Πόσο μας αγγίζουν τα λόγια ενός καλού τραγουδιού!
Είναι λυρικοί, είναι ρομαντικοί, είναι χαρισματικοί και ενεργητικοί, μα πάνω απ' όλα είναι "γνήσιοι"!Ο λόγος για το συγκρότημα Διάφανα Κρίνα.
Τα Διάφανα Κρίνα σχηματίστηκαν το 1991. Το 1994 κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρεία Wipe Out ο πρώτος τους δίσκος. Ήταν το single Λιώνοντας Μόνος - Κάτω Απ' το Ηφαίστειο. Το 1996 κυκλοφορούν το δίσκο Έγινε Η Απώλεια Συνήθεια Μας. Το 1997 συμμετέχουν στη συναυλία Rock Of Gods, η οποία έγινε στο γήπεδο του Απόλλωνα Αθηνών (Ριζούπολη), μαζί με συγκροτήματα όπως οι Sisters Of Mercy. Το 1998 κυκλοφορούν το δίσκο Κάτι Σαράβαλες Καρδιές. Την ίδια χρονιά δίνουν την πρώτη τους συναυλία στο club ΡΟΔΟΝ. Το 1999 ανοίγουν την συναυλία των Tindersticks στη Σφεντόνα (Λεωφόρος Αλεξάνδρας).
Το 2000 κυκλοφορούν το single Είναι Που Όλα Ήρθαν Αργά. Την ίδια χρονιά επίσης φεύγουν από την Wipe Out, δημιουργούν τη δική τους δισκογραφική εταιρεία, την This Is My Voice Records και κυκλοφορούν το δίσκο Είναι Που Όλα Ήρθαν Αργά. Τον Οκτώβριο του 2000 κυκλοφορεί ο δίσκος Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές ενώ στο τέλος του 2000 τα Διάφανα Κρίνα διασκευάζουν το τραγούδι Θάνατος του Παύλου Σιδηρόπουλου με αφορμή τον δίσκο συλλογή από την EMI Στον Π - Αφιέρωμα Στον Παύλο Σιδήροπουλο.
Το 2001 κυκλοφορεί ο δίσκος Καινούργιος Τόπος - Κάτω απ' το Ηφαίστειο, ως ένθετο στο περιοδικό Fractal Press. Το 2002 ο Θάνος Ανεστόπουλος κάνει ακουστικές (unplugged) εμφανίσεις με την κιθάρα του στο bar Closer στην Αθήνα. Στο τέλος του 2002 τα Διάφανα Κρίνα γράφουν την μουσική για το θεατρικό έργο Δεσποινίς Τζούλια.
Στα μέσα του 2003 κυκλοφορεί και πάλι από την This Is my Voice Records ο δίσκος Ο,τι απόμεινε απ' την ευτυχία. Το 2004 τα Διάφανα Κρίνα πραγματοποιούν συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.
2005 - Κυκλοφορεί το βιβλίο/CD - Ο γύρος της μέρας σε 80 κόσμους από την εκδοτική εταιρεία Ίνδικτος.
Oμορφα..
Παρεμπιπτοντως ο Θανος Ανεστοπουλος κανει ακομα και συχνα ακουστικες με την κιθαρα του ακομα..
Προσφατα ηταν στην Πετρουπολη..
Πολυ καλος!
Εδώ παραθέτω στίχους από το
πρώτο τους δίσκο]
1.ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΙΑΣ
Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.
Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει '' σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει '' !
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.
Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου
2.Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
στεκότανε κοντά στη φωτιά
και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μηνύματα
από μια αγάπη παλιά]
3.ΚΛΟΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ.ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΕΚΡΟΣ
Οι έρημες πόλεις, τα φώτα που σβήνουν
σαν γέροι που κλείσαν τα μάτια και πίνουν
και συ να γερνάς μεσ' στης λήθης το ψέμα
κουφάρι απόγνωσης στου ήλιου το γέρμα.
Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός.
Τα μάτια της λάμπουν σαν έναστρη νύχτα
τα χέρια της σκάβουν τον τύμβο της ήττας
κι εσύ να ζητάς, να βρεις ένα τέρμα
σαν χάδι χαμένο, στης θλίψης το δέρμα.
Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός
στης λύπης το κατάρτι, σε σταύρωσε ο θεός
δίχως νερό κι αγάπη σ 'άφησε εδώ
σα νόθο γιο της λάσπης που κοιτάει τον ουρανό.
4.ΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΣΑΣ ΣΤΑ ΣΚΥΛΙΑ.
Χαθήκαμε μακριά χωρίς εσένα
τίποτε δικό μας πια κοντά σου
σύντριψε τις μνήμες μας μέσα στα όνειρά σου
και ζήτα έλεος για μας.
Γλείφουμε τις πληγές στο άγιο σου δέρμα
σερνόμαστε κατάκοποι κοντά σου
και μεσ 'στο παρεκκλήσι της καρδιάς σου
κοινωνάμε στάχτη, πίκρα και αίμα.
Νανά οι φίλοι σου δεν θα 'ναι εδώ ποτέ ξανά
γιατί έχουν ρίξει τις καρδιές τους στα σκυλιά
και έχουν απομείνει άδεια σκιάχτρα.
Εσύ βουβή στην έρημο την φήμη σου θα σέρνεις
επάνω σε αθώες ψυχές, σε μάτια που δεν ξέρεις
θα απανθρακώνεις τις καρδιές σαν μάγισσα του χθες,
κελύφη άδεια πίσω σου με πόνο θα μαζεύεις.
Μουσώνες απ 'το πουθενά τα χείλη σου θα γδέρνουν
μεσ 'σε δωμάτια λερά ζητιάνοι θα σου γνέφουν
και θα 'ναι τα μάτια σου ξανά φεγγάρια σκοτεινά
και πάνω τους άστρα νεκρά οι φίλοι σου θα πέφτουν.
Νανά οι φίλοι σου δεν θα 'ναι εδώ ποτέ ξανά
θα ζούνε θάνατους υγρούς σε όνειρα θολά
και πάνω στους αμμόλοφους θα γίνονται κομμάτια.
5.Η ΓΙΟΡΤΗ
Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι
κάπου θα κρύβονται στην γη
κάποτε ήσαν άνθρωποι
ήσανε φίλοι και γνωστοί.
Σε μια ανυπόφορη γιορτή
κάτω από δυνατή βροχή.
Σε είδα σε ναυάγια
εκεί που λιώναν μόνοι
σαράντα άνδρες ναυτικοί
δεμένοι στο τιμόνι.
Σε μια ανυπόφορη γιορτή
κάτω από δυνατή βροχή.
Πήρες μα κι έδωσες πνοή, στην πιο θολή μου μνήμη
τώρα μπορώ να θυμηθώ που σε είχα ξαναδεί.
Σε είδα σ 'άθλιους καιρούς
να μας χτυπάει το χιόνι
να μπουσουλάμε απ 'το ποτό
και μόνο να νυχτώνει.
Πήρες μα κι έδωσες πνοή, στην πιο θολή μου μνήμη
τώρα μπορώ να αφεθώ στης μοναξιάς την δίνη.
6.ΜΙΖΕΡΟ ΦΩΣ
Μίζερο φως, στο δωμάτιο,
Πνιγμένες φωνές, απ 'τον διάδρομο,
Ένα άθλιο στρώμα, γεμάτο με αίμα,
Ένα άψυχο σώμα, μ 'ένα μαχαίρι στο δέρμα.
Σκαλίζει μια φράση, πάνω στο δέρμα, μόνο με αίμα,
Δεν είναι η αγάπη, τίποτε άλλο, παρά ένα ψέμα.
Βήματα αργά, σέρνει το κορμί του,
Μπρος στον καθρέφτη, γέρνει τη μορφή του,
Τα μάτια αδειανά, γεμάτα με αίμα,
Ένα άψυχο σώμα, μ 'ένα μαχαίρι στο δέρμα.
Σφίγγει γερά, το μαχαίρι του,
Το φέρνει αργά, πάνω στο στήθος του,
Τα μάτια κενά, ένα άθλιο τέρμα,
Ένας τρελός, ένας τρελός μ 'ένα μαχαίρι στο δέρμα.
7.'ΟΠΩΣ ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ
Μίλησε μου για τα όνειρα
που 'χουν μέσα χρώματα
καμμένα αστέρια πέφτουν από ψηλά
τρυπώνουν σ 'άγια χώματα.
Τα ποτήρια μείναν άδεια
ένας φίλος που 'φυγε νωρίς
το πρόσωπό του καθρεφτίζεται
στις γουλιές μας, στις ματιές μας
στις κραυγές μας, στις καρδιές μας.
Και δεν πιστεύεις πως οι άνθρωποι λιώνουν
όπως τα χιόνια
και δεν πιστεύεις πως οι καρδιές σαπίζουν
όπως τα σκιάχτρα στα παλιά αλώνια.
Μίλησε μου για τα όνειρα
που τα βλέπω ασπρόμαυρα
μιαν ανάσα από τον θάνατο
είναι αυτό το ξύπνημα.
8.Δ.
Γέρασα μεσ 'στην σιωπή σου ξεχασμένος τόσα χρόνια
σ 'αυτόν τον τόπο τον λεπρό
κουφάρι θλιβερό.
Πάνω στο βράχο που με σταύρωσε η αγάπη σου αιώνια
και μου έφαγε τις σάρκες
και με άφησε λειψό.
9.ΕΓΙΝΕ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΜΑΣ
Γλύφω το οξύ απ 'τις ρωγμές των χειλιών σου και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
τα χρόνια που περάσανε μ 'αφήσανε μόνο να ψάχνω την πνοή μου στο νεκρό εαυτό σου.
Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια που ριγούν στην αγάπη και στον τρόμο
πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια.
Η απουσία σου μ 'εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω
νιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.
Σβήνω τα ίχνη απ 'τα ψέμματά μας παραπατάω στην σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.
10.ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ
Εκεί που οι μεθυσμένοι ψιθυρίζουν
τραγούδια της αγάπης, του χαμού
εκεί που οι νεκροί στριφογυρίζουν
στον ύπνο τους και κλαίνε που και που.
Εκεί που η αγάπη έχει τελειώσει
και σιγοσβήνουν των χαμένων οι λυγμοί
εκεί που το κορμί σου έχουν στοιχειώσει
τουρίστες της ζωής σου θλιβεροί.
Μέσα στα μπαρ που αυτοκτονούνε οι θαμώνες
μέσα στην πιο καλή μας μουσική
στους σκοτεινούς της νιότης μας χειμώνες
μέσα στα έγκατα της γης.
Παντού θα με ζητάς και θα με ψάχνεις
μα εγώ θα κρύβομαι βουβός για πάντα εκεί
εκεί μέσα στα μάτια σου που αστράφτει
μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική.
11.ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΣΑΝ.....ΠΑΝΤΑ
Αφήνω πίσω τα παλιά μου λημέρια
Kαι ασελγώ στο κουφάρι του χθες
ξεχειμωνιάζω σ 'ακατοίκητα χέρια
μεθάω τις λύπες μου σε άθλιες γιορτές.
Είμαι ένας άνθρωπος
που γεύτηκε τη στάχτη σου
ένα περίστροφο
στο μέτωπο σου εμπρός.
Το σκοτεινό το μονοπάτι της αγάπης σου
που ξεψυχάει διψασμένος ο θεός.
12ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για ένα μικρό ξωτικό
μιλάει για ένα τραίνο με χαλασμένα φρένα
σ 'ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σενα
μιλάει γι 'αυτούς που μένουν πάντα παιδιά
για ανθρώπους που τα 'χουνε χαμένα
και μετράνε ρυτίδες σε λευκά κελλιά.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για φίλους μου παιδικούς
που απόμειναν στάχτη δίπλα στις ράγες
σαν μνήμες χαμένες από άγριους καιρούς
13ΦΑΡΜΑΚΩΜΕΝΗ
Φαρμακωμένη εσύ,
να σβήσει η ... να θρέψει η ...
να κλείσει η πληγή.
Σαν να 'ταν χθες που φύσηξε αγέρας
και τα μαλλιά μας μπέρδεψε.
Κουράστηκα,
Και πέθανα,
Δεν έψαξα πουθενά.
Ονειρεμένη εσύ,
μ 'έκαψε η ... μ 'έγδαρε η ...
μ 'έλιωσε η ... βροχή.
Σαν να 'ταν χθες, τα λόγια της φοβέρας
ότι θα φύγεις μακρυά.
Κουράστηκα,
Και πέθανα,
Δεν έψαξα πουθενά,
Φοβήθηκα,
Μην ξαναδώ,
Τα μάτια σου, σκοτεινά, αδειανά
Αδειανά και νεκρά.
14ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ
Άνοιξαν διάπλατα μαύροι ουρανοί
άσχημα νέα για τον ποιητή
μείναμε μόνοι σ 'αυτήν την πόλη
σ 'αυτήν την πόλη που δεν νυχτώνει
τέρμα τα όνειρα που 'χαν ζωή
νέκρωσε η άφθαρτη γόνιμη γη.
Άμα περνιόμαστε για ζωντανοί
είμαστε από καιρό τώρα νεκροί.
Σβήσαν τα οράματα γίναν καπνός
χθες αυτοκτόνησε και ο θεός.
Σκάψτε την τρύπα μου για να χωθώ
από του ήλιου το φως να κρυφτώ.
Τέρμα τα όνειρα που 'χαν ζωή
νέκρωσε η άφθαρτη γόνιμη γη
Rak μου ξέρω ότι σ'αρέσουν πολύ.
'Οτι έχεις μοιράσου το μαζί μας...
Στίχοι απο το δεύτερο δίσκο τους]
1.ΜΠΛΕ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια,
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας,
ν 'ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.
Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα,
στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη,
ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα,
ν 'ακούω μονάχα να μου λένε "πόνα"!
Το σώμα μου δεν δόθηκε στις πέτρες,
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ,
του έρωτα εποχές, μάγισσες, ψεύτρες,
των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες!
Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι,
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.
Δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι,
ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι!
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...
2.JUSTELENE
Mέσα σε χρόνια δανεικά, απρόσμενα και ξένα
μες στα ποτάμια τα θολά που ζω σα μαύρη σμέρνα
μες στην ανάσα του Βοριά, σε σύμπαντα ηττημένα
Θα σιγοκαίνε σα φωτιά η αγάπη και η λησμονιά.
Θα έχουν τα μάτια μου σκουριά, θα ζω χωρίς εσένα
θα με χλευάζουν τα παιδιά, θα πιω απ' τη μαύρη στέρνα
μες στων μηρών σου τη δροσιά πως ξαποστέναν τρυφερά
τα χέρια μου, δυο ελάφια κουρασμένα.
Κι εγώ που δε μπορώ πια να ξεχάσω τ' όνομά της
να τριγυρνάω εδώ κι εκεί ψάχνοντας τ' άρωμά της,
στον κήπο της Γεσθημανή να ξαγρυπνώ δίχως φωνή
σαν λυπημένο φάντασμα στον τάφο της αγάπης.
3.'ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΔΩ
Κάποιος έτρεχε στο πλήθος
κάποιος άλλος όχι εγώ
εγώ τάιζα τους λύκους
και κοιμόμουν στο βουνό
Κάποιος μου 'κλεψε τα χρόνια
και μου πήρε τη ψυχή
εγώ άκουγα τ' αηδόνια
κι έπινα γλυκό κρασί.
Κάποιος ζούσε τη ζωή μου
μες το σπίτι μου είχε μπει
τον κοιτούσα απ 'το φεγγίτη
που 'στρωνε να κοιμηθεί
Κάποιος έκλαιγε με τύψεις
για όσα πρόδωσα εγώ
για όλα αυτά που 'χα αγαπήσει
για όλα αυτά που δε θα δω.
Κάποιος φεύγει μ 'ένα πλοίο
κάποιος που δεν είμαι 'γω
στη προβλήτα μες το κρύο
λυπημένα τον κοιτώ.
4.ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ
Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα τάχα εμείς παντοτινά τ 'άφταστα θα ζητούμε;
Βάλτε να πιούμε
Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει
τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι
μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;
Βάλτε να πιούμε
Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει
Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι
στο περιγιάλι το φαιδρό κι ας γλεντοτραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε
Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ 'αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ 'αφήσει
τ 'αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε
Βάλτε να πιούμε
Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε
Βάλτε να πιούμε
Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε
Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε
Βάλτε να πιούμε
5.'ΑΓΡΙΟ ΜΕΛΙ
Να κρατιέμαι από πάνω σου όταν πονώ
και να γέρνω αργά το κεφάλι στον ώμο,
που δεν τρέμουν τα χέρια σου όλο να φθονώ
δίκαιος φθόνος σ 'άδικο της ζωής νόμο
Ν 'αφουγκράζομαι δάκρυα και γέλια υγρά
και ν 'αφήνω στο βλέμμα σου ένα άκοσμο χάδι
που γεμίζεις μ 'ανάσες καθώς ξεψυχά
το καλύτερο νιότης αν θες μας το βράδυ
Να κουρνιάζω ερείπιο στα ερείπια επάνω
και να φτύνω σιωπές σ 'άλλες δυό μου ζωές
που δε τρέχουν τα σύννεφα και πως ν 'ανασάνω
με πατζούρια κλειστά και θνητούς πνεύμονες.
Να φωλιάζω κρυφά στις ρυτίδες της νιότης
και να ψέλνω αργά το τραγούδι της μάνας
που δεν τρέμουν τα χέρια σου εγώ είμαι ο πότης
είμαι μέτρο, ρυθμός, η ωδή και ο Πάνας
Δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου
σαν κισσός να τυλίξω το κορμί σου που θέλει
που δε θέλει όμως φίδι να γίνει, φαντάσου
να σταλάξει αρμύρα από άγριο μέλι
Pακ, ανάφερε όπου υπάρχει ποιητής, γιατί αξίζει..
όπως στο «Bάλτε να πιούμε» που αν θυμαμαι καλά, είναι του Kαρθαίου....
Kομματάρα
6.ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΟΥ ΣΑΚΑΤΕΨΕ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΜΟΥ
Είχες το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα μου
και μια σιωπή που τη στοιχειώναν μυστικά
ένα κατώφλι που περίμενε το τίποτα
και μια γάτα που τη λέγαν Σύλβια Πλαθ
Είχες μια χούφτα σκόνη αστέρια στην παλάμη σου
έτσι όπως γύριζες στον ύπνο σου γλυκά
μια κουρασμένη αγάπη, κρύα, λεία στην αγκάλη σου
κι ένα θάνατο αργό στα γιασεμιά
Κι εγώ που δε σε γνώριζα μα πάντα σ 'αγαπούσα
κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα
είχα ένα ψέμα για να ζω και εκτοξευμένος στο κενό
δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα
7.ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑ'Ι'ΩΝ
Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλησα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ 'τ 'άστρα σου
Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου
πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμοραγώντας με στίχους
την ανάσα απ 'το γέλιο σου, τους τριγμούς απ 'τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου
τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια
Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ 'τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια
Κυριακή των Βαϊων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου
Καρτ-ποστάλ απ 'τον Άδη.
8.ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΝΑΥΑΓΗΣΑΝ ΣΤΙΣ ΞΕΡΕΣ ΣΟΥ
Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός.
Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα
και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός.
Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου
εξουθενομένος από τα έργα και τις μέρες σου
θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου
Παραχωρώ τ 'άθλιο κορμί μου τις πληγές μου
να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι.
Θε μου, πώς ξεράθηκαν έτσι οι πηγές μου
που ξεδιψούσαν ναυαγοί και λεγεωνάριοι.
Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
για την αγάπη που με βύθισε στο πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα
Άραγε θα θυμάται κάποιος τ 'όνομά μας
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας.
Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας!
9.ΘΕΜΕΘΛΟ
Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη
τους σιδερένιους δίαυλους
των σκουπιδιών τους ύπνους.
Μες στις στοές
αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν
μες στις χολέτρες ψίθυροι
κούρνιαζαν και σιγούσαν.
Ίλιγγος των υπόκοσμων,
παλμός και προσωδίες,
αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.
Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες
στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά
και να δονούνται.
Μ 'έναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,
στης τρέλας μου τη μοναξιά
στου πόνου μου τη ψύχρα
στα πλανεμένα μου μυαλά
και στης ψυχής τη νύστα,
βυθίστηκα στ 'ατάραχα νερά των υδρατμών μου
10.ΚΑΤΙ ΣΑΡΑΒΑΛΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ
Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο
και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή
με την καρδιά σου να χτυπάει απ 'το φόβο.
Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο Αποσπερίτης
ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή
κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης.
Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
κάτι απ 'την κόλαση σου ανήκει της ζωής μου
κάτι απ 'τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
και σκότωνα κορυδαλούς
να μην ακούω τη φωνή μου
Ήταν τα χρόνια μας πληγές
σε κουρασμένες φτέρνες
φωνές που αντήχησαν νεκρές
μέσα σε άδειες στέρνες
δίχως να τους αποκριθεί
η ηχώ έστω μιας απάτης
κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης.
11.ΚΑΤΑΡΧΗΝ
Aν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα
όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό,
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ 'αγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.
Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα
όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,
αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.
Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο
το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου,
αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω,
μου απομένει η λέξη.
Αδελφε Χαιν τα χεις λιγο χαμενα..
Η γλυκια μας Ροουζις γραφει τους στιχους..
Εγω απλα εκανα ενα σχολιο για τον Θανο που κιθαριζει μονος αυτες τις μερες..
Παντως το κομματι ειναι του Καρθαιου και ειναι κομματαρα!!! :wink:
:oops: :lol:
ΣΤΙΧΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΤΟΥΣ
ΠΛΕΟΝ SINGLE]
1.ΖΩΗ ΣΑΝ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ
Μες στα χαλάσματα σε στοίχειωσε η μιλιά μου
μα η ματιά μου παραμένει ζωντανή
δεν θέλω να' μαι ναυαγός στα ψέματά μου
και η ζωή μου να φαντάζει υπερβολή.
Θέλω να 'ρθω και να σε βρω γυμνό να στέκεις
να μου μιλάς μ' αυτή τη γλώσσα τη στεγνή
από τις πρώτες τις σιωπές μου να απέχεις
και η ζωή μου να φαντάζει πιο αγνή.
κερί που οδηγεί και ανάβει μοναχό του
στάχυ που ανθίζει και μαδάει στα σιωπηλά
δεν διάλεξα Όνειρο να τρέχω στον αχό του
και η ζωή να με ρωτάει απ' τα ψηλά.
Πήρα ένα τρένο με καθρέφτες αγκαλιά μου
αυτό να τρέχει και εγώ να σπάω τα είδωλά μου
δεν θέλω να' μαι ναυαγός στα ψέματά μου
και η ζωή μου όπως παλιά, ζωή δικιά μου.
2.ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΟΛΑ ΗΡΘΑΝ ΑΡΓΑ
Λυπάμαι που δεν έγινα μια θάλασσα για σένα
να με κοιτάς νοσταλγικά με τα μαλλιά βρεγμένα
λυπάμαι που δεν έγινα Σαχάρα να ουρλιάζεις
κάτω από τ' άστρα από χαρά να κλαις ν' ανατριχιάζεις
λυπάμαι που δεν έγινα βράχος να ξαποστάσεις
αψηλάφητο να σκύψεις να το πιάσεις.
Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
την άπειρή σου ομορφιά, τον τρυφερό σου ίσκιο
είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
την άπειρή σου ομορφιά μαράθηκα πριν ζήσω.
Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν για σένα
πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν κανένα.
3.'ΑΝ ΤΟ ΒΡΕΙΣ
Σε μια άδεια ζωή τα ερείπια που καπνίζουν
κι ούτε στάλα βροχής από σένα δεν φτάνει
μες στα βάθη της γης ξέρω ένα βοτάνι
που τη λήθη χαρίζει σ' αυτούς που αγάπησαν.
Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα
όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.
Είναι ο πόνος βαθύς κι η αγάπη δεν φτάνει
είναι ένας ύπνος βαρύς αγκαλιά με έναν ξένο
από πού ήρθες εσύ σαν παιδί γερασμένο
να με κρύψεις βαθιά απ' τη ζωή μου που χάνει.
Από πού ήρθες εσύ, τι κοιτάς το φεγγάρι
όσα είναι μακριά μόνο αυτά μας ορίζουν
πορφυρά ξωτικά που γλυκά μας κοιμίζουν
σε μια αγκάλη ζεστή που νεκρούς θα μας πάρει.
ΣΤΙΧΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟ ΔΙΣΚΟ]
1.ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου
να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά
να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου
να 'χουν τα χέρια σου γεμίσει με πουλιά
Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή σου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά
Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σου
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ΄ τα παλιά
δε θα μπω σ' ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά
Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή σου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά
Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά
Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η ψυχή σου
Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
Να με κοιτάζουνε φευγαλέα ερωτικά
Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά
2.ΝΥΧΤΑ
Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο μεγάλο ήλιο
αυτήν που αγαπώ
νύχτα λιμάνι απάνεμο, αν μόνος απομείνω
σε σένα θα δοθώ
Της νύχτας η κρυφή θωριά και της καρδιάς η ψύχρα
είναι βαριά, αν μοναχά η εικόνα της μου μείνει
όνειρο θα΄ ναι ψεύτικο, στα χείλη μου μια πίκρα
σαν Μανδραγόρα το φιλί μου η μοναξιά θα πίνει
Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο δειλό μου πόθο
αυτήν που τυραννώ
Νύχτα στα σπλάχνα σου έγειρα, κοιμήθηκα για λίγο
και στης ψυχής το μαύρο σου τραγούδι δόθηκα
νύχτα μια μέρα μου 'δωσες, να μείνω ή να φύγω
κι απ' τη δικιά σου σκοτεινιά στο φως σου χώθηκα
Νύχτα τα μάτια μου έκλεισα, να φύγω απ΄ τους ανθρώπους
αυτούς που αγαπώ
νύχτα με καταράστηκες, να ζω σ' ανίερους τόπους
μ' αυτούς που εξαπατώ.
3.Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ ΑΠ'ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
Πάνω μου γέρνει ένας σακάτης ουρανός
ριγούν τ' αστέρια, πέφτουν στο αδιάβροχό μου
είναι συνήθεια που έχω από μικρός
ν΄ αγαπάω ό,τι με σπρώχνει στο χαμό μου
Υφαίνω σάβανα με ήλιους παιδικούς
αναρωτιέμαι αν θα βρω κάποιο σου χνάρι
μαθαίνω νέα σου από δαίμονες τρελούς
απ΄ αστροναύτες που σε είδαν στο φεγγάρι
Κάνω παρέα με λεπρούς που θέλουν χάδια
μ' άγια ρεμάλια και μυαλά σακατεμένα
κατατρεγμένους που αγκαλιάζουνε σκοτάδια
μήπως ακούσω και μου πουν κάτι για σένα
Και έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο μ΄ απόγνωση
αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος
η αγάπη είναι ένας σκύλος απ΄ την κόλαση
και εγώ έχω φτάσει εκεί και την προσμένω.
4.ΤΑ ΓΛΥΚΑ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ ΣΟΥ ΑΝΤΙΟ
Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή
έτσι αφημένος σ' ένα απόκοσμο παζάρι
να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή
με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι
Γελώντας λούζομαι με βιβλικές βροχές
κι αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι
γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι
Την ερημιά μου τη στοιχειώνουνε φωνές
πονάει η μνήμη μου κι σκούζει σαν θηρίο
και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ' ενοχές
για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο
Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω
σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό
ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν' αγαπήσω
και να χαθώ.
5.ΤΟ ΣΩΜΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΟ
Πρόσεξε, το σώμα αυτό είναι δειλό
πληγώνεται
αναγνωρίζεται, νερό και χώμα είναι πηλός
διπλώνεται
τα χέρια σου να 'ναι λεπτά
τα ψεύδη σου αναιμικά
ορκίζεσαι
γυμνές εικόνες, ενοχές
άγριες απότομες στροφές
βυθίζεσαι
Κοίταξε, το σώμα τούτο στο σταυρό
καρφώνεται
μετεωρίζεται, σαν φρίκη στο αίμα ο χαμός
απλώνεται
είμαι απόγνωση, θυμός, μια καταχνιά σ' ένα
γκρεμό που κρύβεσαι
ήρθα κοντά σου απ΄ τις σκιές
σαν φάντασμα δίχως χαρές
συντρίβομαι.
6.ΣΤΟ ΠΛΑ'Ι' ΣΟΥ
Στεκόμαστε γυμνοί απ΄ όνειρα
κάτω απ΄ τα μαύρα σύννεφα
απόγονοι του τίποτα
πελάτες της σιωπής
έχουμε τσέπες αδειανές
και στην καρδιά δυο μνήματα
μια άδεια μποτίλια δίπλα στο κρεβάτι
είναι ο μόνος μας συγγενής.
Κορόνα γράμματα ποντάρουμε
το θάνατό μας
την ίδια κλίση παίρνουμε
φλερτάροντας γκρεμούς
κι όταν δε θα 'χουμε πια τίποτα δικό μας
ο έρωτας θα μας τσακίσει
και θα μας κάνει αληθινούς
Θα μ' αγαπάς, θα μ' αγαπάς
μα δεν θα φτάνει
άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου
το χάδι σου
και εγώ σαν γέρικο σκυλί μες στο λιμάνι
θα πεθαίνω στο πλάι σου.
7.Σ'ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΑΠΟ ΧΙΟΝΙ
Από σκοτάδι σε σκοτάδι τριγυρνάς
μ' ένα θανάσιμο τρικύμισμα στα μάτια
μυρίζεις ίσκιους από έρημα δωμάτια
τοπία θλίψης τα αγόρια που αγαπάς
Σαλεύεις πίσω από πεύκα σιωπηλά
προφίλ θανάτου σ' ένα όνειρο από χιόνι
εκεί μου βρίσκεσαι κανένας δε μιλά
μόνο φαντάσματα που κλαίνε μες στη σκόνη
Και σε θυμήθηκα στο χείλος της αβύσσου
έτσι όπως φύσηξε γλυκά εκεί ο μπάτης
ακόμα σέρνομαι ικέτης και σακάτης
προσκυνητής στους Άγιους Τόπους της σιωπής σου
Το κρύο στοιχειωμένο τώρα φέρνει
κουρέλια της ζωής σου την ελπίδα
σαν άθλια μοίρα που ακατάπαυστα υφαίνει
την πιο πικρή σου αλήθεια που δεν είδα
Κάποια νύχτα θα 'ρθεις με της νιότης τα δώρα
μ' ένα βλέμμα σου μόνο θα γείρεις κοντά μου
θα 'ναι η αγάπη παιδί που το τρόμαξε η μπόρα
και ορμάει να κρυφτεί στη ζεστή αγκαλιά μου.
8.ΑΠ'Τ'ΑΠΕΙΡΟ ΣΕ ΣΕΝΑ
Μέσα από τόσα τραύματα υπάρχω
σαν πέτρα σκοτεινή μες στο νερό
στους δρόμους που περπάτησες θέ' να 'ρθω
το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω
Με ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα
και με μια αστροφώτιστη αγκαλιά
πες μου τι θα 'μαι αλήθεια εγώ χωρίς εσένα
και σε ποια κόλαση θα ξοδευτώ ξανά
Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα
τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου
μα πάντα θα 'ρχομαι απ' τ' άπειρο σε σένα
με το χαμόγελό σου στη ματιά μου.
9.ΣΤΙΓΜΕΣ
Ποιος να σε βάφτισε στης Στύγας τα νερά
κι έτσι αμίλητη στον κόσμο υποφέρεις
δυσεύρετο αίνιγμα γεμάτο μυστικά
κατάγομαι απ' τη λύπη σου το ξέρεις
Έλα κοντά μου να σου πλύνω τα μαλλιά
μ' αμφίβια μύρα και νερό απ' την Παλαιστίνη
Θεέ μου τι λέω, πώς επέστρεψε αυτή μνήμη
σαν ένα πλοίο με τα φώτα του σβηστά
Πες μου τι ψάχνουμε σ' αυτή τη συμφορά
όλα λιγόστεψαν, κανείς δεν έχει μείνει
και η αγάπη μας ένα μικρό δελφίνι
που ξεμακραίνει λαβωμένο στ' ανοιχτά
Στυφή αρμύρα πάει να πιει
και πίκρα των κυμάτων
και κουβαλάει στη ράχη του
στιγμές μικρών θανάτων.
Και φυσικά το τελευταίο τραγούδι
του τέταρτου δίσκου το οποίο είναι
μελοποιημένο ποίημα του Κώστα
Ουράνη...
10.ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΝΑ ΠΕΝΘΙΜΟ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΔΕΙΛΙ
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα]
ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΤΟΠΟΣ - ΚΑΤΩ ΑΠ'ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ
1.ΛΙΩΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ
ΤΙ ΑΡΩΜΑ, ΤΙ ΜΕΘΗ ΑΥΤΗ Η ΛΙΑΚΑΔΑ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΡΙΝ ΤΥΦΛΩΣΕΙ Η ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ
ΚΑΙ ΠΟΝΕΜΕΝΟΙ ΘΡΗΝΟΙ ΑΠ' ΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ
ΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΑΣΧΗΜΗ ΘΩΡΙΑ
ΠΩΣ ΞΕΨΥΧΩ, ΚΑΙ ΛΙΩΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ
ΑΓΚΟΜΑΧΩ, ΒΟΥΤΩ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΤΙ ΣΙΩΠΗΛΟ, ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ
ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ
ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑ! ΠΩΣ ΜΕ ΘΩΡΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΑΤΙΑ
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ! ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΦΩΣ, ΚΡΑΥΓΕΣ ΜΟΝΑΧΑ
ΠΟΥ 'ΝΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΟΥ ΣΥΓΧΩΡΝΑΝΕ
ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΚΡΑΤΑΝΕ
ΤΟ ΑΨΥΧΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ
ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΦΙΓΓΩ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ
ΜΑ ΣΑΝ ΔΕ ΝΙΩΘΩ ΤΙΠΟΤΑ... ΟΥΡΛΙΑΖΩ!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟ ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ
ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ
ΑΦΗΣΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΑΧΑΚΑ
ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΩΣ ΘΑ ΧΑΘΩ
ΥΒΟΝ, ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΝΑΣΑ
ΜΑ ΘΑ ΔΙΑΛΕΞΩ ΕΓΩ ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΩ
ΑΣΘΜΑΙΝΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΣΑΝ ΕΜΒΡΥΟ ΔΙΧΩΣ ΠΝΟΗ
ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΣΕΣ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ
ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ
ΚΕΝΟΣ ΘΑ ΦΕΥΓΩ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΑΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΣΤΟ ΑΓΙΑΖΙ
ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΑΜΜΟΣ ΘΑ ΚΥΛΑΕΙ, ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΚΑΥΤΗ
ΕΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΘΑ ΜΕΤΡΑΣ, ΤΙΣ ΣΤΑΛΕΣ ΣΤΟ ΠΕΡΒΑΖΙ
ΚΑΙ 'ΓΩ ΘΑ ΚΕΙΤΟΜΑΙ ΝΕΚΡΟΣ, ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΒΡΟΧΗ
ΠΥΡΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΝΕ
ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝΕ ΣΚΙΕΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΓΥΡΝΑΜΕ
Η ΜΝΗΜΗ ΟΛΟ ΠΛΗΓΕΣ
ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ, ΠΕΤΡΩΣΑ ΣΑΝ ΤΗ ΛΑΒΑ
ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΕΛΛΟΝ, ΟΥΤΕ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΚΑΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΒΑ
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΜΕΡΑ, ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
ΜΟΥΧΛΑΛΟΥΔΑ]
Μην κλαις, φαντάζει μάταιο τώρα που πέσανε τα πέπλα ξαφνικά.
Πως θες να σ'αγαπήσουνε με τούτο το σημάδι που σκάλισες στη
μάσκα σου κρυφά. Μην κλαις, δεν φτάνει η οδύνη,δεν φτάνει η θλίψη
για ν'αναστηθείς.Πόσες φορές τα μάτια σου θα κλείσεις μπροστά
στο ραγισμένο σου είδωλο. Κάθε μεσημέρι καίγεσαι, άπο έναν πόνο
αβάσταχτο,πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι.
Σε φωτιά μεταμορφώνεσαι, κάθε μεσημέρι καίγεσαι.
Πως θες να σ'αγαπήσουνε με τούτο το σημάδι που σκάλισες στη
μάσκα σου κρυφά. Είναι αδειανές οι φλέβες σου από αίμα και μόνο
ένας Δαίμονας σκιρτά... αργά! Κάθε μεσημέρι καίγεσαι, άπο έναν πόνο
αβάσταχτο, πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι.
Σε φωτιά μεταμορφώνεσαι, κάθε μεσημέρι καίγεσαι.
ΚΡΕΜΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΕΡΑ
ΔΕΝ ΠΑΤΑΣ ΠΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΚΡΕΜΕΣΑΙ ΑΠ' ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ...!
Θ Α Ν Α Τ Ο Σ
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Α' κυκλοφορία 1982 στο LP "ΕΝ ΛΕΥΚΩ"
Χαφιές στο σπίτι η θεία σου
Κι αστυνόμος η μαμά
Του τρόμου αθώα πρόσωπα
Που αργοπεθαίνουν στη δική σου
αγκαλια
Παυλάκι γύρω σου σωπαίνουν
Τους φτάνει που ανασαίνουν
Τι ζητάς
Ετοιμοθάνατου είσαι γέννα
Κουλός με χρυσαφένια βένα
Που το πας
Με το χαβά του θυμικού σου
Ματζούνι του μυαλού σου
Τι μιλάς
Ξέρουνε τι τους περιμένει
Στην πολυθρόνα βολεμένοι
Τι ρωτάς
Κάπου τριγυρίζει μια παράξενη ματιά
Κάτι σε γεμίζει με θανάτου σιγουριά
Κανείς δε θες να σε δαμάσεί
Κι ομώς πονάς για ότι έχεις χάσει
Και ρωτάς
Βυζαίνει ακόμα το όνειρό σου
Κι ο πόνος μοιάζει νάναι γιατρικό
σου
Που ζητάς
Στο Αμστερνταμ ο Φαληριώτης
Και στο Παρίσι ο Βελεσιώτης
Σου γελάν
Θανάτου χρέος σου μετράνε
Σε καταφύγια σε τραβάνε
Και ξεχνάς
"έσκυψε απ΄την βάρκα την σελήνη για να πιεί μες το νερό-έτσι τον πήρε το μακρύ ποτάμι του θανάτου τον Λι Πο.
Έιπαν πως ήταν μεθυσμένος, αλλά και ξεμέθυστος να ήταν, πάλι θα έσκυβε απ' την βάρκα την σελήνη
για να πιεί μες το νερό γιατί αφάνταστα βαθύς γι' αυτήν ο έρωτάς του και κυρίως γιατί]
Για τον Παύλο Σιδηρόπουλο
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Χρειάζομαι μέρες που να εκτείνονται στις νύχτες σου
χίλια φιλιά να με χορτάσουνε μ' αιθάλη
άγριους ανέμους να γυρίζουνε τους δείκτες μου
και μια αγκαλιά να γείρω μέσα το κεφάλι.
Χρειάζομαι μάρτυρες να θρέψουν με το αίμα τους
την αγωνία που χλωμιάζει την καρδιά μου
άθλιους εχθρούς να κατοικήσω μες στο βλέμμα τους
κι ένα κοχύλι για ν' ακούσω τ' όνομά μου.
Νεκρούς πλανήτες για ν' αστράψουν απ' τη λύσσα μου
θαμπό ασήμι να θυμάμαι τη ματιά σου
ένα σφαγείο να προσφέρω την αλήθεια μου
και μια στεριά για να ξεβράσω τα όνειρά μου.
ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΣΑ Σ' ΟΝΕΙΡΟ
Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω
Αλήθεια λές σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.
Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχιάς μεγάλο
σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφου η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο.
Στέκομαι σ' άγρια ακρογυαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω
τι λίγοι και πως χάνονται απ' τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.
Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν
από το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο;
Το τραγούδι "Όνειρο μέσα σ' όνειρο" είναι ελεύθερη απόδοση του ποιήματος "A dream within a dream" του Edgar Alan Poe. Οι στίχοι του πρωτότυπου είναι οι εξής]
A Dream Within A Dream
Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow--
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone ?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.
I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand--
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep--while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?
Ροουζ..
το ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΜΕΡΕΣ του Παντελη μηπως το χεις εμπιθρι..?
το ψαχνω μερες :D
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΣΚΟΣ]
1.Μνήμες του Νερού
μουσική ]
Ζω στον κολπίσκο με τους λίγους επισκέπτες
στο λιμανάκι μου όταν ο άνεμος φυσάει
βρίσκουν απάγκιο σπάνιων κοραλλιών συλλέκτες
ταξιδευτές που η ζωή δεν τους χωράει
Σ' αυτή την έρημη ακτή κοιμάται η Πασιφάη
Μες στα ναυάγια του βυθού, η αγάπη μου η πικρή
που το κλειδί της μοίρας μου στα χέρια της κρατάει
καμιά χαρά δεν κάνει ότι ο πόνος στην ψυχή
Κάποια βραδιά την έφερε εδώ το κύμα
νεκροί αστερίες λαμπύριζαν στα μαλλιά της
"Η ομορφιά" κάποιος ψιθύρισε "είναι μνήμα
που αφήνουν δώρα οι ξεχασμένοι της αγάπης"
Αφού στο φως λουζόμουν κάποτε μαζί της
τώρα που της ζωής το σούρουπο πλησιάζει
σε μια σπηλιά που να θυμίζει το κορμί της
θ' αποσυρθώ και θ' αγαπήσω το σκοτάδι.
2.Διάφανα Κρίνα
μουσική ]
Κινήσανε πριν χρόνια σαν τα τρένα
που ολόφωτα διασχίζαν τα όνειρά τους
τρελά πουλιά με μάτια πληγωμένα
συντρόφευαν την άγρυπνη χαρά τους
Μεθύσανε σε μπαρ ναυαγισμένα
μ' αγγέλους που 'χαν χάσει τα φτερά τους
και μοιάζαν με παιδιά εγκατελειμμένα
που φτιάχναν βάρκες με τη χάρτινη καρδιά τους
Στο δρόμο συναντούσαν υπνοβάτες,
νεκρές ψυχές που αναζητούσαν τα κορμιά τους,
σκιάχτρα που ξεδιψούσαν μ' αυταπάτες,
τρελούς που κυνηγούσαν τη σκιά τους
Τις νύχτες κάτω από τ' άστρα που σπινθήριζαν
μέσα στην ρόδινη σιωπή του γαλαξία
Θυμόντουσαν το σπίτι που γεννήθηκαν
και μια σκυφτή στην κάμαρα οπτασία]
3.Δις Τζούλια
μουσική ]
Είσαι η σκιά, είσαι το χιόνι
Είσαι η φωτιά, είσαι τ' αμόνι
Είμαι η έρημος, ο αέρας κι ο λυγμός
Σε λένε φως, σε λένε σκότος,
σε λένε έρωτα, σε λένε φόβο
Με λένε άνθρακα, μίσος και κραυγή
"Δις Τζούλια οι πρώτοι έσονται έσχατοι"
Είσαι γαλήνη, είσαι μυστήριο
Είσαι ξυράφι, είσαι μαρτύριο
Είμαι ο υπηρέτης σας, ο πιο κακός Θεός
Σε λένε πίστη, σε λένε ζήλια
σε λένε αφή και καταιγίδα
Με λένε αλήθεια, μεταμέλεια και βροχή
"Δις Τζούλια οι πρώτοι έσονται έσχατοι"
5.El Hombre Solo
μουσική ]
Το ήξερε πως θα συμβεί μια μέρα
εκείνη η ρωγμή που κουβαλούσε
-πληγή που έβραζε, σιωπή που αιμορραγούσε-
θα τον θρυμμάτιζε για πάντα πέρα ως πέρα
Τίναξε από πάνω του τη σκόνη
κι αμίλητος προχώρησε στο αγιάζι
τον βρίζαν τα παιδιά πίσω απ' το Γκάζι
και κάποιος του 'ριξε νερό απ' το μπαλκόνι
Και τα σκυλιά κοιτούσαν δακρυσμένα
να χάνεται στης νύχτας τον πυθμένα
σαν κάποιος που ποτέ του δεν υπήρξε
αυτός που τόσο αγάπησε τον κόσμο
6.Σκισμένος Χαρταετός
μουσική ]
Απόψε θέλω να σε δω, όμως το ξέρω
δεν έχω νόημα, δεν είμαι κανενός
πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω
γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός
Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο
δεν θα΄πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί
ό,τι αγαπάω με αφήνει νικημένο
στ΄άδειο μου σχήμα , μια σκιά που νοσταλγεί
Κοντά σου δε μπορώ, μακριά σου τρέμω
κάτι με τρώει και δεν μπορώ να κοιμηθώ
περνάω τις μέρες μου σα δαίμονας κλεισμένος
σ' ένα κουφάρι φαγωμένο απ' τον καιρό
Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα 'χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ' τον πόνο
7.Κάρμα
μουσική ]
Μου πήρε χρόνια να καταλάβω
Πως υπάρχει και μι΄άλλη ζωή πέρα απ΄τον πάγο
Εκεί που λιάζονται οι σαύρες και τα ηφαίστεια
Ησυχάζουν στο φως που το γυμνώνει
Κουράστηκα να γυρίζω σ΄αυτές τις ερήμους
Αυτή η διαδρομή μ΄εξοντώνει
Σίγουρα κάπου θα υπάρχουν δυο μάτια
Που σαν αϋλοι φάροι μες στη νύχτα
Θα μου δείχνουν ένα δρόμο να βαδίσω
Έναν ορίζοντα λαμπρό όπου θα με περιμένει
Η ζεστασιά κι η συγκατάνευση
Με μια κούπα στα χείλη
Κι ένα χαμόγελο στο χρώμα του κυκλάμινου
Μα καθώς προσπαθώ να βγω
Απ΄αυτην την τυφλή μάζα τρόμου που με περιέχει
Βραχνές αναμνήσεις μου θυμίζουν
Πως η ζωή μου πάντα θα επιστρέφει
Σαν τιμωρός και σαν τύψη
Ένας κόσμος ορυκτός
Μια παρουσία στοιχειωμένη
Θυμάμαι μια νύχτα που'χες πει]
8. Ό,τι Απόμεινε Απ΄Την Ευτυχία
μουσική ]
"Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας
θα μου ζητήσουν όταν φύγεις τη φωνή τους"
τους τρόμους που σου ψέλλιζα, ασθμαίνοντας
τη λυπημένη πυρκαγιά της ύπαρξής τους
Και θα 'ρθουν σαν απόκοσμα φαντάσματα
που αλαφιασμένα θα ζητάνε την τροφή τους
κι εγώ καθώς θα τρέμω στα χαλάσματα
θα τα ταΐζω την αλλόκοτη αμοιβή τους
Τα σκεπάσματα είναι κρύα
κοιταζόμαστε βουβά
ό.τι απόμεινε απ' την ευτυχία
ξεψυχάει στα σκοτεινά
όταν θα κοπάσει ο πόθος
και η νύχτα δε θ' αργεί
η ζωή θα είναι μόχθος
κι η αγάπη συντριβή
"Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας
θα μου ζητήσουν όταν φύγεις τη φωνή τους"
Γιάννης Ρίτσος
9.Κάθε τι που Ανασαίνει
μουσική ]
Καθετί που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη
είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει
Κι ας φυσάνε οι ανέμοι κι ας κυλάει η βροχή
κι ας ρωτούνε τα ποτάμια, κι ας πεθαίνουμε ξένοι
κάθε τί που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί
μες στους πάγους της γης
ένα γέλιο ζεστό σαν φωτιά αναμμένη
10.Τελευταίο Ποτό με το Διάβολο
μουσική ]
Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο
Απ΄τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου , ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
Αργει τώρα , κάτω από βρώμικα σεντόνια
Αποζητώντας τα μέλη του στ΄απομεινάρια μιας θυσίας.
Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
Που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου
Θρυμματίζουν όλα μου τα αστρα
Και μ'αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα
Στα ερωτηματικά και τους τρόμους
Στα γράφω όλα αυτά , αυτή τη νύχτα
Καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο
Και φυσάει μι'αργόσυρτη βροχή
Φορτωμένη μ΄αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
Και την ανία της ζωής χωρίς εσένα
Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω
11.Ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς
μουσική ]
Ξυπνάει η σκονισμένη μου χαρά
μέσα απ' τις λάσπες που κοιμάται τόσα χρόνια
και μου ζητάει ξεχασμένα δανεικά
και λαχταράει μεθυσμένα σταυροδρόμια
Πεινάει η απελπισμένη μου καρδιά
καταβροχθίζει ό,τι απόμεινε από 'μένα
και παραδέρνει από δω στο πουθενά
φορώντας ξέφτια της αγάπης ματωμένα
Παραμιλάει η ξεχασμένη μου ζωή
τραυλίζει ξόρκια, μπερδεμένες απαντήσεις
κι όλο τρεκλίζει μες τις θύελλες γυμνή
σαν μια ζητιάνα με κλεμμένες αναμνήσεις
Κι ακούω την κουρασμένη μου φωνή
μια να κλαίει μια να γελάει με μανία
σαν κάποιο φάντασμα που χάθηκε στη γη
και το κυκλώνει μια θανάσιμη αγωνία
Εσύ με ένα βλέμμα σβηστό,
-μια παλιά σου συνήθεια-
προσπαθείς το χαμό να μη δεις
Δεν είναι το ψέμα μα η αλήθεια
ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς
12.Παράδεισος
μουσική ]
Άφησαν τη γύμνια τους και ντύθηκαν
απ' την πόρτα του Παράδεισου
βγήκαν μ΄αναφιλητά
Στην αρχή ήταν οι σαύρες, η φωτιά και η σπηλιά
κι ένας σέλας που έβαφε τη λάσπη ξανθιά
οι εκρήξεις του σύμπαντος μας δώσαν καρδιά
μα μαγιά ήταν τ' ατσάλι και ζυμάρι η φωτιά
Με δυο πόλους στηρίξαμε τη ζωή μας για πάντα
Ο έρωτας κι ο θάνατος, στοχασμός στα σαράντα
μα η ελπίδα είναι αυτή που γεννιέται και μένει
στις αυλές των παιδιών σε μια χώρα καμένη
Τώρα δυο επόχες μείναν, ήλιος και χιόνι
Σ' άλλους τόπους και μέρη πιο νωρίς πια νυχτώνει
εκεί οι αγέρες κουρνιάζουν στα ζεστά μέτωπά τους
και στεγνώνουν το αίμα απ' τα ψεύτικα δάκρυά τους
Ας ήμουν κύμα σε ακτή να πάρω
αυτό που μου αναλογεί
Ας ήμουν ήλιος σε βροχή κι ας γεννιόμουν
σε λάθος εποχή
Ας ήμουν πλάσμα από πηλό για
να λιώσω και να ξαναπλαστώ
Ας ήμουν ποίημα και ωδή
ένας στίχο γεμάτος με οργή
13. Το Τραγούδι της Βάλιας και του Λυκου
μουσική ]
Ένας λύκος κάθε βράδυ
Μου τηλεφωνάει,
Λέει πως είναι άγριος
Κι ότι θα με φάει
Λύκε , λύκε που γυρίζεις
Μοναχός στο χιόνι
Έχω τη μανούλα μου
Και δεν είμαι μόνη
Ένας λύκος κάθε βράδυ
Μου τηλεφωνάει
Και μου λέει παραμύθια
Και μου τραγουδάει
Λύκε, λύκε δεν πιστέυω
Ό,τι κι αν μου λες
Ξέρω ότι είσαι μόνος
Και τα βράδια κλαις.
Δεν το έχω Rak μου.
Πιστεύω όσοι μπούν σ'αυτή τη θεματική
ενότητα,να μπορέσουν να ταξιδέψουν
και να μαγευθούν απ'τους στίχους....
Καλή ανάγνωση - ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ...
[size=18]Θέλω να ευχαριστήσω τα Διάφανα Κρίνα
απλά γιατί υπάρχουν και γιατί με έμαθαν
ότι η μουσική έχει χρώμα Διάφανο
και άρωμα Κρίνων...[/size]