a33.gr

Εδώ και 2 ώρες προσπαθώ να κοιμηθώ, αλλά μόλις με πάρει ο ύπνος πετάγομαι τρομαγμένη. Η ώρα έχει περάσει, νυστάζω, αλλά δε μπορώ να σταματήσω τη σκέψη μου να τρέχει... Και τρέχει γρήγορα και δεν την προλαβαίνω. Η καρδιά μου από την άλλη χτυπάει αργά. Σαν κουρασμένη. Κουρασμένη από τα δάκρυα που την μούσκεψαν νωρίτερα. Νιώθω ένα βάρος στο στήθος μου. Δυσκολεύει την ανάσα μου. Η ματιά μου κολλάει στο κενό και διάφορες εικόνες περνάνε αστραπιαία από μπροστά της. Που και που μουσκεύει και θολώνει. Και το βάρος γίνεται μεγαλύτερο. Λες και θέλει να απλωθεί σε όλο μου το σώμα... Προσπαθώ να πάρω μια ανάσα. Σκουπίζω το δάκρυ από το μάγουλο μου και δείχνω στον καθρέφτη μου ότι είμαι δυνατή. Ότι δεν πονάω πια.. Μα να οι εικόνες πάλι, σβήνουν το είδωλο μου μπροστά στα μάτια μου. Και το δευτερόλεπτο γίνεται ώρα. Ο χτύπος της καρδιάς μου πιο αδύναμος. Η ανάσα μου εξασθενεί. Μόνο τα δάκρυα κυλάνε γρήγορα. Σαν να βιάζονται να πάνε κάπου... Μα δε ξέρω που...  Και όλα με ενοχλούν... Μα όλα μου λείπουν... Κλείνω τα μάτια μου ξανά, μήπως και σταματήσει η σκέψη μου να ταξιδεύει. Μα δε μπορώ. Όλα αρχίζουν πάλι από την αρχή κι εγώ νιώθω αβοήθητη μέσα σε μια δύνη από συναισθήματα και εικόνες... Και περιμένω... Μουδιασμένη... Απλά περιμένω... Να ξημερώσει μήπως και το φως του ήλιου φανεί πιο δυνατό και ρίξει φως στις σκοτεινές γωνιές του μυαλού μου...