Υπάρχουν εποχές που η ζωή πέφτει σε χειμερία νάρκη. Όπως μια κάμπια που γίνεται χρυσαλλίδα και περιμένει μέσα απο το φερέτρινο κουκούλι της την ώρα που θα αναγεννηθεί.
Υπάρχουν εποχές που η ζωή μοιάζει με τέλμα. Είναι στιγμές που νοιώθει κανείς οτι το διοξείδιο του άνθρακα, που βγαίνει απο την ανάσα του, είναι ο,τι πιο δημιουργικό μπορεί να παραγάγει.
Υπάρχουν εποχές που νοιώθει κανείς μέσα του τον αέρα και τη θερμότητα, αλλά όχι και τη σπίθα που θα βάλει φωτιά. Αυτή έρχεται μόνη της, τη στιγμή που θα το επιλέξει η ίδια.
Υπάρχουν εποχές που το νόημα των πραγμάτων φαίνεται μονάχα μέσα απο έναν παραμορφωτικό καθρέφτη, να μισοκρύβεται και να κλείνει το μάτι ειρωνικά.
Υπάρχουν εποχές που τα είδωλα γκρεμίζονται και δίνουν τη σε θέση τους στο κενό.
Οι εποχές περνούν. Κυκλικά, στο διηνεκές. ''Πότε μες στη λαμπράδα παραδείσου, πότε μες στα σκοτάδια της αβύσσου'', όπως είπε κάποτε ένας νους του παρελθόντος.
Αυτό είπα κι εγώ σε κάποιον: ''Οι εποχές περνούν. Έτσι περνάει και η δική μας''.
''Ναι, αλλά περνάει απο πάνω μας'', μου απάντησε...
Εκεί, πια, δεν είχα τι να πω.
Η αναγνώριση και η παραδοχή του προβλήματος, είναι το πρώτο βήμα για την επίλυσή του.
Αφού μπορείς να καταλάβεις πως 'οι εποχές περνάνε από πάνω μας', τότε έχεις κάνει το πρώτο βήμα...
Ίσως είναι καιρός να κάνεις και το δεύτερο... με σκοπό να φέρεις μια πιο παραγωγική εποχή...
Η χρυσαλίδα τι κάνει? κάθεται απλώς και περιμένει να περάσει ο καιρός ή παλεύει, δουλεύει, μεγαλώνει, αλλάζει, μαθαίνει...!?
Στο χέρι μας είναι όλα...
Το ''περνάει απο πάνω μας'' δεν είχε τη σημασία του ''περνάει απο το χέρι μας''.
Ό,τι έγραψα, το έγραψα μετά απο ερεθίσματα που μου έδωσε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση, που είχα σήμερα με κάποιον.
Απλές σκέψεις, που ειπώθηκαν απλώς και μόνο για να ειπωθούν...
Δεν εννοούσα αυτό που λες...
Κάποιες φορές αναγνωρίζουμε κάποιες καταστάσεις που μας δυσαρεστούν, και αντί να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε ή να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση μένουμε απλοί παρατηρητές...
Όταν κάτι σε ενοχλεί, άλλαξέ το.
Εκτός κι αν δεν σε ενοχλεί τόσο, σου είναι αδιάφορο, ή δεν το έχεις καταλάβει ακόμα...! Κάτι όμως που στην περίπτωση που ανέφερες προφανώς δεν ισχύει...
Κουβέντα να γίνεται... :D
Τι σε κάνει να πιστεύεις οτι αναφέρομαι σε μένα; :wink:
Όποιος έχει τη μύγα... να τη φέρει πίσω! :P
Γενικά μιλούσα... :)
[quote user="Nikos28" post="162653"]Υπάρχουν εποχές που η ζωή πέφτει σε χειμερία νάρκη. Όπως μια κάμπια που γίνεται χρυσαλλίδα και περιμένει μέσα απο το φερέτρινο κουκούλι της την ώρα που θα αναγεννηθεί.
Υπάρχουν εποχές που η ζωή μοιάζει με τέλμα. Είναι στιγμές που νοιώθει κανείς οτι το διοξείδιο του άνθρακα, που βγαίνει απο την ανάσα του, είναι ο,τι πιο δημιουργικό μπορεί να παραγάγει.
Υπάρχουν εποχές που νοιώθει κανείς μέσα του τον αέρα και τη θερμότητα, αλλά όχι και τη σπίθα που θα βάλει φωτιά. Αυτή έρχεται μόνη της, τη στιγμή που θα το επιλέξει η ίδια.
Υπάρχουν εποχές που το νόημα των πραγμάτων φαίνεται μονάχα μέσα απο έναν παραμορφωτικό καθρέφτη, να μισοκρύβεται και να κλείνει το μάτι ειρωνικά.
Υπάρχουν εποχές που τα είδωλα γκρεμίζονται και δίνουν τη σε θέση τους στο κενό.[/quote]
Πολλές φορές νιώθω ότι υπάρχω στα κομμάτια αυτής της εικόνας! 'Οτι το μέλλον μου είναι κρυμμένο και τυλιγμένο μέσα στο μετάξι μιας ανυφάντρας κοσμικής χρυσαλίδας...
Είναι φορές που περιμένω σιωπηλά κάτι να γίνει από ένα παράλληλο ποτάμι του χρόνου...
Είναι φορές που όλες μου οι αλήθειες μένουν στάσιμες γιατί κανένας ρυθμός δεν κουνάει τον κόσμο!
Είναι κι αυτή η αίσθηση πως κινούμαι σπασμωδικά σε έναν κόσμο μυθολογικό - κάποιοι τον ονομάζουν πραγματικότητα... Τι φαρσοκωμωδία!
Κάπου εκεί ονειρεύομαι πως γίνομαι ψυχή - πεταλούδα... ότι πατάω πάνω σε βαθμίδες ανέλιξης...
'Οτι υπερβαίνω τον νόμο της βαρύτητας και γίνομαι πολίτης του ουρανού...
Αυτή είναι η εικόνα της δικής μου αγαπημένης χρυσαλλίδας, την βλέπω κρεμασμένη κάπου στο σαλόνι μου να με καλημερίζει καθημερινά...
(http://www.a33.gr/files/images/6331/xrysallida1.jpg)
Υπάρχουν Και Χέρια Που Ενώ Δείχνουν Ουρανό..
Εσύ Κοιτάς Το Δάχτυλο.....
...Ας Περνάει Απο Επάνω Μας......Θαυμάζουμε Ότι Θαυμάζει......
...............Όλη Τη Γή... ..Όπου Πατάμε Παρατηρώντας Τα Παπούτσια..
Αυγό - Κάμπια - Χρυσαλλίδα - Ενήλικας... Η ψυχή που ανυψώνεται σαν πεταλούδα ξεφεύγοντας από τον γήϊνο κόσμο [κάμπια-σκουλήκι]...
Οι μεταμορφώσεις της χρυσαλλίδας... η κάμπια που κλείνεται στο κέλυφος και εκεί μέσα μεταβάλλει τη μορφή και το αρχικό σχήμα της και γίνεται σύμβολο της ψυχής.
Η Παγκόσμια Ψυχή του Πλάτωνα - ο φορέας του Φωτός, το δοχείο των μορφών - το 'Αγιο Πνεύμα των Χριστιανών, το Ακάσα των Ινδουιστών, το Θείο Πνεύμα των Αιγυπτίων.
Ας θυμόμαστε ότι η πεταλούδα ξεκινά από αχόρταγη κάμπια, όπως κι εμείς μπορούμε να ξεκινήσουμε 'ρουφώντας αχόρταγα' γνώση. Όταν χορτάσουμε, θα νιώσουμε την ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε κάπως αυτά που μάθαμε. Σ’αυτή τη διαδικασία θα 'φτιάξουμε κουκούλι' και θα 'γίνουμε χρυσαλίδες', καθώς θα επεξεργαζόμαστε τα όσα μάθαμε.
Αλλάζουμε. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε, αλλά θα συμβαίνει μια αλλαγή.
Όταν η αλλαγή ολοκληρωθεί, θ’αρχίσουμε να νιώθουμε λες και 'δεν μας χωράει ο τόπος' και, όπως η πεταλούδα βγαίνει από το κουκούλι της παλεύοντας, έτσι κι εμείς θα παλέψουμε για να βγούμε από την παλιά μας μορφή που θα μας στενεύει.
Όταν τελικά βγούμε, θα χρειαστούμε λίγο χρόνο για να συνηθίσουμε την αλλαγή. Όλα θα μας φαίνονται διαφορετικά και θα είμαστε κι εμείς διαφορετικοί, όπως η πεταλούδα είναι τελείως διαφορετική από την κάμπια που ήταν στην αρχή. Θα χρειαστούμε λίγο χρόνο για να 'ξετυλίξουμε τα φτερά μας' και να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα.
Τελικά όμως θα νιώσουμε δυνατοί και ασφαλείς, και ανοίγοντας τα φτερά μας θα δούμε τον κόσμο διαφορετικά, πιο καθαρά και πιο συνειδητοποιημένα.
Από το άρθρο 'Butterfly Effect: The Symbol of the Butterfly', της Linda-Ann Stewart Ct.H., Ct.H.A
[quote user="pixie" post="341491"]Αυτή είναι η εικόνα της δικής μου αγαπημένης χρυσαλλίδας, την βλέπω κρεμασμένη κάπου στο σαλόνι μου να με καλημερίζει καθημερινά...
(http://www.a33.gr/files/images/6331/xrysallida1.jpg)[/quote]
Τί όμορφο θέμα ...Μ'αρέσουν οι δημιουργίες σου pixinie...!!!! :smile: