a33.gr

Εσύ που κλέβεις τον αέρα που αναπνέω
και στις φλέβες σου κυλάει δικό μου αίμα
δικά σου λάθη μου χρεώνεις κι ας μην φταίω
βλέπεις τον κόσμο σου απ' το δικό μου βλέμμα
Εσύ γελάς και με πετάς μες στη μιζέρια
δανείζεσαι τη σάρκα μου και φεύγεις μακριά
πιάνεις τους φόβους σου με τα δικά μου χέρια
στη λογική του παραλόγου σαν ανόητα παιδιά
Εσύ που διώχνεις όλα αυτά που αγκαλιάζω
απο το σάλιο μου κρατιέσαι τραγουδάς
μου μολύνεις το μυαλό μα δεν αλλάζω
απ' τα δικά μου χείλη ασταμάτητα μιλάς
είμαστε θύματα απο το ίδιο σπέρμα
με το δικό μου όνομα κοιμάσαι και ξύπνας
είσαι κρυμμένος κάτω απο το δικό μου δέρμα
τις αξίες και τα λόγια μου πουλάς
ο καλύτερός μου φίλος και ο χειρότερος εχθρός
σε μισώ γιατί είσαι μέρος της ζωής μου
μα είσαι η μόνη μου παρέα όταν μένω μοναχός
είσαί μικρόβιο της βρωμερής αναπνοής μου
είσαι η αιτία που αισθάνομαι τρελός
όταν γίνεσαι ο πόνος της ψυχής μου
όταν φράζεις τη ροή της λογικής μου
βγάλε τον σκασμό όταν μιλάω
και πρόσεξε τα λόγια μου καλά
σου απαγορεύω να ονειρεύεσαι
σου απαγορεύω να ερωτεύεσαι
σου απαγορεύω να αγαπάς
σου απαγορεύω να αγαπιέσαι
σου απαγορεύω να εμπιστεύεσαι
για να 'σαι ευτυχισμένος
είσαι ένα φρικιό, και γ...άς ότι γ.....ω
είσαι ένας δειλός, που επάνω του πατάω
θα πεθάνουμε μαζί, όταν τινάξω τα μυαλά μου
και τα έντερά μου απλώσω, μαζί με τα όνειρά μου

Εσύ Που Όταν Κλέβεις Τους Γύρω Είσαι Τίμιος,
         Όταν Φοβάσαι Είσαι Δυνατός,
     Όταν Καπνίζεις Αναπνέεις,
Εσύ Που Με Την Ασπίδα Πολέμας...Τις Τελείες...
      Που Βασιλιάδες Ρίχνεις Για Θρόνους
                                       Σε Θάλασσες Με Δέντρα,    
                  Σε Κόκκους Βροχερούς Για Λασπωμένα Κάστρα,
   Εκεί Επάνω....Εκεί Στο Ηφαίστειο Ψάχνεις Το Κρυφτό,
                           Θες  Να Του Πείς Να Έρθει Για Να Βρείτε Μαζί Αυτόν Που Τα Φυλάει,
Εσύ Εκεί Που Είσαι Όμως Γλιστράει.....Πέφτεις Απ' Τη Ταχύτητα Του Ρολογιού...
......Ξανασηκώνεσαι............Είσαι Εκεί Για..Μα...Ξανά Πέφτεις....Σε Προίκισε Ελπίδα Η Αθηνά..
...Και Η Άρτεμις Πείσμα, Το Κοινό Χειροκροτεί, Έστω Κι Αν Ακούς Μονάχα Δείκτες Να Ακουμπούν Τα Λεπτά
                                                                                                    Νήματα Της Κουρτίνας Όπου Κλείνει Τη Σκηνή..
         .......Μια Σκηνή Όπου Αναδύεται Σε Κάθε Σου Πέσιμο Και Ανατέλει Σε Κάθε Σου Βήμα...
Μιά Σκακιέρα Πάγου Όπου Δημιούργησε Ο Ήφαιστος.
Ο Αναπτήρας Που Καίει Το Ηφαίστειο.
Η Αράχνη Που Χορεύει Μονάχα Τις Κουρτίνες.
Η Ερμής Που Παραφυλά Το Ρολόϊ.
Η Μουσική Που Πάιζει Τους Θεατές.
Η Ήττα Που Νικάει Την Αλήθεια Του Κρυφτού.
.....Μη Βουτήξουν...Θα Σε Θάψει........
          ...Μη Σκάψουν......Θα Βουλιάξεις..
Η Αναπνοή Θα Λιώσει..
Η Δύναμη Θα Κλέψει.
Ας Αφεθώ Εκεί...Εκεί Στο Παρελθόν........Ο Δίας Δε Με Φτάνει....
                              .....Δύο Μάτια Κοιτούν Τη Σκηνή...
        Και          Χείλη Ξεραμένα..
Θα Σου Παραδωθώ Άδη Λέει Η Ζωή Στα Μάτια Που Την Ηρεμούν.