Μπορεί ένας φούρνος μικροκυμάτων να ξαναζεστάνει μιαν αγάπη;
Δεν είναι σίγουρο, όμως αξίζει να προσπαθήσετε - ίσως είναι και η τελευταία σας ευκαιρία, αν προλαβαίνετε-.
Χρειάζεται όμως πρώτα απ΄όλα καλή θέληση και επιθυμία γιαυτό.
Η όλη διαδικασία είναι απλή. Όμως θα σας την παρουσιάσω σαν συνταγή για να μην παραλείψετε κάτι και δεν πετύχει και μετά θα με κυνηγάτε.
Λοιπόν]ΥΛΙΚΑ[/color]
1 Φούρνος μικροκυμάτων, καινούριος με τη συσκευασία του.
1 Άντρας, ζευγάρι με την αποκάτω.
1 Γυναίκα, ζευγάρι με τον αποπάνω - η σειρά και η τοποθέτηση των δύο αυτών υλικών είναι τυχαία,
1 Κοτόπουλο μετρίου μεγέθους.
Αλάτι, πιπέρι, μπαχαρικά.
Και, φυσικά:
1 Κρυωμένη αγάπη.
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
ΣΚΗΝΗ 1η.
Σάββατο μεσημέρι. Το κλειδί ακούγεται στην πόρτα.
Ανοίγει και μπαίνει ο άντρας, χαρούμενος, κρατώντας αγκαλιά ένα μεγάλο κουτί.
Η γυναίκα, ξαπλωμένη νωχελικά στον καναπέ, απολαμβάνοντας το τσιγάρο της, τον βλέπει και στραβομουτσουνιάζει.
-Μα τί κουβάλησες πάλι, έχουμε γεμίσει εδώ μέσα με άχρηστα πράγματα – βέβαια όσο και να ήταν κρυωμένη η αγάπη, δεν εννοούσε τον άντρα της-.
-Καλή μου, μάντεψε!
-Αν μπορούσα να μαντεύω, δεν θα είχα πάρει εσένα- εδώ η κρυωμένη αγάπη, φταρνίζεται-.
-Μα σου έφερα αυτό που τόσον καιρό μου ζητούσες!
Και ανοίγοντας θριαμβευτικά το κουτί, παρουσιάζει ένα φούρνο μικροκυμάτων.
Η γυναίκα σηκώνεται, χαϊδεύει-με νόημα;- το φούρνο και αναφωνεί.
-Επιτέλους!
ΣΚΗΝΗ 2η.
Το ζευγάρι, σχεδόν εκστασιασμένο, μπροστά στο φούρνο μικροκυμάτων, κοιτάζει το κοτόπουλο να σιγοψήνεται. Και θες, λίγο η ακτινοβολία, λίγο το κοτόπουλο που γύριζε, λίγο η μυρουδιά των μπαχαρικών, λίγο η πείνα τους- η κανονική, γιατί η άλλη είχε από καιρό αποκοιμηθεί- τους έφερε πιο κοντά, σχεδόν αγκαλιάστηκαν.
Δοκιμάζοντας την πρώτη μπουκιά, φιλήθηκαν.
Μια ξεχασμένη από καιρό γεύση του ενός από τον άλλο, μια παλιά αίσθηση που, τότε, τους έκανε να πετάνε στον ουρανό, μια ζεστασιά, όχι του καλοκαιριού μα αυτή η άλλη που ο καθένας αποζητά, τους τύλιξε.
Η κρυωμένη αγάπη παρακολουθούσε απορημένη και προβληματισμένη. Σαν κάτι περίεργο άρχισε να νιώθει, κάτι σαν ζεστασιά να την τυλίγει, κάτι σαν μανδύα τρυφερότητας να την σκεπάζει, κάτι σαν μυρμήγκιασμα μέσα της.
Προσπάθησε όσο μπορούσε να αντισταθεί, έτσι ήταν μαθημένη τόσον καιρό, αλλά τελικά υπέκυψε.
Ζεστάθηκε.
..................
Εσείς νομίζετε πως κάνατε τα πάντα για να ξαναζεστάνετε την αγάπη σας όταν χρειάστηκε; -δεν μπορεί κάποια θα είχατε-.
Εκπληρώνοντας τις επιθυμίες του άλλου
είτε ήταν φούρνος μικροκυμάτων είτε φριτέζα είτε αποχυμωτής είτε ξυριστική μηχανή είτε κινέζικο σίδερο-αν και αυτό είναι λίγο επικίνδυνο-
είτε δίνοντάς του το χώρο του μέσα στην κοινή ζωή σας να αναπνέει
είτε κάνοντάς τον να νιώθει μοναδικός
είτε χαρίζοντάς του ένα χαμόγελο κάθε πρωί μαζί με τον καφέ
είτε αφήνοντάς τον να πιστεύει ότι, διάολε, έχει και αυτός δίκιο κάποια φορά
είτε, είτε, είτε...
..................
Χμμμ, μάλλον δεν θα τα κάνατε.
Και γιαυτό σας βλέπω, μαζί με μένα, κάθε βράδυ εδώ να ψάχνουμε να βρούμε τα μισά της χιλιάδας.
Ή τα κάνατε και δεν βγήκε τίποτα;
Αλήθεια, πιστεύετε ότι μια κρυωμένη αγάπη μπορεί να ξαναζεσταθεί;
Ή είναι ματαιοπονία;
Όταν ραγίσει το γυαλί που λένε...
ΥΓ. Δεν πιστεύω κανείς να διάβασε μόνο τον τίτλο και να έβαλε την κρυωμένη του αγάπη μέσα στο φούρνο μικροκυμάτων;
Ούτε να το διανοηθεί!!!
Ένα εισητήριο διαρκείας της ομάδας του θα του χάριζα!!!!
....για πολλούς και διάφορους λόγους!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :lol:
:oops:
παρόλο που ποτέ δεν τρώω ξαναζεσταμένο παστίτσιο (ενώ αν είναι φρέσκο τρώω και ολόκληρο ταψί :P)...
παρόλο που πιστεύω πως το γυαλί όταν ραγίσει ξανακολλάει μεν, αλλά πάντοτε θα φαίνονται οι ρωγμές του...
ΝΑΙ! όταν υπάρχει η αγάπη, ο έρωτας έρχεται και παρέρχεται... και ξαναέρχεται...!
λέω κατηγορηματικά ναι στη δεύτερη ευκαιρία...
Τα φαγητά...δεν τα τρώω ..ποτέ ..
φρεσκομαγειρεμένα....
Μόλις έχω μπει στη διαδικασία να μαγειρέψω...
βαριέμαι ..να φάω...
Πάντα ξαναζεσταμένα είναι...γμτ...και δεν έχω φούρνο
μικροκυμάτων.....
Λές να πρέπει να πάρω ένα τέτοιο?
Που ξέρεις...μπορεί και να χρησιμοποιηθεί
και για τη μεταφορική του χρήση...
όταν παγώσει η καρδιά, η ψυχή, το μυαλό..
:)
Τα φαγητά τα τρώω κι εγώ πάντα ξαναζεσταμένα.
Εκτός ίσως από καμιά Κυριακή που θα με πιάσει η προκοπή και θα βάλω τον τέντζερη στη φωτιά... ]
Παράθεση από: "black_velvet"
Τα φαγητά τα τρώω κι εγώ πάντα ξαναζεσταμένα.
Εκτός ίσως από καμιά Κυριακή που θα με πιάσει η προκοπή και θα βάλω τον τέντζερη στη φωτιά... ]
Συμφωνω με αυτα που λες βελουδο αλλα η πραξη παντα διαφερει παρα πολυ απο την θεωρια!!!!
Και εννοω οτι ποτε δεν ξερης πως θα αιστανθεις σε καθε περιπτωση γιατι ειναι καθε φορα τελειως διαφορετικη και ποτε δεν ξερης πως θα αντιδρασης σε καποια τετοια.
Ανθρωποι ειμαστε και ποτε αλανθαστοι και πρεπει παντα να δεινουμε μια δευτερη ευκαιρια σε καποιον ανθρωπο ποθ εκανε καποιο λαθος!!!
δεν μ αρεσουν τα ξαναζεσταμενα φαγητα δεν εχουν καθολου μα καθολου την ιδια υπεροχη αρχικη γευση τους απλα χορταινεις γεμιζεις το στομαχι χωρις καμια απολαυση ....... ναι εκανα τα παντα ..εξαντλησα ολους τους τροπους ....κ δεν το ξανακανω αλλη φορα ...... αν σπασει, εσπασε ...το θεμα ειναι τι κανεις για να μην σπασει .....μετα παει πεταμε για αλλους ουρανους για αλλα ταξιδια ......ΕΤΣΙ ΑΠΟΛΥΤΑ
Εξαρτάται απο το πόσο πεινάει κανείς! :twisted:
Ωωω... Νίκο, πολύ κακό αυτό! :?
Όχι, δεν νομίζω πως είναι έτσι...
Οι κοπέλες μας παραπάνω που είπαν 'όχι', είπαν πως θα είχαν εξαντλήσει πριν κάθε περιθώριο... Όταν όμως ο χωρισμός ήταν μάλλον συγκιρίες? Ίσως παρεξήγηση?
Σε δυο περιπτώσεις μου έχει τύχει... Την πρώτη έκανα εγώ το βήμα της επανασύνδεσης. Και όλη η σχέση ήταν σε καινούρια βάση. Ήταν σαφώς καλύτερα από πριν. (Άσχετα αν στο τέλος χωρίσαμε.)
Στη δεύτερη περίπτωση... είναι καλύτερα από ποτέ! :D (fingers crossed, σκόρδα, ξεματιάσματα και τα συναφή :P).
Ξαναζεσταμένη σχέση...............
Δύσκολο θέμα.... Πιθανών ναι αλλά μετά από μεγάλη χρονική διακοπή σε καμία περίπτωση..... Αν και ποτέ μην λες ποτέ.......
Γιαννη, ίσα ίσα, όταν έχει περάσει ο καιρός είναι που αυξάνονται οι πιθανότητες... Τουλάχιστον για κάποιον σαν και μένα που έχει μάθει να κρατάει μόνο τα καλά...
Θέλω να πιστεύω πως αλλάζει ο άνθρωπος και μαθαίνει από τα λάθη του...
Όπως λέγατε και με το φαγητό πάντως, το πριν και το μετά ΔΕΝ είναι ίδια... Από εκεί και πέρα, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα..
Λίλα, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. ''Μια φορά μονάχα φτάνει να ραγίσει το γυαλί'' θα πούνε κάποιοι, ''ο παλιός είναι αλλιώς'' θα πούνε κάποιοι άλλοι... εξαρτάται απ' την περίπτωση.
Το θέμα, όμως, είναι ότι έτσι γίνεται.
Κι εσύ, άλλωστε, πώς γίνεται να πιστεύεις ότι δεν είναι έτσι όταν σου έχει τύχει δύο φορές;
οπότε για να συνοψίσουμε.... εισήτήριο διαρκείας της ομάδας του οι γυναίκες και μια gold mastercard oι άντρες στην πρώην καλή σας και θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι.... η άλλη λύση να πάτε παρακάτω στη ζωή σας!!!
Παράθεση από: "Enia"Γιαννη, ίσα ίσα, όταν έχει περάσει ο καιρός είναι που αυξάνονται οι πιθανότητες... Τουλάχιστον για κάποιον σαν και μένα που έχει μάθει να κρατάει μόνο τα καλά...
Θέλω να πιστεύω πως αλλάζει ο άνθρωπος και μαθαίνει από τα λάθη του...
Όπως λέγατε και με το φαγητό πάντως, το πριν και το μετά ΔΕΝ είναι ίδια... Από εκεί και πέρα, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα..
Λίλα γι αυτό είπα και το ποτέ μην λες ποτέ....... Αλλά σίγουρα θα είναι διαφορετικά το πριν και το μέτα........ Τώρα το αν αλλάζει ο άνθρωπος ή μαθαίνει αυτό είναι σχετικότατο........
Fmas
Παράθεση από: "Enia"Ωωω... Νίκο, πολύ κακό αυτό! :?
Όχι, δεν νομίζω πως είναι έτσι...
Οι κοπέλες μας παραπάνω που είπαν 'όχι', είπαν πως θα είχαν εξαντλήσει πριν κάθε περιθώριο...
...
Αχ! Ακόμη κι εδώ που είναι γραμμένο δεν το βλέπουν Enia...
Μήπως, λοιπόν, να το πάρουμε αλλιώς;
Τι είναι τελικά "δεύτερη ευκαιρία";
Και γιατί τη μετράμε μόνο μετά από έναν χωρισμό;
Γιατί δεν θεωρείται δεύτερη ευκαιρία ο αγώνας (εντός ή εκτός εισαγωγικών, όπως θέλετε) που γίνεται ΠΡΙΝ από τον χωρισμό;
Γιατί να είναι "δεύτερη ευκαιρία" μόνον μετά...;;;
Γιατί δεν είναι δεύτερη ευκαιρία το "τρέξιμο" για να πιάσω το βάζο που πετάγεται από το τραπέζι... και αναπηδά στον καναπέ... για να χτυπήσει στην πολυθρόνα... και να φτάσει στην καρέκλα... κι εγώ τρέχω σαν τα cartoons να το προλάβω πριν ραγίσει...;
Γιατί η δεύτερη ευκαιρία είναι μόνον όταν πια εγώ εξαντληθώ... και το πάρω απόφαση... και αφήσω το βάζο να πέσει κάτω ... και να γίνει θρύψαλα...;
Εγώ, λοιπόν, τις δεύτερες ευκαιρίες τις δίνω όσο είμαι ακόμη εκεί. Και θα γίνω ακόμη και τιραμόλα για να πιάσω το βάζο ώστε να μην αγγίξει καν το έδαφος. Όταν, όμως, φτάσω στην πόρτα για να φύγω, τότε πολύ απλά
δεν με ενδιαφέρει πια!...Τελικά, μήπως ακόμη κι εδώ, όλα είναι σχετικά;;; ]
μπραβο βρε black_velvet πες το επιτελους.ετσι ειναι και συμφωνο μαζι σου.γιατι πρεπει παντα να γινει κατι και μετα να τρεχουμε;δηλαδη κανουμε κατι πρωτα και μετα με μια συγνωμη πανε ολα τα ξεχασαμε.ειμαστε ανθρωποι και σκεφτομαστε γι αυτο πριν κανουμε κατι πρεπει να ξερουμε τι θα γινει μετα και συγνωμη πρεπει να ζηταμε απο τον εαυτο μας και οχι απο τους αλλους
Θα ειμαι ως συνηθως λακωνικη σε αυτα τα θεμα.
Ισως λογω εμπειριων που προερχονται απο 17 χρονια που εμεινα μονη για να μεγαλωσω το παιδι μου με ασφαλεια.
και ναι, ειχα δευτερες (ισως και τριτες ευκαιριες στο παρελθον, αλλα πολυ παλια) μετα αρχισα να δινω δευτερες. Μια ισως να εβγαινε, αλλα το γυαλι οπως εχω πει και σε αλλο τοπικ ειχε ραγισει. Δευτερη θα ξαναδινα ισως αλλα να ισα ισα να χε φτασει το ρημαδι το γυαλι στο μην να ραγισει.
δεν αρνουμαι βεβαια τη φιλια μου σ αυτους που εφυγαν (αν την θελουν).
λυπαμαι, τα πολλα λογια δε μου ταιριαζουν.
..... :?