Αναρωτιέμαι για εκείνο τον τύπο των ανθρώπων που συνειδητά αποκλείουν από τα σχέδιά τους την επιλογή μιας 'σοβαρής' σχέσης.
Που δεν έχουν σαν στόχο στη ζωή τους (ούτε καν απώτερο) τις ανθρώπινες επαφές γενικά, και κυρίως μια (ερωτική) σχέση... Που αρκούνται στις εφήμερες (one-night?) σχέσεις...
Και δεν μιλάω για κάποια φάση για ανάγκη απομόνωσης που όλοι κάποτε περνάμε (άλλοι συχνότερα και εντονότερα κι άλλοι λιγότερο) αλλά για μια στάση ζωής. Μου κάνει εντύπωση πως μπορεί κάποιος να μην αποζητά την παρουσία ενός συντρόφου.
Ο τύπος που περιγράφω είναι μάλλον ο εκ παραδοχής εργένης.
Αυτόνομος και αυτάρκης, αφοσιωμένος μόνο στην καριέρα του και τον εαυτό του, άντε και σε ένα χόμπυ...
Δεν αφήνει κανέναν να μπει στον κόσμο του...
Για μένα ήταν πάντοτε αυτονόητη η (φυσική) ανάγκη για... συντροφιά, αγάπη, έρωτα, χάδι, αγκαλιά, επικοινωνία, φροντίδα, ανθρώπινη επαφή...
Πως επιλέγει να ζει κάποιος χωρίς αυτά?
Πως μπορεί να αρκείται σε επιφανειακές σχέσεις, χωρίς την ανάγκη να βιώσει και να εκφράσει κάθε συναίσθημα? Χαρά, λύπη, εκνευρισμό, θυμό, τρυφερότητα, νοσταλγία, επιθυμία...
Τι είναι η ζωή μας χωρίς το σκίρτημα ενός αγγίγματος?
Χωρίς την ανατριχίλα από ένα ψίθυρο...
Πως μπορεί κάποιος να τα αποκλείει όλα αυτά?
Και γιατί!?
[size=9]Προφανώς υπάρχουν και άνδρες πολύ πολύ ευαίσθητοι (έχω τη χαρά να γνωρίζω και να εκτιμώ κάποιους), ίσως -στην υπερβολή τους- κάποιες φορές πιο ευαίσθητοι και συναισθηματικοί από τη μέση γυναίκα...
Και αναμφισβήτητα θα υπάρχουν γυναίκες.. να μην το πω αναίσθητες.. ας το πω όχι τόσο ευαίσθητες, που δεν δίνουν μεγάλη σημασία στα συναισθήματά τους και λειτουργούν αποκλειστικά με τη λογική...
Αλλά κάποια θέματα ξεκινούν από προσωπικές μας εμπειρίες...[/size]
γιατι πρεπει να στραβωθω για να διαβασω τα κοπλιμεντα που γραφεις για το ατομο μου? κ γιατι τετοια μελανγχολια λιλου.. ?
lol :lol: γιατί τα κοπλιμέντα δεν είναι η ουσία του θέματος αλλά απλή διεκρίνιση... και γιατί συγκεντρώσου να απαντήσεις στο θέμα... και κυρίως γιατί άνοιξε το μουσουνου σου να σ'πω...
κανείς επί του θέματος κάτι!? :roll:
μπουχουυυυυυυυυυυυ :cry: :cry: :roll: :roll: με συγκινησες Λιλαμ :roll:
Ωρες - ωρες...νοιώθω κάποια μοναξιά να με τυλίγει σαν ένα δίχτυ και να με πνίγει...
Σκέφτομαι πως το Δίχτυ το πλέκουμε μόνοι μας..
Ο καθένας όμως νομίζει ότι τον σφίγγει για διαφορετικούς λόγους..
Οι Δειλοί και οι αναποφάσιστοι εχουν καποιο συναισθημα ασφάλειας
όταν τυλιχτούν σ'αυτό
Οι αγχώδεις και οι ανυπόμονοι νοιώθουν ότι είναι κάτι που τους συγκρατεί..
Όσοι όμως είναι γεννημένοι για την περιπέτεια ..αυτοί τρώγονται
συνέχεια απο τις ανησυχίες που κουβάλάνε μαζί τους....
αυτοί.... πνίγονται μέσα στο δίχτυ..ασφυκτιούν......μέχρι να το σπάσουν
και ανοίγουν ανακουφισμένοι τα φτερά τους.....
Μπορεί να έχουν πληγωθει..και να μη πετάξουν...ομως..
Ναι..όλα ειναι ανθρώπινη ανάγκη...
το χάδι, η τρυφεροτητα, η αγκαλιά, ο έρωτας ...
Αυτός ο τελευταίος ..ο ερωτας...μοιάζει με δεσμά που σε δένουν με τη ζωή...
Ειδικοί λένε ό,τι ο αντρας δεν λύνεται απο αυτά..η γυναίκα τα κόβει αυτά τα δεσμά..
Εγώ ..δεν ξέρω.
οι ανθρώπινες σχέσεις ειναι για μένα η πιο καλή μου επένδυση...
Πως όμως να μεταβάλλεις την απειλή του μέλλοντος σε συντροφικότητα??
σε ένα εκπληρωμένο παρόν??
Πως να παραδώσεις τη ζωή σου σε .."αστρα"...που την εξαντλούν πάραυτα και την αχρηστεύουν για να σου την επιστρέψουν βεβηλωμένη??
:)
Η απάντηση είναι μια: Φόβος. Τα άτομα αυτά φοβούνται να ξανοιχτούν και να αναλάβουν ευθύνες.
Τις περισσότερες φορές γιατί έχουν άσχημα βιώματα από το παρελθόν, με άλλα λόγια έχουν ''καεί''. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι αφή σημαίνει και άγγιγμα και άναμμα (πρβλ. η αφή της ολυμπιακής φλόγας). Το άναμμα, όμως, προυποθέτει και φωτιά... Και αν αυτή η φωτιά είναι δυνατή (το άγγιγμα με σκίρτημα που είπε και η Λίλα), τότε υπάρχει και ο κίνδυνος πυρκαγιάς. Είναι αυτές οι στιγμές που κόβουν την ανάσα... που είναι συναρπαστικές αλλά μπορεί να είναι κι επικίνδυνες.
Κάποιες άλλες φορές, ίσως να είναι και κάποιος φόβος ωρίμανσης ή και κάποια έντεχνα συγκεκαλυμμένη μορφή του φόβου του θανάτου. Υποτίθεται ότι η φυσική κατάληξη μιας σοβαρής σχέσης είναι ο γάμος. Οι κοινωνιολόγοι, από την άλλη, θεωρούν ότι οι (βασικοί) σταθμοί της ανθρώπινης ζωής είναι η γέννηση, ο γάμος και ο θάνατος. Μήπως, τελικά, κάποια άτομα δεν αντέχουν την ιδέα ότι βρίσκονται στο μεσαίο σταθμό της ζωής, με τον τρίτο (και τελευταίο) να έχει σειρά; Μήπως νομίζουν υποσυνείδητα ότι όσο καθυστερούν το γάμο, τόσο καθυστερούν και την ύστατη ώρα;
Βέβαια, όλα αυτά τα ερωτήματα ισχύουν για την πλειοψηφία των συνειδητοποιημένων εργένηδων και όχι για κάποια ιδιότυπη μειοψηφία, που έχει επιλέξει αυτόν τον τρόπο ζωής επειδή, απλώς, είναι αφοσιωμένη σε άλλα, ασύμβατα με το γάμο, πράγματα...
Ναι, ίσως φοβάται...
Ναι, μάλλον έχει πλέξει μόνος του ένα δίχτυ...
Και ναι, ίσως τον πνίγει... (Ίσως όμως νιώθει πως τον προστατεύει κιόλας... Εθελοτυφλεί?...)
Γιατί επιλέγουμε να κάνουμε τέτοιο κακό στον εαυτό μας?!
exete skefti pote oti exoun varethi na blekoun gynekes pou den axizoun kai pleon varethikan na ginetai olo to idio!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
opote afth ine mia lysh kai einai oloi efxaristimenoi :D
an vrethi mia pou na axizi thn prosoxh mas tote ola alazoun :)
Το ποιός αξίζει και ποιός δεν αξίζει είναι σχετικό
το θέμα είναι αυτός τι θέλει να δώσει και τι θέλει να πάρει
δίνοντας πάντα την γυναικία άποψη γνωρίζω πολλές περιπτώσεις γυναικών που ξέρουν να δίνουν και με το παραπάνω αλλά δεν παίρνουν και πάρα πολλά από τις σχέσεις τους, δίνουν, δίνουν και λαμβάνουν όποτε και όταν υπάρχει λίγος χρόνος και ευκαιρία αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα!!!
Είδα τη λέξη Φόβος!! ίσως...
Η λέξη κλειδί είναι ΕΓΩΙΣΜΟΣ. Άρνηση να παραδεκτούν ότι έχουν συναισθήματα, άρνηση να ρίξουν το τείχος που τους χωρίζει με το άλλο φύλο μην τυχόν και πληγωθούν μην θιχτεί ο εαυτούλης, μην τους πάρουν στο ¨ψιλό¨.
Εγώ προσωπικά χωρίς συναίσθημα δεν μπορώ να λειτουργήσω, όταν είμαι κάπου είμαι τυφλά και βαθιά ερωτευμένη, αλλιώς δεν είμαι, φεύγω και έχω πολλές φορές τσακίσει τον εγωισμό μου για τον άλλο αν πιστεύω ότι αξίζει!!
Εσείς μπορείτε να το κάνετε????????
Θα συμφωνήσω με τη Sole!!
Φόβος, εγωισμός και φυγοπονία... Η 'εύκολη λύση'...
Τι πάει να πει 'δεν αξίζουν' gabriel!? Κι αν αυτές οι γυναίκες 'δεν αξίζουν' τότε γιατί οι εν λόγω άντρες επιστρέφουν στις ίδιες ξανά και ξανά!? 8)
Δεν θα ισχυριστώ πως οι γυναίκες είναι αθώες, αφού επιτρέπουν να γίνονται θηράματα και να διαιωνίζονται καταστάσεις...
Δεν δέχομαι όμως να βγαίνει ο άλλος από πάνω και να μου λέει πως 'με μετράει σαν άνθρωπο' όταν το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο εαυτούλης του και η βολή του...! :evil:
proswpika den anarwtiemai gia tous anthrwpous autous, oute krinw an einai swsto h lathos, dioti kalysta me th epilogh tous auth mporei na einai eutyxismenoi.
Πολλες φορες αναρωτιεμαι τι κερδιζουμε οσοι εχουμε συναισθημα.Υπαρχουν γυρω μας ανθρωποι που
το συναισθημα ειναι ανυπαρκτη λεξη στο λεξικο τους.
Εχουν φτιαξει εναν κοσμο οπου επικρατει η λογικη και η ψυχροτητα.
Α νατο το βρηκα τι κερδιζουμε εμεις που εχουμε συναισθημα.Εχουμε
διπλα μας ανθρωπους να αγαπαμε να ποναμε μαζι τους να χαιρομαστε.
Εχουμε και εμεις φτιαξει και εμεις ενα κοσμο δικο μας οπου εκει μεσα
δεν ειμαστε μονοι υπαρχουν και αλλοι ανθρωποι οπου ερωτευομαστε και μας ερωτευονται
Το συναίσθημα είναι απαραίτητο αλλά πρέπει να συμβαδίζει με την λογική.
Εννοιες όπως εγωισμός, εγωκεντρισμός, φοβία, ανασφάλεια, ζήλια και φθόνος, όταν τις συναντάς ή εξελίσεις σε ηλικίες που δεν έχεις αναπτύξει ακόμα τους κατάλληλους μηχανισμούς εσωτερικής ισορροπίας, οδηγούν σε αμυντικές καταστάσεις, οπως είναι η επιλογή της μοναξιάς.
Εναλλακτικά, για κάποιους ανθρώπους με τεράστια δυναμική, αποτελεί μία καθόλα λειτουργική κατάσταση, που δεν αποτελεί περιορισμό της εξέλιξής τους. Αυτό περισσότερο ισχύει σε δημιουργικές και εξελίσημες ηλικίες
Ποτε το συναισθημα δεν συμβαδιζει με την λογικη.Εξαλου αν γινει αυτο παυει να ειναι συναισθημα και γινεται λογικη.
Θα συμφωμησω και εγω με τον Νικο για τους ανθρωπους που εχουν καει στο χιλο και φυσανε και το γιαουρτι γιαυτο και αυτο τους βγαινει σαν μια αμηνα του εαυτου τους.
Τωρα τι κερδιζουν αυτοι που εχουν συναισθημα ?Αν τα συναισθηματα τους εχουν ανταποκριση απο τον αλλον μια βαθια ικανοποιοιση,αν δεν εχουν καλο ειναι να μην πληγωνοντε και να προχωρουν μπροστα.Το θεμα ειναι οτι δινει ο ενας στον αλλον να το δινει χωρις να περημενει ανταποδοση ,εξαλου εκει ειναι και το μεγαλειο των συναισθηματων.
Και πρεπει καποτε να καταλαβουμε ολοι μας οτι δεν δινουμε στον αλλον 2 για να παρουμε 5, το συναισθημα δεν ειναι αλισβεριση.Δινουμε γιατι με αυτο νιωθουμε καλα και αν θελει ο αλλος μας δινει δεν επιβαλεται ο αλλος να μας δωσει οτι του δινουμε.
Οποτε δεν πρεπει να εξεταζουμε τι και ποσο μου εδωσε ο αλλος να τα βαζουμε σε μια ζυγαρια και να λεμε ....μαληστα τοσα μου εδωσε?τοσα θα δωσω και εγω!!!!!!
Aiollus, όπως τουλάχιστον εγώ το εννοούσα βάζοντας το θέμα, δεν είπα τίποτα για καμμία ανταλλαγή. Όταν όμως ενδιαφέρεσαι για κάποιον, και βλέπεις ότι συνειδητά αρνείται να νιώσει, αρνείται να βιώσει συναισθηματικά κάποιες καταστάσεις, όχι μόνο σε σχέση με σένα αλλά γενικά, τότε σου βγαίνει μια ανησυχία. Όχι, δεν περιμένω να μου δώσει εμένα κάτι πίσω, από αγνό ενδιαφέρον είναι.
Και υπόψιν πως εγώ που το λέω αφήνω τα συναισθήματά μου να 'φιλτράρονται' από τη λογική μου. (Φούρνος θα γκρεμίστηκε, αλλά συμφωνώ με τον Λαμπροκράτη).
Το θέμα, καλή μου Ενια, (παρεπιπτόντως καλώς ήρθες στην Ελλάδα! Ελπίζω να μην το μετανιώσεις), δεν είναι το γιατί υπάρχουν κάποιοι που λειτουργούν και νιώθουν έτσι...που φοβούνται να σχετισθούν.
Το θέμα είναι γιατί εμείς, που το βλέπουμε αυτό, κολάμε μαζί τους και επιθυμούμε να αλλάξουν.
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε εμείς τους άλλους.
Μπορούμε να μην επιτρέπουμε στους άλλους να μας πληγώνουν, γράφουν, βασανίζουν κλπ κλπ
(Χεχε, δεν ήρθα, ακόμα Λονδίνο είμαι... 17 και σήμερα! ;) )
Ναι Moody, αυτό κατάλαβα κι εγώ τελικώς... Εφόσον έτσι είναι ευτυχισμένος, ας είναι... Μαζί του μόνο μια μικρή συζήτηση είχε γίνει τότε που έβαλα το θέμα, και ούτε ποτέ θα του ζητούσα να αλλάξει. Ξέρω πως διαφέρουμε. Απλά κι εγώ από τη μεριά μου δεν το καταλάβαινα και απορούσα 'γιατί'... :roll:
Τώρα το γιατί 'κολλάμε' μαζί τους...? :roll: Μήπως είναι αυτό που λένε 'τα ετερώνυμα έλκονται'...?
(Αν και στην περίπτωσή μου με απώθησε απότομα όταν το συνειδητοποίησα...)
Καμιά φορά, κορίτσι μου, κολάμε γιατί δεν πιστεύουμε πως μας αξίζει μια κανονική σχέση χωρίς δυσκολίες και προβλήματα.....
Άντε...καλώς να έρθεις τότε!
Ενια οταν μηλισα για ανταλαγη δεν το ελεγα για σενα γενικα το εθεσα περι συναισθηματων και δουνε και λαβιν.
Σορρυ αν νομιζες οτι ειπα κατι για σενα αλλα πως θα μπορουσα εξαλου αφου δεν σε ξερω καθολου σαν ανθρωπο!!!!
Δεν το πήρα προσωπικά βρε... Αλλά το θέμα δεν είχε να κάνει με πάρε-δώσε... Το δώσε είναι το ερώτημα! Συμφωνώ μαζί σου πως 'Δινουμε γιατι με αυτο νιωθουμε καλα', και εδώ είναι η απορία: Γιατί κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να μην δώσουν ποτέ!? (Άσχετα με το αν παίρνουν ή όχι).
Κατα την γνωμη μου Ενια ειναι απλο!!!
Γιατι εχουν πληγωθει πολυ και φοβουντε να μην αφησουν τον εαυτο τους ελευθερο και ξαναπληγωθουνε!!!