a33.gr

Το οντολογικό παράδοξο –το βασικό παράδοξο του Είναι, και όπως και το κάθε παράδοξο- μας φέρνει αντιμέτωπους με την Πρωταρχική Αντίφαση του Είναι. Μας προκαλεί να υπερβούμε το ανυπέρβλητο βάσει της τυπικής λογικής, αυτής που απαιτεί κάτι είτε να είναι είτε να μην είναι: δεν μπορεί αυτά τα δύο –Ον και μη Ον- να ισχύουν συγχρόνως, απαραιτήτως θα πρέπει να ισχύει μόνο το ένα από τα δύο.

Αν η σκέψη του Παρμενίδη αγγίζει το Ον, η σκέψη του Ηρακλείτου αγγίζει την Οντολογία του Όντος».
• ΞΥΝΟΝ ΓΑΡ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣ ΕΠΙ ΚΥΚΛΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ.
• ΟΔΟΣ ΑΝΩ ΚΑΤΩ ΜΙΑ ΚΑΙ ΩΥΤΗ
• ΠΑΛΙΝΤΡΟΠΟΣ ΑΡΜΟΝΙΗ ΟΚΩΣΠΕΡ ΤΟΞΟΥ ΚΑΙ ΛΥΡΗΣ
• ΓΝΑΦΕΙΩ ΟΔΟΣ ΕΥΘΕΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΛΙΗ ΜΙΑ ΕΣΤΙ ΚΑΙ Η ΑΥΤΗ
• ΠΟΤΑΜΟΙΣ ΤΟΙΣ ΑΥΤΟΙΣ ΕΜΒΑΙΝΟΜΕΝ ΤΕ ΚΑΙ ΟΥΚ ΕΜΒΑΙΝΟΜΕΝ, ΕΙΜΕΝ ΤΕ ΚΑΙ ΟΥΚ ΕΙΜΕΝ

Αλλά... ούτως ή άλλως, αφού ΠΟΤΑΜΩ ΓΑΡ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΕΜΒΗΝΑΙ ΔΙΣ ΤΩ ΑΥΤΩ, αφού ούτως ή άλλως ποτέ δεν μπαίνουμε δύο φορές στο ΙΔΙΟ ποτάμι, και τι θα «κερδίζαμε» -«κερδίζαμε» βάσει της ίδιας της τυπικής λογικής που ισχυρίζεται ότι δεν αντιφάσκει- αν ανακαλύπταμε, ορίζαμε, κατανοούσαμε το ποτάμι;
Το ποτάμι –το Ον- είναι αλλά και αλλάζει: είναι μεν εκεί, υπάρχει αλλά και δεν υπάρχει, Είναι αλλά και δεν Είναι!

Αν η σκέψη του ανθρώπου Παρμενίδη προσεγγίζει το μη ανθρώπινο («υπερ-ανθρώπινο») Είναι, η σκέψη του Ηράκλειτου υπερβαίνει την ανθρώπινη σκέψη. Ο χρόνος ως «αντιληπτικό δημιούργημα» του ανθρώπου επιστρέφει στον άνθρωπο γυρίζοντας πίσω: ΑΙΩΝ ΠΑΙΣ ΕΣΤΙ ΠΑΙΖΩΝ, ΠΕΣΣΕΥΩΝ, ΠΑΙΔΟΣ Η ΒΑΣΙΛΙΗ. Η ώριμη σκέψη γυρίζει στη στιγμή της γέννησης, επιστρέφει στην υπαρξιακή αρχή της:
• ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΕΟΝΤΟΣ ΞΥΝΟΥ ΖΩΟΥΣΙΝ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΩΣ ΙΔΙΑΝ ΕΧΟΝΤΕΣ ΦΡΟΝΗΣΙΝ.
• ΓΙΝΟΜΕΝΩΝ ΓΑΡ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΟΝΔΕ ΑΠΕΙΡΟΙΣΙΝ ΕΟΙΚΑΣΙ, ΠΕΙΡΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΠΕΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ ΤΟΙΟΥΤΩΝ, ΟΚΟΙΩΝ ΕΓΩ ΔΙΗΓΕΥΜΑΙ ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ ΔΙΑΙΡΕΩΝ
• ΟΚΟΣΩΝ ΛΟΓΟΥΣ ΗΚΟΥΣΑ ΟΥΔΕΙΣ ΑΦΙΚΝΕΙΤΑΙ ΕΣ ΤΟΥΤΟ, ΩΣΤΕ ΓΙΝΩΣΚΕΙΝ ΟΤΙ ΣΟΦΟΝ ΕΣΤΙ ΠΑΝΤΩΝ ΚΕΧΩΡΙΣΜΕΝΟΝ

Η αλήθεια αυτοτροφοδοτείται:
• ΨΥΧΗΣ ΕΣΤΙ ΛΟΓΟΣ ΕΑΥΤΟΝ ΑΥΞΩΝ
• ΚΑΙ ΕΚ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝ ΚΑΙ ΕΞ ΕΝΟΣ ΠΑΝΤΑ
Η παλιά κληρονομιά, που άρχισε ως ο δυισμός του Ορφισμού και έφτασε μέχρι το τυπικό ορθολογικό πρότυπο, ξεπεράστηκε. Το βασικό παράδοξο έχει κατανοηθεί, γιατί έχει κατανοηθεί η Ενότητα του Ενός.

Η αντίφαση έγινε σύνθεση:
• ΤΑΥΤΟΝ ΕΝΙ ΖΩΝ ΚΑΙ ΤΕΘΝΗΚΩΣ