a33.gr
Γενικά => Σχέσεις => Μήνυμα ξεκίνησε από: Teo στις Απριλίου 10, 2004, 11:57:13 ΜΜ
Εάν τοποθετήσεις μία φτέρη
κάτω από μία πέτρα
την επόμενη μέρα θα είναι
σχεδόν αόρατη
λες και η πέτρα
την κατάπιε.
Εάν καταχωνιάσεις το όνομα ενός αγαπημένου
για πολύ καιρό κάτω από τη γλώσσα σου
χωρίς να το πεις
γίνεται αίμα
αναστεναγμός
η μικρή πνοή αέρα που ρούφηξες
κρύβεται παντού
πίσω από τα λόγια σου.
Κανείς δεν βλέπει
την πηγή που σε τροφοδοτεί.[/color]
Καλότυχ' οι νεκροί, που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθήσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μήν τους κλαις, ο καϋμός σου όσος και νά 'ναι!
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση.
Μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
Σα στάξει γι' αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.
Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται
διαβαίνοντας λιβάδι' απ' ασφοδήλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.-
Α δε μπορείς παρά να κλαις, το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν,
θέλουν -μα δε βολεί να λησμονήσουν.[/color]
Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι·
μα το νερό γλυφό.
Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της·
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβύστηκε η γραφή.
Mε τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.[/color]