Δυο μάτια πιο μεγάλα από τη θάλασσα.
Εσύ.
Ουρανός, Καλοκαίρι,
και η καρδιά σου με μίσχο
την αγάπη μου.
Ράγισε η μάσκα τ' Αυγούστου,
γεννηθήκαμε.
Η νύχτα στάθηκε καλή μητέρα.
Πλησίασες,
εγώ κι΄ εσύ,
ο ουρανός έσκυψε,
με φίλησες,
ένα αστέρι κρυφοκοίταζε.
Πάμε μέσα είπες.
Το πρωί,
τα χείλη μου είχαν τη γεύση,
μιας νύχτας καλοκαιριού
μαζί σου.
Χαμογέλασες,
κατάλαβα,
αιθρία πριν από την καταιγίδα.
Το μεσημέρι έφυγες.
Η θάλασσα μίκραινε,
όλο μίκραινε,
ώσπου έγινε
δυο μάτια που χάθηκαν.
Δεν είσαι πια εδώ,
ο πόνος,
η στεναχώρια,
σε αντικατέστησαν.
Τα άλλα στη θέση τους,
το καλοκαίρι,
το μπαλκόνι,
ο ουρανός.
[size=18]Εσυ....
Ποια αραγε σ'εχει πληγώσει τόσο και συνεχίζεις να την αγαπάς ακόμη??[/size]
Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά εμένα δεν μου κάνει σε πόνο αυτό που διάβασα... Για μια πολύ όμορφη ανάμνηση μου κάνει... :)
Ίσως να κρίνω και να επηρεάζομαι από τις δικές μου εμπειρίες μονάχα... 8)
θα συμφωνουσα με την ενια εαν δεν διαβαζα το "η στενοχωρια και ο πονος σε αντικατεστησαν".....μακαρι να ειναι μια ομορφη αναμνηση μονον.....
:arrow: τελικα οταν αγαπαμε αληθινα..στο τελος ποναμε....γιατι? :( :(
Παράθεση από: "minoraki"θα συμφωνουσα με την ενια εαν δεν διαβαζα το "η στενοχωρια και ο πονος σε αντικατεστησαν".....μακαρι να ειναι μια ομορφη αναμνηση μονον.....
:arrow: τελικα οταν αγαπαμε αληθινα..στο τελος ποναμε....γιατι? :( :(
γιατι η αγαπη μας μενει μιση... ανολοκληρωτη... αφηνει κενα και πληγες....
οι καλοκαιρινες αγαπες δεν ειναι φτιαγμενες για τισ κακοκαιριες του χειμωνα. δημιουργουντε, ζουν και πεθαινουν καλοκαιρι... σαν τις πεταλουδες... πανεμορφες, ζωντανες, ζωηρες, εντονες, πολυχρωμες, ζεστες...
δε μπορεις να κρατησεις μια καλοκαιρινη αγαπη, παρα μονο την αναμνηση της... οχι πονο... μονο νοσταλγικα χαμογελα....
οπως το κυμα ερχεται με δυναμη, χτυπαει τις αμμουδιες και επειτα χανεται μεχρι να ερθει το επομενο...
καλο καλοκαιρι!
8) 8) 8) 8) σωστα κισσουλινι....μου διεφυγε το "καλοκαιρι"! οποτε κατι τετοιες αγαπες τις κραταμε μονον για αναμνηση!
Μια όμορφη ανάμνηση είναι.
Μια ανάμνηση μπορεί να έχει μέσα και πονο και στεναχώρια αλλά ποτέ δεν παύει να είναι μια όμορφη ανάμνηση αν οι χαρούμενες τις στιγμές ειναι περισσότερες απο τις άσχημες.
Και οι αναμνησεις του καλοκαιριού οτι και να περιέχουν ως επι το πλείστον είναι ομορφες. :wink: :wink: :wink:
μπραβο βρε Deykalion ! Αν ηξερες τι αναμνηση μου ξυπνησες .. !! Μεχρι που επιασα τον εαυτο μου να χαμογελαει !! :D :D
Αν κατάφερα να σε κάνω να χαμογελάσεις έστω και με ένα ποιήμα τότε είναι η μεγαλυτερη χαρά και ευχαρίστηση για μένα.
Είναι πολυ σημαντικό πράγμα να κάνεις τους άλλους να χαμογελάνε.
Απο την ποιητικη συλλογη "ΠΟΙΗΜΑΤΑ 67-77".
κορμί διάφανο
μέλι που μυρίζει μουσική
ψυχή χωρίς γωνίες...
Το ξαναδιάβασα... όχι, δεν έχει να κάνει με τον ίδιο τον έρωτα... ούτε με κάποια συγκεκριμένη γυναίκα... έκανα λάθος... διάχυτες, ανεμοδαρμένες ευαισθησίες είναι όλα αυτά τα λόγια... ενα πνευμα που πολεμά να δραπετεύσει από το σήμερα...
[size=12]Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ
'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια
- Μα πού γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σου' λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
'Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.
'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες
Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
'Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας
'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
'Η για να πας καβάλα στο μαίστρο.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ[/size]
.....Δεν ξερω γιατι το παραθεσα εδω αλλα ισως να ταιριαζει μ'αυτα που σκεφτομαι ...right now!!!
βρε τεουλη μου γλυκειε ελυτης και I want your sex παει? δεν παει! μηπως εαν εβαζες καποια αλλη υπογραφη σε αυτο που εγραψες πιο πανω? λεω εγω τωρα..... :roll: :roll: :roll: :roll:
Παράθεση από: "Deykalion"Αν κατάφερα να σε κάνω να χαμογελάσεις έστω και με ένα ποιήμα τότε είναι η μεγαλυτερη χαρά και ευχαρίστηση για μένα.
Είναι πολυ σημαντικό πράγμα να κάνεις τους άλλους να χαμογελάνε.
Απο την ποιητικη συλλογη "ΠΟΙΗΜΑΤΑ 67-77".
Ναι ειναι ισως το πιο σημαντικο πραγμα αυτο Deykalionaki μου ! Να καταφερεις να κανεις εναν ανθρωπο να χαμογελασει :D
να εισαι καλα ! :wink: