Ένα παράπονο από μένα έχω τόσο καιρό,
σε κάποιον που έπρεπε να πω ευχαριστώ,
δε το είπα ποτέ από εγωισμό,
μα τώρα θέλω να κάνω αυτό που νιώθω σωστό.
Νομίζω, ήρθε ο καιρός σε εκείνη να πω
ένα μεγάλο ευχαριστώ και ότι την αγαπώ,
για όλα όσα έχει κάνει εκείνη για μένα,
και της υπόσχομαι να μη πάνε χαμένα.
Έκανε θυσίες για μένα πολλές,
καταστάσεις έχει ζήσει με μένα τρελές.
Από μικρό παιδί την είχα στο πλευρό μου
να ανέχεται ό,τι πέρναγε από το μυαλό μου.
Σε ένα δωμάτιο δίπλα στο δικό της,
το κάθε όνειρό μου ήτανε κι όνειρό της.
Για μένα τυραννούσε το μυαλό της,
μου έδινε το κάθετί δικό της.
Γέλαγε μαζί μου, όταν γελούσα,
έκλαιγε όταν άσχημα της μιλούσα.
Έφευγε όταν γκόμενα της κουβαλούσα,
δίπλα μου πάντα κι όταν πονούσα.
Κι έτσι κυλούσαν για μένα τα χρόνια,
ζωντανές αναμνήσεις από κάθε χειμώνα.
Οι ζωγραφιές στο δωμάτιο να μου θυμίζουν,
πως τα ωραία χρόνια πίσω δε γυρίζουν.
Τώρα σε άλλο δρόμο βάζω πάλι τη ζωή μου
και για πρώτη φορά δε θα είσαι μαζί μου.
Θα μου λείψουν η γκρίνια κι οι φωνές σου,
θα μου λείψουν τα χαμόγελα κι οι χαρές σου,
θα μου λείψει να ξυπνάω και να είμαι κοντά σου,
να τρομάζω όταν βλέπω φιλέ στα μαλλιά σου,
με τις γκόμενες που έφερνα γκάφες να κάνεις,
να μου λες: «κερατά, εσύ θα με πεθάνεις»,
να φωνάζεις, όταν φίλους κουβαλούσα,
μα να σου περνάνε όλα όταν σε φιλούσα.
«Τέτοια ξέρεις» να μου λες και εσύ γελούσες,
όταν φώναζα στα μάτια με κοιτούσες.
Το τραγούδι αυτό είναι για σένα, γιαγιά μου,
για σένα που είχα δίπλα στα όνειρα μου.
Το τραγούδι αυτό για σένα θα το πω
και θα φωνάξω ότι σ’ αγαπώ.
Σε θυμάμαι να μου λες για τα μαλλιά μου,
να με ξυπνάς πρωί να πάω στη δουλειά μου,
τη νύχτα να έρχεσαι να με σκεπάζεις,
κι όταν αρρωστούσα ξύπνια να τη βγάζεις.
Σε θυμάμαι να στερείσαι για να έχω εγώ,
σε θυμάμαι να μου λες: «εγώ είμαι εδώ».
Εσύ ήσουνα πατέρας, μάνα κι αδερφός.
Τα χρόνια που πέρασα με σένα μαζί
μου σημαδέψαν όλη τη ζωή.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τα παλιά.
Να σ’ έχει ο θεός πάντα καλά.
εχω κανει καμποσες αναφορες εδω μεσα για τις σοφες κουβεντες της σμυρνιας αρχοντισσας που ευλογηθηκα να εχω γιαγιακα μου...
ας προσπαθησω ομως να την απεικονισω με τα πενιχρα μεσα που διαθετω...
γεννηθηκε 30 ιουνιου το 1900... ανημερα των αγιων αποστολων...
ηθελαν να την ονομασουν αποστολια, αλλα για καλη μου τυχη, ο νονος της ασκησε βετο οπως συνηθιζοταν τοτε και την βαφτισε μαρια...
μεγαλωμενη αναμεσα σε 4 αγορια, με ενα χαρακτηρα δυναμικο και πνευμα αδαμαστο, παρουσιαζε εναν μαγκιορο τσαμπουκα πρωτοφανη για την εποχη...
τον καημο της που δεν ειχε μια αδερφη τον εβγαζε στο μικρο της αδερφο που ειχε μπουκλακια και του εκανε κοτσιδια... (μια ζωη τους θυμαμαι να την βριζει και κεινη να λεει πως θα τον μουνταρει... )
αδικα της πηραν γαλλιδα δασκαλα για κατ' οικον διδασκαλια, αφου οποτε της κατεβαινε, την κοπαναγε και κρυβοταν στην αμαξα... θυμαμαι ακομα τα λογια της: -μωρ κορημ η γρουσουζα (η γαλλιδα) 3 χρονια μ' αφησε στη δευτερη ταξη, τζαμπα τα φασολακια, τ' αλευρια με τις σεσουλες, και τα ροδακινα που την τραταριζε ο παππους ο στρατης... (οχι οτι τα πληρωναν, δικη τους παραγωγη ηταν απο τα τεραστια κτηματα τους στα περιξ...)
το 1920 ο προπαππους γκρεμισε το αρχοντικο τους και το ξαναχτισε παραδιπλα ωστε να περνα μεσα απο το σπιτι ενα ποταμακι... δεν προλαβαν ομως να το χαρουν και βρεθηκαν το 1922 να τρεχουν πανικοβλητοι μεσα στη φωτια και το θανατο να βρουνε καραβι να φυγουν...
μοναδικο βιος που κουβαλησαν, το ανησυχο δημιουργικο πνευμα τους και ελαχιστα κοσμηματα κειμηλια, απο τα οποια φροντισαν συντομα οι παλιοελλαδιτες να τους ξαλαφρωσουν...
η μαρια ηταν μια πανεμορφη γυναικα με καταξανθα μακρια μαλλια, τεραστια ματια στα χρωματα του ουρανου και της θαλασσας και καταλευκο αψεγαδιαστο δερμα ισαμε τα 88 της που τη φιλησα για υστατη φορα...
η γιαγια ηταν σκετο πανηγυρι... ειχε την ικανοτητα να σε κανει να γελασεις με τα πιο θλιβερα γεγονοτα και να σε κανει να δακρυσεις με τα πλεον κωμικα...
μερικες απο τις αθανατες ατακες της :
-αναθεμα τον κεμαλη που εμπλεξε τσι ανθρωποι με τα σκατα (μαλλον δεν πολυεκτιμουσε τους ιθαγενεις..)
-μωρ κορημ παλι νηστικο το αφησες το παιδι σου και γαβλιζει; (η αναφορα γινοταν για μενα οταν τραγουδουσα)
-εσυ παιδακι μου εισαι μια ελια ενα τουλουμι λαδι (για την ανταποδοτικοτητα μου)
-μαυρο κριασι κακο κριασι (εδω εβγαζε εναν ρατσισμο που θα τον ελεγα αδικαιολογητο αν δεν ηξερα το μισος που ετρεφε για τους τουρκους που τους θεωρουσε σκουροχρωμους)
-τι καταρα κι αυτη μωρ κορημ, εχουν ενα τοπι, τρεχουνε, το σπρωχνουν να το πανε κατω και μολις φτασουν, βρισκεται ενας αντιχριστος απλωνει το ποδι του, βαραει μια κλωτσια κι αϊντε παλι απο την αρχη (περιγραφη ποδοσφαιρικου αγωνα)
-γεια στα ποδια της (για τις τραγουδιστριες που μονο φωνη δεν ειχαν)
θα μπορουσα να γραφω ωρες ατελειωτες για κεινη... και πιστευω πως ενα ευχαριστω δε φτανει για να πατσισω τα οσα μου προσφερε...
απλα θα πω πως μου λειπει αφανταστα και ευχομαι να ειναι τουλαχιστον καλα εκει που βρισκεται...
Poly omorfh diatypwsh apo thn kyria mas :)
na parameineis etsi panemorfh psyxika kalh mou :)
:D :D :D :D μαρακι....υπεροχα ολα οσα γραφεις για την γιαγιακα σου! ως συνηθως, εσκισες παλι!
:arrow: οσο για την γιαγια που εχουν τα παιδια μου....ας μην αναφερθω καλλιτερα! :twisted:
Emena h giagiaka mou h mia kai monadikh pleon en zwh...einai sta 92 ths kai mporw na pw oti toso me ta legomena ths oso kai me thn stash ths mou ema8e polla.... na mageireuw (einai mikrasiatissa) :D na plekw (proika oulakerh leme) :shock: na stekomai se polla kakotopia tou kosmou me a3ia. :wink: ..alla kuriws mou ema8e pws na mhn ginw sta geramata mou...
An kai einai pleon makrua apo edw pou menw krataw sthn kardia mou kai sto muallo mou oles autes tis stigmes kai thn agapw thn filw kai mou leipei kai basika den xanw pote thn eukairia na ths to lew ka8e fora pou milame sto thlefwno...Eimai sigourh pws an mas eftiaxne mia mera apo ta kaloudia ths 8a glufame gia kati meres ta daxtula mas oloi....
Apo thn allh omws na tonisw kai to rhto pou leei:
"An den exeis gero agorase kai an exeis duo poula ton enan..." :roll:
giagiades papoydes mas leipete!!!!!!!!!!!!!!