στιχοι γνωστων η αγνωστων ποιητων που αγγιξαν τις ευαισθητες χορδες της ψυχης μας...................
θα μεινω για παντα
ιδανικος και αναξιος εραστης
των μακρυσμενων ταξιδιων
και των γαλαζιων ποντων
Ν Καββαδιας
:roll: :drunken:
Whenever I'm alone with you
You make me feel like I am home again
Whenever I'm alone with you
You make me feel like I am whole again
:hug2:
Whenever I'm alone with you
You make me feel like I am young again
Whenever I'm alone with you
You make me feel like I am fun again
:hug2:
However far away
I will always love you :blobs16:
However long I stay
I will always love you
Whatever words I say
I will always love you
I will always love you :blobs16: :blobs16:
:hug2:
Whenever I'm alone with you
You make me feel like I am free again
Whenever I'm alone with you
You make me feel like I am clean again
:hug2:
However far away
I will always love you :blobs16: :blobs16: :blobs16:
However long I stay
I will always love you
Whatever words I say
I will always love you
I will always love you :blobs16: :blobs16: :blobs16: :blobs16:
:hug2:
:oops: :cry: :oops: :cry:
:ban:
Εμοιζε η αγαπη μας ωραιο βιβλιο
Τωρα που εσυ θα φύγεις
Στα γονατα θα κανω πώς τα αφηνω
Και
Μια προς μια θα αναπολησω τις σελιδες
Τα προσωπα που τοσο τελεια διεγραφησαν
Οσα θαυμασια και συγκλονιστικα συνεβησαν
Μεσ' απο το βάθος των καλών καιρών,
oι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε.
-Παντα εσυ τ'αστερακι και παντα εγω το σκοτεινο πλεουμενο..
Παντα εσυ το λιμανι και εγω το φαναρι το δεξια..
Το βρεγμενο μουραγιο και η λαμψη πανω στα κουπια..
Ψηλα στο σπιτι με τις κληματιδες,τα δετα τριανταφυλλα,το νερο που κρυωνει..παντα εσυ το πετρινο το αγαλμα και παντα εγω η σκια που μεγαλωνει..Το γερτο το πατζουρι εσυ,ο αερας που το ανοιγει εγω..
Επειδη Σ'αγαπω και σ'αγαπω... :53:
για τις παλιες αγαπες μη μιλας
στα πιο μεγαλα θελω κανω πισω
δεν αντεξαν μαζι και χαθηκαν μακρια
κρυφτηκαν στις σπηλιες χαμενων παραδεισων
ο,τι αξιζει ποναει , κι ειναι δυσκολο
απο το τραγουδι των πυξ λαξ οι χαμενες αγαπες πανε στο παραδεισο
προσωπικα δεν εχω αισθηματα για σενα φιλικα
μοναχα βηματα θιγμενα ερωτικα
που μ αναγκαζουνε να φευγω βιαστικα
προσωπικα εγω τρελλαινομαι το παραμυθι σου
και ναμαι και να φαινομαι
προσωπικα δεν εχω αισθηση
αυτο που ζουμε εαν ειναι αληθεια η παραισθηση.....
.................
Πριγκιπα του παραμυθιου
ετσι μοιαζεις μωρο μου
βλεπω χιλιαδες χρωματα
να λουζουν την ψυχη μου...
για λιγο οταν ερχεσε
την ανοιξη μου φερνεις
χωρις να κανεις τιποτα
με μια ματια με σερνεις...
σε μονοπατια ερωτα
ομορφα μαγεμενα
και να φωτιζουν τα ονειρα
με χαδια κεντιμενα...
Πριγκιπα του παραμυθιου
ηρθες παλι για λιγο
στιχο θα κανω τον καημο
με αστερι θα στον στειλω...
’’Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν' η σκέψης σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησης το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωία να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλο δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.’’
επεστρεφε συχνα και παιρνε με,
αγαπημενη αισθησις επεστρεφε και παιρνε με
οταν ξυπνα του σωματος η μνημη
κι επιθυμια παλια ξαναπερνα στο αιμα
οταν τα χειλη και το δερμα ενθυμουνται,
κι αισθανονται τα χερια σαν αγγιζουν παλι
Κ Καβαφης 1912
So, so you think you can tell Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
And did they get you to trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have you found? The same old fears.
Wish you were here.
Για κάποιον που λατρεύω και ήθελα να ήταν πάντα εδώ!!!
Αλλά είναι εδώ μέσα μου!!!
ολα ειναι ιδια αν δε τ αγαπας
ολα μενουν ιδια οσο δεν τα πας
και ολα αυτα που ειδες γινονται ξανα
μεσα απο τη δικη σου τη ματια
Και στο στόμα
σαπίζουν τα μικρά πτώματα
των πεθαμένων λέξεων,
και δύο μονάχα ζουν
χοντραίνοντας,
"τσογλάνι",
και μια άλλη ακόμα,
θαρρώ:
"ψωμί".
Ησυχία !
Κοιμάται η οικουμένη
ακουμπώντας το τεράστιο αυτί της
πάνω στο χέρι της το ολόστικτο
απ' τα τσιμπούρια των άστρων.
ΑΝΤΙΟ
Ποσοι θα λεν αυτή την ώρα αντιο
Σ'αγαπημενους φίλους
Ποσοι θα κλαινε για τηνε υτυχια που φευγει
Και τα μαντηλια θα ανεμιζουν ατονα
Ωσπου να γινει ο πόνος τους
Ένα σημειο στο οριζοντα
Τα αντιο αυτά δεν τα υποφερω
Εμοιζε η αγαπη μας ωραιο βιβλιο
Τωρα που εσυ θα φύγεις
Στα γονατα θα κανω πώς τα αφηνω
Και
Μια προς μια θα αναπολησω τις σελιδες
Τα προσωπα που τοσο τελεια διεγραφησαν
Οσα θαυμασια και συγκλονιστικα συνεβησαν
Και θα σκεφτω τι κερδισα
Σ'αισθηματα,
Ποσα καινουρια δυσκολα νοηματα διδαχτηκα
Τωρα που εσυ θα φυγεις
Αυτά μου μενουν
Όχι τα αντιο, τα δακρυα και τα μαντηλια...
Σ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ
Δε θα το πεις ουτε σε μενα
Ποιος σε ματιασε
Και σ'επιασε θανατος;
EΠΙΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ
Πηρε μια σφαιρα
Και τη φυτεψε σε μια αδεια γλαστρα
Τουχνε πει ότι ο θανατος
Βγαζει ωραια λουλουδια
ΚΩΣΤΑΣ ΤΑΧΤΣΗΣ- Καφενειο το Βυζαντιο
ΔΙΑΛΟΓΟΣ
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ
Σου είπα:
- Λύγισα.
Και είπες:
- Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα.
Για ένα μήπως τ' άνοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πεις,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδρορρόες των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων τη φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πεις
γι' ανθρώπους που σιγά σιγά λυγίζουν,
το είπες.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
1971
Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιο τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες εκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν•πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Και να αδελφέ μου που μάθαμε
να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα."
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
* Γιάννης Ρίτσος *
Μη γυρισεις
τιποτα μη ζητησεις
για ενα βραδυ
μη με χαραμισεις.....
Πέρασαν χρόνια μα θυμάμαι
τη νύχτα εκείνη της σιωπής
νύχτα που φταίει όταν πονάμε
μα εσύ ποτέ δε θα το πεις.
Τώρα τραγούδια λυπημένα
έχω μονάχα να σου πω
σώματα ξένα όλα για σένα
μα πουθενά δε θα σε βρω.
Σε παίρνει η νύχτα κάθε βράδυ
αυτή που σ' έφερνε παλιά
κι εγώ έχω ακόμα το σημάδι
απ' του Φλεβάρη τα φιλιά...
Μη γεράσεις Άννα, μη γεράσεις.
Πες ψέματα στον άντρα σου.
Σκίσε την πρόσκληση, ακύρωσε το δείπνο.
Ακούμπησε με, όπως τότε, με το γόνατό σου
κάτω από το τραπέζι.
Απόψε, Άννα.
Στο καλύτερο ξενοδοχείο.
Απόψε.
Στο πρώτο σου όνειρο.
Κάνε κουράγιο Άννα.
Πού να 'σαι τώρα;
Ποιος ξέρει πώς περνάς...
Πού να 'σαι τώρα; Αχ πώς αντέχεις;
Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάς
και δίχως ν' αγαπάς αυτό που έχεις...
Χείλια, φρουροί της αγάπης μου που ήταν να σβήσει
χέρια, δεσμά της νιότης μου που ήταν να φύγει
χρώμα προσώπου χαμένου κάπου στη φύση
δέντρα...πουλιά...κυνήγι...
Κορμί, μαύρο μες στο λιοπύρι σαν το σταφύλι
κορμί πλούσιο καράβι μου, που ταξιδεύεις;
Είναι η ώρα που πνίγεται το δείλι
και κουράζομαι ψάχνοντας τα ερέβη...
(Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει
Γ Σεφερης
Σεφέρης και φως. Βγείτε από τα σκοτάδια.
Θάλασσα πλατιά, σ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
Θάλασσα βαθιά, μια στιγμή δεν ησυχάζεις
λες κι έχεις καρδιά
την καρδιά μου τη μικρούλα τη φτωχιά
Όνειρα τρελά που πετούν στο κύμα πάνω
Φτάνουν στην καρδιά και τα νιάτα μας ξυπνάνε
Όνειρα τρελά
και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά
Έχω έναν καημό που με τρώει γλυκά και με λιώνει
Έχω έναν καημό, θα ρθω να στον πω
αδερφή μου εσύ θάλασσα που σ αγαπώ
Κύματα πουλιά, στα ταξίδια σας που πάτε
τα αλαργινά, την πικρή μου λύπη πάρτε
κι από κει μακριά
να μου φέρετε και μένα τη χαρά
Γυμνό φεγγάρι
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που δεν κοιτάζουν
το φεγγάρι στα μάτια
τις νύχτες του Αυγούστου
που είναι ολόγυμνο....
Σταύρος Αμπελάς
Πάντα και πάντα τρέχουμε προς την ελευθερία
Κι αυτή δεν έρχεται ποτέ ~ μάς περιπαίζει
έτσι που τής φορέσαμε αέρινες σκιές
πράγματα χωρίς νόημα ~ εσθήτες λαμπερές
δάφνες ανάπηρες ~ στολές στρατιωτικές
τόσα πολλά ποιήματα κι εξάρσεις...
Πολλά τραγούδια με άγγιξαν με τους στίχους τους, αλλά μόνο 3 θα μείνουν χαραγμένα στην κερδιά μου. Αυτά είναι:
1) Είναι κάτι νύχτες μοναξιάς, που δεν ξημερώνουν... (Ρέμος)
2) Με το ίδιο μακό και με κέφι κακό, φύγαν μέρες... (Αρβανιτάκη)
3) A moment for the poet's play, until there's nothing left to say... (Nightwish)
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.
Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.
Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.
Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
_________________
Ντύλαν Τόμας
στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό...
πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκ' η γραφή
με τι καρδιά
με τι πνοή
τι πόνος και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος
κι αλλάξαμε ζωή...
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ό, τι πιο όμορφο,
Κι ό, τι πιο όμορφο θα ‘θελα να σου πω,
Δε στο ‘πα ακόμα, δε στο ‘πα ακόμα.
Η πιο όμορφη θάλασσα ...
Τις πιο όμορφες μέρες, ...
Κι ότι πιο όμορφο ...
Life is our's, we live it our way
Θα σας παρακαλούσα να μην ξαναγράψετε στην συγκεκριμένη ενότητα
στίχους τραγουδιών..Θα αναγκαστώ να τα μετακινήσω στην Ελληνική μουσική.
Ευχαριστώ :)
Εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο αυτό που λες Bijoux!
Εκτός αν μετακινήσεις ΟΛΟΚΛΗΡΟ το θέμα.
Βλέπεις, ο τίτλος είναι "ΣΤΙΧΟΙ που μας άγγιξαν".
Κι αν μας άγγιξε ένα τραγούδι ολόκληρο, δε νομίζω πως είναι σε θέση οποιοσδήποτε να το ..."λογοκρίνει" αυτό!
Απ' την άλλη βέβαια, μπορεί να μας άγγιξαν οι στίχοι ενός ξένου τραγουδιού. Πού θα το πας τότε; Θα έχει καμιά δουλειά στην Ελληνική μουσική;;;;
Άσ'το, λοιπόν, εδώ που είναι. Απ'τη στιγμή που το θέμα είναι τέτοιο, μη γίνεστε τόσο ...."αυστηροί"!
Αλλιώς... θέστε όρους και κανόνες για τα θέματα συζήτησης που μπορούμε να ανοίγουμε!
Ευχαριστώ,
Κ.
black_velvet
καθόλου δύσκολο ως αδύνατο να το κάνω, πίστεψε με :)
ούτε από τεχνικής απόψεως, ούτε από απόψεως τήρησης των πρόσθετων
κανόνων της ενότητας!
Στίχοι ποιημάτων που σας άγγιξαν καθότι βρίσκεστε στην ενότητα με τα ποιήματα!
Για αυτό άλλωστε και το φόρουμ έχει ενότητες Ελληνικής και Ξένης μουσικής για να γράφετε εκεί τραγουδιστικούς στίχους.
Όσον αφορά την ενότητα μεταφοράς τους
οι ελληνικοί στίχοι στην ελληνική μουσική
οι ξένοι στην ξένη!!
Ούτε δύσκολο ούτε αδύνατον!!
Και οι όροι είναι ήδη γραμμένοι στην τρέχουσα ενότητα.
Καλό είναι προτού γράψουμε να τους διαβάζουμε και λίγο.
Ελπίζω να υπήρξα σαφής!!
Αρκεί να είσαι ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΗ πως πήρες τα σωστά τραγούδια!
Βλέπεις, είναι άπειρα τα έργα ελλήνων ποιητών που μελοποιήθηκαν κάποια στιγμή κι έγιναν τραγούδια. Εξακολουθούν όμως να είναι ΠΟΙΗΜΑΤΑ!
Πρόσεξε λοιπόν να τα ξεχωρίσεις πριν τα μετακινήσεις!
Παράθεση από: "black_velvet"
Αρκεί να είσαι ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΗ πως πήρες τα σωστά τραγούδια!
Βλέπεις, είναι άπειρα τα έργα ελλήνων ποιητών που μελοποιήθηκαν κάποια στιγμή κι έγιναν τραγούδια. Εξακολουθούν όμως να είναι ΠΟΙΗΜΑΤΑ!
Πρόσεξε λοιπόν να τα ξεχωρίσεις πριν τα μετακινήσεις!
τότε θα με βοηθήσεις, δείχνεις να ξέρεις ποιο πολλά από εμένα..
της τέτις δεν πέρνω όρκο τι να είναι; ]για τις παλιες αγαπες μη μιλας
στα πιο μεγαλα θελω κανω πισω
δεν αντεξαν μαζι και χαθηκαν μακρια
κρυφτηκαν στις σπηλιες χαμενων παραδεισων
ο,τι αξιζει ποναει , κι ειναι δυσκολο
απο το τραγουδι των πυξ λαξ οι χαμενες αγαπες πανε στο παραδεισο[/quote]
πυξ λαξ, μελοποίησαν ;
Παράθεση από: "apol"ολα ειναι ιδια αν δε τ αγαπας
ολα μενουν ιδια οσο δεν τα πας
και ολα αυτα που ειδες γινονται ξανα
μεσα απο τη δικη σου τη ματια
εδώ τι λες;
Παράθεση από: "spellbound"Μη γυρισεις
τιποτα μη ζητησεις
για ενα βραδυ
μη με χαραμισεις.....
αυτο;
Παράθεση από: "apol"Θάλασσα πλατιά, σ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
Θάλασσα βαθιά, μια στιγμή δεν ησυχάζεις
λες κι έχεις καρδιά
την καρδιά μου τη μικρούλα τη φτωχιά
Όνειρα τρελά που πετούν στο κύμα πάνω
Φτάνουν στην καρδιά και τα νιάτα μας ξυπνάνε
Όνειρα τρελά
και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά
Έχω έναν καημό που με τρώει γλυκά και με λιώνει
Έχω έναν καημό, θα ρθω να στον πω
αδερφή μου εσύ θάλασσα που σ αγαπώ
Κύματα πουλιά, στα ταξίδια σας που πάτε
τα αλαργινά, την πικρή μου λύπη πάρτε
κι από κει μακριά
να μου φέρετε και μένα τη χαρά
Βουγιουκλάκη αλλά μήπως κάποιος ποιητής να κρύβεται από πίσω;
Παράθεση από: "jcdenton"Πολλά τραγούδια με άγγιξαν με τους στίχους τους, αλλά μόνο 3 θα μείνουν χαραγμένα στην κερδιά μου. Αυτά είναι:
1) Είναι κάτι νύχτες μοναξιάς, που δεν ξημερώνουν... (Ρέμος)
2) Με το ίδιο μακό και με κέφι κακό, φύγαν μέρες... (Αρβανιτάκη)
3) A moment for the poet's play, until there's nothing left to say... (Nightwish)
σε αυτό μην με απαντάς γνωρίζω την απάντηση!!
Παράθεση από: "jcdenton"Life is our's, we live it our way
χμχμχ εδώ άγνοια
ΥΣ Πάντα υπήρξα προσεχτική :wink:
Παράθεση από: "Bijoux"Παράθεση από: "apol"για τις παλιες αγαπες μη μιλας
στα πιο μεγαλα θελω κανω πισω
δεν αντεξαν μαζι και χαθηκαν μακρια
κρυφτηκαν στις σπηλιες χαμενων παραδεισων
ο,τι αξιζει ποναει , κι ειναι δυσκολο
απο το τραγουδι των πυξ λαξ οι χαμενες αγαπες πανε στο παραδεισο
πυξ λαξ, μελοποίησαν ;
]
Παράθεση από: "Bijoux"Παράθεση από: "apol"Θάλασσα πλατιά, σ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
Θάλασσα βαθιά, μια στιγμή δεν ησυχάζεις
λες κι έχεις καρδιά
την καρδιά μου τη μικρούλα τη φτωχιά
Όνειρα τρελά που πετούν στο κύμα πάνω
Φτάνουν στην καρδιά και τα νιάτα μας ξυπνάνε
Όνειρα τρελά
και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά
Έχω έναν καημό που με τρώει γλυκά και με λιώνει
Έχω έναν καημό, θα ρθω να στον πω
αδερφή μου εσύ θάλασσα που σ αγαπώ
Κύματα πουλιά, στα ταξίδια σας που πάτε
τα αλαργινά, την πικρή μου λύπη πάρτε
κι από κει μακριά
να μου φέρετε και μένα τη χαρά
Βουγιουκλάκη αλλά μήπως κάποιος ποιητής να κρύβεται από πίσω;
]
Μάνος Χατζιδάκις[/i]!
(ηΒουγιουκλάκη απλά το ερμήνευσε στην ταινία! :shock: )
[size=18]
Η άρνηση[/size]
Παράθεση από: "black_velvet"
στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό...
πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκ' η γραφή
με τι καρδιά
με τι πνοή
τι πόνος και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος
κι αλλάξαμε ζωή...
[size=18]
Γιώργος Σεφέρης[/size]
Βρε μη μαλώνετε. Τι σημασία έχει που θα είναι το συγκεκριμένο θέμα; Αρκει να υπάρχει ώστε όποιος ή όποια θέλει να γράφει για το αντίστοιχο θέμα
Δεν μαλώνουμε...
Προσπαθούμε να "τα ξαναβρούμε...."!
Όχι όμως μεταξύ μας! - δεν τα "χάσαμε" και ποτέ! ;-)
αλλά με τους κανόνες της συγκεκριμένης ...ενότητας! ]
Είμαστε παιδιά κι ήσουνα εσύ
μέσα στ' όνειρο φλόγα ζεστή
Τώρα πως μπορείς να 'σαι σ' άλλη αγκαλιά
Πως μπορείς και γελάς
πως μπορείς και ξεχνάς τα παλιά
Καίγομαι γλυκά στη φλόγα σου
Νιώθω σαν Θεός στο σώμα σου
Γίνομαι καπνός που σε τυλίγει - με ένα φιλί
Και σε αγγίζει - κάθε στιγμή
Joyce Kilmer. 1886–1918
Trees
I THINK that I shall never see
A poem lovely as a tree.
A tree whose hungry mouth is prest
Against the sweet earth's flowing breast;
A tree that looks at God all day,
And lifts her leafy arms to pray;
A tree that may in summer wear
A nest of robins in her hair;
Upon whose bosom snow has lain;
Who intimately lives with rain.
Poems are made by fools like me,
But only God can make a tree.
My Love Is Like A Red Red Rose
Oh, my love is like a red, red rose
That's newly sprung in June
Oh, my love is like a melody
That's sweetly played in tune
As fair art thou, my bonnie lass,
So deep in love am I
And I will love thee still, my dear,
Till all the seas gang dry.
Till all the seas gang dry, my dear,
Till all the seas gang dry
And I will love thee still, my dear,
Till all the seas gang dry.
'Til all the seas gang dry my, my dear
And the rocks melt with the sun
And I will love thee still, my dear
While the sands of life shall run
But faretheewell, my only love
Oh, faretheewell a while
And I will come again, my love
Tho' 't were ten thousand mile
Tho' 't were ten thousand mile, my love
Tho' 't were ten thousand mile
And I will come again, my love
Tho' 't were ten thousand mile.
μερες που ειναι αποφευγω να εμπλακω στη συζητηση αν πρεπει η οχι να μεταφερθει το θεμα.....
ετσι για την ωρα σας στελνω τις θερμοτερες ευχες μου για την γιορτη της αγαπης να περασετε ολοι καλα..............
ΑΠ, επίσης! ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ και σε αναμένω!
Ω! ΓΛΥΚΥΤΑΤΟΝ ΜΟΥ ΕΑΡ!
"giati emeis den tragoydame gia na ksexorisoyme aderfe moy ap'ton kosmo,
emeis tragoydame gia na smiksoyme ton kosmo".
I. Ritsos
" i moira kai o kairos to eixan orisei ston kosmo ayto na rikso mpetonia
kai i nyxta xilia xronia na gyrisei. sto telos tis giortis na tragoydisei
aytos poy den egnorise genia kai toy kaimoy tin porta na xtypisei ".
M. Eleytherioy
Πάρε με αγκαλιά και πάμε - Ε. Αρβανιτάκη
various
Το κάθε έργο πρέπει να έχει στο θέμα του το (1ο) όνομα του ποιητή ή συγγραφέα και (2ο) τον τίτλο του έργου.
Αν είναι δική σας μετάφραση τότε στον τίτλο συμπληρώνετε (3ο) μετάφραση όνομα σας ή προσωνύμιο.
(Τα ανωτέρω ως θέμα είναι υποχρεωτικά αν παραληφθούν θα μεταφερθεί το post σας στα διάσπαρτα όποτε θα έχετε 15 ημέρες χρόνο να το διορθώσετε και να το επαναφέρετε οι ίδιοι εδώ)
περιμένω με pm το όνομα του ποιητή ή συγγραφέα, σε εύλογο χρονικό διάστημα, των ποστ που ανάρτησες!!!!
Η συνέχιση του διάλογου για τους κανόνες και την διαδικασία σε αυτό το θέμα αν μη τι άλλο χαλαει το ίδιο το θέμα.
Ανέβασα νέο θέμα ειδικά για να το συζητήσουμε και να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα.
Άρα καλύτερα εκεί διότι η συνέχιση διάλογου για την διαδικασία σε αυτό το θέμα είναι εκτός θέματος τουλάχιστον.
Ευχαριστώ και σίγουρα δεν επανέρχομαι εδω για το διαδικαστικό αν συνεχίσει όμως εδω αυτός ο διάλογος και όχι όπου πρέπει θα υποχρεωθούμε ξανά κάνουμε διασπάσεις.
Ευχαριστώ και για τα διαδικαστικά θέματα που πρόεκυψαν εδω http://www.a33.gr/viewtopic.php?t=5961
Για σας θα κανω μια καλυτερη τιμη
ειπε το Τιποτα στο Κατι
κι εκεινο το ηλιθιο τοχαψε
αφιερωνω αυτους τους στιχους της Κικης Δημουλα σε οποιους μπορουν να τους πουν κατι..........................
Όλος ο έρωτας σε ένα κύπελο πλατύ σαν τηνγη,
τον έρωτα με αστέρια και αγκάθια σου έδωσα
Πάμπλο Νερούδα
Ω του δέντρου καρπέ
τρέμεις, θα πέσεις
Ποιο μυστικό να σ' έμαθε
η νύχτα
τώρα που η μπόρα παγερή το μάγουλό σου
το πορφυρένιο μάγουλο, σκεπάζει
Σωπαίνεις και δεν απαντάς
Μα ποιος μιλάει ακόμη ?
Νιτσε
I did what I thought was right
All for the love of my life
I know it's sad but true
Something is very wrong
Condemned to suffer so long
For a love so true
The question that lies within
Is so hard to understand
It still tears at me
And in my dying breath
My heart holds no regrets
I wouldn't change a thing
My spirit begins to rise to the heavenly skies
Just to be shunned away by you
Now all I want is to die, no streets of gold in the sky
And I wash my hands of you
Iced Earth
Τις δύσκολες λέξεις
μαλακώνω με φιλιά.
Ακουμπώ προσεκτικά
το σώμα μου στο στίχο
συγχρονίζομαι
όπως παιδί ταίριαζα την ανάσα μου
με τη ροδακινιά
ή τη γάτα που αγαπούσα.
Τρίβονται τότε στα χέρια μου
νήματα~νοήματα
κι είναι φορές
που αναζητώ τρελλά τη γομολάστιχα.
Ηρώ Νικοπούλου
αλιμονο σε αυτους που δεν αγαπησαν...
αλιμονο σε αυτους που δεν γνωρισανε
ζωη την ομορφια σου δεν χαρηκανε...
Ας ανεβούμε ψηλά
ας κοιτάξουμε μακριά
για να γίνουμε ξανά, ένα.
Στης ψυχής μου τα κρυφά
είναι όλα φανερά
μια καρδιά σε δυο κορμιά, ένα"......
ΕΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Θέλω λοιπόν να σου εμπιστευθώ
κάποιες πολύ σπουδαίες απορίες μου.
Πώς κρύφτηκε όλο το πέλαγος στα μάτια σου.
Πόσοι ανεμόμυλοι λυμαίνονται την ψυχή μου.
Γιατί απ' όπου κι αν ξεκίνησα,
έφτανα πάντα σε μια απουσία.
Πώς κάρφωσες τον ήλιο στην παλάμη σου.
Πώς ζούνε τόσα χρόνια οι ευκάλυπτοι
μέσα στη θλίψη τους...
Πώς χωράει, αλήθεια, τόσος Θεός
σ' ένα μικρό, κόκκινο ρόδι.
(Α.Παπαδάκη)
Θα σε θυμάμαι πάντα,
όχι για τις ωραίες στιγμές που περάσαμε μαζί
μα για τις πικρές εμπειρίες που απέκτησα κοντά σου.
Θα σε θυμάμαι πάντα,
σαν το ανώτερο ιδανικό που πλησίασα, άγγιξα
μα ποτέ δε μπόρεσα να το κάνω δικό μου
Μέσα στο κλειστό δωμάτιο
υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις
αν έχεις χέρια να τα αγγίξεις
μπορείς να βρεις το κλειδι
να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας
ολανοιχτος
γυρεύοντάς τα...
Λενα Παππα -Το δωμάτιο
Γεννήθηκα την εποχή του χαλκού
τώρα δεν με θυμάται πια κανένας
σκεπάσαν τους βωμούς μου δάφνες και φρύγανα.
Πικραμύγδαλο, συ έρωτά μου
ήπια τρία βαρέλια ρετσίνα στην Δόμνα
χτες, για να ξεχάσω
ρούφηξα τον Aλιάκμονα, τον σφοδρό Bαρδάρη
οι λιμναίοι οικισμοί της Θεσσαλίας
μείναν ξεροί για χάρη σου
Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,
αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπώ
Μοσκώφ Κωστής
Διάλογος
Ανάμεσα σε μένα και σε μένα
Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς
γι' ανθώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.
Κική Δημουλά..
ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ
'Ελα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά.
Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο,
να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος.
Να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο,
να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω.
Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου,
για να μάθεις πια να μην κλωτσάς.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
ΕΡΩΤΑΣ
Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Η ΘΑΛΑΣΣΑ
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.
Ντίνος Χριστιανόπουλος ..ειναι απίστευτος!
Pyx Lax
monaxia mou ola..
monaxia mou tipota..
mi m afineis twra..
pou einai ola pio dyskola :cry: :cry: :cry:
Sχέτλιοι εστέ Θεοί,ζηλήμονες εξόχων άλλων
Οι τε Θεαίς αγάεσθε παρ'ανδράσιν αυνάζεσθαι
Αμφαδίην,ην τίς τε φίλον ποιήσετ'ακοίτην
(Σκληροί που είσαστε Θεοί,ζηλιάρηδες,πιό πολύ απ'όλους
και οργίζεστε με τις θεές που με θνητούς πλαγιάζουν
αν κάποια φονερά όποιον ποθεί,στο στρώμα της τον ρίξει)
ΌΜΗΡΟΣ/ΟΔΥΣΣΕΙΑ έ(στίχοι 118-120)
Παράθεση από: "Rakendytos"Ντίνος Χριστιανόπουλος..ειναι απίστευτος!
ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ
Μην αργείς.Τούτο μόνο σου λέω.Μην αργείς
Γιατί σε λίγο,σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είν' τα γηρατειά,
πως είν' ο χειμώνας,πως είν' ο θάνατος.
Μην αργείς.
Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια,
κι' απ' τους δρόμους που περνάς.
Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.
Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.
Ολα ξέρουν τ'ονομά σου.
Μην αργείς.
Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι' απ' το να'ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάιδισμα,σαν γέλιο πρωινό.
Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχωμαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,
είναι γιομάτοι πλάνεμα, οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν,χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.
Μην αργείς. Γιατί ώσπου να'ρθεις,
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια, κι' όλους τος γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω ,είναι σα να πεθαίνω.
Γι' αυτό. Μην αργείς.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
[/i][/color]
Του γλυκού παράπονου
Να στερηθώ το θαύμα μη μ' αφήσεις
στα μάτια σου να χάνομαι και να 'χω
τη νύχτα ν' ακουμπάει στο μαγουλό μου
το ρόδο της ανάσας σου μονάχο.
Πονώ που ειμ' εδώ,σ' αυτή την όχθη,
κορμό χωρίς κλαδιά στη ερημιά του
χωρίς χυμό χωρίς πυλό και άνθη
για το σαράκι μες στα σωθικά του.
Αν είσαι ο κρυμμένος θησαυρός μου
η σταύρωση και η νωπή μου θλίψη
κι εγώ σκυλί της επικράτειας σου
αυτό που έχω κερδίσει ας μη μου λείψει
και που στολίζει τώρα τα νερά σου
με φύλλα από το φθινόπωρο μου.
F.G.Lorca[/i][/color]
Blachmore's Nights
Ocean Gypsy
Tried to take it all away,
Learn her freedom... just inside a day,
And find her soul to find there fears are laid...
Tried to make her love their own,
They took her love... they left her there,
They gave her nothing back that she would want to own...
Gold and silver rings and stones,
Dances slowly off the moon,
No one else could know, she stands alone...
Sleeping dreams will reach for her,
She can not say the words they need,
She knows she's alone and she is free...
Ocean Gypsy of the moon,
The sun has made a thousand nights for you to hold...
Ocean Gypsy where are you?
The shadows followed by the stars have turned to gold...
Turned to gold...
Then she met a hollow soul,
Filled him with her light and was consoled,
She was the moon and he the sun was gold...
Eyes were blinded with his light...
The sun he gave reflected back the night
The moon was waning, almost out of sight...
Softly Ocean Gypsy calls...
Silence holds the stars a while,
They smile sadly for her where she falls...
Just the time before the dawn,
The sea is hushed the ocean calls her,
Day has taken her and now she's gone...
No one noticed when she died,
Ocean Gypsy shackled to the tide,
The ebbing waves, the turning spreading white...
Something gone within her eyes,
Her fingers, lifeless, stroked the sand,
Her battered soul was lost,
She was abandoned...
Silken threads like wings still shine,
Wind swept pleasures still make patterns in her lovely hair... so dark and
fine...
Stands on high beneath the seas, cries no more, her tears have dried...
Ocean weep for her, the ocean sighs...
«Η αλληλογραφία θα διενεργείται εφ΄απλού δελταρίου επί του οποίου θα αναγράφονται ολίγαι λέξεις υπό την έννοιαν ότι ο αποστολεύς υγιαίνει»
"Η ΔΙΑΤΑΓΗ"
Είμαι καλά,Μητερούλα...αυγή μου...
Σπεύδω να καλοπιάσω τον φόβο σου. Είμαι καλά.
Κάθομαι κάτω απ’ τον ίσκιο της λύπης μου,
κι αφήνω την πένα μου να κλάψει ... Μάνα ...
Τρέμουλα των χεριών ....
Χιόνια που ξεφεύγετε απ’ τη μπολιά ...
Στεναγμέ που μετράς το μισεμό μου ...
Είμαι καλά.
«Πρώτον, Σεβαστή μου ...»
«Πρώτον έρχομαι να ερωτήσω ...» Μα δε ρωτώ.
Εδώ δεν ρωτούν. Εδώ όλοι «είναι καλά ...»
Κι ας ανεμίζονται οι κρεμάλες από πάνω τους.
Κι ας τρώει τα πόδια του η ύαινα, η πίσσα ...
Όλοι είναι καλά.
«Πρώτον, Μητερούλα ... Υγείαν έχω».
Και το στήθος μου φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό.
Κι ο ραβδιστής μετράει την ώρα του στα πλευρά μου.
«Πρώτον, Μητερούλα ... Μα συχώρα με και σήμερα».
Συχώρα με και σήμερα που δε θα μάθεις την αλήθεια.
Η αλήθεια γέρασε και δεν ταξιδεύει.
Δεν περνά τη θάλασσα.
Η αλήθεια, Μανούλα, είναι βόλι. Και δεν θα στην πω.
«Είμαι καλά».
Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα.
Μα έχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου.
Μα συχώρα με. Συχώρα με, και σήμερα
για τα χίλια «είμαι καλά».
Τα χίλια ψέμματά μου.
Πήρα ξανά για να σου γράψω.
Έχω την κάρτα μου στα γόνατα.
Και τη χαιδεύω σαν περίλυπο πουλί.
Το χέρι πια το γράφει μοναχό του
το μικρό, το πικρό του, μάθημα:
«Είμαι καλά».
Ξέρω ... – Αχ, Μητερούλα ...-
Ξέρω, πως σου στέλνω κάθε μέρα,
τη ταχτική δόση της πικρίας μου. Ξέρω,
πως τη χαϊδεύεις τούτη τη ψευτιά μου ...
Πως τη ραίνεις με δάκρυα και παραμιλάς. Ξέρω.
Μα δεν κάνει φτερά άλλη λέξη από δω...
«Είμαι καλά».
Μπορείς, ακριβή μου, να τη διαβάσεις και δίχως φως.
Δεν είναι καν ανάγκη να τη διαβάσεις.
Φτάνει μόνο να ‘ρθει, να ακουστεί στην εξώπορτα ...
η φωνή του ταχυδρόμου.
Τότε Μανούλα, μπορεί και να μην είμαι καλά.
Μα εσύ να πιστέψεις την γραφή μου:
«Είμαι καλά».
Είμαι καλά ... Αφού μπορώ να σέρνω το μολύβι.
Είμαι καλά ... Αφού μπορώ και το ψελλίζω.
Είμαι καλά ... Αφού μπορώ και αραδιάζω στο χαρτί,
τα τσακισμένα τούτα λόγια:
«Είμαι καλά».
Αχ, να μπορούσα να ‘χα έναν ουρανό
γεμάτον από ψεύτικα τέτοια πουλιά.
Και να τα ‘χυνα στο διάστημα ...
Για να ΄ρχονται – κι όταν εγώ δεν θ’ ανασαίνω.
Να ‘ρχονται και να ραμφίζουνε το τζάμι του σπιτιού μας.
(Αυτό που κυττάζει κατά τη θάλασσα).
Και να κελαϊδούνε. Να κελαϊδούνε σμήνη τις ψευτιές:
«Είμαι καλά».
Μανούλα εσύ ... Εσύ που διαβάζεις με τα δάκτυλα.
Εσύ που μιλάς την γλώσσα των χεριών ...
Ακούμπα τα χείλη σου στο χαρτί.
Εσύ όπως έβρισκες, σαν ήμουνα παιδί, τον πυρετό μου ...
Και διάβασες στο άγραφο χαρτί. (Σβήσε το «καλά»).
Και διάβασε από την καρδιά μου:
Μάνα ... Αχ ... Μάνα, Μάνα ...
Το κορμί που κανάκεψαν τα χέρια σου.
Έλιωσε σήμερα κάτω απ’ το λιθάρι.
Η φωνή που νανούριζε τον ύπνο σου.
Βέλαξε κατ’ από το μαχαίρι.
Μα εσύ, γέλα, ακριβή μου. Γέλα ...
Πες πως ξύπνησες απ’ όνειρο κακό.
Και γέλα να το διώξεις.
Γέλα. Κι εγώ – ησύχασε Μανούλα –
«Είμαι καλά».
Σήμερα μου χύσανε το φώς μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Χτες κάψανε τα νύχια μου.
Τρόμοι μου πήραν την μιλιά μου. Είμαι καλά.
Σεισμοί γκρεμίσανε τα φρένα μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Αύριο θα με σταυρώσουν.
Είμαι καλά. Είμαι καλά ... Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μυαλό για να σκεφτώ.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μιλιά να το φωνάξω.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω χέρι να το γράψω.
Γι’ αυτό, το σκάβω, το σμιλεύω επιτύμβιο.
Πάνω σ’ αυτό το ανεμόδαρτο γκρεμνό ...
Σ’ αυτό το τρελό Νεκροταφείο,
πως όλοι οι νεκροί του:
«Ε Ι Ν Α Ι Κ Α Λ Α !!!»
Μενέλαος Λουντέμης στο νησί της Μακρονήσου..
When the children cry
White Lion
Little child
Dry your crying eyes
How can I explain
The fear you feel inside
Cause you were born
Into this evil world
Where man is killing man
And no one knows just why
What we have become
Just look what we have done
All that we destroyed
You must build again
Chorus:
When the children cry
Let them know we tried
Cause when the children sing
Then the new world begins
Little child
You must show the way
To a better day
For all the young
Cause you were born
For all the world to see
That we all can live
With love and peace
No more Presidents
And all the wars will end
One united world
Under God
Chorus:
When the children cry
Let them know we tried
Cause when the children sing
Then the new world begins
What we have become
Just look what we have done
All that we destroyed
You must build again
No more Presidents
And all the wars will end
One united world
Under God
When the children cry
Let them know we tried
When the children fight
Let them know it ain't right
When the children pray
Let them know the way
Cause when the children sing
Then the new world begins
[size=18]Lonely Day [/size] ->SYSTEM OF A DOWN
Such a lonely day
And its mine
The most loneliest day of my life
Such a lonely day
Should be banned
It's a day that I can't stand
The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life
Such a lonely day
Shouldn't exist
It's a day that I'll never miss
Such a lonely day
And its mine
The most loneliest day of my life
And if you go, I wanna go with you
And if you die, I wanna die with you
Take your hand and walk away
The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life
Life
Such a lonely day
And its mine
It's a day that I'm glad I survived
:( :( :( :( :(
Φ υ σ ά ε ι . . .
. . . Κύριε αμάρτησα ενώπιόν σου
ονειρεύτηκα πολύ
έτσι ξέχασα να ζήσω
μόνο μ' ένα μυστικό που τόχα μάθει από παιδί
ξαναγύριζα στον πραγματικό κόσμο
αλλά κανείς δεν με γνώριζε
σαν τους θαυματοποιούς
που χάρισαν όλη μέρα το χαμόγελο στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στη σοφίτα τους
πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους
ζήσαμε πάντα αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε,
για λίγο . . .
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
ειμαστε κιολας νεκροι.
"
( ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ ) [/i][/color]
Μάτια καστανά χείλη άβαφα,
όσα δεν μιλούσα σου τα γραφα,
κάθε γράμμα κι ένα τάμα,
κάθε λέξη πανικός
της αγάπης ο πληθυντικός.
Χρόνια και χρησμοί με δικάσανε
κι όσοι αγαπούσα με χάσανε,
το κορμί μου φυλακή μου
κι η καρδιά ισόβια
στης ανάγκης τα υπόγεια.
Μάτια καστανά που βαφτίστηκα
για δική σας χάρη πουλήθηκα,
στα παζάρια και τα ζάρια,
σε ληστές και πειρατές,
στης αγάπης της λυκοπορίες.
Μίλα σιγά κάτι γίνεται,
μη ρωτάς πολλά ποιος ευθύνεται,
ένα βλέμμα, ένα ψέμα,
ένας λόγος άσκοπος,
της αγάπης κατάσκοπος.
Μάτια καστανά χέρι σίγουρο,
στόμα μου γλυκό και παρήγορο
και τα λάθη και τα πάθη
ακριβά διόδια
στης αγάπης τα εισόδια.
Γκανάς Μιχάλης
«Έχω ελπίδα μέσα μου, θα ψάξεις να την βρεις; Έχω μια αίσθηση τυφλή που μου γελάει. Ζω στην αλήθεια ή πρέπει να ξυπνήσω; Κλείσε τα φώτα να μην με δεις να κλαίω. Είναι σκοτάδι. Το φοβάμαι το σκοτάδι. Όλα είναι μαύρα κι εγώ θέλω να δω. Ψάχνω τα μάτια σου και το χαμόγελό σου. Αγκάλιασέ με. Δεν είμαι ο εχθρός σου. Κουλουριασμένος περιμένω για γαλήνη μα η κόλασή μου είναι μέσα στο μυαλό και δεν υπάρχει μέρος που να μην με φτάνει. Αγκάλιασέ με, αιμορραγώ και σε αγαπώ. Το ξέρω, μοιάζει απαίσια η λέξη. Έχει μια νότα που θυμίζει τα παλιά. Ίσως να σκίσω τα μάτια μου με δάκρυ και να'ναι ψεύτικα όλα μου τα νιώθω. Είμαι σε βάρκα σε ποτάμι και φοβάμαι. Πάει μονάχη της και δε ρωτώ γιατί. Χαμογελώ γιατί θυμάμαι την μορφή σου και μοιάζει ακίνδυνη η επόμενη στροφή. Μην πλησιάζεις, θέλω να ξεχάσω κι αν πλησιάσεις θα βρω τον εαυτό μου. Έχει η ψυχή μου ξεσκιστεί και θα ξεράσω. Αχ, πόσο θα'θελα της λογικής τους νόμους. Κλείνω το στόμα και θολώνω τα μάτια. Σε λίγο η αναπνοή μου θα πεθάνει. Θα σε θυμάμαι πάντα. Ζήσε για μένα. Μόνη σου δεν κινδυνεύεις...»
ΌΤΑΝ ΓΕΡΝΩ ΣΤΑ ΒΡΑΔΙΑ
''Όταν γέρνω στα βράδια,ρίχνω τα δίκτυα της θλίψης μου
στα ωκεάνια,μάτια σου.
'Οταν γέρνω στα βράδια,βρίσκω την μοναξιά μου
μα και στην πιο ψηλή ,φωτιά
Και σάμπως νά'ναι ναυαγός τα χέρια της κτυπά,τα χέρια της,
παν'απο τα μάτια σου που χάνονται σου στέλνω κόκκινα σινιάλα
σινιάλα που κτυπούν προς τα κύματα,στην άκρη κάποιου φάρου
μα εσύ'σαι τόσο μακρυνή,τόσο δικιά μου είσαι,
κορίτσι εσύ που μέσα σου,πόνους,σκοτάδια κρύβεις
κι από το βλέμμα σου στιγμές,προβάλλει αυτή του φόβου,
πάνω απο τα μάτια σου που χάνονται,σου στέλνω κόκκινα σινιάλα,
σινιάλα που κτυπούν προς τα κύματα,στην άκρη κάποιου φάρου.
Όταν γέρνω στα βράδια,ρίχνω τα δίκτυα της θλίψης μου,
στο κύμα που βογγά,στα ωκεάνια μάτια σου.
Τα νυκτοπούλια ραμφίζουν απο τα αστέρια,
που λάμπουν όπως η ψυχή μου να σ'αγαπάει
η νύκτα καλπάζει σε σκοτεινή φοράδα
σκορπίζοντας στους κάμπους γαλάζια στάχυα.''
Pablo Nerouda....
Κοιμήσου τώρα, κλειστ' τα μάτια
ανάσα μου μοσχοβολιά.
Κήπος βαθύς, γλυκό ποτάμι
στο προσκεφάλι τα μαλλιά.
Ο ύπνος ήρθε και σου φέρνει
κοπάδι κίτρινα πουλιά
μάτια μου
φως των ομματιών μου
μάτια μου
μάτια από μέλι και φιλιά.
Στην πόρτα στέκει τ΄όνειρό σου
κορίτσι μου μην πας μακρυά
εδώ κοντά, γύρω στο σπίτι
εξω στον δρόμο, είν' ερημιά
Ακόμη πόσο θε να σ΄έχω
δεμένη με χρυσή κλωστή
μάτια μου
φως των ομματιών μου
μάτια μου
κόσμε, αγάπη μου χρυσή.
Ιάκωβος Καμπανέλλης
(ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ) Από το ''ΣΑΡΚΙΝΟ ΛΟΓΟ''
Τί όμορφη που είσαι]
Στην αναζήτηση του πάθους
Οι ανάσκελοι μας ελιγμοί γεννούν ένα καινούργιο χορό….
Μάτια μου,
που άλλη μετάφραση όμοια δεν έχετε δει για τον έρωτα,
αφεθείτε στην όψη του, με όλη σας την όραση
& βρείτε το σώμα που θα σας φέρει μέσα μου….
Θέλω να δω ψυχή & ύλη να μπερδεύονται
μέσα στις ρίζες τους …
Θέλω να συμβεί μια συνάντηση που θα είναι η πρώτη
για τον κόσμο όλο…
Χορός υποτακτικός και απόλυτος αιχμαλωτίζει
τα χέρια, τους ώμους, τους μηρούς, τον κορμό…
προστάγματα πρωτόγονου αναστεναγμού
από ερωτικό υψόμετρο έρχονται…
στην υψοφοβία μου επιστρέφω με άλλο δέρμα
με άλλη υπόσταση…
& με μια γέννα να υφέρπει στη μήτρα μου από πάθος …
-δε φοβάμαι-
φλογισμένα παράθυρα με παραδίδουν
στην θέα του ονείρου μας…
οι ανάσκελοι μας ελιγμοί περιφέρονται
από δωμάτιο σε δωμάτιο
και αναμορφώνουν χρόνο και χώρο μέσα από
την τρελή τους ένταση…
μην κάνεις πως σταματάς να δεις…
το πάθος είναι τυφώνας δεν υπάρχει περιθώριο
ενσωματώσου τώρα που προλαβαίνεις να ζήσεις
ερημική ανατολή το πρόσωπο σου φωτίζει
& ο ήλιος θρέφει τα παραθυρόφυλλα της μνήμης σου
σε μια θύμηση που καίει τα σπαρτά της συνουσίας μας
που είναι το πάθος που παραλύει δυο κόσμους ταυτόχρονα;
-την ίδια στιγμή-
Τον δικό σου και τον δικό μου….
Και έναν τρίτο ακόμα…
Τον δικό μας…
Πότε θα συναντηθούμε;
Και ποιος άνεμος θα χαλινέψει το παράλογο που δέρνει τα κορμιά μας
Πες μου…
παράφρονας αφορισμός του ποτέ
οι λέξεις που δεν ξεστομίσαμε ακόμα…
στα χείλη μας η άνοιξη που δεν μας αγάπησε
χαράζει πληγές και ματώνουμε…
ΑΓΝΩΣΤΗ..
ΧΑΣΑΜΕ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΙΛΙ PABLO NEROUDA
Χάσαμε πάλι αυτό το δείλι.
Κανείς δε μας είδε απόψε με ενωμένα τα χέρια
ενώ η γαλάζια νύχτα έπεφτε πάνω στον κόσμο.
Από το παράθυρο μου είδα
τη γιορτή της δύσης πάνω στούς μακρινούς λόφους.
Καμιά φορά σαν ένα νόμισμα
άναβε ένα κομμάτι ήλιου ανάμεσα στα χέρια μου.
Εγώ σε θυμόμουνα με την ψυχή σφιγμένη
από εκείνη τη θλίψη μου που εσύ ξέρεις.
Τότε που ήσουνα;
Ανάμεσα σε ποιούς ανθρώπους;
Λέγοντας ποιά λόγια;
Γιατί θα έρθει σε σένα ξαφνικά όλος ο έρωτας
όταν νιώθω θλιμμένος,και σε νιώθω μακρινή;
Το βιβλίο που πάντα παίρνουμε το δείλι έπεσε,
και το παλτό μου κύλησε στα πόδια μου σαν λαβωμένος σκύλος.
Πάντα,πάντα απομακρύνεσαι τα βράδια
εκεί που τρέχει το δείλι σβήνοντας αγάλματα....
ΠΡΙΝ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΩ PABLO NEROUDA
Πρίν σε αγαπήσω,τίποτα δεν ήταν
δικό μου:όλο βωλόδερνα στους δρόμους:
τίποτα αξία κι όνομα δεν είχε:
έλπιζε ο κόσμος μόνο στον αέρα.
Είχα γνωρίσει σταχτερά σαλόνια,
τούνελ κατοικημένα απ'το φεγγάρι,
στέγαστρα άπονα που αποχαιρετιόνταν,
ερωτήσεις που επέμεναν στην άμμο.
Βουβά ήταν όλα,πεθαμένα κι άδεια,
πεσμένα,ξεπεσμένα κι αφημένα,
ήταν αναλλοτρίωτα όλα ξένα,
όλα ήταν κανενός κι όλα των άλλων,
ώσπου η φτώχεια σου κι η ομορφιά σου
γέμισαν το φθινόπωρο με δώρα...
ΦΡΑΝΣΟΥΑΖ ΑΡΝΤΙ
''Κι άν φύγω πρίν από σένα
Να ξέρεις πώς θα είμαι εκεί
Θα γίνω ένα με τη βροχή τον άνεμο
Τον ήλιο και τα στοιχειά
Για να σε χα'ι'δεύω συνέχεια
Ο αέρας θα είναι χλιαρός και ελαφρύς
όπως σ'αρέσει
Κι άν δε το καταλάβεις
Γρήγορα θα μ'αναγνωρίσεις
Γιατί τότε θα γίνω κακός
Θα γίνω ένα με μια θύελλα
Για να σε βλάψω,να σε παγώσω
Ο αέρας θα είναι απελπισμένος σαν τον πόνο μου
Κι άν πάλι μας ξεχάσεις
Θα πρέπει ν'αφήσω τη βροχή
Τον ήλιο και τα στοιχειά
και να σ'αφήσω αληθινά
και θα χωρίσουμε
Ο αέρας θα γίνει ένα τίποτα
σαν τη λήθη...''
ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ
'Αν ποτέ
σ'έχανα...
Θα δεχόμουν
Να κατέβω
Στον 'Αδη
ψάχνοντας
Για να σ'εύρω.
Η Ζωή
κι όχι ο θάνατος
Μας έχουν χωρίσει
Και οι πύλες
του 'Αδη
ΖΩΝΤΑΝΗ
Με κλείδωσαν
εντός τους
Ο θάνατος του Μύρωνα
Το ξέρω, δεν αξίζει τόση επιμονή
μέσα στην εκμηδένιση. Και όμως, χρόνια
μετά, ο Μύρωνας θα γίνει μουσική και φώτα
αίμα και γέλιο ενός παιδιού, σπαρμένοι
αγροί και θάλασσες, κι όλα τα μάτια των παιδιών
θα τον θυμίζουν γέροντας σα στάχυα
από ψιλή βροχή στα πεζοδρόμια. Εκείνος
ανεπανάληπτη φωνή μέσα μου θα σωπαίνει
ανάβοντας την ομορφιά στο σκοτωμένο νόημα
που η ζωή περιέχει. Γιατί τον είδα πόσο
καρτερικά φυτεύτηκε για πάντα, ψιθυρίζοντας
«ήμουν πολύ νέος για θάνατο, θα επιστρέφω πάντα
τα καλοκαίρια, όσο υπάρχεις, κι ύστερα
θα σταματήσουν όλα»
Θεέ μου, ετοιμάζεις
κόσμο απατηλό, ατρικύμιστο για το χαμό μου
Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου (1960)
αυτος ο ανθρωπος θα σε καταδιωκει
σαν ενοχη που δεν ξεπληρωσες ποτε
κι'αν στην επομενη ζωη του πεις το οχι
παλι μπροστα σου θα τον βρεις θελεις δε θες.
Παράθεση από: "Rakendytos"Ο θάνατος του Μύρωνα
Το ξέρω, δεν αξίζει τόση επιμονή
μέσα στην εκμηδένιση. Και όμως, χρόνια
μετά, ο Μύρωνας θα γίνει μουσική και φώτα
αίμα και γέλιο ενός παιδιού, σπαρμένοι
αγροί και θάλασσες, κι όλα τα μάτια των παιδιών
θα τον θυμίζουν γέροντας σα στάχυα
από ψιλή βροχή στα πεζοδρόμια. Εκείνος
ανεπανάληπτη φωνή μέσα μου θα σωπαίνει
ανάβοντας την ομορφιά στο σκοτωμένο νόημα
που η ζωή περιέχει. Γιατί τον είδα πόσο
καρτερικά φυτεύτηκε για πάντα, ψιθυρίζοντας
«ήμουν πολύ νέος για θάνατο, θα επιστρέφω πάντα
τα καλοκαίρια, όσο υπάρχεις, κι ύστερα
θα σταματήσουν όλα»
Θεέ μου, ετοιμάζεις
κόσμο απατηλό, ατρικύμιστο για το χαμό μου
Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου (1960)
φιλε Ρακ η μπουκαλα του μπαρμπα Αλεξανδρου εχει αδειασει
Είπες, κάποτε αυτά τα ποιήματα θ’ αγαπηθούν πολύ
θα τοιχοκολληθούν, να τα διαβάσουν όλοι.
Μια μέρα θα υγράνουν μάτια και χείλη
θα τα διαβάσουν κάτω από φανοστάτες, σε βροχερές συνελεύσεις.
Τέλος, καθώς πολλούς θα τυραννήσουν, θα καούν
ή θα ταφούν σ’ ανήλια σπουδαστήρια –κι είπες πάλι
ίσως ο άνεμος μιας δροσερής αυγής να τα σκορπίσει.
Νικος - Αλεξης Ασλανογλου
[size=18]σαν εφυγα από το γραφείο μου Παρασκευη βραδυ
Κολοκοτρωνη
Βουλης,
Αγγελου Γεροντα
ξεστρατισα
κι αντι να ακολουθησω το δρομο προς το σπιτι μου
βρέθηκα σε μια γωνια της Πλακας
σηκωσα τα ματια μου και ειδα τον σκοτεινασμενο ουρανο
και
ετσι χωρις λογο
μου ηλθε ενα τραγουδι
στα χειλη μου, στην καρδια μου
δεν ξερω τι με πιανει μερικες φορες
αραγε, μου εχει ξανασυμβει
που να θυμηθω τωρα
δεν δουλευει η μνημη δουλευει η καρδια τοσο εντονα, που δεν αφηνει τιποτε αλλο να δουλεψει
περιεργα πραγματα
ανεξηγητα
και να δεις
να δεις
νομισα, οτι ησουν διπλα μου
και το ακουγα από τα χειλη σου
Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε
μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ'τα χείλη σου
Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει
Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε
σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ' τα χείλη σου
Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει[/size]
καλη σου νυχτα
Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός
στα αισθήματα σχηματίζεται
με το φως, όχι με τη δύναμη.
Kι ότι
χρειάζεται χάδι
εκεί που βάζουν μαχαίρι.
Ότι ένας κοιτώνας
με τη μυστική συνεννόηση
των
σωμάτων
μάς παρακολουθεί παντού
και μας παραπέμπει
στην αγιότητα χωρίς
συγκατάβαση...
{Οδυσσέας Ελύτης}
dreamers
[size=14]
[align=center] Κωστη Παλαμα «Εκατό φωνές» υπ. αρ. 7 ποίημα
Αγνάντια το παράθυρο˙ στο βάθος
ο ουρανός, όλος ο ουρανός, και τίποτ’ άλλο˙
κι ανάμεσα, ουρανόζωστον ολόκληρο,
ψηλόλιγνο ένα κυπαρίσσι˙ τίποτ’ άλλο.
Και ή ξάστερος ο ουρανός ή μαύρος είναι,
στη χαρά του γλαυκού, στης τρικυμιάς το σάλο,
όμοια και πάντα αργοκυλάει το κυπαρίσσι,
ήσυχο, ωραίο, απελπισμένο. Τίποτ’ άλλο.
[/align][/size]
Το μπαλωμένο μου βρακί
τρελαίνεται για μουσική
Πιάσ' τη φυσαρμόνικά σου
να χαρείς τα γονικά σου
Πιάσ' τη φυσαρμόνικά σου
κι όλα τα φλουριά δικά σου
Και τα κουρέλια που φορώ
τρελαίνονται για το χορό
Παίξε κάτι σαν καντρίλια
να μας δουν από τη γρίλια
Να μας δουν από τη γρίλια
και να σκάσουν απ' τη ζήλια
Και τώρα πού 'μαι όλο χαρά
ε, ρε και να 'χα ένα παρά
Στο στριφτό να τον γυρίσω
και να σε ξανακερδίσω
Στο στριφτό να τον γυρίσω
δυο φορές να σ' αγαπήσω
[size=14][align=center]
Τ Ο Μ Η Ν Υ Μ Α
Σε γνωρισα ναυαγος σε μια μεγαλη πολη
που οι ανθρωποι περνουν και χανονται
με μια βουη ωκεανου.
Κι ηταν σαν θαυμα το πως βγηκαν
καινουρια λογια απ' το στεγνο μου στομα.
Τ' αποθεσα χωρις καμμιαν εγγυηση, παραλογα
σ' ενα μπουκαλι και το' ριξα στην ασφαλτο.
Ηξερα πως δεν ειχα τιποτα να περιμενω
μα δε βρισκομουν πια στην πρωτη νιοτη μου
κι η σύνεση γινοταν μια πολυτελεια δυσβασταχτη.
Τιτος Πατρικιος[/align][/size]
[quote user="anagennisis" post="122793"]Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ό, τι πιο όμορφο,
Κι ό, τι πιο όμορφο θα ‘θελα να σου πω,
Δε στο ‘πα ακόμα, δε στο ‘πα ακόμα.
Η πιο όμορφη θάλασσα ...
Τις πιο όμορφες μέρες, ...
Κι ότι πιο όμορφο ...
[/quote]
Συγνώμη ρε παιδιά αλλά Ναζίκ Χικμέτ δεν είναι αυτό;;;;
[quote user="Pappas10" post="307582"][quote user="anagennisis" post="122793"]Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ό, τι πιο όμορφο,
Κι ό, τι πιο όμορφο θα ʽθελα να σου πω,
Δε στο ʽπα ακόμα, δε στο ʽπα ακόμα.
Η πιο όμορφη θάλασσα ...
Τις πιο όμορφες μέρες, ...
Κι ότι πιο όμορφο ...
[/quote]
Συγνώμη ρε παιδιά αλλά Ναζίκ Χικμέτ δεν είναι αυτό;;;;[/quote]
Ναι.
[/color]
[quote user="black_velvet" post="307585"][quote user="Pappas10" post="307582"][quote user="anagennisis" post="122793"]Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ό, τι πιο όμορφο,
Κι ό, τι πιο όμορφο θα ʽθελα να σου πω,
Δε στο ʽπα ακόμα, δε στο ʽπα ακόμα.
Η πιο όμορφη θάλασσα ...
Τις πιο όμορφες μέρες, ...
Κι ότι πιο όμορφο ...
[/quote]
Συγνώμη ρε παιδιά αλλά Ναζίκ Χικμέτ δεν είναι αυτό;;;;[/quote]
Α!!! Ο.Κ. Γιατί έγραφε "Ριτσος" και ψιλοκόλησα.
Ναι.
[/color][/quote]
[quote user="Pappas10" post="307587"][quote user="black_velvet" post="307585"][quote user="Pappas10" post="307582"][quote user="anagennisis" post="122793"]Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ό, τι πιο όμορφο,
Κι ό, τι πιο όμορφο θα ʽθελα να σου πω,
Δε στο ʽπα ακόμα, δε στο ʽπα ακόμα.
Η πιο όμορφη θάλασσα ...
Τις πιο όμορφες μέρες, ...
Κι ότι πιο όμορφο ...
[/quote]
Συγνώμη ρε παιδιά αλλά Ναζίκ Χικμέτ δεν είναι αυτό;;;;[/quote]
Α!!! Ο.Κ. Γιατί έγραφε "Ριτσος" και ψιλοκόλησα.
Ναι.
....
[/quote][/quote]
Μάλλον η anagennisis μπερδεύτηκε...
[quote user="black_velvet" post="307590"]Μάλλον η anagennisis μπερδεύτηκε...[/quote]
Γιάννης Ρίτσος από τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος"
"Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου."
Όμορφο ποιήμα...
"όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια
δε θέλω να τ' ακούσω
ΣΩΠΑ!"
Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Ξένη είσαι ψυχή μου σε τούτο τον κόσμο
τι κι αν πλανήθηκες σ’όλες τις γειτονιές
κι αφομοιώθηκες στο πλήθος τους
τι κι αν τ’όνομά σου το σκάλισες στα δένδρα
τι κι αν άφησες τ’αχνάρια των βημάτων σου
στη νωπή επιφάνεια των δρόμων
τι κι αν φίλεψες τα περιστέρια με σιτάρι
και διακόνεψες τον ήλιο τον χειμώνα
Ψυχή μου,
περπατώ μ’ένα γαρύφαλλο στα δάχτυλα,
μ’ένα σκουριασμένο σουγιά μπηγμένο στην καρδιά,
μ’ένα κουράγιο χαρταετού
Ψυχή μου,
κινούμε σαν ήσκιος
αντίκρυ στον ήλιο
μπροστά στη σελήνη
αλλάζω ουρανό
©Μανώλης Μεσσήνης
του Γεωργίου Σουρη
αφιερωμενο απο εμε στα σκατα που συναντω τελευταια μπροστα μου
Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.
Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.
Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.
Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ' τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.
Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ' τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν' αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.
Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ' το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!
(μοναξιά-μοναχικότητα...και χωρίς φεγγάρι σήμερα lol )
Με κοιτάζεις δίχως να με βλέπεις
Πέφτεις πάνω μου δίχως να μ'αγγίζεις
Με αγκαλιάζεις χωρίς να με θυμάσαι
Κι εσύ ποιος είσαι ;
-------
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη
από το "Η λάμπα Πάνω από τα κεφάλια μας" κάποιου Διονυση Νιχιλη
...
Η λάμπα πάνω απ'τα κεφάλια μας,
Σμιλεύει την αλήθεια στα πρόσωπά μας.
Οι σπηλιές των κρανίων μας,
Αντιφεγγίζουν.
Κ' οι σκιές, μας σαρώνουν
Όλο και πιο πιεστικά.
...
"...and you cried and cried:
And the shadows stretched,
the lights went out..."
Sylvia Plath
είναι ένα ποιητικό απόσπασμα από κάποιο πεζογράφημα και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας
δεν ερωτικό , δεν είναι αισθηματικό . είναι ανθρώπινο και αφορά δυο παιδιά και την ανάγκη του για αληθινή αγάπη
"είναι κάποιες ώρες, κάποιες στιγμές που σμίγουν οι ανάσες στον αέρα και αρωματίζουν την αγάπη.
που μόνο το δέρμα μπορεί να πει τ΄ανείπωτα.
Εκείνα που δεν χωρούν σε καμιά λέξη,
σε κανέναν ήχο , σε καμιά γραφή "
και ένα ποιητικό απόσπασμα από το ίδιο πεζογράφημα
" μια γλυκεία, βραχνή , τσακισμένη μελωδία, αφιερωμένη εξαιρετικά σ΄αυτούς που χάθηκαν στους δρόμους της ζωής.
Ίσως γιατί νόμιζαν πως η περιπλάνηση έκρυβε την απάντηση που γύρευαν.
ίσως γιατί δεν γούσταραν καμιά απάντηση
ίσως δεν είδαν πουθενά κάποιο σήμα , για να οδηγηθούν. κάποιο στέγαστρο να κρύψουν έστω και προσωρινά τα όνειρά τους.
ίσως γιατί ...... αγάπησαν πολύ "
Προκειται για ενα ποιημα του Μεγαλου William Butler Yeats και απο την ποιητικη συλλογη ,ενα γιοματο φεγγαρι τον Μαρτιο(1935).
Τι κι αν δεν καταλαβατε ουτε μια λεξη!
Διχως αμφιβολια ειπα η τραγουδησα κεινα που ειχα ακουσει
με σπασμενα λογια.
Η ψυχη μου ειχε βρει καθε χαρα μεσα στην ιδια της την υπαρξη.
Θεοτης με Θεοτητα σ΄ερωτικο σπασμο εσπειρε μια Θεοτητα.
Επεσε μια σκια και ξεχασε η ψυχη μου εκεινες τις ερωτικες κραυγες ,που ρχονται απ την σιγη
Και πρεπει πια να συνεχισει τον κυκλο τον κοινο της μερας.
Αυτος ο Ποιητης(που εχει τιμηθει και με Νομπελ) ειναι ο αγαπημενος μου.
Θεωρω πως εκτος των αλλων ειναι ο υμνητης του Ερωτα,σε ολες του τις μορφες.
fortune.
Το λατρεύω αυτό το τραγούδι.... στίχο στίχο
Ανεμολόγιο
Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα
Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες
Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος
Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
[size=18]όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα[/size]
Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ'τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή
Γιατί δεν έρχεσαι
Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι
Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει
σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ο,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Γενικά το τραγούδι... άλλα...
.... "χλωμά καντήλια
άναβε η φτώχεια σου τα τάιζε με ζήλια
μα συλλαβίζαν σ' αγαπώ τα βογγητά σου
σαν ενα άρρωστο στην κούνια του μωρό
ποια πόλη;
ποια χώρα;;;
Ποιά Θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα.;;..."
....αυτο το τραγουδι οποτε το ακουω μου φαινεται ολο κ καλιτερο.....κ ναι...με αγγιζει παρα πολυ...
νησια (παρασκευας καρασουλος- μαριος φραγκουλης)
Σα στεριες που καποτε ηταν ενα
Σα νησια οι ζωες μας χωριστα
Πως να ταξιδεψω ως εσενα
Πως να ρθεις εδω χωρις πανια.....
Καθενας μονος του
ΝΗΣΙ ΤΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ
βραδιασε αγαπη μου
Σ ολη τη γη
Σπανε στα κυματα
καραβια αδυναμα
θαλασσα αγαπη μου
ΟΛΗ Η ΖΩΗ
Ανθρωποι -νησια στη γη ΔΕΜΕΝΑ
Δεντρα που λυγιζει η ΜΟΝΑΞΙΑ
Ματια που συνηθισαν στα ξενα
Γραμματα που εμειναν ΚΛΕΙΣΤΑ
κ βεβαια με μια πολυ ωραια μουσικη επενδυση απογειωνεται.........
[size=14] Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
και έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
έναν ώμο να ακουμπάτε την πίκρα σας
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχίας
έστω και μία φορά;;;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;;;
[/size]
<<Ντίνος Χριστιανόπουλος>>
....ετσι συχνα που μιλαω για τον ηλιο
μπερδευεται στη γλωσσα μου
ενα μεγαλο τριαανταφυλλο κατακοκκινο
αλλα δεν μου ειναι βολετο να σωπασω!!!!
ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ - ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Κουράστηκα να ζω μόνο για άλλους...
.. κουράστηκα να ζω...
με καρδιά που δε μου ανήκει..
Θα κάτσω στο πεζούλι σου ζωή,
θα κάτσω να ξαποστάσω...
Κι ίσως κοιμηθώ
στο πολύβοο δρόμο σου
μη γυρίσω....
Με κούρασαν οι αλήθειες σου
που μου στερούν το ψέμα...
Κάθε ανάσα μου πληγή
κάθε πληγή δάκρυ κρυφό,
θάλασσα να διασχίσω...
Μα ίσως απόψε κοιμηθώ
στ' όνειρο χωρίς όνειρο
να σεργιανίσω...
Ποτέ δεν ήμουν στον κόσμο μέσα,
από τα σπλάχνα σου ως τα χτες,
καπνός μόνο, στης γιορτής τη φωτιά.
"του Νικόλα Παπανικολόπουλου"
[size=14]Το μπαουλάκι της καρδιάς[/size]
Στην οδό Αμνησίας...
Εκεί τον γνώρισα.
Ήταν θυμάμαι εθνική εορτή...
Με κάλεσε να γιορτάσουμε
μαζί...
Όλη μέρα κουνούσαμε σημαιάκια,
τρέχαμε, γελούσαμε...
Όλη μέρα πάνω κάτω
βαδίσαμε παρέα..
Η ώρα πέρασε.. νύχτωσε...
Του πρότεινα να μείνει στο σπίτι
να συνεχίσουμε τη γιορτή.
Το δέχτηκε...
Γιορτάζαμε την πατρίδα μας
ως το πρωί...
Το πρωί έλειπε...
Πήγα.. τον βρήκα...
Στην οδό Αμνησίας
όπου τον πρωτοείδα..
Μου συστήθηκε πάλι
από την αρχή..
"Η πατρίδα" μου είπε
"σας χρειάζεται"..
κι εγώ που τόσο
τον είχα πλέον αγαπήσει,
"ναι" είπα..
"Είμαι διαθέσιμη
σε κάθε θυσία"...
Και τότε
με παντρεύτηκε...
Κάθε πρωί, έλειπε....
Τον έβρισκα πάντοτε στην ίδια οδό..
Ποτέ δε με θυμόταν το πρωί..
Τα βράδια μόνο, σα νύχτωνε..
με είχε έγνοια....Λίμναζε
καράβι τσακισμένο στην αγκαλιά μου.
και κάθε πρωί έφευγε...
Όλο και πιο μακριά...
Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται
καθώς περάσανε χρόνια..
Έπαψα να τον γυρεύω...
Περίμενα μόνη στο σκοτάδι,
να φανεί..
Έπαψε κι εκείνος
να λιμνάζει κάθε βράδυ.
Ένα βράδυ δεν ήρθε πια..
Δεν γύρεψα να μάθω..
Περίμενα με την πόρτα ανοιχτή...
Ύστερα σφράγισα την πόρτα..
Σφράγισα τα μάτια...
Σίγουρη πως είμαι μόνη,
άνοιξα το μπαουλάκι της καρδιά μου,
κι αράδιασα εμπρός μου
όλη μου τη ζωή...
Όνειρα παλαιά.. όνειρα ξεχασμένα...
Πριν ξημερώσει ,
κουρασμένη να κλαίω στα γόνατα...
μπήκα στο μπαούλο
και το κλεισα....
"του Νικόλα Παπανικολόπουλου"
Ακροβάτης του Έρωτα
Δαίμων, Άγγελος, Θεός
ή άνθρωπος...
Ζωή ή στιγμή,
κεραυνός ή επιβάτης
σε ταχεία θανάτου.
Πατώ μια στο λευκό
μία στο μαύρο
τους κανόνες αντιστρέφοντας
εγώ,
που αύριο δε θα είμαι
και χτες δεν ήμουν.
Διεκδικώντας ζωή..
Την στιγμή...
όπως θες πες το.
Δε θα μπορέσω να σου μάθω
αυτό που ήδη γνωρίζεις.
Οι λέξεις.. οι σκέψεις....
κάθε τι που εξηγούμε
αλλάζει όψη... στην καρδιά.
Κι η ψυχή μου,
δεν αντέχει λέξεις άλλες,
καινούργια νοήματα,
πορφύρες ή χώμα
να τρυπά των ματιών μου
το όνειρο.
Και τη διάφανη σιωπή μου
να σκοτεινιάζει...
Μίλα μου με χάδι,
και θα σ' ακούσω..
Με τη φωνή του κεραυνού μίλα μου.
Δε θα ξεχάσω ότι πεις...
στη φωτιά σου μέσα...
Άσπρο ή λευκό,
εσύ ή εγώ.. οι άλλοι...
στη πυρά του μέσα,
στο καμίνι του Έρωτος....
Ανάγκη δεν έχουν
από πριν και μετά...
από ταυτότητα...
Γι αυτό σου λέω...
άσε με να ονειρεύομαι...
Να χαϊδεύω
με την πατούσα μου τις λέξεις
και την ίδια στιγμή,
το άλλο πόδι στο κενό να είναι..
Μη τρομάζεις... μην φοβάσαι...
Τον έρωτα γυρεύω
που με έμαθε να είμαι
κι ύστερα κρύφτηκε
αφήνοντας πίσω του άχρηστα στολίδια
και μια πλαστή ταυτότητα...
Ξέρω,
πως εκεί που θα ματώσω,
εκεί είναι...
Κι ο έρωτας.. κι η ζωή μου...
.. κι εσύ....
¨"του Νικόλα Παπανικολόπουλος "
Γιατί αν δεν είναι η ευτυχία υπεύθυνη για το χαμόγελο σου..
τότε ποιος είναι;;
Σίγουρα όχι εγώ...μα τότε τι μου λένε τα μάτια σου;
Τι είναι κρυμμένο πίσω από κάθε βλέμμα σου;
Ποιες απαντήσεις ζητάς;..δεν έχει σημασία..
Πέρασε πια τόσος καιρός..και ξέχασα που έκρυψα τα θέλω μου..
Αλήθεια..εσύ δεν μου το ζήτησες αυτό;;
Ίσως..αν θυμηθείς που πέταξες τα σ'αγαπώ μου..
Αν τολμήσεις να παραδεχτείς, πως δίπλα τους δεν έχει θέση ο εγωισμός..
Αν αφήσεις την ματιά σου να πετάξει, μακριά από ότι σε κρατάει
καρφωμένο στη γη..
Ίσως τότε δεις τον δρόμο που σου κρύβουν τα σύννεφα..
Μέχρι τότε εγώ θα συνεχίσω να βλέπω..το χαμόγελο σου...
μα θα χαρώ πραγματικά ...όταν θα δω πως χαμογελά η ψυχή σου!
Δ.Βασιλειάδου
Στην αργατιά, στη χωρατιά το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι.
Ποτάμια, πέλαγα, στεριές ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.
Κωστής Παλαμάς
πραγματικα ντρεπομαι!!!!!!
κ ειμαι δυστυχισμενη για αυτο!!!
[align=center][size=12]Να γνωρίσω έναν άνθρωπό που λέει ναι και το εννοεί,
να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελό του εκεί,
να έχω λόγο να του δίνω και να παίρνω από εκείνον την μπέσα.
Να χαράζει, να νυχτώνει και να πέφτω πάντα μέσα.
Μες στα μάτια να τον βλέπω και να μένω ο εαυτός μου.
Να το λέω να το εννοώ πως είναι αυτός ο άνθρωπός μου.
Πέρασα πολλά, μπορώ σε μια στιγμή να τα διαγράψω...
θέλω να του δοθώ, να του παραδοθώ κι ας ξανακλάψω...αρκεί,
να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελό του εκεί....εκεί.[/size][/align]
Μόνος στην απεραντοσύνη του σύμπαντος αναλογιζόμενος το άπειρο και την βαθιά θλίψη που φέρνει αυτή η σκέψη ξαφνικά εκείνο το υπερλαμπρο άστρο σαν μοναδικός φάρος που δίνει ζωή, νόημα και σταθερή πορεία.
Είναι εκείνη η γυναίκα η λύση και η απάντηση σε όλα τα αδιέξοδα και τις αγωνίες.΄
Ο αιώνιος φάρος που δέν σβήνει ποτέ.
εϊ εσεις καταραμενα βατραχια..
βγαλτε για λιγο τον σκασμο σας εκει πανω..
ειμαστε δεκα φιλαρακια θαμενα εδω περα..
δυο μετρα κατω απ΄ το ελαφρυ σας χωμα..
περιμενοντας.. πως και πως να πεθανουμε..
Watching every motion in my foolish lover's game
On this endless ocean finally lovers know no shame
Turning and returning to some secret place inside
Watching in slow motion as you turn around and say
Take my breath away
Watching I keep waiting still anticipating love
Never hesitating to become the fated ones
Turning and returning to some secret place to hide
Watching in slow motion as you turn to me and say
Take my breath away
Through the hourglass I saw you, in time you slipped away
When the mirror crashed I called you, and turned to hear you say
If only for today I am unafraid
Take my breath away
Watching every motion in this foolish lover's game
Haunted by the notion somewhere there's a love in flames
Turning and returning to some secret place inside
Watching in slow motion as you turn to me and say
Take my breath away
My love, take my breath away
Να μπορούσα ν' αλλάξω του κόσμου
τα "θα είμαι κοντά σου για πάντα" που ξεχνιούνται
Να μπορούσανε με μια και καλή
όσοι φεύγουν αυτά που 'χουν πει να θυμούνται...
..Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο
Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.
ΙΙ.
Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ'άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική
Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ'τίς ξερολιθιές,πίσω άπ'τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά
Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.
ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.
ΙV.
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,μ'ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς
Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ'ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς
Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει- ακούς;
ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει-
ακους;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς.
V.
Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ'αντάρτες απόμαχους
Από τί νά'ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά'ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό
Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ'αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι
Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ'όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά
Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ'άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης
Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνια
Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.
VI.
Έχω δεί πολλά καί η γή μές απ'τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας
Έτσι σ'έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί
Καί νά παίζει μέ τ'άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !
Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ'εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ'ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !
VII.
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΜΙΣΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΝΑ ΣΕ ΚΛΑΙΩ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...
οδυσσεας ελυτης...
Τι θέλεις τώρα τι ζητάς μέσα στις στάχτες
φλόγα βαράνε οι χτύποι της καρδιάς σαν τα παλιά ρολόγια
Τι θέλεις τώρα και γυρνάς ξανά στα περασμένα
Ό,τι αγαπούσα το άφησα μαζί με τα καμμένα, ό,τι χρωστούσα ξόφλησα και τώρα ζω για μένα
Τι θέλεις από μένανε κι όλο γυρίζεις πίσω κάθε ωραίο πέθανε πώς να το αναστήσω
Τι θέλεις τώρα και γυρνάς ξανά στα περασμένα
Τι θέλεις απο μενανε κι όλο γυρίζεις πίσω
Κάθε ωραίο πέθανε πως να το πως να το αναστήσω
Τι θέλεις τώρα και γυρνάς ξανά στα περασμένα..
Ότι αγαπούσα το άφησα...
Πάλι εσένα,πάλι εσένα στο μυαλό πάλι, πάλι, πάλι, πάλι εσένα στο μυαλό έχω και ταξιδεύω άϊντες αμάν αμάν έχω και ταξιδεύω Το όνειρό μας,το όνειρό που χάθηκε πάλι, πάλι, πάλι, το όνειρό που χάθηκε να ξαναβρώ γυρεύω άϊντες αμάν αμάν να ξαναβρώ γυρεύω....
Μια φορά κι εγώ είπα να φύγω
από τους καημούς για να ξεφύγω
Μια φορά κι εγώ κοίταξα πίσω
είπα να χαθώ να μη γυρίσω
Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου
κράτα την καρδιά σου ώσπου να 'ρθει το πρωί
και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω
κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί!!!!! :wink: :-*
Εγώ μιλώ με προσευχές
Για σένα μάγισσά μου
Κι εσύ κεντάς τις ενοχές
Κέντημα στην καρδιά μου
Αν βρεις αγάπη ν' αγαπάς
Σαν αίμα σου να την πονάς
Μη την προδώσεις
Γιατί στο φως μιας αστραπής
Θα γίνει ο χρόνος δικαστής
Και θα πληρώσεις
Εγώ σιωπώ μες τις φωνές
Και δένω την καρδιά μου
Κι εσύ μετράς τις αντοχές
Μάγισσα, μάγισσά μου
Με ένα άγγιγμα ψυχής
άκουσε ,άκουσέ με
Αν βρεις αγάπη ν' αγαπάς
Σαν αίμα σου να την πονάς
Μη την προδώσεις
Γιατί στο φως μιας αστραπής
Θα γίνει ο χρόνος δικαστής
Και θα πληρώσεις
Εγώ μιλώ με προσευχές
Για σένα μάγισσά μου
Κι εσύ κεντάς τις ενοχές
Κέντημα στην καρδιά μου
Για σένα πού 'γινες τα λόγια σ' ένα στίχο
Για μένα πού 'γραψα τι νιώθω στο χαρτί
Πες μου τι έμεινε και τι να τραγουδήσω
Δώσ' μου δυό λέξεις για να λύσω τη σιωπή
Μα όταν περάσουν χίλια χρόνια
Ποιος θα θυμάται πια για μας
Θά 'σαι τραγούδι ξεχασμένο
Θά 'μαι φωνή της μοναξιάς
Μα όταν περάσουν χίλια χρόνια
Ποιος θα πονάει πια για μας
Ένα παλιό τραγούδι θα 'σαι
Θα 'μαι φωνή της μοναξιάς
Εσύ που χάρισες μια στάλα την ελπίδα
Εγώ που χάθηκα να ζω σε μια στιγμή
Παντού σε έψαξα, χαμένη μου πατρίδα
Μα έμεινα εδώ να ξεθωριάζω το γιατί
Μα όταν περάσουν χίλια χρόνια
Ποιος θα θυμάται πια για μας
Θα 'σαι τραγούδι ξεχασμένο
Θα 'μαι φωνή της μοναξιάς
Μα όταν περάσουν χίλια χρόνια
Ποιος θα πονάει πια για μας
Ένα παλιό τραγούδι θα 'σαι
Θα 'μαι φωνή της μοναξιάς
Για σένα που 'γινες τα λόγια σ' ένα στίχο...
I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in pain
I dream of love as time runs through my hand
I dream of fire
Those dreams are tied to a horse that will never tire
And in the flames
Her shadows play in the shape of a man's desire
This desert rose
Each of her veils, a secret promise
This desert flower
No sweet perfume ever tortured me more than this
And as she turns
This way she moves in the logic of all my dreams
This fire burns
I realize that nothing's as it seems
I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in pain
I dream of love as time runs through my hand
I dream of rain
I lift my gaze to empty skies above
I close my eyes
This rare perfume is the sweet intoxication of her love
I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in pain
I dream of love as time runs through my hand
Sweet desert rose
Each of her veils, a secret promise
This desert flower
No sweet perfume ever tortured me more than this
Sweet desert rose
This memory of Eden haunts us all
This desert flower
This rare perfume, is the sweet intoxication of the fall
for u ,desert rose..
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο, να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο, να ταξιδεύω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο, να ταξιδεύω
Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
μαγεύει το θάνατο με το λευκό
απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια...
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο, να ταξιδεύω
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια
Ξόδεμα συνέχεια... δεν υπάρχουν μάσκες
τ' όνειρο είναι που μαγεύει
Ανοίγω...
Ξημερώνει...
Του Δ. Λάγιου