Δημιουργούνται το 1990 απο τους Κωνσταντίνο Βήτα , Μιχάλη Δέλτα, Αντώνι Πι .Οι συνθέσεις τους βασίζονται σε ηλεκτρονικές φόρμες όπως δομήθηκαν μετά την έκρηξη της ACID , HOUSE και TECHNO μουσικής . Ο στίχος τους ελληνικός με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο . Η εκφορά του λόγου τους πραγματοποιείται με συγκερασμό RAP και απαγγελίας . Καταφέρνουν να κατακτήσουν γρήγορα το ελληνικό κοινό . Με το EP "NEW LIFE" η φήμη τους ξεπερνά τα όρια της Ελλάδας και το MTV παρουσιάζει ειδικό αφιέρωμα στο συγκρότημα . Οι πρωτότυπες συναυλίες τους (οπτικά εφέ , video art κ.λ.π.) συγκεντρώνουν φανατικό κοινό και αποτελούν , κάθε φορά σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα .
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ
ΤΟ ΠΑΖΛ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ
ΝΤΙΣΚΟΛΑΤΑ
NEW LIFE
ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
THE DRONE COMPILATION
ΤΕΚΝΟ
ΚΥΚΛΟΤΡΟΝ
ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠ' ΑΥΤΟ
ΤΕΛΣΟΝ
ΜΑΘΗΜΑ - ΟΝΟΜΑ
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΓΗ - ΚΑΡΤΟΥΝ
ΒΙΤΑΜΙΝΑ ΤΕΚ
ΤΟ ΜΙΞΕΡ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ
ΟΦΕΛΙΜΟ ΦΟΡΤΙΟ
ΝΟΧΙ
ΣΚΑΖΗ
BLUE EMOTIONS
ΣΟΥΠΕΡ ΣΤΕΛΛΑ
ΝΕΠΕΤΑ
CD ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ
Κ.Β. - STEAMBOAT BILL JR.
ALFA PI
Κ.Β.- ΤΟ ΠΑΙΔΙ
Μ.Δ.- ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΙΚΡΗ
MIKAEL DELTA - THE DAWN
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ / Κ .ΒΗΤΑ - ΜΕΤΑ -
MIKAEL DELTA - HALCYONS DAYS
ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ / ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΕΛΤΑ - ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ
MICHALIS DELTA - MELT
Κ.ΒΗΤΑ - ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ
Παραθέτω μερικούς στίχους τους
για να πάρετε μιά ιδέα...
3000 Μέρες
Τώρα ξέρω γιατί κάθε φορά που βρέχει
τα μάτια μου κλαίνε κι ο σκύλος γαβγίζει
σχηματίζονται μικρά ποτάμια στους δρόμους
η κατεύθυνση του ανθρώπου μια λευκή γραμμή αεροπλάνου
κι ύστερα η σιωπή τών δορυφόρων
η πορεία είναι σταθερή
ενώ ανάμεσα στην αθωότητα και τη διαφθορά
η λέξη αγάπη θυμίζει Γυμνάσιο
γι' αυτό της άρεσαν τα λουλούδια
γι' αυτό κι εγώ δε θέλω τίποτα, παρά μόνο να κοιτάζω εσένα
τη γη, τον ουρανό, τις πιο όμορφες λέξεις
όπως το μέτρημα απ' το μηδέν ως το άπειρο
Ακόμα πιο μακριά η ίδια ερώτηση απλώνεται
μέρα με τη μέρα
διανύεις τον ίδιο κύκλο μ' ένα αυτοκίνητο
ενώ κατά βάθος θες να σταματήσεις
μιλάς μόνος σου καθώς ένα βουνό απ' τον καθρέφτη ξεμακραίνει
και οι μόνοι που δε φαίνονται είμαστε εμείς
σε αντίθεση μ' αυτούς που κατάκτησαν το φεγγάρι
σαν κάποιος να προχωρά προς τα πίσω ψάχνοντας για σένα
οι ίδιες λέξεις με άλλο νόημα
η ίδια αγάπη σε λάθος άνθρωπο
όπως το μέτρημα απ' το μηδέν ως το άπειρο
Κοίταξε εκεί
το ίδιο πράγμα συνέβη στον ύπνο σου χίλιες φορές
απ' το ίδιο σημείο θα πετάς πάντα
απ' το ίδιο σημείο θ'αναρωτιέσαι την αρχή και το τέλος των πραγμάτων
την ίδια απόφαση θα παίρνεις
μόνο που οι άνθρωποι θ' αλλάζουν
όπως μια βόλτα στην πόλη
όπως τα φύλλα της χλόης
κι αυτά που πάντα σου άρεσαν θα συνεχίζουν να σου αρέσουν
το καλό και το κακό
το παιχνίδι του κύκλου
όπως το μέτρημα απ' το μηδέν ως το άπειρο
6]
Εδώ στέκομαι, σ' αυτή τη σιωπή
με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
έξι η ώρα τα χαράματα
ο εγωισμός μου δεν περνάει
όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο
παγωμένος
απλώνει το χέρι στο τίποτα
είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας
καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει
κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα γιατί η ζωή είναι βρώμικη
μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό
τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει
ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ
κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης
κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ
σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο
απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες
κουλτούρα του γρήγορου φαγητού
έξι και πέντε λεπτά
η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους
μας χωρίζουν δυο βήματα
θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει
όλη νύχτα έμεινα έξω
πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς
γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο
ο μύθος της διασταύρωσης
κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση
κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας
χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών
τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο
μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσεις
να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;
χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό
έξι και [δέκα είναι] λεπτά
αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο,
είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό
περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία
Αόρατος άνθρωπος
Κάποτε ο αέρας του πολέμου
φτάνει ως εδώ με τις ράγες του τρένου
η έρημος απ' το μυαλό ενός στρατιώτη
τα γκρεμισμένα σπίτια στο τέλος μιας πόλης
ο ήλιος ανατέλλει μέσα απ' τη σκόνη
η πλάτη ενός ανθρώπου μεγαλώνει στην οθόνη
τώρα τα μάτια μου κοιτάζουν ευρυγώνια
κι όλες οι λέξεις στέκουν σα διαλυμένα βαγόνια
τα πρόσωπα σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια
τρώνε την αλήθεια με μια σιδερένια τανάλια
κάνουν συγκρίσεις με το παγκόσμιο πρωτάθλημα
αναλογίες που παίζουν θανάσιμα
ανοίγοντας κάπου ένα νέο πόλεμο
είναι σα ν' ανοίγεις ΜακΝτόναλντς στην ύπαιθρο
βρισκόμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε την τρέλα
μια νέα παρέλαση, την εθνική διασκέδαση
τη διεθνή διπλωματία που μοιάζει με διαφήμιση
ένα προϊόν που προσφέρει στον πολίτη μια απόδραση
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε
Αστραφτερή μέρα, σα θεός με τυφλώνεις
κόβεις στη μέση τη ζωή και με πληγώνεις
όταν το δίκιο έρχεται δεύτερο μετά το πρωτάθλημα
όταν δε ζεις τίποτα, σκέφτεσαι το διάστημα
σημειώνω μια προσπάθεια στο ημερολόγιο του χρόνου
ασπρίζουν ένα θύμα στη μέση του δρόμου
ένα χαμένο κορίτσι μάς κοιτάζει στα μάτια
γυρίζει στους δρόμους ψάχνοντας παλάτια
οι ερωτήσεις θα γίνονται κύκλοι γύρω απ' το στόχο
δε θα μοιάζει με άνθρωπο, δε θα είναι ούτε ζώο
οι πληγές του θα τον κάνουν να μοιάζει με άλογο
στα νομικά χαρτιά δε θα υπάρχει πουθενά
όσοι τον ψάχνουν θα ψάχνουν τον αόρατο άνθρωπο
όσοι δεν τον ξέρουν θα γυρεύουν τον αόρατο άνθρωπο
είναι ο τελευταίος σχεδόν που πλησιάζει τα σύνορα
ζητάει άσυλο γιατί κουράστηκε απ' το τίποτα
τώρα που οι βόμβες εκτοπίζουν τους πολίτες απ' τις πόλεις
αγγίζεις τα λουλούδια και σχεδόν ματώνεις
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε
Άτλας
Ένας απέραντος διάδρομος μ' ενώνει με σένα
ένα τρένο που χάνεται σ' ένα σχεδιάγραμμα
κι ο απόηχος ενός ανθρώπου σε κάδρο
να κοιτάζει τον κόσμο μέσα απ' τα μάτια ενός άλλου
του είπε "πες μου, πες μου τι βλέπεις;"
Ο πατέρας μου ήταν εργάτης
η μάνα μου φρόντιζε τα παιδιά και το σπίτι
συνηθισμένα πράγματα
έπρεπε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου
κι όταν έφτασα εκεί που ήθελα
είδα πως τίποτα δε μου ανήκει
ούτε καν εσύ
και με τα χρήματα τι μπορώ πια ν' αγοράσω;
κάθε εικόνα είναι προέκταση μιας άλλης
η ελευθερία μου είναι η αλυσίδα ενός άλλου
κι απ' όλα τα σπίτια που διασχίσαμε κανένα δεν ήταν δικό μου
δεν έχω τίποτα
μένει μόνο να περάσω αυτά τα σύνορα
με οποιοδήποτε τρόπο
και θ' αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό
γιατί η γη είναι πιο όμορφη από εμάς
γκαου μπιου
Τοσος καιρος και δεν εκανα τιποτα
και τα πιο ωραια εφυγαν γρηγορα
η θλιψη μοιαζει να τα εχει ποτισει
καμια φορα αναρωτιεμαι τι ειναι φυση
η φυση μου ειναι να ειμαι ενα τιποτα
να γυρναω να πηδαω
να ειμαι καλα με ολους
και αν δεν ειμαι θα το ξεχναω
ετσι σπαταλησα και σπαταληθηκα
σε οσους με αγαπησαν φερθηκα ανηθικα
ποτε δεν με περασε ποιος ειναι ο στοχος
και ομως χτυπηθηκα μα
δεν ειμαι ο πρωτος
σαν το χωμα που πεφτει μεσα απ τα δαχτυλα
προσπαθησα καποτε μα δεν τα καταφερα
και ολα σταματησαν στην ιδια ωρα
μου εδωσε ο διαβολος τα δυο μου ποδια
τωρα αισθανομαι να με τυλιγει το κυμα
η απεραντη ανοησια που με εκανε θημα
απλα με ξεβρασε στην αμμο σαν πτωμα
τοσο ηλιθιος ειμαι που την πιστευω ακομα
ειναι μια αποφαση που πρεπει να παρω
να αλλαξω τωρα ή να εξακολουθω να τρενάρω
ειναι μικρη η αποσταση απο τα ποδια στο κεφαλι
μα μοιαζει τοσο μεγαλη οσο η γη απο τον αρη
Δύο
Πόσο χαμηλά στα μάτια σου έπεσα
δεν το φαντάστηκα ποτέ πως θα συμβεί
πόσο βιαστικά χάνονται τα σύννεφα
μένει μια νύχτα μέχρι να 'ρθει το πρωί
μα μέχρι τότε θα έχω φτάσει πιο βαθιά
πάνω στο δέρμα υπάρχει τόση ζεστασιά
Σε μια αμαρτία τρέχω τώρα να σωθώ
κι απ' τα πολλά μου λάθη δεν ξέρω τι είναι πια σωστό
στην ευτυχία, κάποτε είχες πει,
πως δε χρειάζεται να νερώνεις το κρασί
πόσο βιαστικά χάνονται τα σύννεφα
μένει μια νύχτα μέχρι να 'ρθει το πρωί
μα μέχρι τότε θα έχω πέσει χαμηλά
είχα μια υπόσχεση φυλάξει στην καρδιά
μα μέχρι τότε θα έχουμε φτάσει πιο βαθιά
μέσα στα μάτια σου υπάρχει τόση ζεστασιά
ενα
Αυτο που στη ζωη μας σταματα
σε μια κοινη αναγκη
και θελει να μας ξεγελα
με μια καριερα πλανη
με ονειρα θα πολεμησουμε
περνωντας απ' το σκοταδι
μικραινουν οι αποστασεις
οταν αργα το βραδυ
προσευχομαι για σενα
γινομαστε ενα
κι αν κατι εχει χαλασει
δεν θα αφησω αβοηθητο
να φυγει απο μενα
γιατι ειμαστε ενα
μεσα απ' αυτη την επαφη
δε θα' μαστε πια μονοι
αυτο ειναι μια ηδονη
κι οταν τον πονο δικαιωνει
τοτε σαν παιδια θα τρεχουμε
σε δρομους απο χιονι
Ένα κλεμμένο ποδήλατο
Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι
κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει
πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι
θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι
Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
κρατώντας το χέρι σου για πάντα
στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου
να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε
ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε
μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει
σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι
ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση
προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση
στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου
στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου
Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις
στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Ταξίδι στη Γη
Σε κράτησα στην αγκαλιά μου σαν μικρό πουλί
σαν όνειρο που σβήνει στην ανατολή
το ξέρω πως θα μου ξεφύγεις άλλη μια φορά
μα η χαρά δεν είναι άλλο από μια προσμονή
Φως μικρό μου, ταξιδιάρικο
πάρε τούτο το παράπονο
μέσα απ' τα μάτια σου να ζήσω μια στιγμή
ένα ταξίδι στη Γη
Στα μάτια σου είχα πιστέψει σαν τον ουρανό
και τώρα πια δεν έχω τίποτα για να κρατώ
στην ερημιά θα γίνει πέτρα όλη μου η σιωπή
η αγάπη αυτή θα σβήσει και σαν άστρο θα χαθεί
Φως μικρό μου, ταξιδιάρικο
πάρε τούτο το παράπονο
μέσα απ' τα μάτια σου να ζήσω μια στιγμή
ένα ταξίδι στη Γη
Φως μικρό μου, ταξιδιάρικο
πάρε τούτο το παράπονο
μέσα απ' τα μάτια σου να ζήσω μια στιγμή
ένα ταξίδι στη Γη
Ένας μεγάλος κόσμος
Ήταν μια νύχτα παράξενη στο μικρό υπόγειο
ένα τρένο στο βορρά, ένα τρένο στο νότο
ο φίλος μου σκεφτόταν το ρητό
πως ο σκύλος είναι ο μόνος φίλος τού ανθρώπου
κοιτάξαμε δεξιά και μετά αριστερά
κι είδαμε κάποιον να κοιμάται στα σκαλιά
ήταν ο ίδιος που μετά μας ζητούσε χρήματα
και χαμογελούσε χαμένος στα μισά του τίποτα
πώς μια ζωή μπορεί να χαθεί ξαφνικά
όταν ο ήλιος χαράξει, έρχεται η σκοτεινιά
κι είναι μόνο τότε που μια γύφτισσα μπορεί
να διαβάσει το χέρι σου και μετά να χαθεί
σ' εκείνα τα σπίτια που κυλάνε με τροχούς
εδώ κι εκεί, σ' ένα κόσμο από ελεεινούς
Έλεος είναι κάτι που κανείς δεν το θέλει
μέχρι που φτάνεις στο σημείο να βγάζεις το χέρι
και κάπως έτσι περπατάει ο ένας πίσω απ' τον άλλο
γελώντας ή κλαίγοντας σ' ένα κόσμο μεγάλο
Ο φίλος μου κι εγώ διασχίζαμε προάστια
η διαδρομή μεγάλωνε, το μυαλό μου καιγότανε
σε μια στάση κάποιος μπήκε και ζητούσε χρήματα
έξω απ' το παράθυρο το φεγγάρι κρεμόταν στα σύρματα
καθενός το στόμα πάντα ψάχνει για τις λέξεις
κι εσύ σκέφτεσαι από μέσα σου πως θέλεις να τρέξεις
σαν εκείνο το κογιότ που πιτσιρίκι έβλεπες
σε κανένα δεν είπες πως την αγάπησες
όπως κανένα δεν ενδιέφερε πώς εσύ μεγάλωσες
πώς πριν από μια προσευχή με το θεό μάλωσες
κι αν δεν είχες ένα φίλο, τότε θα είχες ένα σκύλο
ή ένα τοίχο να μιλάς, ή του δρόμου το στύλο
και κάπως έτσι τελειώνει η ιστορία ενός ανθρώπου
που ζητούσε αγάπη στο τέλος του δρόμου
και κάπως έτσι περπατάει ο ένας πίσω απ' τον άλλο
γελώντας ή κλαίγοντας σ' ένα κόσμο μεγάλο
Έλεος είναι κάτι που κανείς δεν το θέλει
μέχρι που φτάνεις στο σημείο να βγάζεις το χέρι
κάπως έτσι περπατάει ο ένας πίσω απ' τον άλλο
γελώντας ή κλαίγοντας σ' ένα κόσμο μεγάλο
Έλεος είναι κάτι που κανείς δεν το θέλει
μέχρι που φτάνεις στο σημείο να βγάζεις το χέρι
κάπως έτσι περπατάει ο ένας πίσω απ' τον άλλο
γελώντας ή κλαίγοντας σ' ένα κόσμο μεγάλο
Ο εξώστης (Τα μάτια του φίλου μου)
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια του φίλου μου
ν' ακολουθούν σαν πουλιά τις γραμμές του τρένου
να κοιτάνε στον ορίζοντα ένα τοπίο άβατο
να σκέφτονται αν η αγάπη είναι πιο κρύα απ' το θάνατο
Από ένα εξώστη μου έδειχνε μια άλλη ζωή
τώρα αυτός είναι στο διάστημα κι εγώ ακόμα στη γη
περπατώντας σ' ένα επίπεδο προάστιο
σημαδεύω τους ανθρώπους μ' ένα κομμένο λάστιχο
Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε
Χιλιάδες εικόνες έρχονται σαν κύματα
αλλεπάλληλα μου στέλνεις μηνύματα
συνθήματα στους τοίχους, στο κέντρο της πόλης
όπου κοιτάξω, η ζωή μου όλη
μια μεγάλη απόδραση με τον Ήτα-Βήτα
για μεγάλους κλέφτες σαν τον Κ. Βήτα
στέκομαι εδώ χωρίς να ξέρω τι θέλω
κι είναι τόσο ωραία όλα αυτά που πιστεύω
Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε
Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις
τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα
άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα
Πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου
υπάρχει άδικο έξω απ' τα όνειρά μου
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε
η δυναμη της αγαπης
Ολα σου τα συγχωρω
ψυχη μου
δεν μπορω να τα κρατω
μες την ζωη μου
εμαθα αργησα
ποσο επιπολαια φερθηκα
και τωρα για σενα μιλαω
παντου
Η δυναμη της αγαπης
ειναι μεσα μου
Δυσκολα μες στην ζωη
τα καταφερνεις
Για ολα αυτα που αγαπας
θα υπομενεις
εμαθα αργησα
ποσο επιπολαια φερθηκα
και τωρα για σενα μιλαω
παντου
Η δυναμη της αγαπης
ειναι μεσα μου
Πεταξε την μικρη σου
ψυχη
για καθε αλλαγη
υπαρχει μια εποχη
και ακομα εχω μια φωτια
που δεν εχεις δει
Ασε με τα ματια σου
να τα φιλησω
δώσμου μια ευκαιρια
να σε κρατησω
εμαθα αργησα
ποσο επιπολαια φερθηκα
και τωρα για σενα μιλαω
παντου
Η δυναμη της αγαπης
ειναι μεσα μου
Πεταξε την μικρη σου
ψυχη
για καθε αλλαγη
υπαρχει μια εποχη
και ακομα εχω μια φωτια
που δεν εχεις δει
Η δυναμη της αγαπης
ειναι μεσα μου
Η δυναμη της αγαπης
ειναι μεσα μου
Η δυναμη της αγαπης
ειναι μεσα μου
Ηλεκτρον
με ηλεκτρο
συμφιλιωσα τον κοσμο μου
στο μετρο
στην αγαπη τη ζωη μου
αναθετω
ένας κινδυνος σ'αποσταση
αναπνοης
με ηλεκτρο
αναστατωσα το ειναι μου
και φευγω
ενα οραμα γεννιεται
και το βλεπω να περναει
απ' το χαος στην αυγη
με ηλεκτρο,ηλεκτρο
επαφη αναζηταμε
ηλεκτρο
στο βαθυ το μπλε περναμε
με ηλεκτρο
περιμενω την επομενη μου μερα
να με παει λιγο ακομη παραπερα
να' χω λογο
που πιστευω στη στιγμη
με ηλεκτρο
συμφιλιωσα το χρονο στην καρδια μου
κι απο τοτε ακολουθω
τα ονειρα μου σαν τα βλεπω
να μιλανε στην βροχη
Ηλίθια αστεία
Κάποτε, μπορεί κάπου μια μέρα
να δεις το δίκιο μέσα από ένα στόχο στον αέρα
θα είναι ήδη όμως αργά γιατί θα 'χουν χαθεί τόσοι
από τη μόλυνση, απ' τη μόδα, από μια ισχυρή δόση
Από τον πάτο ως την κορφή αυτή η ζωή βρωμάει
και ξέρω πώς να επιβιώνω γιατί έχω γίνει τομάρι
Κατάλαβέ το, μάνα, δε γυρίζω πίσω
δε θα τα τινάξω, μα ούτε κι έτσι θα τ' αφήσω
Η οργή είναι ένα διάστημα κλεισμένο στ' αυτιά
αυτές τις μέρες πρέπει να φωνάζεις δυνατά
Με ταϊζουν βλακείες και περιμένουν να χωνέψω
Κοιτάζω τον κόσμο, δεν ξέρω τι να πιστέψω
μα ο θεός είναι δυνατός, μου ανοίγει τα μάτια
Να σ' αγαπώ πιο πολύ, να σε φυλάω από την κακία
Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία
Κάποτε, μπορεί κάπου μια μέρα
από τη θέση που είσαι να πας λίγο πιο πέρα
θα είναι ήδη όμως αργά γιατί θα 'χεις διώξει άλλους
από μια θέση στη ζωή, απ' τον πλανήτη Γη
Μια αγελάδα σε μια αφίσα στέκει μολυσμένη
αντανακλάται στα γυαλιά σου και μετά από λίγο φεύγεις
Ο χρόνος σου τελειώνει, λες "η μέρα αυτή πάει"
μα ο χρόνος επιστρέφει κι εσύ λες τα ίδια πάλι
Λες "τώρα μπορώ ν' αλλάξω, μα είναι ήδη αργά"
και αφήνεις τη ζωή σου να πνιγεί στα ρηχά
Οι πιο πολλοί αποφεύγουν να σε κοιτάξουν στα μάτια
στο πίσω κάθισμα γλυστρούν και πνίγουν τα δάκρυα
Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία
Δε θ' αφήσω αυτές τις μέρες να με πάρουν από κάτω
τους φόβους που με τρέφουν θα τους κάνω κάτι άλλο
θα αλλάξω τη ζωή μου σε κάτι θετικό
και κάθε άσχημη ενέργεια θα τη στείλω στο καλό
θα δώσω σημασία σ' αυτά που εσύ πετάς
μιας και στο τίποτα μπορείς να βρεις αυτό που ζητάς
Στα σκουπίδια βρίσκουν τα σκυλιά φαγητό
Τις περιοχές αυτές τις προστατεύει ο θεός
όπως τους άνεργους, τους άστεγους, κι όσους ζουν στο μέλλον
Σε αυτούς που αγαπούν και πιστεύουν, φιλιά στέλνω
Τώρα που τα σύννεφα προς το βορρά φεύγουν
και χιλιάδες παιδιά σ' αυτόν τον κόσμο μεγαλώνουν
ρίχνοντας το βλέμμα τους σε πλαστικά καλώδια
σε κτίρια, σε φώτα ή σε γυμνασμένα πόδια
Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία
[/b]
θαλασσα σκια
θαλασσα σκια
μαγεμενη αδελφη του ηλιου
παρε με αγκαλια
να απολαυσω το φιλι του δικαιου
Εδωσα πολλα
για να πλασω εναν ηρωα
πλεω στ' ανοιχτα
η καρδια μου αλλο πονο
δε χωρα
Κατάψυξη
Κάπως έτσι λήγει η ιστορία για τους δύο
κοιτάζω πίσω και χάνεσαι στον τοίχο
ήθελες ένα βράδι και ήθελα για πάντα
την έπαθα πάλι, αυτός είναι ο πόνος του βλάκα
σαν πολαρόιντ πεταμένα στην έναστρη νύχτα
μονολογείς και καταστρέφεις της αγάπης τα δίχτυα
κι εκεί που ήθελα τόσα, τώρα δε θέλω τίποτα
επιστρέφω σ' εμένα, αλλά σκέφτομαι εσένα
κι ούτε το σπίτι με χωράει, ούτε η ψυχή μου
γιατί θέλω την αγάπη σου, θέλω πίσω τη ζωή μου
σαν ένα κύμα μεγάλο σκάω πάνω στα βράχια
νιώθω πώς θα ήταν το μέλλον και πνίγω τα δάκρυα
πόσες φορες είπα κρίμα γιατί θα είμασταν ωραία
κοιτάζω ψηλά το φεγγάρι γιατί δεν έχω παρέα
οι μηχανές του καφέ θαμπώνουν τις νύχτες
τυχαία ζευγάρια στους δρόμους, στις πίστες
αλλάζουν τηλέφωνα και χάνονται οπουδήποτε
όταν είσαι έτσι, μπορείς να κάνεις οτιδήποτε
αυτή είναι η περίληψη ενός μεγάλου βιβλίου
και η κατάληξη ενός ερωτικού αστείου
Ευτυχώς κρατάω τη γλώσσα μου τρυφερή
να δεχτώ πως με την άλγεβρα η ζωή είναι απλή
ψέματα! - τα αισθήματα πληρώνονται ακριβά
χωρίς εσένα τα μάτια μου νιώθω βαριά
κι όπου πάω με πνίγει η αθλιότητα
το φως της τηλεόρασης, το απόλυτο τίποτα
το χάος των δρόμων, πάνω και κάτω
αυτά που πατάω με παίρνουν από κάτω
ήθελες μόνο μια νύχτα κι ήθελα για πάντα
την έπαθα πάλι, αυτός είναι ο πόνος του βλάκα
κι αν την ξαναπάθω το ξέρω πώς θα γίνει
ο ένας θα τρέχει και ο άλλος θα πίνει
βρώμικη νύχτα, είμαστε δύο
απ' το σκοτάδι μού γελάει το ανοιχτό ψυγείο
το γάλα, τα αυγά, το ψωμί και το μέλι
αν μπω στην κατάψυξη θα βρω ένα αστέρι
αυτό είναι για σένα
με αγάπη από μένα
Κιβώτιο
Στραπατσαρισμένα πρόσωπα
μέτωπο με μέτωπο
χρειάζομαι τώρα τη δική σου βοήθεια
για να σωθώ
να πετάξω απ' το δικό μου κιβώτιο
Τα μάτια του κόσμου μ' έχουν καρφώσει
οι άμυνές μου μ' έχουν προδώσει
κοίταξέ με, κοίταξε
δώσ' μου λίγο απ' αυτά που πετάς
δώσ' μου πιο λίγο απ' αυτό που ζητάς
Τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων
αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω
αν εσύ κι εγώ, εσύ κι εγώ, εσύ κι εγώ...
Λίγο απ' τη δική μας δύναμη θέλει
η αλλαγή του πόνου σε μέλι
και το πουλί απ' το κλουβί θα πετάξει
πάνω απ' τα σύρματα
πάνω απ' του κόσμου την τάξη
Είμαστε τόσο κοντά
κι όμως νιώθω πως με φοβάσαι
θα επιβιώσω μέσα απ' την απόρριψη
είδα το χαρτί με την αλήθεια
πάνω γραμμένη, σχεδόν πεταμένη
κοίταξέ με
εκεί που δείχνει το χέρι
εκεί θέλω να πάω
εκεί που φτάνουν τα μάτια μου
εκεί θέλω να πάω
Τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων
αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω
αν εσύ κι εγώ, εσύ κι εγώ, εσύ κι εγώ...
Λίγο απ' τη δική μας δύναμη θέλει
η αλλαγή του πόνου σε μέλι
και το πουλί απ' το κλουβί θα πετάξει
πάνω απ' τα σύρματα
πάνω απ' του κόσμου την τάξη
Λίγο απ' τη δική μας δύναμη θέλει
η αλλαγή του πόνου σε μέλι
και το πουλί απ' το κλουβί θα πετάξει
πάνω απ' τα σύρματα
πάνω απ' του κόσμου την τάξη
Λίγο απ' τη δική μας δύναμη θέλει
η αλλαγή του πόνου σε μέλι
και το πουλί απ' το κλουβί θα πετάξει
πάνω απ' τα σύρματα
πάνω απ' του κόσμου την τάξη
Λίγο απ' τη δική μας δύναμη θέλει
η αλλαγή του πόνου σε μέλι
και το πουλί απ' το κλουβί θα πετάξει
πάνω απ' τα σύρματα
πάνω απ' του κόσμου την τάξη
κοκκινο βαθυ
εβαλα κοκκινο βαθυ κραγιον
και θα πεταξω στην φωτια τα αδικα τα λογια
δεν ξαναγινομαι γιορτη των αλλονον
ορκιζομαι στον ουρανο που μ'αγκαλιαζει χρονια
καρδια μου σωμα μου γλυκο
ενα ταξιδι αρχιζει
θα γινουμε ενα θα το δεις
με αυτο που μας αξιζει
θα γινω αερας και θα κρατω τις νυχτας
την ανασα σαν θα γεννιεται φως
θα κρατω την νυχτα καρδια μου
θα βαλω κοκκινο βαθυ κραγιον γιατι ο καιρος δεν με τρομαζει
ορκιζομαι στον ουρανο που χρονια μ'αγκαλιαζει δεν με τρομαζει
καρδια μου σωμα μου γλυκο
ενα ταξιδι αρχιζει
θα γινουμε ενα θα το δεις
με αυτα που μας αξιζει
Λιγότερο απ' αυτό
Σαν τα παιχνίδια η ζωή σου γυρνά,
απελπισμένα, μια τροχιά μυστική
πού και πού ο χρόνος σταματά
νόμιζες πως θα κρατούσε,
μα ήταν μόνο ένα φιλί
Τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων
αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω
αν εσύ κι εγώ ήμαστε μαζί
Σαν τα παιχνίδια η ζωή σταματά
κι αυτό που ένιωσα μαζί σου μια στιγμή
βρήκε καταφύγιο στην καρδιά
με όλα αυτά που πέταξες
σε κάποιου δρόμου τη στροφή
Τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων
αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω
αν εσύ κι εγώ ήμαστε μαζί
Τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων
αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω
αν εσύ κι εγώ ήμαστε μαζί
Λίστα
Πες μου πόσες φορές σ' έχω πληγώσει
[...] καλοκαίρι τώρα σου ζητώ συγγνώμη
[...] σε γκρίζο εργοστάσιο
κι από τη λίστα τους δείχνουμε χαμένοι
Χρόνο με το χρόνο είμαστε δεμένοι
και ξέρω πού να πάω αν μ' αγαπάς ακόμη
σα φωνές που ενώνονται ψηλά στ' αστέρια
έχουμε ένα κεφάλι και τέσσερα χέρια
Μια συχνότητα οδηγεί πάλι στα μικρόφωνα
μια φιλία, μια οικογένεια έχει προτεραιότητα
τώρα ξέρω πώς είναι ο κόσμος χωρίς εσένα
σα μια μητρόπολη όπου όλα είναι χαμένα
[...], τρισδιάστατη λύτρωση
μια χούφτα πεθαμένοι ζητούν αποστείρωση
όταν ο νέος κύκλος μειώσει την επέκταση
να είσαι σίγουρος πως θα περάσουμε σε αντεπίθεση
Πάει κι αυτή η Κυριακή
και η χαρά μας
και η χαρά μας
Πάει κι αυτή η Κυριακή
και η χαρά μας
και η χαρά μας
Κάποιος από μας πιστεύει στη θέληση
κάποιος πιστεύει πως θα βρει παρθενογένεση
όμως φυλάει τον καρκίνο σα θεό
[σ' έκρυψα] στα όνειρά μου γιατί μαζί σου δε ζω
Κι από φυγή σε φυγή, ζωή χωρίς δάκρυα
έρχομαι ξωπίσω σου για να έχω μάτια
για να κυλάμε μαζί στις ίδιες ρόδες
εκεί που τα πάντα είναι πάντοτε παντού πάντα
Εκεί που τα δέντρα πρέπει να μεγαλώσουμε
κι όλα τα ζώα να σεβαστούμε, για να σώσουμε
τη μαύρη μας ψυχή, αυτή που χάθηκε
[...] συνείδηση, κάθε γενιάς μανιφέστο
Πάει κι αυτή η Κυριακή
και η χαρά μας
και η χαρά μας
Πάει κι αυτή η Κυριακή
και η χαρά μας
και η χαρά μας
Πάει κι αυτή η Κυριακή
και η χαρά μας
και η χαρά μας
και η χαρά μας
πάει
και η χαρά μας
πάει
μαγνητης
Σαν ενας μαγνητης
με σχημα και πεδιο
της ψυχης το μεταλλο
πολυτιμο εργαλειο
καταφερνει η αφη
να μας φερνει σ' επαφη
μπροστα σου να με εχεις
και να με περιεχεις
να φορτωνεις θετικα
ολα μου τα αρνητικα
μπροστα μου να σ' εχω
και να σε περιεχω
σαν ενας μαγνητης
με σχημα και πεδιο
της ψυχης το μεταλλο
πολυτιμο εργαλειο
ειμαι η γευση σου
και ο χρονος ο καθημερινος σου
τυλιγομαι στη μεση σου
ειμαι ο ισημερινος σου
θα περναω μεχρι να
λιωσω κι απ' τους δυο σου
ωκεανους και θα σε
θελω τοσο οσο δε
χωραει ο νους
Μάθημα
Η γεωγραφία είναι απόλυτη
Το χάος είναι η γεωγραφία της αγάπης
Το μάθημά μου το πήρα
κι αυτός ο δρόμος δεν υπάρχει πουθενά
Εσύ βλέπεις εικόνες σε κίνηση
άσκοπος χρόνος
θα πάρεις το δρόμο σου κι έτσι δε θα ενωθούμε ποτέ
Χρειάζεται μια διακοπή ρεύματος
για να συνειδητοποιήσεις τη μοίρα
σαν αϋπνία
σιωπηλή ακινησία
μια ενδότερη χώρα με οδηγεί στην αϋπνία, την απώλεια
Σπρώξε με, βαριέμαι τη διασκέδαση
το αυτόματο μέλλον
Μοιάζεις με τέρας όμως μ' αρέσεις
μπορείς να ικανοποιήσεις τους στόχους μου
και να μη ζητήσεις τίποτε άλλο από μένα
Είναι απλό σαν προοπτική δρόμων
Μάθημα δεύτερο
Τα κτίρια είναι πιο σταθερά απ' τα βήματα,
τα δέντρα, τον τρόπο που μαρκάρεις τις εποχές
Απ' το ένα παράθυρο στο επόμενο όνειρο
προεκτάσεις ενός ανεξέλεγκτου κόσμου
Από εδώ μέχρι τα ψυγεία
τα καταψυγμένα ζώα ονειρεύονται τη διακοπή του τρεξίματος
μετά από εκεί δε βλέπεις
Μάθημα τρίτο
Θα τρως και θα κάνεις σεξ
θ' αποκτήσεις κοινωνική συνείδηση
κι ένα νούμερο σε οποιαδήποτε τράπεζα
Μάθημα τέσσερα
Σιωπή
Χα, χα!
Μάθημα πέντε, έξι, επτά, οχτώ,
αδιάβαστος,
εννιά, το ανάποδο του έξι
συνδυασμός του εξήντα εννιά
πολιτισμός
Μάθημα δέκα
Τα έμαθες όλα, είσαι ελεύθερος
μα έχεις μόνο μία επιλογή
με ενα τραγουδι
Χαθηκα σε ενα συστημα αριθμων
την ψυχη μου ζητω
το φιλι σε οθονες που ελεγχουν
στα ματια τα γυρω
θα βρω την ψυχη μου
και ας κοστισει ενα χαμογελο για αρχη
θα ειναι η αιτια που με κανει να χρωματιζω
τη ζωη με ενα τραγουδι μου
μονο φτανει
με ενα τραγουδι μονο
με ενα τραγουδι
να χρωματιζω τη στιγμη μονο
με ενα τραγουδι
βρεθηκα διχως καποιον να αγαπω σε λαθος τοπιο
κρατω την σιωπη με ενα τροπο ακουστικο
που θυμιζει αντιο να σωθει η ψυχη
και ας κοστισει ενα χαμογελο για αρχη
θα ειναι η αιτια που με κανει να χρωματιζω
τη ζωη με ενα τραγουδι μου
μονο φτανει
με ενα τραγουδι μονο
με ενα τραγουδι
να χρωματιζω την στιγμη μονο
με ενα τραγουδι
Με θέλεις, χωρίς εσένα[/color
Το τέλος της παράκαμψης
κοίταξε πόσα αυτοκίνητα επιστρέφουν κι έρχονται
καθώς αφήνουμε τα σύρματα πίσω μας
οι μάρκες τους εκτοπίζουν τις λέξεις μας
στέκομαι στο έδαφος
μα δε με θέλεις
χωρίς εσένα, θα είμαι πιο μπροστά από σένα
δεν έχω τίποτα να σου δώσω
κι είναι τόσο δύσκολο να σου εξηγήσω
περισσότερο από κάθε άλλη φορά
γιατί μου αρέσουν τα εργοστάσια
κάθε φορά που κοιτάζω εσένα
ένα ταξίδι από τα γόνατα ως τα δάχτυλα
η αντανάκλαση της σύγχυσης
οι μέρες και τα ισόμετρα πέταλα
η ανακάλυψη του οίκτου
σαν αεροπλάνο πετά και μας εγκαταλείπει
[η χαρά ποτέ]
κι αν δεν ήταν τόσο ωραία εδώ
θα μπορούσα να έρθω μαζί σου
μα έχω βαρεθεί να σου ζητώ συγγνώμη
κι είναι βέβαιο πως δε μπορώ ν' αλλάξω
γιατί ο κόσμος είναι μια χούφτα από εκατομμύρια μόρια
κι η κατανόηση δείχνει ν' αργοπεθαίνει
λεπτό με το λεπτό
αστέρι μ' αστέρι
δορυφόρο με δορυφόρο
δώσ' μου τα χέρια σου
κράτησε μακριά τα ψέματα
χάρισέ τα σ' αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν
θέλεις ν' ακούσεις τόσα πολλά
κι εγώ θέλω να κλάψω
να κοιτάξω το χώμα σαν τη μόνη αλήθεια
σε σκέφτομαι
μέσα από σένα είδα εμένα
τη στρογγυλή άκρη της Γης
την απέραντη ακινησία που επεκτείνει την απόσταση
κι εξαλείφει το φως
μεσα μου
Η ζωη με λαθη φτιαχνει
της ψυχης μας τα στολιδια
ενας ανεμος με ψαχνει
και με βρισκει να κρατω τα ιδια
Οταν φτασω εκει που θελω
το κενο θα ζωγραφισω
σ' ενα ποιημα ξεχασμενο
με μια ανασα σου βαθια θα ζησω ...
θα σβησω
το χαμογελω χαριζω
την αληθεια ξαναγγιζω
παλι μεσα μου
σ' αλλο ενα βιβλιο γραφω
λογια που' χα φυλαγμενα
μεγαλωντας θα μαθω
να πιστευω δυνατα σε μενα
στη στροφη αυτου του δρομου
εχω κλαψει για το χθες
κι οταν σ' εψαχνα χανομουν
σε μια απο τις νυχτες τις θολες
μια αγαπη μικρη
αποψε η αγαπη μας θα γινει ενα τραγουδι
στα αστερια θα φτασει εκει ψηλα
ζωης λευκο λουλουδι
μη με ρωτας γιατι πονω
τα ματια σου οταν κοιταζω
βαθια κρυμμενο μυστικο
το βλεμμα σου φορω και αλλαζω
πιστεψα και αφησα για αλλη μια φορα
την φωτια της ψυχης να μ' αγγιξει ξανα
με πραγματα λογια δικα μας μοναδικα
μιας αγαπης μικρης η βροχη ξεκινα
μην σταματας
στα ονειρα μας ερχεται τα δεινει και τα περνει
δεν ξερω αν θα αντεξουμε σ αυτο το κατι που μας δενει
το χερι μου στο στηθος χαραζει μια αληθεια
στο βαθος του οριζοντα ο ερωτας δεν γινεται συνηθεια
πιστεψε και αφησε για αλλη μια φορα
την φωτια της ψυχης να σ' αγγιξει ξανα
με πραγματα λογια δικα μας μοναδικα
μιας αγαπης μικρης η βροχη σταματα
μην σταματας
να μ' αγαπας μην σταματας
να μ'αγαπας
να μ'αγαπας
μην σταματας
Μικρό αγόρι
Μάνα!
Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνο
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
σ' ένα κόσμο που στροβιλίζεται αδιάκοπα
σε μια κούρσα από κουρασμένα άλογα
είναι τόσο εύκολο κάποιος να σκοτώσει
όλα αυτά που πιστεύεις, όλα αυτά που έχεις νιώσει
κανένας στα σχολεία δε σου έμαθε τίποτα
κι απ' τα τελευταία θρανία χάζευες τα σύννεφα
απ' το σημείο αυτό με οδηγείς σε μια παραλία
κι ανοίγει η σκέψη μου σαν αεροφωτογραφία
είναι αυτή η σιωπή που πάντα μισούσε τις λέξεις
η εμπειρία τού να πέφτεις σ' ένα κώμα χωρίς σκέψεις
από ένα τηλεσκόπιο φέρνεις κοντά ένα πλανήτη
και βλέπεις μια έρημο όπου κανείς δεν έχει σπίτι
πες μου Μ. Δέλτα, τι είναι αυτό που τους αξίζει
δύναμη, Βήτα, Δέλτα, Πι
το τελευταίο χτύπημα, το τελευταίο χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα
Μάνα!
Μικρό αγόρι, πάλι τρέχω μόνος
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
ενώ μέσα στο κρύο άλλος ένας περιμένει
την αγάπη, τον οίκτο, ένα ξένο παντελόνι
όλοι είμαστε από σάρκα και αίμα
μα υποκρινόμαστε αγαπώντας περισσότερο το ψέμα
κι αυτή η φωτιά που μέσα μας ανάβει
μας σβήνει στη σιωπή και στο χώμα μάς θάβει
είναι ένας τρόπος να μεγαλώνουν οι πόλεις
οι ταξικές διαφορές, ο ρατσισμός και οι φόροι
χωρίς να το ξέρουμε είμαστε δεμένοι
σ' ένα σύστημα που κανείς δεν καταλαβαίνει
μα δε θα 'μαι για πάντα κοινωνικό μηδέν
εκεί με κατέταξες, πιο κάτω με πέταξες
όμως αυτός είναι ο καιρός μου, τώρα ξέρω τι θέλω
ένα μαύρο τριαντάφυλλο και τη δύναμη για να παλεύω
Μάνα!
Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνο
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
απ' την καρδιά μου τώρα φεύγουν τα λόγια
κι αντλώ δύναμη απ' τα γρήγορά μου πόδια
είναι το φως που κοιτάς όταν η ζωή περνάει
Στέρεο Νόβα είναι η νέα τάξη που χτυπάει
τώρα που η ιστορία καίει σαν πυρωμένο σίδερο
κοιτάζω πέρα το μεγάλο μαύρο σύννεφο
απ' το σημείο αυτό με οδηγείς σε μια παραλία
κι ανοίγει η σκέψη μου σαν αεροφωτογραφία
είναι αυτή η σιωπή που πάντα μισούσε τις λέξεις
η εμπειρία τού να πέφτεις σ' ένα κώμα χωρίς σκέψεις
από ένα τηλεσκόπιο φέρνεις κοντά ένα πλανήτη
και βλέπεις μια έρημο όπου κανείς δεν έχει σπίτι
πες μου Μ. Δέλτα, τι είναι αυτό που τους αξίζει
δύναμη, Βήτα, Δέλτα, Πι
το τελευταίο χτύπημα, το τελευταίο χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα, το τελευταίο χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα
Μόμπιλ (σινγκλ μιξ)
Είναι ο στόχος, ο νέος κωδικός
νούμερο ένα κουτί, ασημένιος χυμός
σκόρπια δύναμη πάνω από χίλια σούπερ μάρκετ
σκόρπια λεφτά πεταμένα και χαμένα
η βροχή σ' έχει ξεπλύνει στις άκρες
σαν ένα κανάλι έχεις απήχηση στις μάζες
σπρώξε με πίσω στον αληθινό κόσμο
σπρώξε με μπρος και δείξε μου το δρόμο
σα διαφάνειες χάνεται ο ένας πίσω απ' τον άλλο
φωτοτυπίες από ένα Ζίροξ μεγάλο
ίδιοι κι απαράλλαχτοι από το ένα ως το δέκα
σε μια ατέλειωτη ουρά στο δρόμο για τη Μέκκα
η επικράτεια της ηλιοφάνειας
απ' την ταράτσα μίας διάνοιας
σα βροχερά εργοστάσια απλώνονται στο χάος
είμαι τόσο φτωχός όταν εσύ είσαι μάγος
κι όταν είσαι τόσο πλούσιος, εγώ δείχνω χαμένος
μ' αυτά που έμαθα όμως είμαι τόσο δεμένος
κι αυτό που θέλω αληθινά τώρα
πνευματική σύσφιγξη, εδώ και τώρα
Είναι ο στόχος, μια ανθρώπινη καρδιά
ακούω τα ψέματα σα μουσική στ' αυτιά
τώρα που τα περιοδικά μου δείχνουν πώς να ζήσω
πώς να κάνω σεξ, να επιβιώσω και να φιλήσω
νέα συμπεριφορά πρέπει ν' αποκτήσω
γνώση, αυτοάμυνα, αν χρειαστεί να σου δείξω
πόσα παγωτά έφαγες για να μάθεις
πως είναι πολυτέλεια ό,τι δε θέλεις;
πως το φιλί κάνει δύο ανθρώπους ένα;
το είπε ο Μαρξ, μα δεν τον πίστεψε κανένας
τώρα πουλάει μπλουτζίν στον παράδεισο
κι εγώ διάλεξα εσένα αντί για την άβυσσο
η επικράτεια της ηλιοφάνειας
απ' την ταράτσα μίας διάνοιας
σα βροχερά εργοστάσια απλώνονται στο χάος
είμαι τόσο φτωχός όταν εσύ είσαι μάγος
κι όταν είσαι τόσο πλούσιος, εγώ δείχνω χαμένος
μ' αυτά που έμαθα όμως είμαι τόσο δεμένος
κι αυτό που θέλω αληθινά τώρα
ομαδική συσπείρωση, εδώ και τώρα
Πόσα πλυντήρια έβαλες για μένα;
πλήρωσα τη ζωή μου για μία μέρα
η τεχνολογία με παίρνει στα φτερά της
κάθε μου χαρά είναι και δικιά της
από τα γκέτο κάθε πόλης στέλνω το φόρο
βιταμίνα τεκ, η αγάπη είναι ένα δώρο
δωρεάν σα σαμπουάν, χημική σα σκόνη
είμαστε ένα στη δύναμη της σιλικόνης
πόσες εκπομπές είδες σήμερα;
από τα μάτια σου θα εισβάλλω στο σύμπαν
η επικράτεια της ηλιοφάνειας
απ' την ταράτσα μίας διάνοιας
σα βροχερά εργοστάσια απλώνονται στο χάος
είμαι τόσο φτωχός όταν εσύ είσαι μάγος
κι όταν είσαι τόσο πλούσιος, εγώ δείχνω χαμένος
μ' αυτά που έμαθα όμως είμαι τόσο δεμένος
κι αυτό που θέλω αληθινά τώρα
εδώ και τώρα
Μοτοκούζι
Προεκλογικές μέρες πάνω απ' το ποτάμι
κανείς δεν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει
παρατημένος στα έργα της πολεοδομίας
ακούς το τραγούδι της Αστυνομίας
κρατάς το μεγάλο σχέδιο σφιχτά στα χέρια
είναι αυτό που θ' αλλάξει τη ζωή μας σε μία μέρα
η μέρα μιας γυναίκας στα προάστια
σούπερ μάρκετ, όνειρα
εστιάζουν τα μάτια
μια Μοτοκούζι διασχίζει το μεγάλο δρόμο
κρατάς την Πολαρόιντ σα μοναδικό όπλο
αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;
Κοίτα πώς ανοίγει ο κόσμος σ' αυτή τη στροφή
τα χρώματα της γης απλώνονται σα μεγάλη γιορτή
σα φωτοβολίδα το απόγευμα σκάει
και πέφτει το βράδι σαν ανθρώπινο χάδι
διασχίζουμε τα FM, τις ειδήσεις των εννέα
προεκλογικά δελτία, διεστραμμένη γερουσία
από εδώ ως τα διυλιστήρια ο αέρας βρωμάει
κανείς τους δε φταίει, κανείς δεν αλλάζει
μια Μοτοκούζι διασχίζει το μεγάλο δρόμο
κρατάς την Πολαρόιντ σα μοναδικό όπλο
αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;
Κίτρινες μέρες πάνω απ' το ποτάμι
μ' ένα μεγάλο κασετόφωνο γύρω απ' το κεφάλι
περνάς αόρατος τα κομπρεσέρ του δρόμου
Πειραιά Καλλίπολη το λεωφορείο του λόφου
ένα παιδί στη διασταύρωση ζητά λεφτά για ψωμί
καθαρίζει τα τζάμια εκατοντάδων ταξί
αν τα όνειρά μας διαλύαν του πολέμου τα σύννεφα
θα καίγαμε στις ταράτσες βιβλία και ποιήματα
μια Μοτοκούζι διασχίζει το μεγάλο δρόμο
κρατάς την Πολαρόιντ σα μοναδικό όπλο
αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;
Να με θυμάσαι
Στα μάτια παίζει τ' άστρο της αυγής
ο ήλιος πλένει τ' όνειρο της γης
πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ
κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί
Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας;
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή πικρό φιλί
Στα χείλη καίει πικρό μικρό φιλί
ποιο μακρινό ταξίδι σε καλεί;
θα φύγεις, ξέρω
[άσπρο πουλί,
παραμονεύει λησμονιά]
Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας;
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή πικρό φιλί
Να με θυμάσαι
Στα μάτια παίζει τ' άστρο της αυγής
ο ήλιος πλένει τ' όνειρο της γης
πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ
κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί
Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας;
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή πικρό φιλί
Στα χείλη καίει πικρό μικρό φιλί
ποιο μακρινό ταξίδι σε καλεί;
θα φύγεις, ξέρω
[άσπρο πουλί,
παραμονεύει λησμονιά]
Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας;
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή πικρό φιλί
Νόχι
Τάκη, εσύ είσαι;
τι κάνεις;
ναι...
γιατί;;;;;;
καλά...
γεια.
Έλα, Τάκη, πού είσαι;
φοβάμαι...
καλά, γεια.
Τάκη...
μωρέ... δε θέλω να σ'ενοχλώ, αλλά...
Το'κλεισε!
Τάκη, πού σε πετυχαίνω;
καλά...
γεια.
Τάκη, μη θυμώνεις ρε γαμώτη...
να σε ρωτήσω κάτι;
καλά, γεια.
Τάκη, εγώ θα σε ρωτήσω...
Τάκη, εγώ θα σε ρωτήσω!
να σου πω, θυμάσαι...
μια φορά που μου είχες υποσχεθεί κάτι;
το θυμάσαι, ε;
- Όχι!
καλά... καλά, γεια.
Τάκη... πού το'χεις βάλει;
τι ώρα;
ν......όχι, όχι!
ουφ! α πα πα πα!
ζεστάθηκα!
τύπτομαι και φρίττω!
τύπτομαι και φρίττω!
Τάκη!
Τάκη, είσαι παλιόπαιδο...
καλά, γεια
νταεβου
Τι πειραζει που θα αφησω να μπει
ξανα στη ζωη μου
αλλο, αλλο ενα ψεμα
αφου παντα η αληθεια
παντα τα βαζει μαζι μου
και παγωνει με μενα
σ' εναν κυκλο
θα χαραξω κρυφα τη σιωπη μου
με ονειρα χαμενα
μες στη νυχτα της πολης
θα βρω ξανα την ψυχη μου με τα χερια απλωμενα
σαν θεος θα αναστηθω
με ενα συννεφο ψηλα
θα πετω για να σωθω
σαν θεος μες στα χερια μου φωτια
και στον Αδη οταν σε βρω
στην πικρη σου αγκαλια
με φιλια θα λυτρωθω
στην πικρη σου αγκαλια
σαν θεος θα σταυρωθω
σαν θεος θα σ΄αγαπω
για να σωθω
δεν πειραζει που θ'αφησω
να μπεις ξανα στην ζωη μου
άλλο, αλλο ενα πταισμα
αφου παντα η αληθεια
παντα μεθαει μαζι μου
και με φερνει σ' εσενα
ενα μυθο
θα σβησω απ' τη ζωη μου
ολα ειναι γραμμενα
με αστερια τη νυχτα
θα ντυσω γλυκα το κορμι μου
με φως τα χερια κερδισμενα
ο μεγαλος ουρανος
Ερχομαι σε σενα
ενεργεια του συμπαντος
θεραπευσε με
απ΄την αρρωστεια του συστηματος
κανε με δεντρο
στις γης το κεντρο
ενα αστερι
στο μεγαλο ουρανο
απολυτο φωνηεν
στην πιο μεγαλη οροσειρα
εκει
που η φωνη σου αντιλαλει
ακουω την θαλλασσα
απ το δεξι μου αυτι
τοτε θα ειμαι ζωντανος
σε καποιου αλλου
το σωμα δυνατος
και απο ζωη σε ζωη
θα αλλαξω το καρμα
απο ζωη σε ζωη
σαν προσευχη σινιαλα
ερχονται απο παντου
θα βρω μια θεση στον κοσμο
να γιωθω στου
Θεου τον δρομο
ο μεγαλος ουρανος
Ερχομαι σε σενα
ενεργεια του συμπαντος
θεραπευσε με
απ΄την αρρωστεια του συστηματος
κανε με δεντρο
στις γης το κεντρο
ενα αστερι
στο μεγαλο ουρανο
απολυτο φωνηεν
στην πιο μεγαλη οροσειρα
εκει
που η φωνη σου αντιλαλει
ακουω την θαλλασσα
απ το δεξι μου αυτι
τοτε θα ειμαι ζωντανος
σε καποιου αλλου
το σωμα δυνατος
και απο ζωη σε ζωη
θα αλλαξω το καρμα
απο ζωη σε ζωη
σαν προσευχη σινιαλα
ερχονται απο παντου
θα βρω μια θεση στον κοσμο
να γιωθω στου
Θεου τον δρομο
οι γερανοι
Kοιταξε πως αλλαζουν ολα
οι γερανοι πανω απ' τις γεφυρες κοιταζουν εμας
και εμεις ψαχνουμε την εξοδο
μια πορτα ειναι για να βγεις απ'το σκοταδι
εσυ δειχνεις ακομα ωραιος και εγω πιο ασχημος ,ευαλωτος
εκανα τοσο δρομο και δεν ξερω που πηγαινω
οι λεξεις ερχονται απ' το χαος για να φωτισουν ενα διαλειμμα στη ζωη
και υστερα επιστρεφουμε στην ιδια θεση που ειμαστε
κοιταζωντας ο ενας τον αλλο
μας απομεινε η σκεψη σαν επαγρυπνηση
ενω εξω απο την τζαμαρια προς την πλευρα του δρομου
θα υπαρχουν αλλα χιλια χρονια
η μπαλα της ζωης με μια αναπνοη
θα μπορεις να πετας πανω απ' τα κτιρια του κοσμου
Μελβούρνη Αθήνα Λονδίνο σαν μικρος ιδρωτας στο μετωπο σου
ηταν ενα παιδι που τα ειδε ολα κι ομως δεν μπορεσε να μιλησει για αυτα
πανω στο θολωμενο τζαμι γραφεις
ανεκτικοτητα εγωισμος γεναιοψυχια αγαπη παρατηρητικοτητα
εξω απο τον κοσμο υπαρχει ο ιδιος κοσμος
το δεσιμο της γραβατας
αναμεσα στην ελευθερια και τον συμβιβασμο
η αλλοτριωση των χαρακτηρων
απο διοροφο σε ουρανοξυστη
και η ενσωματωση σε ενα πλατυ μηχανισμο
ολα πριν γινουν
Προαστια η τελευταια νυχτα μαζι σου
και αλλη μια φορα να γυρνω στο σπιτι μονο
αναμεσα σε κιτρινα ταξι και διεθνης ετικετες
και στο δρομο ενα σχημα που αλλαζει
σαν ματι πισω απο φακο επαφης
η ζωη μας καθε μερα αλλαζει
μικρη μου Αθηνα εισαι η πολη που μου μοιαζει
ενα περιοδικο με χιλιαδες λεξεις
δεν κοστιζει τιποτα τελικα
εξω απο βολτες δεξια και αριστερα
κοιταμε σαν προβολεις αναμενοι ελαφρα διχασμενοι
ξυστα κατεστραμενοι ελα να φυγουμε μαζι
παντα αυτο μου ελεγες
τη μια με ηθελες την αλλη οχι
και ολα αυτα που ειμαστε
σαν αυτοκινητα που διανυουν την αποσταση
πριν γινει η σχεση σε μια απεραντη εκταση
ή οριστικα μονος στην μεση του δρομου
Κι η νυχτα αποψε δειχνει τοσο ωραια
μονος ή χωρις παρεα
σαν μια στιγμη που δεν καταλαβαινεις
σαν παιχνιδι που ποτε δεν το χορταινεις
εσυ και εγω απανω στο κρεβατι
κοιταμε το φεγγαρι με ενα πολυχρωμο ματι
ολου του κοσμου τις ατελειωτες ταρατσες
μεχρι των ταξι τους αστικους χαρτες
πιατσες ,θα συγκρουομαι παντα
στην μαγικη σου πλατη
θα σε ψαχνω στα πιο αδιαφορα παρτυ
μεχρι η αγαπη να με διαλυσει
μεχρι η διψα μου να σβησει
μεχρι η δυναμη να γινει παρανοια
να σπασουν ολα τα κοκκινα φαναρια
και τα φιλια να γινουν διαστημα
σαν αυτοκινητα που διανυουν την αποσταση
πριν γινει η σχεση σε μια απεραντη εκταση
ή οριστικα μονος στην μεση του δρομου
ολα πριν γινουν
Προαστια η τελευταια νυχτα μαζι σου
και αλλη μια φορα να γυρνω στο σπιτι μονο
αναμεσα σε κιτρινα ταξι και διεθνης ετικετες
και στο δρομο ενα σχημα που αλλαζει
σαν ματι πισω απο φακο επαφης
η ζωη μας καθε μερα αλλαζει
μικρη μου Αθηνα εισαι η πολη που μου μοιαζει
ενα περιοδικο με χιλιαδες λεξεις
δεν κοστιζει τιποτα τελικα
εξω απο βολτες δεξια και αριστερα
κοιταμε σαν προβολεις αναμενοι ελαφρα διχασμενοι
ξυστα κατεστραμενοι ελα να φυγουμε μαζι
παντα αυτο μου ελεγες
τη μια με ηθελες την αλλη οχι
και ολα αυτα που ειμαστε
σαν αυτοκινητα που διανυουν την αποσταση
πριν γινει η σχεση σε μια απεραντη εκταση
ή οριστικα μονος στην μεση του δρομου
Κι η νυχτα αποψε δειχνει τοσο ωραια
μονος ή χωρις παρεα
σαν μια στιγμη που δεν καταλαβαινεις
σαν παιχνιδι που ποτε δεν το χορταινεις
εσυ και εγω απανω στο κρεβατι
κοιταμε το φεγγαρι με ενα πολυχρωμο ματι
ολου του κοσμου τις ατελειωτες ταρατσες
μεχρι των ταξι τους αστικους χαρτες
πιατσες ,θα συγκρουομαι παντα
στην μαγικη σου πλατη
θα σε ψαχνω στα πιο αδιαφορα παρτυ
μεχρι η αγαπη να με διαλυσει
μεχρι η διψα μου να σβησει
μεχρι η δυναμη να γινει παρανοια
να σπασουν ολα τα κοκκινα φαναρια
και τα φιλια να γινουν διαστημα
σαν αυτοκινητα που διανυουν την αποσταση
πριν γινει η σχεση σε μια απεραντη εκταση
ή οριστικα μονος στην μεση του δρομου
οπαλιτα
Εισαι ενα περιστερι
που πετας στον ουρανο
παμε να βρουμε
ενα αστερι
Εισαι ενα περιστερι
που πετας στον ουρανο
παμε να βρουμε
ενα αστερι
σε ενα κοσμο
μακρινο
Εισαι ενα περιστερι
που πετας στον ουρανο
παμε να βρουμε
ενα αστερι
σε ενα κοσμο
μακρινο
παμε να βρουμε
ενα αστερι
σε ενα κοσμο
μακρινο
Περιεχει Samples απο το "ελα παρε μου την λυπη" με την Νενα Βενετσανου
Όραμα
Είμαστε τόσο μόνοι
τόσο μοναχικοί
αγαπημένη μικρή μου Σελήνη
Με πήρες απ' το δρόμο χωρίς να έχω τίποτα
μου έδωσες πράγματα που ποτέ δε σου ζήτησα
και στο σκοτάδι που είχα άφησες κεριά
σε κάθε μου κίνηση μετρούσες χρήματα
Κι εγώ σε πίστεψα γιατί είχα χάσει κάθε Χριστό
και μες στον κόσμο δεν είχα πια σκοπό
σαν το λεπρό σού φίλησα τα χέρια
κι εσύ μου άνοιξες μια πόρτα στ' αστέρια
Μου είπες πως η αγάπη είναι ιερή
κι αργά κυλούσα ένα-ένα σκαλί
σ' ένα δρόμο που έμοιαζε χωρίς επιστροφή
στην πιο βαθιά και σκοτεινή παραβολή
Κι έρχεσαι πίσω μου για να σε συγχωρήσω
έρχεσαι πάνω μου, [στέκω] να σταματήσω
σαν ερυθρός σταυρός που αστράφτει στη νύχτα
μα σαν εσένα πολλούς στο δρόμο μου βρήκα
Είμαστε τόσο μόνοι
τόσο μοναχικοί
αγαπημένη μικρή μου Σελήνη
Ακόμα κι η αλήθεια δεν ξέρω αν αξίζει
το τίμημα που πλήρωσα / θα ξαναγυρίσει
κι απ' αυτά που χρωστάς, πόσα μπορείς να ξεχρεώσεις;
νόμιζα πως η θέση ήταν δική μου, μα την έχεις πληρώσει
Και τώρα σου ανήκω, ψυχή και σώμα
είμαστε ένα, σαν κύκλος στο χώμα
και προσπαθώ να πιστεύω πως η ζωή αξίζει
και πως αυτό το όραμα κάποια στιγμή θα με σώσει
Ας ήμουν ξεχωριστός, ας ήμουν κάποιος άλλος
μα είμαι χαμένος όσο κανείς άλλος
έτσι κρύο όπως νιώθω το χειμώνα μέσα μου
έτσι όπως μ' έκανες να νιώθω το κακό μέσα μου
Είμαστε τόσο μόνοι
τόσο μοναχικοί
αγαπημένη μικρή μου Σελήνη
Είμαστε τόσο μόνοι
τόσο μοναχικοί
αγαπημένη μικρή μου Σελήνη
πανω απ' την πολη
Ειναι στιγμες που οι ανθρωποι
για αγαπη οταν μιλανε
ενα αστερι πεφτει χανεται
ποναμε μα γελαμε
μ΄αυτη την αισθηση γυρνω
στο σπιτι αργα τα βραδια
στο στερνο μουδιασμα γλυκο
γεματη μου ζωη και αδεια
καποιες φορες το χαραμα
πετω πανω απ' την πολη
φορτιζονται στο φως
οι θετικοι μου πολοι
καποιες φορες το χαραμα
πετω πανω απ' την πολη
ελευθερος σαν μουσικη
πετω πανω απ' την πολη
γλυκα φιλω το χαραμα
η ανασα γινεται ευχη
ψηλα πανω απ' την πολη
κρατω στη σκεψη μου βαθια
τα λογια καποιου ξενου
πριν λιγες ωρες τον ειχα
αγκαλια
μ΄αυτην την αισθηση γυρνω
στο σπιτι αργα τα βραδια
στο στερνο μουδιασμα γλυκο
γεματη μου ζωη ...
πορνοσταρ
Αθωο κοριτσι
σε περνω τωρα ζωντανα
στα νουμερα του κοσμου χωρις να σε ξερω
χωρις καμμια επαφη
στα νουμερα του κοσμου η μονη αφη
ειναι η δικη μου γραμμη απεραντη μοναχικη
σφιξε το καλωδιο
απο το ανοιγμα το ποδιων σου
οριζεται η ζωη σαν μια αχαλυνωτη διαστροφη
στα πισω καθισματα αλλαζουμε χτενισματα
αθωο κοριτσι εισαι ενα αθωο αγορι
θα τεντωθεις σαν ελατηριο
και απο τα ματια μας θα εξαφανιστεις
για να διακτινιστεις σε καποιον αλλων τα σπιτια
σαν τσοντα ιδιωτικη πορνοσταρ
θα ξαναδω το προσωπο σου
σαν κωμενο χαπι στο καδραν να διαγραφει
την μικρη ιστορια μιας αθωας υπαρξης
σταγονες βροχης τοπια σιωπης
η μονη αφη σε ενα αγοραιο ταξιδι
σαν τα χορταρια στους ταφους μοιαζεις και εσυ
κοιμησου πλαι μου μεχρι το τελος
στα πισω καθισματα αλλαζουμε χτενισματα
αθωο κοριτσι εισαι ενα αθωο αγορι
θα τεντωθεις σαν ελατηριο
και απο τα ματια μας θα εξαφανιστεις
για να διακτινιστεις σε καποιον αλλων τα σπιτια
σαν τσοντα ιδιωτικη πορνοσταρ
αθωο κοριτσι εισαι ενα αθωο αγορι
θα τεντωθεις σαν ελατηριο
και απο τα ματια μας θα εξαφανιστεις
για να διακτινιστεις σε καποιον αλλων τα σπιτια
σαν τσοντα ιδιωτικη πορνοσταρ
Σε θέλω
Σε θέλω κι έχω κουραστεί
τους ίδιους τοίχους να κοιτάω
εγώ που σε είχα εμπιστευθεί
πάνω σε κρίσιμη στιγμή
τώρα [κλεφτά] σε συναντάω
Αλλιώς το είχα φανταστεί
κι αλλιώς το πράγμα μού προκύπτει
το σχέδιο δε με καλύπτει
μα εγώ σε θέλω κι έχω τόσο κουραστεί
αλλιώς το είχα φανταστεί
Ένας καφές της Κυριακής
ό,τι απαιτώ απ'τη ζωή σου
περνάω φάση τραγική
να μπαίνει βάση λογική
στις συναντήσεις μου μαζί σου
Αλλιώς το είχα φανταστεί
κι αλλιώς το πράγμα μού προκύπτει
το σχέδιο δε με καλύπτει
μα εγώ σε θέλω κι έχω τόσο κουραστεί
αλλιώς το είχα φανταστεί
Σημείο ζωής
Κοίταξε πώς δύει ο ήλιος σα σφαίρα
οι άνθρωποι φεύγουν μέσα σε τρένα
η επανάληψη της κίνησης, σημείο ζωής
με χτυπάει σα σφαίρα, πέφτω καταγής
Στο πέρα τού κόσμου, τις άδειες ταράτσες
τα όνειρά μου καθρεφτίζονται απάνω στους χάρτες
κι από τα σύννεφα δείχνουν πως η μέρα τελειώνει
είμαι τόσο μόνος που κανείς δε με γλυτώνει
Μακριά απ' όλα αυτά, μητέρα, που υποσχέθηκα να κάνω
πόσα χρόνια ακόμα μένουν μέχρι να πεθάνω;
Να φέρουμε στον κόσμο τουλάχιστον ένα παιδί
ή ν' αγοράσουμε καλύτερα μια γάτα ή ένα σκυλί
να υπενθυμίζει μια [άπαρτη] σχέση
αυτή που είχα κι αυτή που ελπίζω να έρθει
Μόνο γι' αυτή τη στιγμή ας ήμουν γλάρος
να πετούσα από πάνω μου αυτό το ηλίθιο βάρος
[...] πάνω απ' τα φύλλα της χλόης
αναζητώντας τη χαμένη τιμή μιας πόλης
Πόσο βαθύς είναι αυτός ο ορίζοντας;
ο σκύλος μου πέφτει από διάστημα δύοντας
μέσα στον πόλεμο η καρδιά του χτυπάει
μ' ένα κοχύλι μού τηλεφωνάει
της μοναξιάς το [απέρριτο] πέλαγος
σε κοιτάζω πάλι με δέος
Μόνο γι' αυτή τη στιγμή ας ήμουν γλάρος
να πετούσα από πάνω μου το ηλίθιο αυτό βάρος
[...] πάνω απ' τα φύλλα της χλόης
αναζητώντας τη χαμένη τιμή μιας πόλης
στελλα
Τωρα κοιταζω τον ηλιο ειναι ενας ανθρωπος διχως φιλο
και ομως φωτιζει την πιο ομορφη μερα
και ολα αυτα τα αισθηματα που νιωθω για σενα στην ζωη
τωρα τα ματια μου καινε και απο τα χρωματα που μου εδειξες κλαινε
ειναι η αγαπη ενα λουλουδι που ανθιζει
κι εισαι εσυ τα πεταλα που κανουν την γη να γυριζει
ααααα τα ματια σου ειναι ηλιος και φωτια
ααααα το ξερω μ'αγαπουν αληθινα
ααααα ηρθες στην ζωη μου σαν το φως
ααααα και απο την λαμψη νιωθω δυνατος
ασε τα χειλη σου ακομα
ενα φιλι που κραταει αιωνια
με την ανασα σου η νυχτα τελειωνει
και σαν χορταρι η μερα απλωνει παντου
ααααα τα ματια σου ειναι ηλιος και φωτια
ααααα το ξερω μ'αγαπουν αληθινα
ααααα ηρθες στην ζωη μου σαν το φως
ααααα και απο την λαμψη νιωθω δυνατος
ααααα τα ματια σου ειναι ηλιος και φωτια
ααααα το ξερω μ'αγαπουν αληθινα
ααααα ηρθες στην ζωη μου σαν το φως
ααααα και απο την λαμψη νιωθω δυνατος
Σύνορα
Ώρες που πέρασαν και πάνε
σα φωνές μέσα μου μιλάνε
κάποτε σαν ξένος είχες φύγει
και χάθηκα στης μοναξιάς το δείλι
Σαν γραμμή που αφήνεται και πάει
του αγέρα η ανάσα θα με πάρει
τις πόλεις που δεν πρόφτασα να δω
μέσα από σένα θα τις ονειρευτώ
Μέρες που πέρασαν και πάνε
σα ρολόγια μέσα μου χτυπάνε
κάποτε σαν ψεύτικη ιστορία
σβήστηκε από τα κύματα η πορεία
Σαν γραμμή που αφήνεται και πάει
του αγέρα η ανάσα θα με πάρει
τις πόλεις που δεν πρόφτασα να δω
μέσα από σένα θα τις ονειρευτώ
Σώμα
Τα χέρια σου γράφουν στο ξύλινο σώμα
θ' αναστηθώ αν με φιλήσεις στο στόμα
η αγάπη αυτή δεν θα έχει ώρα
θα μας ενώσει με μία αιώρα
ήμουν μέσα σου μα δεν το ήξερες
μ' έφερνες μόνο όταν με ήθελες
και τώρα κλαις πάνω απ' το χώμα
αναρωτιέσαι πώς ήμουν και πώς δείχνω τώρα
είμαι ένας άγγελος πάνω απ' τα σύννεφα
δε νιώθω άσχημα, αλλά ούτε περίεργα
σαν ένα κομμάτι απ' τον παράδεισο
κι ένα κομμάτι από την άβυσσο
εισβάλω στη σκέψη σου για να βρω έξοδο
μα είσαι χαμένος σ' ένα απέραντο διάδρομο
Θα μετρήσω τ' αστέρια και θα κοιμηθώ
θα ελευθερώσω τα όνειρά σου στον ουρανό
σα σκύλος στα πόδια μου θα κοιμηθείς
κι έτσι όπως σβήνει το φως θα χαθείς
αβοήθητος όπως όλες οι εποχές
αφήνοντας πάνω στα μάτια σου χιλιάδες γραμμές
προσευχές και συγκρούσεις για ένα θαύμα
η αγάπη σου μοιάζει μ' ένα άπιαστο πράγμα
αρρωσταίνεις ακόμα απ' τα αγνά αισθήματα
ζητάς βοήθεια γιατί δεν έχεις τίποτα
σαν ένα κομμάτι απ' τον παράδεισο
κι ένα κομμάτι από την άβυσσο
εισβάλω στη σκέψη σου για να βρω έξοδο
μα είσαι χαμένος σ' ένα απέραντο διάδρομο
Τα άδεια χέρια
Στην καρδιά μου διαλύονται τα σύννεφα
κι η προφητεία μένει σιωπηλή
σαν νύχτα χωρίς τρένα κι αυτοκίνητα
έγινα αυτό που κάποτε είχες πει
με άδεια χέρια γυρίζω στον κόσμο
με τ' όνειρο που έσβησε η ζωή
Μα αν μ' αγαπούσες λίγο
θα ήταν πιο μικρή η καταστροφή
πόσο κοστίζει να είσαι νέος
κι ελεύθερος με αναστολή;
Μ' αυτές τις ενοχές σαν δαχτυλίδια
κι όλους τους νόμους που έχω σπάσει από καιρό
μια νύχτα μεγαλώνει τα λουλούδια
και μια βροχή μού πνίγει το θυμό
με άδεια χέρια γυρίζω στον κόσμο
και τ' όνειρό μου που έσβησε η ζωή
Μα αν μ' αγαπούσες λίγο
θα ήταν πιο μικρή η καταστροφή
πόσο κοστίζει να είσαι νέος
κι ελεύθερος χωρίς αναστολή;
Τελεκόμ 99
Στην τηλεόραση ένας ελέφαντας πηγαίνει στο τέλος της ερήμου
σαν κουκίδα ξεμακραίνει
ό,τι συμβαίνει στα ζώα, συμβαίνει σε μένα
μια κλωστή μάς δένει, μα σπάει από σένα
στο τέλος του ορίζοντα, τέλος της πόλης
έχεις χάσει τα πάντα μα επιμένεις
χωρίς μέρες κι αριθμούς
η νέα εποχή αντανακλάται στο ρολόι
νωρίς ένα πρωί στην άκρη ενός δρόμου
δυτικά στην ψυχή
θα μπορούσες να πεθάνεις σα σκυλί
ομορφιά, νιότη, αγάπη και πάθος
μοιράζεσαι μαζί μου το ίδιο λάθος
την άνοδο και πτώση του ανθρωπίνου γένους
την τελειοποίηση του ψυχικού σθένους
την εικονική πραγματικότητα όλων των θεμάτων
κάνοντας σερφ στον αφρό των κυμάτων
Ανοίγω τα μάτια σ' ένα ψηφιακό τοπίο
υπάρχει ένας ήλιος μέσα μα νιώθω κρύο
να ένα λάθος στο σύστημα της λογικής
ο κυβερνοχώρος είναι το τέλος της πολιτικής
γιατί όταν είμαι μόνος αγαπώ τον αέρα
γιατί όταν είμαι έτσι, θέλω μόνο τον αέρα
γιατί η αγάπη είναι πλασματική
γιατί είμαι άνθρωπος και νιώθω σα σκυλί
γιατί είμαι μια αχαρτογράφητη περιοχή
δεν έχω όρια γιατί έχω ψυχή
και ζω στο δίκτυο ενός ασύρματου κόσμου
στα μεσαία, στα βραχέα, στο πέρασμα του χρόνου
στην καλωδίωση του παγκοσμίου εγκεφάλου
κάτω απ' το φως ενός θαλάσσιου φάρου
στην εικονική πραγματικότητα όλων των θεμάτων
κάνοντας σερφ στον αφρό των κυμάτων
Πάω στη δουλειά όταν πηγαίνεις στη δουλειά
πάω στη δουλειά όταν εσύ δεν έχεις δουλειά
γράφοντας κύκλο με μια σπασμένη κιμωλία
πολιτογραφημένοι κάτοικοι σε νάρκη χειμερία
ο γαλαξιακός χώρος υπάρχει για να μάθεις
πως οι Στέρεο Νόβα παίζουν τη γλώσσα της αγάπης
αυτό το σούρουπο που ο ήλιος θα δύει
αυτό το χάραμα όταν ο ήλιος θ' ανατείλει
θα γίνουμε βάρκα στο απέραντο χάος
γυρνώντας αντίθετα απ' την τροχιά της Γης
σαν ιπτάμενοι ελέφαντες της Αφρικής
σ' ένα μπαράζ από ήχους ζώων
έκσταση
στην εικονική πραγματικότητα όλων των θεμάτων
κάνοντας σερφ στον αφρό των κυμάτων
Τι καλό
Αχ, τι καλό, τι καλό
αχ, τι καλό, τι καλό
τη νύχτα να παρακαλώ
κι η μέρα να το φέρνει
στο σπίτι μου το χαμηλό
και σε μια γλάστρα από πηλό
να βγάζει η πίστη τέτοιον ανθό
θεοί! πώς τάχα καταφέρνει;
αχ, τι καλό, τι καλό
αχ, τι καλό
και σε μια γλάστρα από πηλό
στο σπίτι μου το χαμηλό
να βγάζει η πίστη τέτοιο ανθό
θεοί! πώς τάχα- πώς τάχα καταφέρνει;
αχ, τι καλό, τι καλό
αχ, τι καλό
στο δίκαιο καμιά φορά η ζυγαριά να γέρνει
Το ασανσέρ του Ι.Κ.Α.
Από τα μάτια ενός παιδιού μια αχτίδα φεύγει
όσα χρόνια κι αν περάσουν σε μια στάση περιμένει
κι άλλες τόσες μέρες στο ταμείο ανεργίας
καρφώνεις το βλέμμα στο πορτοφόλι μιας κυρίας
αν ήσουν ζιγκολό θα 'χες καλύτερη τύχη
μα από κρεββάτι σε κρεββάτι δε βρίσκεις λύση
μετά το τέλος όλοι δείχνουν πιο ξένοι
σ' έχουν πληρώσει για να φύγεις, όχι να μένεις
αυτά που φαίνονται εύκολα τελικά είναι δύσκολα
η ζωή είναι ωραία και κάθε δουλειά ένα κύκλωμα
είσαι πάλι μόνος στη μέση του δρόμου
στο κυκλικό όραμα στη φάση του πόνου
στον ουρανό διαγράφονται οι αγγελίες των "Νέων"
ανεβοκατεβαίνεις τις στήλες
καθώς ανοίγουν οι πύλες χιλιάδων διαδρόμων
σήμα προς κάθε γραφείο
σου στέλνω κάποιον για να δεις
κι έχω κι άλλους δύο
α, ωραία, αφήστε ένα τηλέφωνο και διεύθυνση
τα γράφεις κάτω, λάθος κίνηση
επίσημη λύση η ανατίναξη
μιας και κάθε αποτυχία κρύβει οργή και δύναμη
Το εκπαιδευτικό σύστημα φτιάχτηκε για να επιτύχεις
ν' απορροφηθείς αλλού, σ' αλλωνών επιχειρήσεις
για να νιώσεις πως η δουλειά σου δεν είναι αυτό που κάνεις
από αλλού ξεκίνησες κι αλλού φτάνεις
α, ωραία, ποιος είναι αυτός που μιλάω;
πες μου πάλι πως θα βλέπω όνειρα κι όταν πεθάνω
πως περισσότερο από τώρα θα μπορώ να σ' αγαπάω
θ' αφήσεις την ερώτηση σ' ένα ειδικό ν' απαντήσει;
θα πετάξεις, θα χαθείς, άσ' την καρδιά σου να χτυπήσει
είναι τόσο άσχετα όλα αυτά που λέω;
όλα αυτά που ονειρεύτηκες κι όλα αυτά που θέλω;
εδώ είμαστε, ένας κι ένας δύο
δύο για δύο, δύο και δύο
κι όταν οι άλλοι είναι πολλοί, εμείς είμαστε δύο
γιατί έτσι πρέπει να είμαστε, δύο και δύο
κι όταν η ουσία είναι μία, είμαστε ένας
ένας και ένας, μπορεί και κανένας
απ' τους διαδρόμους που διέσχισα στέλνω σήμα
κι ένα αντιπροσωπευτικό διαφημιστικό δείγμα
Απόγευμα στο κέντρο της πόλης
από το βίντεο μιας βιτρίνας μεγαλώνεις
αυτός που βλέπεις προσπαθείς να θυμηθείς ποιος είναι
αυτός που κρύβεται ή υποτίθεται πως είναι
θέλω να κοιτάξω από εδώ το τέλος της Γης
δυο δευτερόλεπτα η ομορφιά της ζωής
τυφλώνει τα μάτια σαν έκλειψη ηλίου
κλείνεται μέσα σου σαν τέλος βιβλίου
για μια φορά στη ζωή αυτή η δύναμη
είναι η αθωότητα ως την αιωνιότητα
όλα τα κτίρια δείχνουν ωραία τη νύχτα
όλα τ' αστέρια νιώθεις πως είναι δικά σου
όλοι οι φίλοι που κάποτε στάθηκαν κοντά σου
η Δήμητρα, η Νατάσα, η Μιράντα, η Αντρέα
ο Γιάννης, ο Πάνος, είμασταν μια παρέα
απ' τ' ασανσέρ που ανεβήκαμε στέλνουμε σήμα
αντιπροσωπευτικό διαφημιστικό ποίημα
μείνε συντονισμένος εδώ
Το δίκτυο
Ο κωδικός των δρόμων
η νέα εποχή
περπατάς, κοιτάς ευθεία μια τυχαία οροφή
κοιτάς κάτω τις λεζάντες από μια εφημερίδα
ήταν έξι νέοι που σε δέκα μέρες φύγαν
κι ακολουθούν άλλοι τόσοι χαμένοι άγγελοι
απ' το δίκτυο της ζωντανής κόλασης
Απ' το τρανζίστορ μου ακούω άλλον έναν αγώνα
δεν ανήκω σε κανένα, αυτοί θέλουν εμένα
θέλουν μόνο να ευνουχίσουν τον κόσμο
να καθαρίσουν μια για πάντα αυτό το δρόμο
από ιδέες, αξίες, δικαιώματα, γνώμη
πας να ξεφύγεις, όμως τώρα θα πληρώσεις
όλοι αυτοί σπρώχνουν τα κορίτσια στην πορνεία
τα θέλουν, τα παίρνουν, μετά τα πετούν στη γωνία
Η βία των δρόμων είναι δικό τους στοίχημα
η άσκηση βίας είναι δικό τους επίτευγμα
όσο σκληρά κι αν σου έχουν φερθεί
διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις, όμως μην παραιτηθείς
Στέκεσαι μόνος σαν πουλί στο σύρμα
παρά τρίχα, μπορεί και να ήσουν θύμα
μα δεν έχει σημασία, δυο περιπτώσεις υπάρχουν
ένα]
Το κρεβάτι + ο σκύλος
Πόσες φορές μου έχεις πει τις ίδιες λέξεις
πόσες φορές σ' έχουν πληγώσει οι δικές μου σκέψεις
για μια φορά ακόμα, η ερημιά μου έχει νόημα
ο καθένας μας έχει το δικαίωμα
πόσο θαμπά τα μάτια σου κοιτάνε
όταν οι άνθρωποι στον ουρανό πετάνε
για μια φορά ακόμη
μια αγάπη τελειώνει
κι ένα κομμάτι της πόλης νυχτώνει
Αν μου έδινες χρόνο
θα καταλάβαινες πως λίγα πράγματα αρκούν
θα το ένιωθες πως η αγάπη μοιάζει μ' ένα χέρι ζεστό
που θεραπεύει όταν αγγίζει το μέτωπο
κάνει τα μάτια να κοιτάζουν πιο βαθιά
μακριά απ' ό,τι βλέπεις
πέρα απ' τα πέλαγα
απ' το δικό μου κρεββάτι σκέφτομαι εσένα
ενώ η βροχή πέφτει, καθώς περνάνε τα τρένα
κι εγώ που κατά βάθος θέλω να κάνω το σωστό
θέλω να είμαι μαζί σου γιατί μου αρέσει να ζω
Για μια ακόμη φορά ο ήλιος με ζεσταίνει
κι όσο με κρύβουν τα κτίρια θα σηκώνω το χέρι
να κρατηθώ ζωντανός σ' ένα κόσμο παράξενο
όπου κάθε τι ωραίο διώκεται ως παράνομο
πρώτη φορά βλέπω το φως μέσα στην άβυσσο
μοιάζει με άγγελο που πάει στον παράδεισο
για μια ακόμη φορά μια αγάπη τελειώνει
αφήνοντας μέσα μου μια μορφή χαραγμένη
Αν μου έδινες χρόνο
θα καταλάβαινες πως λίγα πράγματα αρκούν
θα το ένιωθες πως η αγάπη μοιάζει μ' ένα χέρι ζεστό
που θεραπεύει όταν αγγίζει το μέτωπο
κάνει τα μάτια να κοιτάζουν πιο βαθιά
μακριά απ' ό,τι βλέπεις
πέρα απ' τα πέλαγα
απ' το δικό μου κρεββάτι σκέφτομαι εσένα
ενώ η βροχή πέφτει, καθώς περνάνε τα τρένα
κι εγώ που κατά βάθος θέλω να κάνω το σωστό
θέλω να είμαι μαζί σου γιατί μου αρέσει να ζω
Το μπλε δωμάτιο
Κάτω, βαθιά, πιο μέσα, ακόμα,
εκεί που ανάβει ένα φως για να έρθεις
εκεί θα βρεις το μπλε μου δωμάτιο
κι ένα παιδί αν θες να προστατέψεις
Αυτή η μικρή ιστορία του κόσμου
γνωστή σαν γέννηση [και κατάληψη]
κι άλλες φορές σα φτωχό παραμύθι
αστράφτει μέσα μου σα φως της αποκάλυψης
Θεέ, αφέντη, πρίγκηπα, ήρωα
αυτής της μεγάλης επανάστασης
αν βάλω φωτιά και κάψω τα ρούχα μου
θα βρει η ζωή μου ένα νόημα;
Κάτω, βαθιά, πιο μέσα, ακόμα,
εκεί που αναπνέει γλυκά το σκοτάδι
εκεί θα έρθεις στο μπλε μου δωμάτιο
εκεί θα σκύψεις και θα με φιλήσεις
Αυτή η μικρή επανάληψη του κόσμου
γνωστή σαν έγκλημα και τιμωρία
κι άλλες φορές σαν εφήμερη ένωση
με αφήνει στον πάγο
εκεί που ο ήλιος τυφλώνει
Θεέ, αφέντη, πρίγκηπα, ήρωα
αυτής της μεγάλης ιδέας
αν βάλω φωτιά και κάψω τα ρούχα σου
θα βρει η ζωή μου ένα νόημα;
Το ξύλινο ανθρωπάκι
Είμαι ένα ξύλινο πλακέ ανθρωπάκι
έχω μια ξύλινη πλακέ γυναίκα
και δυο παιδάκια ζωηρά
που ξυλοποιούνται καθημερινά
τιρόμ τιρί τιρά
Ακόμη έχω ένα ξύλινο καρώ σακάκι
ένα ξύλινο ριγέ παντελόνι
ένα ξύλινο λευκό πουκάμισο
μία ξύλινη γραβάτα
ξύλινα παπουτσάκια
και πολλά πολλά μακρουλά ξύλινα ματάκια
τιρόμ τιρί τιρά
Δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
τιρόμ τιρί τιρά
τιρόμ τιρί τιρά
τιρόμ τιρί τιρά
τιρόμ τιρί τιρά
τιρόμ τιρί τιρά
Δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
τιρά τιρί τιρόμ
τιρά τιρί τιρόμ
Διακοπές στο βουνό, διακοπές στη θάλασσα
διακοπές στο βουνό, διακοπές στη θάλασσα
διακοπές στο βουνό, διακοπές στη θάλασσα
Αχ, υγράνθηκα και πάλι!
Δουλειά σπίτι δουλειά
τιρόμ τιρί τιρά --- δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
δουλειά σπίτι δουλειά
τιρόμ τιρί τιρά --- δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
δουλειά σπίτι δουλειά
τιρόμ τιρί τιρά --- δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
δουλεύω δουλεύω δουλεύω
δουλειά σπίτι δουλειά --- δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
δουλειά σπίτι δουλειά
δουλειά σπίτι δουλειά --- δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
δουλειά σπίτι δουλειά
δουλειά σπίτι δουλειά --- δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
και γκολ γκοοοολ!
γκολ γκολ γκολ γκολ γκολ γκολ
αχ αχ συγκινήθηκα και πάλι
Δουλειά σπίτι δουλειά
ξυλοποιούμαι και ξυλοποιώ
δουλειά σπίτι δουλειά
ξυλοποιούμαι και ξυλοποιώ
δουλειά σπίτι δουλειά
ξυλοποιούμαι και ξυλοποιώ
δουλειά σπίτι δουλειά
ξυλοποιούμαι και ξυλοποιώ
δουλειά σπίτι δουλειά
δουλειά σπίτι δουλειά
δουλειά σπίτι δουλειά
δουλειά σπίτι δουλειά
και αγοράζω αγοράζω αγοράζω αγοράζω
αχ ξεχάστηκα και πάλι
τιρόμ τιρί τιρά
τιρόμ τιρί τιρά
τιρόμ τιρί τιρά
δουλειά σπίτι δουλειά
διακοπές γήπεδο αγορές
δουλειά σπίτι δουλειά
διακοπές γήπεδο αγορές
δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω
δουλειά σπίτι δουλειά --- δουλεύω
διακοπές γήπεδο αγορές
δουλειά σπίτι δουλειά --- ξυλοποιούμαι
διακοπές γήπεδο αγορές --- απολαμβάνω!
δουλειά σπίτι δουλειά
διακοπές γήπεδο αγορές
δουλειά σπίτι δουλειά
δουλειά σπίτι δουλειά
δουλειά σπίτι δουλειά
δουλειά σπίτι δουλειά
Διακοπές στο βουνό, διακοπές στη θάλασσα
διακοπές στο βουνό, διακοπές στη θάλασσα
διακοπές στο βουνό, διακοπές στη θάλασσα
διακοπές στο βουνό, διακοπές στη θάλασσα --- είμαι ένα ξύλινο πλακέ ανθρωπάκι
αγοράζω αγοράζω αγοράζω --- έχω μια ξύλινη πλακέ γυναίκα
αγοράζω αγοράζω αγοράζω αγοράζω --- και δυο παιδάκια ζωηρά
--- που ξυλοποιούνται
Δουλειά σπίτι δουλειά
δουλειά σπίτι δουλειά
δουλειά σπίτι δουλειά --- διακοπές γήπεδο αγορές
δουλειά σπίτι δουλειά
δουλειά σπίτι δουλειά --- διακοπές γήπεδο αγορές
δουλειά σπίτι δουλειά
διακοπές στο βουνό, διακοπές...
και θάνατος
και θάνατος --- αγοράζω
γκολ! γκολ γκολ!
αχ! η καρδιά μου
πεθαίνω
συγχωρέστε με
για να με αγαπούν
για να με λογαριάζουν
για να επιζήσω
ξυλοποιήθηκα και ξυλοποιούσα
τιρόμ τιρί τιρά
-Το όνειρό του ήταν να γίνει σιδερένιος
Το παζλ στον αέρα
Μερικές φορές τις νύχτες περνάς σε κλειστά κλαμπ της συμφοράς
νιώθεις πως είσαι ανασφαλής
σε κάθε κατάχρηση επιρρεπής
σπρώχνεις ανθρώπους για να περάσεις
και διώχνεις τις σκέψεις για να μην κλάψεις
αλήθεια, πώς είναι μια καρδιά από γυαλί
και κάποιος που χάνεται από στιγμή σε στιγμή
είμασταν ίδιο κι όμως έχεις αλλάξει
φαίνεται βαρετό μα τώρα πια δεν πειράζει
μιας και κάθε αγάπη σβήνει σα φλόγα
κι εσύ κρατάς ένα κερί μέσα στη μπόρα
ή ένα τιμόνι που στρίβει δεξιά κι αριστερά
στο σταυρό της Λένορμαν ή ένα κακόφημο σινεμά
Μια ζωή που κοστίζει κάθε μέρα πιο ακριβά
υλικά, ζωτικά, συναισθηματικά
και τώρα πάλι ένας σκύλος κόβει βόλτες εδώ
με κρύβει μια βιτρίνα κι ένα φορτηγό
και θέλω χίλια ακόμα χέρια να σου δείξω τι θέλω
και χίλια μάτια για να βρω αυτό που δεν ξέρω
τώρα που τα φώτα σε δείχνουν πιο ξένο
κι όλα σταματούν για να περάσει ένα τρένο
και το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ
μαζί με σένα που νοσταλγώ
σφίγγοντας το σώμα σου στην αγκαλιά μου
ή να γίνω μια ακρίδα στα γόνατά σου
γιατί αισθάνομαι άσχημα όπως κι εκείνη την ημέρα
που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα
Τι είναι μια ανάμνηση στ' αλήθεια;
μια μεγάλη σκιά που χάνεται στη νύχτα
εκεί είναι κάποιος που ποθούσε το θρόνο
κι από τότε που κάθησε αισθάνεται μόνος του
είναι ένα σημείο που για όλα φταίω εγώ
μια γάτα, ένας σκύλος κι ένα ορφανό μωρό
η δύναμη που αντλούμε απ' τα όνειρα
για να εξηγήσουμε παράξενα φαινόμενα
τον κοσμικό οργασμό και τα ψώνια που κάνουμε
αυτούς που μας πλησιάζουν κι αυτούς που μας αφήνουνε
στη μέση μιας πλατείας, στην άκρη ενός σταθμού
στο σταυρό του νότου ή στη θέση ενός αυγού
θα 'θελα να 'μουν πάνω σου κι όλα να μ' αρέσουν
να μου ψιθυρίζεις πως αυτές οι μέρες θα περάσουν
γιατί αισθάνομαι άσχημα όπως κι εκείνη την ημέρα
που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα
Το παιδι
Εισαι το αγρυπνο παιδι στην αγκαλια μου
ξεφυλλισα τα ποιηματα για να εισαι κοντα μου
κανενα χερι δεν μπορει να μας χωρισει
ποτε δεν ειχα τιποτα και να
που ο ηλιος παλι δυει παλι δυει
μεινε κοντα μου αβοηθητος ζ
αυτα που εψαχνα ποτε δεν τα βρηκα
εσυ εισαι το πιο ομορφο πανω στη γη
οταν νιωθω αγαπη καταλαβαινω την ζωη
τοτε τα ονειρα σαν πουλια πετανε
χανονται ερχονται συχνα μιλανε
ψαχνουν για σπιτια
στις καρδιες των ανθρωπων
και οταν δεν βρισκουν
αλλαζουνε τοπο
ετσι και εσυ θα μεγαλωσεις
αργα η γρηγορα θα αποτυπωσεις
τις συλλάβες που εχει το ονομα σου
τις πολης που μενεις και τις γειτονιας
θα εχεις φιλους υποχρεωσεις
και οτι ειναι δικο σου θα θες να το δωσεις
καποιοι θα παρουν κατι απο εσενα
θα αναγκαστεις να πληρωσεις
και κατι εξτρα
θα μεινεις φτωχος
μα θα εχεις εμενα
οπου και αν εισαι
εδω ή στα ξενα
θα ζητας το μεριδιο της προστασιας
στα βαθη μιας αχανους πολιτειας
μες στιν αγρυπνια θα εισαι κοντα μου
αγορι ή κοριτσι
μες στην κοιλια μου
μες στην κοιλια μου
μες στην κοιλια μου
Το παιχνίδι της εξουσίας
Μετά τις τρεις τα μεσάνυχτα περπατάς μόνος
κι όλα τ' αστεία ξεχνάς όταν ανοίγει αυτός ο δρόμος
σκέφτεσαι πως κάποιος απόψε μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή σου
ή από τα πόδια ως την κορφή να σιχαθείς την ψυχή σου
κόβοντας βόλτες πάνω κάτω στην κεντρική λεωφόρο
πληρώνοντας με μοναξιά έναν παράξενο φόρο
γιατί υπάρχει ένας κόσμος που δεν καταλαβαίνει
πώς καταντά μια επιθυμία που μένει κρυμμένη
Στην ουσία μισούν τον εαυτό τους κι αυτά που κάνουν
αυτά που μέσα τους ποθούν και τα καταδικάζουν
από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη
αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει
βαθιά μέσα τους θα γελούν αν πεθάνεις
γιατί μισούν αυτό που είσαι κι αυτό που κάνεις
Πρόσεξε, αυτοί οι δύο σε βλέπουν
τα μάτια σου ανοιχτά, δεν ξέρεις τι μπορεί να θέλουν
πάντα κάποιος κυνηγάει κάποιον άλλο
για σεξ, για σαφάρι, σ' ένα τούνελ μεγάλο
σ' έναν γκέι τις προάλλες του την έπεσε μια ομάδα
τον δείραν για λεφτά κι ύστερα ζητούσαν κι άλλα
έτσι είναι, νομίζουν πως κάτι ξέρουν
και ασκούν εξουσία επειδή δεν καταλαβαίνουν
κατά βάθος εξουσία δε σημαίνει αντρισμός
μοιάζει με κρέας στον τοίχο μετά από διωγμό
Στην ουσία μισούν τον εαυτό τους κι αυτά που κάνουν
αυτά που μέσα τους ποθούν και τα καταδικάζουν
από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη
αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει
βαθιά μέσα τους θα γελούν αν πεθάνεις
γιατί μισούν αυτό που είσαι κι αυτό που κάνεις
Στην ουσία μισούν τον εαυτό τους κι αυτά που κάνουν
αυτά που μέσα τους ποθούν και τα καταδικάζουν
από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη
από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη
από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη
αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει
βαθιά μέσα τους θα γελούν αν πεθάνεις
γιατί μισούν αυτό που είσαι κι αυτό που κάνεις
Στην ουσία μισούν τον εαυτό τους κι αυτά που κάνουν
αυτά που μέσα τους ποθούν και τα καταδικάζουν
από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη
αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει
από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη
από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη
από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη
αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει
βαθιά μέσα τους θα γελούν αν πεθάνεις
Το ταξίδι της φάλαινας
Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
μα είναι ζωή αυτή;
όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες
οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
και κανείς δε διακινδυνεύει
η αγάπη μάς διαφεύγει
κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες
Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα
ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα
πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σα μια στύση που πέφτει
ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση
με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα
γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα
σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση
κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση
κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη
καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη
καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους
περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους
σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης
κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση
το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα
πιο γυμνασμένους
να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες
Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
είναι τρομέρο το θέαμα
η αίσθηση αυτή ότι πετάς
δεν έχω άλλη εκλογή
ένα κίτρινο ταξί περιμένει
φυσάει, θα χειμωνιάσει
δύο ώρες και ξημερώνει
συννεφιασμένη Κυριακή
πρώτη μέρα του χειμώνα
σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε
μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...