Ένας έρωτας τσιγγάνος... Ένας έρωτας ταξιδευτής...
Αυτό ήσουν... Αυτό είσαι...
Δε θέλω πια...
Έρχεσαι σαν άνεμος και φεύγεις σα σκιά...΄Έτσι απλά...
Μα κάθε φορά χαράζεις τα σημάδια σου, όλο και πιο βαθιά...
Με απογειώνεις και με αφήνεις στο κενό... Έτσι απλά...
Μα κάθε φορά με σκοτώνεις, όλο και πιο γλυκά...
Πάντα εδώ γυρνάς... Παραδέξου το...
Πάντα εμένα αναζητάς... Παραδέξου το...
Έρωτα Τσιγγάνε... Έρωτα Ταξιδευτή...
Μη φοβάσαι να δέσεις, δικό σου είναι τώρα αυτό το λιμάνι...
Δεν το'θελες, το ξέρω, μα κέρδισες τη μάχη...
Μη φοβάσαι να πατήσεις τη γη, δικιά σου είναι αυτή η εποχή...
Δεν το περίμενες, το ξέρω, μα ποιος να το 'λεγε...
Μη φοβάσαι να γκρεμίσεις τα τείχη, μόνα τους πέσαν, κοίτα!
Δεν πάλεψες, το ξέρω, μα βγήκες νικητής...
Εάλω η Πόλις, το κάστρο έπεσε... Δικό σου είναι...
Τι θα το κάνεις τώρα...?
Κι εγώ στον ουρανό ονειρεύομαι...
Κι εγώ στο απέραντο γαλάζιο χάνομαι...
Έχω δικά μου φτερά... Μόνη μου έμαθα να πετώ...
Ούτε το δρόμο θέλω να μου δείξεις, έχω χαράξει πορεία από καιρού...
Μονάχα κάπου εκεί κοντά μου να πετάς...
Να έχω ένα σου βλέμμα όταν το χρειάζομαι...
Αυτό ζητώ...
Μονάχα κάπου εκεί κοντά μου να μεθάς...
Να νιώθω την ανάσα σου όταν χάνομαι...
Αυτό ζητώ...
Έρωτα Τσιγγάνε... Έρωτα Ταξιδευτή... Έρωτά μου...
Τι χρωμα εχει η λυπη? Ρώτησε το αστερι την κερασια και παραπατησε
στο ξεφτι καποιου συννεφου που περνουσε βιαστικα Δεν ακουσες?
Σε ρωτησα, τι χρωμα εχει η λύπη?
Εχει το χρωμα που παιρνει η θαλασσα την ωρα που γερνει ο ηλιος
στην αγκαλια της Ενα βαθυ αγριο μπλε
Τι χρωμα εχουν τα ονειρα?
Τα ονειρα? Τα ονειρα εχουν το χρωμα του δειλινου
Τι χρωμα έχει η χαρα?
Το χρωμα του μεσημεριου αστερακι μου
Και η μοναξιά?
Η μοναξια εχει χρωμα μενεξελι
Τι ομορφα που ειναι τα χρωματα!
Θα σου χαρισω ενα ουρανιο τοξο
Να το ριχνεις επανω σου οταν κρυωνεις
Το αστερι εκλεισε τα ματια του κι ακουμπησε στον φραχτη
Εμεινε καμποσο εκει και ξεκουραστηκε
Και η αγαπη? Ξεχασα να σε ρωτησω, τι χρωμα εχει η αγαπη?
…Το χρωμα που εχουν τα ματια του Θεου, απαντησε το δεντρο
Τι χρωμα εχει ο ερωτας;
Ο ερωτας εχει το χρωμα του φεγγαριου, οταν είναι πανσεληνος
Ετσι ε Ο ερωτας εχει το χρωμα του φεγγαριου, ειπε το αστερι...
Κοιταξε μακρια στο κενο....Και δακρυσε....
Αλκυονη Παπαδακη Το χρωμα του Φεγγαριου
Γνωστό το απόσπασμα της Παπαδάκη, σιγκαλάκι μου, αλλά δεν κατάλαβα το συνειρμό σου... :roll: Τι σχέση έχει το 'χρώμα του φεγγαριού' με το δικό μου (πρώτο και μοναδικό) γραπτό? Πως τα ερμήνευσες και τα συσχέτισες τα δυο τους?
Den exei panselhno kathe mera vre kouto! Erxetai kai feygei ki ayth san ton tsiggano....Mallon!Lew egw twra.... :roll:
Κάπως έτσι... :)
Τα είπαμε πριβέ με το σιγκαλάκι... :)
Σε εκείνους λοιπόν... όπου κι αν είναι... :)
Ki an einai na rthoun, the na rthoun....alliws tha prosperasoun!!! :D
Έτσι, έτσι...! :D Σε όποιον αρέσουμε! :wink:
Και ξέρεις πιο άσμα κολλάει εδώ...:
ΠΕΡΝΩ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΚΑΛΑ, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ ΜΙΑ ΧΑΡΑ...! :lol:
Παράθεση από: "Enia"Κάπως έτσι... :)
Τα είπαμε πριβέ με το σιγκαλάκι... :)
^Τι σχέση έχει το 'χρώμα του φεγγαριού' με το δικό μου (πρώτο και μοναδικό) γραπτό? Πως τα ερμήνευσες και τα συσχέτισες τα δυο τους?^
Σε εκείνους λοιπόν... όπου κι αν είναι... :)
καπως....
σε κεινους Ενια ...
και ενα μεγαλο ευχαριστω σε σενα για το [size=18]πρωτο και μοναδικο[/size] ...( keep flying..)
:)
Vale kai ena Xatzhgiannh... Feygw se kleinw, an thes na meinw, gine agaph gine xadi tryfero....Den exw xrono gia allo pono, gia alla dakrya den exw pia kairo....
Kai meta gia na rtheis sta isa sou petas kai mia Vissi me sentonia!
.....Twra kaiw th kardia mou, kaiw kai ta dakrya mou, kai ksorkizw deka xronia sta kainouria mou sentonia..........(ki an den einai deka de peirazei...tosa fainontai! :wink: )
Radio Arvylla to kaname! :lol: :lol: :lol:
:D
Ε... συμμαζευτείτε!!!
Και... λίλα... γράψε κοριτσάκι μου ποιανού είναι αυτός ο τσιγγάνος έρωτας. Κι αν είναι δικός σου, βάλε και την υπογραφή σου. Μην τρέχουμε στα διάσπαρτα κι είναι και περασμένη η ώρα!
Παράθεση από: "mauroula"
Ε... συμμαζευτείτε!!!
πλακωσανε τα ΜΑΤ! ...ελευθερια εκφρασης mauroula, διαφωνω.. αυτη ειναι και η ουσια των φορουμς
και αληθεια μου αρεσει το φευγατο , το ραδιο αρβυλα γενικως και καθετα, οχι
Enioyla μου βαλε και ενα ''κοπηκα στα δυο''
Κι αν εχω καψει οτι σε θυμιζει κ αν εχουν κλεισει της καρδιας μου
οι πληγεςςςςςςςςςςςςς κατι σε γυρναει κατι απ ΄το χτεςςςςςςςς
και αν εχω σβησει ολα τα σημαδια και αν δεν υπαρχεις στην ψυχη μου
με ποναααααααααααα......Ξερω καταβαθος καπου με πονααααααααα
]
Προφανώς είναι δικό μου. Αν δεν ήταν, θα είχα βάλει τον συγγραφέα.
Μην κάνουμε edit τώρα γι'αυτό.
Έχεις δίκιο μαυρούλα μου, αλλά είχα καιρό να βγω στην παιδική χαρά και το χρειαζόμουν. :D Συγνώμη.
(μα κάτι ερωτήσεις κι εσύ.. 'ποιανού είναι αυτός ο τσιγγάνος έρωτας'... με τον πόνο μου παίζεις?! :P :lol: )
Μου θυμίζεις τον καιρό που πρωτοξεκίνησα να γράφω
κάπως έτσι είχα αρχίσει, με κάποιον ανεκπλήρωτο έρωτα
- πάντα όλοι ξεκινούν με το ίδιο θέμα! Τι περίεργο!!?
Έχεις δρόμο μπροστά σου, αν θέλεις να το καλλιεργήσεις
όχι βέβαια σαν επάγγελμα, αλλά για προσωπική ευχαρίστηση!
Η ποίηση δεν διδάσκεται, αποκτάται με τον καιρό
γίνεται αίμα στο αίμα σου, κρασί στο κρασί σου, σάλιο στο στόμα σου!
Μιλάς και ρέουν οι στίχοι μόνοι τους, αρκεί να τους ακολουθήσεις!
Συνέχισε λοιπόν να περιγράφεις το ανεκπλήρωτο... εγώ το έμαθα πια
- το ανέφικτο μένει πάντα ανέφικτο, όπως ο τσιγγάνος έρωτας!
Όμως τελικά, σου μένει το ποίημα ....αυτό είναι το πραγματικό όφελος!!
Καληνύχτα...
Παράθεση από: "gkokk"Μου θυμίζεις τον καιρό που πρωτοξεκίνησα να γράφω
κάπως έτσι είχα αρχίσει, με κάποιον ανεκπλήρωτο έρωτα
- πάντα όλοι ξεκινούν με το ίδιο θέμα! Τι περίεργο!!?
Έχεις δρόμο μπροστά σου, αν θέλεις να το καλλιεργήσεις
όχι βέβαια σαν επάγγελμα, αλλά για προσωπική ευχαρίστηση!
Η ποίηση δεν διδάσκεται, αποκτάται με τον καιρό
γίνεται αίμα στο αίμα σου, κρασί στο κρασί σου, σάλιο στο στόμα σου!
Μιλάς και ρέουν οι στίχοι μόνοι τους, αρκεί να τους ακολουθήσεις!
Συνέχισε λοιπόν να περιγράφεις το ανεκπλήρωτο... εγώ το έμαθα πια
- το ανέφικτο μένει πάντα ανέφικτο, όπως ο τσιγγάνος έρωτας!
Όμως τελικά, σου μένει το ποίημα ....αυτό είναι το πραγματικό όφελος!!
Καληνύχτα...
Τι ωραία τα λές!!
Υπαρχουν τέτοιοι άντρες???ΕΥΓΕ!!
....υπάρχουν! Όμως βρίσκονται κάπου στο ...φεγγάρι! Όπως κι εσύ! ;)
...εκεί ψηλά, βλέπεις τα πράγματα με άλλο μάτι, πιο ποιητικά
πιο ρομαντικά, πιο παραμυθένια απο την πεζή καθημερινότητα!! ]
Γιώργο, ίσως αυτό φοβάμαι και δεν γράφω... Ότι θα μείνουν τα ποιήματα... :)
Έχω μάθει να φυλάω τις αναμνήσεις μου σαν χρώματα και εικόνες, μουσικές, γεύσεις και μυρωδιές... Συναισθήματα...
Όχι σαν λέξεις...
Θα τα κρατήσω τα λόγια σου... Ίσως κάποτε μου χρειαστούν...
Σ'ευχαριστώ... :)
Έχεις ακούσει την παροιμία που λέει]
Σε ευχαριστω πολυ..
Να εισαι παντα καλα..
Φιλια και σε σενα.