Σε μιά σταγόνα βροχής θα'θές να κρυφτείς
σε παγώνουν τα ψέματα που σέ'χουν πειράξει.
Σε παλιές εποχές κάτι να βρείς να πιαστείς
κι η αγάπη που άφησες δεν σ'έχει φωνάξει.
Δυό λεπτά μόνο δώσμου και φύγε μετά,
δυό αγκάθια κι αυτά ριχμένα στη γή μου.
Κι άν απλώσουν το χέρι εραστές μιάς βραδιάς,
ώς το τέλος μη χάσεις το ακριβό της ψυχής μου..
Μόνο εσένα μπορώ ν'αγαπήσω,μόνο εσένα μπορώ
ν'αρνηθώ.
Απο εσένα μπορώ να ζητήσω,λίγο ψέμα μετά να χαθώ.
Δυό λεπτά μόνο δώσμου για νά'ρθω κι εγώ,δεν υπάρχουν
πιά λέξεις δυό λεπτά άν μπορέσεις.
Ν'ακουμπήσω το φώς σου μήπως έτσι σε βρώ,σ'ένα δρόμο
στενό της ζωής μου υποσχέσεις.
Μόνο εσένα μπορώ ν'αγαπήσω,μόνο εσένα μπορώ
ν'αρνηθώ.
Απο εσένα μπορώ να ζητήσω,λίγο ψέμα μετά να χαθώ.
Μόνο εσένα μπορώ ν'αγαπήσω,μόνο εσένα μπορώ
ν'αρνηθώ.
Απο εσένα μπορώ να ζητήσω,λίγο ψέμα μετά να χαθώ.
Λίγο ψέμα μετά να χαθώ.Λίγο ψέμα μετά να χαθώ....
Ξύπνησα μές στον ύπνο μου κι ακούσα δυό φωνές,
η μιά μου είπε ξέχνα την και πάψε πιά να κλαίς,μά
η άλλη ήταν η δική σου μέσα απ'του ύπνου του εφιάλτη
τις γραμμές μου'λεγε αγάπη μου κοιμήσου...
Θά'μαι κοντά σου όταν με θές...
Τα χρόνια είναι αμέτρητα μά είναι η ζωή μικρή
συνήθησα να σ'αγαπώ,συνήθησες κι εσύ.
Μά είναι τα χρόνια ένα δοχείο,ένα φτηνό ξενοδοχείο
για δυό στιγμές.Για να χωράει κάπου ο πόνος τις νύχτες
όταν μένω μόνος,τις σιωπές μου να μετράω,να σε θυμάμαι
όταν πονάω να μου λές..
Θά'μαι κοντά σου όταν με θές...
Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή.Αχ!νά'τανε η αλήθεια σου
σα ψέμα αληθινή.
Τί να την κάνω τη ζωή μου;στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί,
να παραμυθιαστεί η ψυχή μου,να σε πιστέψει πάλι απο την αρχή.
Να σε πιστεύει όταν μ'αγγίζεις,τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις,ότα λές..
Θά'μαι κοντά σου όταν με θές...
'Εχω ένα μυστικό,ένα μικρό σταυρό στο σώμα μου
κι έναν εσπερινό στα λόγια μου.
'Εχω και μιά πληγή,μιά ανοιχτή ευχή στο χέρι μου
να πίνεις κάθε αυγή αστέρι μου.
Αλλάζει κάθε που βραδιάζει τ'όνειρό μου μοιάζει νά'ναι
ποταμός.
Σκοτάδι του έρωτα σημάδι τ'όνειρο του 'Αδη είναι ο ουρανός...
'Εχω ένα φυλαχτό,ένα μικρό Θεό στον ύπνο μου
κι έναν Αυγέρινό στον κήπο μου.
Και κάθε Κυριακή μές στη μικρή μου αυλή,χάνομαι.
Γεννιέμαι απ'την αρχή,αισθάνομαι.
Αλλάζει κάθε που βραδιάζει τ'όνειρό μου μοιάζει νά'ναι
ποταμός.
Σκοτάδι του έρωτα σημάδι τ'όνειρο του 'Αδη είναι ο ουρανός.
Αλλάζει κάθε που βραδιάζει τ'όνειρό μου μοιάζει νά'ναι
ποταμός.
Σκοτάδι του έρωτα σημάδι τ'όνειρο του 'Αδη είναι ο ουρανός...
'Οποιος την 'Ανοιξη στα μάτια την κοιτά κι όποιος δε πρόλαβε να πέσει στη φωτιά της.
Κι έκανε λάθοι όπως λένε ιστορικά,κρατάει μόνο τη κομένη φορεσιά της.
Ψάχνει ένα ξύλινο αλογάκι ν'ανεβεί και μια λίμνη παγωμένη να χορέψει
γιατί τα λόγια του δεν είναι προσευχή κι απο τις στάχτες δε μπορεί να
δραπετεύση.
Που να μας πάν τα λόγια της νύχτας τα γλιστρίματα,
του ξεπεσμένου άγγελου τα βήματα.
Σε χάρτες που καήκανε,σε πλοία που βουλιάξανε.
Που να μας πάν αγάπες που το δρόμο τους τον αλλάξανε...
'Οποιος δε κάθησε σε 'Ικαρου σκιά,κέρινα δάκρυα για τον έρωτα να στάξει
και η αρρώστια του δε βρίσκει γιατρειά,πρέπει το όνειρο να φεύγει όταν
χαράξει.
Και μένει πάντα ένα παιδί μοναχικό,που δε μοιράστηκε κρυψώνες και παιχνίδια και πριονίζει ένα χάρτινο ουρανό,κάνει τα λόγια του ξυράφια
και λεπίδια.
Που να μας πάν τα λόγια της νύχτας τα γλιστρίματα,
του ξεπεσμένου άγγελου τα βήματα.
Σε χάρτες που καήκανε,σε πλοία που βουλιάξανε.
Που να μας πάν αγάπες που το δρόμο τους τον αλλάξανε.
Που να μας πάν τα λόγια της νύχτας τα γλιστρίματα,
του ξεπεσμένου άγγελου τα βήματα.
Σε χάρτες που καήκανε,σε πλοία που βουλιάξανε.
Που να μας πάν αγάπες που το δρόμο τους τον αλλάξανε...
Βαριά ποτά,βαριά τσιγάρα στα bar της μοναξιάς στάλα με στάλα
ένα παλιό τραγούδι σιγοκλαίει,πόσο δε χώρτασα τα χείλι σου να λέει.
Τί κι άν δεν είναι ο κόσμος ότι ονειρεύτηκες;
Τί κι αν σε ντύνει πάντα μ'ελπίδες ψευτικές;
Η νύχτα απόψε μοιάζει να είναι φίλη σου
κόκκινο το φεγγάρι βάλτο στα χείλι σου.
Βαριά ποτά,βαριά τσιγάρα.
'Οπου και νά'σαι μη δακρύσεις
ξημέρωμα μονάχη να γυρίσεις.
Τ'αστέρια δές παράξενα θλιμένα
να σε ρωτούν,να σου μιλούν για μένα.
Τί κι άν δεν είναι ο κόσμος ότι ονειρεύτηκες;
Τί κι αν σε ντύνει πάντα μ'ελπίδες ψευτικές;
Η νύχτα απόψε μοιάζει να είναι φίλη σου
κόκκινο το φεγγάρι βάλτο στα χείλι σου.
Τί κι άν δεν είναι ο κόσμος ότι ονειρεύτηκες;
Τί κι αν σε ντύνει πάντα μ'ελπίδες ψευτικές;
Η νύχτα απόψε μοιάζει να είναι φίλη σου
κόκκινο το φεγγάρι βάλτο στα χείλι σου.
Βαριά ποτά,βαριά τσιγάρα.
τριγύρω μου χορεύουνε ολόλευκες νιφάδες
τον ύπνο μου επισκέπτονται παράξενες κυράδες.
Νερά'ι'δες του λευκού χιονιού,παλιές μου αγαπημένες
μά όταν στα μάτια τις κοιτώ φαντάζουν Θέε μου ξένες.
Αναρωτιέται το μυαλό και τη καρδιά ρωτάει
πώς γίνεται και η ζωή το όνειρο απατάει.
Χιόνιζε κάποτε παλιά πάντα στα παραμύθια
μά γλίστρησαν απ'τα χέρια μας και χάθηκε η αλήθεια.
Χίλια φιλιά και μιάν αρχή μές στην υγρή ματιά σου.
Μές στη σιωπή,γλυκιά πνοή τα τόσα μυστικά σου.
Χίλια φιλιά και μιάν αρχή μές στην υγρή ματιά σου.
Μές στη σιωπή,γλυκιά πνοή τα τόσα μυστικά σου...
τριγύρω μου χορεύουνε τα βήματα του κόσμου
και απο τον ματιών σου τις πηγές ήρθα να κλέψω φώς μου.
Νερά'ι'δες κλέψτε μας κι εμάς,κλέψτε μας τα καμένα
σηκώστε μας σ΄ένα χορό με τα φτερά ανοιγμένα.
Αναρωτιέμαι πιά κι εγώ κι εσένανέ ρωτάω
νύχτες πως ξελογιάζομαι στ'όνειρο σεργιανάω.
Νόμιζα πώς στο πουθενά φωλιάζει η αλήθεια
μα χιόνισε κι αρχίσανε ξανά τα παραμύθια.
Χίλια φιλιά και μιάν αρχή μές στην υγρή ματιά σου.
Μές στη σιωπή,γλυκιά πνοή τα τόσα μυστικά σου.
Χίλια φιλιά και μιάν αρχή μές στην υγρή ματιά σου.
Μές στη σιωπή,γλυκιά πνοή τα τόσα μυστικά σου...
Είναι χειμώνας κι όπως πρέπει θα ντυθώ το βράδυ που έρχεται.
Είναι χειμώνας κι όπως πρέπει θα ντυθώ το βράδυ που έρχεται.
Και κάποιο λάθος που στο σώμα μου χρωστώ,ο νούς δε το δέχεται.
Κι άν φύγω απο δώ,με σένα δύσκολα τελειώνω,μέσα μου σε κρατώ
λές κι είσαι κάτι σωστό.
Κι εσύ συνέχεια με κερδίζεις,για μια ζωή νικάς.
Σκληρά μακριά μου φεύγεις,μά πιό σκληρά γυρνάς.
Κι εσύ συνέχεια με κερδίζεις,για μια ζωή νικάς.
Σκληρά μακριά μου φεύγεις,μά πιό σκληρά γυρνάς.
Είναι χειμώνας τα παράθυρα ανοιχτά μα ήδη αρρώστησα.
Ξέρεις καλά πώς στα παράλογα μπροστά το κόστος δε ρώτησα.
Κι άν φύγω απο εδώ κι αλλάξω πρόσωπο σα κλέφτης
μέσα μου σε κρατώ λές κι είσαι κάτι σωστό.
Κι εσύ συνέχεια με κερδίζεις,για μια ζωή νικάς.
Σκληρά μακριά μου φεύγεις,μά πιό σκληρά γυρνάς.
Κι εσύ συνέχεια με κερδίζεις,για μια ζωή νικάς.
Σκληρά μακριά μου φεύγεις,μά πιό σκληρά γυρνάς.
Είναι χειμώνας κι όπως πρέπει θα ντυθώ το βράδυ που έρχεται...
Κόκκινα μάτια και παράθυρα κλειστά,πρίν λίγο ήταν που κρατούσα
τα δυό σου χέρια τα ζεστά.
Τώρα η σιωπή μέσα στη πόλη είναι ακόμα πιό μεγάλη απ'τις φωνές
λές κι έχουν μείνει όλες σου οι αλήθειες μου γυμνές.
Πάλι εδώ το θαύμα ξημερώνει κι άς είμαι μόνη
χτίζουνε τα παλάτια μου στο χιόνι.
Πάλι εδώ το θαύμα ξημερώνει κι άς είμαι μόνη
χτίζουνε τα παλάτια μου στο χιόνι.
Δε πέρασε ούτε μιά στιγμή από το χθές ή το μετά αφήνω τα μαλλιά
λυτά να'ρθείς να πλέξεις σκάλα.
Κι όσο για τ'άλλα της καρδιάς μου τα ανείπωτα απο την πρώτη μου
ζωή δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Πάλι εδώ το θαύμα ξημερώνει κι άς είμαι μόνη
χτίζουνε τα παλάτια μου στο χιόνι.
Πάλι εδώ το θαύμα ξημερώνει κι άς είμαι μόνη
χτίζουνε τα παλάτια μου στο χιόνι.
Πάλι εδώ το θαύμα ξημερώνει κι άς είμαι μόνη
χτίζουνε τα παλάτια μου στο χιόνι.
Πάλι εδώ το θαύμα ξημερώνει κι άς είμαι μόνη
χτίζουνε τα παλάτια μου στο χιόνι...
Απο τα βάθοι της ψυχής και απο του νού τα ύψη.
Απ'το βυθό της θάλασσας ώς τις βουνοκορφές.
Ψάχνω να σε βρώ!
Μια σφαίρα υγρή γύρω απ'τη γή μια ουράνια δεξαμενή.
Εκεί που λούζονται οι ψυχές πρίν να χαθούν στο σύμπαν.
Με ένα πήδω ενα πρωί να μπώ με μιά βουτιά εκεί απ'το
βυθό απ΄το πάτο να δώ τα πάνω κάτω.
Να βρώ όλα τα χαμένα,ίσως να βρώ και σένα.
Αχ!Να σε βρώ.
Αχ!Να σε βρώ.
Μόνο για λίγο να σε δώ
ν'ακούσω τη σκιά σου να μου φωνάζει
γειά σου.
Αχ!Να σε βρώ.
Αχ!Να σε βρώ.
Μόνο για λίγο να σε δώ
ν'ακούσω τη σκιά σου να μου φωνάζει
γειά σου.
Ακούς τα δέντρα,τα πουλιά άνθρωποι είναι με φτερά.
Που φέρνουν τα μηνύματα απο τον άλλο κόσμο,φυσάει
αέρας στα κλαδιά,μου απαντούν ψιθυριστά]
Δεν αντέχουνε τα μάτια μου στα μάτια σου
τίς σπίθες απ'τα μαύρα σου τα μάτια.
Τίς σπίθες που ξυπνάνε τα σκοτάδια μου,
δε σε κοιταώ,δε σε κοιτάω στα μάτια.
Να διάβαζα στα μάτια σου τί σκέφτεσαι
στα μάτια σου τα μαύρα σα τη νύχτα.
Μαύρα πουλιά πετάξανε στ'απόβραδο
μαύρα πουλιά που φεύγουν μες στη νύχτα.
Δεν αντέχουνε τα μάτια μου στα μάτια σου
τίς σπίθες απ'τα μαύρα σου τα μάτια.
Τίς σπίθες που ξυπνάνε τα σκοτάδια μου,
δε σε κοιταώ,δε σε κοιτάω στα μάτια.
Εσύ δε ζεις πουθενά
Την εικόνα σου πιάνω να γλιστράει απαλά
σε αόρατους χώρους με θεούς και βιολιά.
Μ' ακουμπάς τυχαία λες και δεν είσαι εσύ
Η αγάπη σου φίδι, σε παρθένο νησί.
Εσύ δε ζεις πουθενά μόνο στα ονειρά μου
Εσύ δε ζεις πουθενά!
Το κορμί σου μια νότα που δε λέει να βγει
Η μορφή σου τρελαίνει τέλος δίχως αρχή
Ο λαιμός σου ένας άτλας που κρατάει τη γη
Χέρια, στόμα, λαγόνες, Διονύσια πηγή
Εσύ δε ζεις πουθενά μόνο στα ονειρά μου
Εσύ δε ζεις πουθενά!
Την εικόνα σου πιάνω να γλιστράει απαλά
σε αόρατους χώρους με θεούς και βιολιά.
Μ' ακουμπάς τυχαία λες και δεν είσαι εσύ
Η αγάπη σου φίδι, σε παρθένο νησί
Κόκκινο φιλί
Ρίχνω μια ευχή δεν ακούς κι όμως είσ' εκεί
πιάνω τη σιωπή και τη σπάω μα δεν είσ' εκεί
κρίμα που να βρω λίγο φως να σ' ονειρευτώ
πες μου κάτι απλό που να μοιάζει αληθινό
Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί
μια γλυκιά μουσική μας κρατάει μαζί
Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί
όλα εσύ πάντα εσύ μόνο μόνο εσύ
Ήρθες σαν γιορτή απίστευτο σε θέλω πιο πολύ
ήρθες σαν γιορτή κρυφακούν γύρω σου θεοί
πες μου πού να βρω πιο γλυκό κομμάτι να σκεφτώ
πες μου κάτι απλό που να μοιάζει αληθινό
Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί
μια γλυκιά μουσική μας κρατάει μαζί
Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί
όλα εσύ πάντα εσύ μόνο μόνο εσύ
Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί...
Με ταξιδεύεις
Με ταξιδεύεις…
Αν μπορούσα μόνο λίγο και εγώ
να σου πω τι θέλω ,τι επιθυμώ.
Αν μπορούσα έστω μόνο μια στιγμή
να φωνάξω έλα και να είσαι εκεί
Αν μπορούσες λίγο να το φανταστείς
σε μια ελπίδα μέσα να χωράνε τρεις
μια τρελή μου σκέψη πέρασε νωρίς
Με ταξιδεύεις…
Αν μπορούσες μέσα μου να μπεις βαθιά
κολυμπώντας κάπου γύρω στη καρδιά
να πνιγείς στο κόκκινο απ` τη φωτιά
Αν μπορούσα τότε θα` μασταν αλλιώς
Δυο λευκά φεγγάρια σ` ένα μαύρο φως
Με ταξιδεύεις…
Μου λείπεις
Οτι κι αν μου πεις όσο κι αν χαθείς
γνωρίζω αυτόν τον ήχο της σιωπής
Ολη η ομορφιά μέσα μου κυλά
και ας μην είσαι δίπλα μου κοντά
Μου λείπεις τόσο πώς να γλιτώσω
και τί δεν θα΄κανα για λίγο να σε δω
Μου λείπεις τόσο πώς να γλιτώσω
τα πάντα θα έδινα χωρίς να το σκεφτώ
μου λείπεις...
Δεν μπορεί κανείς μη το φανταστείς
να τα σβήσει όλα μην αργείς
Κάνω υπομονή κι ας μην είσαι εκεί
ίσως έτσι αξίζει πιο πολύ
Μου λείπεις τόσο πώς να γλιτώσω
και τί δεν θα΄κανα για λίγο να σε δω
Μου λείπεις τόσο πώς να γλιτώσω
τα πάντα θα έδινα χωρίς να το σκεφτώ
μου λείπεις...
Χωρίς τίτλο
Μεσ' το δρόμο τραγουδάω
τα τραγούδια που δεν ήθελες ν' ακούσεις
στου FM τις μπάντες μπαίνω
συνηθίζω μέρα-μέρα να γερνάω
Μια συνήθεια η ζωή μου
λέξεις, μύθοι και ταξίδια εξωτικά
με κουπόνια ζεις ψυχή μου
και ο χρόνος μια αλήθεια εχθρικιά
Πανοπλία η καρδιά μου
ακουμπάει και σκουριάζει στο κορμί σου
Οδυσσέας η ματιά μου
ταξιδεύει σε απέραντο γαλάζιο
Ανασταίνω τα όνειρά μου
και σταυρώνω όσα μου 'λεγες πριν φύγεις
πελαγώνω κι η φωνή μου
ναυαγεί μέσα σε φράσεις που δακρύζουν
Στ' όνομά σου αίμα πίνω
μια μετάληψη ερωτική, αγία
σαν εικόνα Ταραντίνο
που 'ναι όμορφα πνιγμένη μεσ' τη βία
Παίρνεις φόρα λογική μου
ξέχασέ τον μου ουρλιάζεις και θυμώνεις
ιδρωμένη η αφή μου
ψάχνει μάταια μια γεύση απ' το φιλί του
Άνοιξέ μου να κρυφτώ
Ανοιξέ μου να κρυφτώ
νύκτωσε και σ' αγαπάω που να πάω
μέσα μου μια τρικυμία
σπάει όλα τα ταμεία , ψυχραιμία
τρέχω μες την εθνική σου
πάνω στη διπλή γραμμή σου ακροβατώ
κρύψε με εσύ που ξέρεις
πάρε με και μη με φέρεις σ' αγαπώ
Μες της νύχτας τον πανικό τα ρούχα σου ηλεκτροφόρα
να σ' αγκαλιάσω παίρνω φόρα
πονάω και σε θέλω τώρα σ'αγαπώ
Μες της νύχτας τον πανικό
χάθηκα και που να πάω
σε νάρκες πατάω
ραγίζω και σπάω σ'αγαπώ
Ανοίγω τα μεγάφωνα
να σπάσω την σιωπή σου
κανείς απόψε δεν θα κοιμηθεί
απόψε θα ουρλιάζω ως το πρωϊ
απόψε υα με κλείσουν φυλακή
Ανοιξέ μου να κρυφτώ
ισόβια μέσα σου να ζήσω στη φυλακή σου να γυρίσω
με τίποτα δεν κάνω πίσω σ' αγαπώ
Ανοιξέ μου να κρυφτώ
τη μοναξιά μου πυροβόλα
δως τα μου όλα
πάρτα μου όλα σ' αγαπώ
Ανοίγω τα μεγάφωνα
να σπάσω τη σιωπή σου
κανείς απόψε δεν θα κοιμηθεί
απόψε θα ουρλιάζω ως το πρωϊ
απόψε θα με κλείσουν φυλακή
Έχω ανάγκη
Έχω ανάγκη μια σου λέξη
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες
έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα
απ' την αλήθεια να τρομάξω
και να φουντάρω σ' ένα ψέμα
Έχω ανάγκη να σου δείξω
πως είμαι πλέον οπαδός σου
με την παλάμη μου ν' αγγίξω
τον πυρετό στο μέτωπό σου
έχω ανάγκη να σε νιώσω
σαν μια προσωπική μου νίκη
με πόσα βράδια να πληρώσω
τη μοναξιά που μου ανήκει
Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
ένα σακατεμένο βράδυ
μόνο τα μάτια σου θυμάμαι
δυο φλόγες μέσα στο σκοτάδι
μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
που όσο θυμάμαι με πονάει
έχουν περάσει τόσα χρόνια
μ' αυτή η αγάπη δεν περνάει
Απόψε δε θα βγω στους δρόμους
στα όνειρα μου θα σε ψάξω
ότι δεν έφυγες ποτέ σου
έχω ανάγκη να φωνάξω
σ' όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι
εγώ μαζί σου θα ξυπνάω
την πιο γλυκιά σου απουσία
έχω ανάγκη ν' αγαπάω
Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου
σαν νά' σουν όρκος θα σε πάρω
που δε θα πάταγα ποτέ μου
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά
Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί
Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ-
καθάραιια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,
Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!
Πριν το τέλος
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
μου κρατούσες το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει
Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω....
Μη φοβηθείς τη φωτιά
Κοίτα, κοίτα
Τι είναι η στάχτη κοίτα
Κοίτα, κοίτα, κοίτα
Μη φοβηθείς την φωτιά
Μια σαΐτα στου καημού την πλάτη
Μια σαΐτα που σε πονάει με τον νοτιά
Τόσο καιρό δεν ήξερα πόσα καρφιά χωράει
Τόσο καιρό δεν ήξερα μια σταυρωμένη αγάπη
Όχι αγάπη, όχι αγάπη μόνο του άπιαστου η ψευτιά
Νομίζει η καρδιά πως μισεί
Ότι αγαπάει και ότι φοβάται να βρει
Κι είναι δειλός του Σαββάτου ο πηλός
άγγελος απατηλός
ψάχνεις και 'συ σαν καδένα μισή
τ' άλλο μισό και αν είμαι εγώ
Δεν το 'θέλε η μοίρα μαζί
Κοίτα, κοίτα
Τι είναι η στάχτη κοίτα
Κοίτα, κοίτα, κοίτα
Μη φοβηθείς την φωτιά
Μια σαΐτα στου καημού την πλάτη
Μια σαΐτα που σε πονάει με τον νοτιά
Τόσο καιρό δεν ήξερα πόσα καρφιά χωράει
Τόσο καιρό δεν ήξερα μια σταυρωμένη αγάπη
Όχι αγάπη, όχι αγάπη μόνο του άπιαστου η ψευτιά
Κοίτα, κοίτα...
Πάρε με στ' όνειρο
Πάρε με στ' όνειρο μαζί σου
άλλο πρωί να μη με βρει
στον άδειο κόσμο τον επάνω
σ' αυτή την άδικη ζωή
Πάρε με στ' όνειρο μαζί σου
κοντά σου να ξενιτευτώ
πόσο ν' αντέξω παραπάνω
της μοναξιάς τον πυρετό
Αχ πως σ' αγαπώ για να πιστέψεις τι να πω
Πως είναι ο κόσμος αδειανός χωρίς εσένα
πως είναι η νύχτα μια πληγή χωρίς εσένα
πως είναι μαύρη η ζωή χωρίς εσένα
Δώσ' μου του ονείρου σου τα μάτια, να ταξιδέψω εκεί που πας
στα μυστικά σου μονοπάτια, που χρόνια μόνος περπατάς
Δώσ' μου του ονείρου σου τα μάτια, θέλω να ξέρω αν μ' αγαπάς
ή μήπως μου κρατάς γινάτια, όταν σε κάνω και πονάς.
Αχ πως σ' αγαπώ για να πιστέψεις τι να πω
Πως είναι ο κόσμος αδειανός χωρίς εσένα
πως είναι η νύχτα μια πληγή χωρίς εσένα
πως είναι μαύρη η ζωή χωρίς εσένα
Σκόνη
Αχ η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
αχ η ζωή που χάθηκε στη σκόνη
Αχ το φεγγάρι που έσβησε
τ' ασημένιο φεγγάρι
η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
Η μέρα μου έρημη κίτρινη μέρα
χαρές που βουλιάξατε
πνιγμένες χαρές μου
Ζωή μου που καίγεσαι
στον κίτρινο αέρα
η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
η ζωή που χάθηκε στη σκόνη
Πέρασε κάποια και φορούσε τ' άρωμά σου
Πρώτη εκτέλεση]
Κάθομαι εδώ και σε θυμάμαι
βλέπω ν' αλλάζει ο καιρός
κι έχω αρχίσει να φοβάμαι
δεν είμαι βράχος, ούτε θεός
και σε θυμάμαι...
Πέρασε κάποια και φορούσε τ' άρωμά σου
μεσ' τη ζαλάδα και τα φωτα της γιορτής
δεν ήσουνα εκεί, μα ήμουνα κοντά σου
κι ας μην μπορούσες να με δεις
Σ' έχω τατουάζ μεσ' την καρδιά μου
κι έρχεσαι τις νύχτες στα κρυφά
με της νοσταλγίας το λεπίδι
κόβεις τη ζωή μου ξαφνικά
και σε θυμάμαι...
Πέρασε κάποια και φορούσε τ' άρωμά σου
μεσ' τη ζαλάδα και τα ΄φωτα της γιορτής
δεν ήσουνα εκεί, μα ήμουνα κοντά σου
κι ας μην μπορούσες να με δεις
Βιαστικό πουλί του Νότου
Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Χίλια σύννεφα κλαίνε
Δεν είσαι εδώ
Τον άδειο κόσμο
Κοιτάζω έξω
Όσο πίσω κι αν τρέξω
Δε θα σε βρω
Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δε μπορούσες να πετάξεις
Δε μπορούσες να ξεχάσεις
Σ` ένα άδειο σπίτι
Σαν παραμύθι
Έχτισες στην καρδιά μου
Ζεστή φωλιά
Μα τώρα ξέρω τα παραμύθια
Τα νικάει η συνήθεια, η λησμονιά
Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δε μπορούσες να πετάξεις
Δε μπορούσες να ξεχάσεις
Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Όλα μοιάζουν να λένε
Δεν είσαι εδώ
Καπνός και σκόνη
Δεν ανασαίνω
να το τέλος γραμμένο πια τι ζητώ
Κάποτε ήσουν πληγωμέμη
Βιαστικό πουλι του νότου
Δεν μπορούσες να πετάξεις
Δεν μπορούσες να ξεχάσεις!
Για πού το βαλες καρδιά μου
Για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
για ποια πέλαγα ουράνια άστρα μαγικά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
Για ποια μακρινή πατρίδα έρμη ξενητειά
θάλασσα ουρανός μ' αστέρια πουθενά στεριά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
Ποια αγάπη ποιο λιμάνι ποια παρηγοριά
θα χεις αγκαλίά το κύμα χάδι το νοτιά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
Πώς θα πεθάνω εγώ για σένα
Ποια σκιά κυνηγάει, το μυαλό μου;
Μακριά, μακριά, που το στέλνει.
Μες το ίδιο κελί η καρδιά,
μια στιγμή κυνηγάει να πιστέψει.
Πως θα πεθάνω εγώ για σένα,
δε σκέφτηκα ποτέ.
Μα πως θα ζήσω εγώ χωρίς εσένα,
δεν ξέρω.
Δεν το είχα σκεφτεί πριν αυτό.
Δεν το είχα αισθανθεί για κανένα.
Νύχτα δεν είχα δει ποταμό.
Μέρα δεν είχα ακούσει τα τρένα.
Πως θα πεθάνω εγώ για σένα,
δε σκέφτηκα ποτέ.
Μα πως θα ζήσω εγώ χωρίς εσένα,
δεν ξέρω.
Πάνω στο μεγάλο σου το θαύμα,
τα σημάδια γελούν.
Πιο ζωή από σένα δεν υπάρχει,
δεν υπάρχει.
Πώς να με παρηγορήσουν
Πώς να με παρηγορήσουν
οι ομορφιές του κόσμου
αφού δεν σ' έχω φως μου;
Πώς να με παρηγορήσουν
οι ομορφιές του κόσμου;
Ο αέρας λύνει τα σχοινιά
η βάρκα φεύγει μόνη
και όταν ξημερώνει,
χαρούμενη στα κύματα
για πάντα ταξιδεύεις.
Τι τραγούδι να σου πω
Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει
Να' ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι
Να' ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι
Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη
Τι τραγούδι να σου πω
Εκεί που πας
Να μη μοιάζει με κανένα
Μα να μοιάζει μ' όλα όσα αγαπάς
Τι τραγούδι να σου πω, που να' χει αέρα
Σαν κι αυτά μες τις κασέτες που' χουν λιώσει
Γιατί πάτησαν το χρόνο, σ' έχουν νιώσει
Πήραν σήκωσαν το φως κι εδώ το φέραν
Τι τραγούδι να σου πω, χωρίς ουσία
Να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι
Να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει
Να μην έχει λάμψη, ούτε αξία...
Μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά
Δεν έχω πια δικαίωμα
Δεν έχω πια δικαίωμα
Μουσική]
Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου
Βρεγμένο ρούχο η μοναξιά μου
Καθώς βαθαίνει η νύχτα
Την άλλη όψη της καρδιάς μου
Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα
Βρεγμένο ρούχο η μοναξιά μου
Που το φορώ και στάζει
Το μόνο που έμεινε κοντά μου
Το δρόμο που'φυγες κοιτάζει
Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου
Και το 'χεις πάρει μακριά
Φόρεσες τον ήλιο στο λαιμό σου
Κι εδώ δεν ξημερώνει πια
Στην ανεμόσκαλα του πόνου
Κι απόψε ανεβαίνω
Μια σπίθα στη βροχή του χρόνου
Πάλι ξεχνάς πως περιμένω
Στην ανεμόσκαλα του πόνου
Χωρίς φιλί και χάδι
Σε μια γωνιά αυτού του τόπου
Πώς να τ' αντέξω το σκοτάδι
Έφυγες νωρίς
Έφυγες νωρίς, ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω
Έφυγες νωρίς, μα είχα κι άλλα να σου πω
Λόγια μυστικά, την άλλη όψη σου ν' αγγίξω
Λόγια μαγικά από έναν κόσμο μου κρυφό
Έφυγες νωρίς, κομματιασμένες υποσχέσεις
Έφυγες νωρίς, χειρονομίες βιαστικές
Έκλεισες σιγά την πόρτα μήπως με πονέσεις
Βρήκες τελικά δυο-τρεις κουβέντες τυπικές
Ποιος φωνάζει, ποιος πληγώνει τη σιωπή;
Τι να θέλει να μου πει;
Έφυγες νωρίς και όλα μείνανε στη μέση
Ό,τι και να πω, ακροβασία στο κενό
Τόση μοναξιά σε ποιο αστείο να χωρέσει
Τίποτα δε ζω που να μη φαίνεται φτηνό
Πάω να πιάσω ουρανό
Άλλο δράμα δε θα ζήσω, φτάνει αυτό το τωρινό
Μόνη μου θα διασχίσω πάλι τον ωκέανο
Κι άμα τύχει και λυγίσω, Θε μου ‘σχώρα με
κι αμα πιώ κι αμα μεθύσω παρηγόρα με
Άλλο δε θα φαω τραύμα, άλλη τέτοια αντάμοιβη
Μόνη μου θα δω το θαύμα, μόνη μου και τον ραβή
Κι αν στον έρωτα κυλίσω, Θε μου ‘σχώρα με
κι αμα πιώ κι αμα μεθύσω παρηγόρα με
Άλλο κλάμα δε θα ρίξω, φτάνει αυτό το απόψινο
το κενό θα διαρρήξω, πάω να πιάσω ουρανό
κι αν με δεις να φτάνω πάνω, Θε μου ‘σχώρα με
Κι άμα πέσω να πεθάνω, παρηγόρα με
Όλα μαύρα
Μαύρη είναι η σκέψη μαύρο το μυαλό
μαύρο το μαντίλι που 'χεις στο λαιμό
μαύρες και οι νύχτες μαύρες μάγισσες
έτσι ειν' η ζωή μου που μου τη μαύρισες
Μαύρο είναι το χώμα που πατάς εσύ
μαύρο και το πιώμα μαύρο το κρασί
μαύρα τα τσιγάρα μαύρος κι ο καπνός
μαύρη και η μέρα που έγινες καπνός
Μαύρα τα φεγγάρια του ουρανού μισά
κι όλα τα τραγούδια που σου τραγούδησα
μαύρη κι η καρδιά μου μαύρη σκοτεινιά
μαύρο το καράβι μαύρα τα πανιά
Μαύρο είναι το χώμα που πατάς εσύ
μαύρο και το πιώμα μαύρο το κρασί
μαύρα τα τσιγάρα μαύρος κι ο καπνός
μαύρη και η μέρα που έγινες καπνός
Για κείνη
Αυγερινέ και Πούλια ψηλά που ξαγρυπνάτε
κι αθώα νυχτοπούλια στον ύπνο ελάτε.
Μιλήστε μου για κείνη, πέστε μου πως περνά
αγάπη που δεν σβήνει, καημός που τυραννά.
Αυγερινέ και Πούλια ψηλά που ξαγρυπνάτε
κι αθώα νυχτοπούλια στον ύπνο ελάτε.
Πείτε μου για τον κόσμο, ποιο κάρμα κυβερνά
τη μοίρα ποιος ορίζει, τον πόνο ποιος γεννά;
Εσείς που δεν φοβάστε σκοτάδι και συνήθεια
τη σκέψη μου φορτίστε, αδειάστε μου τα στήθια.
Πουλιά που τριγυρνάτε στη μαύρη ερημιά
στον ύπνο μου ελάτε σαν όνειρα γλυκά.
Δεν είσαι πουθενά
Είπα να γράψω ένα τραγούδι
και ήρθες στο νου μου εσύ
είπα να κόψω ένα λουλούδι
κι ήρθες στο νου μου πάλι εσύ.
Σε ψάχνω μες στον κόσμο
δεν είσαι πουθενά
ανάβω όλα τα φώτα
και είναι σκοτεινά.
Έφυγες δίχως ένα γειά σου
χωρίς εξήγηση
κι έμεινα με το άρωμά σου
και με πικρή τη θύμηση.
Ήθελα κάτι να σου πω
Ήθελα κάτι να σου πω,
μα δεν πειράζει,
θα σου το πω
σε μια καλύτερη εποχή.
Είν' το μυαλό μου
σα μια θάλασσα που αλλάζει,
γι' αυτό τα λόγια μου
δεν έχουν συνοχή.
Σ' άλλη ζωή μπορεί αν σμίξουμε,
ποιος ξέρει,
για να σου πω
αν κάτι ακόμα με πονά.
Μ' ένα της ψίθυρο
η νύχτα θα σου φέρει,
όσα αγάπησε η ψυχή και δεν ξεχνά.
Ήθελα κάτι να σου πω
κι όχι για μένα,
κάτι που κρύβεται
στα μάτια μου καιρό.
Μα είν' τα λόγια μου
πουλιά κυνηγημένα
και όπου πίνουνε θολώνουν το νερό.
Σ' άλλη ζωή μπορεί αν σμίξουμε,
ποιος ξέρει,
για να σου πω
αν κάτι ακόμα με πονά.
Μ' ένα της ψίθυρο
η νύχτα θα σου φέρει,
όσα αγάπησε η ψυχή και δεν ξεχνά.
Στεγνά μάτια
Είχα κάτι δάκρυα
δάκρυα μεγάλα
κι ήταν κάθε δάκρυ μου
της βροχής μια στάλα
μου τα πήρες κι έφυγες
και δεν έχω άλλα!
Τώρα που όλα γύρω μου
γίνανε κομμάτια
κλαίει η καρδούλα μου,
με στεγνά τα ματιά!
Ζούσαμε τι όμορφα,
τι ευτυχισμένα
κι ένα μαύρο σύννεφο
σ' άρπαξε από μένα
κι όλα μου τα δάκρυα
σκόρπισαν στα ξένα!
Τώρα που όλα γύρω μου
γίνανε κομμάτια
κλαίει η καρδούλα μου,
με στεγνά τα ματιά!
Αράχνη
Πιασμένος σε παγίδα -κι έχουν περάσει χρόνια-
στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί.
Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω,
θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...
Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φώς που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει
και με λιώνει.
Ξεπούλησα το νού μου -κορόϊδο του εαυτού μου-
αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό
νομίζω τά 'χω χάσει δεν σ' έχω ξεπεράσει
κοιτάζω το κουδούνι σου]
Τσιγάρο ατέλειωτο
Θα περπατήσω μοναχός κι αυτό το βράδυ
μήπως και βρω της λησμονιάς σου το νερό
και σε υπόγεια σκοτεινά θα βρω σημάδι
μ' ένα ποτήρι ως της αυγής τον πανικό
Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο
Σ' ένα ποτήρι με φυτίλι αναμμένο
βλέπω τα μάτια σου και κλαίω σιωπηλά
και το μυαλό μου που είναι πάλι θολωμένο
στριφογυρνά των τραγουδιών σου τη θηλιά
Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο
Θα σε θυμάμαι ακόμα
Αυτό το τραύμα το βαθύ
ποτέ του να μην κλείσει,
γιατί,αν κλείσει και χαθεί,
θα σ'έχω λησμονήσει.
Όσο αντέχει η πληγή
να τυραννάει το σώμα
κι όσο πατώ πάνω στη γη
θα σε θυμάμαι ακόμα.
Αυτό το τραύμα το βαράυ
κανείς μην το γιατρέψει,
όποιος αγάπησε μπορεί
τον πόνο να λατρέψει.
Όσοι τα μαύρα φόρεσαν
Όσοι τα μαύρα φόρεσαν
δεν ‘ψαξαν άλλο χρώμα,
τις πόρτες κλείσαν της ζωής
και σφράγισαν το στόμα.
Όσοι τα δάκρυα φόρεσαν
στα μάτια τους στολίδια
στα πιο μεγάλα του μυαλού
χαθήκανε ταξίδια.
Όσοι τα μαύρα φόρεσαν
αυτοί μπορέσαν μόνο
να δουν που κρύβει η ψυχή
τον πιο βαθύ της πόνο.
Τα χρώματα της λησμονιάς
Τα χρώματα της λησμονιάς
μοιάζουνε με της απονιάς τα μάτια,όταν νυχτώνει,
και ούτε που είδαν μια φορά
στου χρόνου πάνω τα φτερά
ποιοι ταξιδεύουν μόνοι.
Της λησμονιάς τα χρώματα
φοράει η ζωή και τρέχει
και ποιος θυμάται ονόματα
κι αγάπες που δεν έχει.
Τα χρώματα της λησμονιάς
φοράει πάνω του ο ντουνιάς
και ούτε που τον νοιάζει
ποιο χέρι κόβει τον ανθό
πώς φτάνει η πέτρα στο βυθό
και ποια ζωή βουλιάζει.
Χωρίς εσένα
Ξύπνησα πρωί
έφτιαξα καφέ
κι έκατσα να δω
πώς είναι η ζωή
χωρίς εσένα
Ανοιξα τις κουρτίνες
άφησα τον ήλιο να μπει
να ρίξει στις ώρες εκείνες
το φως που πήρες μαζί
κι άκουσα μουσική
χωρίς εσένα
Και οι ώρες περνάνε
και η νύχτα κυλά
τη μοναξιά δεν φοβάμαι
κι ας μην είσαι πουθενά
εγώ θα συνεχίσω
Εβρεξε το βράδυ
ντύθηκα με ρούχα ζεστά
περπάτησα στους δρόμους
γύρισα σπίτι μετά
ξύπνησα το άλλο πρωϊ
χωρίς εσένα
Και οι ώρες περνάνε
και η νύχτα κυλά
τη μοναξιά δεν φοβάμαι
κι ας μην είσαι πουθενά
εγώ θα συνεχίσω
Τώρα που 'χεις φύγει
Όταν με φιλούσες κι όταν με αγκάλιαζες
πάνω από τ’ αστέρια έχτιζα φωλιά
Τώρα που ΄χεις φύγει και μονάχη μ΄ άφησες
τίποτα δεν είναι φως μου όπως παλιά
Ένα μόνο χνάρι σου σαν πουλί στη μπόρα
ένα μόνο κράτησα κι είναι αρκετό
ένα μόνο χνάρι σου έχει μείνει τώρα
μια φωτογραφία σου για να την κοιτώ
Όταν με κεντούσες με το φίνο χάδι σου
λάμπανε τ’ αστέρια μέσα στη νυχτιά
Τώρα που ΄χεις φύγει μένει το σημάδι σου
κόκκινο σημάδι μέσα στην καρδιά
Ένα μόνο χνάρι σου σαν πουλί στη μπόρα
ένα μόνο κράτησα κι είναι αρκετό
ένα μόνο χνάρι σου έχει μείνει τώρα
μια φωτογραφία σου για να την κοιτώ
Πάει καιρός
Τώρα πια η ζωή σαν στρωμένο χαλί θα συμβιβαστεί
ένα βλέμμα ζεστό σ' ένα κρύο καιρό που θα φορεθεί
και σ' ένα χάδι πιο φτηνό κι απ' την δραχμή
με την αλήθεια της στο ψέμα θ' αφεθεί
Πάει καιρός που σβήνω το φως
και σου ζητώ σ' ένα όνειρο μέσα να μπεις να σε δω
Μα δε μπορώ να κοιμηθώ
γιατί φοβάμαι μη τύχει εσένα να ονειρευτώ
Τώρα πια η ζωή σε μια πίστα σιωπής θα προσγειωθεί
με δυο λόγια απλά δίχως μυστικά θα ξεκλειδωθεί
και σ' ένα τέλος δίχως μέση και αρχή
με την αλήθεια της στο ψέμα θ' αφεθεί
[/color]
Χωρίς εσένα
Νομίζω πως δε σε θυμάμαι πια
τα μάτια μου βαριά να δουν εσένα
κοιτάζω μια παλιά σου carte postale
ποιός έγραψε μ'αυτά τα γράμματα τα ξένα
Τώρα έχω ένα σπίτι
που ποτέ δεν έχεις δει
τώρα έχω ένα αμάξι
που ποτέ δεν έχεις μπει
και μια λύπη,αχ!μια λύπη
που δεν έχεις φανταστεί
Γιατί όλα προχωρούν χωρίς εσένα
κι αυτό τώρα λέγεται ζωή
Νομίζω πως σε ξέχασα αλλά
τις νύχτες που μετρώ το χρόνο μόνη
το χέρι σου μου πλέκει τα μαλλιά
το χάδι σου αυτό ακόμα με σκοτώνει
Σ'αυτήν την ενότητα που άνοιξα γράφω σχεδόν κάθε μέρα
τραγούδια που όταν τα ακούω με κάνουν να σε θυμάμαι.
Δε ξέρω γιατί το κάνω αυτό,ίσως απο ανάγκη...
Ανάγκη να σ'ονειρευτώ μιάς κι έχω καιρό
Ανάγκη να ζείς μέσα μου
Ανάγκη να μη σε ξεχάσω,να μη χαθεί η μορφή σου
απ'το μυαλό μου...
'Η από ανάγκη να ζώ σε άλλο κόσμο,στον κόσμο μας
και να μην δεχτώ οτί δε θα σε ξανά δω ποτέ,
να μη δεχτώ πώς δεν υπάρχεις πιά.
Λέω ότι έχεις πάει ταξίδι,αλλά δε τολμώ ακόμα να πώ στον εαυτό μου
ότι αυτό το ταξίδι ήταν το μεγαλύτερο&το τελευταίο σου.
Μου λείπεις,κάθε μέρα που περνάει μου λείπεις.
Δε ξέρω πώς θα ήταν τα πράγματα άν ζούσες,
δε ξέρω άν θα ήμασταν μαζί ή όχι,αλλά δε με νοιάζει
μακάρι να ζούσες κι άς μη μιλούσαμε ποτέ,αρκεί να ζούσες.
Να ένιωθα την αναπνοή σου στον αέρα,
να ήξερα ότι υπάρχεις,
ίσως αυτό να ακούγεται πολύ εγωιστικό,ίσως και νά'ναι
αλλά δε μπορώ να δεχτώ κάτι που δε μπορώ ν'αλλάξω,
συγχώρα με.
Κι αυτό το ''πρέπει να είσαι δυνατή''
''Πρέπει να συνεχίσεις τη ζωή σου''
καραμέλα που πιπιλάν συνέχεια το μυαλό μου.
Προσπαθώ.... ....κάθε μέρα προσπαθώ
απλά κάπου κάπου όπως αυτή τη στιγμή που γράφω με
πιάνει το παράπονο.'Ανθρωπος ειμαι λυγίζω.
Ελπίζω έκει που είσαι να με σκέφτεσαι πού και πού
κάποια μέρα θα σε βρώ μες στο άπειρο τ'ουρανού
και τότε τίποτα δε θα μπορεί να μας χωρίσει.
Δέν έπαψα ποτέ να σ'αγαπώ...
Ζηλεύει η νύχτα
Ζηλεύει η νύχτα κάτι απ' το φως της έχεις πάρει
στρέφεις το βλέμμα ψηλά κι ανάβει το φεγγάρι
έξω απ' το χρόνο γύρω σου ακίνητα τοπία
χορεύεις μόνη μέσα σε μια φωτογραφία
Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα
πέτα με ψηλά στον αέρα
δώσε μου πνοή απ' την πνοή σου
να ξαναγεννηθώ μαζί σου
Η νύχτα φεύγει με τις μνήμες σου φωτίζει
ο κόσμος όλος γύρω από 'σένανε γυρίζει
εικόνα ονείρου που η μέρα δεν τη σβήνει
δε μ' αγγίζεις μα τα σημάδια σου μ' αφήνεις
Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα
πέτα με ψηλά στον αέρα
δώσε μου πνοή απ' την πνοή σου
να ξαναγεννηθώ μαζί σου
Ζεστό ποτάμι αυτή τη ζεστασιά σου δώσ' μου
θερμό εσύ ρεύμα στην κρύα θάλασσα του κόσμου
Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα
πέτα με ψηλά στον αέρα
δώσε μου πνοή απ' την πνοή σου
να ξαναγεννηθώ μαζί σου
Να γράφεις να τηλεφωνείς
Ανοίγει διάπλατα η πόρτα μου όταν έρχεσαι
Και πλημμυρίζει μουσικές η κάμαρά μου
Τρέχουνε πίσω σου οι καρέκλες να μην στέκεσαι
Κι απ' το παράθυρο το σκάει η ερημιά μου
Τρελό κοκτέιλ σου σερβίρει το ποτήρι μου
Τα κρύα χείλη του γυρεύουν τα δικά σου
Τσιγάρο σκέτο σου προσφέρει το πακέτο μου
Κι όλα τα σπίρτα μου ανάβουν στο άγγιγμά σου
Να γράφεις να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς
Αφού το ξέρω θα χαθείς τόση αγάπη δεν μπορείς
Να γράφεις να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς
Κλείνουν αθόρυβα οι κουρτίνες όταν γδύνεσαι
και η κρεμάστρα μου τα ρούχα σου μαζεύει
Τα Φώτα παίζουνε την ώρα που μου δίνεσαι
Και το κρεβάτι μου άγριο χορό χορεύει
Μαντήλι κόκκινο σκουπίζει τον ιδρώτα σου
Και η μαύρη χτένα μου χαϊδεύει τα μαλλιά σου
Κρύβεται μες στο κομοδίνο το ρολόι μου
Για να κερδίζω δευτερόλεπτα κοντά σου
Να γράφεις να τηλεφωνείς...
Μια πάχνη πέφτει στον καθρέπτη μου όταν ντύνεσαι
Και μία πίκρα το δωμάτιο πλημμυρίζει
Εγώ κοιμάμαι να μη δω που απομακρύνεσαι
Και η ερημιά μου απ' το παράθυρο γυρίζει
Τ' αστέρι του βοριά
Τ' αστέρι του βορια
θα φερει η ξαστεριά
μα πριν φανει μεσα απο το πελαγο πανί
θα γίνω κύμα και φωτιά
να σ' αγκαλιάσω ξενιτιά
Τωρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι,
Τωρα πετώ για της χαρας μου τη γιορτή
Φεγγάρια μου παλιά
καινούρια μου πουλιά
διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό
σαν θα με δείτε να περνώ
σαν αστραπή στον ουρανό
Τ'αστέρι του βοριά θα φέρει ξαστεριά
και συ χαμένη μου Πατρίδα μακρινή
θα μείνεις χάδι και πληγή
σαν ξημερώσει σ' άλλη γη
Πού να 'σαι τώρα
Πού να 'σαι τώρα πού γυρνάς, ποιο κύμα σε παίρνει
Ποιο όνειρο τσαλαπατάς και ποιος σ' ανασταίνει
Ποιος δρόμος σε κρατάει μακριά από το ταξίδι
Ποιος έρωτας σε λαχταράει, ντυμένος σα φίδι
Ποια λόγια ανάβουνε, ξανά τις σκόρπιες σου στάχτες
Ποια ψεύτικα μοιραία θα, και ποιες αυταπάτες
Ποια ευτυχία ξεδιψάει μες στα δάκρυα σου
Ποια παγωνιά τώρα ξυπνάει, μες απ' την φωτιά σου
Ποια παγωνιά τώρα ξυπνάει...
Πού να 'σαι τώρα πού γυρνάς
γύρισε πίσω
Δε θέλω στα όνειρά μου μοναχά
πια να σε βρίσκω
Πού να 'σαι τώρα πού γυρνάς
γύρισε πίσω
Δε θέλω στα όνειρά μου μοναχά
πια να σε βρίσκω
Πού να 'σαι τώρα που γυρνάς...
Πού να 'σαι τώρα που...
Περνάνε όλα βιαστικά και με παρασέρνουν
Βασανισμένη μου καρδιά, μακριά μου σε παίρνει
Συνήθιζα να προσπερνάω, μα τώρα θυμάμαι
Τα πιο μικρά σου μυστικά, και να που φοβάμαι
Να μάθω τώρα να γελάω, να μάθω να χάνω,
να μάθω να σ' αναζητάω, και να μη σε φτάνω
Να μάθω τώρα να γελάω, να μάθω να χάνω,
να μάθω να σ' αναζητάω, να μη σε φτάνω,
να μάθω να σ' αναζητάω...
Πού να 'σαι τώρα πού γυρνάς
γύρισε πίσω
Δε θέλω στα όνειρά μου μοναχά
πια να σε βρίσκω
Πού να 'σαι τώρα πού γυρνάς
γύρισε πίσω
Δε θέλω στα όνειρά μου μοναχά
πια να σε βρίσκω
Πού να 'σαι τώρα πού γυρνάς...
Γύρισε πίσω...
Θέλω να σε δω
Εχω τόσα φανταστεί σ΄ότι δεν έχει ειπωθεί
μόνο μονάχο με τον εαυτό μου
είναι αλήθεια για μας μέσα κι έξω στα κενά
μ΄έναν πόνο στην καρδιά την αλήθεια για μας
Θέλω να σε δω στην αγάπη μου να βγω
θέλω να σε δω στην αγάπη μου να βγω
Κι αν ο ρυθμός έχει φωτιά
κι ο πυρετός με καίει βαθιά
εγώ δεν θα σε σβήσω
μεσ΄του μυαλού μου τη σιωπή
θα σ΄αγαπήσω πιο πολύ
πάντα θα΄μαστε μαζί κι ας είμαι μόνη
Θέλω να σε δω στην αγάπη μου να βγω
θέλω να σε δω στην αγάπη μου να βγω
Θλίψη μου γλυκειά μου θλίψη
σε βλέπω και μου λείπεις
Μοναξιά
Έφυγες πάει πια καιρός
ποιος είναι εχθρός,
ποιος φίλος θα γίνει
τώρα οι μέρες είναι μάχες
μας σωθήκαν οι αγάπες
Μοναξιά πως διψάς
μοναξιά πως φοβάσαι
πρώτα ζητάς των άλλων τα φιλιά
ύστερα λες πως δεν θυμάσαι
Ένας έρωτας τι λέει κάποια αλήθεια σιγοκαίει
κάποια αγάπη σου θυμίζει
η ζωή πόσο στοιχίζει
Πως τα χέρια να ενωθούν
το κύμα τα ξεμπλέκει
πως τα μάτια να χορτάσουν
ερημιά τα ξεραίνει
Ποιος είσαι εσύ που με κοιτάς
Ποιός είσαι εσύ που με κοιτάς
νιώθω πως σ΄αγαπάω
όχι σαν να το διάλεξα
μα σαν να στο χρωστάω
Παιδί ήμουνα και γνώριζα
υπήρχες στην καρδιά μου
σαν ίσκιος σε ξεχώριζα
τη νύχτα στα όνειρά μου
γιατί άργησες τα μάτια σου
τα μάτια μου ρωτάνε
μα γιατί σε περίμενα
τ΄ακούω να απαντάνε
Ποιός είσαι εσύ που με κοιτάς
νιώθω πως σ΄αγαπάω
όχι σαν να το διάλεξα
μα σαν να στο χρωστάω
Παιδί ήμουνα κι ένιωθα
έλειπε πάντα κάτι
σαν ήλιος που χαμήλωνε σε άδειο μονοπάτι
ποιός είσαι εσύ που με κοιτάς
μέσα από την ψυχή μου
σε ποιά στροφή η μοίρα σου
έπεσε στη δική μου
Ποιός είσαι εσύ που με κοιτάς
νιώθω πως σ΄αγαπάω
όχι σαν να το διάλεξα
μα σαν να στο χρωστάω
Σε θέλω
Κι αν είν' τ' αστέρια σου πεσμένα στη γη
και οι νύχτες σου εκλιπαρούν την αυγή
κι όλα όσα αγάπησες μια σκάρτη ζαριά
κι ο μόνος φίλος που έχεις η μοναξιά
Εγώ σε θέλω ναι σε θέλω σε θέλω
Με σκισμένα πανιά
Με κομμένα φτερά εγώ σε θέλω
Κι αν όλοι γύρω σου φτιαχτήκαν κι εσύ
Ψάχνεις στην έρημο για κάποιο νησί
Χωρίς πυξίδα στο πουθενά
Πάνω που κέρδιζες χαμένος ξανά
Εγώ σε θέλω ναι σε θέλω σε θέλω
Με σκισμένα πανιά
Με κομμένα φτερά εγώ σε θέλω
Κι αν τα τραγούδια σου κατάπιε η σιωπή
Και βρήκες του έρωτα την πόρτα κλειστή
Μ' ένα αποτσίγαρο μαύρα γυαλιά
Θεός και δαίμονας και μόνος ξανά
Εγώ σε θέλω ναι σε θέλω σε θέλω
Με σκισμένα πανιά
Με κομμένα πανιά εγώ σε θέλω
Κι αν σου τελειώσαν οι ευχές και τα θα
Κι ο δρόμος σ' έβγαλε στο δρόμο ξανά
Κι άμα δε βρίσκεις ούτε λέξη να πεις
Κι ούτε ένα όνειρο για να πιαστείς
Εγώ σε θέλω ναι σε θέλω σε θέλω
Με σκισμένα πανιά
Με κομμένα φτερά εγώ σε θέλω
Σε θέλω σε θέλω ...
Του έρωτα βραχνή φωνή
Του έρωτα βραχνή φωνή, σκέφτομαι εσένα
με ξεσηκώνεις με ξυπνάς, σκέφτομαι εσένα
Με πας ταξίδια που τραγουδάς
ξέρω θυμάσαι, μη με ξεχνάς, σκέφτομαι εσένα
Νύχτα γεμάτη, σκέφτομαι εσένα
άρωμα, χάδια, λόγια κρυμμένα
Μάτια με δένουν, χείλη με θέλουν, εσένα
Ήλιος μυστικός, χορεύω στο κορμί σου
ζεστή μουσική, πολλά τα όχι, πνίγει η αναπνοή σου
Του έρωτα βραχνή φωνή πες μου εσύ
Όλα, για σένα
για μια φορά, με σένα
Για πάντα, ένα
ξεχνάω, ξεχνάω, ξεχνάω, σκέφτομαι εσένα
ξεχνάω, ξεχνάω, σκέφτομαι εσένα
ξεχνάω, ξεχνάω, σ' αγαπάω
Ήρθε το πρωί, έχει περάσει
βρέχει η σιωπή, φοβάμαι θα με ξεχάσει
Δεν τρέχει τίποτα και δε με νοιάζει
άσε με εδώ, δε με πειράζει
Κλείνω τα μάτια και λέξη δεν θέλω να πω
Του έρωτα βραχνή φωνή πες μου εσύ
Όλα, για σένα
για μια φορά, με σένα
Για πάντα, ένα
Ξεχνάω, ξεχνάω, ξεχνάω, σκέφτομαι εσένα
ξεχνάω, ξεχνάω, σκέφτομαι εσένα
ξεχνάω, ξεχνάω, σ' αγαπάω
Μπαλάντα
Το ξέρω θα'ναι αυτό το τέλος,
για μια στιγμή απορώ πως πέρασε ο καιρός, δεν ξέρω.
Στη πρώτη τη βροχή πως να πιστέψω,
πως φτάνει μόνο αυτή για να τελειώσει ολόκληρη ιστορία.
Στο γκρίζο ουρανό χάθηκε ο ήλιος,
και η θάλασσα και αυτή γεμίζει σκοτεινή το φόντο.
Κοιτάζω σιωπηλά τον άδειο δρόμο,
και χίλιες δυο μορφές που μ'άγγιζαν στο χθες
σκορπούν μια ελπίδα.
Το ξέρω θα'ρθουν και άλλα καλοκαίρια,
ο ίδιος ήλιος πάλι θα φανεί.
Τις νύχτες θα σκορπούν το φως τ'αστέρια,
της θάλασσας το γκρίζο χρώμα θα χαθεί.
Μα δεν θα'ρθει ποτέ το καλοκαίρι,
αυτό που μόλις πέρασε στο χθες.
Κανένας δεν μπορεί να ξαναφέρει,
τις αναμνήσεις που με γέμιζαν τόσες χαρές.
Θυμάμαι ένα γλυκό κορίτσι,
πορφύρα στα μαλλιά, λουλούδια στη καρδιά, δυο χείλη...
Στο κάθε της φιλί ξαναγεννιόμουν,
και όταν γελούσε αυτή ανοίγαν λες οι ουρανοί εμπρός μου.
Μα φεύγει ο καιρός και τώρα,
πλησίασε πολύ η πιο δύσκολη στιγμή,
στα είκοσι μου χρόνια.
Ήταν γραφτό αυτό το καλοκαίρι, να μου θυμίζει τόσα,
ίσως τις πιο όμορφες στιγμές ως τώρα.
Το ξέρω θα'ρθουν και άλλα καλοκαίρια,
ο ίδιος ήλιος πάλι θα φανεί.
Τις νύχτες θα σκορπούν το φως τ'αστέρια,
της θάλασσας το γκρίζο χρώμα θα χαθεί.
Μα δεν θα'ρθει ποτέ το καλοκαίρι,
αυτό που μόλις πέρασε στο χθες.
Κανένας δεν μπορεί να ξαναφέρει,
τις αναμνήσεις που με γέμιζαν τόσες χαρές.
Για μια στιγμή
Ψάχνω συνθήματα να γράψω να σου πω λυπάμαι.
Βυθίζομαι μέσα στο όνειρο που ζω, φοβάμαι.
Πάει καιρός που δεν περνάς πια από δω,
σε χάνω.
Πάρε μια μέρα ένα δρόμο πιο γνωστό,
σε ψάχνω.
Για μια στιγμή, έλα και στάξε μου ξανά ζωή.
Γίνε ανάσα, γίνε φως και φυλακή.
Να μην πατώ στη γη. Για μια στιγμή.
Ψάχνω συνθήματα να γράψω να σου πω, σε θέλω.
Όλες οι λέξεις γίναν μία ξαφνικά, σε θέλω.
Γύρε κοιμήσου μες στο όνειρο να 'ρθω, σε θέλω.
Βρες μου έναν τρόπο να μη δείχνω πως πονώ.
Δε θέλω.
Άγραφο γραμμα
Κι είπα `να γράμμα να σου γράψω
Δυο, τρία, λόγια μοναχά.
Μες τις σειρές του να σε ψάξω
Φανερωμένα μυστικά
Με ταξιδεύει η στεναχώρια
Σ` έρημο νησί και μακρινό
Αν οι ζωές μας είναι χώρια
Στη σκέψη σου ανησυχώ
Θέλω να ξέρεις πως υπάρχω
Μόνο για να σε σκέφτομαι
Μ` αυτό το γράμμα που σου γράφω
Πιο κοντά σου έρχομαι.
Κι είπα `να γράμμα να σου γράψω
Μα δεν κουνιέται το στυλό
Στη μοναξιά μου να σε ψάξω
Το φύλλο έμεινε λευκό
Κλείνω τα μάτια μου για να `ρθω
Εκεί που είσαι να σε βρω
Αυτό το γράμμα, δεν στο γράφω
Θα μείνει πάντοτε εδώ.
Θέλω να ξέρεις πως υπάρχω
μόνο για να σε σκέφτομαι
άγραφο γράμμα που σου γράφω
σου στέλνω και προσεύχομαι
Κάθε δειλινό
Κάθε δειλινό
που σε περιμένω
χάνομαι, ριγώ
και αργοπεθαίνω
Κάθε δειλινό
έρχεται το τρένο
μόνος στο σταθμό
μόνος μου απομένω
Έτσι είναι η αγάπη
ένα δειλινό, ωχ αμάν-αμάν
χρώματα μπορεί κι αλλάζει
είναι ουρανός
Φέρνεις ένα τραγουδάκι
σαν εσπερινός, ωχ αμάν-αμάν
σ' άναβα ένα λιβανάκι
μύρισε Θεός
Κάθε δειλινό
νύχτα στη καρδιά μου
η φωτογραφία σου
η παρηγοριά μου
Κάθε δειλινό
φτάνει η μοναξιά μου
ως το πρωινό
που θα 'ρθεις κοντά μου
Έτσι είναι η αγάπη
ένα δειλινό, ωχ αμάν-αμάν
χρώματα μπορεί κι αλλάζει
είναι ουρανός
Φέρνεις ένα τραγουδάκι
σαν εσπερινός, ωχ αμάν-αμάν
σ' άναβα ένα λιβανάκι
μύρισε Θεός
Όνειρο
Πιστεύω στο όνειρο και έτσι τα μάτια κλείνω
στο χρόνο αντιστέκομαι κοντά σου για να μείνω
Ολα στο όνειρο τρελά και πειραγμένα
μα πάντα όλα τελειώνουν είτε αρχίζουν αγάπη μου
μόνο με σένα
Προσπαθώ να σε αγγίξω μα δεν μπορώ
είναι όνειρο δεν είναι αληθινό
Μ’ αρέσει τ΄όνειρο γιατί το έχω νιώσει
κι έστω και αν είναι ψεύτικο ποτέ ας μην τελειώσει
Ποτέ μου δεν το πίστεψα πως τώρα θα ΄μαι εδώ
μπροστά σας να σας τραγουδώ ένα όνειρο τρελό
Οι ζωές μας δύο γραμμές παράλληλες ευθείες
που στο χορό της ζωής θα φαντάζουν
πάντα τόσο αστείες
Μα τίποτα δεν με ξύπνησε και τίποτα δεν θα με
ξυπνήσει
Αυτό το όνειρο το διάλεξα και το αγαπώ μέχρι να με αφήσει
Προσπαθώ να σε αγγίξω μα δεν μπορώ
είναι όνειρο δεν είναι αληθινό
Μ’ αρέσει τ΄όνειρο γιατί το έχω νιώσει
κι έστω και αν είναι ψεύτικο ποτέ ας μην τελειώσει
Άρωμα
Νύχτες μακριές πέρα απ' το άρωμα του πόθου
το νοιώθω σαν χτες
Νύχτα θολή δυο λευκά περιστέρια
μια πελώρια σιωπή
Μαύρος καπνός ένας δρόμος για μάς
ένας μουντός ουρανός
Πιο δυνατό από το πάθος του ανέμου
απ' την οργή των θεών
Ζαλίζει, όταν θα σβήσουν τα φώτα
το άρωμα της το σκοτάδι τρυπά
Λόγια πολλά σαν μια αντανάκλαση
που σβήνει όπως το φως κι η σκιά
Νύχτες τρελές εκεί στα Κάστρα που γυρνούσαμε
μαζί μέχρι χτες
Θέλω να πω στην ψυχή μου πως υπάρχω
είμαι εδώ, είμαι εδώ
Σωθήκαν οι χαρές
Στιγμές που τρέμουν μες το νου μου που τρελαίνεται
καλοδεχούμενες χαρές, φτωχές μου ελπίδες
τα πάθη μου γεμίσατε, μαζί με ενοχές
στη θάλασσα της θλίψης μου
Σωθήκαν οι χαρές, σωθήκαν οι χαρές
σωθήκαν οι χαρές, οι χαρές
σωθήκαν οι χαρές, σωθήκαν οι χαρές
σωθήκαν οι χαρές, οι χαρές
σωθήκαν οι χαρές, σωθήκαν οι χαρές
Το δάκρυ της λιακάδας ( Πνιγμένος άγγελος )
Κρύος αέρας, το στόμα της ξερό
ψηλά οι γιακάδες και τα χέρια στο σακάκι
όποιος κοιτάει και δεν φοβάται το κακό
χάνει τον κόσμο αλλά βρίσκει την Ιθάκη.
Μοιάζει με θάλασσα ετούτη η σιωπή
άδειο προάστιο σαν παλιό σπασμένο ντέφι
όποιος αγγίζει τα ξυράφια θα κοπεί
κι όποιος ξεχνιέται μέσα του δεν επιστρέφει.
Έχει στα μάτια της βαθιά μια προσευχή
την έκλεισε σε μια παγίδα από παιδάκι
ισορροπώντας τη δική της διαστροφή
σκαλίζει γράμματα κι ελπίδες στο παγκάκι.
Ήταν μεγάλη κι ας φαινότανε μικρή
γύρω απ’ την έρημο μια όαση ξυπνούσε
μονάχα αστέρια που να πέφτουν έχω δει
το είπε τότε που γι αστέρια της μιλούσε.
Πνιγμένοι άγγελοι κοιμούνται στους βυθούς
μα οι ουρανοί είναι γεμάτοι με ναυάγια
ξύπνα τους έρωτες που έχεις μυστικούς
μ’ ένα σου νόημα λύσε όλα μου τα μάγια.
Το τρένο των 9]
Είν' η ώρα που περνά
το τραίνο των 9]
Να μ' αγαπάς
Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να 'ρθείς και να μ' ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.
Ας ερχόσουν για λίγο
Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό
που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος
και που μαζί μου παίζουν κρυφτό
πότε η θλίψη και πότε ο πόνος
Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό
που με χτυπάει τ' άγριο τ' αγέρι
να 'ρθεις και μ' ένα φιλί καυτό
να με γεμίσεις με καλοκαίρι
Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά
Πού να 'σαι, να 'ρθεις το βράδυ αυτό
σ' αυτούς τους δρόμους που σ' αγαπούνε
το ντουετάκι τους το γνωστό
τα βήματά μας να ξαναπούνε
Πού να 'σαι να 'ρθεις το βράδυ αυτό
που 'γινε φύλλο ξερό η ελπίδα
να 'ρθεις κοντά μου να φυλαχτώ
από του πόνου την καταιγίδα
Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά
Αυτά που θα 'λεγα σε σένα
Σε ποιον να πω αυτά που θα 'λεγα σε σένα
ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου δεν μπορώ
δεν έχω εγώ δικό μου άνθρωπο κανένα
αυτά που θα 'λεγα σε σένα για να πω
Εγώ που σ' αγαπώ μα δε σε είχα
Σωπαίνω εδώ
Σε άλλη αγκαλιά σε χέρια ξένα
Σε ποιον να πω
Αυτά που θα 'λεγα σε σένα
Σε ποιον να πω αυτά που θα 'λεγα σε σένα
η μοναξιά μου δίνει στέγη και τροφή
δεν είσ' εδώ κι η μοναξιά με τρώει εμένα
αυτή με τρώει και μ' αφήνει ζωντανό
Εγώ που σ' αγαπώ μα δε σε είχα
Σωπαίνω εδώ
Σε άλλη αγκαλιά σε χέρια ξένα
Σε ποιον να πω
Αυτά που θα 'λεγα σε σένα
Τι να πω
Σε θυμάμαι, τι να πω
τόσες νύχτες, τι να πω
η ζωή μου στο δικό σου το σκοπό
αν μπορούσες, τι να πω
αν μπορούσα, τι να πω
με το χρώμα των ματιών σου να κοπώ
Κάθε λέξη, τι να πω
με πονάει, τι να πω
στο σκοινί της μοναξιάς μου ισορροπώ
Σ΄αγαπούσα, τι να πω
σε θυμάμαι , τι να πω
σε θυμάμαι ακόμα, σ΄αγαπώ
Κλείνω τα μάτια, να σε δω
μα φεύγεις σα σκιά
στου χρόνου την απέραντη οθόνη
το πρόσωπό σου τα μαλλιά
το στόμα, το φιλί
σα θάνατος ο χωτισμός
σκοτώνει, σκοτώνει
Ξεγραμμένος, τι να πω
σα δραπέτης, τι να πω
στο μαχαίρι τη γροθιά μου να χτυπώ
λίγο ακόμα, τι να πω
τ΄άρωμά σου ,τι να πω
τ΄όνομά σου μια φορά να ξαναπώ
Σε θυμάμαι, τι να πω
τόσες νύχτες, τι να πω
η ζωη μου στο δικό σου το σκοπό
αν μπορούσες, τι να πω
αν μπορούσα, τι να πω
με το χρώμα των ματιών σου να κοπώ
Να να να να να να να
να να να να να να να
να να να να να να να
να να να να να να να
Κάθε λέξη, τι να πω
με πονάει , τι να πω
στο σκοινί της μοναξιάς μου ισορροπώ
σ΄αγαπούσα, τι να πω
σε θυμάμαι, τι να πω
σε θυμάμαι ακόμα
σε θυμάμαι ακόμα
σ΄αγαπώ, τι να πω
τι να πω, τι να πω
Δεν είσαι εδώ
Μες στο φως
έφευγες μες στο φως
γινόσουν χωρισμός
έμενα πίσω εγώ
Σ' όνειρο είχα δει
φινάλε και αρχή
κι έτρεμε το φιλί
στα δύο μην κοπεί
Έφυγες τη στιγμή
που σου 'χα αφεθεί
που είχα αφεθεί...
Δεν είσαι εδώ
Δεν υπάρχεις πια μες στη ζωή μου
Δεν είσαι εδώ
Τώρα η νύχτα μετράει την αντοχή μου
Δεν είσαι εδώ, δεν είσαι εδώ...
Μες στο φως
έφυγες μες στο φως
έγινες χωρισμός
έμεινα πίσω εγώ
Σ' όνειρο είχα δει
φινάλε και αρχή
κι έτρεμε η φωνή
μη σπάσει και φανεί
Έφυγες τη στιγμή
που σου 'χα αφεθεί
που είχα αφεθεί...
Φέγγεις σαν άστρο
Φέγγεις σαν άστρο μες στις ζωγραφιές που κάνω
τροχιά που δίνει στα φωνήεντα ρυθμό
Μοιάζω φιγούρα που είναι εξόριστη στην άμμο
κοιτάω κοράλλια απ' της ζωής μου το βυθό
Απ' τον καθρέπτη η φουρτούνα σου μ' αρπάζει
και στα νησιά σου μ' εξορίζει ναυαγό
άλλοτε η πόρτα σου το δρόμο μου μου φράζει
είμαι γυμνός κι έχω σαράντα πυρετό
Γνέφεις σε νότες που μ' αλλάζουνε τη φάση
κεντρί βιολιού, σινιάλο ηλεκτρικό
πίσω μου τρέχουν συμπεράσματα και βρέχει
από όπου να 'φυγα ακόμα μένω εδώ
Να 'μαι λοιπόν μ' ένα τραγούδι που ταιριάζει
λείπει μονάχα η δική σου η φωνή
Πες μου στ' αυτί το μυστικό που με τρομάζει
ζητάει για σένα από το ράδιο ν' ακουστεί
Μόνο μια στιγμή
Παρ' τη χαρά μου
Τα όνειρα μου
Παρ' τα τσιγάρα
Και τη φωτιά μου
Παρ' τη σιωπή μου
Τη μουσική μου
Πάρε τη νύχτα
Και το πρωί μου
Και δωσ' μου μόνο μια στιγμή
Και ας κρατήσει μια ζωή
Ναι ας κρατήσει μια ζωή
Αχ δωσ' μου μόνο μια στιγμή
Παρ' τ' όνομα μου
Τα μυστικά μου
Πάρε τα ρούχα
Και τα κλειδιά μου
Παρ' την ανάσα
Την προσευχή μου
Παρ' το σκοτάδι
Και τη γιορτή μου
Και δωσ' μου μόνο μια στιγμή
Και ας κρατήσει μια ζωή
Ναι ας κρατήσει μια ζωή
Αχ δωσ' μου μόνο μια στιγμή
Παρ' τη χαρά μου
Τα όνειρά μου
Πάρε τα ρούχα
Και τα κλειδιά μου
Πάρε ότι είμαι
Πάρε ότι έχω
Χωρίς εσένα
Δεν τα αντέχω
Και δωσ' μου μόνο μια στιγμή
Και ας κρατήσει μια ζωή
Ναι ας κρατήσει μια ζωή
Αχ δωσ' μου μόνο μια στιγμή
Ψέματα
Τέρμα τα θαύματα, τα σινεμά κλειστά
Δεν υπάρχεις πια, δεν υπάρχεις...
όλα τα φώτα σβήνω και κρύβομαι ξανά
Δεν υπάρχεις πια, δεν υπάρχεις...
Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό ένα όνειρο
Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό εγώ χωρίς εσένα,
Εγώ χωρίς εσένα
Μες στη βουή ξεχνιέμαι
κι ο κόσμος προσπερνά.
Δε με ψάχνεις πια,
δε με ψάχνεις.
Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό ένα όνειρο
Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό εγώ χωρίς εσένα,
Εγώ χωρίς εσένα
Δε θέλω να θυμάμαι, δε θέλω να ξεχνάω
Δε σε έχω πια, δε σε έχω...
την έξοδο κινδύνου δε βρίσκω πουθενά,
Δε σε έχω πια, δε σε έχω...
Για ένα πεθαμένο άγγελο...
Μιλώ σε αυτόν λες και είναι εδώ,
για ένα πεθαμένο άγγελο
κλαίω κάθε βράδυ
δίχως να μπορώ να σταματήσω.
Μιλώ σε αυτόν λες και είναι εδώ,
για ένα πεθαμένο άγγελο
που εγώ ζεστό στην αγκαλιά μου
επιμένω να κρατήσω.
Μιλώ σε αυτόν λες κι είναι εδώ
και κάθεται κοντά μου
και ξέρει τα ελαττώματα
και τα αμαρτήματά μου.
Μιλώ σε αυτόν λες κι είναι εδώ
του ανοίγω την καρδιά μου
κι αυτός μέσα στις χούφτες του
βάζει τα δάκρυά μου.
Και τα φυλάει σαν φυλακτό
για να τον προστατεύουν,
τα βράδια που των ανθρώπων
οι σκέψεις αγριεύουν.
Το μονόγραμμα
Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,μόνος,στόν Παράδεισο
Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.
ΙΙ.
Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική
Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλοΗ γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά
Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.
ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει]
ΙV.
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.
V.
Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό
Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι
Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά
Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης
Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια
Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.
VI.
Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας
Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί
Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !
Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !
VII.
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.
Για σένανε μπορώ
Για σένανε μπορώ να βγω να ζητιανέψω,
κάθε ντροπή ν' αντέξω για σένανε μπορώ
Για σένανε μπορώ να βγω γυμνή στους δρόμους,
αντίθετα στους νόμους και κάθε ιερό
Για σένανε μπορώ τις φλέβες μου να σκίσω,
το αίμα μου ν' αφήσω να τρέξει σα νερό
Για σένανε μπορώ πατρίδα να προδόσω,
Χριστέ ντρέπομαι τόσο και όμως το μπορώ
Για σένανε μπορώ φονιά να προσκυνήσω,
λεπρό να τον φιλήσω, για σένανε μπορώ
Για σένανε μπορώ στον Άδη να κατέβω
και σέρνοντας ν' ανέβω το πιο ψηλό βουνό
Για σένανε μπορώ στ' απόσπασμα να πάω
και να χαμογελάω σα να 'τανε γιορτή,
ν' αφήσω σα νερό το αίμα μου να τρέξει,
χωρίς να πω μια λέξη, ούτε όχι, ούτε γιατί
Για σένανε μπορώ τις φλέβες μου να σκίσω,
το αίμα μου ν' αφήσω να τρέξει σα νερό
Για σένανε μπορώ πατρίδα να προδόσω,
Χριστέ ντρέπομαι τόσο και όμως το μπορώ
Πάει η αγάπη μου
Πάει η αγάπη μου πάει με άφησε
μόνη σε κάποια γωνιά
να 'τανε Θεέ μου καλύτερα φάρσα
αχ να 'τανε πρωταπριλιά
Κάποιο παγκάκι κοιτάζω στο πάρκο
και χίλια θυμάμαι φιλιά
όρκοι κομμάτια και πίκρα στα μάτια
δε λέει να σβήσει η φωτιά
Πάει το όνειρο πάει η ελπίδα
χαμένη και πού να σε βρω
ήταν μια μέρα θυμάμαι τ' Απρίλη
που χάθηκες στο δειλινό.
Πάει η αγάπη μου πάει με άφησε
μόνη σε κάποια γωνιά
να 'τανε Θεέ μου καλύτερα φάρσα
αχ να 'τανε πρωταπριλιά
Βρίσκεσαι παντού ''Stavento''
Πέρασε καιρός όλα είναι αλλιώς μα εγώ σε σκέφτομαι
Στα βράδια μου τα κρύα τ`αστέρια κοιτάω μιλώ για σένανε
Άρχισα παραμιλάω τους τοίχους χτυπάω σκέφτομαι για`μάς
Στης μοναξιάς μου την τρέλα σου φωνάζω έλα μα δεν απαντάς
Η φλόγα καίει ακόμα το στεγνό μου το στόμα ψάχνει τα χείλη σου
Που τόσο μου έχουν λείψει δεν έχεις εκλείψει βρίσκεσαι παντού
Στη νύχτα στη μέρα στην πι`όμορφη καλημέρα για σένα μόνο ζω
με σένανε κοιμάμαι με σένανε ξυπνάω για σένα μόνο ζω εγώ
Φωτεινέ μου ήλιε σύννεφο λευκό μου κι`άπιαστο όνειρο
Για σένα τραγουδώ τον ουρανό εκλιπαρώ να σε φέρει εδώ
Λίγο να μ`αγγίξεις η να με χαιδέψεις με τα μάτια σου μωρό μου
Που τόσο θέλω να δω γι`αυτά που μόνο ζω για τα παλάτια σου
Κι`αν μείνει έτσι όπως είναι η κατάσταση κι`εσυ αν δε μ`ακούς
Θα κλείσω πάλι τα μάτια μόνο με μια ευχή να βρίσκεσαι παντού
Στη νύχτα στη μέρα στην πι`όμορφη καλημέρα για σένα μόνο ζω
με σένανε κοιμάμαι με σένανε ξυπνάω για σένα μόνο ζω εγώ
Μια σπίθα φτάνει
Μ`έπιασα πάλι μες το μαύρο μου το χάλι
Σε μια μπάρα καθισμένο να τα λέω με το μπουκάλι
Τριγύρω άδειες καρέκλες και καθρέφτες θολοί
Που όσο κι αν θέλουν δε με πείθουν ότι είμαστε πολλοί
Κάθομαι την τύχη μου και βρίζω
Το μυαλό μου δεν μπορώ να το ορίζω
Πνίγομαι απ`αυτά που δίπλα διάλεξα να έχω
Δεν τα`αντέχω μάλλον κοντά τους τρέχω
Τον ουρανό μου γεμίζω με προσευχές
Να ξεράσει αστέρια για να κάνω ευχές
Πάλι από λάθος μου λέω συγνώμη στ`άδικο
Ακόμα ψάχνω λουλούδι μοναδικό
Μια κουβέντα μου σκότωσε ότι αγαπούσα
Ένα αστέρι με πήγε εκεί που λαχταρούσα
Ένα λάθος μου γέμισε φίδια τα όνειρά μου
Σε δάκρυα ψεύτικα πίστεψε πάλι η σκιά μου
Το όνειρο που`χω θαμμένο στο χώμα
Με τα χέρια σκάβω για να το βρώ ακόμα
Να το βγάλω να με δεί να γελάω
Να το πετάξω ψηλά κι εκεί μαζί του να πετάω
Απο τη θάλασσα που έσβησε τη φωτιά μου
Έμεινε σπίθα τελευταία εδώ κοντά μου
Που περιμένει ένα καλό αέρα
Για να φουντώσει και να κάψει άλλη μια γαμημένη μέρα
Μια σπίθα φτάνει τη φωτιά μου να φουντώσει
Μια κουβέντα μου ικανή ότι αγαπώ να σκοτώσει
Ένα λάθος μου κι άλλα φίδια να γεννήσει
Κι ένα πάθος μου κάτω να με γονατίσει
Ένα αστέρι είν`αρκετό πορεία να μου χαράξει
Κι ένα ψέμα ικανό να με κατασπαράξει
Μα ένα όνειρο κρυμμένο στο χώμα
είναι αυτό που με κρατάει ζωντανό ακόμα
Ένα πάθος μου γκρέμισε αυτά που έσερνα καιρό
Το δρόμο μου έχασα μπήκα σε μονοπάτι πονηρό
Μέσα σ`αυτό είδα πράγματα που με τρομάξανε
Πέσανε πάνω να με φάνε με χαράξανε
Παλάτια έχτισα σε ψεύτικα μάτια
Μα ο βοριάς μου τα`κανε συντρίμμια κομμάτια
Είδα κι ανθρώπους που μεγάλα λόγια λέγανε
Δεν τα πιστέυαν στην αναποδιά μπουλεύανε
Μ`αυτους τους άφησα να κάνουν ότι και πάλιά
Να πιάσουν τη ζωή απ`τα κάτω τα μαλλιά
Να τη δούνε σαν δρόμο και να κάνουνε πιάτσα
Στον πρώτο νταβατζή να δώσουν ότι είχαν καβάτζα
Ότι μ`αγάπησε πάντα τα υποπτευόμουνα
Ότι με μίσησε δεν το φοβόμουνα
Όσοι με ψέματα μικρά με κερνούσανε
Και τα μεγάλα μ`ευκολία θα μπορούσανε
Να τα κεράσουνε γι`αυτό έφευγα μακρυά
Έψαχνα αέρα ευνοικό για τη φωτιά
Μα και για το όνειρο που θα`παιρνε μαζί του και μένα
Για να με πάει εκεί λιγάκι στα χαμένα
Μια σπίθα φτάνει τη φωτιά μου να φουντώσει
Μια κουβέντα μου ικανή ότι αγαπώ να σκοτώσει
Ένα λάθος μου κι άλλα φίδια να γεννήσει
Κι ένα πάθος μου κάτω να με γονατίσει
Ένα αστέρι είν`αρκετό πορεία να μου χαράξει
Κι ένα ψέμα ικανό να με κατασπαράξει
Μα ένα όνειρο κρυμμένο στο χώμα
Είναι αυτό που με κρατάει ζωντανό ακόμα
Καλημέρα
Μόλις ξυπνήσω το πρωί
τα βλέπω όλα μαύρα,
θέλω μια κούπα με καφέ
και δυο τσιγάρα μαύρα
Τι νόημα έχουν όλα αυτά;
Τι τρέχω να προλάβω;
Πέρασε η μισή ζωή
δίχως να καταλάβω.
Τασάκι κι αποτσίγαρα,
φλιτζάνι κατακάθι,
όλα μαζί στον τενεκέ
κι απάνω το καπάκι.
Μα φτάνω στην εξώπορτα,
κοιτάζω τον καθρέφτη
κι αντί να ρίξω μια μπουνιά,
χαμογελώ στον ψεύτη.
Να μη σ' έχω
Στο τραπέζι μου ένα βάζο,
που γυρεύει συντροφιά,
μα λουλούδια δεν του βάζω,
για ν' αντέχει μοναξιά.
Στην κρεμάστρα καμπαρντίνα
που γυρεύει για κορμί,
σβήσαν τα όνειρα εκείνα
με την πρώτη αφορμή.
Πάρε με,
μες στο βλέμμα σου πεθαίνω
κι ό,τι θέλεις κάνε με,
πάρε με,
δεν αντέχω να μη σ' έχω
κι ό,τι θέλεις κάνε με.
Στο τραπέζι φτιάχνω κύκλους
με τη σκόνη που 'πεσε,
έδιωξα όλους μου τους φίλους,
το κενό περίσσεψε.
Στο τραπέζι γράφω κύκλους,
κι έξω γύρω παγωνιά,
θα 'ρθω να σε συναντήσω
στου μυαλού κάποια γωνιά.
Πάρε με,
μακριά σου δεν αντέχω
κι ό,τι θέλεις κάνε με,
πάρε με,
απ' τα χάδια σου να τρέμω
κι ό,τι θέλεις κάνε με.
Ό,τι με πλήγωσε
Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια,
δυο λόγια που μου είχαν πει,
γίνουνται ξαφνικά μαχαίρι
σε κάποια ανύποπτη στιγμή.
Κι εσύ όταν λείπεις σε ταξίδι
στεγνώνει μέσα μου ο καημός,
σαν τη φωτιά μου καίει την πέτρα
κι όμως δε γίνεται καπνός.
Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια,
με σφράγισε για μια ζωή,
κλείνεις τα σπίτια, κλείνεις δρόμους,
όμως δεν κλείνεις την πληγή.
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ'τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή
Γιατί δεν έρχεσαι
Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι
Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει
σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ο,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Απόψε θέλω να μεθύσω
Απόψε θέλω να μεθύσω
Το πιο πικρό να πιω κρασί...
Τον κόσμο πίσω μου ν' αφήσω,
Που τον αφήσαμε μαζί...
Κρασί πικρό από σταφύλι,
κι απ' τη δική σου τη μιλιά...
Να 'χει της κόλασης τα χείλη,
Κι όλα σου να 'χει τα φιλιά...
Να 'χει παράξενο τραγούδι,
Να 'χει παράδεισο και γη...
Απ' το κορμί σου να 'χει χνούδι,
Και τη δική μου την οργή...
Ν' αφήνει μαύρο κατακάθι,
Ν' αφήνει πόνο και χολή...
Πικρό πολύ όσο τα λάθη,
κι όσο σ' αγάπησα πολύ...
Απόψε θέλω να μεθύσω,
και να μη σκέφτομαι γιατί...
Να κοιμηθώ και να ξυπνήσω,
και να 'ναι γύρω μου γιορτή...
Στους ουρανούς
Γελώ και πάλι θλίβομαι,
και πάντα δε μιλιέμαι
ήμουν ο ρόλος π' αγαπάς
και μέσα σου ξεχνιέμαι
Στους ουρανούς, στους ουρανούς
θα'ρθει ο καιρός που όλα θα τα πούμε
μη με ρωτάς πια, μη μ'ακούς...
Στους ουρανούς, στους ουρανούς
κι οχι σε κόσμους μακρινούς
που μάθαμε να ζούμε...
Κι αν έχασα τα λόγια μου
στου ρόλου σου τη ζάλη
υφαίνω τα ραγίσματα
και ξαναρχίζω πάλι
Σύννεφα του γιαλού
Τη θλίψη απ' τα μάτια μου να πάρεις
και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό
κι αν τύχει μες σ'ανέμους να χαθώ
μη μ'αρνηθείς, μη μ'αποπάρεις
Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις
κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί
αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή
ποτέ μη μ'αρνηθείς, μη με προδώσεις
Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
θα'μαι στο πλάι σου.....
Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις
σαν άρωμα φερμένο απ'τη βροχή
κι αν γίνει τ΄όνειρο ταξίδι και ευχή
που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις
Χειμωνανθός
Φθινόπωρο στον έρωτα απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός το χώμα το βρεγμένο
σα κάρβουνο αναμμένο η ομορφιά πονά
Φιλί γυρεύω του ουρανού κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ΄ της καρδιάς τ΄ αδράχτι σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει αν έρθεις μην αργείς
Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα
σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρώ στο φως
Η αγάπη φόβους και όνειρα δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει θα σ' αρνηθώ ξανά
Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα
σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρώ στο φως
Μέσα στον ίδιο ουρανό
Μοιράζονται το ίδιο χρώμα
η θάλασσα κι ο ουρανός.
Έτσι σε περιμένω ακόμα
κι έτσι περνάει ο καιρός.
Περνούν τα χρόνια κι όλο βλέπω
κάποιο σημάδι εδώ κι εκεί.
Αναστενάζω και αντέχω
Παρασκευή και Κυριακή.
Θα 'ναι Δευτέρα, θα 'ναι Τρίτη
στην Κατερίνη και στην Κρήτη
θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω.
Χειμώνας θα 'ναι ή Καλοκαίρι
σ' άλλο καιρό στα ίδια μέρη
μέσα στον ίδιο ουρανό
θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω.
Μοιράζονται το ίδιο αστέρι
η Πούλια κι ο Αυγερινός.
Έτσι η ζωή να μας τα φέρει
η μοίρα, ο δρόμος κι ο καιρός.
Περνούν τα χρόνια κι όλο βλέπω
κάποιο σημάδι σου στη γη.
Σκύβω αργά και το μαζεύω
σαν πεταλούδα στη βροχή.
Της Κυριακής τα όνειρα
Τυχαία λέει σε συναντώ,
στου ονείρου μου τους δρόμους,
σαν ορκισμένο αερικό,
μου είπες -σ' αγαπώ.
Της Κυριακής τα όνειρα, ζουν ως το μεσημέρι,
σαν παίρνει το απόγευμα, κανένα τους δε βγαίνει.
Σάββατο βράδυ να εύχεσαι, σαν πέφτεις και κοιμάσαι,
της Κυριακής τα όνειρα ποτέ να μη θυμάσαι.
Νυχτώνει, φεύγει η Κυριακή,
νυστάξαν οι ελπίδες,
ξαναγυρίζω στη σιωπή,
εκεί που έχεις χαθεί.
Το όνειρο
Πάνε δυο μήνες που'χω να σε δω
ποιος ξέρει τώρα πια τι είμαι για σενα,
ίσως ακόμα και να παρεξηγηθώ
για το Θεό όμως μη νοιάζεσαι για μένα.
Δεν είναι δύσκολο πιστεύω να μαντέψεις
πως της μορφής σου το πορτρέτο ξεθωριάζει
όμως αληθινά στο λέω, δεν πειράζει
κλείνω τα μάτια μου ξανά για να με κλέψεις.
Σε είδα στον ύπνο μου την πόρτα να χτυπάς
να'ξερες πόσο με πονάς
κι ύστερα λέει σε είδα να φεύγεις σκυφτή
και τρομαγμένος ξυπνώ.
Αν πω σ'αρνήθηκα το ξέρεις θα'μαι ψεύτης
κι ο χρόνος αν αφηνει μια ελπίδα για μενα
είναι οδυνηρό που δε σε είδα ν'αστράφτεις
μέσα στης ψυχής μου τον καθρέφτη.
Όνειρα
Ανοίξανε οι ουρανοί κι αρχίσανε πλημμύρα
έμεινε η πόλη αδειανή και γω τους δρόμους πήρα
μεγάλωσε το βήμα μου και το μυαλό χαμένο
το γέλιο σου σαν το κρασί μ’αφήνει μεθυσμένο.
Στο γκρεμό παραπατάω
κι’απ’τα σύννεφα κρατιέμαι
από τη ζωή το σκάω
και στα όνειρα ξεχνιέμαι.
Λοξά δρομάκια περπατώ και χάνοναι απ’το πλήθος
απ’τη κλωστή να τυλιχτώ που ξεκινά ο μύθος
μες σε υπόγεια σκοτεινά μαθαίνω να ελπίζω
όσο η αγάπη με πονά τόσο θα την γνωρίζω.
Σε ποια γη
Στον καθρέφτη κοιτώ μια στιγμή
μια εικόνα γνωστή σαν τοπίο ν' αλλάζει
είν' τα μάτια της ξένα μα μοιάζουν
σε πρόσωπα αγαπημένα.
Είμ΄εγώ μες τα πρόσωπα που νοσταλγώ
σαν καράβι παλιό ναυαγώ
απ' τ' αμπάρια του κόσμου να βγω.
Σε ποιά γη της καρδιάς η πατρίδα αντηχεί
έλα στάξε ξανά σα βροχή
σε μια αγάπη που ζει μοναχή.
Κι αν αγάπησα λόγια και βλέμματα
Κυριακές απογεύματα στα σκοτεινά
είν' αυτά που ποτέ δε θα φύγουν
αφού σ' ένα όλα σμίγουν.
Απόψε
Απόψε το τραγούδι θα'ναι σαν προσευχή,
θα είναι ελαιώνας σε ξεχασμένη γη.
Απόψε το τραγούδι θα γίνει αγκαλιά
που θα χωράει κι εσένα κι ας είσαι μακριά
Απόψε τη σελήνη δεν τη γελάει κανείς,
βασιλικό χαϊδεύει με το'να χέρι της,
κι εγώ που δεν κοιμάμαι, εγώ που ξαγρυπνώ,
δεν ξέρω αν θα πεθάνω, ή αν θα γεννηθώ.
Απόψε η καρδιά μου θα γίνει ένα παλιό
ποδήλατο που θέλει να βγει στον ουρανό,
τον Μάσσιμο Τροϊζι να βρει και να του πει,
πως μέσα σε μια νύχτα αλλάζει η ζωή.
Απόψε το τραγούδι θα γίνει αγκαλιά
που θα χωράει κι εσένα κι ας είσαι μακριά.
Αργά το βράδυ
Αργά το βράδυ, παίζει το ράδιο
δεν έχω τρόπο να κοιμηθώ
είναι η ώρα που η ζωή μου
γίνεται τόξο μεταλλικό.
Ακούω τραγούδια, ψεύτικες λέξεις
με κυνηγάνε ξένες φωνές
αργά το βράδυ, έλα να παίξεις
στου σεντονιού μου τις μαύρες σκιές.
Αργά το βράδυ, πάντα μου λείπεις
παίζει το ράδιο για συντροφιά
κι ό,τι μας δένει, χαρές και λύπες
το νανουρίζω στα σκοτεινά.
Άρνηση
Πότε σήκωσες το βλέμμα
δίχως να 'χει στεναγμό
πότε άλλοθι το ψέμα
μου έδωσες να κρατηθώ
Πώς μπορεί να 'σαι δική μου
ζωή μου, τόσο άδικη
ένα όνειρο δε δίνεις
κι ειν' η σιωπή σου απάντηση
κι έχεις για όποιον σ' αγαπά
την άρνηση
Πότε ξέχασες ν' αφήσεις
πίσω σου κάθε καημό
πότε τράβηξες να σβήσεις
με μια γραμμή το παρελθόν
Πώς μπορεί να 'σαι δική μου
ζωή μου, τόσο άδικη
ένα όνειρο δε δίνεις
κι ειν' η σιωπή σου απάντηση
κι έχεις για όποιον σ' αγαπά
την άρνηση
Γράμματα στο πέλαγος
Τα γράμματα στο πέλαγος
πετώ και περιμένω
κι απάντηση δεν έρχεται
κι απάντηση δεν παίρνω.
Να 'χα νερό του Ιορδάνη
να 'χα νερό της Μπαρμπαριάς
και να μεθύσω ένα βράδυ
στο στρώμα της παρηγοριάς.
Με τον καημό κοιμήθηκα
και ξύπνησα μαζί σου
και τα σεντόνια κάψανε
οι αναστεναγμοί σου.
Έμεινα μόνη
Έμεινα μόνη μεσοπέλαγα
Και μες στη θλίψη κρυφογέλαγα
Κλείνει το μάτι ο ουρανός στο κύμα
Που στο νερό τρέχω συχνά
Μα στη στεριά χάνω το βήμα.
Έμεινα μόνη και θυμήθηκα
Πόσες βραδιές στ' άστρα κοιμήθηκα
Κλείνει το μάτι ο Θεός στον Άδη
Που μου 'χει μείνει κι απ' τους δυό
Μες στην ψυχή κρυφό σημάδι.
Έμεινα μόνη και κατάλαβα
Πόσα μηνύματα δεν τα 'λαβα
Με κοροϊδεύει από μακριά η Μοίρα
Που την φλερτάρω μιά ζωή
Μα μία βόλτα δεν την πήγα.
Έμεινα μόνη μεσοπέλαγα
Και μες στη θλίψη κρυφογέλαγα
Ψηλά ο ουρανός γελάει στο κύμα
Που σ' έχω ανάγκη γιά να ζω
Μ' αντί να 'ρθώ, σου γράφω ποίημα.
Έμεινα μόνη και κατάλαβα
Πόσα μηνύματα δεν τα 'λαβα
Με κοροϊδεύει από μακριά η Μοίρα
Που την φλερτάρω μιά ζωή
Μα μία βόλτα δεν την πήγα.
Όλα ζουν αν τα θυμάσαι
Στης πικροδάφνης τον ανθό και στης μυρτιάς τα φύλλα
το δάκρυ σου κοινώνησα και την ανατριχίλα.
Πριν την αυγή σκορπίσαμε σαν φύλλα στον αέρα
την ερημιά πυροβολώ κι εμένα βρίσκει η σφαίρα.
Πού ξυπνάς και πού κοιμάσαι
όλα ζουν αν τα θυμάσαι
στο γιαλό είναι το ταξίδι
στην εξέδρα το παιχνίδι.
Στον πολικό στήνεις σκηνή και στον αποσπερίτη
μα η αγάπη για να ζει θέλει στη γη το σπίτι.
Θέλει φιλί και στεναγμό σεντόνι μαύρο χιόνι
καρδιά να σπάει το μάρμαρο το κρύσταλλο να λιώνει.
ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ
Μεγαλώνω χωρίς εσένα
Τα φτερά μου απλώνω μουδιασμένα
Μεγαλώνω και συ μου λείπεις
Τη ζωή ματώνω σαν αλήτης
Ζωγραφίζω λέξεις και κρυώνω
Ξεπαγώνω μνήμες, σε χρεώνω
Απουσίες τόσες να μετράω
Σαν παιδί γελάω, κλαίω, πονάω
Κι εσύ απλά χαμογελάς
σε μια ασπρόμαυρη παλιά
μικρή φωτογραφία
Και θυμώνω για τα χαμένα
Που κρατώ έναν πόνο από σένα
Και παλιώνω χωρίς εσένα
Τα φτερά διπλώνω κουρασμένα
Μουρμουρίζω νότες και πεισμώνω
Του μυαλού εικόνες ματαιώνω
Απορίες τόσες κουβαλάω
Σαν παιδί θυμάμαι, θέλω, πονάω
Κι εσύ ακόμα μου γελάς
σε μια ασπρόμαυρη παλιά
θολή φωτογραφία
Λίγο-λίγο ξεθωριάζεις
με παραίσθηση σαν μοιάζεις
στης μνήμης το παράθυρο
Κι εγώ εδώ που μένω πίσω
πόσο θέλω να κρατήσω
το γέλιο σου για λάφυρο
ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ
Κάτι νιώθω να μου λείπει
κι η χαρά μ΄εγκαταλείπει
Κι έχω ένα μικρό κενό
εκεί στο βάθος του μυαλού
μια πόρτα, έναν δρόμο για αλλού
Κάτι νιώθω να μου φταίει
και τα σωθικά μου καίει
Κι έχω ένα μικρό κενό
εκεί στο κέντρο στην καρδιά
μια τρύπα, ένα αγκάθι, μια φωτιά
Όλα φαίνονται εντάξει
βολεμένα και σε τάξη
Όλα μοιάζουν μια χαρά
δόξα το θεό, καλά
Μα εγώ γιατί έχω κάτι
που τρυπάει σαν αγκάθι
Κι έχω ένα μικρό κενό
εκεί στο κέντρο της ζωής μου
μια τρύπα, ένα αγκάθι, μια πληγή
Κι έχω ένα μικρό κενό
εκεί στο μαύρο της ψυχής μου
μια πόρτα, έναν δρόμο, μια φυγή
Κλείνω τα μάτια μου
και προσποιούμαι ότι φιλώ τα χείλη σου
τα χείλη σου που τόσο μου λείπουν
θυμήσου ότι πάντα ήμουν αληθινή,
μίλησα με τους αγγέλους και ζήτησα
έναν άγγελο να έρθει εκεί μακριά να σε φυλάει
κι αυτός γύρισε αμέσως πίσω
κι όταν τον ρώτησα
-γιατί;
Μου απάντησε]
Αν ηξερα οτι αυτη θα ηταν η τελευταια φορα που θα σ’εβλεπα να βγαινειs απ’την πορτα, θα σ’ αγκαλιζα και θα σου εδινα ενα φιλι
και θα σε φωναζα ξανα για να σου δωσω κι αλλα.Αν ηξερα οτι αυτη ηταν η
τελευταια φορα που θα ακουγα τη φωνη σου, θα ηχογραφουσα καθε σου λεξη για να μπορω να την ακουω ξανα και ξανα.Αν ηξερα οτι αυτεs θα ηταν οι τελευταιεs στιγμεs που σ’ εβλεπα, θα ελεγα σ’ αγαπω και δεν θα υπεθετα ανοητα, οτι το ξερειs ηδη.
Φύγε λοιπόν για το φεγγάρι αφού σε μίσησε η Γη. Κι αν βρεις εκεί λίγη αγάπη, γύρνα και πάρε με μαζί. Κάτσε να δεις αυτό το σύμπαν που ήτανε τόσο μακρινό, τώρα στ’ αλήθεια πόσο μοιάζει στον ίδιο σου τον εαυτό..
Τα δάκρυά μου μοιρασμένοι πόνοι για μια πραγματικότητα που δεν αλλάζει.
Η στεναχώρια μου καημός, για τις ευχές που χάνονται στ’αστέρια.
Τα συναισθήματά μου προσευχές που στέλνω για να σε προστατεύουν.
Ο πόνος μου το τίμημα της κάθε στιγμής του αποχωρισμού μας.
Μοιράζω κομμάτια μου σ’ ένα δρόμο που δεν ξέρω που με βγάζει
και στους σταθμούς που ξαποσταίνω σε συναντώ χωρίς να ξέρω το γιατί.
Να σαι καλά όπου κι αν είσαι,
ίσως κάποια στιγμή όλα τα κομμάτια του πάζλ μπουν στην θέση τους
κι εγώ βρω την άκρη του νήματος της ζωής μου
και πως συνδέεται με την παράλληλη διαδρομή μας
που παύει να είναι παράλληλη για μικρές στιγμές
και ακουμπάει γλυκά στα σταυροδρόμια που συναντιόμαστε…
Γιατί πολύ σ' αγάπησα
Στης μοναξιάς το δέντρο κάθισα
και δίψασα και ρίζωσα.
και τίναξα τα φύλλα του
και τον κορμό του ασήμωσα.
Γιατί πολύ σ' αγάπησα
γιατί δεν αγαπώ εμένα.
γιατί ζωή δεν κράτησα
κι αυτή την άφησα σ' εσένα.
Στης μοναξιάς το δέντρο κάθισα
το χάραξα και μάτωσα.
περίσσευαν τα χέρια μου
και για κλαδιά του τα 'δωσα.
Γιατί πολύ σ' αγάπησα
γιατί δεν αγαπώ εμένα.
γιατί ζωή δεν κράτησα
κι αυτή την άφησα σ' εσένα.
Εγώ λυγμών καρπός
Πίσω απ' του νου μου το λευκό και την ηχώ του χρόνου
δίδυμη νύχτα το κακό, που πυρπολεί το φως μου
θειάφι μυρίζει το νερό, σκουριά κυλάει στο αίμα
το μόνο που 'χω καθαρό είν' το δικό σου βλέμμα.
Εγώ λυγμών καρπός, εγώ ματαίων κόπος
εγώ ο άκτιστος ναός, εγώ κρανίου τόπος
κι εσύ της γης πνοή το πρωινό του Απρίλη
με των ονείρων το φιλί μου γλύκανες τα χείλη.
Όλου του κόσμου τα δεινά νιώθω δικά μου χρέη,
σαν ασκητής που τυραννά το σώμα που δεν φταίει
μ' ακολουθούν βαριές σκιές και μια σιωπή που καίει
μόνο από τα χείλη σου ότι λες σαν αεράκι πνέει.
Εγώ λυγμών καρπός, εγώ ματαίων κόπος
εγώ ο άκτιστος ναός, εγώ κρανίου τόπος
κι εσύ της γης πνοή το πρωινό του Απρίλη
με των ονείρων το φιλί μου γλύκανες τα χείλη.
Τα άλυτα να λύσω
Τα άλυτα να λύσω
το ραγισμένο το γυαλί εγώ να το κολλήσω
στο μακρινό παλάτι σου θα ρθω να σε φιλήσω
το μαγεμένο ύπνο σου για πάντα να ξυπνήσω
Τα άλυτα να λύσω
κι από τη στάχτη τη φωτιά εγώ να την ξυπνήσω
τα μάγια τα νυχτιάτικα καλά να τα ξορκίσω
και με το φως του πρωινού να σε γλυκοφιλήσω
Τα άλυτα να λύσω
το δράκο μέσα στη σπηλιά εγώ θα τον νικήσω
και τα χρυσάφια που φυλάει όλα θα στα χαρίσω
γλέντια, τραγούδια και χορούς εγώ πρώτος ν' αρχίσω
Τα τσιγάρα
Τα τσιγάρα αναβοσβήνω
κάνω το πικρό γλυκό
κι ο καπνός που πάει πάνω
φτιάχνει ένα μηδενικό
Φίλοι με ρωτούν τι κάνω
πώς τα πάω πώς περνώ
κι εγώ ανάβω ένα τσιγάρο
και δεν ξέρω τι να πω
Το ταβάνι θα τρυπήσω
με το νου μου έξω θα βγω
μα ποιος μου ‘βαλε στο χέρι
το τσιγάρο που κρατώ
Αχ ψυχή μου φαντασμένη
και κορμί μου μοναχό
αν εγώ δε σας παντρέψω
σαν τσιγάρο να καώ
Στην άκρη του φθινόπωρου
Στην άκρη του φθινόπωπου
χειμώνας περιμένει
κι από την άλλη την μεριά
γλεντάει το καλοκαίρι
Κι εγώ στην μέση χάνομαι
την άνοιξη γυρεύω
απ' τον Απρίλη πιάνομαι
το ψέμα παζαρεύω.
Πάνω σε ρόδα ξύλινη
ο χρόνος με γυρίζει
και την εικόνα σου θολά
ξέρει να καθρεφτίζει
Όλο κοντά σου βρίσκομαι
κι όλο δε σε προφταίνω
σαν το φεγγάρι με την γη
το φως σου μόνο παίρνω.
Ξεγέλασα τον άνεμο
και τα φτερά του πήρα
κι ώσπου να μάθω να πετώ
με βρήκε η καταιγίδα.
Πως γίνεται τα όνειρα
στην γη να περπατάνε
κι ανάμεσά τους να περνώ
χωρίς να μου μιλάνε.
Ταξίδι στο χρόνο
Πάλι τα ίδια επανάληψη
Δεν ξέρω ποια θα είναι η κατάληξη
Πάλι μοναχός δεν ξέρω τι να πω
Πώς να γεμίσω αυτό το ακαθόριστο κενό
Μες στο χρόνο ταξιδεύω μα όλα στάσιμα
Η ζωή μας προσπερνάει πίσω δεν γυρνά
Σπάνιο φαινόμενο κάποια καλή στιγμή
Μη ρωτάς να σ' απαντήσω, δεν ξέρω το γιατί
Εσύ μακριά και όλοι οι φίλοι μου χαμένοι
Σύντροφος μου η μοναξιά, τίποτα δεν μένει
Είναι ώρες που με πιάνω να παραμιλώ
Περίεργα παιχνίδια μου παίζει το μυαλό
Στο άπειρο και στο κενό σε έψαξα
και μια αστραπή για δρόμο ακολούθησα
μέχρι νάρθει η ώρα…
μες το φως…
σ’ένα φως περισσότερο…
σ’ένα πανηγύρι της φωτιάς…
να προβάλεις ξανά κοντά μου…
και οι σταγόνες της βροχής
που πέφτουν στο τζάμι μου
μας θυμίζουν ότι προλαβα να σε γνωρίσω.... :flower::flower:
Είμαι μοναχός
Μπορεί να με δεις
κάποια νύχτα στους δρόμους
να σέρνομαι τρικλίζοντας
μόνος με μάτια που βγάζουν φλόγες
Μα μη φοβηθείς
τους χαμένους μου κόσμους
τα κρυμμένα σημάδια μου
και της ζωής μου τις άδειες ώρες
Είμαι μονάχος μεσ' τη νύχτα
στης ερημιάς μου τη φυλακή
είμαι μονάχος μεσ' τη νύχτα
και σε θυμάμαι κάθε στιγμή
Μπορεί να με δεις
στα υπόγεια της θλίψης
στου πιοτού το μονόλογο
όταν ζαλίζω το όνειρό μου
Μα μη φοβηθείς
την πληγή μου ν' αγγίξεις
η μορφή σου δεν έσβυσε
πάντα πλανιέται μέσ' το μυαλό μου
Πού να σε βρώ.
Πού να σε βρω, πού να σε βρω
Όλα εδώ αλλάξανε,
Τί να σου πω, τί να σου πω
Έτσι απλά, σωπάσαμε.
Τι να σου πω;
Γι’ αυτά που ήρθαν, γι’ αυτά που πάνε;
Για ότι χάθηκε στα μάτια μου μπροστά;
Γι’ αυτά που έφυγαν και δε γυρνάνε;
Για ότι πίστεψα κι ακόμα μου χρωστά;
Τι να σου πω;
Πού να σε βρω, που να σε βρω
σε πιο κάλπικο όνειρο;
Πού να κρυφτεί τέτοια ζωή
που την κράτησα όνειρο;
Πού να σε βρω;
Σ’ αυτά που ήρθαν, σ’ αυτά που πάνε;
Σε ότι χάθηκε στα μάτια μου μπροστά;
Σ’ αυτά που έφυγαν και δε γυρνάνε;
Σε ότι πίστεψα κι ακόμα μου χρωστά;
Πού να σε βρω;
Όνειρο ήτανε
Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι
Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι
Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε
Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου
Μόνο εκεί σε βλέπω ζωή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου
Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου...
Δεκατρείς φωτιές
Θ' ανάψω δεκατρείς φωτιές
Μια και δε φάνηκε απόψε το φεγγάρι
Κι ο πιο παλιός μου αμανές
Απ' το βαθύ σου ύπνο θα 'ρθει να σε πάρει.
Και στη δωδέκατη φωτιά
Όλα τα ρούχα που φοράς θα κάψω φως μου
Κι από το στήθος μου βαθιά
Θα βγει λυγμός ν' ανάψει
Τις φωτιές του κόσμου.
Να μην αργήσεις
Κι όταν ξυπνήσεις
Τη φλόγα της καρδιάς
Έλα να σβήσεις
Να μην αργήσεις
Κι όταν μ' αφήσεις
Να τάξεις της φωτιάς
Πως θα γυρίσεις.
Θ' ανάψω δεκατρείς φωτιές
και θα διαλέξω το αστέρι που σου μοιάζει
Θα πω στη νύχτα τρεις φορές
Το όνομά σου με παράπονο και νάζι
Κι από τον ύπνο σου θα βγεις
Θ' ακολουθήσεις το τραγούδι της ψυχής μου
Σ' ένα άλλο όνειρο θα μπεις
Αυτό που διάλεξε ο νοτιάς και το κορμί μου
Όλα σε θυμίζουν
Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά
σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί μ' εμένα
να 'ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.
Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο
πρόσωπα και λόγια και τ' όνειρο που τρίζει.
σαν θα ξημερώσει τι θα 'ν' αληθινό.
Όλα σε θυμίζουν
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου καθημερινά.
Όλα σε θυμίζουν,
κι οι πιο καλοί μας φίλοι.
άλλος στην ταβέρνα, άλλος σινεμά.
μόνη μου διαβάζω το γράμμα που 'χες στείλει
πριν να φιληθούμε πρώτη μας φορά.
Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει.
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο.
πρόσωπα και λόγια και τ' όνειρο που τρίζει.
σαν θα ξημερώσει τι θα 'ν' αληθινό.
Όλα σε θυμίζουν
απλά κι αγαπημένα
πράγματα δικά σου καθημερινά.
Πώς να σε λησμονήσω
Πώς να σε λησμονήσω
πες μου πώς να σ' απαρνηθώ,
τα μάτια μου να κλείσω
να μπορέσω να κοιμηθώ;
Πώς να σε συντροφέψω καλέ μου
στον ουρανό που πας,
κουράγιο πού να κλέψω αητέ μου
που δε φτεροκοπάς;
Πού 'ν' τ' άνθη να σκεπάσω
το κορμί σου τ' ασάλευτο,
πού να βρω να σωπάσω
της καρδιάς τ' αναφιλητό;
Πώς να σε συντροφέψω καλέ μου
στον ουρανό που πας,
κουράγιο πού να κλέψω αητέ μου
που δε φτεροκοπάς;
Ατέλειωτο ταξίδι
σαν της ρίζας βαθιά στη γη,
αχ η ζωή μου ξύδι
και αλάτι μες στην πληγή.
Απόψε θέλω να μεθύσω
Απόψε θέλω να μεθύσω
Το πιο πικρό να πιω κρασί...
Τον κόσμο πίσω μου ν' αφήσω,
Που τον αφήσαμε μαζί...
Κρασί πικρό από σταφύλι,
κι απ' τη δική σου τη μιλιά...
Να 'χει της κόλασης τα χείλη,
Κι όλα σου να 'χει τα φιλιά...
Να 'χει παράξενο τραγούδι,
Να 'χει παράδεισο και γη...
Απ' το κορμί σου να 'χει χνούδι,
Και τη δική μου την οργή...
Ν' αφήνει μαύρο κατακάθι,
Ν' αφήνει πόνο και χολή...
Πικρό πολύ όσο τα λάθη,
κι όσο σ' αγάπησα πολύ...
Απόψε θέλω να μεθύσω,
και να μη σκέφτομαι γιατί...
Να κοιμηθώ και να ξυπνήσω,
και να 'ναι γύρω μου γιορτή...
Θα 'θελα να 'σουνα εδώ
Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί
γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει
Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή
μα λύγισες στ' αρώματα του Μάη
Μια γεύση τρικυμίας στα χείλια σου να υφαίνεις
δυο χείλια που αργήσανε πολύ να ξεδιψάσουν
Κι εγώ καΐκι που ερωτεύτηκε μαζί σου να πνιγεί
απόψε ταξιδεύω στα νερά σου
Θα 'θελα να 'σουνα εδώ σαν προσευχή σαν φονικό
να σε δικάζω και να σε παρηγορώ
Θα 'θελα να 'σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ
να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω
Ξεχείλισα απ' όσα έχω μοιραστεί
κι ένιωσα λειψός μ' όσα έχω κρατήσει
με ψάχνει ό,τι έχασα κι εγώ στριφογυρνώ
χαμένος μέσα σ' ό,τι έχω κερδίσει
Θα 'θελα να 'σουνα εδώ σαν προσευχή σαν φονικό
να σε δικάζω και να σε παρηγορώ
Θα 'θελα να 'σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ
να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω
Έφυγες
Όνειρό μου ψεύτικο
ξύπνησα πάλι κι έφυγες
πριν έρθει η αυγή
Το όνειρο μου τελείωσε
το ίδιο κι εσύ
Τώρα γυρνάς στο ξύπνιο μου
στον τοίχο είσαι σκιά
στα χείλη μου παγώσανε
τα ψεύτικα φιλιά
Οι παραισθήσεις μου γλυκές
και πώς να το αντέξω
στο όνειρο το ψεύτικο
για πόσο να πιστέψω
Τώρα η νύχτα τελείωσε
και ήρθε το πρωί
μες το μυαλό μου έμεινες
δεν χάθηκες εσύ
Όταν ο ήλιος ανατείλει
μαύρη αλήθεια θα με πνίγει
το παραμύθι θα' χει φύγει
Χωρίς εσένα πώς να ζω
Κι όταν εσένα αντικρίσω
μέσα μου πάλι θα δακρύσω
Το όνειρο μου θα σου κρύψω
πώς να σου πω το σ' αγαπώ
Όνειρο
Πιστεύω στο όνειρο και έτσι τα μάτια κλείνω
στο χρόνο αντιστέκομαι κοντά σου για να μείνω
Ολα στο όνειρο τρελά και πειραγμένα
μα πάντα όλα τελειώνουν είτε αρχίζουν αγάπη μου
μόνο με σένα
Προσπαθώ να σε αγγίξω μα δεν μπορώ
είναι όνειρο δεν είναι αληθινό
Μ’ αρέσει τ΄όνειρο γιατί το έχω νιώσει
κι έστω και αν είναι ψεύτικο ποτέ ας μην τελειώσει
Ποτέ μου δεν το πίστεψα πως τώρα θα ΄μαι εδώ
μπροστά σας να σας τραγουδώ ένα όνειρο τρελό
Οι ζωές μας δύο γραμμές παράλληλες ευθείες
που στο χορό της ζωής θα φαντάζουν
πάντα τόσο αστείες
Μα τίποτα δεν με ξύπνησε και τίποτα δεν θα με
ξυπνήσει
Αυτό το όνειρο το διάλεξα και το αγαπώ μέχρι να με αφήσει
Προσπαθώ να σε αγγίξω μα δεν μπορώ
είναι όνειρο δεν είναι αληθινό
Μ’ αρέσει τ΄όνειρο γιατί το έχω νιώσει
κι έστω και αν είναι ψεύτικο ποτέ ας μην τελειώσει
Θα σε σκεφτώ
Μέσα στο μυαλό μου
οι πιο όμορφες στιγμές μας
να γυρίζουνε
Στο δωμάτιό μου
πράγματά σου
που ακόμα σε θυμίζουνε
Μέσα στην καρδιά μου
τ’ όνομά σου
αφού να σ’ αγαπώ δεν έπαψα
Κι ας λέω σε όλους
μι’ ανάμνηση πως ήσουν
που την έθαψα
Και σε ξέχασα
Θα σε σκεφτώ
Πάλι απόψε φως μου θα σ’ ονειρευτώ
Για να δω
Τα δυο μάτια σου που τόσο αγαπώ
Θα σε ζητώ
Σαν αστέρι που δεν έχει ουρανό
Σαν το χώμα που διψάει για νερό
Θα σε σκεφτώ
Πάλι απόψε φως μου θα σ’ ονειρευτώ
Πώς να ζω
Σε μια κόλαση που μ’ άφησες εδώ
Σ’ αγαπώ
Κι είναι η αγάπη μου ό,τι πιο δυνατό
Μα τρομάζω μήπως δε σε ξαναδώ
Χάνεται ο χρόνος
κι εγώ όλο πιο μόνος
να αισθάνομαι
Να παραμιλάω
γιατί ακόμα σ’ αγαπάω
και να χάνομαι
Πώς να το αντέξω
δε μπορώ να το πιστέψω
πως δεν είσαι εδώ
Δείξε ένα σημάδι
πως θα ‘ρθεις κι αυτό το βράδυ
μήπως και σωθώ
Θα σε σκεφτώ
Πάλι απόψε φως μου θα σ’ ονειρευτώ
Για να δω
Τα δυο μάτια σου που τόσο αγαπώ
Θα σε ζητώ
Σαν αστέρι που δεν έχει ουρανό
Σαν το χώμα που διψάει για νερό
Θα σε σκεφτώ
Πάλι απόψε φως μου θα σ’ ονειρευτώ
Πώς να ζω
Σε μια κόλαση που μ’ άφησες εδώ
Σ’ αγαπώ
Κι είναι η αγάπη μου ό,τι πιο δυνατό
Μα τρομάζω μήπως δε σε ξαναδώ
:( :cry: :( :cry:
Τώρα που 'χεις φύγει
Όταν με φιλούσες κι όταν με αγκάλιαζες
πάνω από τ’ αστέρια έχτιζα φωλιά
Τώρα που ΄χεις φύγει και μονάχη μ΄ άφησες
τίποτα δεν είναι φως μου όπως παλιά
Ένα μόνο χνάρι σου σαν πουλί στη μπόρα
ένα μόνο κράτησα κι είναι αρκετό
ένα μόνο χνάρι σου έχει μείνει τώρα
μια φωτογραφία σου για να την κοιτώ
Όταν με κεντούσες με το φίνο χάδι σου
λάμπανε τ’ αστέρια μέσα στη νυχτιά
Τώρα που ΄χεις φύγει μένει το σημάδι σου
κόκκινο σημάδι μέσα στην καρδιά
Ένα μόνο χνάρι σου σαν πουλί στη μπόρα
ένα μόνο κράτησα κι είναι αρκετό
ένα μόνο χνάρι σου έχει μείνει τώρα
μια φωτογραφία σου για να την κοιτώ
Ημερολόγιο
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυό σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί!
Η καρδιά μου είναι γράμμα
Η καρδιά μου είναι γράμμα
μες στα χέρια μου κλειστό
που τη σφράγισε το κλάμα
κι όσα είχα να σου πω
Η καρδιά μου είναι γράμμα
που δε διάβασες ποτές
κι ή δε θέλεις να τ' ανοίξεις
ή δε θες κι εσύ να κλαις
Ένα γράμμα θα σου στείλω
να διαβάσεις αν μπορείς
για να δεις πως είμαι φύλλο
πεταμένο καταγής
Καλημέρα αγάπη μου!
Δε ξέρω άν πρέπει και πώς να σου ευχηθώ
σαν σήμερα άν ήσουν εδώ θα έκλεινες τα
26 χρόνια....
Όμως δεν είσαι...
Βιάστηκες καρδούλα μου,βιάστηκες πολύ να φύγεις
μ'άφησες μόνη,μα να ξέρεις ότι ζείς μέσα απο μένα,
βλέπεις με τα μάτια μου
αναπνέεις με τα πνευμόνια μου
η καρδιά σου χτυπά με τους δικούς μου χτύπους
το αίμα σου κυλάει στις φλέβες μου....
Ζείς μέσα απο μένα,γι'αυτό κι εγώ
συνεχίζω να υπάρχω..... ]
Ανοιξιάτικη μπόρα
Πέφτουν βαριές μεγάλες
της βροχής οι στάλες,
κλάμα βουβό και μόνο
στης καρδιάς τον πόνο.
Δες έναν ήλιο του Μαγιού
μαζί με το χαλάζι,
φτωχή η καρδιά μου στάζει
το πικρό μαράζι.
Απόψε αλυσοδέθηκε
όλη μου η ζωή
μ' ό,τι σπάει και σπαράζει,
νερό στη γλάστρα στάζει.
Απόψε αλυσοδέθηκε
όλη μου η ζωή
χαμένη κι η ψυχή μου
μες στη βροχή βροχή μου.
Στάζει βροχή στη γλάστρα,
χαλάζι σαν τα άστρα
χάρτινα τα όνειρά μου,
σκόρπισε η χαρά μου.
Απόψε ο ήλιος ο κρυφός
είναι του πόνου μου αδερφός
χαμένη κι η ψυχή μου
μες στη βροχή βροχή μου.
Κι αν ταξιδεύω
Κι αν ταξιδεύω
και σταθμούς περνώ
Κι αν δραπετεύω
Κι ομορφιές μετρώ
Πάντα θα χρωστάω μια ευγνωμοσύνη
Που γεννούν τα χείλη
Σαν σε θυμηθώ
Που ό,τι και αν ζήσω
Πάλι θα ζητήσω να σ’ ονειρευτώ
Με σημαδεύουν
Βράδια απαρηγόρητα
Και ζωντανεύουν
Λάθη ασυγχώρητα
Που όλα τα ωραία
Τα ‘φερες τυχαία
Σ’ έναν άτυχο καιρό
Που όλα τα ωραία
Που άγγιξες τυχαία
Τώρα τ’ αγαπώ
Κι αν φυλακίζω
Το στερνό καημό
Κι αν σε νικήσω
Και σ’ απαρνηθώ
Κάποτε θα ζω
Τη στιγμή εκείνη
Που μεθούν τα χείλη
Και σου τραγουδούν
Που όσα κι αν σου τάζω
Έρωτα κι αν στάζω
Δε θα σε χαρώ
Με σημαδεύουν
Βράδια απαρηγόρητα
Και ζωντανεύουν
Λάθη ασυγχώρητα
Που όλα τα ωραία
Τα ‘φερες τυχαία
Σ’ έναν άτυχο καιρό
Που όλα τα ωραία
Που άγγιξες τυχαία
Τώρα τ’ αγαπώ
Που όλα τα ωραία
Τα ‘φερες τυχαία
Σ’ έναν άτυχο καιρό
Που όλα τα ωραία
Που άγγιξες τυχαία
Τώρα τ’ αγαπώ
Όσα σου μοιάζουν
Πάντα ελπίζω σ' όσα βλέπω και αγγίζω
μόνη ορίζω την απόσταση απ' το γκρίζο
μ' ένα γέλιο μ' ένα μου λυγμό
Όσα μοιάζουν στο φεγγάρι
θα 'ρθει η μέρα να τα πάρει, να με πάρει
να μου κρύψει όσα σου ζητώ
Τρεμοσβήνω σαν ματόκλαδο και κλείνω
κι όσα δίνω περιστέρια και τ' αφήνω
μες στης νύχτας το αρχαίο φως
Όσα μοιάζουνε στ' αστέρια
θα τα βρω στα δυο σου χέρια, μες τα χέρια
στο ταξίδι και στο γυρισμό
Δε με νοιάζει, η μοναξιά δε με πειράζει
με τρομάζει μόνο ο χρόνος που αδειάζει
όταν λείπεις σαν δεν είμαι εκεί
Όσα μοιάζουνε στον ήλιο
θα στα δώσω θα στα στείλω, σαν τον ήλιο
να σταθεί στην άδεια μου ζωή
Θ' ανεβώ στ' αστέρια
Θ' ανεβώ στ' αστέρια
Μού 'πες μια νυχτιά
Κι έκαιγε η φωτιά
Τ'άγρυπνά σου χέρια
Χίμηξαν απ' την πόρτα που γκρεμίσαν
Κι ύστερα το καμιόνι στη στροφή
Ρόδες που από πάνω κυλήσαν
Μαύρο φευγιό χωρίς επιστροφή
Τώρα μες στα αστέρια
Ψάχνω να σε βρω
Γιατί όλα εδώ
Γίναν λασπονέρια
Εσύ με ξέρεις πιο πολύ
Εσύ με ξέρεις πιο πολύ, απ' όλους στη ζωή μου
τα μαγικά ταξίδια μου, τα έκανες κι εσύ
Όταν η νύχτα μ' έστελνε, στα στέκια της ερήμου
για σένα ήταν πάντα απλό, να ψάξεις να με βρεις
Σου λέω με ξέρεις πιο πολύ, απ' όλους στη ζωή μου
για σένα είναι πάντα απλό, να ψάξεις να με βρεις.
Κι απόψε, μες την έρημη την πόλη, που με βρήκες πάλι,
πάρε με κοντά σου
Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου
ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου
Τύλιξέ με στο κασκόλ σου, σαν παιδί σαν άγγελό σου
να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομά σου
Η πόλη παίζει τη σκληρή, στα ενήλικα παιδιά της
κι αν λείπει το άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ
μα όταν μαζί σου περπατώ, στα έρημα στενά της
στο πέλαγος της μοναξιάς μου, γίνεσαι νησί
Η πόλη παίζει τη σκληρή, στα ενήλικα παιδιά της
κι αν λείπει το άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ.
Σε πότισα το πιο γλυκό μου δάκρυ
με πότισες τον πιο γλυκό καημό
σε άγγιξα στου ονείρου μου την άκρη
και στράγγιξα τον πρώτο στεναγμό
Θα κλείσω τα μάτια θ' απλώσεις τα χέρια
να βρουν να φωλιάσουν λευκά περιστέρια
αγάπη μου πρώτη αγάπη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει
Λαχτάρησα ζωή απ' τη ζωή σου
λαχτάρησες το φως του αυγερινού
στα σύννεφα περπάτησα μαζί σου
κι ανοίξανε οι πόρτες τ' ουρανού
Θα κλείσω τα μάτια θ' απλώσεις τα χέρια
να βρουν να φωλιάσουν λευκά περιστέρια
αγάπη μου πρώτη αγάπη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει
Σε βλέπω στο ποτήρι μου
και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό
δεν ξέρω τι θα γίνω
Σαν ακούρδιστο ρολόι
που δεν παίρνει πια στροφή
το μυαλό μου έχει μείνει
στη δική σου τη μορφή
Σε βλέπω στο ποτήρι μου
και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό
δεν ξέρω τι θα γίνω
Πίνω από τις εννιά το βράδυ
και έφτασε τρεισήμισι
και το νου μου βασανίζει
η δική σου θύμηση
Σε βλέπω στο ποτήρι μου
και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό
δεν ξέρω τι θα γίνω
Πιες
Σκόρπισαν οι ώρες στου χρόνου τις αιώρες
σαν τ' απανωτά τσιγάρα που κάναμε μες στο σταθμό
σπίθα απ' τ' αστέρια στα παγωμένα χέρια
το σαράκι που σε τρώει και ξαναφέρνει γυρισμό
Σαν καραβάκια χάρτινα οι χαρές
βουλιάζουν άτυχα σε μέρες βροχερές
το φάρμακο που καίει τις πληγές
είναι γραμμένο σε αυτοσχέδιες συνταγές
κι εσύ πιες την υγρασία που στάζουν οι οροφές
την πίκρα πού 'χω μες στο στόμα πιες
Πήρες το κορμί μου και την απόγνωσή μου
κάτω απ' το σβηστό φανάρι και σε δωμάτιο δανεικό
κι έγινε ο χρόνος δραπέτης δολοφόνος
σαν τις φλόγες του αναπτήρα που κάψανε το σκηνικό.
ΤΡΙΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ΧΡΟΝΟ
Τρεις μήνες το φθινόπωρο
κι άντεξες έναν μόνο.
Προτού να φύγεις, μου 'δωσες
τρία τσιγάρα χρόνο.
Εγώ για το χατίρι σου
άκαπνος δε θα μείνω
όταν σε συλλογίζομαι,
τρία τσιγάρα πίνω.
Αν ήξερα πως θα 'φευγες,
θα 'κρυβα τα πακέτα,
να μη γελούν τον πόνο μου
τρία τσιγάρα σκέτα.
ΠΟΝΟΣ ΑΠΟΝΟΣ
Αν ήσουν πέτρα θα 'σπαγες
και λουλουδάκι θα 'βγαζες
απ' τη ραγισματιά.
Να σκύβω να μυρίζομαι
να νοιώθω πως ζαλίζομαι
από γλυκιά ματιά.
Μα είσαι πόνος άπονος
κρυφή λαβωματιά.
Πες μου αν ραγίζει ο πόνος
αν ξεχνιέται το φιλί
αν παρηγοριέται ο μόνος
που αγάπησε πολύ.
Αν ήσουν πέτρα θα 'λειωνες,
κι απάνω μου θα πάλιωνες
σα ρούχο καθαρό.
Να σ' έχω να ζεσταίνομαι,
στα μάτια σου να φαίνομαι
φεγγάρι στο νερό.
Μα είσαι πόνος άπονος
σε δύσκολο καιρό.
ΣΤΑ ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
Στα μάγια και στα όνειρα
έκτισα τη ζωή μου
κι ένα λουλούδι φύτεψα
μες την αναπνοή μου.
Το έκοψες το μύρισες
Έφυγες και δε γύρισες.
Στον ήλιο και στον άνεμο
έδεσα την ψυχή μου
με μια κλωστή και μέτρησα
στο φως την αντοχή μου.
Την έκοψες την έσπασες
Έφυγες και με ξέχασες.
Στα μάγια και στα όνειρα
έψαχνα χρόνια φως μου
τη λέξη που δε γράφουνε
τα λεξικά του κόσμου.
Εσύ μου την ψιθύρισες
Έφυγες και δε γύρισες.
Στα μάγια και στα όνειρα
έκτισα τη ζωή μου
κι ένα τραγούδι φύτεψα
μες την αναπνοή μου.
Το άκουσες και δάκρυσες
Τώρα μονάχο μ' άφησες.
Για χάρη σου
Περπάτησα για χάρη σου
του φεγγαριού το δρόμο
κατέβηκα ως τον Άδη σου
κοντά σου να 'μαι μόνο
Πολλές φορές σε μίσησα
που σ'αγαπούσα τόσο
πόσες φορές σε ζήτησα
μ' έκανες να ματώσω
Σπατάλησα για χάρη σου
τ'αδέσποτά μου χρόνια
ζωή είχα το σκοτάδι σου
και το 'ντυσα με λόγια
Πολλές φορές σε μίσησα
που σ' αγαπούσα τόσο
πόσες φορές σε ζήτησα
μ' έκανες να ματώσω...
Η ζωή δυο κομμάτια
Βαριά δειλινά κι αξημέρωτα βράδια
οι δρόμοι βουνά και τα λόγια σκοτάδια
Χαμένη ζωή μοιρασμένη στη μέση
σ' αυτό που μπορώ και σ' αυτό που μ' αρέσει
χαμένη και συ που σε είχα για μάτια
χαμένη και συ κι η ζωή δυο κομμάτια
Βαριά δειλινά κι η καρδιά να ρωτάει
σ' αυτή τη φωτιά ποιο κακό με τραβάει
Χαμένη ζωή μοιρασμένη στη μέση
σ' αυτό που μπορώ και σ' αυτό που μ' αρέσει
χαμένη και συ που σε είχα για μάτια
χαμένη και συ κι η ζωή δυο κομμάτια
Θα σ' το πω το τραγουδάκι
Δώσ' μου χαρτί δώσ' μου καπνό
τσιγάρο για ν' ανάψω
να τυλιχτώ στο σύννεφο
τραγούδι να σου γράψω
Δώσ' μου κρασί δώσ' μου να πιω
ένα ποτήρι δώσ' μου
να τραγουδήσω και να πω
εδώ είν' ο ουρανός μου
Να σ' το πω το τραγουδάκι
με τσακίσματα
να σου στέλνει η φωνή μου
χαιρετίσματα
Δώσ' μου μια κόλλα από χαρτί
να φτιάξω καραβάκι
δώσ' μου κι ένα χαμόγελο
για πρίμο αεράκι
Να σ' το πω το τραγουδάκι
με τσακίσματα
να σου στέλνει η φωνή μου
χαιρετίσματα
Πικρό τραγούδι
Στέκομαι απ' όταν έφυγες μες στους καιρούς μονάχος,
με τ' όνομά σου φυλαχτό, και μύρο, και μαχαίρι.
Στέκομαι στης απελπισίας το σκοτεινό κατώφλι,
βαριά-βαριά στης άβυσσος ζυγιάζομαι την άκρια.
Η μέρα είναι ένας εχθρός, κι η νύχτα ένας προδότης,
με νοσταλγίες και δάκρυα σκληρά με πολεμούνε...
η μέρα είναι ένας εχθρός, κι η νύχτα ένας προδότης,
με επιθυμίες και όνειρα ολοένα με παιδεύουν.
Στέκομαι απ' όταν έφυγες μες στους καιρούς μονάχος,
με τ' όνομά σου φυλαχτό, και μύρο, και μαχαίρι.
Στον άνεμο και στη σιωπή σαν ένα μάταιο ρόδο,
μαδώντας της αγάπης σου την τρυφερή ελπίδα.
:cry: :cry:
Ανάμεσα στο γέλιο και στο δάκρυ
Ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι
σαλπάρει της ψυχής μου το καράβι
Εκεί συνάντησα και το δικό σου χάδι
ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι
Ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ
φεύγουν οι μέρες μα δε βρίσκουμε την άκρη
Εδώ συνάντησα και το δικό σου θαύμα
ανάμεσα στο γέλιο και στο κλάμα
Ανάμεσα στον ήλιο και την μπόρα
βαδίζω μια μεγάλη ανηφόρα
Εκεί βρεθήκαμε κι εμείς σε λάθος ώρα
ανάμεσα στον ήλιο και την μπόρα
Άσπρο μαντήλι ανέμιζε
Άσπρο μαντήλι ανέμιζε
κι από χαρά πετούσε
Τη μοναξιά της γκρέμιζε
την αύρα της σκορπούσε
Ανέβαινε ψηλά βουνά
κι άνθιζε στην κορφή τους
Κι όλα τ' αστέρια τ' ουρανού
τη θέλανε δική τους
Πού χάθηκε, πού πέταξε
πού κίνησε, πού πήγε;
Όσους γνωστούς κι αν ρώτησα
κανένας δεν την είδε
Τόσο βαθιά με πλήγωσες
φως μου στο πέρασμά σου
που νιώθω ακόμα στην ψυχή
το κάθε άγγιγμά σου
Έβλεπε όνειρα συχνά
που την τρομάζαν θεέ μου
πως ήταν -λέει- γιασεμί
στη μέση ενός πολέμου
Μια νύχτα που χαμήλωσαν
τα σύννεφα του κόσμου
έγινε άστρο της αυγής
και στεναγμός δικός μου
Το μέσα μου σημάδι ( Εσύ )
Εσύ η πόρτα τ' ουρανού
εσύ και τα δεσμά μου
Εσύ στην άκρη του γκρεμού
το μόνο στήριγμά μου
Εσύ ο ήχος της βροχής
εσύ κι η καταιγίδα
Εσύ στο βάθος της ψυχής
η πιο κρυφή μου ελπίδα
Εσύ το φως της αστραπής
εσύ και το σκοτάδι
Εσύ τ' αγκάθι της πληγής
το μέσα μου σημάδι
Εσύ το γέλιο κι ο θυμός
εσύ κι η αντοχή μου
Εσύ η άγρια θάλασσα
εσύ και το νησί μου
Εσύ της μοίρας το κλειδί
εσύ και τ' αντικλείδι
Εσύ της μάνας μου η ευχή
εσύ και το ταξίδι
Το όνειρο είναι μια φωτιά
Τ' όνειρο είναι μια φωτιά
σε χάρτινο καράβι
Κι εσύ μια δυνατή βροχή
που την ψυχή μου σκάβει
Το δάκρυ είναι κεραυνός
τα μάτια είναι χειμώνες
Κι εσύ του χρόνου μια στιγμή
που με παιδεύει αιώνες
Να χάνομαι στο βλέμμα σου
να παίρνει η αλήθεια χρώμα
Κι αν μ' αρνηθείς, σαν το σπαθί
θα καρφωθώ στο χώμα
Η νύχτα είναι μια στεριά
για ναυαγούς και μόνο
Κι εσύ μια απότομη στροφή
μες στο δικό μου δρόμο
Φωτιά μου
Με χάδια τρομαγμένα,
με διψασμένα χάδια
του νου μου τα σκοτάδια
απόψε ντύνομαι
Λευκό πανί υψώνω
και πάω όπου με πάει
αυτό που με σκορπάει,
σου παραδίνομαι
Φωτιά μου εσύ κι αέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
Τη φλόγα σου δως μου
και γίνε μου φως μου
χρυσόμαλλο δέρας
Φωτιά μου εσύ κι αέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
Το γέλιο σου δως μου
και γίνε του κόσμου
το πέρας
Μονάχη μες τους ξένους
και μες τους φίλους μόνη
να 'ξερα τί σε σώνει
στον πόνο στη χαρά
Γυαλί που δεν ραγίζει
θα 'βρισκα να σου τάξω
Πες μου πως να πετάξω
με δανεικά φτερά
Φωτιά μου εσύ κι αέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
Τη φλόγα σου δως μου
και γίνε μου φως μου
χρυσόμαλλο δέρας
Φωτιά μου εσύ κι αέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
Το γέλιο σου δως μου
και γίνε του κόσμου το πέρας
Της φυλακής μου πόρτα
εσύ και αντικλείδι
και γω μικρό στολίδι
στον άσπρο σου λαιμό
Θα πω ένα τραγούδι
σήκω να το χορέψεις
Τα μάτια να μου κλέψεις
για πάντα πριν χαθώ
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
[/u]
Ψυχούλα μου είναι κάποιες στιγμές
όπου με κλέβει η μοναξιά,
κι ο πόνος μου γίνεται μια αβάσταχτη
ασφυκτική αλυσίδα,όπου περικυκλώνει
το λαιμό και το στήθος μου και με σφίγγει
τόσο,που νιώθω τον αέρα να λιγοστεύει,που
νιώθω πως δε μπορώ ν'ανασάνω και παρακαλώ
να πάψει,γιατί ο πόνος μου όλο και δυναμώνει,
όλο και πιό πολύ με σφίγγει......
Αυτές οι στιγμές,είναι οι στιγμές που μου
λείπεις τόσο αφάνταστα,είναι οι στιγμές που ψάχνω
απεγνωσμένα να βρώ ένα τρόπο για να επικοινωνήσουμε,
είναι οι στιγμές που σκέφτομαι να βρώ αυτή τη μαύρη
σχισμή που μας χωρίζει!
Είναι εκείνες οι στιγμές που το μυαλό μου είναι εκτός
λειτουργίας,κι η καρδιά μου καρφωμένη με το μαχαίρι της απόγνωσης
στάζει το παγωμένο μου αίμα.....
Κι όλα τελειώνουν μ'έναν μακρόσυρτο λυγμό
καθώς πεθαίνω,
κάθε φορά
που σε σκέφτομαι.....
Το παιδί
Είναι παιδί ξανθό
που κρύφθηκε για πάντοτε
σε μιαν άσχημη γούβα
πλάι στο κυπαρίσσι εκείνο.
Είναι το κοίταγμα των υπολοίπων
το πιο αόριστο ναυάγιο.
Καμία διαφορά είτε είναι μέρα,
είτε νύχτα, είτε Ιούλης μήνας.
Είναι η στριγκλιά της μάνας
είναι η κεραύνια τύφλωσή της.
Είναι η βοή του κύκνου
που δυο αγγέλους βούρκωσε
επάνω στο φιλί τους.
Είναι βαριά σκιά, βαριά η γη, βαρύς ο ήλιος.
Ασήκωτη καρδιά
κι απαρηγόρητη.
Άστρο κρυφό
Σπίθα,μες στη νύχτα μου άστρο κρυφό,χάλκινη αστραπή
ήπια,την ανάσα σου στάχυ ξανθό σε χαμένη γη
στιγμή δε σε αγγίζει,του χρόνου η ρωγμή
σαν ίσκιος την ανάμνηση προσμένεις μοναχή.
Σχήμα,στην εικόνα μου,γράμμα κλειστό,πάθος μακρινό
στάλα,στην παλάμη μου,μύρο παλιό,δάκρυ δροσερό
σχισμή σ' έχει κρατήσει,σε βράχο σκοτεινό
ποτάμι από κρασί στυφό,της γεύσης μυστικό.
Η αλμύρα καίει τ' άδεια μου βήματα μες στην άβυσσο σ' αναζητώ
στων ερώτων σου τ' άγρια κύμματα το πιοτό θα πιω το δυνατό
πόθε πέταξε,σχίσε το πέλαγο,ξεχασμένη πόλη στο βυθό
σε χορό τρελό,κάψε το...........,να γυρίσεις πρίμο τον καιρό
στο ταξίδι αυτό,σύμβολο κέρδισα,της λαχτάρας μου τον κεραυνό
κόντρα σ' άνεμο τον ήλιο μέτρησα,τη σχισμή θα ψάξω να σε βρω.
Σπίθα,μες στην έρημη γη,άστρο κρυφό,χάλκινη αστραπή.
Η σιωπή
Κάποια τύχη κακή και μυστήρια το ‘φερε μάλλον
και σταμάτησαν όλοι ταυτόχρονα να συζητούν
ξαφνικά δεν μπορούσε να δει πια ο ένας τον άλλον
ψάχναν όλοι παράλογους τρόπους να βρουν να κρυφτούν
Μια μικρή και ασήμαντη παύση μια στιγμή δίχως λόγια
μια υγρή σιωπηλή και τυχαία ωραία στιγμή
σε θολά ξεχασμένα κρυμμένα του μυαλού σου υπόγεια
να γυρίσεις να ψάξεις να νιώσεις είναι μια αφορμή
κι είναι τόσα που έχεις ξεχάσει
Η σιωπή είναι γλώσσα που αλλιώς τον μετράει το χρόνο
κομματιάζει τα όσα νομίζεις κι όσα ψεύτικα λες
και στις άχρηστες ώρες που πέρασες σε τρέχει και μόνο
σταματάει σε κείνες τις λίγες που ήταν καλές
κι οι καλές είναι πάντα πιο λίγες
Η σιωπή είναι νόμος κρυφός που τον ξέρουνε λίγοι
μια παγίδα της νύχτας μια πλευρά σκοτεινή της ψυχής
μια στιγμή που γυρεύεις αιτίες για όλα αυτά που ‘χουν φύγει
μια στιγμή που σε φτάνει στην άκρη της αντοχής
τότε είναι που παίρνει να βρέχει
Ήθελα κάτι να σου πω
Ήθελα κάτι να σου πω,
μα δεν πειράζει,
θα σου το πω
σε μια καλύτερη εποχή.
Είν' το μυαλό μου
σα μια θάλασσα που αλλάζει,
γι' αυτό τα λόγια μου
δεν έχουν συνοχή.
Σ' άλλη ζωή μπορεί αν σμίξουμε,
ποιος ξέρει,
για να σου πω
αν κάτι ακόμα με πονά.
Μ' ένα της ψίθυρο
η νύχτα θα σου φέρει,
όσα αγάπησε η ψυχή και δεν ξεχνά.
Ήθελα κάτι να σου πω
κι όχι για μένα,
κάτι που κρύβεται
στα μάτια μου καιρό.
Μα είν' τα λόγια μου
πουλιά κυνηγημένα
και όπου πίνουνε θολώνουν το νερό.
Σ' άλλη ζωή μπορεί αν σμίξουμε,
ποιος ξέρει,
για να σου πω
αν κάτι ακόμα με πονά.
Μ' ένα της ψίθυρο
η νύχτα θα σου φέρει,
όσα αγάπησε η ψυχή και δεν ξεχνά.
Μοιρολόι
Ζήλεψε η πανσέληνος το φως σου
καθώς σε είδε αυτό το βράδυ στο μπαλκόνι.
Ήτανε πιο χρυσά από εκείνης τα μαλλιά σου
ήταν η λάμψη πιο μεγάλη η δικιά σου.
Σου είπε γλυκόλογα σε τράβηξε κοντά της
κι εσύ έκανες φτερά να πας στην αγκαλιά της.
Σου έκανε μάγια να μη σκέφτεσαι κανένα,
ούτε την αγάπη σου, ούτε και εμένα.
Πανσέληνο σε γέννησα και ήσουνα δικιά μου,
τρεις μέρες μέλι τάιζα τις μοίρες
να τις γλυκάνω για να μην ζηλέψουν, φως μου,
που απ' τη Σελήνη τις χρυσές σου μπούκλες πήρες.
Κορίτσι μου, μην ήσουνα το ταίρι της Σελήνης
και δε σε άφησε κοντά μου άλλο εκείνη.
Εγώ που σκέπασα πηγάδια κι έκρυψα δηλητήρια
πώς να σε κρύψω απ' της ζωής σου τα μαρτύρια...
Με μια σαΐτα μαγική τρύπησες την καρδιά σου
κι έριξες στο αίμα σου τη λησμονιά του κόσμου
κι όσο κι αν έκλαψα, κι όσο κι αν φώναξα δε μ' άκουσες
μονάχη το ταξίδι αποφάσισες, κι έφυγες φως μου.
Αόρατη πληγή
Μελίνα Ασλανίδου
Θέλω τόσα να σου γράψω, που με κάνουν στάχτη
και σκορπάνε τη ψυχή μου μίλια μακριά
τόσους μήνες δίχως λέξη, πέφτω στο σκοτάδι
Θέε μου πως να ζήσω το μετά...
Η βροχή βροχή θα φέρει, μες τα δυό μου μάτια
και θ'αδειάσω τα ποτήρια του πικρού καημού
έχω τόσο την ανάγκη να κοπώ κομμάτια
ν'αφεθώ στην άκρη του γκρεμού...
Έρωτα μου και μαχαίρι,
είσαι αόρατη πληγή
Μες τα μάτια μου αγάπη,
μες στο σώμα μου γυαλί
Θέλω τόσο να με κλείσεις, μες τα δυο σου χέρια
για να γίνουν φυλακή μου και ποτέ μη βγω
Όλη τάζω τη ζωή μου κι ας καούν τ'αστέρια
για να 'ρθεις εσύ ξανά εδώ...
Έρωτα μου και μαχαίρι,
είσαι αόρατη πληγή
Μες τα μάτια μου αγάπη,
μες στο σώμα μου γυαλί
Έρωτα μου και μαχαίρι,
είσαι αόρατη πληγή
Έλα μόνο για μια νύχτα
κι ας πεθάνω την αυγή...
Δε χάνεται η ψυχή
Για σένα τραγουδάω, για σένα που όταν έπεφτα,
με κράταγες σφιχτά, γινόσουν η βαρκούλα μου,
να βγαίνω στ' ανοιχτά, να μη φοβάμαι.
Για σένα τραγουδάω, που έγινες στον τοίχο μου,
σκιά κι ακολουθείς, που μ' έστελνες στον ουρανό,
τις νύχτες της σιωπής, να μη λυπάμαι.
Δε χάνεται η ψυχή, το σώμα κι αν περάσει,
ακόμα κι αν ξεχάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει,
φιλί αν βρει και πιάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή.
Για σένα τραγουδάω, που άντεχες το κρύο μου,
τις λέξεις τις σκληρές, και πίσω μου τις γύριζες,
σε όμορφες στιγμές, να μη λυπάμαι.
Για σένα τραγουδάω, που ενώ τα χρόνια πέρναγαν,
αγάπη ήσουν εκεί, να στέκεσαι,να καίγεσαι,
αγάπη δυνατή, να μη λυπάμαι.
Δε χάνεται η ψυχή, το σώμα κι αν περάσει,
ακόμα κι αν ξεχάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει,
φιλί αν βρει και πιάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή.
Για σένα τραγουδάω, που άντεχες το κρύο μου,
τις λέξεις τις σκληρές, και πίσω μου τις γύριζες,
σε όμορφες στιγμές, να μη λυπάμαι.
Σήμερα έχω μαύρη επέτειο.....
Κλαίω τα χρόνια που ζώ χωρίς
εσένα....
Κλαίω τη μέρα που έφυγες μακριά..
Κι ο πόνος μου είναι αβάσταχτος!
06/09/04
Σαν σήμερα πρίν 3 χρόνια
πέρασες τις πύλες της ζωής....
Έχω ανάγκη
Έχω ανάγκη μια σου λέξη
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες
έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα
απ' την αλήθεια να τρομάξω
και να φουντάρω σ' ένα ψέμα
Έχω ανάγκη να σου δείξω
πως είμαι πλέον οπαδός σου
με την παλάμη μου ν' αγγίξω
τον πυρετό στο μέτωπό σου
έχω ανάγκη να σε νιώσω
σαν μια προσωπική μου νίκη
με πόσα βράδια να πληρώσω
τη μοναξιά που μου ανήκει
Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
ένα σακατεμένο βράδυ
μόνο τα μάτια σου θυμάμαι
δυο φλόγες μέσα στο σκοτάδι
μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
που όσο θυμάμαι με πονάει
έχουν περάσει τόσα χρόνια
μ' αυτή η αγάπη δεν περνάει
Απόψε δε θα βγω στους δρόμους
στα όνειρα μου θα σε ψάξω
ότι δεν έφυγες ποτέ σου
έχω ανάγκη να φωνάξω
σ' όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι
εγώ μαζί σου θα ξυπνάω
την πιο γλυκιά σου απουσία
έχω ανάγκη ν' αγαπάω
Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου
σαν νά' σουν όρκος θα σε πάρω
που δε θα πάταγα ποτέ μου
Δεκέμβρης 1903
Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου
τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν
σ' όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω
Η ξεχασμένη μου ζωή
H ξεχασμένη μου ζωή
βρήκε σκαμνί να κάτσει
τσιγάρο για να ανάψει
κι αέρα ν' απλωθεί
H ξεχασμένη μου ψυχή
μισούσε τους ιππότες
έκανε έρωτα κρυφά
με του ανέμου τα στοιχειά
τραγούδαγε με πότες
H ξεχασμένη μου καρδιά
ναυάγησε στα μέτρα
σκαρφάλωσε στη θάλασσα
και πνίγηκε στην πέτρα
H ξεχασμένη μου καρδιά
είχε καιρό να κλάψει
κεράκι να σ' ανάψει
κι αέρα να σταθεί
H ξεχασμένη μου ζωή
μου λέει πως δεν πειράζει
κάνει μονάχη προσευχή
στον ουρανό, στην αστραπή
κι αντέχει μες στ' αγιάζι
χόρεψε στο σύμπαν σου ψυχή μου......
Ταξίδι έγινες.
Φτερά έβγαλες στη πλάτη και σ’ άλλους ουρανούς πετάς.
Σύμπαν έγινες. Αυτό το πρώτο έσβησες γεμίζοντας μ’ αστέρια καινούργια το βλέμμα των ανθρώπων.
Άγγελος έγινες.
Στα λευκά με ντύνεις και μαζί σου πορεύομαι ψυχή κι εγώ.
Αυτό μόνο πια...
Την ταξιδεύεις Εσύ. Όπου πας, όπου πετάς.
Αιωρούμενη ψυχή απ’ το χέρι κρατάς και χαμόγελο της βάζεις εκεί που οι άνθρωποι τις λέξεις εκφράζουν.
Δάκρυ της τοποθετείς εκεί που οι άνθρωποι το βλέμμα έχουν.
Δάκρυ που μετέωρο στέκει, στο σύμπαν σου μη πέσει και δακρυσμένα αστέρια πια οι άνθρωποι μετρούν .
Άγγελέ μου......Ψυχή μου!
Ταξίδι νωρίς κι αργά μου....
Ανάσα ΠΡΟΣΕΥXH ΜΟΥ.
χρωματιζω εσενα στον τοιχο..
Χρωματίζω τον τοίχο που απέναντι μου έχω.
Mε χρώματα και ήχους τέτοιους που μόνο η ψυχή διαθέτει.
Χρώματα σμίξης δειλινού ερωτικού κι αυγής πονεμένης μοναξιάς.
Ήχους τέτοιας κλίμακας που μόνο άγνωστες νότες πάνω της ακουμπούν και τραγούδι μόνο για σένα φτιάχνουν.
Ένα τραγούδι δακροχαμογέλιου.
Αδιευκρίνιστο το πρόσωπο σου σχηματίζεται στο ολόλευκο του τοίχου
με τ΄ άγνωρα τούτα χρώματα ζωγραφισμένο
Μα εγώ τ αναγνωρίζω.
Δυο μικροί ήλιοι που δακρύζουν τα μάτια σου.
Ένα τριαντάφυλλο τα χείλη ...κίτρινο .
Γιατί άραγε με το χρώμα τούτο τα χείλη σου έβαψαν;
Κλαδιά γιασεμιού το κεφάλι ντύνουν, τα μαλλιά σου είναι.
Αδιευκρίνιστο το πρόσωπο σου στον τοίχο ζωγράφισα.
Άγνωρο για τους άλλους..
Για μένα όμως όχι!
Χρωμάτισα τον τοίχο με σένα
Μόνο για μένα
Αντίο
Δειλινό μου
Αγάπη , μου , αργείς , σαν να μην περισσεύει σταγόνα από δροσιά ,
από ενός παιδιού η χαρά , και εδώ να φανείς ,
πλάι στο παγκάκι που πάντα αδειανό χαζεύει στα δειλινά.
Αγάπη , μου , κλείνω τα μάτια και έχω ξεχάσει την μορφή σου ,
πως ήταν η γεύση του ηλιοκαμένου σου φιλιού.
Αγάπη , μου , αν σε κάλεσα , σε έχασα !
αν σε λησμόνησα , ελπίζω κάπου να μπορέσω να σε βρω,
ίσως σε ένα παραμύθι , στου τέλους την εικόνα.
Χωρίς φιλί το στόμα μένει, δίχως γεύση από σένα. Χωρίς κρασί ξαγρυπνούν τα χείλη και μεθούν στην σκέψη του ξυπνήματός σου. Δίχως πνοή το σώμα μένει , χωρίς άγγιγμα από την αύρα σου, κι όμως ακόμα αντέχει να παλεύει εδώ , μέσα στα όνειρα που ήρθαν μαζί με τούτο το φεγγάρι , μαζί με τα χάδια της θάλασσας που τόσα ομολογούν!
Άδικη κατάρα να ξαπλώνω και να σε σκέφτομαι ,
να ξενυχτώ με το φεγγάρι λέγοντας για σένα.
Άδικο είναι να σε χρειάζομαι και να μην είσαι εδώ ,
να μου λείπεις και να μην μπορώ να στο πω, μονάχα στα αστέρια.
Άδικο είναι σε όνειρο να σε δω και σαν ξυπνήσω ,
να σκεφτώ πως θα σε λησμονήσω.
Πάρε με μακριά
Κενές οι σκέψεις και ψυχρές
κι οι μελωδίες πια βουβές,
μα της φωνής σου η χρειά, με πλυμμυρίζει ζεστασιά.
Μονάχος νοιώθω και μικρός, δεν με σκεπάζει πια ουρανός,
σ'αυτή τη πόλη καίγομαι,μ'αγγίζεις κι αναστένομαι.
Πάρε με μακριά
μεσ'της αγκαλιά σου τα φτερά
πάρε με μακριά
δεν αντέχω πια τη μοναξιά
πάρε με μακριά
πέρα απ'του κόσμου τη τροχιά
πάρε με μακριά
δεν μπορώ να ζω στην ερημιά
Ψυχρές οι νύχτες σαν κι αυτή
ωκεανός χωρίς ακτή
μεσ'τους ανθρώπους πνίγομαι
σε 'σένα πάλι αφήνομαι
Πάρε με μακριά
μεσ'της αγκαλιά σου τα φτερά
πάρε με μακριά
δεν αντέχω πια τη μοναξιά
πάρε με μακριά
πέρα απ'του κόσμου τη τροχιά
πάρε με μακριά
δεν μπορώ να ζω στην ερημιά
Θα σε βλέπω στην βροχή
Σε λαβύρινθο θυμάμαι
Να χορεύεις στο κενό
Κάπου αλλού ήσουνα τότε
Κάποιος άλλος και εγώ
Μου λείπει η ανάσα σου το βράδυ
Οι πρωϊνές σου αγκαλιές
Χίλια χαμόγελα η ματιά σου
Στις λειωμένες μου σκιές
Θα σε βλέπω στη βροχή
Θα σε βλέπω στη βροχή
Κουρασμένες μου ιδέες
Σεργιανάτε γυμνές
Τα όνειρα μου στα σκουπίδια
Ξεχασμένα στο χθες
Κι όταν σ’ άλλα κρεβάτια
Ψάχνω να σε βρω
Είν’ η μοναξιά μου
Που σκοτώνω και ζω
Θα σε βλέπω στη βροχή
Θα σε βλέπω στη βροχή...
Δεν ξεχνιέσαι
Πώς να σε ξεχάσω
δεν είναι δυνατό
όπου κι αν περάσω
εσένα συναντώ
Στα τραγούδια είσ' ο στίχος
στη βροχή η μελαγχολία
στις καμπάνες είσ' ο ήχος
κι ψυχή μες στα βιβλία
Σ' όλα υπάρχεις και πλανιέσαι
δεν ξεχνιέσαι, δεν ξεχνιέσαι
Πώς να σε ξεχασω
μάτια μου αφού
δίπλα μου δεν είσαι
μα βρίσκεσαι παντού
Έλα
έλα το σπίτι είναι άδειο χωρίς εσένα έλα έλα
δε βάζω ούτε ράδιο δε θέλω ούτε κανέναν έλα
Ελα να γεμίσει με αγγέλους αυτή η άβυσσος έλα έλα
που πριν να φύγεις ήτανε παράδεισος έλα έλα
Πάρε το δρόμο κι έλα
εδώ είμαι εγώ εδώ είμαι εγώ βιάσου
η νύχτα σαν ομπρέλλα μου κόβει τη δροσιά σου
κι εγώ διψώ για σένα έλα έλα έλα
έλα το σπίτι είναι άδειο χωρίς εσένα έλα έλα
φαντάσματα οι τύψεις μου που κυνηγούν εμένα έλα έλα
Ελα η νύχτα αυτή θα είναι η τελευταία έλα έλα
πριν κάνω καμιά τρέλα μεσ΄την τρέλα μου έλα έλα
Πάρε το δρόμο κι έλα
εδώ είμαι εγώ εδώ είμαι εγώ βιάσου
η νύχτα σαν ομπρέλλα μου κόβει τη δροσιά σου
κι εγώ διψώ για σένα έλα έλα έλα
Πουθενά εσύ
Μπαίνω στ΄αυτοκίνητό μου για να πάω βόλτα
κλείνω και το κινητό μου να μην μ΄ενοχλεί
βλέπω έγχρωμες αφίσες κι αναμμένα φώτα
γύρω μου χιλιάδες κόσμος πουθενά εσύ
Στο φανάρι σταματάω δίπλα σ΄έναν άλλον
κάποιος έλεγε σε κάποιαν πόσο σ΄αγαπώ
και μετράω το κενό μου πόσο είναι μεγάλο
σαν το δίπλα κάθισμά μου που΄ναι αδειανό
Ιδιο αυτοκίνητο ίδια διαδρομή
θα μπορούσε να΄τανε και μια εκδρομή
Ιδιο αυτοκίνητο ίδια διαδρομή
έλειπε το γέλιο σου έλειπες κι εσύ
Στο γνωστό περίπτερο ζήτησα τσιγάρα
δίπλα στο παλιό μας σπίτι ανοιχτή πληγή
κάνει έτσι και μου δίνει τη δική σου μάρκα
γύρισα να σου τα δώσω πουθενά εσύ
Καλοκαίρι να΄ναι τάχα έξω ή χειμώνας
έχει σταματήσει ο χρόνος όπως κι η ζωή
τί κι αν η διαδρομή μου φάνηκε αιώνας
τι κι αν είδα όσα είδα πουθενά εσύ
Ιδιο αυτοκίνητο ίδια διαδρομή
θα μπορούσε να΄τανε και μια εκδρομή
Ιδιο αυτοκίνητο ίδια διαδρομή
έλειπε το γέλιο σου έλειπες κι εσύ
Πές μου πώς να βρώ τον τρόπο να σε
φέρω για λίγο κοντά μου,να σου πώ
όσα δε πρόλαβα,όσα με βασανίζουν...
Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πώς δε
θα ξανά έλεγα ''ΓΙΑΤΙ''
Όμως σήμερα το παίρνω πίσω,επειδή δε
μπορώ να το καταλάβω......
Γιατί χαρά μου έφυγες τόσο νωρίς;;;
Γιατί εσύ κι όχι εγώ;;;;
Γιατί όχι κανείς μας ή όχι κι οι δυο μας;;;
Κάπου κάπου ερχόσουν στα όνειρά μου και
σε έβλεπα,γιατί με ξέχασες και δεν έρχεσαι
πιά;
Γιατί με αποσυνδέεις απ'τον κόσμο σου,αφού
ξέρεις πόσο πολύ ανάγκη σ'έχω.....
Τα έχω χαμένα....
Το μόνο που νιώθω είναι το κενό που αφήνει
η απουσία σου....
Μου λείπεις ματάκια μου!
Έλα για λίγο να σε δώ,σε Παρακαλώ... ]
Δε χάνεται η ψυχή
Για σένα τραγουδάω, για σένα που όταν έπεφτα,
με κράταγες σφιχτά, γινόσουν η βαρκούλα μου,
να βγαίνω στ' ανοιχτά, να μη φοβάμαι.
Για σένα τραγουδάω, που έγινες στον τοίχο μου,
σκιά κι ακολουθείς, που μ' έστελνες στον ουρανό,
τις νύχτες της σιωπής, να μη λυπάμαι.
Δε χάνεται η ψυχή, το σώμα κι αν περάσει,
ακόμα κι αν ξεχάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει,
φιλί αν βρει και πιάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή.
Για σένα τραγουδάω, που άντεχες το κρύο μου,
τις λέξεις τις σκληρές, και πίσω μου τις γύριζες,
σε όμορφες στιγμές, να μη λυπάμαι.
Για σένα τραγουδάω, που ενώ τα χρόνια πέρναγαν,
αγάπη ήσουν εκεί, να στέκεσαι,να καίγεσαι,
αγάπη δυνατή, να μη λυπάμαι.
Δε χάνεται η ψυχή, το σώμα κι αν περάσει,
ακόμα κι αν ξεχάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει,
φιλί αν βρει και πιάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή.
Για σένα τραγουδάω, που άντεχες το κρύο μου,
τις λέξεις τις σκληρές, και πίσω μου τις γύριζες,
σε όμορφες στιγμές, να μη λυπάμαι.
Δε θα μπορούσα ν'αφιερώσω αυτό
το τραγούδι σε κανέναν άλλο εκτός
απο εσένα.....
Πονάω όταν το ακούω,μα μου θυμίζει
το μέγεθος της αγάπης μας,που ήταν
τόσο μά τόσο αληθινή......
Η αγάπη μας που δε μοιάζει
καθόλου με τη σημερινή πραγματικότητα
της αυταπάτης που ζώ βυθισμένη,περιμένοντας
άδικα να γυρίσεις.....
Μη τον ρωτάς τον ουρανό
Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε
μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ'τα χείλη σου
Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει
Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε
σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ' τα χείλη σου
Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει
Είμαι εδώ
Πώς να μην σου πω γι' αυτά
που τόσο με τρελαίνουν
πόσοι πλάι μου περνούν
και δεν καταλαβαίνουν.
Πώς να μην σου πω γιατί
τη χώρα αυτή λατρεύω
σαν παιδί σε μια γιορτή
γυρνάω και τη χαζεύω.
Πώς να μην σου πω γι' αυτό
που τόσο με μαγεύει
μοιάζει όνειρο κρυφό
κι ακόμα με παιδεύει.
Πώς να ζω χωρίς το φως
και πώς να μην ελπίζω
είμαι εδώ και σ' αγαπώ
χωρίς να σε αγγίζω.
Χωρίς εσένα
Νομίζω πως δε σε θυμάμαι πια
τα μάτια μου βαριά να δουν εσένα
κοιτάζω μια παλιά σου carte postale
ποιος έγραψε μ' αυτά τα γράμματα τα ξένα
Τώρα έχω ένα σπίτι
που ποτέ δεν έχεις δει
τώρα έχω ένα αμάξι
που ποτέ δεν έχεις μπει
και μια λύπη, αχ! μια λύπη
που δεν έχεις φανταστεί
Γιατί όλα προχωρούν χωρίς εσένα
κι αυτό τώρα λέγεται ζωή
Νομίζω πως σε ξέχασα αλλά
τις νύχτες που μετρώ το χρόνο μόνη
το χέρι σου μου πλέκει τα μαλλιά
το χάδι σου αυτό ακόμα με σκοτώνει
Η καταιγίδα
Φεύγουν τα όνειρα πετάνε
σαν ταξιδιάρικα πουλιά
που κάποιοι τα παραφυλάνε
πυροβολούν και λύνουν τα σκυλιά.
Είσ' ένα αστέρι στο σκοτάδι
πολύ αχνό στον ουρανό,
χαμένο μου όνειρο και χάδι
που εσκόρπισες σαν τον καπνό
Η καταιγίδα θα τσακίσει το κατάρτι,
ένας αγέρας θα φυσήξει δυνατός,
θα σε θυμάμαι καθιστό στο σκαλοπάτι,
να μου γελάς και να λούζεσαι στο φως.
Πώς θα μπορέσω να κρατήσω χαρακτήρα
και να γυρίσω το κεφάλι και να πω
στη μοίρα μου που με μισεί
πως ήσουν όνειρο κι εσύ
που είσαι η ζωή μου η μισή
κι έχεις χαθεί.
Φεύγουν τα όνειρα πετάνε
σαν ταξιδιάρικα πουλιά
κοίτα τα χρόνια πώς περνάνε
μας ξεγελούν, παλιώνουν τα φιλιά.
Είσ' ένα αστέρι στο σκοτάδι
πολύ αχνό στον ουρανό,
χαμένο μου όνειρο και χάδι
που εσκόρπισες σαν τον καπνό
Φυσαλίδα
Καληνύχτα,γεια χαρά,
θα σε κρύψω σε μια στιγμούλα
και κανείς δε θα σε βρει
ίσως,ούτε και εσύ.
Ποιός θα βρει στο πέλαγο
μια μικρούλα,αχ,φυσαλίδα
που χορεύει στο νερό
ίσως,ούτε και εγώ.
Καληνύχτα,για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νοιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ,
καληνύχτα,για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νοιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ,πάνω τους κι εγώ.
Πώς αντέχει η σιωπή
δίχως τη δική σου φωνούλα
που τρεμάμενη ηχεί
σαν δε βρίσκει την ακτή.
Ποιός θα βρει στο πέλαγο
μια μικρούλα,αχ,φυσαλίδα
που χορεύει στο νερό
ίσως,ούτε και εγώ.
Καληνύχτα,για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νοιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ,
καληνύχτα,για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νοιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ,πάνω τους κι εγώ.
Όνειρα αυθαίρετα
Με όνειρα αυθαίρετα στου νότου τη σχεδία
ταξίδεψα τα κύματα στα όρτσα τού καιρού
και το ταξίδι τέλειωσε σ' αυτή την παραλία
στο τέρμα τής πρωτεύουσας του μαύρου ουρανού
Στα μεσημέρια μου, στα καλοκαίρια μου
στου ονείρου τα νησιά και στα νυχτέρια μου
ήπια και μέθυσα, τα μάτια έκλεισα
το τελευταίο μου αυθαίρετο το γκρέμισα
Στης νύχτας τα περάσματα περίμενα το θαύμα
μα εκείνο δεν ερχότανε και μ' έπαιρνε πρωί
και μέτραγα τα ερείπια απ' το αρχαίο δράμα
που παίζαμε και χάναμε ολόκληρη ζωή
Στα μεσημέρια μου, στα καλοκαίρια μου
στου ονείρου τα νησιά και στα νυχτέρια μου
ήπια και μέθυσα, τα μάτια έκλεισα
το τελευταίο μου αυθαίρετο το γκρέμισα
Στα μεσημέρια μου, στα καλοκαίρια μου
στου ονείρου τα νησιά και στα νυχτέρια μου
ήπια και μέθυσα, τα μάτια έκλεισα
το τελευταίο μου αυθαίρετο το γκρέμισα
Μαύρες γραμμές
Μαύρες γραμμές που σμίγουνε
στα όρη της αβύσσου
και τα βουνά φωνάζουνε
να τυλιχτώ μαζί σου.
Σταλαγματιά θανάσιμο
μικρό μου φυλλοβόλο,
δέντρο που το ζηλέψανε
στου ουρανού το θόλο.
Παράπονο και δάκρυ μου
εξωτικό κρασί μου
με πότισαν τα σύννεφα
κι εσύ άνθισες μαζί μου.
Ό,τι βαραίνει είναι κακό
στου κήπου την παγίδα
υπάρχει μόνο η στιγμή
κι ο χρόνος που δεν σ' είδα.
Μια φυλακή
Για μια στιγμή έμεινες μόνος σου και κοίταξες πιο πέρα
μια φυλακή με γκρίζους τοίχους μελλοθάνατων η μέρα
και τριγυρνάς χρόνια προσμένοντας σαν ταύρος στην αρένα,
παραμιλάς σαν μεθυσμένος και τα λόγια σου είναι ξένα.
Θεριά μου εσείς, θεριά δικά μου μια ζωή που εξημερώνω,
που σας μισώ μα ξέρω πως χωρίς εσάς δεν ξημερώνω.
Ω τι ζητώ; Έρημοι άνθρωποι να κλαιν' την ερημιά τους
και 'γω να ζω σε μια εικόνα που προβάλλει η ματιά τους.
Φτωχές στιγμές κι η επανάληψη την πείνα μεγαλώνει.
Χίλιες ζωές τι να τις κάνω; Έχω μια και δεν τελειώνει.
Χάρτινες λέξεις
Κοίταξε τώρα που δεν έχω τι να πω
ψάχνοντας λέξεις έχω χάσει το σκοπό
Πάντα σε μένα να μιλώ είναι κακό
κοίταξε τώρα που δεν έχω τι να πω
Φεύγουν οι ώρες, φεύγουν μέρες και ζητώ
κάποιος ν' ακούσει τις κραυγές που του ξερνώ
πάντα σε μένα να μιλώ είναι κακό
κοίταξε τώρα που δεν έχω τι να πω
Δεν τα 'λεγα ποτέ καλά
τα λόγια τα μεγάλα, τα λόγια τα καλά
Περνάν εικόνες σε μισότρελο μυαλό
χορεύουν στίχοι σ' ένα χάρτινο φτερό
πάντα σε μένα να μιλώ είναι κακό
κοίταξε τώρα που δεν έχω τι να πω
Γραμμή
Θα τραβήξω μια γραμμή να ενώσω τ' αστέρια
θα τραβήξω μια γραμμή τις πόλεις να ενώσω
θα τραβήξω στα φώτα που όλα μοιάζουν με ξένα
κι ύστερα πάλι ψηλά θα χαθώ σαν σκιά
Θα τραβήξω για σένα που συχνά αχνοφέγγεις
του Θεού το άδειο βλέμμα μοναξιά κι όλο φεύγεις
Θα τραβήξω στο δρόμο που όσο πάει μακραίνει
στα χωριά που φωτίζουν μες στην νύχτα που τρέχει γλυκά
Από θάλασσες άδειες θα κλέψω τη μέρα
να χωρέσω ξανά στα σκοτάδια του κόσμου
άδειους δρόμους περνάω μα παντού είσαι φως μου
στις βιτρίνες να καις τα σκοτάδια του κόσμου
Απ' το σπίτι θα βγω με παράξενα ρούχα
της βροχής το παιχνίδι με το χώμα θα παίξω
θα τραβήξω για εκεί που τα όνειρα λένε
στις ψυχές των ανθρώπων παραμύθια που καίνε ξανά
Από θάλασσες άδειες θα κλέψω τη μέρα
να χωρέσω ξανά στα σκοτάδια του κόσμου
άδειους δρόμους περνάω μα παντού είσαι φως μου
στις βιτρίνες να καις τα σκοτάδια του κόσμου
Θα τραβήξω μια γραμμή να ενώσω τ' αστέρια
θα τραβήξω μια γραμμή τις πόλεις να ενώσω
θα τραβήξω στα φώτα που όλα μοιάζουν με ξένα
κι ύστερα πάλι ψηλά θα χαθώ σαν σκιά
Θα τραβήξω για σένα που συχνά αχνοφέγγεις
του Θεού το άδειο βλέμμα μοναξιά κι όλο φεύγεις
Θα τραβήξω στο δρόμο που όσο πάει μακραίνει
στα χωριά που φωτίζουν μες στην νύχτα που τρέχει γλυκά
Κοίτα να μη χαθείς
Πάντα στο σούρουπο, στοιχειώνει ο νούς μου και με πάει
πάντα στο σούρουπο αλλού με πάει.
Πάντα στο σούρουπο, γυμνό πουλί με κυνηγάει
πάντα στο σούρουπο με κυνηγάει.
Κοίτα να μη χαθείς, να μη χαθείς ψυχή μου
πατρίδα μακρινή, πατρίδα μακρινή μου
που αν τη βρείς, κόβεις το νήμα σου απ'τον κόσμο να χαθείς
μές στ' ουρανού τα μονοπάτια να μπλεχτείς.
Κοίτα να μη χαθείς, να μη χαθείς ψυχή μου
πατρίδα μακρινή, πατρίδα μακρινή μου.
Μονάχα οι νύχτες
Απόψε πάλι σ' αγαπώ κι έχω ξεχάσει
όσα έχω χάσει στη ζωή μου τη μισή.
Απόψε πάλι σε ζητώ, μα έχω περάσει
τόσα στον κόσμο κι ας μην ξέρω το γιατί.
Μονάχα οι νύχτες μου φωτίζουν τη λαχτάρα
σκόρπια τσιγάρα και τραγούδια λαϊκά
όλη η ζωή μου δεν αξίζει μια δεκάρα
αφού δεν ξέρω τ' ακριβά σου μυστικά.
Κι άσε τα χρόνια, θα περάσουνε και πάλι
όσο θα σβήνουμε στην ίδια διαδρομή.
Όλη η ζωή μου ένας δρόμος που θα βγάλει
εκεί που ακόμα περιμένω στη σιωπή.
Μονάχα οι νύχτες μου φωτίζουν τη λαχτάρα
σκόρπια τσιγάρα και τραγούδια λαϊκά
όλη η ζωή μου δεν αξίζει μια δεκάρα
αφού δεν ξέρω τ' ακριβά σου μυστικά.
Πικρό τραγούδι
Στέκομαι απ' όταν έφυγες μες στους καιρούς μονάχος,
με τ' όνομά σου φυλαχτό, και μύρο, και μαχαίρι.
Στέκομαι στης απελπισίας το σκοτεινό κατώφλι,
βαριά-βαριά στης άβυσσος ζυγιάζομαι την άκρια.
Η μέρα είναι ένας εχθρός, κι η νύχτα ένας προδότης,
με νοσταλγίες και δάκρυα σκληρά με πολεμούνε...
η μέρα είναι ένας εχθρός, κι η νύχτα ένας προδότης,
με επιθυμίες και όνειρα ολοένα με παιδεύουν.
Στέκομαι απ' όταν έφυγες μες στους καιρούς μονάχος,
με τ' όνομά σου φυλαχτό, και μύρο, και μαχαίρι.
Στον άνεμο και στη σιωπή σαν ένα μάταιο ρόδο,
μαδώντας της αγάπης σου την τρυφερή ελπίδα.
Απ'τη μέρα που σ'έχασα έγινα σαν χάρτινη,μια απουσία
χάρτινη που με κουκουλώνει,δε βλέπω τίποτα πια,δεν
ακούω τίποτα,είμαι στο κέντρο μιάς τεράστιας απουσίας
που μυρίζει παράδεισο,ποτέ δε κατάλαβα πως γλίστρησα,
όλα έγιναν ξαφνικά....
Παιχνίδι είναι
Θυμάμαι ένα παιχνίδι που παίζαμε μαζί
Ρωτούσες από τι σ' αγαπάω πιο πάνω
Πιο πάνω από τη γη κι από τον ουρανό
Πιο πάνω απ' ό,τι ζω
Πιο πάνω απ' ό,τι φτάνω
Παιχνίδι είναι
Πες ό,τι σου 'ρθει μου 'λεγες
Παιχνίδι είναι!
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω αληθινά
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Παιχνίδι είναι;
Θυμάμαι κάτι βράδια που παίζαμε κι οι δυο
Το γέλιο σου νερό κι εγώ να ξεδιψάω
Σε ρώταγα θα 'ρθεις μαζί μου στο γκρεμό
Δώσ' μου ένα σ' αγαπώ και έλα όπου πάω
Παιχνίδι είναι
Πες ό,τι σου 'ρθει σου 'λεγα
Παιχνίδι είναι;
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω αληθινά
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Παιχνίδι ήταν
Πες ό,τι σου 'ρθει μου 'λεγες
Άστρο
Σ' έχω χάσει, είναι νύχτα τόσο αργά
όπως τότε όλα ήρθαν ξαφνικά
μια στιγμή απ' τα χέρια έχει χαθεί
αν σε είχα θα 'χα δεύτερη ζωή
Μα δεν αλλάζει
ο ήλιος φτάνει
ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό
Ξημερώνει μα για κάποιον είν' αργά
ξέρω υπάρχουν τόσα πράγματα απλά
αν μπορούσα να κρατήσω μια στιγμή
μια εικόνα να γυρίσεις στη ζωή
Μα δεν αλλάζει
ο ήλιος φτάνει
ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό
Μα δεν αλλάζει
ο ήλιος φτάνει
ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό
Χρόνια σου πολλά χαρά μου!
Αστέρι μου μακρινό......
Νιώθω γελοία που δε μπορώ να
κάνω κάτι ώστε να σε δώ......
Μου λείπεις όπως το νερό στο χώμα!
Σ'αγαπώ και σε θυμάμαι.....
Να προσέχεις λιακάδα μου!
Καπνός
Τη νύχτα που περάσαμε μαζί
την καρατόμησε το φως μιας χαραμάδας
κεντώντας μ' ακανόνιστο γαζί
σεντόνια που τα πότισε η χλωμάδα
Δε θα τολμήσω πια να κοιμηθώ
κοντά στο σχήμα που το σώμα σου αφήνει
φοβάμαι πως τρελός θα πλανηθώ
και θα νομίσω πως αόρατη έχεις μείνει
Λεπτές κλωστές ανάερος καπνός
απ' το τσιγάρο που αναβοσβήνει στο τασάκι
το μήνυμα που άφησες και πως να τ' ακυρώσει
της φυγής σου το σαράκι
Χαράματα κι ο χρόνος σταματά
καθώς αγγίζω το σημάδι που 'χεις αφήσει
το βάθος των ονείρων σου κλεφτά
το βλέμμα μου γυρεύει ν'ακουμπήσει
Του φτερούγισμα του γλάρου
Εκεί που σμίγει ο ουρανός
με του πελάου την άκρη
στου δειλινού το δάκρυ
θα ψάξω να σε βρω
παραμονεύει η νύχτα
στης μνήμης το βυθό
Ποιο κύμα σε ταξίδεψε
στου κόσμου τα λημέρια;
ποια μοίρα μάγισα σημάδεψε
τα δυό σου χέρια;
ποιος στόλισε τα μάτια σου
με τ' ουρανού τ' αστέρια;
Μες στη σιωπή σου ναυαγός
στη θλίψη των ματιών σου
τη γεύση των φιλιών σου
σαν φυλαχτό κρατώ
μη με πλανέψει η νύχτα
σ'αυτό τον πηγαιμό
Ποιος σφράγισε τα χείλη σου;
ποιο σύνθημα τ'ανοίγει;
ήπια τον πόθο σου και μέθυσα
τώρα με πνίγει
του γλάρου το φτερούγισμα
ποιο μυστικό μου κρύβει;
Ανεμόσκαλα
Σκαρφάλωσα με δύναμη σε κάβο σαπισμένο
που ο άνεμος τον έσπρωξε, μας έβγαλε στα βράχια.
Ένα πακέτο πέταξα σέρτικα στον πνιγμένο
που παίζει ζάρια και χαρτιά και όλο χάνει πάντα.
Βρίζω λοιπόν τα χρόνια μου που είναι όλο καρτέρια,
που σε μιαν ανεμόσκαλα σπατάλησα τα χρόνια.
Η μια της άκρη στο κενό, η άλλη από τα ρέλια
η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως τα αστέρια.
Δεν ξέρω
Πες μου ψυχή μου
τώρα που'χεις κυλήσει μες την κάθε μου φλέβα
που πάμε πες μου,
αν το ξέρεις κάνε μου νεύμα, θα το δω
αρκεί μονάχα ένα σου νεύμα, κι εγώ θα'ρθώ
Αστράφτεις σ'ό,τι ξεχειλίζει μέσα στην καρδιά μου
αστράφτεις πάνω σ'ότι κάνω, πάνω σ'ό,τι πω
Μέσα απ'το κύμα δραπετεύεις ψυχή μου
κι όπως φυσάει ετούτη η νύχτα,
γέρνεις και με τυλίγεις
Αστράφτεις πάνω στην κιθάρα, στο παράθυρό μου
στο τελευταίο λεωφορείο στη γωνιά του δρόμου
Κι εγώ δεν ξέρω
δεν ξέρω στ'αλήθεια δεν ξέρω
δεν ξέρω από τι να κρυφτώ
σα μπάλα γυρίζει και γλιστράει η ζωή μου
δεν έχει μια άκρη να πιαστώ
δεν ξέρω
δεν ξέρω στ'αλήθεια δεν ξέρω
πότε θα ξεκουραστώ
ξέρω μονάχα πως κάπου θα σε ξαναβρώ
ξέρω μονάχα πως κάπου θα σε ξαναβρώ
Έλα ψυχή μου
σιγά-σιγά κάποιο βράδυ
μ'ένα ασημένιο καράβι να με πάρεις μαζί σου
Σαν άστρο καρφωμένο στο κατάρτι
πάνω απ'αυτή τη θάλασσα, τη μαύρη,
στην κούρασή μου απάνω ν'αστράψει,
ν'αστράψει η μορφή σου
Κι εγώ δεν ξέρω
δεν ξέρω στ'αλήθεια δεν ξέρω
δεν ξέρω από τι να κρυφτώ
σα μπάλα γυρίζει και γλιστράει η ζωή μου
δεν έχει μια άκρη να πιαστώ
δεν ξέρω
δεν ξέρω στ'αλήθεια δεν ξέρω
πότε θα ξεκουραστώ
Ξέρω μονάχα πως κάπου θα σε ξαναβρώ
Ξέρω μονάχα πως κάπου θα σε ξαναβρώ
Σ' ό,τι προσπερνάς εγώ θα σ'ακολουθώ
σ' ό,τι προσπερνάς, εγώ θα σ'ακολουθώ...
Καλή σου νύχτα
Με μάτια σπασμένα θλιμμένου παιδιού
Στέκεις εκεί στο κατώφλι του νου
Και οι αναμνήσεις που κρύβω βαθιά
Δεν ξέρω αν είναι κάτι που έχω
Ή κάτι που έχασα πια...
Καλή σου νύχτα
και να μ' αγαπάς...
Ό,τι θυμάσαι, λένε μέσα σου ζει
Ζει και τρυπάει σαν βελόνα πικρή
Πικρή σαν το γέλιο μεθυσμένου τρελού
Κάποιου πρεζάκια αρχαγγέλου
Στο βράχο του Λυκαβηττού
Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...
Τι ώρα πήγε ποιος έχει φωτιά
Μίλα μου, είναι η σιωπή πιο βαριά
Πιο βαριά κι απ' τα φώτα
Πιο βαριά κι απ' τους καπνούς
Κι ένα κουρέλι τραγούδησε το τελευταίο του μπλουζ
Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...
Όλα χάθηκαν...
Κοιτώ την άδεια σου φωτογραφία
και νιώθω τόσο θλίψη,τόσο πόνο...
Είσαι ακουμπισμενος σ'ένα δέντρο
κι είσαι χαρούμενος.
Θέε μου πόσο όμορφος είσαι;
Αυτό το πρόσωπο το γνώριμο
που τόσο πολύ αγάπησα!
Αυτό το σώμα που ποτέ,μα ποτέ
δε το χόρτασα!
Αυτά τα μάτια που με ταξίδευαν
στον κόσμο.
Αυτά τα χείλη που ποτέ δε κατάφεραν
να με ξεδιψάσουν.
Αυτά τα χέρια που κάνανε το γύρο του
κορμιού μου,και πάλι πίσω.
Αυτά τα πόδια τα γυμνασμένα για να τρέχουν
να με συναντήσεις....
Τώρα τίποτα... Τίποτα απ'όλα αυτά δεν έχω
να κρατώ,τίποτα δεν έχω να θυμάμαι!
Η μνήμη μου εξασθενεί,με εγκαταλείπει.
Κι είναι άδικο να ζώ σ'αυτό το κόσμο,τον
τόσο άδειο απο εσένα.....
Ανεπίδοτο
Bαριά μεσάνυχτα
και στο τραπέζι
τρία τριαντάφυλλα
κι ένα κονιάκ
παλιό απτάλικο
η μπάντα παίζει
δεν έχει αντίδοτο
η ερημιά
Kίτρινα γράμματα
τα γράμματά σου
"για πάντα" έλεγες
σα να 'ταν χτες
ενός πανάρχαιου
τρελού θιάσου
το έργο είμαστε
κι οι θεατές
Φεγγάρι κόκκινο
νεκρέ διαβάτη
ποιά πόρτα διάβηκε
και ποιά γωνιά
γράμμα ανεπίδοτο
είν' η αγάπη
μαζί σου πάρε με
στη λησμονιά
Kίτρινα γράμματα
τα γράμματά σου
"για πάντα" έλεγες
σα να 'ταν χτες
ενός πανάρχαιου
τρελού θιάσου
το έργο είμαστε
κι οι θεατές
Εναέρια τρένα
Μια στήλη φως του δειλινού
τη γρίλια μου περνάει,
όνειρο η μέρα πάει
και πίσω δε γυρνά.
Ανοίγω το παράθυρο
στον τελευταίο ήλιο.
Κόλλησε το βινύλιο,
σ' ένα ''ποτέ ξανά''.
Σαν όνειρο σ' αγάπησα
και πως να σε ξεχάσω.
Ποτέ μου δε σ' απόκτησα,
ποτέ δε θα σε χάσω.
Φεύγουν στα ξένα τα πουλιά
σαν εναέρια τρένα,
να παίρνανε και μένα
μαζί τους μια φορά.
Τις αλυσίδες τ' ουρανού
κάθε ψυχή ζητάει.
Στο σώμα δε χωράει
στα λόγια δε χωρά.
Σαν ουρανό σ' αγάπησα
και πως να σε ξεχάσω.
Ποτέ μου δε σ' απόκτησα,
ποτέ δε θα σε χάσω.
Μόνο αυτό
Ίσως φτάνει μόνο αυτό
μια ακόμα μαχαιριά
από μια ατσάλινη γροθιά
ένα τελευταίο χτύπημα
ίσως τότε μπορείς πια να κλαίς από χαρά
ίσως έρθεις να μου πείς τώρα δε φοβάμαι τίποτα.
ίσως να φτάνει μόνο αυτό
μια ματιά μια βραδυά σ' ένα ταξίδι μακρινό
ίσως να φτάνει μόνο αυτό
μια ματιά σαν βροχή μια τελευταία προσευχή
Ίσως πρέπει να στο πώ
σ' ονειρεύτηκα ξανά
σ' έναν έρημο σταθμό που έγραφε "εδώ ορίζοντας"
ίσως πρέπει να στο πω, ίσως να μην πρέπει πια
μας κοιτούσαν οι σκιές, που χορεύαν ψιθυρίζοντας.
Ίσως να φτάνει μόνο αυτό
Θα περιμένω εδώ
Κοιτάζω στο λιμάνι τον κόσμο που περνά
μακρυά το βλέμμα φτάνει,
δεν είσαι πουθενά
δεν έχει θαύματα αυτό το καλοκαίρι
αν έχει θαύματα, μπροστά μου να σε φέρει.
Θα περιμένω εδώ, εδώ στο κύμα επάνω
αν το θέλεις μπορεί να σωθώ, ή μπορεί να πεθάνω
να κερδίζω είχα μάθει εγώ, μα απόψε σε χάνω
Θα περιμένω εδώ.
Στα πρόσωπα του κόσμου, κοιτάζω να σε βρω
πώς είσαι ο άνθρωπος μου, αφού δεν είσαι εδώ;
δεν έχει θαύματα αυτό το καλοκαίρι
κι αν έχει θαύματα, μπροστά μου να σε φέρει.
Θα περιμένω εδώ, εδώ στο κύμα επάνω
αν το θέλεις μπορεί να σωθώ, ή μπορεί να πεθάνω
να κερδίζω είχα μάθει εγώ, μα απόψε σε χάνω
Θα περιμένω εδώ.
Χρόνοι της απουσίας σου
Χρόνοι της απουσίας σου
γυρνούν τους δείκτες
παγώνουν την ανάμνηση
τις κρύες νύχτες
Κι εγώ στην αδυσώπητη
πλανιέμαι γη σου
φωτιά και θάνατος μαζί
ειν' το κορμί σου
Σε φέρνω μπρος μου σε φιλώ
και σβήνει ο πόνος
μα στον ονείρων το βυθό
βουλιάζω μόνος
Εδώ στη εγκατάλειψη
χαράζει η μέρα
κόρη της επανάληψης
και του αγέρα
Κι εγώ στην αδυσώπητη
πλανιέμαι γη σου
φωτιά και θάνατος μαζί
ειν' το κορμί σου
Σε φέρνω μπρος μου σε φιλώ
και σβήνει ο πόνος
μα στον ονείρων το βυθό
βουλιάζω μόνος
Κι όταν μ' ανοίγεις σύννεφο
την αγκαλιά σου
όλο μου γνέφεις ψέμματα
είμαι δικιά σου
Σαν καταιγίδα
Σαν καταιγίδα
σαν καταιγίδα να 'σαι
που ζευγαρώνει το πρωί
νεροσταλίδα μετά τη μπόρα να 'σαι
που αντιστέκει στη ροή.
Σαν καταιγίδα
σαν καταιγίδα ρίξε
τους κεραυνούς σου να γευθώ
ξερό χορτάρι βροχή που θέλω να 'σαι
απ' τη δροσιά σου να σωθώ.
Πηγή ονείρων το κορμάκι σου
κι εγώ απλός ονειροκρίτης
το νου απλώνω για ένα γέλιο σου
μα εσύ γλιστράς σα σταλακτίτης
Σαν καταιγίδα
σαν καταιγίδα πνίξε
της ενοχής σου την ηχώ
με την ορμή σου την πυρκαγιά μου σβήσε
κι εγώ δε θα αντισταθώ.
Πηγή ονείρων το κορμάκι σου
κι εγώ απλός ονειροκρίτης
το νου απλώνω για ένα γέλιο σου
μα εσύ γλιστράς σα σταλακτίτης
Για να σε συναντήσω
Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου 'λειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μείνε λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας χρώμα
Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν έχει μέτρημα
θάλασσα που κυλάει
αυτό το αίσθημα
στο πιο βαθύ σκοτάδι
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη
της νύχτας το σκοτάδι
φωτίζει το φιλί
Σ' έχω τόσο ονειρευτεί
Σ' έχω τόσο ονειρευτεί που δεν ξέρω πια
αν είσαι αληθινή ή μέσα στ' όνειρο ζεις μονάχα
εσύ στο δρόμο μου, μυστικός ορίζοντας
ήλιος στα μάτια μου, τα μάτια μου κλείνοντας
όνειρο γίνομαι κι εγώ...
γίνεται η θάλασσα βροχή
ποτάμι η βροχή ξανά
που πλημμυρίζοντας τη γη
μας παρασέρνει μακριά
κι όλη η ζωή μας θα χαθεί
σαν κύμα στον ωκεανό
σαν μια βάρκα από χαρτί
σαν πολιτεία στο βυθό
σ' έχω τόσο ερωτευτεί που θεέ μου πια ξέχασα
αν σε γνώρισα ποτέ ή στο μυαλό μου σ' έπλασα
πρόσωπα αδιάκοπα, μπροστά μου περνούν
μα μες στη σκέψη μου οι εικόνες σου γυρνούν
όνειρο γίνομαι κι εγώ...
γίνεται η θάλασσα βροχή...
Στη μεγάλη πόλη
Το χιόνι έπεφτε όλο το βράδυ
ώσπου έγινε παντού σιωπή.
Κοίταζα πίσω από το κρύο τζάμι
τα ίχνη σου είχαν πια χαθεί.
Στο απέναντι παράθυρο
το φως μιας τηλεόρασης
ποτέ δε σταμάτησα να σε ζητώ.
Αν στη μεγάλη πόλη
η αγάπη έχει χαθεί
μα κάτω από το χιόνι
μια καρδιά χτυπά
βαθιά μες στη γη.
Στη μεγάλη πόλη
η αγάπη έχει χαθεί.
Το χιόνι έπεφτε όλο το βράδυ
νόμιζα ότι ήτανε γιορτή.
Τα λόγια σου άκουσα
να ‘ρχονται πάλι]
Μαγική εικόνα
Σήμερα ,τα χρώματα μεγάλωσαν μετά τη βροχή
σήμερα,τα πήρες και ζωγράφισες μια εικόνα μαγική
κι εγώ από μέσα θα περάσω η πόρτα είν' ανοιχτή
Στην μαγική σου εικόνα
Σήμερα,είμαι ένα φύλλο που πέφτει στη γη στα πόδια σουπου όλα μονιάζουν μάτια μου
κι όλα είναι μέσα σ' όλα
έσβησαν τα σκοτάδια μου
μέσα στα χέρια σου οι εποχές
ένα ποτάμι που κυλά
σ' αρχαίες πόλεις σ' εξοχές
κι έπειτα χύνεται ξανά
στην μαγική σου εικόνα ...
Σήμερα,είμαι μια μικρή σιωπή ανάμεσα στα λόγια σου
Δε θέλω τίποτα ν' αλλάξω τούτη τη στιγμή
Στην μαγική σου εικόνα
που όλα μονιάζουν μάτια μου
κι όλα είναι μέσα σ' όλα
έσβησαν τα σκοτάδια μου
μέσα στα χέρια σου οι εποχές
ένα ποτάμι που κυλά
σ' αρχαίες πόλεις σ' εξοχές
κι έπειτα χύνεται ξανά
στην μαγική σου εικόνα ...
Θα σε βλέπω στην βροχή
Σε λαβύρινθο θυμάμαι
Να χορεύεις στο κενό
Κάπου αλλού ήσουνα τότε
Κάποιος άλλος και εγώ
Μου λείπει η ανάσα σου το βράδυ
Οι πρωϊνές σου αγκαλιές
Χίλια χαμόγελα η ματιά σου
Στις λειωμένες μου σκιές
Θα σε βλέπω στη βροχή
Θα σε βλέπω στη βροχή
Κουρασμένες μου ιδέες
Σεργιανάτε γυμνές
Τα όνειρα μου στα σκουπίδια
Ξεχασμένα στο χθες
Κι όταν σ’ άλλα κρεβάτια
Ψάχνω να σε βρω
Είν’ η μοναξιά μου
Που σκοτώνω και ζω
Θα σε βλέπω στη βροχή
Θα σε βλέπω στη βροχή...
Να γελάς
Πότε βροχή, πότε αέρας, μια προσευχή, λόγια μητέρας
Φωνές που ακούγαμε παιδιά. Για μια στιγμή θέλω...
Είναι νωρίς, ζωή χαράζει, σαν μολυβιά στ' όνειρο στάζει
Ο αέρας παίρνει τα μαλλιά. Για μια στιγμή θέλω να...
Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να
την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι
Είναι αργά, λόγια δεν βρίσκω, όση ομορφιά κι αν σου χαρίσω
πίσω απ' τα φώτα της ζωής. Για μια στιγμή θέλω να...
Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να
την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι
Μικρές χαμένες μέρες
Είναι ο ήλιος που περνάει,
είν' η σιωπή που κυβερνάει,
είν' αυτή...
μια στιγμή...
Είν' η ανάσα σου που ακούω,
μέσ' απ' το θόρυβο της πόλης,
είναι το χέρι που κρατάω,
σαν κοιμηθώ και σαν ξυπνάω,
είν' αυτή...
μια στιγμή...
Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες,
είναι μικρές, χαμένες μέρες,
και όσες περνάν έχουν χαθεί,
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
Είναι το ξάφνιασμα της μέρας,
η μυρωδιά που φέρνει ο αέρας,
είν' αυτή...
μια στιγμή...
Είναι ένας ήχος στο σκοτάδι,
η μοναξιά μετά απ' το χάδι,
μια στάλα ιδρώτα στο λαιμό σου,
και μια γραμμή στο μέτωπό σου,
είν' αυτή...
μια στιγμή...
Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες,
είναι μικρές, χαμένες μέρες,
και όσες περνάν έχουν χαθεί,
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες,
είναι μικρές, χαμένες μέρες,
και όσες περνάν έχουν χαθεί,
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
ποτέ...