Για Όσους Καταφέρνουν Να Ζουν Το Παραμύθι Της Ζωής[/i][/color]
"Μου διώξανε τα παραμύθια μου.
Ήτανε λέει αναρχικά.
Ήτανε λέει αντικοινωνικά.
Ήτανε λέει ουτοπικά.
Μου διώξανε τα παραμύθια μου.
Κι αντί γι' αυτά μου δώσανε ένα πουγκί με γνώση και με λίρες, να το χειριστώ, να γίνω μέλος χρήσιμο κι εγώ.
Άνοιξα το πουγκί. Κι ευθύς πετάχτηκε ένας ανέραστος, ένας αλαζών, ένας γλοιώδης, ένας απατεών, ένας πορνοβοσκός, ένας φονιάς ψυχών.
Και άρχισαν τα μαθήματα.
Στα πόσα να πυροβολώ, στα πόσα να υποχωρώ, πόσα να κλέβω, πόσο να πουλώ.
Έγινα λίγο-λίγο χρήσιμος κι εγώ.
Μα, κάπου ακόμα μέσα από το βύθισμά μου, μέσα από τη χρησιμότητά μου, μέσα από τη ζάλη μου, με κοροϊδεύουνε τα προδομένα παραμύθια μου.
Γεμάτα σκόνη, κάπου ξεχασμένα, ζούνε αληθινά-χωρίς εμένα" [/i]
ΑΡΛΕΤΑ [/color]
Προχωράμε ανταλλάσσοντας ανεπάρκειες με τους αγαπημένους μας και το πιο όμορφο παραμύθι είναι εκείνο με το λυπημένο τέλος. Είναι το μόνο παραμύθι που σε βάζει στον πειρασμό να το πιστέψεις[/i][/color]
μεταφερθηκε επο φιλοσοφια
Άλλος τόπος, όπου λέγονταν πολλά παραμύθια, ήταν η θάλασσα. Εκεί, στην ακρογιαλιά ή μέσα στην τράτα, καθώς οι τρατάρηδες περίμεναν γύρω απ' τη φωτιά ή τη ναυτική λάμπα να 'ρθει η ώρα για τα δίχτυα ή όταν οι γεμιτζήδες ταξίδευαν ανοιχτά στο πέλαγος, μαζεύονταν όλοι στην πλώρη του καϊκιού κι έλεγαν παραμύθια για να περνάει η ώρα και να ξεχνιούνται.
Μεγάλα και ωραία παραμύθια ακούγονταν εκεί. Επίσης, είναι γνωστό, πως πολλοί καραβοκύρηδες μίσθωναν ειδικούς γέρους παραμυθάδες για να ψυχαγωγούν το πλήρωμα στα μακρινά ταξίδια.
Πάντως, όσο κρατάει το παραμύθι δεν επιτρέπεται κανένας να το διακόψει[/i][/color]
Λίγο πριν, λίγο μετά, μέσα σε μια χαοτική βιβλιοθήκη, χαμένο ανάμεσα σε κάτι πελώριους τόμους με περιπέτειες ιπποτών και εραλδικά σύμβολα, ζούσε ένα πολύ ντροπαλό παραμύθι.
Ντρεπότανε που υπήρχε. Κοιτούσε γύρω του όλα αυτά τα πλουσιοντυμένα δερμάτινα βιβλία με τους επίχρυσους τίτλους στη ράχη και τα εξώγλυφα στολίδια, αυτούς τους περήφανους, επηρμένους τόμους που το στρίμωχναν περιφρονητικά σαν να έλεγαν][/color]