Λοιπόν για να σας συντροφεύσω σήμερα είπα να σας πω ένα παραμυθάκι ..
Εύχομαι να σας αρέσει ..
Ο Ήλιος & η Σελήνη
Ο ήλιος έχει ήδη κρυφτεί και σιγά, σιωπηλά, την θέση του παίρνει η σελήνη. Ξέρετε, αυτή η λευκή Κυρία που εδώ και αιώνες, κρύβεται από τον Έρωτα της τον ήλιο. Ναι, ναι καλά ακούσατε .. τον Έρωτά της.
Τι, δεν το ξέρατε; Α εδώ λοιπόν σας πιάνω αδιάβαστους. Δεν γνωρίζεται την ιστορία τους; Ακούστε λοιπόν. Λένε ότι ο ήλιος και η σελήνη, κάποτε πολύ παλιά, ήτανε εραστές και μάλιστα πάρα πολύ ερωτευμένοι, τόσο που σε όλη την υφήλιο, όλοι γνώριζαν για τον ερωτά τους. Ναι βέβαια. Αυτή, λένε, ήτανε μια πανέμορφη και ζηλεμένη κόρη, που είχε καταπράσινα μάτια, χείλη κατακόκκινα σαν κεράσια, μαύρα μαλλιά που μύριζαν φρεσκάδα και λεπτό σώμα σαν θεά. Αυτός, ένα γεροδεμένο παλικάρι, πολύ τρυφερός νέος, με την ομορφιά της νιότης, το βαθύ μαύρο βλέμμα του και την δύναμη που έκρυβαν τα στιβαρά του μπράτσα, και ενώ τράβαγε το σκοινί για να δέση το καΐκι, λιώνανε, αναστενάζανε και καρδιοχτυπούσαν οι νεαρές του χωριού, και των γύρο νησιών, για χάρη του. Αλλά αυτός, δεν είχε μάτια για άλλη, ήτανε βαθιά ερωτευμένος με τον απέραντο έρωτά του. Και πώς να μην είναι αφού η εκλεκτή της καρδιάς του ήταν τέλια ..
Μα η μοίρα, αυτή η άδικη και απάνθρωπη πολλές φορές, του είχε στήσει καρτέρι, διότι λένε, είχε έρθει για να κάνει μπάνιο και μόλις τον είδε, τον ερωτεύτηκε τόσο τρελά, τόσο έντονα που εκείνη την ημέρα στην θάλασσα κυριαρχούσε κακοκαιρία. Αψηφώντας την λοιπόν, το παλικάρι μας, ξεδένει τα σκοινιά του καϊκιού του και σαλπάρει για να συναντήσει την αγαπημένη του, που βρισκότανε στην απέναντι πλευρά του λιμανιού, όρθια στον μεγάλο βράχο για να μπορεί να τον αγναντεύει.
Μα είπαμε, η μοίρα ζήλεψε ξαφνικά και σηκώνει ένα κύμα, βουλιάζοντας το καΐκι και αφαιρώντας από το παλικάρι μας, ότι πολυτιμότερο είχε στον κόσμο]
κι απο τότε...
Άβυσσος έγινε η ψυχή...
(ψάχνω πάντα να τη βρώ στα βάθη του κουφαριού που ανεμοθύελλες ,
κύματα και στρόβιλοι το δέρνουν....)
Ήλιος έγινε η χαρά κι η αγάπη...
(λάμπει πάντα στη καρδιά και μπορεί πολλές φορές να αψηφά και τις φουρτούνες)
Φεγγάρι έγινε ο Έρωτας...
(άλλοτε κρύβεται, αλλοτε χρώματα αλλάζει ,άλλοτε ολάκερος έρχεται
και στις καρδιές φωλιάζει)
Και ο ιππόκαμπος έγινε λαός
(που πάντα θά' χει να κάτι να μας πει...για τούτα και για τ΄αλλα..
που γίνονται μεσ΄τη ζωή...)
:)
(Συγνώμη Τζίμη...που το συνέχισα)
ελπίζω να μη χάλασα την ομορφιά που ήθελες να φανερώσεις..
:)
Παράθεση από: "riaghul"..(Συγνώμη Τζίμη...που το συνέχισα) ελπίζω να μη χάλασα την ομορφιά που ήθελες να φανερώσεις..
Αντιθέτως μικρούλα μου ..
αντιθέτως ..
πολύ καλά έκανες ..
ζωγράφισες και εσύ λίγο στην νότα του παραμυθιού .. εγώ σ'ευχαριστώ .. που αφιέρωσες λίγο χρόνο στο παραμυθάκι αυτό ..
άλλο ένα αποτύπωμα κόκκου για λίγη ζέστη στην ψυχή μας ..
μάκια πολλά ..