Oυρανός
Μα .. Να ! Σε μια ρωγμή του
Ένα αστέρι κατρακυλά
Ένα μικρό αστέρι
Πώς να το κρατήσω ;
Εγώ
Ο σκοτεινός ουρανός
Kύμα
Μα , να , σε μια πληγή του
Ένας αστερίας πορφυροπλέει
Ένας τρυφερός αστερίας
Πώς να τον αγγίξεις ;
Εσύ
Το βαθυγάλανο κύμα
Ναι ακρογυαλιά νοητή
Στον κόρφο σου εκεί
Ένα αστέρι κι ένας αστερίας σιωπηλά πλέκουν ειδύλλιο
Μιας αμμουδιάς ανάσα
Σκορπά το χρώμα
Ζηλεύει η νύχτα
Ο ουρανός καλεί πίσω το παιδί του
Μα o αστερίας ανεβαίνει στον ουρανό
Το αστέρι λυτρώνεται στα βάθη της θάλασσας
Βαθυγάλανος ουρανός
Μα , να , σε μια στιγμή του
Ένας αστερίας χαμογελά
Σκορπά ιώδιο στα νέφη
Σκοτεινό κύμα
Μα ,να , σε μια πληγή του
Ένα αστέρι
Ένα γελαστό αστέρι..
[δημιουργος ]
Παίρνω της νύχτας τα σινιάλα
Στην ανοιξιάτικη βροχή
Κι αν σε πεθύμησα μια στάλα
Η καταιγίδα σου αργεί...
Μετρώ τις άχρωμες σταγόνες
Πάνω στο τζάμι το θολό
Είναι τα μάτια που δακρύζουν
Ή που δεν φτάνω να σε δω ;
Γλυστρούν τα βήματα και πέφτεις
Μέσα στη λάσπη της σιωπής
Είσαι της μοίρας μου ο κλέφτης
Ο διαρρήκτης της ψυχής...
Μέσα στα σύννεφα αναπαύω
Το κουρασμένο μου κορμί
Θέ μου συγχώρα με αν στάζω
Αίμα σε τούτη τη βροχή...
[δημιουργος ]
Σε μια πόλη σκοτεινή εγώ κοιμάμαι
συντροφιά με του ονείρου τις εικόνες
μην ανοίξεις το παράθυρο φοβάμαι
θα ξυπνήσω και θα μου ξεφύγουν όλες
Στα καντούνια μεσ'τη νύχτα σε γυρεύω
το παγκάκι που καθόμασταν κοιτάω
στις εικόνες του μυαλού μου σ'αγναντεύω
τις στιγμές της μοναξιάς μου λησμονάω
Τριγυρνώντας δυο δρόμους αντικρύζω
και δεν ξέρω ποιον θα πρέπει να διαλέξω
το πρωί όμως σαν έρθει και ξυπνήσω
σε εσένα παλι γρήγορα θα τρέξω
[δημιουργος ]
Θα γίνω χθες,
μα θα'σαι πάντα το σήμερα
και τα φιλιά τα εφήμερα
θα καις...
Θα γίνω μια φωτογραφία σ'ένα άλμπουμ
και μία κάρτα στις γιορτές,
μα θα υπάρχεις στη ζωή μου,
τέσσερις εποχές...
Του φθινοπώρου κίτρινο φύλλο
και του χειμώνα η παγωνιά
μέρα ανοιξιάτικη με ήλιο
και καλοκαίρι στα νησιά...
Θα γίνω χθες,
μα θα'σαι πάντα το τώρα
κι όποιο μ'αγγίζει σώμα
θα καις...
[δημιουργος ]
Δέκα φεγγάρια στην αγάπη θα χαρίσω
Δέκα σιωπές μέσα στο κάθε σου φιλί
Με το γαλάζιο την αυλή σου θα ραντίσω
Ένα ολάνθιστο φυτεύω γιασεμί...
Πόσο κοστίζει..πες μου..μία καλημέρα
Από ευχή κι από κουράγιο σε ζητώ
Όλες τις πίκρες μου σκορπίζω στον αέρα
Έτσι ανάλαφρη μπροστά σου να σταθώ...
Βλέπω στα μάτια σου το πρώτο φως της μέρας
Μ' από το δείλι δεν χωρίζει η αυγή
Διώξε, αγάπη μου, της μοναξιάς το τέρας
Κι έλα μαζί να σεργιανίσουμε στη γη...
[δημιουργος ]
Μια μικρή σταγόνα
θαλασσινού νερού,
διασχίζει το κορμί σου,
ταξιδεύει στον κόσμο σου,
και γνωρίζει ένα θαύμα,
με κανόνες ψυχής,
έναν έρωτα αληθινό,
που ποτέ δε θα βρείς,
την αλήθεια...
πόσο μετράει η αλήθεια?
Και το ψέμα?
Αν ήταν όλα για εκείνη συνήθεια?
Κι αν ποτέ με ρωτούσες τι νιώθω...
Ισως να ήμουν κι εγώ,
μια μικρή σταγόνα,
θαλασσινού νερού,
να διασχίζω τα μέρη σου,
τα θεία, τ’αγιασμένα,
μα να γευτείς τη ζωή μου,
ποτέ δε θα ζήταγα,
να μετρώ βήμα βήμα,
κάθε κομμάτι σου,
και το κάθε κομμάτι αλήθειας,
τι να στοιχίζει, στη δική σου ζωή?
Του κορμιού σου, κάθε συνήθεια,
ποιός την ορίζει?
Αν ήμουν κι εγώ,
μια μικρή δροσερή σταγόνα,
θα ζητούσα,
να με πάρεις μαζί σου,
μα ζητιάνος δεν είμαι,
παρά ένας άνθρωπος πιστός,
που να μην χρωστάει σ'εσένα,
την αλήθεια σου,
ούτε μια μικρή σταγόνα,
στα χείλη σου,
την αγάπη να δώσεις,
σαν πηγή του βουνού,
σαν μια θάλασσα να’σαι,
νερό να μου δώσεις,
να με σώσεις...
[δημιουργος ]
Τα χρόνια βαγόνια
Οι ώρες βροχές
Σου δείχνω συμπόνια
Ανοίγεις πληγές.....
Περνάνε οι μήνες
Εικόνες θολές
Αυτα που δεν είδες
Σκορπάνε στο χθες
Πεθαίνει ο χρόνος
Σαπίζει η ζωή
Ξεχύλισ’ ο πόνος
Στην άδεια ψυχή.....
Χαράζει η αγάπη
Σαν μαύρο γυαλί
Ξεπλένει το δάκρυ
Την κάθε στιγμή.....
[δημιουργος ]
Ακολουθώντας το νεύμα του
περπατώ προς τα κει...
Πόσο θέλω να πέσω
μες τα διάφανα πόδια του,
σε κυμαινόμενους τόνους
ουράνιων χρωμάτων,
που προβάλλουν
λίγο μετά τη βροχή,
να πνιγώ,
από χροιά,
π’ απείρου μορφές
ζωγραφίζουν πολύχρωμους έρωτες,
επαναληπτικά να επικαλυφτώ,
απ’ το θόλο του...
υφή λυτρωτική
να διαλέξω,
παντοτινά να φορέσω.
Περπατώ προς τα κει μα δεν φτάνω...
[δημιουργος ]
σ’ αγαπώ...
Και θέλω να ‘μαι ό,τι αγαπάς εσύ
κι ας ποθώ
σε πέλαο καταγάλανο νησί
να γενώ
αντανακλάσεις πάλλευκου φωτός
θα ντυθώ
στ’ ωχρό να μοιάζω φεγγαρόφωτο…
προσγειωμένο με κρατούν χίλια βαρίδια
σε άγονη εκκίνησης γραμμή
μα αν μ’ αγαπούσες θα μου άλλαζες «τα ίδια»
και θα μπορούσα να κινήσω όλη τη γη.
μια πνοή
ανέμου σκόρπισε τα φύλλα τα ξερά
κι η ζωή
χωρίς πια φως τι ν’ αντικρίσει, πως να δει;
τι ζητώ;
λευκά φτερά για ν’ απογειωθώ
να ντυθώ,
στο ωχρό να φτάσω φεγγαρόφωτο
[δημιουργος ]
Μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα
στον ομφαλό του χάους..
κι ένα απρόσεχτο κύμα χτυπούσε
σαν άγγιγμα, σαν προσδοκία,
έτρεμε μπρος μου και χύνονταν,
η πιο όμορφη θάλασσα..
Μελωδίες γεννήθηκαν στα σπλάχνα
κι έπειτα το γαλανό έσμιξε τ αθόρυβα..
με ήχους και με λέξεις..
<σε ξέρω.. αλλά τι είσαι..?>
Ο βυθός σου....η ψυχή μου..
που σκίζει τα νερά στα δύο..
δεν ανταγωνίζεται, δεν προσπαθεί,
απλά υπάρχει.
Τα χρώματα που είδα εκεί
δε τα χα ξανανιώσει..
Μαγεύεσαι και δεν καταλαβαίνεις ..
αφέθηκα στον κόσμο που μου δημιουργούσε
και έμεινα εκείνα να κοιτάζω..
κι η θάλασσα να μου γελά
και 'γω να χάνομαι..
σε τοπίο γαλήνης και άφατης ομορφιάς.
Όμορφη, υπέροχη, ατέλειωτη..
έτσι απλά,
όπως απλή είναι και η αλήθεια,
είσαι στην άμμο, στους βράχους,
είσαι μέσα μου..στα κύματα,
νοιώθω τον παλμό στα στήθη μου,
νοιώθω ένα μ’ αυτήν ..και ξένη..
[δημιουργος ]
Το καλοκαίρι μου, χίλια κομμάτια
Που άγριο φθινόπωρο τα σκορπίζει
Εσύ να φεύγεις και να έχεις στα μάτια
Ένα ξύλινο βλέμμα , που στα δύο με σχίζει .
Κι έτσι τελειώνουμε και εμείς
Αυτός ο Σεπτέμβρης , ήρθε πιο νωρίς .
Και ακόμα δε κατάλαβα
Τι ήμουνα για σένα
Ακόμα δε κατάλαβα
Τι ένιωθες εσύ
Από παιδί μεγάλωνα
Μες στο γλυκό σου ψέμα
Στον ουρανό σκαρφάλωνα
Μα, με πετάς στη γη .
Για το τέλος κρατάς , άδεια λόγια
Που γκρίζα τα παίρνει συννεφιά
Εσύ να φεύγεις για μια ξένη χώρα
Και εγώ να μένω στου λιμανιού τη μοναξιά.
Κι έτσι χανόμαστε και εμείς
Αυτός ο Σεπτέμβρης ήρθε πιο νωρίς .
[δημιουργος ]
Οταν γελουσες ενα περιστερι
διαβαινε στη βραδιασμενη καμαρα
Ενα συννεφο χρυσο ταξιδευε στον ουρανο
οταν χαμογελουσες.
Οταν χαμογελουσες ξεχνουσα τη στεγη που εσταζε,
ξεχνουσα το τρυπιο πατωμα
ελεγα κιολας,
να, μες απο τις τρυπες του,
οπου και νάναι θα φυτρωσουν μεγαλα κοκκινα τριανταφυλλα.
Ολα μπορουσαν να γινουνε στον κοσμο, αγαπη μου
τοτε...που μου χαμογελουσες...
Κάπου μακρυά , σε ένα δάσος όμορφο
στις όχθες , της γαλάζιας λίμνης
μισόγυμνη στέκεται , μια νεράιδα μικρή
κάτω από το φως του φεγγαριού . . .
Με παράπονο τραγουδά
ένα γλυκό σκοπό ,
καθώς τα χρυσαφένια της
μαλλιά χτενίζει . . .
Μα ξάφνου , εκεί κοντά
για καλή του τύχη ,
ένα ξωτικό περνά ,
που την ακούει , μαγεμένο . . .
Με περιέργεια γεμάτο κι επιθυμία
με τα φυλλώματα , να κρύβουν την μορφή του ,
σιωπηλό στέκεται και παρακολουθεί
τις απαλές κινήσεις , των χεριών της . . .
Δίχως το όμορφο κορίτσι , να τρομάξει
παραμονεύει την στιγμή , να πλησιάσει
ίσως έτσι καταφέρει , από τα κόκκινα
χείλη της , κάτι να κλέψει . . .
[δημιουργος ]
Είδα την κόρη του νερού στα βάθη του πελάγου
πλάσμα του ονείρου υδάτινο, νεράϊδα άλλου κόσμου
εκεί στα σκοτεινά νερά να λάμπει σαν αστέρι
σαν οπτασία μυθική, θεά αστραποβολούσα.
Εγώ μαγεμένος έμεινα μπροστά σε τέτοια χάρη
το σώμα της φάσμα που έρεε τριγύρω και μεθούσε
και μού 'γνεφε κραδαίνοντας μια λύρα από κοχύλια
και στα μαλλιά της τ' άλικα στραφτάλιζαν κοράλια.
Στα μάτια της μέσα ορθοπλωρούν τρικάταρτα γαλιόνια
κι ανάμεσα στα στήθη της χρυσές πυγολαμπίδες
άρμα από ιππόκαμπους με χαλινό από φύκια
κι από το στόμα της ηχούν των θαλασσών σειρήνες.
Κι ως τραγουδούσε ένιωθα πλημμύρα στην καρδιά μου
κι όλο το είναι μου υγρό, τα βάθη λαχταρούσε
και μ' ένα χάδι ονειρικό την ένιωσα σιμά μου
σαν μέσα από το σώμα μου, μια αστραπή περνούσε.
[δημιουργος ]
Νύμφη του νερού, μούσα του κάλλους
συντρόφεψε με , πάρε με μακριά
μες τα μακάρια νερά,
στα υγρά παλάτια του πελάγους.
ξέπλεκα μαλλιά, αίσθηση ελευθερίας
σώμα ελαφρύ που δε βαραίνει η μνήμη
απάλλαξέ με απ’ τη μήνη
της κάθε ανόσιας πανουργίας
χωρίς να ‘ χω την αίσθηση του χρόνου
χωρίς όλα τα πρέπει που μ’ ορίζουν
και τα νερά να μουρμουρίζουν
του υδάτινου δικού σου κόσμου.
Νύμφη του νερού, μούσα του ονείρου
Μη με ξυπνάς άσε με να κοιμάμαι
Γιατί δε θέλω να θυμάμαι
Απλά πως είμαι μέρος του απείρου..
[δημιουργος ]
Νησί μικρό που σκάνε απάνω του τα κύματα
που δεν το διάβηκαν ποτέ ανθρώπων βήματα
κάτι ανάμεσα σε μύθο και σε ίσκιο
ένα παρθένο ανεξερεύνητο νησί
ήσουν εσύ..
λευκή σε πλάθει στο σκοτάδι η φαντασία μου
ν’ ακροβατείς πάνω στις άκρες των δακτύλων σου
σε κύματα ακόρεστα για σάρκα
μια σάρκα ισχνή, τόσο λευκή
ολόιδια εσύ..
Μα τα όνειρα κάποια στιγμή τελειώνουν
Χιόνια που στα βουνά Αύγουστο λιώνουν
Γύρισα στην πραγματικότητα
Μόνος .. ξερό βουνό
Ολόιδιος εγώ..
[δημιουργος ]
Ψηλά στον ουρανό κάθε βράδυ χιλιάδες αστέρια περνάνε πάνω από την γη.
Είναι αστέρια που έχουνε πεθάνει χαμένα στην αστρική σιωπή.
Όλοι πιστεύουν ότι όταν πεθαίνουν χάνονται στο διάστημα το αχανές.
Μα στην πραγματικότητα πάνε σε ένα μέρος και σκέφτονται σιωπηλά το χθες.
Το άγνωστο για τους ανθρώπους αυτό μέρος είναι χαμένο στην σκοτεινιά.
Και τα αστέρια που εκεί αιώνια θα μένουν θα νιώθουν μια απέραντη μοναξιά.
Αυτό το μέρος είναι ένα νεκροταφείο όπου τα αστέρια θα σαπίζουνε εκεί.
Ξεχασμένοι από όλο τον κόσμο ξένοι στην ίδια τους την γη.
Αυτά τα αστέρια δεν είναι σώματα ουράνια είναι άνθρωποι που έχουνε χαθεί.
Που κουράστηκαν να ζούνε σε αυτό τον κόσμο που την ζωή είχαν σιχαθεί.
Σε αυτό το νεκροταφείο των αστεριών μένω και θάβω τις μοναχικές ψυχές.
Όλων αυτών των αστέρων που είναι από χρόνια νεκρές...
[δημιουργος ]
Θα σουν μια ομορφη μερα
αν οι γλαροι δεν ειχαν αγγιξει
με το ραμφος τους τα κρυσταλλα
Το νερο θα γλιστραει
Παντα θα γλιστραει
αναμεσα απο τις σπασμενες φλεβες
κι ο αχατης θα κουρασει
τα δεντρα στ΄ακρογιαλοχορεμα.
Κι ακομα ξερω πως αν η δινη
στροβιλιζε τα βουρλα
κι ο ηλιος εγαζε φωτια στα δαση
κι εγω ειχα τα δακτυλα του Απολλωνα
μαζι μένα φραγγελι,
τοτε θα κοιταζα τα γαληνα κυματα
μ΄εμπιστοσυνη πωχουν τα παιδια
για το βυζι της μανας.
Θα φλογιαζα τα ροδα τ' Απριλιου
θ΄ακουγα μικρες ηχολαλες καμπανες
θα φυτευα σγουρους βασιλικους στις γλαστρες
Λεω αν....
Μα τι να κανει η αχτιδα στις χιονοτρυπες
κι η σφεντονα σε γρανιτες...
Οι ποιητες ψαχνουν για φιλία..
ψαχνουν για φιλιά
βελη που σκιζουνε το μελλον
Χανονται απ΄τη ζωη
μαζι με τη ρουτινα
τ¨ονειρο οσο κι αν το πεις
ονειρο παντα θα΄ναι.
Απ΄το παραθυρι η πεταλουδα
παντα θα πεταξει...
Ριακι μου οταν εβαλα το θεματακι σε ειχα στο μυαλο μου .. ηλπιζα οτι θα εμφανιζοσουν .. και χαιρομαι που δεν επεσα εξω !! Σ'ευχαριστω πολυ ! :D
Εκεί κυνηγώντας τον ήλιο
Περνάω τις πύλες των χρωμάτων
Διάφανα όλα στην όραση
Τα σύννεφα λεν το τραγούδι.
Πιστός ακολουθώ τη ζωή σου
Σε φτάνω στα όρια του νου
Αγκαλιά, χάδι, φιλί,
Σ’ αγαπώ
Έτσι αιώνια
Θα ‘ρχομαι απ’ την ανατολή
Τη μέρα να σου φέρνω
Χαμογελώντας στο φως.
[δημιουργος ]
Όμορφο πρωί,θα ξημερώσει
κουράγιο,βρε ψυχή...θα ξαστερώσει
το βλέμμα εκείνο,όταν δείς,
να σου χαμογελάει
απ'το σκοτάδι σου θα βγείς
και αλήτης ήλιος,θα σε μεθάει.
Υπομονή,
θα'ρθει η στιγμή
που τα καλά σου θα φορέσεις.
Και Κυριακή,
σε μια γιορτή,
τη παράσταση θα κλέψεις.
Όμορφο πρωί,θα ξημερώσει
κουράγιο,βρε ψυχή...θα τελειώσει
το χαμόγελο εκείνο,όταν νιώσεις,
όλο δικό σου
τα λουκέτα σου να ξεκλειδώσεις
και ν'αφεθείς,στο όνειρο σου.
[δημιουργος ]
Τη στιγμή που η αυγή θα μοιάζει λουλούδι
διάφανη, λευκή, ντυμένη τραγουδι
Τούτος ο ρυθμός, ο Αυγερινός σου,
Πανσέληνος του νού θα υψώνεται εντός σου
Μια αίσθηση του χθές θα πνέει τα όνειρά σου
και η λάμψη γελαστή εικόνα μπροστά σου...
Κάποιες όμορφες σκηνές τη στιγμή της γαλήνης
Σαγινεύοντας αν θες τη στιγμή της ευθύνης
Προβάλοντας αγνά η σκία της μιλιάς σου
καλύπτει τα κενά της ανεμελιάς σου
Και η ελπίδα που αγρυπνά , παραναλωμα αγίου
Χαμογελώντας σου ξυπνα μηνύματα Θειου ..
[δημιουργος ]
Σπάει το γκρίζο
μύρια αρώματα
ζωή πλημμυρίζω
με άπειρα χρώματα
και πάλι η ώθηση
προσδοκία και φώς
της θλίψης απώθηση
ο ήλιος ζεστός,
παράταση δίνω
σ' ότι δεν έζησα
κι όσα πεθύμησα
μ' ελπίδες τα ντύνω
[δημιουργος ]
Όλες οι λέξεις,
που πληγωμένη προσπαθείς
να μαστορέψεις,
γίνονται εικόνες,
απελπισμένες,δυνατές
και δακρυγόνες.
Όλες οι σκέψεις
που πληγωμένη προσπαθείς
να ξεπαστρέψεις,
γίνονται εικόνες,
σαν τα φαντάσματα γλιστρούν
απ' τις κρυψώνες.
Όλες οι αγάπες,
τα λόγια τα "μοναδικά"
που τα ξανά'πες...
γίνονται εικόνες,
ξεθωριασμένες απ'τον ήλιο
και τις σκόνες.
Άκου τις εικόνες που περνούν
απ'τα μάτια σου μπροστά.
Κάτι προσπαθούνε να σου πούν
μα μιλούν ψιθυριστά...
[δημιουργος ]
Σαν ένα δείλι
θ’ αποφασίσει
για ‘μένα ο ήλιος
στερνά να δύσει
Αυτό ζητώ...
Στειλ’ ένα αντίο
με το αγέρι
που θα τ’ ακούσει
να μου το φέρει
Μονάχα αυτό.
Κι εγώ θα ξέρω
προτού σαλπάρω
κάτι δικό σου
μαζί θα πάρω
Για φυλαχτό..
[δημιουργος ]
Με πήγες ως τον ουρανό
Με τ'όνειρο το γαλανό
Και μια χρυσή κιθάρα...
Είπες πως είναι μυστικό
Μου χάρισες τ'αερικό
Και πήρες τη λαχτάρα...
Τώρα στα βάθη σου πετώ
Με δεκατρείς ανέμους...
Φορώ το χάρτινο σταυρό
Και την αγάπη κυνηγώ
Σε μουσικούς πολέμους...
Ήταν η Άνοιξη μικρή
Της απουσίας το παιδί
Με βρήκε γερασμένο...
Μού'δωσε το χρυσό κλειδί
Άσπρα φτερά και προσευχή
Για να σε περιμένω...
[δημιουργος ]
Θα τρέχω στα λιβάδια της ελπίδας
Αιώνες..Μήπως κάποτε σε φτάσω...
Στα βάθη της Χαμένης Ατλαντίδας
Το χρόνο στα κρυφά θα προσπεράσω...
Με τις γοργόνες, σε καιρούς αλλοτινούς
Με τις Σειρήνες, στο ταξίδι του Οδυσσέα
Θα πλάθω μύθους, θα τους κάμω αληθινούς
Για ν'ατενίζουμε στο άγνωστο τη θέα...
Κι όταν το μέσα μου θ'αγγίξει το δικό σου
Σαν ακροβάτης στις χορδές του Αληθινού
Η μουσική μας, στα παράθυρα του κόσμου
Θα ρίχνει φως μέσα στην άβυσσσο του νου...
[δημιουργος ]
Mυθικοί έρωτες της Ανατολής
παραμύθια της γιαγιάς.
Ο ήλιος και η σελήνη τρελό στήσανε χορό ,
τους μύθους τους λησμόνησαν κατάρα δεν τους πιάνει ,
Στου έρωτα το λυτρωμό βωμό έχουνε κάνει.
Μα ήταν όνειρο βαθύ
τον έρωτα ζήλεψαν
Και βάλθηκαν θνητοί
τον ήλιο και τον σβήσουν
τη σελήνη κλέψανε
παλάτι στην Ανατολή
μυστικά φυλάκισαν
στου Άδη τα μπουντρούμια
έξαναν πόλεμο για να την πάρουν πίσω
και κλάψανε θεοί και όλης της γης η πλάση
τον ήλιο δεν τον είδαν
και έψαξαν γαλαξία
το κρίμα να μη δει
αχ πόση αγωνία
[δημιουργος ]
ποιά πίκρα κρύβεις μέσα σου
που ντύθηκες στα μαύρα
και στέκεσαι αμίλητη
μέχρι να ξημερώσει;
κομμένη είναι πάνω σου,
σαν φορεσιά δική σου,
η νύχτα που σε τύλιγε
κατάσαρκα για χρόνια
είναι κι αυτή η αστροφεγγιά
που σε ακολουθάει,
μια τόσο επίσημη βραδιά
στ'αλήθεια τι να βάλεις;
έλα λοιπόν καρδούλα μου
μη μου στεναχωριέσαι,
είσαι φεγγαροπρόσωπη
κι η σκοτεινιά σού πάει...
[δημιουργος ]
Εγω σ'ευχαριστω.... :)
που δινεις την δυνατοτητα..να εκφραζομαι.. :)
Οσο και να το ζητας
δεν γινεται να φυγει ο χρονος που΄χασες
περιμενοντας την επικολληση των χαρτοσημων
στο κουτελο σου.
Αυτες οι σταμπες θα σε οδηγουν
σ΄ολα τα τριστρατα
σ΄ολες τις εξοδους διαφυγης,
για να σε βλεπουν τα ζουζουνια
και να ΄ρχονται να αποθετουν το κεντρι τους
σ΄ενα τελευταιο σπασμο.
Οταν το πρωινο ηλιο αντικρυσεις
να κανεις μια ευχη
κι ας λεν' αλλοι για τ'αστερια...
εκεινα πεφτουν και χανονται
Να ευχεσαι για τον κοσμο,για τη ζωη
να ευχεσαι και για μενα, καλη μου
γιατι κι εγω θα θωρρω τα ματια σου
σ' εκεινο το ντροπαλο του χρωμα,
εκεινο της ροδαυγης που μ'εμαθες να το κοιτω ,εσυ
Θυμήσου τα βράδια της σιωπής
κανένας παρορμητικός ψίθυρος δεν μας έκαιγε
οι λέξεις αντανακλούσαν στα βλέφαρα μας
ήχοι νεκροί υπνοβατούσαν στα χείλη μας
Θυμήσου τα βράδια της σιωπής
υγρά φαντάσματα λιθοβολούσαν τις ορμές μας
σκέψεις λιπόσαρκες σε ξυράφια ισορροπούσαν
ποτάμια χρυσαφένια κυλούσαν τα μαλλιά σου
Θυμήσου τα βράδια της σιωπής
τριζόνια προσέφεραν διακριτικά τη μουσική τους
αόρατα αγγίγματα μας σάλευαν το νου
κρυμμένοι Άγιοι σιωπηλά μας ευλογούσαν
Θυμήσου τα βράδια της σιωπής
εναρμόνιση του σύμπαντος στο χτύπο της καρδιάς
οι μελωδίες στολισμένες μπαλαρίνες του αγέρα
ιχνηλασία ηδονών γυμνές από λαγνεία
Θυμήσου τα βράδια της σιωπής
τη γονιμότητα των ανέπαφων μας όρκων
τις περιπλανήσεις με το πύρινο άρμα του ανέμου
τα δέντρα που κοιμόντουσαν προτάσσοντας τα φύλλα
Θυμήσου τα βράδια της σιωπής
τα «θα» που ξεψυχήσανε στο φως της ροδαυγής
το τελευταίο σου φιλί που σπαρταράει ακόμα
τις πιρουέτες των σκιών στη γέννηση του ήλιου
Θυμήσου τα βράδια της σιωπής
[δημιουργος ]