Ας βάλουν οι επίδοξοι ποιητές μας εδώ τα ποιήματα τους ή ακόμα και αυτά που τους άγγιξαν κάποια στιγμή και είναι χαραγμένα μέσα τους.....
:shock:
Παράθεση από: "KostasD33"Ας βάλουν οι επίδοξοι ποιητές μας εδώ τα ποιήματα τους ή ακόμα και αυτά που τους άγγιξαν κάποια στιγμή και είναι χαραγμένα μέσα τους.....
]
βρε Κωστακι ξερεις τι μας λες τωρα?
το μισο φορουμ να μετακομισει εδω.... :P
ΚΩΣΤΑ ΜΩΡΟ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ ΤΙ ΛΕΣ ΒΡΕ?ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ?
Ας μετακομίσει.. παράγινε άνω κάτω το καφέ βρε παιδιά
Είπαμε καφέ είναι άντε να μπαχαλεψουμε και λίγο αλλά αναγάγαμε το μπάχαλο σε επιστήμη........... ]newtopic [/b](νέο θέμα) με τα postreply (απάντηση σε θέμα)....... :roll:
:shock:
ΚΩΣΤΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΡΕΞΗ ΕΙΜΑΙ ΧΑΛΙΑ
Παιδιά ας του κάνουμε το χατηρι.... δεν αντέχω τη μουρμουρα του.
Βοήθεια..!
Στο βάθος του ορίζοντα ένα τρένο
απλώνει τον καπνό του στον κάμπο
Και τούτη τη στιγμή θαρρώ
πως δεν υπάρχει πίκρα
που να μην την ένιωσα
Σαν έρχεσαι τρέχοντας
απ' το πράσινο λιβάδι
κι αλαφιασμένη στέκεσαι
μπροστά στην τζαμόπορτα
βλέπω τα μάτια σου
να με κοιτάζουν με αγωνία
Τα χείλη σου
να πάλλονται ξέφρενα
Μα δεν μπορώ ν' ακούσω τι μου λες
Να σαι η λευτεριά;
Να σαι απλά η ζωή;
Τα τριάντα μου χρόνια
που πέρασαν ανεκμετάλλευτα
σερνόμενα από σχολεία σε σφαιριστήρια
από στρατώνες σε γραφεία
από αίθουσες διαλέξεων
σε γήπεδα και σε πορνεία;
Όποια και να σαι
ποθώ για τη λαχτάρα μου να σου μιλήσω
Μ' ακούς που φωνάζω "βοήθεια";
Για μένα...
Το αγόρι είναι θυμωμένο
Το αγόρι είναι τρελό
Έχει ένα πέτρινο πρόσωπο
Έχει δυο ατσάλινα μάτια
Φοράει ένα ρούχο εκδίκησης
Κρατάει ένα κεραυνό οργής
Κατεβαίνει στη πόλη αθέατο
Κατεβαίνει στη πόλη αχαλίνωτο
Έρχεται να καταστρέψει
Να φέρει επιτέλους τη Νέμεση
για τον παλιάτσο
τον κλέφτη
και τον υπνωτιστή
Ποιος απ΄ τους φρουρούς
θα κάνει τώρα τη βλακεία;
Το αγόρι είναι θυμωμένο
Το αγόρι είναι τρελό
Το πάρτι τελείωσε παιδιά
Το πάρτι είναι παρελθόν
Είμαι ένας καταρράκτης στην έρημο
Μια βροχή από ξάστερο ουρανό
Ένα γνώριμο αλλά αγέννητο παιδί
Μια επίμονη εμπειρία που ποτέ δε βίωσες
Παίζω αλλόκοτα παιχνίδια με το μυαλό σου
Όταν χτυπάς τα πλήκτρα και θυμάσαι τη θάλασσα
έρχομαι σαν ακαθόριστη μνήμη
Όταν κοιτάς το ρολογάκι σου κι η ώρα έχει περάσει
με νιώθεις σαν φευγαλέα παραίσθηση
Παίζω αλλόκοτα παιχνίδια με το μυαλό σου
Φωλιάζω πίσω από τα μάτια σου
Κυκλοφορώ στα όνειρά σου
Με βρίσκεις μέσα σε όσα λαχταράς
Μέσα σε όλα εκείνα που σου λείπουν
Παίζω αλλόκοτα παιχνίδια με το μυαλό σου
Στέκω στους τόπους που δεν μπορείς να πας
Υπάρχω μέσα σε ο, τι δεν μπορείς να αγγίξεις
Αλλά είμαι αυτό που πάντα περιμένεις
Είμαι αυτό που σε κρατάει όρθια στη ζωή
Παίζω αλλόκοτα παιχνίδια με το μυαλό σου
Όμως σου ορκίζομαι δεν το διασκεδάζω
Νιώθω αβάσταχτη μοναξιά που δεν έχω σώμα
Κι εσύ που μπορείς δεν μου το δίνεις
Κάθε πρωί
που βγαίνω στο μπαλκόνι μου
ο ήλιος
φαίνεται σαν ένας μεγάλος χρυσοκόκκινος κύκλος
κομμένος στα δύο.
Η κεραία
της έναντι πολυκατοικίας
σαν ένα μεγάλο, κάθετο μαχαίρι
είναι καρφωμένη στην καρδιά του ...
..................................................................................
Γυρίζω τότε
και κλείνομαι στο δωμάτιό μου
μέχρι να περάσει
η ώρα του φονικού ...
Κοιτάζω τους αγρότες
που ξεριζώνουν το "όρος των ελαιών"
Παρακολουθώ τα αυτοκίνητα
που εκσπερματώνουν
τούφες - τούφες
το μωροξείδιον της ανάπτυξης
Περιεργάζομαι τις κληματίδες
με τα κεκαμμένα γόνατα
που γονιμοποιούνται παραχρήμα
ενιστάμενες στο φόβο του ΘΑΝΑΤΟΥ
Βλέπω τους μικρούς "γαβριάδες"
που δραπέτευσαν
από τα φοβερά κτίρια - που τα ονόμασαν σχολεία -
να κάθονται στο πέτρινο γεφύρι
με τα πόδια τους κρεμασμένα
πάνω από τα παλλόμενα νερά
Συλλογίζομαι τους νεκρούς του μέλλοντος
που θα πεθάνουν αβοήθητοι
στα δημόσια υπνοτήρια
Ώρες - Ώρες
κάθομαι και διασκεδάζω με τα τσιγγανόπουλα
που καταβρέχονται στη χωματένια την πλατειούλα
ενώ
στην αντικρινή αίθουσα
- με τους ακριβούς πολυελαίους
και την ακατανόητη καλωδίωση -
οι τεχνοκράτες
σχεδιάζουν την ανάπλαση του κόσμου
δια σκυροδέματος και σιδήρου
Για εσένα
Ποιος θα μπορούσε τα αστέρια
να μην σου δωρίσει
στην άπειρη σου ζωντάνια
να καεί
Θα ταν κρίμα και κατάρα
να ζητήσω το γιατί της
αναπάντεχης ευτυχίας μου
όποτε σε κοιτώ
Στην ακροθαλασσιά
όπου σκάνε τα κύματα
θλιμμένος δακρύζω
σε νεκρά οράματα
Στολίζοντας κουρασμένων
Χριστουγεννιάτικων δέντρων
τις φωτεινές σου λίμνες
να αναστήσω
Να νικήσω κάθε σκοτεινό άρωμα
κάθε σιωπηλή σκιά
που σ αναστάτωσε
εκείνο το βράδυ ξαφνικά
Χαρίζοντας μου το λατρευτό
κελάρυσμα του στυφού σου ποταμιού
Προσφέροντας μου το μισητό
κρασί του κολλώδης σου κορμιού
Σαν την ανάσα μιας νεκρής πεταλούδας
σαν το φθινοπωρινό στρώμα πάχνης
νυσταγμένος, ακόμα πιωμένος
το άγγιγμα σου αναζητώ[/color]
Αν είχα δυο λέξεις ιδανικές μέσα από την καρδιά μου να πω , να εκφραστώ όπως επιζητώ ,τότε φτερά θα είχα να πετάξω μακριά
Στους δρόμους και στα σοκάκια ψάχνω απεγνωσμένα ,αναρωτιέμαι διαρκώς
και όμως συνεχίζω ,μέχρι να λυτρωθώ .
Στην μοναχική μου αυτή αναζήτηση αναγνωρίζω βλέμματα πληγωμένων ,
κατάκοιτων ψυχών που με κοιτάνε με φόβο τρομερό
Αυτοί οι κάτοικοι της κόλασης με κραυγές αγωνίας σκιρτίζουν στην παρουσία μου , ψελλίζοντας τα όνειρα τους.
Πολλές φορές όταν ξεστρατίζω από τους συνήθεις δρόμους μου αγοράζω με λαγνεία λέξεις από περαστικούς .
Απαγγέλνω στη συνέχεια με καινούργια ελπίδα και περιμένω κάθε φορά ένα σημάδι να έρθει ,μάταια όμως.
Κάποιες στιγμές ακούω τρελούς να συζητάνε αλλά οι λέξεις τους είναι χαοτικές και δυσανάγνωστες
Τότε μόνο απογοητεύομαι πραγματικά διότι γνωρίζω πως αυτοί μονάχα γνωρίζουν αυτό που ψάχνω.
Αν έβρισκα αν μάθαινα δυο λέξεις ιδανικές μες από την καρδιά μου βγαλμένες ,θα άγγιζα στα ορία του απείρου ,ενός σύμπαντος με δυο μόνο λέξεις.[/color]
Περιπλανήσεις με τη μορφή σου
Τις μελαγχολικές αλέες
καθώς διέσχιζα
Αναρωτήθηκα και ανέκρινα τον χρόνο
Σχετικά με τις αποχρώσεις σου
Ροδακινή, λευκό, χρυσό
Η ευτυχία ,η αγνότητα, η ευγένεια
Μέταλλα θαμπά
Άγνωστα έως τώρα
Θλιμμένα καθώς σε κοίταξα
Παρακάλεσα το αγέλαστο πνεύμα
Να μ’ απαλλάξει
Από τους επιθανάτιους ρόγχους μου
Καθώς άγγιζα το θάνατο
Έφθινα προς τα σε
Πασχίζοντας να με καθησυχάσεις
Με τις σκέψεις σου
Στις μελαγχολικές αλέες
ενόσω με διαπερνούσαν τα φώτα
αγωνιούσα να αναγνωρίσω τις εκφράσεις σου
στα όνειρα μου
Σιχάθηκα από θλίψη
Ντράπηκα, έσβησα και ξεψύχησα
Παραδίδοντας με
Δάκρυσα…
Το κοράκι έκραξε,
Η κοπέλα με το ωχρό δέρμα χαμογέλασε
Εξωτερικεύοντας
Ένα κύμα απαισιοδοξίας στο χορό της
Ω σκοτεινές μελαγχολικές αλέες
Κάθε που το φεγγάρι σβήνει τη θαμπάδα των γκαζολαμπών σας
Μια ψυχή μεταμορφώνεται σε άγριο γεράνι.[/color]
Για να ζήσει η ζωή
Το καράβι ξεκίνησε
Για του πόνου την ακτή
Η ζωή αργούσε να φτάσει εκεί
Μάτια παιδικά διψασμένα πεινασμένα ,
Καρτερούσαν την ελπίδα να φανεί
Εκεί οι βόμβες και οι σφαίρες
Έπεφταν βροχή
Και τάραζαν την πολυπόθητη αναμονή
Περίμεναν ένα ανθρώπινο χέρι να φανεί
Να σβήσει με σφουγγάρι
Το αίμα ,την πείνα ,τον πόνο την αναμονή...
Για να μπορέσει να ζήσει η ζωή
Ένα παιδί βγήκε στον δρόμο της αναζήτησης
Στην λεωφόρο που οδηγεί στο παντού ,
Στο πουθενά στο τιποτα,στο θάνατο...
Οποίο σταυροδρόμι και αν ακολουθήσεις...
Συνεπαρμένο από την καθημερινότητα...
Έτρεχε να κατακτήσει την Τροία...
Με όλο τον ρομαντισμό ,την απερισκεψία
Την δύναμη που κρύβει η νεανική χάρη...
Όμως οι γοργόνες που σε κα8ε ταξίδι παραμονεύουν ,
Δεν άργησαν να φανούν...
Μαγεμένος από το σκοπό ο νέος
Αφέθηκε για μια στιγμή μόνο για μια στιγμή...
Παρασυρμένος από τα νεανικά του πάθη,
Φρεναρίσματα ,ουρλιαχτά, σπασμένα τζάμια...
Ένα παιδί ένα με τα σίδερα...
Το αίμα πηχτό βαθυκόκκινο...
Πότισε λαμαρίνα, χώμα και άσφαλτο...
Αυτό ήταν το τίμημα του τραγουδιού ,
Έτσι αμείβονται οι σειρήνες...
Σιωπή
Σιωπή η δροσερή αύρα της νύχτιας
Μπαίνει μες στο σκοτεινό δωμάτιο
Η φύση μου σταδιακά παραδίδεται
Στα κύματα του υπνοφόρου θεού
Ο εαυτός μου μάταια με αναζητεί
Η θύελλα των αναμνήσεων ,σαν κούφια φωνή
Αντηχεί στο σκοτάδι, σαν ένα λουλούδι μαραμένο
Που το πάτησαν οι διαβάτες στην γωνία του δρόμου...
Προσπαθώ να ακούσω την νύχτα
Να μου χαμογελάει ,να μου ψιθυρίζει ,
Να ακούσω τα χρώματα να ξεπηδούν
Μέσα από το σκοτάδι ,
Να δω τους ήχους χαρούμενους
Να τρέχουν καβάλα... πάνω σε ένα άσπρο άλογο...
Μοιάζει
Μοιάζει η αναζήτηση
Σαν ένα μείγμα με χρώματα
Μοιάζει η οργή
Με κύμα που με λύσσα χτυπά το βράχο
Μοιάζει η αποτυχία
Σαν ένα καράβι τσακισμένο
Μοιάζει ο ήλιος
Σαν ένα νεκρό πουλί πεσμένο στο πέλαγος
Και η απορία...
Μοιάζει με ρολόι χωρίς λεπτοδείκτες
Ένα ταξίδι στο όνειρο
Ενα ταξιδι στο ονειρο
μαζι σου να πεταξω
τον κοσμο απ' την αρχη
εγω να τον αλλαξω.
Ενα τραγουδι ματια μου
για σενανε θα γραψω.
Στους στοιχους της καρδιας
τον ερωτα θα πλασω.
Ενα ταξιδι στο ονειρο
για μας θα εφοδιασω
απ' αγαπη και φιλια
σ'ενα λεπτο θα φτιαξω.
Τη ζωη μου στα χερια σου θ' αφησω
καθε λεπτο της σε σενα θα χαρισω!
Για ενα ταξιδι μακρινο
στο ονειρο μαζι σου. [/color]
Παλιό η ψυχή μου γράμμα είναι κι εγράφη
σε μια παρθένα ωραία -- ευγενική
παρθένα -- που για λύπη ερωτική
το μοναστήρι εδιάλεξεν, ετάφη.
Τι τώρα κι αν ασπρίζουνε οι κροτάφοι;
Το τότε κι αν η μοίρα ήταν κακή;
Ένα συρτάρι εβένινον εκεί
των αναμνήσεων κρύβει το χρυσάφι.
Την ώρα που γεμίζουν ίσκιο οι θόλοι,
καθισμένη σε πέτρα το κοιτά,
το σφίγγει στα ωχρά χέρια κλαίοντας όλη.
Έπειτα, ενώ, με βλέφαρα κλειστά,
το φευγαλέο της όραμα κρατά,
σηκώνεται και πάει στο περιβόλι.
Με τον καιρό που πρόσχαρη ήταν νέα
-- αλίμονο! -- για να αναμετρηθεί,
για να 'βρει ένα σκοτάδι πιο βαθύ,
σέρνεται προς την πένθιμη αλέα.
Βαριά στη ζωή της έπεσε η αυλαία
κει δεν μπορεί καλά να θυμηθεί.
Το χείλος, μόνο ξέρει, δεν ανθεί,
δεν είναι πια τα μάτια της ωραία.
Κι όπως τα δέντρα ολόγυρα σιωπούν,
έτσι ποτέ για εκείνον που τη χάνει,
ποτέ δε θα 'ρθουν άνθρωποι να πουν.
Αχ, μήτε τ' όνομά του εδώ δε φτάνει!
Να ζει; Και πάντα ναν τον αγαπούν;
Μην έχει τάχα -- σαν αυτή -- πεθάνει;
Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ' απομείνει.
Κατάμονη σε μι' άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ένας ακόμη θα 'σουνα νεκρός,
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.
Σαν αδερφούλα η κόρη αυτή σου μοιάζει
που γέρνει, συλλογίζεται και αργεί
χαμένην ευτυχία να νοσταλγεί.
Δικό σου λέω, ψυχή μου, είναι μαράζι
όσα, το βράδυ, δάκρυα, την αυγή,
στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.[/color]
Κ.Καριωτάκης
[/size]