a33.gr

και στην Ομόνοια αρχίζουν να πηγαινοέρχονται γαλανόλευκες σημαίες, άνθρωποι ντυμένοι στα εθνικά χρώματα... Βλέπετε σε λίγη ώρα ξεκινούσε ο τελικός του Μουντομπάσκετ όπου η Ελλάδα θα προσπαθούσε να πραγματοποιήσει το  όνειρο του χρυσού μεταλλίου.
Δέκα λεπτά πριν ξεκινήσει ο μεγάλος τελικός κι όλα ήταν έτοιμα. Όλοι είχαν πάρει τις "γούρικες" θέσεις τους , με καφεδάκι ή μπυρίτσα στο χέρι και περίμεναν με ανυπομονησία το τζάμπολ.

Κι ο αγώνας ξεκινά..Νωθρό το ξεκίνημα για την Εθνική αλλά το ηθικό όλων ακμαίο μιας και η επίσημη αγαπημένη μας είχε συνηθίσει σε τέτοια ξεκινήματα. Η Ισπανία μας εγκλώβισε στην άμυνα όπου οι αντιδράσεις των διεθνών μας δεν ήταν οι αναμενόμενες και παρά τις προσπάθειες που έκαναν το πρώτο δεκάλεπτο έληξε 12-18..

Εκκίνηση δεύτερου δεκαλέπτου κι όλοι λέμε πως "Να τώρα θα το γυρίσουν", "Με την Αμερική ήμασταν 12 πόντους πίσω και το γυρίσαμε", "Τώρα μπαίνει η 5άδα η καλή θα το πάρουμε"...  Το δεύτερο δεκάλεπτο όμως εξελίχθηκε σε εφιάλτη καθώς οι Ισπανοί με τον Χόρχε Γκαρμπαχόσα να πυροβολεί από την περιφέρεια ξέφυγαν με 12-28, ολοκληρώνοντας ένα σερί δέκα αναπάντητων πόντων.  Δείξαμε κάποια σημεία ανάκαμψης αλλά η κακή περιφερειακή άμυνα σε συνδυασμό με την έλλειψη λύσεων στην επίθεση έφερε την Ισπανία με ένα γρήγορο 7-0 στο 35-16.

Το πρώτο μέρος ήταν για μας ένα Βατερλώ.. Το ηθικό στο σαλόνι όμως ακμαιότατο... "Να τώρα θα πάρουν τα πάνω τους" , "Θα το πάρουμε ρε μην αγχώνεστε"... Μια μπυρίτσα ακόμα μέχρι να ξεκινήσει το 3ο δεκάλεπτο για να πάρουμε δυνάμεις και τα μάτια καρφωμένα στην τηλεόραση και πάλι.

Εκκίνηση 3ου δεκαλέπτου και η Εθνική μας μπήκε αποφασισμένη να ροκανίσει τη διαφορά. Η άμυνα βελτιώθηκε πολύ οδηγώντας την Ισπανία σε «σκοτωμένες» επιθέσεις και άστοχα σουτ από την περιφέρεια, ωστόσο η επίθεση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος παρέμενε προβληματική. Έτσι οι πολλές χαμένες ισπανικές επιθέσεις δεν αξιοποιήθηκαν στο άλλο μισό του γηπέδου και η διαφορά παρέμενε σε υψηλά επίπεδα.  Κι εκεί οι ελπίδες μας , μας εγκαταλείπουν.

Τέταρτο δεκάλεπτο και διαδικαστικό. Οι "φούριας ρόχας", απελευθερωμένοι από την πίεση και το άγχος, έχοντας εξασφαλίσει τη νίκη, άνοιξαν επιπλέον την ψαλίδα (38-63, 43-69, 47-70) και ανέβηκαν πανάξια στο πρώτο σκαλί του βάθρου.

Παρά την ήττα η ατμόσφαιρα στο σαλόνι δεν είναι απογοήτευσης. Κανείς δεν αποδοκιμάζει, κανείς δεν γκρινιάζει για την ήττα. Όλοι έχουμε ένα χαμόγελο μέχρι τ αυτιά. Γιατί ; Μα πολύ απλά γιατί είμαστε δεύτεροι στον κόσμο αποκλείοντας ένα από τα μεγαθήρια, μια ομάδα που αξίζει -τουλάχιστον σε νομισματικούς όρους- πάρα πολλά.  Σίγουρα όλοι θα θέλαμε να εξελιχθεί διαφορετικά. Φαίνεται όμως πως δεν ήταν γραφτό. Ο τελικός ανήκε αποκλειστικά στους Ισπανούς, οι οποίοι δίχως την "κολώνα" τους, τον Πάου Γκασόλ, επικράτησαν κατά κράτος.

Πικρία για την εμφάνιση ναι, δάκρυα και γκρίνια όμως όχι γι' αυτά τα παιδιά, τα οποία ψήλωσαν για ακόμα μια φορά την Ελλάδα αναδεικνύοντάς την στη δεύτερη καλύτερη ομάδα του κόσμου! Αργυρό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι αυτό. Λες και έχουμε ξαναπάρει. Ένα χειροκρότημα, ένα ευχαριστώ και μια θριαμβευτική υποδοχή είναι το λιγότερο για μια ομάδα που σίγουρα και σύντομα θα μας βγάλει και πάλι στους δρόμους να πανηγυρίσουμε για τις επιτυχίες της.

Εγώ προσωπικά τους χρωστάω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γιατί γι ακόμα μια φορά νοιώθω περήφανη που είμαι Ελληνίδα

[size=24]ΕΛΛΑΣ ΟΛΕ ΟΛΕΕΕ
ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΩ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΠΟΤΕ
ΟΕΕΕΕΕ
ΕΛΛΑΣ ΟΛΕ ΟΛΕΕΕ[/size]


(Νομίζω ήμουν σαφέστατη, έτσι!?  :wink: )

Δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ........

Αν και εκεί που ήμουν δεν μας άφησαν να δούμε τον αγώνα (Αυτό σας έλειπε θα μου πείτε......) και αναγκαστικά βολευτίκαμε με την ΕΡΑ Σπορ για την μετάδοση στεναχωρεθήκαμε για την ήττα από τους Ισπανούς αλλά γουστάραμε που διαλύσαμε την Ομάδα όνειρο των Αμερικανών.. Μία είναι η ομάδα όνειρο ΤΕΛΙΚΑ!!!! Γειά σου Ελλάδαααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα