Άγνωστοι δρόμοι
Χωρίς να ξέρεις αν προχωράς
αν πας μπροστά ή για πίσω τραβάς
χωρίς σημάδια χωρίς σκοπό
άγνωστοι δρόμοι χωρίς γυρισμό
Ξέρεις αν σέρνεσαι ή αν πετάς;
αν είσαι θύμα ή φονιάς;
χωρίς σημάδια χωρίς σκοπό
άγνωστοι δρόμοι χωρίς γυρισμό
Είν' η ζωή αυτά που σου 'χουν πουλήσει;
θα 'ναι το αύριο μια αλλοιωτικη μέρα;
είν' η αλήθεια σου περαστική κρίση;
είναι το ψέμα απ' την αλήθεια πιο πέρα;
Φέρνει η ζωή αυτά που σου 'χουνε τάξει
πες μου πως αύριο θαν όλα εντάξει
χωρίς σημάδια χωρίς σκοπό
άγνωστοι δρόμοι χωρίς γυρισμό
Άδειο μυστικό
Τίποτα κι απόψε θέλω να σε δω
μη ρωτάς πώς έφτασαν όλα ως εδώ
Μου λες ξανά δεν ήμουν έτσι από μικρός
μα τώρα να σου φαίνομαι προσωρινός, κάτι σαν τρελός
Μα πώς να αρχίσω να εξηγώ
μες στο κορμί μου το αίμα γίνεται νερό ,γι' αυτό πονώ
Τα χρόνια που περάσανε με βρήκανε σκυφτό
σε ένα άδειο μυστικό φωταγωγό
Μου λες ξανά σιχαίνεσαι τις μέρες που
στο αύριο ,σε οδηγούν χωρίς του νου το άδικο
Μα πώς να αρχίσω να εξηγώ
μες στο κορμί μου το αίμα γίνεται νερό ,γι' αυτό πονώ
Τα χρόνια που περάσανε με βρήκανε σκυφτό
σε ένα άδειο μυστικό φωταγωγό
Μα πώς να αρχίσω να εξηγώ
πως δεν γεννήθηκα στο κόσμο για να δω το τέλος του
Σαν άγριο κύμα ας χαθώ καλύτερα έτσι κι αλλιώς
δειλιάζω σαν σκεφτώ το αύριο
Ασημένια σφήκα
Οι φίλοι μου είναι κραυγές στη σιωπή
οι φίλοι μου φώτα κινδύνου στο σκοτάδι
μόνοι σαν δέντρα των κορφών, σαν προσευχή
παιδιά που δε γυρίζουνε στο σπίτι τους το βράδυ
Οι πιο πολλοί λατρεύουν τις αργίες
μα οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές
κρύβονται πίσω από τα φώτα στο λιμάνι
βάζουν φωτιές, βάζουν φωτιές
Σ' αρπάζει από τα μαλλιά η ασημένια σφήκα
βραδιές βραδιές και σε τινάζει πάνω
έκανα δρόμο να σε δω μα δε σε βρήκα
στέκω στις μύτες των ποδιών, μα δε σε φτάνω
Κακή εποχή κακές στιγμές μου φέρνει
χώμα μυρίζω μωβ σκιές βλέω θαμπά
σαν ένα σαπιοκάραβο που στα ρηχά ξεσέρνει
σαν του Ιούδα φίλημα θα φύγω μακριά
Ξέρεις πώς είναι να διαβάζεις στο σκοτάδι
ξέρεις πώς είναι να δακρύζεις στα κρυφά
φώτα της πόλης και μεγάλοι άδειοι δρόμοι
τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά
Bροχή
Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει
η αργυρή λεπίδα της βροχής
κι όμως η λαμψη αυτή που με κυκλώνει
είναι η βροχή μιας άλλης εποχής
Και σε χρονιές σε παίρνει
που η μοίρα σε μοίρανε να δεις μέσα απ' το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα
το άλικο παράξενό του χρώμα
Αυτή η βροχή που τα τζάμια θολώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
αλλοτινής τα σταφύλια χρυσώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
Θέλω να χάσω τον εαυτό μου
Θέλω να χάσω τον εαυτό μου
για να μπορέσω να τον βρω
Να γκρεμιστούνε τα όνειρά μου
για να τα ξαναονειρευτώ
Να 'ρχετ' η νύχτα στη ζωή μου
για ν' ανασαίνω με το φως
Να με πληγώνει η επιστροφή μου
μα πάντα πίσω να γυρνώ
Θέλω ν' αλλάξω αυτή την πόλη
για να μπορώ σ' αυτήν να ζω
Να σταματήσω κάθε ρολόι
το χρόνο μου να ξαναβρώ
Κοιτάς μακριά
Κοιτάς μακριά μα δεν μου λες τι βλέπεις
Μιλάς σωστά μα δεν μου λες τι ξέρεις
έτσι κι εγώ δεν θα σου πω ποτέ μου
πως πάντα θα σε αγαπώ
Κι αναζητώ στα λυπηρά τραγούδια
μα δεν μπορώ να βρω άλλα καινούρια
Τι ήταν και αυτό το ξαφνικό θέε μου
πήρα μονόδρομο ακριβό
και κάνω ευχές σαν πέφτουνε τα αστέρια
μα εσύ δεν θες να΄ρθεις τα καλοκαίρια
σβήσε κι αυτό το όνειρο χαμένο
κουράστηκα να νοσταλγώ.
Κυριακή
Μια των ματιών σου αλμυρή σταγόνα που κυλάει
σαν μιας λαμπάδας φως στερνό που τρεμοπαίζει αργά
που μου φωτίζει τη στιγμή που τράβηξες μακριά μου
όπως πετάν του φθινοπώρου φύλλα στο βοριά.
Σαν έρθει η ώρα γράψε μου δυο λόγια να φυλάξω
όπως φυλάν οι ποιητές της μούσας τη μορφή
όπως φυλάει το στήθος μου τους χτύπους της καρδιάς μου
κι όπως φυλάει ο βουτηχτής την τελευταία πνοή.
Άργησε να'ρθει το πρωί και μόνος περιμένω
του Αυγερινού το κάλεσμα την πρωϊνή δροσιά
είναι κι αυτή η Κυριακή που πάντα αργοπεθαίνω
είναι κι αυτός ο πηγαιμός που πάντα καρτερώ.
Μ' αρέσει να μη λέω πολλά
Μ' αρέσει να μη λέω πολλά
μη λέω πολλά
μ' αρέσει να κοιτάω ψηλά
κοιτάω ψηλά στ' ατέλειωτα τραγούδια
με τη σκιά μου να πετώ, να πετώ
να πιάνω αστέρια στο βυθό
στο βυθό, βυθό της μουσικής σου
Κι όταν θα πέφτει η παγωνιά, η παγωνιά
να κάνω κύκλους σαν ολό, ολόγιομο
φεγγάρι στη σκηνή σου
Να 'ταν τα φώτα τα θαμπά, τα θαμπά
να 'ταν αστέρια φωτεινά, φωτεινά
στα χέρια να στ' αφήσω
Μάτια μου ψάξε να με βρεις, να με βρεις
ψάξε στους δρόμους της σιωπής
μοναχός θα σβήνω τη μορφή σου
Μικρές χαμένες μέρες
Είναι ο ήλιος που περνάει,
είν' η σιωπή που κυβερνάει,
είν' αυτή...
μια στιγμή...
Είν' η ανάσα σου που ακούω,
μέσ' απ' το θόρυβο της πόλης,
είναι το χέρι που κρατάω,
σαν κοιμηθώ και σαν ξυπνάω,
είν' αυτή...
μια στιγμή...
Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες,
είναι μικρές, χαμένες μέρες,
και όσες περνάν έχουν χαθεί,
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
Είναι το ξάφνιασμα της μέρας,
η μυρωδιά που φέρνει ο αέρας,
είν' αυτή...
μια στιγμή...
Είναι ένας ήχος στο σκοτάδι,
η μοναξιά μετά απ' το χάδι,
μια στάλα ιδρώτα στο λαιμό σου,
και μια γραμμή στο μέτωπό σου,
είν' αυτή...
μια στιγμή...
Νανούρισμα
"Σαν δυο σταγόνες μοιάζουμε
σαν δυο Θεούς σε θέλω
στ' απόμακρα τα σύννεφα
μόνος σε ταξιδεύω.
Να 'σουν δροσοσταλιά μικρή
στους ώμους μου να γέρνεις
στης άνοιξης τα πρωινά
τα ρόδα να μαραίνεις.
Ξυπνώ και βλέπω γύρω μου
ξυπνώ δεν σε γνωρίζω
χαμήλωσα και τις φωνές
για να σε νανουρίζω.
Να 'σουν βροχούλα ξαφνική
που πέφτει στα ποτάμια
να σκέπαζες με τον αφρό
τα άδεια μου σκοτάδια.
Η καταιγίδα δυνατά
γύρω σε παρασέρνει
μες στην υγρή της τη ροή
στα χρώματα χορεύει.
Της άνοιξης τα πρωινά
δεν φέρνουν καταιγίδες
μοιάζουνε μόνο στις λευκές
τις άγραφες σελίδες"
Παιδικό
Τώρα η βραδιά,
γλυκιά που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.
Τ' αστέρια εκεί
θα δω, θα νιώσω
οι άνθρωποι πόσο
είναι κακοί.
Κλαίοντας θα πω:
«Άστρα μου, αστράκια
τ' άλλα παιδάκια
θα τ' αγαπώ.
»Ας με χτυπούν
πάντα κι ακόμα.
Θα 'μαι το χώμα
που το πατούν.
»Άστρα, καθώς
άστρα και κρίνο,
έτσι θα γίνω
τώρα καλός.»
Σαν φως
Το φως να παίρνει την ματιά ο χώρος τα όνειρά σου
και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά
ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου
να απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά
Και τι δεν μου' χες ορκιστεί και τι δεν μου' χες τάξει
μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς
δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι
και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς
χωρίς πνοή χωρίς ματιά μόνο με τα όνειρά μου
με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ
αυτοί που με ορίζουνε αυτοί που με πετάνε
αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο στο κενό
κορμί που σχίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου
μνήμες θολές και μια γλυκιά λήθη της λησμονιάς
στης μοναξιάς τον κόκκινο από αίμα πίδακα του
που ξεπετάγεται σα φως που φέγγει της στεριάς
το μαγικό στου φεγγαριού ονειροπόλειμά σου
το' χεις ξεχάσει κι είν' αργά καιρός να κοιμηθείς
με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου
τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς
μα εγώ πονώ για σένανε και σιωπηλά υποφέρω
μήπως τα μάτια που αγαπώ δακρύζουν στα κρυφά
τι κι αν με πούλησες φτηνά μια νύχτα και το ξέρω
κάθε στιγμή σε φέρνω εδώ κοιτώντας τα νερά
χορεύεις με τις μνήμες σου πετάς με τα όνειρά σου
αρχαίου δράματος χωρός περνάς στην αγορά
πετάς τα ρούχα σου γυμνός αγγίζεις την χαρά σου
φωτίζεις μόνο μια στιγμή και ζεις για μια φορά