάπου εδώ γύρω
όλα συμβαίνουν κι όλα γίνονται ζωή.
Στου ποταμού το γύρισμα θα γείρω
αργά
σαν άνοιξη που άργησε να 'ρθει.
Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά
πίσω απ' τις γρίλιες
των ματιών σου τη φωτιά.
Θα περιμένω λίγο φως ξανά
ξανά να ζήσει πάλι
ό,τι δεν είναι πια εδώ.
Όνειρο ήτανε
Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι
Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι
Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι απo τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε
Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου
Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου
Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου...
Όσα η αγάπη ονειρεύεται
Παίρνω απόσταση απ'το χθες
να'ρθούνε κι άλλες εποχές.
Να'ρθουνε λύπες και χαρές
καινούριες να σου τις χαρίσω.
Παίρνω απόσταση απ'το χθές για να μπορέσω να με θες.
Να βρω τραγούδια, μουσικές καινούριες να σου τραγουδήσω.
Έλα μη μου καίγεσαι,
θα σου χαρίσω ό,τι θες
Έλα μη μου καίγεσαι,
όλα μου τ'αύριο και τα χθές
στο τώρα θα τα κλείσω
Όσα η αγάπη ονειρεύεται,
τα αφήνει όνειρα η ζωή.
Μα όποιος στ'αλήθεια ερωτεύεται
κάνει τον πόνο προσευχή,
βαρκούλα κάνει το φιλί
και ξενιτεύεται.
Παίρνω απόσταση αμα θες
κι από τις πρώτες μας ματιές,
για να μπορέσω με γητειές
καινούργιες να στις ξαναδώσω.
Βρίσκω στον έρωτα γιατριές
να τον γιατρέψω απ'της πληγες
και στολισμένο χαρακιές
καινούριες να τον ξανανιώσω.
Έλα μη μου καίγεσαι,
θα σου χαρίσω ό,τι θες
Έλα μη μου καίγεσαι,
όλα μου τ'αύριο και τα χθές
στο τώρα θα τα κλείσω
Όσα η αγάπη ονειρεύεται,
τα αφήνει όνειρα η ζωή.
Μα όποιος στ'αλήθεια ερωτεύεται
κάνει τον πόνο προσευχή,
βαρκούλα κάνει το φιλι
και ξενιτεύεται.
Όχι μην κλαις
Πάψε διαρκώς να μου λες
πόσες αγάπες περάσαν
κι όχι μην κλαις,όχι μην κλαις
θά'ρχομαι γω με τις σκιές.
Αποζητάς μόνιμες επαφές
μα αγνοείς τις κρυφές σου ορέξεις
και πριν καλά τις αισθανθείς
σκέφτεσαι πώς θα τις αντέξεις.
Όχι μην κλαις,όχι μην κλαις
θά'ρχομαι γω με τις σκιές.
Σαν μεγαλώνει το χτες,
το αύριο τελειώνει
κι είναι ωραίο όταν με θες
να σε γυρεύω ακόμη.
Παράκληση
Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα'χω χάσει.
Μα έσύ που δεν πατάς στη γη
καν'τη ψυχή μου να πετάξει...
Μ'ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ'ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ'ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Πέρασα χθές
Πέρασα χθές απο την γειτονιά σου
και στάθηκα για μια στιγμή,
η μάνα σου 'τοίμαζε τα προικιά σου
κι όλα θυμίζανε γιορτή
Μη προδωθώ μπήκα στο καφενείο
μα εκεί κερνάγαν το γαμπρό,
με γνώρισαν στο τσούρμο κανα δυο
και μου 'βαλαν κρυφά να πιω.
Μέσα μου έκλαιγε ένα μπλουζ
και εσύ βαφόσουνα στα ρουζ,
δεν έχω σώμα ούτε ψυχή
σαν μια συρμάτινη χορδή
θα σπάσω στον καημό σου.
Μέσα μου έκλαιγε ένα μπλουζ
και εσύ βαφόσουνα στα ρουζ.
Ποιά μάγισσα το νου σου έχει πάρει,
ποιοί λόγοι σ'έφεραν εκεί,
το θέλησες ή στο 'χουν επιβάλλει
κάποιοι επιστήθιοι εχθροί.
Μου είπε ο Κωστής φύγε για να μην γίνει,
μην γίνει απόψε μακελειό,
μα αυτή η πληγή, αυτή η πληγή πώς κλείνει
φίλε μου πες μου να σωθώ.
Μέσα μου έκλαιγε ένα μπλουζ
και εσύ βαφόσουνα στα ρουζ,
δεν έχω σώμα ούτε ψυχή
σαν μια συρμάτινη χορδή
θα σπάσω στον καημό σου.
Μέσα μου έκλαιγε ένα μπλουζ
και εσύ βαφόσουνα στα ρουζ.
Πες μου
Βγήκε ο ήλιος νύχτα στο λιμάνι
και πώς να κοιμηθώ
μα αν το θέλεις να μπορέσω
στρωσ' τα μάτια σου ναπέσω
Μες στις πρωινές εφημερίδες
τρέχω να κρυφτώ
σ' είδα όμως κι ας μη με είδες
να χορεύεις στις σελίδες
Πες μου πες μου
αν έχω μπει στο αύριο
ή αν επιστρέφω πες μου
στις εκβολές του χθες μου
Η λοξή ματιά του αστυνόμου
με κάνει κι απορώ
ίσως να του εφάνη όμως
ύποπτο να είμαι μόνος
Πέφτει η βροχή δρόμοι καθρέφτες
και μέσα τους γλιστρώ
τα όνειρά μου ειν' οι φταίχτες
συλλαμβάνονται σαν κλέφτες
Πες μου πες μου
αν έχω μπει στο αύριο
ή αν επιστρέφω πες μου
στις εκβολές του χθες μου
Πόθοι αδιέξοδοι
Σε βρήκα να πονάς βουβά
κι απαρηγόρητα
κι εγώ που χρόνια κρύβω έρωτα
για σένα
αυτά τα βράδια που προβλέπονται αφόρητα
σου ζήτησα να μοιραστείς με μένα.
Πόθοι αδιέξοδοι, τρελοί
που σου μάτωσαν τα μάτια
σπάζω σε χίλια κομμάτια
κι όσο θα 'σαι αλλουνού
πάντα θα 'μαι εδώ να περιμένω.
Πες μου μια λέξη μαγική
για να λευτερωθώ
κράτα την ψυχή μου
μην πετάξει απόψε
"Μου έχουν κουρσέψει τη ζωή",
είπες, και θα χαθώ
τα σίδερα της φυλακής μου κόψε.
Ρίξε φλόγα
Λες ότι βαθιά με πίστεψες
λέω πως δε με κατάλαβες
την αγάπη μου μετάλαβες
Ρίξε φλόγα κάψ' τα λόγια
εγώ που ξέρω από φωτιές
για προσάναμμα ρίχνω δυο ευχές
Σ' έφερε η βροχή που κύλησε
μες στης νύχτας το λαμπάδιασμα
και του φεγγαριού το άδειασμα
Ρίξε φλόγα κάψ' τα λόγια
εγώ που ξέρω από φωτιές
για προσάναμμα ρίχνω δυο ευχές
Σπασμένο
Γκρίζα και θλιμμένη μια βροχή και
έπεφτε και σου 'μοιαζε πολύ και
έφυγε και μ' άφησε βρεγμένο
στέγνωσε και μ' άφησε σπασμένο
Θρύψαλα τα λόγια που σωπαίνω
θρυμματίζω σύννεφα βαριά για
να με δει ο καθρέφτης μου σπασμένο
Το κορίτσι που 'θελα κοντά μου
φύτεψε μια τρύπα στη καρδιά μου
μέσα από το στήθος το ανοιγμένο
βγαίνει το τραγούδι μου σπασμένο
κάθε σου ματιά χαραγματιά και
κάθε χάδι σου τραυματισμένο
μες στα δάκτυλα σου μια φωτιά και
ένα ρόδι κόκκινο σπασμένο
Σταγόνες στο γυαλό
Κάποτε θα γνωριστούμε
τυχαία σε κάποιο σπίτι φιλικό
Θα συστηθούμε
βαθιά θα κοιταχτούμε
Και θα'μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γυαλό
Κάποτε θα 'ρθουν καλοκαίρια
κι ύστερα το φθινόπωρο
Θ'αγαπηθούμε με τις καρδιές στα χέρια
Και θα'μαστε κι οι δυο
σταγονες στο γυαλό
Κάποτε θα μου δίνεις ένα βλέμμα
κάποτε θα σου τραγουδώ
Θα'σαι το σώμα, το αίμα θα'μαι εγώ
και θα'μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γυαλό
Κι ύστερα τα χρόνια θα γεράσουν
κι ύστερα θα φύγουμε κι οι δυο
θα ξεχαστούμε, αιώνες θα περάσουν
και θα 'μαστε κι οι δυο
Σταγόνες στο γυαλό
Στην αγορά του Αλ Χαλίλι
Ο άνεμος θα καίει στη γή του Νείλου
μια αρχαία μυρωδιά θα μας μεθά
στον τροπικό όπως θα 'σαι του Καρκίνου
μέσα σου θα γεννιέται μια θεά
Μ' άγιο καπνό θα υφάνεις το χρησμό σου
για να μου δώσεις όταν θα ζητώ
να μπώ ιεροφάντης στο ναό σου
να σ' ερμηνεύσω και να ερμηνευτώ
Στην αγορά του Αλ Χαλίλι
θα πουλάν τα δυο σου χείλη
δυο περιουσίες και άλλη μια
τέσσερις εγώ θα δώσω
θα πληρώσω όσο όσο
να μου κάνουν μια μελανιά
Θα σου αγοράσω στο Καρνάκ μπακίρια
με καλλιτέχνες θα τα πούμε ιθαγενείς
τις νύχτες θα σου κάνω τα χατίρια
όσα ποτέ σου δε σου έκανε κανείς
Θα 'μαι η πηγή στην όαση της Σίβας
θα είσαι ο διαμαντένιος ουρανός
Θα γίνεις η βασίλισσα της Θήβας
κι εγώ ένας μαγεμένος Φαραώ
Στην αγορά του Αλ Χαλίλι
θα πουλάν τα δυο σου χείλη
δυο περιουσίες και άλλη μια
τέσσερις εγώ θα δώσω
θα πληρώσω όσο όσο
να μου κάνουν μια μελανιά
Στην αγορά του κόσμου
Χαμένος μες στο πουθενά
δε θα βρεθώ ποτέ ξανά
στην πρώτη μου πατρίδα.
Έψαξα μέσα μου βαθιά
κι είδα μονάχα ερημιά
και πουθενά δε σε είδα.
Άσε με πάλι να σε δω,
έλα για λίγο φως μου
κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ
στην αγορά του κόσμου.
Πουλάω σ' άδεια μαγαζιά
δυό παραμύθια, δυο φιλιά
κι όλα τα όνειρά μου.
Σ'αυτόν τον κόσμο τον καλό
χαρίζω, ψάχνω και ζητώ
και κλέβω τη χαρά μου.
Άσε με πάλι να σε δω,
έλα για λίγο φως μου
κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ
στην αγορά του κόσμου
Τα βράδια που ξεχνάς
Σήμερα πάλι θα χαθείς, θα φύγεις
κάτι θα βρείς να ξεχαστείς.
Νερό κι αλάτι οι στιγμές και πάνε
κι ότι θυμάσαι είναι χτες.
Μα εγώ τις νύχτες τις παλιές
τις ξενυχτάω ακόμα
με δυο σβησμένες πυρκαγιές
που καίνε μες στο στόμα
Κι όλα τα βράδια που ξεχνάς
βυθίζονται στ' αστέρια
στις δυο πλυμμύρες που κρατάς
μέσα στα μάτια.
Καίει το δάκρυ την πληγή του χρόνου
καντήλι άσβηστο όλη η γη.
Αίμα, υποσχέσεις,
προσευχές και χώμα
κι εσύ ρωτάς ποιος ήσουν χτες
Της Κυριακής τα όνειρα
Τυχαία λέει σε συναντώ,
στου ονείρου μου τους δρόμους,
σαν ορκισμένο αερικό,
μου είπες -σ' αγαπώ.
Της Κυριακής τα όνειρα, ζουν ως το μεσημέρι,
σαν παίρνει το απόγευμα, κανένα τους δε βγαίνει.
Σάββατο βράδυ να εύχεσαι, σαν πέφτεις και κοιμάσαι,
της Κυριακής τα όνειρα ποτέ να μη θυμάσαι.
Νυχτώνει, φεύγει η Κυριακή,
νυστάξαν οι ελπίδες,
ξαναγυρίζω στη σιωπή,
εκεί που έχεις χαθεί.
Το άδειο παράθυρο
Το ξένο πρόσωπο της νύκτας με κοιτά
κρύβω το βλέμμα στη φωτιά
Πνίγω τα λόγια στο ποτήρι στο κενό
σ' ένα παράθυρο αδειανό
Μισή καρδιά μισώ το άλλο σου μισό
αυτό που χτίζει το γκρεμό
Θα πέφτω μες του μισεμού σου το κενό
σ' ένα παράθυρο αδειανό
Θα κρύβω πάντα ένα όχι στην καρδιά μου
κι ένα μεγάλο ναι σα βόμβα που ανασαίνει
Σπάζουν νερά, χύνω στο δρόμο τα παιδιά μου
στρατιά νεογέννητη στα κόκκινα βαμμένη
Ίσως μια μέρα καταφέρω να με αλλάξω
προσωπική μου ιδιότυπη επανάσταση
Θα μπω μια νύκτα να χαθώ και να με ψάξω
στο άδειο παράθυρο
Το ξένο δάκτυλο του κόσμου με κρατά
κι όσα δεν είμαι μου ζητά
Φτωχός κι ανάργυρος χωρίς αποσκευή
χωρίς πατρίδα και φυλή
θα βγω να ανάψω τη σημαία τ' ουρανού
την απειλή του φεγγαριού
Σβήνω τα φώτα του πλανήτη για να μπω
σ' ένα παράθυρο αδειανό
Το όνειρο
Πάνε δυο μήνες που'χω να σε δω
ποιος ξέρει τώρα πια τι είμαι για σενα,
ίσως ακόμα και να παρεξηγηθώ
για το Θεό όμως μη νοιάζεσαι για μένα.
Δεν είναι δύσκολο πιστεύω να μαντέψεις
πως της μορφής σου το πορτρέτο ξεθωριάζει
όμως αληθινά στο λέω, δεν πειράζει
κλείνω τα μάτια μου ξανά για να με κλέψεις.
Σε είδα στον ύπνο μου την πόρτα να χτυπάς
να'ξερες πόσο με πονάς
κι ύστερα λέει σε είδα να φεύγεις σκυφτή
και τρομαγμένος ξυπνώ.
Αν πω σ'αρνήθηκα το ξέρεις θα'μαι ψεύτης
κι ο χρόνος αν αφηνει μια ελπίδα για μενα
είναι οδυνηρό που δε σε είδα ν'αστράφτεις
μέσα στης ψυχής μου τον καθρέφτη.
Υπεραστικό
Δεν παίρνεις πια , δεν παίρνεις πια
να πεις πως μ' αγαπάς
Δεν παίρνεις πια να δεις
αν ζω ή αν χώρια σου πεθαίνω
Κι εγώ σωπαίνω στο καλώδιο του οτε
και στο ποτέ σου απαντώ
και περιμένω διαρκώς
Δεν παίρνεις πια , δεν παίρνεις πια
από τη Σαλονίκη
στη μαύρη Αθήνα να με βρει
η μακρινή φωνή σου
κι εγώ μαζί σου να μιλώ
ώσπου ο ύπνος να με πάρει
στο μαξιλάρι με το τηλέφωνο ανοικτό
Δεν παίρνεις πια, δεν τηλεφωνείς
Πάει καιρός να με θυμηθείς
Έτσι κι εγώ θα το ξεριζώσω
κι ας πάει στο καλό
Υπόγειο
Τους ήλιους δεν εμέτρησες
που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
πού 'σαι γυναίκα
με τα γαλάζια τσίνορα
Σ' έκρυψε στο φουστάνι της
η μαραμένη κοπέλα
πέντε χειμώνες σ' έθαψαν
σε χιόνι λασπερό
Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται
απ' τη νιότη σου
γι' αυτό νωρίς βραδιάζει
πριν χορτάσεις
το μεσημέρι καίει
στα ψηλά τα δώματα
το κύμα σου ξανθό
λούζει τους δρόμους
Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα
τα χέρια σου μυρίζουν
απ' τα μαλλιά τους
χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια
σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι
Σου 'φερε ο Μυλόζ
φέτος την άνοιξη
την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί
φουρτούνιασε τη γειτονιά
το φιλντισένιο αμάξι του
γίνου όμορφη, γίνου όμορφη,
στα περιβόλια θα σε δείξει
Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριασαν να το φοράς
ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ' ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο
Φυσάει Θεός
Τρεις και μισή χαράματα,
λίγες στιγμές θ' αρπάξεις,
να βρεις τα ουράνια ορθάνοιχτα,
να μπεις και να πετάξεις.
Φυσάει Θεός,
φυσάει θεριός,
τις θάλασσες στεγνώνει...
Σ' αυτή την ξέρα,
πώς να ζήσει η μέρα,
γι' αυτό δεν ξημερώνει.
Κι αν τα σημεία ερμήνευσες,
η γνώση δε σε σώνει,
ένα αδέξιο παρελθόν
σε πνίγει, σε θυμώνει
Φως
Ξημέρωσε το καλοκαίρι
κι ήρθε ο ήλιος να το δει και πύρωστε.
Ξημέρωσε
κι όσα ο ύπνος είχε χθες βράδυ ορκιστεί,
τα πλήρωσε.
Κι είναι το πρώτο φως της μέρας
που σου ταιριάζει να φοράς,
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς,
σαν μ’ αγαπάς.
Κι έγινε η μέρα μεσημέρι
κι ήταν οι άνθρωποι βιαστικοί και τρέχανε.
Κι είχανε τ’ όνειρο στο χέρι,
το βγάζαν βόλτα σα σκυλί που πέθανε.
Κι είν’ ένα φως το μεσημέρι
που σου ταιριάζει να φοράς,
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς
σαν μ’ αγαπάς.
Κοίτα πως γέρνει τώρα ο ήλιος
και μεγαλώνει τις σκιές στα χώματα!
Και πως κοιτάζουν προς τα μέσα
κι αφήνουν να τα φανταστείς τα χρώματα!
Κι είν’ ένα φως μες το σκοτάδι
που σου ταιριάζει να φοράς,
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς,
σαν μ’ αγαπάς.
Υπέροχα τραγούδια..από υπέροχη φωνή..Μήπως έχεις να γράψεις και τυον "καθρέπτη"του Αλκίνοου επειδή το ψάχνω??thanks... :D
Ούπς..Άκυρο!!Δν είδα τη δεύτερη σελίδα..Μπράβο σου που έγραψες τα πάντα..γιατί μόλις μου χάρισες αυτό που ήθελα..:)
Όχι μην κλαις
Πάψε διαρκώς να μου λες
πόσες αγάπες περάσαν
κι όχι μην κλαις, όχι μην κλαις
θά'ρχομαι γω με τις σκιές.
Αποζητάς μόνιμες επαφές
μα αγνοείς τις κρυφές σου ορέξεις
και πριν καλά τις αισθανθείς
σκέφτεσαι πώς θα τις αντέξεις.
Όχι μην κλαις, όχι μην κλαις
θά'ρχομαι γω με τις σκιές.
Σαν μεγαλώνει το χτες,
το αύριο τελειώνει
κι είναι ωραίο όταν με θες
να σε γυρεύω ακόμη.
Όχι μην κλαις, όχι μην κλαις
θά'ρχομαι γω με τις σκιές.
Αρετούσα
Σ' έχω ψάξει στη γη των αγγέλων
εκεί που τ' όνειρο ζει
απ' το ποτέ ως το μέλλον
στην αιώνια στιγμή
Στο κρυφό σταυροδρόμι του κόσμου
εκεί που τ' όνειρο ζει
ένα φιλί έλα δως μου
ένα μόνο φιλί
Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά
μα όταν βρισκόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά
Αχ μέσα στ' όνειρο σ' είδα μια φορά
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά
στο μπαλκόνι σου θ' ανέβω κρυφά
Στης σελήνης το αρχαίο πηγάδι
εκεί που τ' όνειρο ζει
μου 'χες χαρίσει ένα χάδι
μου 'χες δώσει μια ευχή
Θα σε ψάχνω στο τέλος του χρόνου
και στην αρχή τ' ουρανού
μ' ένα τραγούδι του δρόμου
Θα σε ψάχνω παντού
Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά
μα όταν βρισκόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά
Αχ μέσα στ' όνειρο σ' είδα μια φορά
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά
στο μπαλκόνι σου θ' ανέβω κρυφά
Παράθεση από: "saliara"Υπέροχα τραγούδια..από υπέροχη φωνή..Μήπως έχεις να γράψεις και τυον "καθρέπτη"του Αλκίνοου επειδή το ψάχνω??thanks... ]
Καθρέφτης
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.
Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί
Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.
Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.
Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί
Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.
:)
Συνάντηση
Ήταν η μέρα γιορτινή, που σ' είχα συναντήσει
στους γιαλούς
ήταν το φως σου κόκκινο και φώτιζε τη δύση
στους γκρεμούς
Κι ήσουν ωραία και τραγουδούσες
σιγανά
στον άνεμο γλιστρούσες
Κι ήσουν ωραία χαμογελούσες
και φτερά
στα ποδιά εφορούσες
Τα βλέφαρα σου τα κλειστά
θάλασσες έκρυβαν μέσα και λυγμούς
στα κύματα τους βούτηξες
και βγήκες πριγκηπέσα στους ουρανούς
Κι ήσουν ωραία και μου μιλούσες σιγανά
άνεμους τραγουδούσες
κι ήσουν ωραία, χαμογελούσες
και φτερά στα ποδιά εφορούσες
και αυτο ειναι ενα απο τα καλα του τραγουδια......
Ο Προσκυνητής
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Τα βουνά περνάω
και τις θάλασσες περνώ
Κάποιον αγαπάω
Δυο ευχές κρατάω
και δυο τάματα κρατώ
Περπατώ και πάω
Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ' ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα 'ναι αργά
Στα πουλιά μιλάω
και στα δέντρα τραγουδώ
Κάποιον αγαπάω
Κι όταν τραγουδάω
προσευχές παραμιλώ
περπατώ και πάω
Κάποιος είπε πως ο δρόμος
είναι η φλέβα της φωτιάς
ψυχή μου πάντα να κυλάς
Κάποιος είπε πως ταξίδι
είναι μόνο η προσευχή
καρδιά μου να 'σαι ζωντανή
Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ' ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα'ναι αργά
:) :)
Τα περισσότερα υπάρχουν ήδη στις προηγούμενες σελίδες - όπως και το "όχι μην κλαις" που ανέφερα παραπάνω...
ουπς δεν το ειχα δει... :roll: :) :)
[quote user="anzelina" post="208373"]και αυτο ειναι ενα απο τα καλα του τραγουδια......
Ο Προσκυνητής
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Τα βουνά περνάω
και τις θάλασσες περνώ
Κάποιον αγαπάω
Δυο ευχές κρατάω
και δυο τάματα κρατώ
Περπατώ και πάω
Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ' ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα 'ναι αργά
Στα πουλιά μιλάω
και στα δέντρα τραγουδώ
Κάποιον αγαπάω
Κι όταν τραγουδάω
προσευχές παραμιλώ
περπατώ και πάω
Κάποιος είπε πως ο δρόμος
είναι η φλέβα της φωτιάς
ψυχή μου πάντα να κυλάς
Κάποιος είπε πως ταξίδι
είναι μόνο η προσευχή
καρδιά μου να 'σαι ζωντανή
Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ' ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα'ναι αργά
:) :)[/quote]
Δεν είναι καλύτερα να το ακούμε κιόλας?Τέλειο!!!