Ποτέ η καρδιά του ερωτευμένου δεν ηρεμεί και δεν καταλαγιάζει.
Είναι σαν τη φουρτουνιασμένη θάλασσα που, ακόμα κι αν κοπάσουν οι άνεμοι και πέσει άπνοια και ξηρασία τριγύρω, αυτή θα συγκρατεί στα βάθη της την ορμητική κίνηση. Κι είναι γελασμένοι όσοι την κρίνουν απ' τη γαλήνη της επιφάνειας και την ημεράδα της εξωτερικής όψης. Οι θάλασσες, όπως κι οι έρωτες, κρύβονται, για να μη τους θωρούν οι αμύητοι κι όσοι δεν έχουν περπατήσει ποτέ στους πρόποδες του φεγγαριού, μια νύχτα με πανσέληνο[/i][/color]
[size=24][/size]Ε Ρ Ω Τ Α Σ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ.........
Η βιολογία του έρωτα είναι να μην ανανεωθούν τα κύτταρα. Γιατί τα νέα που θα 'ρθουν δεν θα ξέρουν το άγγιγμα του χεριού σου. Γι' αυτό δεν θα τους λείπεις. Και δεν θέλω να μη τους λείπεις. Δεν θέλω να είμαι δίχως σου. Αντιστέκομαι στο λωτοφάγο καιρό, απελπισμένα, κρατιέμαι από κλωστές θύμησης που άλλοτε φτιάχναν το ζεστό πουλόβερ της αγάπης, όπως όταν τυλιγόμασταν σ' ένα μακρύ δικό σου φουλάρι, κρυώνοντας, και τα δύο σώματά μας γίνονταν ένα, όπως σε κάτι γλυπτά του Μουρ, η μονοκόμματη πέτρα, με μια τρύπα στη μέση, σχηματίζει δυο σώματα που αγκαλιάζονται[/i][/color]
ΕΡΩΤΑΣ
Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
εκδ. Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη, 1992
Σήμερα αν πιστέψω αυτά που μου λένε, συμβαίνει με τον έρωτα ό,τι και με την πίστη στο Θεό. Τείνει να εξαφανιστεί. Πρόθυμα τον χαρακτηρίζουν ως ένα φαινόμενο ιστορικό, ως μια ψευδαίσθηση του πολιτισμού. Τον μελετούν, τον αναλύουν-και, εάν είναι δυνατόν-τον θεραπεύουν. Διαμαρτύρομαι! Δεν υπήρξαμε θύματα μιας ψευδαίσθησης. Όσο κι αν μερικοί δυσκολεύονται να το πιστέψουν, αγαπήσαμε πραγματικά[/i][/color]
Θεος μπορει να μην υπαρχει αγαπητη.. πιστη ομως σιγουρα!
Χωρις πιστη ο ανθρωπος δεν ζει..
καθως και χωρις αγαπη..
Ο ερωτας ειναι αδυναμο συναισθημα και ακαδημαικα τουλαχιστον τελειωνει το πολυ σε 18 μηνες η αγαπη ομως αν ειναι αληθινη ζει για παντα..
Ο Έρως εξανθρωπίζει! Είναι το κεντράδι που μπολιάζει την ψυχή και την γονιμοποιεί για την πιό ωραία, την πιο εύοσμη ανθοφορία!
Είναι ο Ταλαντούχος ενορχηστρωτής της πιό ευγανικής, της πιό ανθρώπινης, της πιό ώριμης αρμονίας, όπου στην κορύφωση της ερωτικής συγχορδίας, δύο υπάρξεις, ψυχοσωματικά αδιαχώριστες, νοιώθουν ότι ότι σ'εκείνες τις στιγμές της μέθεξης, ο χρόνος παύει να κυλά, λες και η θνητή ύπαρξη αναβαθμίζεται στα νάματα της αιωνιότητας!!
Ό Έρως με τα μικρά του φτερά, κατεβαίνει από τον ουρανό και μας οδηγεί στον επίγειο παράδεισο, στον ανθόσπαρτο κήπο της Εδέμ!![/i][/color]
Κεραυνοβόλος έρωτας, μοιάζει με πίνακα ιμπρεσιονιστικό, που με φανταχτερά χρώματα τονίζει το σύνολο, χωρίς να απεικονίζει τις λεπτομέρειες. Είναι η εντύπωση μιας στιγμής που μας συγκλονίζει! Είναι λάμψη κεραυνού που μας ζαλίζει και μας τυφλώνει! Και τότε όπως είμαστε θαμπωμένοι, οραματιζόμαστε μορφές ονειρικές, οπτασίες εξαϋλωμένες κάποιας υπερκόσμιας ανεικονικής ζωγραφικής!![/i][/color]
..κι αφου ο Έρωτας τον θάνατο νικά,
θα ωαι η ποίηση σπερματική!
απόλυτα ερωτική! ..η δεν θα υπάρχει.
Ανδρέας Εμπειρίκος
8)
..κι αφου ο Έρωτας τον θάνατο νικά,
θα ναι η ποίηση σπερματική!
απόλυτα ερωτική! ..η δεν θα υπάρχει.
Ανδρέας Εμπειρίκος
8)
Έρωτας είναι μια φλόγα αόρατη,
μια ευχάριστη πληγή, ένα φαρμάκι ζάχαρη,
ένα απολαυστικό μαρτύριο,
ένας θάνατος όλο ζωή[/i][/color]
Ερωτας...
Το βαθύ μπλέ του ουρανού,το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας,το φλύαρο
πράσινο του λειβαδιού.Τα χρώματα της ψυχής και αυτο που μετρά τελικά
είναι πιά χέρια θα σε αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρυσει..
Πιο στόμα θα τσακισει τον φλοιό του μυαλου σου και θα σε τινάξει χωρις αναπνοή.
Δεν εχει ταυτότητα ο έρωτας..
Σ Φ Υ Ρ Ι Ξ Ε___Ε Ρ Ω Τ Α___ Ε Ρ Ω ΤΑ
Π Ι Α Σ Ε
ένα κοχύλι απ’ τη δική μου αλμύρα.
Μακριά, πολύ μακριά ας είναι η θάλασσα
να την
--------Α
------------Κ
---------------Ο
------------------Υ
---------------------Σ
να χτυπούν κύματα όταν τραγουδώ στο αυτί σου
και το δέρμα μου εικόνες φτιάχνει στο μυαλό σου
Σ Φ Υ ----- Ρ Α
έτσι
τώρα όπως πριν.
Σφύρα μου το φευγιό μου με έρωτα
Ε
-----Ρ
----------Ω
---------------Τ
--------------------Α
όταν έρθει η ώρα που κύματα θα ξεχειλίζουν
διαβρώνοντας ασβεστόλιθους του αιώνα
- τον
A I - Ω - Ν Α
σπάζοντας -
και τα πόδια τους θα μπλέκουν οι αναστεναγμοί.
Στο σκοτάδι θα δούμε εκείνη την ταινία, μάτια μου
με κλειστά μάτια
και το <Τ Ε Λ Ο Σ> θα υπογράψουμε μαζί
σφραγίζοντάς το με επασβεστωμένους οργασμούς
Ε____________________Α
Ν____Μ Ε Τ Α Τ Ο Ν_______Λ
Α________________________Λ
Ν__________________________ΟΝ
μέχρι την αρχή της αντίστροφης ιζηματογενούς απόθεσης...
[/i][/color]
Στην πορτοκαλιά από κάτω
Πλένει τα μπαμπακερά
Πράσινα έχει τα μάτια
κι η φωνή της βιολετιά
Αχ έρωτα!
Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα...
Τρέχει το νερό στ' αυλάκι
Με τον ήλιο στην καρδιά του
Τραγουδάει ένα σπουργίτι
πάνω στη μικρή ελιά
Αχ έρωτα!!
Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα...
Κι όταν θα'χει αποσώσει
Όλο το σαπούνι η Λόλα
Θα 'ρθουν οι μικροί Τορέρος,
Οι Τορέρος οι μικροί
Αχ έρωτα!!
Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα...
Federico Garcia Lorca