Ως γνωστόν έως πασίγνωστον, ο Παππάς είναι λίγο ψωνισμένος. Είναι μάλιστα ψωνισμένος από σούπερ μάρκετ αλά Πριζουνίκ-Μαρινόπουλος από μικρή ηλικία και την έχει δει λίγο ποιητής.
Ως ποιητικός "Κακοφωνίξ" ο ίδιος θεωρεί εαυτόν κάτι μεταξύ Εμπειρίκου και Γκάτσου... η πλειονότης των έως τώρα αναγνωστών του τον έχουν χαρακτηρίσει από αδελφή (ή πισογλέντη ή ντινγκιντόνγκα ή συκιά πάντως όχι "έχω μια αδελφούλα τη λένε Βόρειο Ήπειρο") έως ακατάληπτο.
Τέλος πάντων ο Παππάς λεει να παρουσιάσει μερικά κομμάτια του έργου του, χωρίς υποσημειώσεις ως προς την ηλικία ή την έμπνευση. Το χρονικό εύρος της δημιουργίας εκτείνεται από τα 12 του χρόνια έως τα σήμερα, και το γεγονός ότι δύσκολα διακρίνει κανείς την διαφορά ανάμεσα σε παλαιότερες και νέες δημιουργίες, μάλλον πιστοποιεί το γεγονός ότι πνευματικοστιχουργικά ο Παππάς βρίσκεται ακόμα σε προ-εφηβική ηλικία.
Επίσης, όπως θα παρατηρήσετε, η ποιητική έκφραση του Παππά, μπορεί, χονδρικά, να διαχωριστεί σε 2 υποενότητες ως προς την θεματολογία, 2 υποενότητες ως προς την γλώσσα και άλλες 2 υποενότητες ως προς την τεχνοτροπία και συγκεκριμένα
1. Θεματολογία
α) Έρωτας (και μάλιστα χυλόπιτα, σπορ στο οποίο ο Παππάς έχει διακριθεί και εξακολουθεί να διακρίνεται)
β) Κοινονικοπολιτικοπολιτιστική Κριτική ( δηλαδή δεν έχω γκόμενα άρα η κοινωνία είναι άχρηστη).
2. Γλώσσα
α) Ελληνικά (μητρική)
β) Αγγλικά ( μπας και χτυπήσω καμία ξενόγλωσση... δεν πιάνει μη το δοκιμάσετε, ιδίως αν δεν κατέχεις καλά τη γλώσσα όπως εγώ)
3. Τεχνοτροπία
α) Έμμετρη με ρίμα ("σου έφτιαξα ένα τραγούδι"... στην αρχή έπιανε αλλά μετά την πατούσα γιατί ήθελε και μουσική)
β) Ελεύθερη ( όταν δεν μου έβγαινε με τίποτα ομοιοκαταληξία....)
Τέλος, για να ανασκευάσω τις εντυπώσεις της ποιητικής μου δημιουργίας σε συνάρτηση με τους χαρακτηρισμούς για το sexual orientation μου, λεω να παρουσιάσω και μερικές δημοσιευμένες επιστολές για την Ομάδα που με πάθος υποστηρίζω.
Αυτά... ευχαριστώ για την κατανόηση.... και πάμε....
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
θύμαμαι πόσο σε ζητούσα
μέσα σε νύχτες αδειανές
κι όταν στο ψέμα μου μιλούσα
έσυ χανόσουν στις σκιές
θύμαμαι βράδυ να αφήνεις
την πόρτα πίσω σου ανοιχτή
ένα φιλί σου να μου δίνεις
που έμοιαζε μάλλον μ' απειλή
μα όλες τις μνήμες μου κι αν ψάξω
όσες κουβέντες σου κι αν βρώ
σ' έναν καιάδα θα πετάξω
τον κάθε μου απολογισμό
κι έτσι τα μάτια μου θα κλείσω
κι έσενα θα ονειρευτώ
χωρίς να σε ζητήσω πίσω
κοντά σου πάλι θα βρεθώ
να σε αγγίξω όπως κοιμάσαι
να σ' αναπνεύσω όταν μιλάς
αναρωτιέμαι αν θυμάσαι
πως έλεγες πως μ' αγαπάς
Σε πλήγωσα το ξέρω, δεν ήταν ο σκοπός μου
μα είναι πάντα ανίκητος ο ηλίθιος εγωισμός μου
κι έτσι για πάντα θα ρωτώ αν ήσουν ένα λάθος
ή ένα ατελείωτο και αληθινό μου πάθος
Σε πλήγωσα, το έμαθα, το’ παν τα δάκρυα σου
Το’ πε ο λυγμός που έπνιξα μεσ’ τη στερνή αγκαλιά σου
Μα αν δεν πονάς δεν αγαπάς, μου το’ χες πει θυμάμαι
Και το’ χω τώρα φυλαχτό τις νύχτες σαν κοιμάμαι
Σε πλήγωσα μα πόνεσα πιότερο εγώ νομίζω
Και κάθε νύχτα στ’ όνειρο δίπλα σου τριγυρίζω
Σαν μια σκιά στα χείλη σου τα χείλη μου ακουμπάω
Και σου φωνάζω, ας μην ακούς, «ακόμα σ’ αγαπάω»
--------------------------------------------------------------------------------
Τι είναι άραγε η αγάπη
κανείς δεν ξέρει να μου πει
λεν' πως μετριέται με το δάκρυ
που για τον άντρα είναι ντροπή
Πολλοί την ψάχνουν σ' ένα βλέμα
ή σ' ένα πεταχτό φιλί
κάποιοι θα πουν πως είναι ψέμα
που το πιστεύουνε πολλοί
Ίσως αγάπη να' ν' το χρώμα
όταν στο όνειρο ακουμπάς
ή ακόμα αν στο δικό της σώμα
γνωρίζεις πως να κολυμπάς
καποιοί θα πουν δεν έχει τέλος
πως σαν την βρεις μένεις εκεί
πως ειν' απ' του έρωτα το βέλος
η μόνη αγιάτρευτη πληγή
μα εγώ θα πως πως αγαπάω
όταν σε μια αγκαλιά ξυπνώ
κι όπως σιγά πλευρό γυρνάω
της ψιθυρίζω "σ' αγαπώ".
--------------------------------------------------------------------------------
Δεν έχω μάθει ν' αγαπώ
ξέρω όμως να πονάω
δεν ντρέπομαι να πληγωθώ
ούτε να σε ζητάω
Δεν έχω μάθει ν' αγαπώ
μα έμαθα να αγγίζω
αισθήματα που μόνο εγώ
σ' εσένα αναγνωρίζω
Δεν έχω μάθει ν' αγαπώ
γνωρίζω όμως το δάκρυ
αυτό που άφησα φυλαχτό
στου κρεβατιού την άκρη
Δεν έχω μάθει ν' αγαπώ
μα νοιώθω στις αισθήσεις
αύτο το ανίερο σκηνικό
που θέλησες ν' αφήσεις
Δεν έχεις μάθει ν' αγαπάς
μου' πες λίγο πριν φύγεις
Να' σαι καλά όπου κι αν πας
σ' όποια αγγαλιά ανοίγεις....
Γειά σου λοιπόν, ήσουνα όνειρο μα έγινα Εφιάλτης
προδώθηκα... μεσ' την μαγεία μιάς απλής οφθαλμαπάτης
τι να σου πω... κάθε μου λέξη στο μυαλό νεκρό μνημείο
ναι σε ζητώ... μα όσο στο' λεγα το έπαιρνες γι' αστείο
Γεια σου λοιπόν, σκληρό σου γίνεται ξανά το άδειο βλέμα
δεν θα σου πω... πόσο με πόνεσε η αλήθεια που' ταν ψέμα
δεν θ' αρνηθώ... πως στην κατάληξη ισως 'γώ είμαι η αιτία
μα είμασταν δυο... που έβαλαν τέλος στη δική μας ιστορία.
Γεια σου λοιπόν... κάθε ευχή μου θέλει εσένα ευτυχισμένη
όσο μπορώ... σε μια γωνία του μυαλού θα' σαι κλεισμένη
κι αν ξαναρθείς... μέσα σε όνειρο ή μέθης άγρια ζάλη
με ένα δάκρυ... ξέρω να κλείσω την πληγή π' άνοιξες πάλι
..to mono poy ksero einai na agapao...
..to mono poy exo mathi einai na niotho...
..ola osa i zoi moy edose ...
...i anasa moy oli..ena aggigma...
..
diko soy...
..moy xarizei ta panta... ma feygontas ta pairnei ola.....
...trelenomai...
...feygo...
..
...
..poso diskolo einai na meneis....?...
..meine ...
..meine dikos moy...
…efialtis…
… mi me prodidis…
…mi me prodosis… gine alithia… gine oneiro….
..zoi moy gine…
…papse piso apo ta psemata kai ta logia soy na kribese…
…mi me fobase…
…ki ego edo… diki soy oso kamia…
..oso I pinelopi… ki alles ekato kores ton theon… poy perimenoyn…
..tha se kratao…
….me dio maties… ..dinates kai sklires se kitazo…
…se geyomai….
…se aggizo…
.. poy trexeis?…. …makria moy?…
… kai eimai ekei mprosta soy ksafnika giati esi me plathis.. me thelis mprosta soy…
…ki ego san omixli ..
glistrao mesa apo ta daxtila soy…
… me xaneis ..prin me piasis kan…..
mi me prodidis…
…I pliges poy moy anigeis den me agizoyn…
….
Oneiro eisai.. kai oneiro tha paramineis…
…prosexe…
…
oneiro moy prosexe …mi mineis oneiro…
….
…tha ksipniso to proi… mesa stin agria soy methi …
…ma tha ise psema…
…
..kai I gonitsa toy mialoy moy…. Adiani pia apo sena….
….
Νοιώσε με μεσ' τις λέξεις μου
και τα αισθήματα μου
βρες μες' τις μύχιες σκέψεις μου
όλα τα μυστικά μου
Νοιώσε στο σώμα το λυγμό
στα μάτια μου το δάκρυ
απ' του έρωτα μου τον σφιγμό
της νέας κλωστής την άκρη
Νοιώσε και πες μου αν τολμάς
ξανά να με αγγίξεις
κι απά στ' όνειρο που ζητάς
κοντά σου να με σφίξεις
Νοιώσε λοιπόν κι άσε μακριά
το πριν που σε πληγώνει
μέσ΄ από λόγια σαν φιλιά
νέος έρωτας ζυγώνει
…ma …
ma mistika soy einai…
…mistika moy milas…
.. thisayroi krimenoi… kodikoi…se oles tis eikones soy…
…
..stis leksis soy…
..sta aisthimata…
..tis myxies skepsis soy…
…
sto aggigma…
..i ..isos oxi..
…isos I moni alithia .. to mono ksekatharo…
to aggigma soy…
… ma to aggigma.. mono toy… toso ligo…mprosta se ola ta dika soy…
…niotho to ligmo… to dakri soy…
…kai I klostoyla… skini… sidero ..asimenia alisida .. diafani thelo na ginei…
…se sfiggo konta moy…
..nai tolmo…
tolmo na zo to oneiro moy…
..tolmo na se zo…
…ma den einai to prin poy me pligonei…
…mi geliesai….
…ta logia soy filia….
…erotas….
..ma poso alithinos?…
…poso alithia ise?…
...poso agapi?...
na ksera…
Τόσο ώστε να καταλάβω ότι είσαι εσύ.....
...kai i tholoyra petakse mexri ta oyrania...
...san sinefaki..
..sinefaki egeine....
..kai me eides...
..den itan na ginei etsi ma me eides...
...
me niothis nai.. isos me niothis...
..isos toys xtipoys tis kardias moy den mporo na xalinagogiso.. na toys kratiso sima moy...
..petane se sena ..
...
soy lene ta mistika moy....
...
....adikia...
...apokalifthika....
...se kathe pexnidi tis zois moy.. xano...
..gi ayto kai den pezo sxedon pote...
....panta sobara....
...panta ektimo sosta tin zoi ..oxi san pexnidi ma san alithia moy...
....giati sta paixnidia xano...
...:p
...axxx.....
...prodotres leksis....
..me dosate .... me enioses...
...ti toys edoses gia antalagma gia na soy poyn?...
...poso xrisafi tis psixis sooy?.... poia diamantia leksis....toy mialoy soy...
...posose floges....tis glossas soy... tis fonis soy ageres....
......magika filtra mirodias....
..idrota kai dakrion....
..posa oneira poylises gia na soy poyn?....
..me brikes....
....alla pia i ekpliksi???....
..
..oloi theloyn na brethoyn....
Σε βρήκα μέσ' τις φράσεις σου
μεσ' τις μικρές σου λέξεις
μεσ' τις γραπτές διαστάσεις σου
που θέλησες να διαλέξεις
Σε βρήκα μεσ' τα αισθήματα
μέσ' τις μικρές πληγές σου
στα κλασικά μαθήματα
που' χουν οι αναφορές σου
Και σ' ένοιωσα στο λυρισμό
στο μέτρο απ' το γραπτό σου
μέσα από εκείνο το χρησμό
που' χεις όλο δικό σου
Κι έτσι για να μην απορείς
ξέρω την έκφραση σου
και νοιώθω πόσο κοινωνείς
τις σκέψεις στη γραφή σου
: P
..s eleytherono lipon apo tin paroysia moy....:) se filo glika..
Σκέφτομαι να βρώ τις λέξεις
που σε κάνανε σκιά
που σε βάλαν να διαλέξεις
ή το πρίν ή το μετά
Μα οι κουβέντες δεν αλλάζουν
ένα ανύπαρκτο παρόν
Μόνο σταθερά διατάζουν
να τελειώσουμε λοιπόν
Δέν φταις εσύ... το ξέρω δεν μπορούσες πια
ήσουν μικρή... και η πληγή ήτανε βαθειά
Όμως ποτέ... δεν το κατάλαβα θαρώ
αν μου' πες "γειά"... ή ένα ακόμα "σ' αγαπώ"
Αν φοβάμαι μη ρωτήσεις
κι αν πονάω μην απορείς
ξέρω έπρεπε ν' αφήσεις
πίσω σου όσα δεν μπορείς
κι έτσι τώρα αποπλήρωνεις
όσα αισθήματα χρωστάς
και τα χείλη σου δαγκώνεις
όταν λες πως αγαπάς
Δεν φταίς εσύ.... το ξέρω στο είπανε πολλοί
πως θα' μαι εγώ... μια μεγαλύτερη πληγή
Κι όμως ποτέ... δεν το κατάλαβα θαρώ
αν σου' πα "γειά"... ή ένα ακόμα "σ' αγαπώ"
Θυμήθηκα ξανά τις αφορμές σου
κι όσες αιτίες μου είπες πως ξεχνάς
όλες αυτές τις ανίερες κραυγές σου
που σου επέβαλαν στην άβυσσο να πας
τις ανεκπλήρωτες μονάδικες ευχές σου
που μόνο σ' όνειρα μπορείς να τραγουδάς
Μα πάλι γύρισες το πρόσωπο σου
έτσι που ο ήλιος το έβλεπε ξανά
μονή σου ένοια το ατέλειωτο εγώ σου
και του μυαλού τ' αφούσκωτα πανιά
κι όμως μπορούσα να νοιώσω το σφυγμό σου
και την πληγή που ακόμα σε πονά
Οι λέξεις των πολλών γινήκαν τοίχος
γίναν κατάρα, ευχή και ορισμός
κι έμεινε μόνος του ο τελευταίος στίχος
κάποιου αισθήματος στερνός αφορισμός
μα οι λέξεις μου αέναος θα' ναι ήχος
της ενοχής πικρός προσδιορισμός
Συγχώρεσε μου τώρα τη σκληράδα
κι αμά τολμάς συγχώρεσε κι εμάς
εμείνε χέρσα του ονείρου μου η κοιλάδα
γιατί έφυγες τις μέρες της σποράς
κι όταν συνέλθω ξανά απ' την ζαλάδα
δεν θα ρωτήσω αν ξέρεις ν' αγαπάς
Τι να σου πω; Καμμία λέξη δεν αρκεί
ξερώ καλά σου έμεινε μόνο η πληγή
Λάθος πικρό μα δεν γινότανε αλλιώς
ήταν καιρός που έπρεπε να' μαι μοναχός
Μη μου μιλάς πιο δύσκολη είναι η σιωπή
ό,τι κι αν πεις δεν φτάνει για μια ακόμα αρχή
συγχώρα με που γίνομαι τόσο δειλός
μα δεν υπάρχει λόγος να' μαι δυνατός
Φεύγω λοιπόν τα μάτια κλείνω να μη δω
παρηγοριάς λόγια καλύτερα ας μην πω
φταίω εγώ που δεν θα είμαστε μαζί
Τέλος λοιπόν του τίτλους βάλε τους εσύ
Όσες φορές κι αν προσπαθήσω
Άλλη μου φράση δεν θα βρω
Τις λέξεις όλες θ’ αψηφήσω
Κι έτσι απλά θα σ’ αγαπώ
Θα σ’ αγαπώ σαν φως της μέρας
Σαν παραμύθι παιδικό
Σαν της Αμάλθειας το κέρας
Δώρο από αρχέγονο Θεό
Ήσουν της νύχτας μου ηλιαχτίδα
Της δίψας μου μόνη πηγή
Κι όμως στα μάτια σου το είδα
πως θα’ σαι του έρωτα πληγή
μα δεν με νοιάζει κι αν πονάω
δεν με πειράζει που είσαι αλλού
χρόνια έχω μάθει να κρατάω
μια εικόνα σου μέσα στο νου
Αγαπητέ Χρήστο,
Ανήκω σ' αυτή την κατηγορία ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΩΝ που ποτέ - και όταν λέω "ποτέ" εννοώ "ποτέ" ΄- δεν έχει βρίσει την ομάδα, είτε την διοίκηση είτε τους παίκτες. Διαβάζω ανελλιπώς "Ντέρμπυ" γιατί θεωρώ ότι οι άνθρωποι που αρθρογραφούν αγαπάνε τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ και θέλουν το καλύτερο για αυτόν. Ακριβώς επειδή μοιραζόμαστε αυτήν την αγάπη για τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ θα ήθελα να μοιραστούμε και κάποιες σκέψεις μου, γιατί Χρήστο νομίζω ότι ορισμένα πράγματα τα βλέπετε λάθος. Και ξεκινάω:
1. Η Στάση των φιλάθλων δεν βοηθάει την ομάδα και για αυτό φταίνε οι φίλαθλοι.
Ο φίλοι του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ έχουν ανεχτεί πολλά τα τελευταία χρόνια. Έχουν δει την ομάδα τους να γίνεται μικρότερη του "αιώνιου" τόσο σε τίτλους όσο και σε υποδομές. Είτε μας αρέσει είτε όχι οι ψαροκασέλες έχουν να επιδείξουν πολύ περισσότερη πρόοδο απ' ό,τι ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ μας την τελευταία 10ετία. Χτίσαν γήπεδο, έφτιαξαν ακαδημίες, αγόρασαν την πλειονότητα της αφρόκρεμας των Ελλήνων παικτών (εντάξει... η "αφρόκρεμα" της εθνικής που κέρδισε το "Γιούρο" ήταν του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ μας, αλλά επί της ουσίας από τότε έως σήμερα μόνο ο Γιαννάκης ο Γκούμας έχει μείνει) και το κυριότερο ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΧΤΗΚΕ ΣΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗ - ΚΟΣΜΟΣ - ΤΥΠΟΣ. Σ' αυτήν την λαίλαπα προπαγάνδας και απαξίωσης του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ μας, ποιά ήταν η αντίδραση της διοίκησης Χρήστο; Το "Ντέρμπυ" και μόνο το "Ντέρμπυ";;;
Βλέπεις τις εκπομπές και όποιον παλαίμαχο των ψαροκασέλων καλέσουν να μιλάει υπέρ του ακατονόμαστου με θέρμη... οι δικοί μας πλην του "Τζακ" είναι με το πιστόλι έτοιμοι να πυροβολήσουν.... τα ΜΜΕ φταίνε γι' αυτό; Κοτζάμ Βαρδινογιάννης δεν μπορεί να ΕΠΙΒΑΛΕΙ την παρουσία 2 - 3ων ανθρώπων που θα ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ απέναντι σε τυπάκια τύπου Αμανατίδη;;; Φταίει ο κόσμος που αντιδράει ενάντια στην ομάδα του όταν ακούει από τους 10 δημοσιογράφους, τους 8 εδώ και 10 χρόνια περίπου να του λένε ότι η ομάδα δεν έχει υλικό, δεν έχει διοίκηση, δεν έχει προπονητή, δεν δεν δεν. Με τους Μπίσκαν, Κονσεϊσάο, 80.000 κατακαλόκαιρο γεμίσαν το ΟΑΚΑ, και επειδή μας βγήκαν "λίγοι" αποφασίσαμε ότι δεν πρέπει να επαναλάβουμε τέτοιες κινήσεις... δεκτόν. Αλλά εδώ έρχεται το 2ο λάθος.
2. Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ δεν κάνει βεβιασμένες μεγταγραφικές κινήσεις και προσέχει τι αγοράζει.
Εδώ Χρήστο γελάνε. Δηλαδή οι ¶ντριτς, Σέριτς, Βύντρα (αν και στον Βύντρα ακόμα πιστεύω) Νϊλσον, και πολλοί άλλοι αποτελλούσαν και αποτελλούν προσεκτικές μετεγραφικές επιλογές; Δηλαδή αν ήταν απρόσεκτες, τι χειρότερο από τον Σέριτς θα είχαμε βρε Χρήστο για τη θέση του παιχταρά του ΜΙΝΧ... πες μου τι χειρότερο; Ποιός είναι ο Ελάχιστος κοινός παρονομαστής αυτής της ομάδας; Και στην τελική, αφού έχουμε τόσο ικανούς ανθρώπους που "ξεψαχνίζουν" τις μεταγραφές, γιατί με εξαίρεση τον Γκονζάλες, δεν έχει έρθει ούτε ΕΝΑΣ ξένος που να κάνει τη διαφορά στον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ τα τελευταία 3 χρόνια;;; Φταίνε μήπως οι προπονητές... μα κι εδώ λάθη κάνουμε συνέχεια, έχοντας αλλάξει τους περισσότερους προπονητές.
3. Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ έχει σωστό διοικητικό μοντέλο.
Σαν οργανόγραμμα μπορεί... δεν λέω. Αλλά ξέρεις, το ποδόσφαιρο αν και επαγγελματικό, απέχει πολύ από τους κανόνες που διέπουν την αγορά άλλων προιόντων και υπηρεσιών. Λέμε για παίκτες που δεν καταλαβαίνουν σε ποια ομάδα είναι, και αναρωτιέμαι εγώ ο αφελής.... ΠΟΙΟΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙ ΣΕ ΠΟΙΑ ΟΜΑΔΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ???? Ο ΒΕΛΙΤΣ? Ο ΣΤΡΑΤΟΣ? Ο ΠΑΡΘΕΝΟΠΟΥΛΟΣ? Ρε Χρήστο ποιος από αυτούς έχει "ματώσει" για τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ώστε να πει και στους άλλους να ματώσουν. Ο Τότης ανέλαβε για 3εις αγωνιστικές την ομάδα και τους είπε ότι "οι ομάδες πρέπει να χάνουν από τη στιγμή που κατεβαίνουν από το αεροπλάνο"... και η ομάδα πέταγε γιατί είδαν έναν άνθρωπο που ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕ και ΤΟ ΕΙΧΕ ΖΗΣΕΙ. Ποιός το επανέλαβε αυτό; Καλοί, χρυσοί και άγιοι σαν επαγγελματίες όλοι τους αλλά το ποδόσφαιρο έχει ΚΑΙ συναίσθημα, έχει ΚΑΙ τσαμπουκά, έχει ΚΑΙ αγάπη για την φανέλα. ΠΟΙΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ φροντίζει ώστε οι παίκτες μας να οπλίζονται ΚΑΙ επαναλαμβάνω ΚΑΙ με συναίσθημα, τσαμπουκά και αγάπη για την ομάδα; ΠΟΙΟΣ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ;
4. Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ έχει καλά αποδυτήρια.
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι πέσαν 2 φάπες μεταξύ Έκι και Μάτζιου και σε 30 λεπτά όλα τα ηλεκτρονικά έντυπα το είχαν πρώτο θέμα και με ανατριχιαστικά ταυτόσημες λεπτομέρειες. ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΟΣ ΤΟ ΑΥΤΙ ΔΕΝ ΙΔΡΩΣΕ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΡΟΥΦΙΑΝΟ....
Για να συνοψήσω και να μην σε κουράζω, κάποιος πρέπει να δώσει στον Τζίγκερ να καταλάβει ότι ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ είναι δύσκολη επιχείρηση με ιδιαιτερότητες και χρειάζεται και ανθρώπους που γνωρίζουν από ποδόσφαιρο και είναι σε θέση να προσαρμόσουν τις ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΕΣ τους γνώσεις στο επιχειρηματικό πλάνο, και όχι τις ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΕΣ τους γνώσεις στο ποδόσφαιρο.
Επαναλαμβάνω, χρειάζεται ΚΑΙ ποδοσφαιρανθρώπους, παλαίμαχους τους ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ. Να σου πω κάτι; εγώ προσωπικά πιστεύω ότι με Ζέκο, Μήτσο, Τζάκ και Νίντζα στον Πάγκο και την Διοίκηση του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ, ( όχι όλους... έστω κάποιους) οι παίκτες μας θα έτρωγαν σίδερα. Ειλικρινά το πιστεύω. Ας βγάλει την τσίμπλα από το μάτι ο Τζίγγερ και ας καταλάβει ότι ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ θέλει ανθρώπους που τον ΑΓΑΠΑΝΕ ΣΑΝ ΙΔΕΑ και όχι σαν επιχείρηση.
Με ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗ εκτίμηση και αγωνία για το μέλλον της ομάδας.
It's been almost a year and a half
don't know the answer, I know it's tough
yet you should know, it's fucking true
I do not want you but I love you
So many years we' ve been together
yes, I did promise we'll last forever
but if you dare to be honest with yourself
you'll see it wasn't only me who's left
Now there is nothing to speak of us
we broke in pieces like a tower of glass
only some memories, sweet yes but old
and all the wounds that I still hold
So goodbye know and take good care
I'll think of you as much as I dare
Instead of signing I leave you a tear
that still reminds me that you are not here
All is not what I ask
First what I need is to fulfill the task
the task for love, the task of passion
drive you and me to satisfaction
as for the trip that you request
It's not for me a feelings' test
it's just a way to be together
either for short time or forever
and yes... mistakes you'll make so will I
but all I need now is to try
try to kiss you and hold you tight
surrend my feelings without a fight
so close your eyes together with me
I'll hold your hand and we'll be free
to fly away in our desire
which sets both hearts in passions' fire
I'll tell you know and that is true
really all I want is only you
to kiss your body and touch your hair
please wait a little... and I'll be there.
Don't measure hurting with the pain
the deeper wounds often don't hurt
only remember that I'm not vain
it's real love not just a flirt
In any case you are not alone
so many people are arround you
and don't you worry... I'm not gone
just for a second I stay behind you
only to watch you as you walk
away from every cause of fear
my angel... now to you I talk
I want to hug you but I'm not near
and all the pressure of the day
drives me away from you I know
but then again I want to say
that I don't want you now to go.
Please give me time... that's what I ask
I do not mean to make you cry
I have to finish with this task
and then with you to be I'll try
but then again if you can't stand
waiting for me to win my fights
my angel do all that you want
and I'll make sure I switch off the lights
You are the angel I was dreaming
you are the sunshine of my spring
I wish you'd feel the way I'm feeling
when I say you are my everything
I think that since the day I've met you
my life is filled with grace and joy
and when I hold you close and pet you
my heart is drumming like a toy
so hold my hand and stay by my side
I give my dreams and hopes to you
and know that the whole world wide
is small to fit my love for you
You say you know of what I feel
but let me assure you on that matter
you are more than a whole life of thrill
without you I'm bread without the butter
You are the smile of my day
beautifull flower in my garden
the first sunshine and heat of May
a lightening that stroke my life so sudden
I close my eyes to dream of you
to hold you tight and kiss you all over
caress your hair I wanna do
and whisper sweet words on your cover
And then I feel we make love
I breath your kiss and feel your voice
for all the trees in my hearts grove
you are the only sunny choice.
You cant imagine how much I miss you
How many times I think of you
How much I wish that I could kiss you
And make your dreams all to come true
You cannot think how much I like you
How much your smile shines in my day
How much my feelings stand behind you
And make your name sound like a pray
I hope you know how much I want you
How much I need to hold you tight
And as Ill stand like knight in front of you
To fill my heart with your eyes light
Sometimes your absence drives me mad
it's funny but without you I'm sad
sometimes by thinking of your smile
my worries go away for a while
there are not many things to say
I wish I could get with you and stay
hold you in my arms, whisper you words
make love to you and all your thoughts
sometimes I wonder if you are a dream
a sweet, lusty image on a screen
but then again your voice is real
and make my feelings all so clear
so let me tell you what I think
for me our feelings are the link
that will connect our body and brain
when I will hold you under the rain
- How else could I’ve done it?
- Stayed the course.
Loved me like I do.
Looked out for me as if you cared.
Caressed me with whispers and impulses.
Planned for the formidable.
Treated me with the respect you have been granted.
Desired me with skin and bones.
Conceded the unique.
Kept me because you knew I would break.
Celebrated me as if the primaeval.
Fought because we mattered.
Felt me as if your blood was travelling inside me.
Liked me enough to be sincere.
Missed me as if extinction.
Looked at me through the heart.
Changed as if you postulated remaining consistent.
Luxuriated in me as if the first time.
Argued with me for the privilege.
Inspired me for setting an archetype.
Touched me with intent and purpose.
Insisted on the commitment being foremost.
Smelled me in every thought you processed.
Humoured me because of hardships.
Endeavoured for the conceivable.
Honoured me because you could.
Approved me as the one to uphold.
Indulged me because I could bear it.
Laboured for us as if no other way.
Experienced me the way I hungered.
Shocked me because you are tempered.
Held me with tips and itch.
Embraced me so to carry me.
Imagined me because you were present.
Left me whilst being there.
- What’d you mean, exactly?
:!: :!: :!:
Παράθεση από: "TaKs|D|_PoLyTaRaXo"- How else could I’ve done it?
- Stayed the course.
Loved me like I do.
Looked out for me as if you cared.
Caressed me with whispers and impulses.
Planned for the formidable.
Treated me with the respect you have been granted.
Desired me with skin and bones.
Conceded the unique.
Kept me because you knew I would break.
Celebrated me as if the primaeval.
Fought because we mattered.
Felt me as if your blood was travelling inside me.
Liked me enough to be sincere.
Missed me as if extinction.
Looked at me through the heart.
Changed as if you postulated remaining consistent.
Luxuriated in me as if the first time.
Argued with me for the privilege.
Inspired me for setting an archetype.
Touched me with intent and purpose.
Insisted on the commitment being foremost.
Smelled me in every thought you processed.
Humoured me because of hardships.
Endeavoured for the conceivable.
Honoured me because you could.
Approved me as the one to uphold.
Indulged me because I could bear it.
Laboured for us as if no other way.
Experienced me the way I hungered.
Shocked me because you are tempered.
Held me with tips and itch.
Embraced me so to carry me.
Imagined me because you were present.
Left me whilst being there.
- What’d you mean, exactly?
:!: :!: :!:
Don't get you mate, what's that you say?
did she eventualy go or did she stay?
or are you asking me about it now?
I wish I'd answer, but I don't know how.
Χλωμές ελπίδες βουβές
Θαμμένες στα όνειρα του χθες
Και αναμνήσεις θολές
Της ανοχής μου οι απειλές
Κάτι αλυσίδες βροντούν
Αίμα και δάκρυα ζητούν
Κι όσοι στους κρίκους πιαστούν
Ίδια πορεία ακολουθούν.
Νεκρά τοπία γυμνά
Καμένα όλα τα σπαρτά
Ανθρώπινα ερπετά
Τις λύσεις βρίσκουν στη φθορά
Ιδέες σάπιες στεγνές
Οι εμπειρίες μας φριχτές
Γύρω οι πόρτες κλειστές
Για όλα σου λένε ότι φταις.
Φοβάμαι μήπως βρεθώ
Σ’ αυτό το μαύρο σκηνικό
Μα τώρα που να πιαστώ
Γύρω μου απέραντο κενό…..
… κατρακυλώ
Γεφύρια πάνω στις ανάσες μας χτισμένα
Λόγια χαράς στεγανά απομονωμένα
Κρατώ κλειδιά μα οι πόρτες δεν ανοίγουν
Μέσα στο μυαλό φριχτό ναρκωτικό
Μουντές οι σκέψεις από πλαστικό φτιαγμένες
Ζητούν το χρώμα τους ανάσκελα πεσμένες
Στη λάσπη ψάχνουνε να βρούνε τις αλήθειες
Ενώ σιγά γυρνούν στην άβυσσο που ζουν
Ώρες χαμένες απ’ το πέρασμα του χρόνου.
Μ’ αυτές ξεχνιέμαι στα ερείπια του δρόμου
Μα οι ενοχές με κυνηγούν σαν ερινύες
Μου λεν’ ψιθυριστά πως είναι πια αργά
Οι ίδιοι μου οι Θεοί ναυαγισμένοι
Μεσ’ τον δικό τους μύθο τσακισμένοι
Μοναδική παρηγοριά το όνομα σου
Μ’ ακόμα και εσύ…ζωή μου έχεις χαθέι.
Ήταν περίεργες οι στιγμές
Κι ανίερες οι εποχές
Τα λάθη που’ κανά πολλά
Κι εσύ τα πήρες σοβαρά
Κι έτσι ξανά πίσω γυρνάς
Σ’ ό,τι σου λένε ν’ αγαπάς
Σ’ ό,τι πια ξέρεις δεν μπορείς
Να ζήσεις και να ερωτευτείς
Πες μου λοιπόν τι μου ζητάς
Πόσα μου σφάλματα μετράς;
Τι σου χρωστάω τι μου χρωστάς
Όχι για εμένα μα για εμάς
Πες μου λοιπόν τι μου ζητάς
Πόσες αλήθειες μαρτυράς
Πόσα χρωστάω, πόσα χρωστάς;
Όχι σ’ εσένα μα σ’ εμάς
Τώρα χτυπάς με ενοχές
Και με κουβέντες μου παλιές
Μα η πληγή μου είναι διττή
Πονάω τόσο όσο κι εσύ
Μέσα στη σκέψη μου όμως ζεις
Αλλά δεν θέλω να το δεις
Τα λόγια πια δεν διεκδικώ
Μόνο δυο λέξεις... σ’ αγαπώ
Κάπου μου φαίνεται αστείο, στα χείλη σου ακόμα τ’ «αντίο»
Σαν μιά εικόνα σβησμένη τα μάτια μου καίς
Μοιάζουν τα πάντα χαμένα, σε μια ομίχλη λουσμένα
Τα τελευταία σου λόγια... «έλα τώρα.. μη κλαις»
Και δεν φοβάμαι που η νύχτα ξανά με κυκλώνει
Ούτε με νοιάζει αν τώρα πεθαίνω ή ζώ
Ξέρω ό,τι αρχίζει ωραία με πίκρα τελειώνει…πνοή μου
Χτυπά κι άλλο ν’ αντέξω μπορώ
Η πόλη σαν γκρεμισμένη, οι δρόμοι γύρω βρεγμένοι
Και σαν σκιά να πλανιέμαι σε χρόνο κενό
Κάτι σκοπούς μουρμουρίζω, στο πίσω πάλι γυρίζω
Κι εσύ μουγκή οπτασία από κόσμο νεκρό
Ανοίγω μία πληγή στη φλέβα των ονείρων μου για να σ’ αγγίξω
Ακροβατώ στα σχοινιά της αμφιβολίας μου
Φυλακίζω τις σκέψεις που λένε ότι είσαι μακριά μου
Σε ζητώ…
Μέσα στην ομίχλη της πιο τολμηρής μου φαντασίας σε ψάχνω.
Μα εσύ συνέχεια απομακρύνεσαι
Γίνεσαι σκόνη
Χάνεσαι.
Κι εγώ σφίγγω στη χούφτα μου τον τελευταίο κόκκο της φυγής σου…
Μέσα από αυτόν σε βλέπω.
Μέσα από αυτόν σ’ ανασταίνω
Μέσα απ’ αυτόν σ’ αγαπώ.
Ο Καπνός απ’ το τσιγάρο τη μορφή σου σχηματίζει
Έτσι όπως την κρατάω χρόνια τώρα στο μυαλό
Τ’ αρωμά σου καταράκτης τις αισθήσεις πλημυρίζει
Σαν ικέτης ν’ αγγαλιάσω την σκιά σου προσπαθώ
Κι έτσι φοβάμαι ν’ ανασάνω μη διαλύσω
Αυτό το είδωλο που χρόνια ακολουθώ
Μαζί του σ’ όνειρο γλυκό να σεριανίσω
Και πριν χαράξει στο κορμί του να κρυφτώ
Μα η πρώτη ηλιακτίδα την ελπίδα μου καίει
Σαν ανοίξω τα μάτια ξέρω δεν θα σε δώ
Χρόνια τώρα εχώ πάψει να ρωτάω τι φταίει
Μα φοβάμαι γιατί ακόμα σ’ αγαπώ
Σαν εκκρεμές μονότονος ρυθμός χτυπά τα τύμπανα των ήχων μου…
Και τριγύρω οι κόλακες ενώνουν την κραυγή τους σ’ ένα πνιχτό τραγούδι
Τραγούδι αφύσικα χυδαίο…
Τότε γυρνώ στην αρχή της δημιουργίας…
… μόνο που τώρα η αρχή και το τέλος συμπίπτουν.
Ψάχνω τις αιτίες αυτής της μουσικής γύμνιας….
Καταλήγω στον άνθρωπο
Καταλήγω σ’ εμένα.
Έξω σκοτάδι, άδεια σεντόνια
Μα ούτ’ η πνοή μου δεν νικά τη σιωπή
Υγρό το τοπίο, κι ας λείπεις χρόνια
Πάνω στο τζάμι σε ζωγραφίζει η βροχή
Και δεν φοβάμαι που η νύχτα κυκλώνει
Ούτε με νοιάζει αν πεθαίνω ή αν ζω
Μονό φωνάζω στη σκέψη σου που ακόμα πληγώνει
Χτύπα πάλι ν’ αντέξω μπορώ
Βρέχει και τα τζάμια θολά, σαν τα μάτια μου όταν σε βλέπω
Χίλιες επιθυμίες ξεσκίζουν το σώμα της σκέψης μου
Λατρεύω το άγγιγμα σου
Την αναπνοή σου
Την αδυναμία σου
Σαν νύχτα πέφτω πάνω σου… κι εσύ άστρο που σπάει την απέραντη μονοτονία
Και στην άρνηση σου…
… γίνεσαι θάνατος να με σταματήσεις.
Ποια εικόνα μπορεί να σε περιγράψει;
Το λουλούδι είναι πολύ όμορφο
Το μαργαριτάρι πολύ ακριβό
Το χαμόγελο του μωρού πολύ αθώο
Η ανατολή ιερή
Η δύση αναγκαία
Και η φλόγα επικίνδυνη…
Ίσως όλα μαζί.
Ίσως σε γνώρισα νωρίς ξανά για να αρχίσω
Τη διαδρομή μίας ζωής πίσω μου να αφήσω
Δεν σου’ πα ψέματα ποτέ, μα όλες μου οι αλήθειες
Ήταν συχνά εγωιστικές προηγούμενες συνήθειες
Ίσως προσπάθησα άγαρμπα κοντά να σε κρατήσω
Μ’ ένα φιλί τη σκέψη σου γλυκά να ακουμπήσω
Το ξέρεις πως δεν θα’ θελα ποτέ να σε πληγώσω
Κι ήταν βαρύ το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω
Ίσως δεν ζύγισα σωστά τα θέλω και τα πρέπει
Νόμιζα πως η αγάπη μου όλα τα επιτρέπει
Συγχώρα με αν έβγαλα κάθε σου αξία λάθος
Δεν ήταν από κομπασμό μ’ απ’ της καρδιάς το πάθος
Ίσως να σου χρωστώ πολλά κομμάτια απ’ τον εαυτό μου
Και πιο πολύ μια αγκαλιά στ’ άδειο προσκέφαλο μου
Μάλλον δεν χόρτασα ποτέ το τρυφερό άγγιγμα σου
Και δεν σε χάιδεψα αρκετά στα απαλά μαλλιά σου
Ίσως σ’ ευλόγησα πολύ μ’ όλα τα αισθήματα μου
Το παιδικό του έρωτα, το γέλιο, την χαρά μου
Μα τώρα πια στα χείλη μου μια ευχή μονάχα μένει
Γειά σου λοιπόν ματάκια μου… να είσαι ευτυχισμένη
Μικρή μου ζωή μακρινό μου αστέρι
Κοιμήσου ήσυχα κανένας δεν ξέρει
Πως είσαι το φως που μου δίνει σκιά
Του κάθε μου πόνου η κρυφή γιατρειά
Λυπάμαι αν σε πλήγωσα δεν το’ χα σκοπό μου
Συνέχεια σε έβλεπα σαν κάτι δικό μου
Ζωές μου σου χάριζα μ’ εικόνες και λέξεις
Και ήξερα πως θα πρέπει εσύ να διαλέξεις
Ανίερη αλήθεια μου διττή προσευχή μου
Το ξέρω πως τώρα δεν θα έρθεις μαζί μου
Μα η σκέψη σου μέσα μου για πάντα θα μείνει
Γραφή ανεξίτηλη από αγάπη κι οδύνη
Μα γείρε εσύ και ξάπλωσε πα’ στου Μορφέα το στρώμα
Μη νοιώσεις κι ούτε να νοιαστείς πόσο σε θέλω ακόμα
Κι αν παρ’ ελπίδα σ’ όνειρο βρεθώ λαθρεπιβάτης
Άσε με απλά να σε κοιτώ, σαν του έρωτα αποστάτης
Δεν φταιω που δεν μπόρεσα δεν φταις που δεν λυπάσαι
Δεν είναι η συγνώμη μου που θέλω να θυμάσαι
Μόνο να ξέρεις βλέποντας ετούτη τη μπαλάντα
Κι αν σ’ έχασα δεν ντρέπομαι να σ’ αγαπώ για πάντα
Δεν μπορώ ν' ανασάνω
γύρω μου φώτα φωνές
σ' ένα αμάξι επάνω
μπάτσοι χτυπούν φοιτητές
Τρέχω μέσα στο πλήθος
και τα μάτια πονάνε
μου πληγώνουν το ήθος
οι βρισιές που πετάνε
έλα εδώ ρε καριόλη
ρε τσογλάνι κομμούνι
- παρ' τα αρχίδια μου μπάτσε
μιά ζωή θα' σαι γουρούνι
τελικά στη Στουρνάρη
μπαίνω σε μαγαζί
μία μ' ένα ταγάρι
μοιάζει σαν να' σαι εσύ
βλέπει κάτι βιβλία
και με βλέμα θολό
με κοιτά υπό γωνία
έξω θέλω να βγω
Μα απ' έξω ο μπάτσοι
ψάχνουνε να με βρουν
μια στραβή αν μου κάτσει
δυο βδομάδες θα με βαρούν
λεω λοιπόν "δεν γαμιέται"
και λάγνα την κοιτώ
κι όπως λίγο μου κουνιέται
την αρπάω και τη φιλώ
κάνε κάτι μωρό μου
πίσω πόρτα να βρω
αν δεν θες τον χαμό μου
τρόπο βρες μου να βγω
από εδώ έλα, λέει
πίσω της με τραβά
με μια όψη σαν να κλαίει
δεξιά κι αριστερά κοιτά
τρέχα τώρα... είσαι μάγκας
μου λέει όλο λαγνεία
κι όπως βγαίνω ο μαλάκας
πέφτω πάνω σε μια διμοιρία
και μ' αρχίζουν στο ξύλο
μιά κραυγή μόνο αφήνω
αχ βρε άτιμο έτερο φύλλο
αδελφή λέω να γίνω....
κλαπ κλαπ κλαπ
:cheers: σωραιος βρε Μιχαλη..
Παράθεση από: "Pappas10"Σαν εκκρεμές μονότονος ρυθμός χτυπά τα τύμπανα των ήχων μου…
Και τριγύρω οι κόλακες ενώνουν την κραυγή τους σ’ ένα πνιχτό τραγούδι
Τραγούδι αφύσικα χυδαίο…
Τότε γυρνώ στην αρχή της δημιουργίας…
… μόνο που τώρα η αρχή και το τέλος συμπίπτουν.
Ψάχνω τις αιτίες αυτής της μουσικής γύμνιας….
Καταλήγω στον άνθρωπο
Καταλήγω σ’ εμένα.
..apla iperoxo........
Κι όμως φοβάμαι
Κάθε λεπτό μακριά σου μοιάζει με αιώνας
Που έχεις γίνει της ψυχής σιτοβολόνας
Που αντηχούν όλες οι λέξεις σου σαν στίχος
Που ειν' ή φωνή σου της ελπίδας μου ο ήχος
Κι όμως φοβάμαι
Το "σ' αγαπώ" όταν λες και με κοιτάς με πάθος
Μήπως και είναι της καρδιάς σου ο χτύπος λάθος
Μήπως τα λόγια σου ειν' απλά ανάγκης λέξεις
και κάτι άλλο σαν γιατρικό στη μοναξιά σου επιλέξεις
Κι όμως φοβάμαι
Κάθε φορά που σε φιλώ κλείνεις τα μάτια
Μηπώς μπερδεύεις πύργους στην άμμο με ερωτικά παλάτια
Μηπώς εμένα δεν ζητάς μα το φιλί μου
και θέλεις μόνο μια στιγμή απ' τη ζωή μου
Μα δεν με νοίαζει
Να σ' αγγαλιάζω και μαζί σου να κοιμάμαι
Να σου υπόσχομαι εδώ πως πάντα θα' μαι
Να' μαι κοντά σου όποτε κι αν με ζητήσεις
Να' μαι η στέρνα που απ' το νερό σου θα γεμίσεις.
Όχι δεν ήμουν συνεπής στα αισθήματα μου...
Μα δεν με νοιάζει
Κάθε πληγή που ανοίγω εγώ στα οραματά μου
αλήθειες βγάζει
Υπήρξαν ίσως και στιγμές που' χα πιστέψει
Μα ήταν λίγες
Σου' πα μιά χώρα μακρινή θα σε γιατρέψει
Κι εσύ εκεί πήγες
Έδωσα χρόνο και ορμή σε κάθε ελπίδα
Δεν μετανοιώνω
Μα σαν μια λύση στην ορμή το τέλος είδα
Κι αυτό πληρώνω
Τώρα λοιπόν, όλος ο χρόνος μου κοιτά να μ' αποφύγει
Και να με χάσει.
Σαν γραντζουνιά μοιάζει η ώρα που' χες φύγει
Μου' χει περάσει
Γι' αυτό κοιτώ, το παρελθόν που πάλι ανοίγεται μπροστά μου
Και το ζηλεύω
Κι αν πληγωθώ... θα' ναι απ' το μέλλον που προσπέρασε ξυστά μου
και το γιατρεύω.
Ρακένδυτη Έμπνευση
Αφού δεν θέλεις να μου πεις τι ξέρεις και τι ξέρω
κι αφήνεις μόνες τις στιγμές που θέλω να προσφέρω
Αφού μεσ' την αγρύπνια μου ψάχνεις τα όνειρα σου
και η βάρκα μου είναι ακίνητη μες' τα βαθειά νερά σου
Αφού τρομάζεις να μου πείς όλες σου τις αλήθειες
και ανταλλάσεις το παρόν μ' εμπορικές συνήθειες
Λέω να γίνω φωτεινός δείκτης στο μονοπάτι
της ενοχής σου ο δικαστής... της γνώσης σου το μάτι
Λέω σιμά να κοιμηθώ στη βία και την οργή σου
να κολυμπήσω όπου μπορείς.. αρκεί να' μαι μαζί σου
Και τέλος, λέω με ψέματα να χτίσω μία ελπίδα
μπάς και ξεχάσω πως δεν θες απ' την στιγμή που σ' είδα.
Άσε το δάκρυ σου στο στήθος μου να πέσει
μη λές συγνώμη
δεν ψάχνω λέξη να μπορεί να σε πονέσει
μονάχα τόλμη
τολμή να πω, πως θα' μαι πάντα των δακρύων σου το χώμα
κι όσο αντέξω
να ορκιστώ... πως θα γεμίζω όλες τις μέρες σου με χρώμα
κι ας πέσω έξω.
Κλάψε λοιπόν... δεν θελώ κι όυτε σου ζητώ δικαιολογία
στέκω κοντά σου
Δως μου καιρό... να γίνω δάκρυ για μια αλλίωτικη αιτία
που ειν η χαρά σου.
Μου ζητάς να καταλάβω...
Τι απ' όλα;
Την άρνηση;
Την προϋπόθεση
Την φοβία;
Την απογοήτευση;
Οι γυναίκες της ζωής μου... της ζωής μας...
Κλείνω τα μάτια μου στο φως και σκοτεινιάζει
Δική μου η νύχτα
Σκέφτομαι πόσο σε ζητώ όταν βραδυάζει, όταν η ησυχία πληγώνει τ' αυτία μου.
Νομίζω πως αποκοιμιέμαι. Άλλη μια επίσκεψη στον κόσμο των ονείρων.
Πλάσματα αλόκοτα, χρωματιστά.
Δεν λένε πως τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα;
"Ειν' το μυαλό σου ρε που δίνει χρώμα" φωνάζει απ' την γωνία ο παπαγάλος.
- "Πονάς;" Ρωτάει το φτερωτό ποντίκι
- "Μη με δαγκώνεις άλλο σε παρακαλώ... κάνε μου επιτέλους έρωτα", του απαντάει όλο νάζι η κοντή καμηλοπάρδαλη.
"Δεν πας καλά... ξυπνα τώρα", μου φωνάζει πάλι ο παπαγάλος
"Ξύπνα ρε"
"Ξύπνα"
Ανοίγω έντρομος τα μάτια κι έχω ιδρώσει.
Που να' σαι πάλι;
Όλα παιχνίδια του μυαλού είναι. Το ξέρω.
Παράθεση από: "Pappas10"Κλείνω τα μάτια μου στο φως και σκοτεινιάζει
Δική μου η νύχτα
Σκέφτομαι πόσο σε ζητώ όταν βραδυάζει, όταν η ησυχία πληγώνει τ' αυτία μου.
Νομίζω πως αποκοιμιέμαι. Άλλη μια επίσκεψη στον κόσμο των ονείρων.
Πλάσματα αλόκοτα, χρωματιστά.
Δεν λένε πως τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα;
"Ειν' το μυαλό σου ρε που δίνει χρώμα" φωνάζει απ' την γωνία ο παπαγάλος.
- "Πονάς;" Ρωτάει το φτερωτό ποντίκι
- "Μη με δαγκώνεις άλλο σε παρακαλώ... κάνε μου επιτέλους έρωτα", του απαντάει όλο νάζι η κοντή καμηλοπάρδαλη.
"Δεν πας καλά... ξυπνα τώρα", μου φωνάζει πάλι ο παπαγάλος
"Ξύπνα ρε"
"Ξύπνα"
Ανοίγω έντρομος τα μάτια κι έχω ιδρώσει.
Που να' σαι πάλι;
Όλα παιχνίδια του μυαλού είναι. Το ξέρω.
το αγαπησα......:)
Περπατώ με σκυφτό το κεφάλι
Βαριέμαι να κοιτάξω επιγραφές, πρόσωπα και τις εικόνες της πόλης
Όλα τριγύρω μου είναι τόσο βαρετά
Βλέπω συνέχεια τον δρόμο... μοιάζει στενός μα με κάθε βήμα μου πλατειάζει
Σαν την σκέψη μου
Παίρνω ένα κουλούρι από ένα καροτσάκι με ρόδες. Δεν πρόσεξα τον πωλητή, γυναίκα ήταν ή άνδρας;
Νομίζω ότι είχε φτερά. Τότε δεν έχει σημασία, δεν έχουν φύλο οι άγγελοι.
Τα λουλούδια γύρω μου είναι πολύχρωμα. Ο αέρας κουνάει και μπερδεύει τα πέταλα τους... αυτή η πολυχρωμία σχεδόν με υπνοτίζει.
Τα δέντρα κουνιούνται... ο αέρας σηκώνει σκόνη... βάζω το μαντήλι στα μάτια και συνεχίζω στον δρόμο που πλαταίνει.
Ένα κοράκι στέκεται πάνω στον ξύλινο στήλο που στηρίζει το συρματόπλεγμα. Με κοιτάει στα μάτια με επιθετικότητα...σκέφτομαι να φωνάξω να δω αν θα φύγει.
Ανοίγει τις φτερούγες του κι είναι άσπρο από κάτο. Όπως πετά μοιάζει με λευκό περιστέρι.
Σκοντάφτω λίγο. Βλέπω στην άκρη του δρόμου πεταμένο ένα βιολί... μοιάζει να είναι εντάξει. Θα το ξέχασε κανένας περαστικός βιολιστής. Από τη χαρά του που βρήκε αυτοκίνητο να τον μεταφέρει θα το ξέχασε εκεί.
Σκύβω να το πιάσω. Μία κόρνα βουίζει ακριβώς δίπλα στ' αυτί μου.
Ο Οδηγός μου φωνάζει
Ο δρόμος στενεύει
Πολλά ψηλά κτίρια
βουή... κόσμος... μουντάδα.. πονάνε τ' αυτιά μου. Ψάχνω τον δρόμο που σε κάθε βήμα μου γίνεται πλατύς.
Περπατώ με σκυφτό το κεφάλι.
Παράθεση από: "Pappas10"Περπατώ με σκυφτό το κεφάλι
.....bari apo tis skepsis..bazo sxedon dinami gia na sikoso ta blefara..
Βαριέμαι να κοιτάξω επιγραφές, πρόσωπα και τις εικόνες της πόλης
Όλα τριγύρω μου είναι τόσο βαρετά
...kai toso adia... thee moy toso adia...dikse moy "kati"...thelo na do "kati.."..exo anagki...
Βλέπω συνέχεια τον δρόμο... μοιάζει στενός μα με κάθε βήμα μου πλατειάζει....
Σαν την σκέψη μου..poso anakoyfistiko...
..ksekoyrasi... anases... aeras... leykoi toixoi poy platiazoyn...
Παίρνω ένα κουλούρι από ένα καροτσάκι με ρόδες. Δεν πρόσεξα τον πωλητή, γυναίκα ήταν ή άνδρας;
...den proseksa kan an itan ekei..
..an sta alithia itan ekei..
Νομίζω ότι είχε φτερά. Τότε δεν έχει σημασία, δεν έχουν φύλο οι άγγελοι
.monaxa maties galazies kai apales.. poy se tiligoyn... kai floges gia aggigma...
Τα λουλούδια γύρω μου είναι πολύχρωμα.
xroma.... nai to exo anagki...
Ο αέρας κουνάει και μπερδεύει τα πέταλα τους... αυτή η πολυχρωμία σχεδόν με υπνοτίζει. .. me zalizei kai niotho san na perpato mesa se enan pinaka toy mialoy moy....
Τα δέντρα κουνιούνται... ο αέρας σηκώνει σκόνη... βάζω το μαντήλι στα μάτια και συνεχίζω στον δρόμο που πλαταίνει.
..ekino.. eyodiazei menta.... mazi me tin mirodia tis skonis kai tis anerxomenis broxis.. pano apo ta sinefa... niotho toso giinos....
Ένα κοράκι στέκεται πάνω στον ξύλινο στήλο που στηρίζει το συρματόπλεγμα. Με κοιτάει στα μάτια με επιθετικότητα...σκέφτομαι να φωνάξω να δω αν θα φύγει.
...skeytomai ti tha ekana ego...
......
Ανοίγει τις φτερούγες του κι είναι άσπρο από κάτο. Όπως πετά μοιάζει με λευκό περιστέρι.
.. ofthalmapati..san toosa alla...
Σκοντάφτω λίγο. Βλέπω στην άκρη του δρόμου πεταμένο ένα βιολί
... san kafeti xelona ..miazei akinito..
μοιάζει να είναι εντάξει. Θα το ξέχασε κανένας περαστικός βιολιστής. Από τη χαρά του που βρήκε αυτοκίνητο να τον μεταφέρει θα το ξέχασε εκεί.
...alithinos kalitexnis me tis skepsis omixles...
Σκύβω να το πιάσω. Μία κόρνα βουίζει ακριβώς δίπλα στ' αυτί μου.
Ο Οδηγός μου φωνάζει
Ο δρόμος στενεύει
Πολλά ψηλά κτίρια
βουή... κόσμος... μουντάδα.. πονάνε τ' αυτιά μου. Ψάχνω τον δρόμο που σε κάθε βήμα μου γίνεται πλατύς.
...prospatho na trekso.... prepei na eksafanisto...
...
Περπατώ με σκυφτό το κεφάλι. ..kai brisko ton dromo poy epsaxna....
brisko ton dromo moy....
..ksaplono sto edafos.... akoyo tin siopi...
...se epsaxna.. psithirizo....
Αιδοίο αιδοίο αιδοίο..
στερνή φορά μου που σε είδα σε βιβλίο
κι αναρωτιόμουν πως να' σαι στ' αλήθεια
σε φουλ σετάκι με ωραία στήθια
και πισινό στητό καμπυλονάτο
αυτό που λένε "σκίσε της τον πάτο"
Δεν ξέρω δεν ξέρω δεν ξέρω
γαμώ την πίστη μου σε ψάχνω κι υποφέρω
λένε πως σαν σ' αγγίξει αγοράκι
μουσκεύεις τ' άπαλο σου το χνουδάκι
κι' αν μία γλώσσα έμπειρη σε γλύψει
η κάτοχος σου στο τέλος θα υποκύψει
Μ' ακόμα, μ' ακόμα, μ' ακόμα
δεν σ' έχω δει πραγματικά πάνω σε σώμα
κι έτσι κοιτώ γυμνές φωτογραφίες
γεμάτες με "ξεσκέπαστες" κυρίες
κι αν στο σχολείο δει την τσάντα μου καμία
θα πει πως μ' έχει φάει η μαλακία
Το ξέρω το ξέρω το ξέρω
κι υποκατάστατο τη χούφτα μου δεν θέλω
μα είμαι πιο άσχημος κι από το χρέος
σπυριά στη μάπα κι ένα κάτσιασμένο πέος
κι απ' ότι λεν' οι φίλοι κι οι γνωστοί μου
καμμιά γυναίκα δεν θ' ασχόληθει μαζί μου
..xristeee moy.... lolololll.....axaxaxaxax.... ti efibiko ksipnima itan ayto kaleeeee???....:):):)::)
Το παραπάνω στιχουργικό επίτευγμα ονομάζεται "Ο Μουνόδουλος Μαλάκας" και είναι μία συνδιαστική δημιουργία τελευταίου θρανείου στην 3η γυμνασίου. Ο Διπλανός μου ο Νίκος κι εγώ το γράψαμε.
Τραγουδιέται στον ρυθμό του "Λευτέρη Λευτέρη Λευτέρη.. σ' έχω γραμμένο στο παλιό μου το τεφτέρι"
:):) lollll.....ax .. me ekanes kai gelasa bre.... mpagasa.....
....m aresei poy brikate kai rithmo....:p
Κλείνω τα μάτια μου και φως θα πάρω απ' τη μορφή σου
κι απ' το σύνηθες όνειρο πως είμαι εδώ μαζί σου
τα δάχτυλα πως μπλέκονται μεσ' τα μακριά μαλιά σου
σαν σε χαϊδεύω σβήνοντας το μαύρο απ' τη σκιά σου
Δεν έχω λέξεις να σου πω, τα χείλη μου σωπαίνουν
το σώμα μου απαλλάσεται απ' όσα το βαραίνουν
κι η αγκαλιά σου γίνεται η ρίζα του κορμιού μου
η αναπνοή σου ένταση στους χτύπους του σφυγμού μου
Σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε τον ύπνο να φοβάμαι
γιατί σαν φτάνει το πρωί τίποτα δεν θυμάμαι
γίνεται τ' όνειρο καπνός και το φιλί σου αέρας
κι η απουσία σου πληγή, άλλης μιας ίδιας μέρας
Πες μου λοιπόν πως ν' αρνηθώ αυτά που σε ορίζουν
πως να γεμίσω τις ρωγμές που ακόμα μας χωρίζουν.
δηλ ταδε εφη Παππας........
Κάπως έτσι αλλά δεν τα πάω καλά με τον Φρειδερίκο οπότε το άλλαξα... :P
Μη πιάνεσαι από μια κουβέντα
μη θες τις λέξεις να πληγώνουν
στον ουράνο που σου' χω κέντα
τα αισθήματα που σε πληρώνουν
κράτα τα έργα και τις πράξεις
ό,τι σ' εσένα έχω αφιερώσει
κι αν κάτι θέλεις να πετάξεις
ας είναι ότι σ' έχει πληγώσει
κι αν είμαι άδικος στα λόγια
το ξέρεις πόσο σε ζητάω
πως στα δικά σου ημερολόγια
όλες τις μέρες μου μετράω
Γι' αυτό συγχώρα μου τις λέξεις
τις αμυχές που αυτές σ' αφήνουν
κι αν θέλεις κάτι να προσέξεις
δες τ' άστρα που μακριά σου σβήνουν
Τι μου ζητάς...
δεν βρίσκω χρόνο γι' αφορμή ούτε για αιτία
Κάπου γυρνάς...
μ' απ' τις σιωπές δεν έχω απάντηση καμία
Και σε κοιτώ
μένει το βλέμα μου μετέωρο στο σώμα
Κι αναζητώ
Ψίγμα απο ασήμι και χρυσό πάνω στο χώμα
Τι θ' αρνηθείς
με ποιές σου λέξεις τ' όνειρο μου θα διαλύσεις
Που θα χαθείς
και με τι τρόπο ουδέτερες θα δώσεις λύσεις
Άκου καλά
Δεν ειν' φωνές μα κάποιας μάχης η αγωνία
Χτύπα ξανά
Μ' όσα εχούν μείνει στου έρωτα σου τη γωνία
Γι' αυτό είμ' εδώ
Στην πανοπλία μου κοιμάμαι αρματομένος
Κι ένα φτερό
Στο κράνος πάνω λέει πως είμαι στολισμένος
Ένα φιλί
Ζητάω πριν απ' του πολέμου το σεργιάνι
Και η πληγή
Όσο βαθειά κι αν με πονάει ξέρω θα γιάνει
Μη μου μιλάτε άλλο πια για επανάσταση
για αφορμές και του λαού μας την ανάσταση
μη μου ζητάτε ιδρώτα κι αίμα να σας δώσω
την μικροαστή καταγωγή να καταδώσω
κόφτε τες πια αυτές τις εύκολες εστιάσεις
τις αναλύσεις σε πανάρχαιες καταστάσεις
κοινωνικοί αφορισμοί και αλλωτριώσεις
ειν' τροχοπέδη στης ελευθερίας τις γνώσεις
δείτε τον άνθρωπο έξω από ιδεολογίες
από πατρίδες, οικογένειες και θρησκείες
δείτε τον μόνο του, γυμνό στην ηθική του
μέσα σ' αυτό που ονοματίζει για ζωή του
νοίωστε τον πόνο κάτω απ' τα αισθηματά του
τις αγωνίες από τα παθήματα του
κάθε του μάχη μεσ' της μέρας τη ρουτίνα
και την ατέλειωτη του για αλήθεια πείνα
Η Ελευθερία αρχίζει πρώτα απ' το πνεύμα
γίνεται ενέργεια και της ψυχής το ρεύμα
δεν θα την βρείτε σε δογματικά βιβλία
ούτε αυτούσια μέσα σε μια ιδεολογία.
Θέλω να μείνω στην γωνιά του κόσμου μου κλεισμένος
Στις σκοτεινές τις σκέψεις μου φρικτά απομονομένος
Να είμαι μόνος για να βρώ το χρώμα στα όνειρα μου
και να μη δίνω αφορμές στη λύπη ή τη χαρά μου
Θέλω να σπάσω τις σιώπες με μια άναρθρη κραυγή μου
να βλέπω φως μα και σκιές μέσα σε κάθε αυγή μου
Να αφορίσω με βρισιές τα πρέπει του μυαλού μου
Ν' αφουγκραστώ και τον ρυθμό του άστατου σφιγμού μου
Κι όταν λοιπόν συναντηθούν το είναι και το εγώ μου
Να λύσω με μια κίνηση τον κόμπο απ' τον ζυγό μου
Κι όπως θα βγώ στον κόσμο τους να γίνει αφορμή μου
κάθε ρουτίνα που μου λεν' πως είναι η ζωή μου.
"Κι όταν λοιπόν συναντηθούν το είναι και το εγώ μου
Να λύσω με μια κίνηση τον κόμπο απ' τον ζυγό μου "
δεν ξέρω αν αυτό είναι δικό σου ή όχι ....
...αλλά είναι σοφό και το κρατάω!! ]
Για ό,τι γράφεται εδώ, έχω την αποκλειστική πατρότητα... εξ' ου και ο τίτλος.
Παρεμπιπτόντως ονομάζεται "Συμβιβασμός"....
Κοιτάζω κάτω, μένουν τα μάτια χαμηλά από τη σκέψη
αναρωτιέμαι αν πρέπει τώρα η αφεντιά μου να διαλέξει
όμως δεν ξέρω, αν πρέπει πάλι κάτι ορθό να επιλέξω
ή να χαθώ, σ΄ ό,τι ποθώ και ας μην ξέρω αν θα τ' αντέξω
όμως φοβάμαι, κάθε μου απόφαση και κάθε δυστυχία
γιατί θυμάμαι πως ένα λάθος μόνο φέρνει αποτυχία
και προσπαθώ, όλα τα υπέρ και τα κατά μου να ζυγίσω
μία καρδιά, κι ένα μυαλό όμως μόνο έχω να ρωτήσω
δεν ξέρω πια, αν έχω διλημα στ' αλήθεια ή απορία
αν ό,τι νοιώθω, θα γίνει μέσα στο μυαλό μου η αιτία
ή απ' την άλλη, αν τώρα η σκέψη μου αισθήματα γενάει
κι αναρωτιέμαι ποια φύση ή θέση κάνει κάποιον ν' αγαπάει
Ό,τι κι αν πω ξέρω καλά στο παρελθόν πως δεν γυρνάω
ό,τι κι αν δω, πάλι στο τέλος στ' όνειρο μου θ' ακουμπάω
λέω λοιπόν, όπως το πάτωμα κοιτώ να κλείσω μάτια
να ονειρευτώ, μόνα πως μπαίνουνε στο παζλ μου τα κομάτια
Κυνήγησα με πάθος τους αιώνες
'κεινές τίς ώρες της άποπληρωμης
μα εσύ κρατούσες μονάχα τους χειμώνες
κι έψαχνες μια γωνία να κρυφτείς
μικρή ανδρομάχη στους άγριους ελαιώνες
ικριόμα φτιάχνεις για να ξεχαστείς
Για όπλο μου κρατούσα ένα δοξάρι
και όπλιζα του ονείρου το βιολί
Στίχος μου το παλιό αλφαβητάρι
κάθε φωνήεν και μια δυνατή κραυγή
μα έσυ κοιμώσουν σε άσπρο μαξιλάρι
κι απλά περίμενες για άλλη μια αυγή
Τι να σου πω για μάχες και αγώνα
και πως να νοιώσεις βροχή και αστραπές
μείναν τα λόγια μου εξόριστα και μόνα
σε όσα ήθελες και τώρα πια δεν θες
και στο κρεβάτι σου ακουμπάω τον αγκώνα
και φτιάχνω απά στο σώμα σου σκιές
Δεν θέλω πιά τον δρόμο μας να φτιάξω
ουτέ να λάμψει στον ήλιο ο ουρανός
μένω εδώ και θέλω ν' ανταλλάξω
τα σύνεφα μ' αχτίδες του φωτός
και συλλαβές μη θέλεις να φωνάξω
σαν του έρωτα υποβολέας τραυλός
I know it hurts, love always does
it was a dream, my paradise it was
it was a feeling, a feather's touch
it was a truth I loved so much
but now it's over and I'm alone
I sleep with my shadows since you are gone
I erase memories, pictures and sounds
I chase mistakes and curse rainy clouds
I close doors to dreams and fake my smiles
I hide all my thoughts in paperback piles.
I know that is over and now I'm alone
I'm sleeping with shadows since you are gone
you don't need to worry, I know you do not
it's all a brain game, a prize that you got
I'll keep you in my feelings all happy and shine
I'll get compensation knowing that once you were mine
So let it be over, I know I'm alone
I'll sleep with the shadows I kept since I'm gone
«Καληνύχτα...θα τα πούμε», είπε αόριστα και κατέβασε το ακουστικό.
Αισθάνθηκε μια περίεργη ανακούφιση να την πλημμυρίζει ...
«Δεν θα έρθει τελικά», σκέφθηκε. «Ακολουθώ λοιπόν το δικό μου πρόγραμμα και αυτό το Σαββατοκύριακο».
Το βλέμμα της έπεσε στο ημερολόγιο που ήταν κρεμασμένο στον τοίχο. Αύριο θα ήταν 15. Eίχαν περάσει κιόλας δύο μήνες από την τελευταία φορά που τον είδε.
«Θα έπρεπε να αισθάνομαι στενοχωρημένη, κανονικά», σκέφθηκε. «Θα έπρεπε να ψάχνω να βρω τρόπους για να τον δω και όχι δικαιολογίες για να τον κρατήσω μακριά μου» ....
Η εικόνα σχηματίστηκε στο μυαλό της σχεδόν αυτόματα, για άλλη μια φορά. Η γυμνή του πλάτη γυρισμένη προς το πρόσωπο της και η εκνευρισμένη φωνή του να λέει αγριεμένα]
:hug2: έτσι είναι...
Το άνωθεν δεν είναι του Παππά πάντως - συγγραφικά τουλάχιστον. Ως συμπεριφορά ίσως και να με χαρακτηρίζει σε ορισμένα πράγματα.
όχι
είναι δειλή απόπειρα της joking, να βάλει σε τάξη και να καταγράψει σκέψεις
και συναισθήματα* και η μοναδική τους σχέση με τον οικοδεσπότη είναι
το ότι θεώρησε οικείο και φιλόξενο το συγκεκριμμένο χώρο ]* υπάρχουν άπειρες ανακατεμένες ιστορίες και κείμενα στο μυαλό της, αλλά
δύσκολα αποφασίζει να τα εκφράσει δημόσια ... [/size]
jok...και που ειναι ομορφα ζεστα και ανθρωπινα :53: και το κανει πιο ομορφο οτι τα μοιραζεσαι
Ισως να φταίω, για όσα λάθη έχω κάνει και πληρώνω
ίσως και πάλι, το ίδιο χρέος μου στον χρόνο να κληρώνω
μπορεί να ζείς, σε όσα είπες κι όσα έκανες για μένα
μα δεν μπορείς, να πεις γνωστά όσα μου θέλω έμειναν ξένα
Τώρα τι θες; ποιο φόβο ψαχνείς και ποια έμπνευση αφήνεις
Με τι στολή, τις ανασφάλειες και τις πληγές σου ντύνεις;
Ποσές φορές θέλεις να κλάψεις για να δεις ένα σου δάκρυ
και πως θαρείς, πως σε μια πλάνη του μυαλού θα βρεις την άκρη
Ξύπνα λοιπόν, κοιτάξε γύρω σου πως δύει κι αυτή η σελήνη
πως κάθε ήχος, ένα σημάδι στην καρδιά σου τώρα αφήνει
ντυσού καλά, μη μου κρυώσεις στου πρωινού την υγρασία
Κι ασ' το παρόν, να σου μιλήσει για την τωρινή σου αξία
Φύγε απαλά, κοιμούνται πίσω σου αφορισμοί και ψέμα
Κρατά μονάχα, το "σ' αγαπώ" που πάντα θα έχει λίγο αίμα
Πίσω μη δεις, μην αφεθείς ξανά στην ίδια σου τη ζάλη
Μη κλονιστείς και κάποιο μίσος φτάσεις ν' αγαπήσεις πάλι
Βαρέθηκα να ψάχνω τις αιτίες
αλήθειες μέσα σε φτηνές δικαιολογίες
με κούρασε η αναζήτηση στο σώμα
σ' όσα σημάδια εραστή με λένε ακόμα
Κάποια ταυτότητα ζητάω απ' τα πραγμένα
κάποια ανάγκη νοσταλγώ απεγνωσμένα
Λέω πως μιλάει για σένα γύρω η ησυχία
Και μένω μόνος και σ' αυτή την αμαρτία
Κι έτσι ξανά ζητώ εξιλέωση από εμένα
απ' όσα θέλω μου κρατώ απομονομένα
λυκόφως παίρνω πάλι απ' τον ορίζοντα μου
Κι έτσι φωτίζω ό,τι μισώ μα έχω κοντά μου
Με ένα νεύμα ταπεινά με χαιρετάω
χαμηλοφώνως μυστικά μου μαρτυράω
δεν τα πιστεύω κι όλοι οι άλλοι τ' αγνοούνε
μα κι αν φωνάξω δεν θα θέλουνε ν' ακούνε
Το κρεβάτι η αυλή μου,
τελευταία πνοή μου,
μια ανάσα στο στρώμα
σε ζητάω ακόμα
Δεν μιλάς
Μια κραυγή η ζωή μου
Τώρα είσαι μαζί μου
Μια μικρή φαντασία
Μου χαράζεις πορεία
Και γελάς
Μέρες τώρα έχεις φύγει
Το παρόν μου με πνίγει
Προς τα πίσω κοιτάζω
Τ’ όνομα σου φωνάζω
Μα σιωπή
Τι να κάνω δεν ξέρω
Ποια εικόνα να φέρω
Λίγο να σε θυμίσει
Πριν η μέρα να σβήσει
Και χαθεί
Φοβάμαι για σένα, φοβάμαι για μένα
Φοβάμαι τις σκέψεις αυτές
Φοβάμαι σε χάνω, τα χέρια σου πιάνω
Φοβάμαι πως τώρα δεν θες...
Φοβάμαι για σένα, φοβάμαι για μένα
Φοβάμαι που δεν είσαι εδώ
Φοβάμαι μακριά σου ζητώ τ’ άγγιγμα σου
Φοβάμαι γιατί σ’ αγαπώ
Τι θέλεις τώρα, έχει περάσει πια καιρός
Δεν έχει μείνει, για σένα άλλος μου σφυγμός
Έχεις πια φύγει... μακριά μου κυνηγάς σκιές
Την ευτυχία που πάντα μου έλεγες πως θες
Πόσο κοστίζει, σ’ αίμα και δάκρυ μια στιγμή
Πόσο χρεώνεις, το τότε που ήμασταν μαζί
Ξέρω δεν θέλεις, τίποτα τώρα να θυμάσαι
μες’ το κλουβί που πάντα ήξερες πως θα’ σαι
κάθε μου ευχή, τώρα πια πέφτει στο κενό μου
μα επιμένω, γιατί σε νοιώθω ως κάτι κάποτε δικό μου
Άκου λοιπόν μια τελευταία μου για εσένα επιθυμία
δίπλα σου να’ ναι ότι επέλεξες κοντά σου να’ χει αξία
[size=24]ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ......[/size]
Πάλι τα ίδια; Πάλι με ξέχασες μες' το δωμάτιο σου;
Πάλι στ' αθόρυβο άφησες το κινητό σου
Πάλι ζητώ τον μόνο δίαυλο που έχω
Πάλι εξετάζεις αν μπορώ και πόσο αντέχω
Πάλι σιωπή. Πάλι η κλήση μου στο τίποτα προωθείται
Μία οργή μέσα σ' ολόκληρο το χώρο μου κινείται
Δεν είσαι εσύ η μόνη αιτία που με κάνει να θυμώνω
φταίω κι εγώ που στο τηλέφωνο το είναι μου πληγώνω
Άκου λοιπόν, κι αν δεν μπορείς πάλι ν' ακούσεις τότε νοιώσε
Δεν στο ζητώ, μ' αν το πιστεύεις μια ευκαιρία ακόμη δώσε
σ' ό,τι αγαπώ, σ' όλα τα όνειρα που έκανα μ' εσένα
Στον πόθο μου, που επιμένει πως οι δυο μας είμαστ' ένα
Μ' αν πάλι θες, κάτι αλλιώτικο μακρία μου να γνωρίσεις
μη φοβηθείς, ξέρω μπορείς και ν' αγαπάς και να χωρίσεις
Μα δεν μπορώ, δεν το αντέχω στη σιωπή να σε ζητάω
Να απαντά, η αδιαφορία σου στο δικό μου "σ' αγαπάω"
Πες μου λοιπόν, έχεις την διάθεση μαζί μου να μιλήσεις;
μπορείς να πεις, αν τ' όνειρα σου θες μαζί μου να τα ζήσεις;
Είσαι μακριά, μα ειν η σκέψη μου κοντά σου κάθε ώρα
Κάθε λεπτό, είσαι ότι πιότερω ζητώ οπώς και τώρα
Γι' αυτό ξανά, για τελευταία μου φορά σου το ζητάω
κρατά κοντά, την συσκεύη που έχω μ' εσένα να μιλάω
Κι αν δεν το θες, αν σου' ναι αδιάφορα αυτά τα αισθήματα μου
Γίνε πληγή, που θα κρατήσω στο μυαλό και στην καρδιά μου
Ξέρω έχεις σκέψεις που τρυπάνε το μυαλό σου
Και δημιουργούνε μορφασμούς στο πρόσωπο σου
ξέρω πως έρχονται στιγμές που είσαι μόνη
πως νοιώθεις μόνο ανασφάλεια να ζυγώνει
Αισθάνομαι πως είναι ώρες που φοβάσαι
που τίποτα δεν το αντέχεις να θυμάσαι
νοιώθω πως χάνεσαι συχνά μεσ' σ' ένα δάκρυ
και πως πως στηρίζεσαι στην πιο εύθραυστη σου άκρη
Μα ό,τι κι αν είναι, όποια σου φρίκη κι αν πιστεύεις για κανόνα
εγώ το ξέρω πως θα κερδίσεις και αυτόν σου τον αγώνα
μπορώ να δω, πίσω απ' όλα όσα τώρα σ' εμποδίζουν
τα χρώματα σου, που φωτεινές εκόνες μόνο ζωγραφίζουν
Μείνε λοιπόν, σ' αυτό που νοιώθεις της ζωής σου μετερίζι
μόνο το εγώ σου, ειν' ικανό όλα τα θέλω σου να ορίζει
μην κλονιστείς, ποτέ το χέρι του παιδιού να μην αφήσεις
μη φοβηθείς... και σου ορκίζομαι στο τέλος θα νικήσεις
Τώρα δεν ξέρω τι να σκεφτώ πάλι...
Νόμιζα πως πέρασε καιρός αλλά δεν είναι ούτε μία στιγμή.
Ο Χρόνος – λένε οι σοφοί – γιατρεύει τις πληγές.
Άρα δεν είναι ούτε μία στιγμή.
Το τραγούδι πάλι σε θυμίζει. Κάτι για παραμύθια λέει και κάτι για αγάπη
Είναι αστείο που αυτή η λέξη κάνει ρίμμα με το δάκρυ.
Δεν ξέρω τι σκέφτομαι πάλι
Μικρά πράγματα. Ένα χαμόγελο, μία κίνηση, κάποια σου λέξη.. μιάν ανάσα.
Μία πληγή.
Μια πληγή
Μια πληγή....
Δεν θα με σκοτώσεις ποτέ... θα’ σαι πάντα δικιά μου.
Εδώ και μερικές ημέρες κάθε βράδυ θολώνω.
Ελάχιστα πράγματα κρατάω κάτω απ' τους φόβους μου.
Χάνω τις λέξεις, τον ειρμό ακόμα και την αιτία...
...σιωπή ξανά. Σε μία ακόμα μου παράνοια σε ψάχνω
Είσαι μακριά.... πάλι μακριά... πολύ μακριά
Μ' έναν περίεργο κόμπο στο λαιμό, το "μακρια" σου διαρκώς επαναλαμβάνω
Κοιτώ βιβλία... κι αν τόσα έμαθα, το "τι ειν' αυτό;" χίλιες φορές μέσα στη μέρα
Μένει μισός ο στίχος μου... δίχως νόημα ή ομοιοκαταληξία.
Δεν νοιώθω τίποτα... το σώμα μου άυλο στον χώρο μου κινείται...
μήπως κοιμάμαι;... ή μήπως πάλι απομονόθηκα στις σκέψεις μου;
Χωρίς οσμή, δεν ξέρω αν είναι τα λουλούδια πλαστικά
δεν ξέρω αν το ψέμα να ορίσω ή ν' αντιληφθώ ειμ' ικανός.
Παράθεση από: "Pappas10"Σε πλήγωσα το ξέρω, δεν ήταν ο σκοπός μου
μα είναι πάντα ανίκητος ο ηλίθιος εγωισμός μου
κι έτσι για πάντα θα ρωτώ αν ήσουν ένα λάθος
ή ένα ατελείωτο και αληθινό μου πάθος
Σε πλήγωσα, το έμαθα, τοʼ παν τα δάκρυα σου
Τοʼ πε ο λυγμός που έπνιξα μεσʼ τη στερνή αγκαλιά σου
Μα αν δεν πονάς δεν αγαπάς, μου τοʼ χες πει θυμάμαι
Και τοʼ χω τώρα φυλαχτό τις νύχτες σαν κοιμάμαι
Σε πλήγωσα μα πόνεσα πιότερο εγώ νομίζω
Και κάθε νύχτα στʼ όνειρο δίπλα σου τριγυρίζω
Σαν μια σκιά στα χείλη σου τα χείλη μου ακουμπάω
Και σου φωνάζω, ας μην ακούς, «ακόμα σʼ αγαπάω»
τελειο παππα..
Άδειασε πάλι το μπουκάλι μου
Φτηνό οινόπνευμα στο αίμα
Δεν είσ' εσύ στο προκεφάλι μου
και όλα γύρω μου σαν ψέμα
εξώ οι στάλες ψυθιρίζουνε
στα σύνεφα την μουσική τους
κι όλες οι σκέψεις μου γυρίζουνε
στην πιο ανυπόφορη σιωπή τους
ξένη η χώρα μα κι η ναυτία μου
άγνωστες λέξεις στην ρεκλάμα
κι η μοναξιά την ησυχία μου
διακόπτει μέσα από το κλάμα
Ξύπνησα πρωί, ήπια καφέ και έφυγα για την δουλειά.
Σταμάτησα στο περίπτερο, μίλησα λίγο για ποδόσφαιρο με τον ιδιοκτήτη. Αγόρασα αθλητική εφημερίδα, έβαλα τα ρέστα στην τσέπη μου και ανέβηκα στον σταθμό του ηλεκτρικού.
Έφτασε το πορτοκαλί τρένο και μπήκα μέσα. Έκανε κρύο και μέσα. Ήμουν χωμένος στο παλτό μου και αποροφημένος στην ανάγνωση. Η ομάδα είχε κρίσιμο αγώνα σε 2 μέρες.
Άκουσα τη φωνή... σχεδόν τρεμάμενη... σιγανή ώστε να μην ενοχλήσει "Έχω ανάγκη ρε παιδιά... είμαι Έλληνας".... κοίταξα γύρω φευγαλέα...δεν είδα κάποιον να πουλάει κάτι ή να προτάσει το χέρι. Γύρισα στην εφημερίδα, νομίζοντας ότι ήταν αποστροφή κουβέντας....
Μετά από λίγο πάλι η ίδια φωνή... ακόμα πιο σιγανή... "Αλήθεια ρε παιδιά... έχω ανάγκη".
Πάλι κοίταξα γύρω μου... πάλι τίποτα. Νόμιζα ότι με ειρωνευόταν το μυαλό μου... έφτασα στον προορισμό μου.
Άνοιξε η πόρτα... συνοστισμός. Κάποιος στεκόταν μπροστά στη τσάντα της δουλειάς μου...
"Με συγχωρείτε..."
"Παρακαλώ.." Ήταν ένας άνδρας γύρω στα 60... Φόραγε γυαλιά και είχε περιποιημένο μουστάκι...κράταγε ένα πακέτο φτηνά χαρτομάντηλα. Μίλησε σιγά σαν να ντρεπόταν...
Πήρα την τσάντα μου βιαστηκά και πήγα στην πόρτα..
Ξαφνικά κατάλαβα... είχα βγει και ακούγονταν ο ήχος. Έβγαλα τα ρέστα από την τσέπη μου.. η πόρτα έκλεισε.
Για μέρες έπαιρνα το ίδιο τρένο. Δεν τον ξανάκουσα. Δεν τον ξανάδα.
Ποτέ μου ένα τόσο μικρό ποσό δεν μ' έκανε να νοιώσω ότι χρωστάω τόσα πολλά...
Απάντηση στην Τριστάνα. Αρχικό σχέδιο σε άλλο θέμα.
Βλακείες δεν λέω συχνά όμως κάνω
ίσως να φταίει το μυαλό μου
γράφοντας λέξεις, ξέρεις φτιάνω
έναν ανύπαρκτο εαυτό μου
μ' από την άλλη όταν κινούμε
σαν σώμα μεσ' σ' αυτό το πλήθος
τις λέξεις μου όλες αρνούμε
και αποκτάω άλλο ήθος
βρωμερός τυχοδιόκτης, ηδονής κυνηγός
δεν θυμάμαι καθόλου την ευγένεια στον ήχο
Και αντί να κρατίεμαι από αρχές σταθερός
κατουράω σαν παιδάκι της ευπρέπειας τον τοίχο
Μήπως αντί όλο για αγάπη να γράψεις και για κανα χωρισμό για κανα μίσος ρε παιδάκι μου??λέω εγώ τώρα...Η για απόσταση κάτι..Τόση αγάπη και καψούρα πια??? :?: :?: :P
Παράθεση από: "saliara"Μήπως αντί όλο για αγάπη να γράψεις και για κανα χωρισμό για κανα μίσος ρε παιδάκι μου??λέω εγώ τώρα...Η για απόσταση κάτι..Τόση αγάπη και καψούρα πια??? :?: :?: :P
Βασικά ό,τι εμπνέει τον καθένα... αν και δεν νομίζω ότι δεν έχουν χωρισμό, απόσταση και μίσος κάποια. Μάλλον το αντίθετο.
Κατά παραγγελία πάντως χρεώνω 20 ευρώ το 4στιχο... στα 4 τετράστιχα το 1 δώρο. :P :P :P :P :P :P :P :P :P
Πάμε λοιπόν.
Χώρισα τώρα την αγάπη μου
μένω στις μνήμες πάλι μόνος
Χωρισμόςπαρηγοριά κι οφθαλμαπάτη μου
της παρουσίας της ο χρόνος
Μίασμα κάθε της συναίσθημα
δεν θέλω πια να την γνωρίζω
μίσοςαηδία έστω κι ανεπαίσθητα
νοιώθω γι' αυτήν και την χωρίζω
κι είμαι μακριά, έχω απόσταση
μ' αρέσει που δεν είν' κοντά μου
απόστσηκρατιέται η δική μου υπόσταση
μακριά της και στα όνειρα μου
Για εσένα μόνο με 50 ευρουδάκια καθάρισες. :P :P :P :P
Κρύβομαι πίσω απ' την οθόνη
βάζω έναν άλλον για βιτρίνα
ξέρω κι εσύ πως είσαι μόνη
κάπου αλλού ή στην Αθήνα
Λόγια ανταλάσουμε ωραία
ιδέες, σκέψεις κι αναλύσεις
κάποτε φτάνουμε μοιραία
στου έρωτα τις ψευδαισθήσεις
Εκεί τα γράμματα έχουν ήχο
ίσως και αίσθηση μαζί τους
λες πως στενάζω, όμως βήχω
μέσα στην πνιγηρή μορφή τους
έτσι αργά θα ολοκληρώσω
κι αυτόν τον κύκλο γνωριμίας
κρύβοντας ό,τι και αν νοιώσω
στο πληκτρολόγιο της ανίας.
Δεν έχω έμπνευση γαμώτο, δεν μου βγαίνει
δεν βρίσκω λέξεις για τις σκέψεις ή την ρίμμα
λες κι ό,τι λέω για φαντασία αργοπεθαίνει
ή έστω δεν φτάνει να την κλείσω σ' ένα ποιήμα
Δεν έχω έμπνευση ρε πούστη... δεν αντέχω
δεν το μπορώ κάτι στο άσπρο απά να γράψω
το πήρα απόφαση για λίγο θα απέχω
και κάθε σκέψη του ποιητή βαθειά θα θάψω
Δεν έχω έμπνευση, να πάρει, μα το ξέρω
όσο δεν γράφω, τόσο βρίσκομαι σε δίνη
γιατί την ποίηση σαν θ' αφήσω υποφέρω
σαν το πρεζάκι που' χει στίχους για ηρωίνη
Παράθεση από: "Pappas10"Παράθεση από: "saliara"Μήπως αντί όλο για αγάπη να γράψεις και για κανα χωρισμό για κανα μίσος ρε παιδάκι μου??λέω εγώ τώρα...Η για απόσταση κάτι..Τόση αγάπη και καψούρα πια??? :?: :?: :P
Βασικά ό,τι εμπνέει τον καθένα... αν και δεν νομίζω ότι δεν έχουν χωρισμό, απόσταση και μίσος κάποια. Μάλλον το αντίθετο.
Κατά παραγγελία πάντως χρεώνω 20 ευρώ το 4στιχο... στα 4 τετράστιχα το 1 δώρο. :P :P :P :P :P :P :P :P :P
Πάμε λοιπόν.
Χώρισα τώρα την αγάπη μου
μένω στις μνήμες πάλι μόνος Χωρισμός
παρηγοριά κι οφθαλμαπάτη μου
της παρουσίας της ο χρόνος
Μίασμα κάθε της συναίσθημα
δεν θέλω πια να την γνωρίζω μίσος
αηδία έστω κι ανεπαίσθητα
νοιώθω γι' αυτήν και την χωρίζω
κι είμαι μακριά, έχω απόσταση
μ' αρέσει που δεν είν' κοντά μου απόστση
κρατιέται η δική μου υπόσταση
μακριά της και στα όνειρα μου
Για εσένα μόνο με 50 ευρουδάκια καθάρισες. :P :P :P :P
πολύ γλυκός...Ευχαριστώ για το δώρο...Δηλαδή αν δε με ήξερες φαντάσου πόσα θα μου ζήταγες...Δεν έχω λεφτά το κακόμοιρο..Σπουδάζω δε δουλεύω.. :cry: :cry:
Παράθεση από: "Pappas10"Κρύβομαι πίσω απ' την οθόνη
βάζω έναν άλλον για βιτρίνα
ξέρω κι εσύ πως είσαι μόνη
κάπου αλλού ή στην Αθήνα
Λόγια ανταλάσουμε ωραία
ιδέες, σκέψεις κι αναλύσεις
κάποτε φτάνουμε μοιραία
στου έρωτα τις ψευδαισθήσεις
Εκεί τα γράμματα έχουν ήχο
ίσως και αίσθηση μαζί τους
λες πως στενάζω, όμως βήχω
μέσα στην πνιγηρή μορφή τους
έτσι αργά θα ολοκληρώσω
κι αυτόν τον κύκλο γνωριμίας
κρύβοντας ό,τι και αν νοιώσω
στο πληκτρολόγιο της ανίας.
παρεπιπτόντως...πολύ ωραίο αυτό... :wink:
Παράθεση από: "saliara"πολύ γλυκός...Ευχαριστώ για το δώρο...Δηλαδή αν δε με ήξερες φαντάσου πόσα θα μου ζήταγες...Δεν έχω λεφτά το κακόμοιρο..Σπουδάζω δε δουλεύω.. :cry: :cry:
Με το συμπάθειο δηλαδή αλλά αν δεν έχεις τα γκαφρά να μην κάνεις παραγγελίες... ορίστε μας. :P :P :P
Αν δεν σε ήξερα θα σε χρέωνα 60 ευρουδάκια βάση τιμολογίου. :P :P :P
Τέλος πάντων....
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Κουβέντες σε μια ξένη γλώσσα
μοιράζεις νέες εμπειρίες
λες δεν σε νοιάζει που και πόσα
κι αρνείσαι να' χεις απορίες
ξανά στο σύρμα η φωνή σου
κι ας έχουνε περάσει χρόνια
τόσο μακριά κι όμως μαζί σου
κουνώ της μνήμης μου τα πιόνια
κάπου κερδίζω κάπου χάνω
κάπου ρεφάρω με το μίσος
κι όταν ρωτάω αν σε πιάνω
μου απαντάς "δεν ξέρω... ίσως"
στέκομαι έτσι μ' απορία
φοβάμαι πάλι την αλήθεια
δεν φτάνει μια ετυμηγορία
για να διαγράψει τη συνήθεια
Γι' αυτό τη στρόφιγγα μας κλείνω
να' σαι καλά και να προσέχεις
δεν με πειράζει που σ' αφήνω
μα μ' ενοχλούν όσα δεν έχεις
Σου κρατάω το χέρι
την πνοή σου ανασαίνω
στο δικό σου λημέρι
να κρυφτώ πάλι μπαίνω
κυνηγώ αναμνήσεις
γράφω λέξεις στομφώδεις
σαν Σαλώμης κινήσεις
που ποθεί ο Ηρώδης
και σκοτώνω τις τύψεις
με του πόθου τις λέξεις
στο κορμί μου αν σκύψεις
θέλω εικόνες να πλέξεις
με το μπλε της ματιάς σου
και το ροζ απ' τα χείλη
τη δροσια της μυρωδιάς σου
που'ν της αίσθησης πύλη
κι όταν γίνουμε ένα
μέσα απ' το πλεκτό σου
κράτα αλήθεια και ψέμα
για στερνό φυλακτό σου.
Ούτε ξέρω τι γράφω
δεν μου βγαίνει να πάρει
μάλλον θέλει έναν μπάφο
μπας και ξελαμπικάρει
Αγχώνομαι βαριέμαι στριμόχνωμαι ξεχνιέμαι
πονάω αναζητάω χτυπιέμαι και χτυπάω
ακούω και φωνάζω βουβά αναστενάζω
με δύναμη κρατάω τις δίνες που ζητάω
στροβιλισμός....
Τρομάζω, παίρνω θάρος νικώ κι αυτό το βάρος
θολώνω μα εστιάζω στο είναι μου φωλιάζω
κοιμούνται οι αισθήσεις και νοιώθω θα γυρίσεις
μαζί σου η μοναξιά μου ξυπνάει τα όνειρα μου
ιπποτισμός....
Μετρώ τα χρόνια μου με ώρες
"Ήτανε Μάης" μου λες με νάζι
μέσα στης μνήμης μου τις χώρες
έπιασε πάλι να χαράζει
θα υπογράψω και το ξέρεις
σ' ένα χαρτί όλη η ζωή μου
σ' άλλη σελίδα λες πως θέλεις
τώρα ν' αφήσω την κραυγή μου
Ναι σε πιστεύω και το νοιώθω
θα πονηρέψεις την αφέλεια
κι όταν θα στάξεις κι άλλο πόθο
θα γίνονται οι λυγμοί σου γέλια
Δεν με πονάει κι ας πληγώνει
μήτε έχω αίμα για να χάσω
κι όπως στις μνήμες μου νυχτώνει
ξανά για λίγο θα ξεχάσω
Μες' τις αρρένες των ονείρων
μεσ' σε καπνούς και σε φωνές
συχνά εξυπνάκιας και λίγο είρων
μαζί σου πάω όπου κι αν θες
Σε χώρες όλης της Ευρώπης
σε στάδια οπαδούς γεμάτα
του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ιππότης
της νίκης φέρνω τα μαντάτα
Φρουρός πιστός, καλός εργάτης
το μεγαλείο σου σαν χτίζω
έξω απ' τους πύργους της απάτης
με το τριφύλλι ξεχωρίζω
Γι' αυτό και όρκο καταθέτω
Χάνεις - Νικάς να τραγουδάω
στους μύριους κι εγώ προσθέτω
ΠΑΝΑΘΑ ΜΟΥ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ
ΓΙΑΤΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ
ΦΑΓΑΤΕ 4 ΑΠ' ΤΟΝ ΓΑΥΡΟ
ΚΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΜΟΥ
ΚΙ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΑΡΑΠΗΔΕΣ ΠΙΟ ΜΑΥΡΟ;;;;
Δεν έχει μείνει τίποτα να σε θυμίζει
χωρίς εικόνα, χωρίς οσμή ή κάποιον ήχο
Κι αν κάπου ο χρόνος την απουσία σου ορίζει
Χτυπώ την μνήμη στης απώλειας μου τον τοίχο
Δέν έχω πλέον τιποτ' άλλο να κρατήσω
δεν μένουνε περιγραφές για 'σένα τώρα
Κι αν ό,τι ζω πρεπεί μ' αλήθειες να χωρίσω
θα' ναι μακριά σου σ' άλλη γη και σ' άλλη χώρα.
Δεν έχω κάτι που να πρέπει να φοβάμαι
ξέρω καλά πως ό,τι κάνω έχει κόστος
για όσα παλιά χαιρόμουνα τώρα λυπάμαι
μόνο που μένει απ' την ελπίδα μου ο νόστος
Δεν έχει μείνει κάτι που να σε θυμίζει
μα όσο κι αν λείπεις από όλες τις αισθήσεις
κάτι αναιπαίσθητο στ' αυτί μου ψυθιρίζει
πως δεν μπορείς μα ούτε και θέλεις να γυρίσεις.
Κρυώνω μα 'συ άνθισες μέσα σε λίγο χώμα
μ' άνθη πολλά και έντονο το άλικο σου χρώμα
και ανεπαίσθητα θαρώ ρουφάω τ' άρωμα σου
κι όπως θρωίζεις τις πνοές ακούω τη μιλιά σου
Χειμώνας μα δεν σκιάζεσαι που έχει τόσο κρύο
σε κάθε μίσχο σου θα βγει ένα λουλούδι ή δύο
λίγο νερό απ' την βροχή σου φτάνει για να ζήσεις
και την δροσιά του πρωινού μαζί σου θα κρατήσεις
Χιονιάς, όμως τον κόσμο σου η γλάστρα σου ορίζει
πως κάθε κόσμος ειν' μικρός η ρίζα σου νομίζει
κι ας είναι ο χώρος σου στενός, ανθίζεις κι αυτό φτάνει
θα σε ζηλεύω όσο θα ζω αμίλητο γεράνι
Πόσες φορές δεν άφησα σε στρώμα τις πνοές μου
κι ήτανε οι κραυγές μου τραγούδια ηδονής
στο σώμα μου σταλάγματιες απ' τις παλιές πληγές μου
κι όλες οι αναστολές μου χωρίς φόβο ποινής
Κάποιες φορές χανόμουνα στον ίλιγγο του νου μου
κι είχα για φυλαχτό μου ξύλινο χαϊμαλί
άστρα μετρούσα σιώπηλος στο έμπα του πρωινού μου
για να διαψεύσω ό,τι έλεγαν σ' εμένα οι πολλοί
Όσες φορές ξεστράτησα με στάθερο το βήμα
κράταγα ένα ποιήμα πικρό για συντροφιά
έκλαιγα μήπως και πειστώ πως είμ' εγώ το θύμα
και καρτερούσα ανατολές μεσ' την αστροφεγγιά
Πολλές φορές σηκώθηκα και είπα να ξεφύγω
να πάω σε κόσμους μακρινούς στο πλήθος να κρυφτώ
μα ο κατεργάρης μου καιρός χανόταν λίγο λίγο
μέχρι το μέρος το σωστό καθάρια να σκεφτώ
Χίλιες φορές ξεκίνησα και χίλιες ήρθα πίσω
λίγο προτού απ' τη σκόνη μου το ίχνος μου κρυφτεί
όμως καμμιά μου ανάμνηση δεν θέλω να αφήσω
χωρίς εμένα το άλλο της μισό ν' αναζητεί
Sitting by you, holding your hand
adding your heartbeat into my band
look on my life into your smile
forget all problems for a while
Sitting by you, watching your eyes
answering all my whats and whys
turning my fears into jokes
gainning back all my lost hopes
Sitting by you, feeling your words
Turning your rythm into my life's chords
There is no phrase that can describe
How happy I am since you are mine.
Θόλωσα πάλι,
στην ίδια ζάλη,
στο ίδιο άρωμα ξαπλώνω μεθυσμένος
Φοβάμαι τώρα,
φτάνει η ώρα
που θα σου πω πως σ' αγαπάω ταπεινωμένος
Σκέφτηκα πάλι
ίδιο κανάλι
ηχος τηλεόρασης που παίζει δίχως τέλος
Αστείο μου μοιάζει
που δεν σε νοιάζει
Να είσαι εσύ η Δυσδαιμόνα κι εγώ ο Οθέλλος
Πέρασε ο χρόνος
Στέκομαι μόνος
Και ο θυμός εδώ και ώρα έχει φύγει
κρατώ τις λέξεις
για να αντέξεις
για άλλη μια φορά του μένους μου τη ρίγη.
Βαριέμαι πάλι να ζητώ μια κάποια λύση
να περιμένω τον τροχό μου να γυρίσει
βουβός να στέκω μπρος σε δυνατές φωνές
να ψάχνω λέξεις να εκφράσω αυτά που θες
Λέω να φύγω λίγο απ' όλες τις αιτίες
να πλάσω νέες, πιο κεφάτες ιστορίες
Να χαραμίσω λίγο ακόμα απ' το τώρα
πρωτού πατήσω στην καινούργια ανηφόρα
Όπως και να'χει θα γυρίσω τη σελίδα
θα τη γεμίσω με εικόνες που δεν είδα
κι όταν μπορέσω το βιβλίο μου να κλείσω
ξέρω πως κάτι θα' χω αφήσει κι εγώ πίσω.
Μεθώ στην σκέψη σου ξανά, γλυκιά μου
Θρηνώ ελπίδες που έχασα προτού να σε γνωρίσω
Αφήνω σαββατόβραδα να χάνονται μακριά μου
Σαν περιμένω τη στιγμή για να γυρίσεις πίσω
Λυπάμαι αν γίνομαι μικρός στη ζήλια μου, ζωή μου
Αν με τον πόθο μου ξεσπώ το δάκρυ στην ορμή σου
Μα να θυμάσαι ο έρωτας ζει στην αναπνοή μου
Σε κάθε λέξη που μετρά το μέλι απ’ το κορμί σου
Κι η λέξη γίνεται λυγμός και αφορμή κι αιτία
Κυριεύει τις ανάγκες μου και όλες μου τις σκέψεις
Σαν τιθασεύει η όψη σου κάθε μου τρικυμία
Φτάνω ξανά να σου ζητώ εμένα να διαλέξεις
Δεν ξέρω... ίσως να ειν’ ο εγωισμός που ακόμα μου μιλάει
κι ικέτης δεν αφήνομαι μπροστά στα γόνατα σου
ίσως να είναι ψίθυρος μιας σκέψης που πονάει
σαν βλέπει ανακόλουθα όλα τα βήματα σου.
Όσο περισσότερο κουράζομαι τόσο περισσότερο κάνω κουράγιο.
Κάποιοι το λένε γεναιότητα...
.... μα είναι χρέος.
Κάποια εικόνα,
κάποια σκιά επάνω στ' άχρωμο σου στρώμα
άδειασε πάλι την σιωπή της μοναξιάς σου κι έφτιαξε λάσπη από δάκρυα και φιλιά
Αυτά τα βράδυα,
που αγνοούσες του έρωτα σου τα σημάδια
κι έδινες βήμα ηδονής σε κάθε ανάγκη, σε κάθε φίλο που ήξερες από παλιά
Με αϋπνίες,
και με φτηνές έως κι αστείες δικαιολογίες
μόνη σου έκλεινες ξανά την αγκαλιά σου, κι άφηνες έξω αισθήματα και λογισμούς
Στις εμονές σου,
έδινες ήχο απ' τις σιωπηλές κραυγές σου
Και με ενείπωτες στον κόσμο υποσχέσεις λες πως κρατούσες καθαρούς λογαριασμούς
Όμως θα μείνω
Ό,τι σου αρνούνται όσο αντέχω να σου δίνω
Ν' ακολουθώ κάθε σου λέξη που πληγώνει διχώς να ψάχνω στην ουσία ανταμοιβή
Δεν κάνω λάθος
Μα ούτε και χάνομαι στης λήθης σου το βάθος
μενώ μονάχα να θυμίζω κάποια αλήθεια που λέει πως πάντα είσαι για μένα ακριβή
There's nothing left for me to do
no time now to say goodbye
for all I've ever done for you
Harder I always had to try
I don't regret but I forget all that you made me feel for you
I have my truth held in my heart no matter how far you are
Nothing to say, no need to stay I know of all you are going through
don't look at me, that's not a tear just a reminder you are not here
Hours we fought on useless things
sharing instead of love our fear
but I would change a life for kings
just for a moment with you here
Memories lost, but I will host only your smile in my thoughts
I'll spread my pain in sorrow rain and I will pack bad words in vain
Dreams don't come true, while me and you drink all we ever lived in shots
no endless tears or broken hearts only some words spoken so fast
Δεν με πειράζει... που πάλι απόψε μόνος θα' μαι όταν βρδυάζει
που θα γυρνάς στου έρωτα σου τα σοκάκια
κι ίσως να σκέφτεσαι πια άλλες αγγαλιές
Όμως λυπάμαι, όλους τους όρκους που έμειναν για να θυμάμαι
όλες τις λέξεις που στερήθηκα σιμά σου
και τις μουτζόυρες που έβλεπα για πινελιές...
Εάν πονάω, μη με ρωτήσεις το παράλογο ζητάω
δεν ψάχνω άλλο κάποια ελπίδα να πιστέψω
εσύ κρατάς τις κλειδαρίες και τα κλειδία
Πόσο κοστίζει, αυτό το ψέμα που διαρκώς σε τριγυρίζει
οι υποσχέσεις που όλες έμειναν απ' έξω
λες κι ήταν λόγια από παιχνίδι για παιδιά..
Τώρα φοβάμαι πιο πολύ απ' ό,τι πριν, όμως δεν έχω λύση
όπως μπορεί κάποια ψυχή να σ' αγαπά, μπορεί και να σ' αφήσει.
Τρέμω κι εγώ τα δάκρυα της μοναξιάς, και την σιωπή το βράδια
μα δεν μπορώ διαρκώς μαζί σου να μετρώ, νέων πληγών σημάδια
Ξέρω πως πάλι θα μου πεις πως μ' αγαπάς μα δεν μπορείς να μείνεις
Πως την ζωή που στον εαυτό σου την χρωστάς σε άλλον δεν την δίνεις
Πως δεν θα βρεις αιτίες ούτε κι αφορμές συμβιβασμούς να κάνεις
Και πως πιστεύεις πως πολλά σημαντικά εσύ μαζί μου χάνεις.
Δεν έχω λόγια κάτι άλλο για να πω ή κάτι ν' απαντήσω
με ένα νεύμα κι ένα βλέμα τρυφερό, πίσω μου θα σ' αφήσω
Κι αν κάποια μέρα σ' όνειρα πάψεις να ζεις, και την αλήθεια νοιώσεις
Μην κλάψεις, μόνο σκέψου πόσο εύκολο, ήταν να με προδώσεις
λυπαμαι που δεν μπορεσα νωριτερα να σου γραψω
μα κι ενα μυαλο που μου μενε κοντευω να το χασω
πολυχρονος Μιχαλη μου εστω και καθυστερημενα
κι αν θυμωσες δε θα το πεις γιατι εισαι σαν εμενα
σου ευχομαι ολοψυχα να εισαι ευτυχισμενος
και απο φοβους κι ενοχες παντα απαλλαγμενος
[quote user="kuria" post="356966"]λυπαμαι που δεν μπορεσα νωριτερα να σου γραψω
μα κι ενα μυαλο που μου μενε κοντευω να το χασω
πολυχρονος Μιχαλη μου εστω και καθυστερημενα
κι αν θυμωσες δε θα το πεις γιατι εισαι σαν εμενα
σου ευχομαι ολοψυχα να εισαι ευτυχισμενος
και απο φοβους κι ενοχες παντα απαλλαγμενος[/quote]
Ξέρω οι δικές σου οι ευχές, βαστούν έναν αιώνα
κι ως πρόπερσι μου ευχήθηκες, κρατάει καλά ακόμα
όπως και να' χει ευχαριστώ που πάντα με θυμάσαι
έστω με καθυστέρηση, το ίδιο κάνει, άσε
όσο για φόβους κι ενοχές, μη σκιάζεσαι, αντέχω
όσο τους φίλους τους καλούς δίπλα μου πάντα έχω.
Μόνο οι ματαιόδοξοι άνθρωποι θέλουν να χτίσουν κάτι για την αιωνιότητα.
Οι αισιόδοξοι πιστεύουν πως ό,τι έχτισαν θα κρατήσει μία ζωή
Οι ονειροπόλοι ελπίζουν
Οι ρεαλιστές δεν χτίζουν.
Κι οι ανίκανοι γκρεμίζουν.
Άσε με...
Άσε με πάνω σ' όσα ξέχασες να τρέξω
με τις σπασμένες αναμνήσεις σου να παίξω
να βρω στο ψέμα σου άλλη μιά δικαιολογία
μια εξιλέωση στην νέα σου ιστορία
Ασέ με τώρα να σου πω αν σ' αγαπάω
αν νιώθω ρίγη όταν τα μάτια σου κοιτάω
δως μου μια λέξη ιστορία για να φτιάξω
και μεσ' την τρέλα της απώλειας να σε ψάξω
Άσε με πάλι τρυφερά να σε κρατήσω
Να σου ορκιστώ ότι δεν θα κοιτάξω πίσω
ρίξε το δάκρυ σου επάνω στην πληγή μου
μα μη μου πεις πως θα' σαι πάντα εδώ μαζί μου
Άσε με ακόμα μια φορά ν' αδιαφορήσω
Να προσποιηθώ πως σε μισώ πριν σ' ακουμπήσω
Να γίνω σώμα απ' τον αέρα της πνοής σου
ξανά να πω ότι δεν είμαι πια μαζί σου