a33.gr

Τα άδεια ξενοδοχεία έχουν τους δικούς τους τακτικούς πελάτες. Λίγους αλλά τακτικούς. Είναι εκείνοι που φτιάχνουν τις βαλίτσες τους, όταν άλλοι αγοράζουν σάκες και χάρακες. Εκείνοι που κλειδώνουν το σπίτι πίσω τους, όταν οι άλλοι το τακτοποιούν. Είναι κι εκείνοι που δεν έχουν βαλίτσες, ούτε και σπίτι, είναι φυγάδες κάθε λογής. Είναι βέβαια και οι συγγραφείς που τους καταδιώκουν. Αυτοί τους κατασκοπεύουν διακριτικά στην άδεια σάλα του πρωινού και μετρούν τα βήματά τους στους έρημους διαδρόμους των ορόφων.

Μελαγχολικέ μου, είναι και οι άλλοι που κατασκοπεύουν τους συγγραφείς.
Που θέλουν να τακτοποιήσουν σε συρταράκια επιμελώς τακτοποιημένα τις σκέψεις τους. Ξοπίσω τους οι σφουγγοκωλάριοι, οι κόλακες της συμφοράς
και οι ανέραστες κυριούλες που καβατζάρισαν τα πρώτα -άντα χωρίς να τις γλυκάνει η αγκαλιά ενός παιδιού. Μια κουστωδία αξιοθρήνητη που την καταγράφουν οι συγγραφείς ως κακέκτυπο της ανθρώπινης ύπαρξης που δεν αξιώθηκε να θρώσκει άνω ποτέ της. Χαμερπείς, δειλοί και άσχημοι όπως τους πρέπει κατοικούν εσαεί στο ξενοδοχείο "ΑΔΕΙΟ ΚΕΛΥΦΟΣ",
τσόφλια αυγών που η δυσωδία τους απωθεί. Κακόμοιροι, ασούμπαλοι
και ασήμαντοι θέλοντας απεγνωσμένα να τυς προσέξει κάποιος έστω και για να τους φτύσει. Το σάλιο, όμως, είναι πολύτιμο.