Ζεϊμπέκικο (Με αεροπλάνα και βαπόρια)
Μ' αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς
Δε μας ακούς που τραγουδάμε
με φωνές ηλεκτρικές
μες στις υπόγειες στοές
ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε
τις βασικές σου τις αρχές
Ο πατέρας μου ο μπάτης
ήρθε απ' τη Σμύρνη το '22
κι έζησε πενήντα χρόνια
σ' ένα κατώι μυστικό
Σ' αυτόν τον κοσμο όσοι αγαπούνε
τρώνε βρώμικο ψωμί
κι οι πόθοι τούς ακολουθούνε
υπόγεια διαδρομή
Χτες το βράδυ είδα ένα φίλο
σαν ξωτικό να τριγυρνά
πάνω στη μοτοσικλέτα
και πίσω τρέχανε σκυλιά
Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά
βάλε στα όργανα φωτιά
να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα
η τρομερή μας η λαλιά
Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Ερμηνευτές: Σωτηρία Μπέλλου
Ας κρατήσουν οι χοροί
Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί
Mέχρι τα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες
Kάνει ο Γιώργος την αρχή
είμαστε δεν είμαστε
τίποτα δεν είμαστε βρε
κι ο Γιαννάκης τραγουδεί
άμα είναι όλα άγραφα κάτι θα βγει
Kαι στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να κι ο Άλκης ο μικρός μας
για να σμίξει παλιές
κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας
O ουρανός είναι φωτιές
ανεμομαζώματα
σπίθες και κυκλώματα βρε
και παρέες λαμπερές
το καθρεφτισμά τους στις ακρογιαλιές
Kι είτε με τις αρχαιότητες
είτε με ορθοδοξία
των Eλλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλο γαλαξία
Nα κι ο Mπάμπης που έχει πιει
κι η Λυδία ντρέπεται
που όλο εκείνη βλέπετε βρε
κι ο Aχιλλέας με τη Zωή
μπρος στην Πολαρόιντ κοιτούν γελαστοί
Tότε η Έλενα η χορεύτρια
σκύβει στη μεριά του Tάσου
και με μάτια κλειστά
τραγουδούν αγκαλιά
Eθνική Eλλάδος γεια σου
Tι να φταίει η Bουλή
τι να φταιν οι εκπρόσωποι
έρημοι και απρόσωποι βρε
αν πονάει η κεφαλή
φταίει η απρόσωπη αγάπη που 'χε βρει
Mα η δικιά μας έχει όνομα
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία
Nα μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς
Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας
Είδα την Αννα κάποτε
Την παιδική μου φίλη
την είδα ξαφνικά
να στέκει
και να με κοιτά.
Αγάλματα κομμάτια
στα μάτια της τα δυο
βομβαρδισμένες πόλεις
ναυάγια στο βυθό.
Ζεστό το μεσημέρι
το στόρι χαμηλό
κι η σκάλα
στο φωταγωγό.
Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα
κανείς, θα πλανηθούμε μοναχοί
θάλασσες πόλεις έρημοι σταθμοί.
Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή
τι να καταλάβουμε οι φτωχοί.
Για πες μου μήπως ξέρεις
γι' αυτήν που σου μιλώ
Αννα
τ' όνομά της το μικρό.
Την βλέπω κατεβαίνει
στέκεται στο σκαλί
και χάνεται για πάντα
στου κόσμου τη βουή.
Γεννήθηκα στη Σαλονίκη
Δεκέμβρης του σαράντα τέσσερα
με μια μοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ
η μάνα μου ετοιμόγεννη, γυρίζει ο θανατάς
Να η μαμή, ανασηκώνει το μανίκι
έτσι γεννήθηκα στην Σαλονίκη
Από τα χώματα και με το αεράκι
βλέπει το τραμ να έρχεται γραμμή
είναι κατάφωτο και στο σκαλοπατάκι
στέκει ο Τσιτσάνης μ' ένα μικρό βιολί
Γεννήθηκα στη Σαλονίκη
μπροστά στην κλειδαρότρυπα σκυφτός
Κάστρα ανεμισμένα, καΐκια μέσ' στο φως
Η προκυμαία, βεγγαλικά και χορωδίες
τζάμια, το πλήθος βλέπει οπτασίες
Τα χρόνια που εξαγόρασε για πάντα
η φαντασία του τα λέει παιδικά
και όπως μακραίνει του ορφανοτροφείου η μπάντα
μοιάζουν σαν να 'ναι μελλοντικά
Κρυμμένος σαν παιδί και σαν δραπέτης
κάτω από την σκάλα που ακουμπάει το φως
στο ράδιο ο πατέρας αφουγκράζεται σκυφτός
Στριφογυρίζω, μια σημαιούλα μες στο κρύο
νύχτα και φέγγει το στρατοδικείο
Μέσα απ' τον τοίχο που έσκασε η μπόμπα
βλέπει ένα σιντριβάνι από χρυσό
ο κόσμος λιώνει σα δωμάτιο με σόμπα
κι οι δυο Ελλάδες σιγοπίνουν το πιοτό
Γεννήθηκα στη Σαλονίκη
να δω τους ποιητές πρόλαβα εγώ
στο υπόγειο νησί τους ταξίδεψα ως εδώ
με μια κρυφή, εκ γενετής αιμορραγία
Ελλάδα, γλώσσα τυφλή στην γεωγραφία
Ελλάδα, οικόπεδο και αποικία
Αν τον ρωτήσετε που βρήκε δεκανίκι
πώς λογαριάζει να βρει την άκρη δηλαδή
θα αποκριθεί, 'Γεννήθηκα στη Σαλονίκη'
και ξέρω απ' έξω την διαδρομή."
Αχαρνείς(Παράβαση)
Σε γιορτινό αγώνισμα παίζατε τις αμάδες
και δεν καταδεχόσασταν το κωμικό παιδί,
μα, τώρα, στον αγώνα περνούνε οι καρβουνάδες,
που έχουν στην μεριά τους
τον ίδιο τον ποιητή.
Ζήτα ωραία πράγματα μ' αίμα και με θυσίες,
προς το συμφέρον όλων σας και το κοινό καλό.
Δε θα σας πει παινέματα, δεν ξέρει κολακείες
και για την ευτυχία σας πληρώνει τον καιρό.
Μούσα καρβουναρού,
θράκα μου πυρωμένη,
σπιθίτσα φουντωμένη
μ' αναπνοές τρελού.
Βαρδάρη που μιλά
σαν ψάρι φαγωμένο,
αχ, πολλαπλασιασμένο
και σαν καρβέλι να.
Έλα την Κυριακή
με το βαρύ σου τέμπο
κι οι δυο Σοφία Βέμπο
ακούγαμε εκεί.
(Ποιος μας γηροκομεί
τη σήμερον ημέρα,
ψησταριά, καρβουνιέρα,
μούσα δεκεμβριανή.
Πολέμησα καιρό
σε όλα τα πεδία
και με τυφλή μανία
ξέσκισα τον εχθρό.
Τώρα με χειρουργεί
μι' αλλήθωρη νεολαία,
μια τσογλανοπαρέα,
που κάνει κριτική.)
Οι γέροι χωριστά,
οι νέοι άλλο πράμα.
Όποιος τους θέλει αντάμα
πληρώνει ακριβά.
Πρόστιμο μια ζωή
στην κλεψύδρα και στα εφετεία.
Είναι μια κοροϊδία,
σειρά του δικαστή.
Δημοσθένους λέξις
Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή
Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν
Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ
Η Ζωζώ
Κάποια βραδιά σ’ ένα χωριό
φτάνει στην πόλη η Ζωζώ
με φορτηγό περαστικό
Κι από την πρώτη τη βραδιά
παλικαράκι στην ουρά κρατάει σφιχτά
πέντ’ έξι τάλιρα προικιά
Ακόμα στο χωριό γελούν με τη Ζωζώ
Γιατί ένα βράδυ σκοτεινό
την πιάσαν έξω απ’ το χωριό
της σπάσανε τα δόντια με κλωτσιά
της ήραν ρούχα και λεφτά -
ακόμα στο χωριό γελούν με τη Ζωζώ
Σε συμβουλεύω για καλό
μην κοροϊδεύεις τη νταρντάνα τη Ζωζώ
προτού αλλάξω σκηνικό
Και ποιος γυρίζει να τη δει
είναι φτωχιά, είναι χαζή
κι όμως μπορεί να καταστρέψει ένα παιδί
Ήταν λεβεντιά ο φίλος μας, ο γιος του παπά
κι αυτή του πήρε τα μυαλά
Κοντά της ένα μαρτύριο η ζωή
βρωμιά, κρασί και φυλακή
κι αυτός στο τέλος πια θα τρελαθεί
θ’ αυτοκτονήσει, θα γενεί στην πόλη νταβατζής
αξίζει η Ζωζώ, ότι κι αν πεις
Μη μιλάς άλλο γι αγάπη
Μία η άνοιξη ένα το σύννεφο χρυσή βροχή
βροχή που χόρευε σε κάμπο ώριμο ως το πρωί
σαν στάχυα έλυσες πάνω στους ώμους μου χρυσά μαλλιά
σαν στάχυ χόρεψες σαν στάχυα αμέτρητα ήταν τα φιλιά
Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νού
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή
Μία η θάλασσα ένας ο ήλιος της γλάροι λευκοί
ήλιος και θάλασσα γλυκό κορίτσι ζεστό πρωί
πρωί κι ορθάνοιξα τα δυο σου πέταλα μ' ένα φιλί
κι εσύ μου χάρισες όλη την άνοιξη σ' ένα κορμί
Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νού
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή
Χθες ήταν έρωτας χθες ήταν σύννεφο χρυσή βροχή
χθες ήταν θάλασσα γλάρος που χόρευε με το πρωί
τώρα είναι η σιωπή τώρα είναι η λησμονιά κι ο χωρισμός
κι όλα τα αστέρια του θαρρείς πως έσβησε ο ουρανός
Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νού
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή
Θαλασσογραφία
Να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι
Έλσα σε φοβάμαι
Κάτι μ' αρρωσταίνει σ' αυτή την πολιτεία
και παίρνω σβάρνα τα φαρμακεία
Νοιώθω για σένα κάτι τρομερό
και ήρθε η ώρα να στο πω
Έλσα σε φοβάμαι, Έλσα σ' αγαπώ
μια στιγμή μαζί σου είναι μακελειό
Κι όταν χορεύεις στην πίστα μοναχή
ντουβάρια πέφτουν και σπάζ' η οροφή
ντουβάρια πέφτουν
Έλσα σε φοβάμαι σαν φωνή Κυρίου
σ' ένα δωμάτιο φτηνού ξενοδοχείου
ξάπλωσα κι ακούω σειρήνες, βογκητά
τι να σημαίνουν όλα αυτά
Νόμιζα πως ήμουν ελεύθερο πουλί
κι όμως ελεύθερη είσαι μονάχα εσύ
Και όλα τ' άλλα φήμες και ψευτιές
και ανοησίες και στατιστικές
Έλσα σε φοβάμαι για όσα μ' αναγκάζεις
γι' αυτό το αίμα γι' αυτές εδώ τις φράσεις
Είναι μια παγίδα και μια υποταγή
είν' η αγάπη μου η τρελή
Είχα είχα μια γάπη αχ καρδουλά μου
Που μοιαζέ συννεφάκι συννεφούλα μου...
Σαν συννεφά συννεφάκι τρέχει ξανα γυρνάει
Μ' αγαπά την μια την άλλη με ξεχνάει....
Κι ένα βράδυ κι ένα βράδυ
Βραδυ αχ καρδουλά μου
Νοιοθώ ξαφνικά την συννεφούλα μου
Δεν αντέχω δεν αντέχω αλλό να με ξεγελάει
Μ' αγαπάει την μια την άλλη με ξεχνάει...
Κι έρχεται ο Απρίλης αχ καρδουλά μου
Να κιο Μάης ο Μάης συννεφούλα μου
Διχώς διχώς τραγούδι δάκρυ και φιλί
Δεν ειν α δεν ειν άνοιξη φέτος αυτή...
Ι Θ Α Κ Η
Καπετάνιε που ατενίζεις το υψηλό σου πεπρωμένο
είδες άραγε ποτέ σου το ναυτάκι το καημένο;
Από διάφορα λιμάνια βγήκες ανανεωμένος
μα η γυναίκα αυτού του δόλιου λέει πως είναι πεθαμένος.
Ιθάκη, Ιθάκη, Ιθάκη στο σπίτι μου θέλω να γυρίσω.
Ιθάκη, Ιθάκη, Ιθάκη στο σπιτάκι μου θέλω να πάμε.
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι.
Οι δικές σου οι αγωνίες ως και μένα μ' ακουμπούσαν
αλλά στη δική μου θλίψη ήρθε η χασκογελούσα.
Καπετάνιε ο θάνατός σου κάνει πλούσιους κληρονόμους
μα αν πεθάνουν οι δικοί μου θα ψοφήσουνε στους δρόμους.
Ιθάκη, Ιθάκη, Ιθάκη τι μαύρες φουρτούνες περνάμε.
Ιθάκη, Ιθάκη, Ιθάκη στο ουράνιο μας σπίτι να πάμε.
Γυρνάμε, γυρνάμε, γυρνάμε.
Καπετάνιε δεξιοτέχνη είναι το έργο που σε σώνει
αλλά σκέψου και για μένα που ο φόβος με πλακώνει,
ένας φόβος που με κάνει να γελώ και να λυπάμαι
μα αν υπάρχει ακόμα ο κόσμος είμαι έτοιμος και πάμε.
Ιθάκη, Ιθάκη, Ιθάκη στο σπίτι μου θέλω να γυρίσω.
Ιθάκη, Ιθάκη, Ιθάκη στο σπιτάκι μου θέλω να πάμε.
Γερνάμε, γερνάμε...[/i][/color]
Μαύρη Θάλασσα
Τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα
φέρνουνε μηνύματα για μιαν αγάπη που 'χα
και στις φλέβες μου βαθιά μαύρη θάλασσα σαν αίμα
λέει λόγια πικραμένα
Κανένα πλάσμα του Θεού δε ζει σε τέτοιο βάθος
όπου σ' αγάπησα πολύ κι απόμεινα μονάχος
Μαύρη Θάλασσα κλειστή και ψυχή μου χαρισμένη
σ' όποιον πιο πολύ σε θέλει
Να πούμε λόγια άγρια, παράξενα κι ατόφια
σάβανα και χώματα στη μούρη της τη τζούφια
η φωνή της η σκληρή λιώνει σα μεγάλο σώμα
μέσα στο δικό μου στόμα
Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης
μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης
Μαύρη θάλασσα κλειστή, μακρινές μου πεδιάδες
πίσω από τις συμπληγάδες
Στα μάγια και στα όνειρα, καμπάνα και καντήλα
Πόλη, Βάρνα, Οδησσός, Κωστάντζα και Μπραΐλα
και σε χρόνο μυστικό σαν ηφαίστειο του Αίμου
λεγεώνες του πολέμου