a33.gr

Απόγευμα. Είναι η ώρα που ο κόσμος κλείνεται σπίτι του για να ξεκουραστεί ή για να κλειστεί στον εαυτό του. Η ώρα που η γη γυρνάει την πλάτη της στον ήλιο και τα φώτα τώρα είναι τεχνητά. Καθισμένη στο μοναδικό παράθυρο του σπιτιού μου παρατηρώ τους ανθρώπους που πάνε κι έρχονται βιαστικά.
Η μεγάλη λεωφόρος πάντα γεμάτη από αυτοκίνητα και αγχωμένους οδηγούς που ξεχνάνε την έννοια του σεβασμού. Από το ήσυχό μου παράθυρο τους βλέπω, πολλές φορές τους ακούω. Εκεί είναι η πύλη που με ενώνει με τον έξω κόσμο. Ζηλεύω όλη αυτή την κίνηση!
Βράδυ. Η λεωφόρος είναι φωτισμένη από λάμπες. Σιγά σιγά η κίνηση μειώνεται και τέλος εξαφανίζεται. Τώρα πια ακούω έναν ήχο σαν μια σβησμένη κασέτα. Μήπως έχω παραισθήσεις; Μα όχι, την ακούω… είναι σαν κάποιος να θέλει να μου πει κάτι…
Ξύπνα κορίτσι! ΔΕΣ! ΝΙΩΣΕ! Το ελαφρύ αεράκι με χαστουκίζει για να επανέλθω στην πραγματικότητα! Πού ταξίδευες; Είναι το ίδιο αεράκι που κάνει και τα φύλλα των δέντρων να τραγουδάνε. Μια ψιχάλα έπεσε στη μύτη μου. ΝΑΙ! Η φύση με καλεί να την ακούσω, να την μυρίσω και να την δω στον ανέμελο χορό της!
Κανένας ήχος δεν είναι ίδιος, κανένα θρόισμα. Δεν υπάρχει στασιμότητα στη φύση, δεν μπορείς να την βαρεθείς. Κινήσεις που με ηρεμούν και με βυθίζουν σε σκέψεις. Να ένα χαμόγελο! Θυμήθηκα την ζωή μου και τις στιγμές που είμαι ευτυχισμένη. Τώρα τι είμαι άραγε; Δεν είναι όνειρο!Συνεχίζω να κοιτάω από το παράθυρο τα δέντρα. Ότι αυτοκίνητο περνάει μου είναι αδιάφορο. Πλέον δεν βρίσκω ευτυχία βλέποντάς τα.
Άρχισα να κρυώνω… ίσως και να νυστάζω. Πάω στο κρεβάτι μου να κουκουλωθώ στα σκεπάσματα κλείνοντας τα μάτια. Αύριο είναι μια καινούργια μέρα σωστά; Μια καινούργια μέρα με ελπίδες για ...! Από τώρα το ξέρω ότι πάλι θα είμαι μόνη στο μοναδικό μου παράθυρο βλέποντας τα αυτοκίνητα να τρέχουν σαν τρελά και τους οδηγούς να νευριάζουν. Πάλι οι ίδιοι άνθρωποι θα τρέχουν για να προλάβουν ότι δεν πρόλαβαν την προηγούμενη μέρα. Όλοι κάνουν τα ίδια κάθε μέρα όπου κι αν είναι. Αυτή είναι και η πραγματικότητα στο κάτω κάτω. Τελικά είναι καλύτερα να παρατηρώ την ίδια κίνηση από το παράθυρό μου ή να με παρατηρούν; Δεν είμαι διαθέσιμη για τίποτα από τα δύο.

Μήπως τελικά θέλω να ξεφύγω από την καθημερινότητα των άλλων που αυτόματα με βάζουν σε ένα καλούπι χωρίς να έχω επιλογή να το αλλάξω;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ήλιος πάλι θα έρθει και όλα πάλι θα κινούνται όπως πάντα. Με δύναμη για πολύ υπομονή μέχρι να έρθει η μέρα που θα είμαι πάλι στον πραγματικό, δικό μου παράδεισο!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη φύση που δεν με αφήνει να βυθιστώ στο παρελθόν και μου δίνει ελπίδες για το μέλλον. Ένα μεγάλο ευχαριστώ που γεμίζει το παράθυρο μου ζωή!



(//)

********Όνειρα της νύχτας ήρθανε πάλι για να μου δώσουν το κλειδί για τον παράδεισο.Έναν παράδεισο που «κλέιδωσα» όταν έφτασα στο σπίτι με το μοναδικό παράθυρο.Το χαμόγελο που είχα πριν,ήρθε πάλι.Τελικά δεν είναι παράδεισος ενός ονείρου,είναι κάτι που έχω ζήσει στην πραγματικότητα χωρίς στοιχεία στασιμότητας,ρουτίνας.Μα τι έγινε ξαφνικά? Σκέψεις πολύ μπερδεμένες …
Νιώθω ότι ζούσα μια πραγματικότητα που τώρα φαντάζει όνειρο εξωπραγματικό.Είμαι σε μια στάσιμη στιγμή που τρέχει όπως όλα γύρω μου