[size=16]ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ
(ΕΚΔΟΣΗ ΛΟΓΟΚΡΙΜΕΝΗ)
~~~
Άνοιξα τα λευκά φτερά και πέταξα
πέταξα σαν περιστέρι στους ουρανούς
άνοιξα τα φτερά μου
να διώξω το βάρος της συνείδησης
έγινα ταχυδρόμος, για να ταχυδρομώ τα όνειρα
τώρα στέλνω επιστολές στ'αστέρια
ν'ακούω πάλι, τον μαγευτικό ήχο των τακουνιών
να σπέρνω φιλιά, στα κορμιά των κοριτσιών
μπαίνω κρυφά τις νύχτες, στα σπίτια σας
ντύνομαι επισκέπτης και κρυφοφιλώ τα ρούχα σας
γίνομαι χαλάκι, κάτω απ'τις πατούσες σας
προσκυνώ τις φτέρνες, τα πέλματα, ωραίων κυριών
κι όμως, τα φτερά μου είναι λευκά
ψηλά στους ουρανούς που αστράφτει ο ήλιος
γίνονται καθρέπτες, στα φεγγάρια της νυχτός
κι όλα τα φιλιά διανέμει, της καρδιάς ο χτύπος
ντύθηκα επισκέπτης, ν'αλητέψω στα κορμιά παρθένων
ήθελα να ορμήξω στα μικρά κορίτσια
κι ήθελα να καρφώσει τα φτερά μου
μια πριγκίπισσα, με τις γυάλινες μπότες
ξέχασα να μεγαλώσω κι έμεινα στα παραμύθια
περίμενα την Αλίκη, να έρθει από τη χώρα των θαυμάτων
άλλαξα σελίδα, μεταμορφώθηκα σε σκαθάρι
κι άρχισα να ξεφυλλίζω τα κιτάπια του Κάφκα
μίσησα, αδίκησα, έβρισα, μόλυνα και πέθανα
τρεις φορές πέθανα, τρεις φορές για ν'αναστηθώ
ήθελα να φωνάξω στην τελευταία μου αγάπη
να σκουπίσει τις σόλες της, στο στέρνο μου
σήμερα κυκλοφορεί στα παραμάγαζα του τρόμου
εγώ είμαι ο δράκουλας, των προαστίων της Αθήνας
τίποτα δεν άλλαξε, μα άλλαξε η ζωή κι έγινε πόρνη
τρώω πάλι απ'τα σκατά των αλόγων, σε στάβλους
τη χώρα μου, τη λένε Ελλάδα
και είναι ένα απέραντο μπουρδέλο
Ελάτε, κοπιάστε κυρίες μου, ελάτε
θέλω να σκίσετε τα στήθη μου, μ'ένα μαστίγιο
μου αξίζει αυτή η ταπείνωση, ποτέ δε γεύτηκα τον έρωτα
όλες μαζί, όλες σαν μία, όλες επάνω μου, όλες σκατά
στέγνωσε το στόμα, απ' τ'αρρωστημένο σάλιο
κι ακόμα ταχυδρομώ τα όνειρα, της μαλακίας μου
κάθε σταγόνα και έρωτας ανεκπλήρωτος
κόλλησαν πια τα μάτια μου, στα υπόγεια
τώρα κοιτάζω, τα πατημένα σκουλήκια και ζηλεύω
θέλω να γίνω ίδιος, να τους μοιάσω, να λυτρωθώ
άλλοτε βλέπω αιθέριες υπάρξεις και δαγκώνω τα χείλη
θέλω ν'ακουμπήσω, τ'ακροδάχτυλα της θλίψης μου
τρώω σκατά και δακρύζω απ'τις σκέψεις
στάζουν τα μάτια, μελαψά κορμιά, γιομάτα έρωτα
έγινα ταχυδρόμος, για να ταχυδρομώ τα όνειρα
μα στέλνω επιστολές τις νύχτες, σαν λυκόσκυλο
μπαίνω κρυφά, απ'τα παραθύρια και κοιμάμαι
κάτω απ'τα πόδια των ωραίων κυριών, να ονειρεύομαι
τις μέρες, γίνομαι φλοκάτη και ξαπλώνω ανάσκελα
κι η περηφάνια μου, μια ρώγα από σταφύλι, που συνθλίφτηκε
ήρθε η ώρα να ξεράσω τα όνειρά μου
και ν'ακουμπήσω το κεφάλι μου, στα πόδια σας
μα δε θα σώσω εγώ τον κόσμο σας
μήτε μπορώ, να ξεκουρδίσω τα ρολόγια σας.[/size]