a33.gr

Help...  :cry: Προσπαθώ να θυμηθώ ένα ποίημα που είχα μάθει στο σχολείο και θυμάμαι οι στίχοι του με είχαν συγκινήσει...

Θυμάμαι έντονα ένα στίχο που έλεγε για ένα μπαλόνι... σαν ένα μπαλόνι παιδικό... Που νομίζω το παρομοίαζε με τις αναμνήσεις, με τα χρόνια... Και να μην στεναχωριόμαστε όταν φεύγουν (?) ... πως θα έρθει η μητέρα να μας πάρει άλλο....

Δίνω ελάχιστα στοιχεία, αν όμως θυμίζει σε κανέναν έστω και το ελάχιστο πείτε μου σας παρακαλώ!

Μόνο αυτό μπόρεσα να σου βρω, δυστυχώς βολέψου με κάτι παρόμοιο!! ]

Καλέ μου gkokk,

Σ'ευχαριστώ πολύ για την προσπάθεια. Το είχα βρει τυχαία αυτό που έψαχνα πριν λίγο καιρό, και ξέχασα (πως το έπαθα εγώ αυτό!?  :P ) να το γράψω εδώ.
Ορίστε λοιπόν...:

Να'ταν λέω η καρδιά μας
σαν το παλιό παιδικό μας μπαλόνι υδρογόνου
που δεν το συγκρατούσαμε
που όλο γύρευε ευκαιρία ν'ανέβει στο ταβάνι
που πίεζε το ταβάνι να διαφύγει.
Και να'ταν όταν μια μέρα θα μας ξέφευγε ο σπάγγος
να τη βλέπαμε να χάνεται απάνω απ'τις στέγες
να τη βλέπαμε ν'αναρριχάται στον ουρανό
χωρίς να μας νοιάζει αν δε θα'ρθει πια η μητέρα να μας παρηγορήσει
πως θα μας πάρει μιαν άλλη.

Κώστας Μόντης

Σημ.: το ποίημα είναι κανονικά γραμμένο σε πολυτονικό.

Και για την ιστορία, ήταν αντί επιλογικού σημειώματος, ευχή από τον σκηνοθέτη-καθηγητή μας, στο πρόγραμμα μιας θεατρικής μας παράστασης...
Όμορφα χρόνια, εφηβικά...  :D
Σ'ευχαριστώ, Δάσκαλε...

Ε, να γιατί δεν το γνωρίζαμε εμείς οι υπόλοιποι!!!!
Επειδή βρισκόταν σε πρόσκληση παράστασης και σίγουρα ο δάσκαλός σου
σαν δάσκαλος ήξερε κάτι περισσότερο απο εμάς απο ποίηση και μάλιστα για κάποιους εξαίρετους ποιητές όπως τον Κώστα Μόντη ...πού να τον γνωρίζουμε εμείς τον Κύριο Μόντη, μου λες????? ]

Δεν με παίρνει να μιλήσω... Είμαι ανίδεη σε ότι αφορά αυτό που λένε ΄ποίηση'... Δυστυχώς...

 :)

...κι όμως αυτό που έχεις κάτω εκεί στην υπογραφή σου
αυτό που λέει]