Ο Βασίλης Καζούλης γεννήθηκε στον Ασκληπειό της Ρόδου από οικογένεια με μουσική παράδοση. Σε ηλικία τεσσάρων ετών μετακομίζει με την οικογένεια του στην Αθήνα, όπου και ζει μόνιμα μέχρι σήμερα.
Η κλίση του στο τραγούδι φαίνεται από τα παιδικά του χρόνια. Αρχίζει να μαθαίνει μόνος του μουσική, στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου, όταν ο πατέρας του χαρίζει σ' αυτόν και τον αδερφό του μια κιθάρα. Από τότε, και μ' ένα ολιγόμηνο διάλειμμα μουσικών μαθημάτων στο Ωδείο της γειτονιάς, θα συνεχίσει να παίζει κιθάρα ως αυτοδίδακτος.
Στα φοιτητικά του χρόνια, παράλληλα με τις σπουδές του στην ΑΣΟΕΕ, δημιουργεί με φίλους του ερασιτεχνικό συγκρότημα όπου παίζει κιθάρα και φυσαρμόνικα, τραγουδά και παρουσιάζει τα πρώτα δικά του τραγούδια. Με το συγκρότημα του ή μόνος του, εμφανίζεται σε φοιτητικές εκδηλώσεις, φεστιβάλ και μπαράκια.
Παίρνει το πτυχίο του και υπηρετεί για δύο χρόνια στην Αεροπορία, ενώ συνεχίζει να γράφει μουσική και στίχους. Όταν απολύεται έχει ήδη έτοιμη μια πρώτη συλλογή τραγουδιών. Ο Σταμάτης Σπανουδάκης ακούει τη δουλειά του και τον ενθαρρύνει να ασχοληθεί επαγγελματικά με την μουσική και να κάνει το πρώτο του βήμα στη δισκογραφία. Την ίδια περίπου εποχή -αρχές 1987- επιλέγεται ως 'νέο ταλέντο' από τον Διονύση Σαββόπουλο για να εμφανιστεί στην τηλεοπτική εκπομπή ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, όπου ερμηνεύει το τραγούδι του 'Φανή'.
Στα τέλη του ίδιου έτους κυκλοφορεί ο πρώτος του δίσκος με τίτλο 'Μπλέ Μωρό', από την εταιρία ΛΥΡΑ, με μουσική, στίχους και ερμηνεία από τον ίδιο. Ακολουθούν, το 1989, τα 'Τρύπια Καπέλα' από την εταιρία MINOS-EMI. Το1990, με το τραγούδι 'Γράμματα στην Σκόνη' από τη συλλογή αυτή, λαμβάνει μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής του Λάχτι (Φιλανδία), όπου και διακρίνεται.
Οι επόμενες δισκογραφικές του δουλειές είναι το 'Κάτι να γυαλίζει' 1992 (MINOS-EMI), 'Βορεινό λιμάνι' 1995 (MINOS-EMI), 'Τα φιλιά του Αυγούστου' 1998 (LYRA), 'Τόσες αποστάσεις' 2000 (LYRA), 'Ραντεβού στην εθνική' 2001 (LYRA), Mια επιλογή από τις επιτυχίες του με τον τίτλο 'Τα αγαπημένα μου τραγούδια' (LYRA), και το πιό πρόσφατο 'Μόνο να μου γελάς' 2004 (LYRA).Όπως και στις προηγούμενες συλλογές μουσική και στίχοι είναι γραμμένοι απ' τον ίδιο.
Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια, παρουσιάζει τη μουσική του σε συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές της Αθήνας και της επαρχίας. Το καλοκαίρι του 1993, συνεργάζεται με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου για μια σειρά από συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και Κύπρο.
Επίσης πραγματοποίησε ένα όνειρο του, έπαιξε στο Λίβερπουλ την γενέτειρα των Beatles καθώς και στο Κάρντιφ στο Λονδίνο και στο Μάντζεστερ.
Έχοντας πια ενταχθεί στην παράδοση των 'σύγχρονων Ελλήνων τραγουδοποιών' ο Βασίλης Καζούλης συνεχίζει να υπηρετεί ταυτόχρονα την τέχνη της μουσικής σύνθεσης, της συγγραφής στίχων και της ερμηνείας στο καλλιτεχνικό του 'ύφος και ήθος' οι παραδοσιακοί σκοποί της Δωδεκανήσου συναντούν τη μουσική του Ντίλαν, των Μπιτλς και το έντεχνο Ελληνικό τραγούδι, σ' έναν ήχο που συνταιριάζει το βιολί με την ηλεκτρική κιθάρα και τα φυσικά πνευστά των Άνδεων.
33 στροφές
Στίχοι]Βασίλης Καζούλης
Μουσική]Βασίλης Καζούλης
Πρώτη εκτέλεση]Βασίλης Καζούλης
Δίσκοι παλιοί απ' τον καιρό χαρακωμένοι
στο περασμά του η πρώτη αγάπη γερασμένη
Όλα τα βράδια γίναν ένα
μα εγώ δεν ξέχασα κανένα.
Αναμνήσεις μέσα στο σκοτάδι
σαν φωνές που πάλλονται το βράδυ
Σε 33 στροφές μένει ότι έχασες γυρνάει
η μελωδία δεν ξεχνάει.
Γενιά πικρή δασκαλεμένη στη ρουτίνα
μα που κατάλαβε το ψέμα σ' ενα μήνα
Όσες μου μέρες πήγαν στράφι
να τις κερδίσω ώρα θά 'ρθει.
Αεροπλάνα
Στίχοι]Βασίλης Καζούλης
Μουσική]Βασίλης Καζούλης
Πρώτη εκτέλεση]Βασίλης Καζούλης[/color]
Πήρα το χαρτί ντύθηκα στα μπλέ
πέρασα την πύλη
σε τόπο μακρινό με τον άνεμο
φίλο κι αδερφό
'Αννα δεν ήμουνα εγώ γι' αεροπλάνα
Ωρες στη σκοπιά τσιγάρο στα κλεφτά σκουπίδια μαγειρεία
μα κάτω απ' την πλαγιά ο δρόμος φωτεινός μου δείχνει την πορεία
'Αννα δεν ήμουνα εγώ γι' αεροπλάνα
Το παιχνίδι αυτό θέατρο σωστό
και γνωστοί οι ρόλοι
βγάζω τη στολή και το κράνος μου
φεύγω για την πόλη
'Αννα δεν ήμουνα εγώ γι' αεροπλάνα
Αμοργός
Βήμα γρήγορο στο διάστημα
μάζεψες τα ρούχα σου απ' το πάτωμα
το κλειδί σου κι εκατό δραχμές
να φτάσεις ως το τέρμα βιάστηκες
Η τελευταία η παράσταση στο Εκράν
το τελευταίο ματωμένο σου κολάν
το τελευταίο τρένο από τον σταθμό
το τελευταίο πλοίο για την Αμοργό.
Παλιό ταξίδι έσβησε στα μάτια σου
κι όμως ανιχνεύω τα σημάδια σου
σημάδια σε καρδούλα πέτρινη
απ' όσους σε άφησαν μόνη κι έρημη
Σήψη σου χαρίζει το κορμί
έκτρωση σε φόντο καφετί
κύτταρα από πόνο σκοτωμένα
τ' αγέννητα παιδιά σου τα σωσμένα
Αν ήσουν άγγελος
Αν ήσουν άγγελος της γης
αν ήσουν άστρο της αυγής μαργαριτάρι
μες στους γαλάζιους τους βυθούς
και στους ουράνιους θησαυρούς ξανθό φεγγάρι
Δε θα περίμενα να 'ρθεις
ούτε να φύγεις μέσα στης γιορτής τα φώτα
πρωτού σ' αγγίξω και χαθεί
ό,τι αγάπησα απλά στου νου τη ρότα.
Λύσ' τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να 'ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ' άσπρο σου το νυχτικό
Στο παραθύρι σου βροχή
στο προσκεφάλι σου τα σύννεφα γερμένα
μές στον καθρέφτη σου γελάς
κάτι απ' τη λάμψη σου θα κρύψεις και για μένα
Λύσ' τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να 'ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ' άσπρο σου το νυχτικό
Αντί να ονειρευτώ
Σκαλίζω γράμματα στον τοίχο
και μελωδίες στο χαρτί
νότες που έρχονται και φεύγουν
σαν ταξιδιώτες στη βροχή.
Πιάνω τραγούδια να σου γράψω
και ζωγραφίζω μολυβιές
Πλάθω αγάλματα στην άμμο
φωτογραφίζω στις σκιές.
Κάνω γκριμάτσες στη πλατείες
σουρτούκης γελωτοποιός
μα στης ζωής μου τις ταινίες
ο ρόλος μου δεν ξέρω ποιός.
Αντί να ονειρευτώ
Η έκφραση μου χάνεται
σε κόσμο μαγικό.
Αφού δε θέλεις
Αφού δε θέλεις πια τα μάτια σου να βλέπω
πάνω στα μαύρα σου μαλλιά φιλιά να πλέκω
να σ' αγαπώ όπως παλιά μικρή μαντόνα
να σε ζεσταίνω στου Φλεβάρη το χειμώνα
Απόψε πάιρνω το παλιό λεωφορείο
όσα μου είπες δεν τα πέρασα γι' αστείο
αφού δε θέλεις πια στην πόρτα σου να στέκω
σαν το ζητιάνο με το τρύπιο το γιλέκο
Γιατί δε μου 'δωσες ποτέ μια ευκαιρία
στης περηφάνιας σου την έξαλλη πορεία
στου ταξιδιού σου την απάτη σεργιανίζω
και μα την πίστη μου δε θέλω πια να ελπίζω
Βορινό λιμάνι
Σε τούτη την πόλη δεν έχει γιορτή
τα παράθυρα κλείσαν
κι οι φίλοι σκορπίσαν
σαν φύλλα στη γη
Σε τούτο το δρόμο χωρίς τελειωμό
βαριά ανασαίνω
μπορώ και σωπαίνω
μα μένω εδώ
Εσύ σε λιμάνι γυρνάς βορινό
κι ο ήλιος θα δύσει
καθώς το καράβι κοιτώ το στερνό
που εδώ θα μ' αφήσει
Τα φώτα που σκάνε στο κύμα ψηλά
σαν βάρκες που παίζουν
στα χείλη σου απάνω
τα θαλασσιά
Στου ανέμου να στείλεις τον πηγαιμό
τη λησμονιά σου
ανέβα και στάσου
σαν τον αφρό
Εσύ σε λιμάνι γυρνάς βορινό
κι ο ήλιος θα δύσει
καθώς το καράβι κοιτώ το στερνό
που εδώ θα μ' αφήσει
Γειτονιά
Στη γειτονιά που μεγαλώσαμε
έφερνες γύρω το στενό
το παιδικό σου μυστικό
ζούσε χειμώνες καλοκαίρια
άπλωνες κι έδενες δειλά
δωράκια στίχους και τεφτέρια
Έφερνες γύρω το στενό
για την αγάπη που τρεμόπαιζε ήθελα τόσα να σου πω.
Σαν ξεχασμένη μεσ' την ψάθινη σου κούνια
έφτιαχνες γέλια πονηρά
Η δακρυσμένη σου ματιά
έσταζε πίκρα και χαρά
μα σε κρατάω πιο σφιχτά
Έφτιαχνες γέλια πονηρά
για την αγάπη που μεθά και ψιθυρίζει μυστικά
Χίλια ταξίδια που 'χεις στο μυαλό σου
ειν' η αυλή μου αδειανή
Ο τροβαδούρος στη σκηνή
να σε κοντέψει τραγουδά
μέσα στα ξύλινα τα σπίτια
ψάχνει για λόγια χθεσινά
ειν' η αυλή μου αδειανή
για την αγάπη που ξεχνά και τριγυρίζει μοναχή.
Για να πετάξεις
Δεν ειν' αγάπη να κρατάς πανί
σαν το βαρκάκι στα ρηχά
μα το ταξίδι πέρα στ' ανοιχτά
μέχρι ο ήλιος να φανεί ξανά.
Δεν ειν' ζωή τούτη η θολή μάτια
να ταξιδεύεις μοναχός
μα η σκέψη πέρα από το λογισμό
που ν' ανταμώνει με το φως, ξανά.
Να 'σαι εδώ κάτω
και να πατάς στον πάτο
να με κρατάς, ν' αντέχεις
και να ζητάς, ν' ανέβεις.
Να βλέπεις χάμω
χώμα και γη
στα πόδια να 'ναι η ψυχή
μα να 'χεις πόθο για να πετάξεις.
Για τον Έρωτα
Να σε πλάσω θέλησα να σ' αγγίξω
γη και θάλασσα να σου χαρίσω
την αλήθεια μου και το ψέμα
στα ματόκλαδα σου τ' ανθισμένα.
Τούτη η άνοιξη μα κι ο χειμώνας
θα 'ναι ολόκληρος ο αιώνας.
Πουν' η στράτα σου να τη βαδίζω
τα ματάκια σου ν' αντικρίζω.
Ε! στα μάτια σου ουρανέ
του ερώτα να λάμπει το χρυσαφί.
Ε! κι εγώ στην πόρτα σου
να μην την ξαναφήσω πια μοναχή.
Ε! τα μάτια σου ουρανέ
άστρα κι εσύ να μας φωτίζεις.
Ε! όπου και να θωρείς
να στέκεσαι να μας καλησπερίζεις
Γράμματα στη σκόνη
Γιατί αυτή η κατρακύλα μίλα
αυτό το μέρος είναι ξένο περιμένω
σώμα γυάλινο χωρίς αισθήσεις μην αργήσεις.
Ροζ χαρτί ψυχούλα μόνη ξημερώνει
γράμματα μέσα στη σκόνη
Άσπρο μαύρο σκούρο γκρίζο ζωγραφίζω
μέσα σε άλμπουμ σε στολίζω.
Δεκατρείς Απρίληδες δεν με είδες
Άνοιξη στα 18 μαύρη φέρνεις
κόσμος μίζερος δικός μας αδερφός μας
Είσαι πάντα εδώ
Είσαι πάντα εδώ με κοιτάζεις στα μάτια
Μια πετάω ψηλά μια με κάνεις κομμάτια
Ξεχνώ όλα τα περασμένα
Μετρώ της καρδιάς μου το αίμα
Κοιτώ κι όλα γύρω μου είναι ξένα
Κι εσύ τώρα μοιάζεις με ψέμα
Η ζωή μια στιγμή και συνήθισα μόνος
πως περνάει ο καιρός μα σταμάτησε ο χρόνος
Ξεχνώ όλα τα περασμένα...
Όταν πια κουραστείς κι όταν ξαναγυρίσεις
τίποτα δεν θα βρεις να το ξανακερδίσεις
Ξεχνώ όλα τα περασμένα...
Έκτος όροφος
Μένω στον όροφο τον έκτο
οι τοίχοι απο πλαστικό
Ακούω τις βρισιές τα χνώτα των άλλων
ο κήπος μου από μπετόν.
Σαν τα ποντίκια μεσ' τις τρύπες
δεν μπαίνει εδώ το φως
Βαρέθηκες πια να φύγεις είπες
μα ο δρόμος σου κλειστός.
Έξι πατώματα κενό η αυλή μου
και λιποτακτώ
Από τον φράχτη της ψυχής μου
σε περιβόλι αδειανό.
Σ' έξι ορόφους στοιβαγμένοι
πρόσωπα σκοτεινά
Είμαστε εδώ φυλακισμένοι
μ' όνειρα διάτρητα.
Έλα σαν το τζιβαέρι
Στίχοι]
Τι έχεις καμωμένα
Και θυμάμαι εσένα βράδυ και πρωί
Κι ας περάσαν χρόνια
Περιμένω ακόμα ένα σου φιλί
Έλα σαν το τζιβαέρι να φυσά ξανά τ' αγέρι
Και να φτάνει στην αυλή σου και στην πόρτα σου
Ν' ανεβαίνει σκαλοπάτια να φυσά στα δυο σου μάτια
Να δροσίζει τα μαλλιά σου και τα χείλη σου
Τι έχεις καμωμένα
Και θυμάμαι εσένα βράδυ και πρωί
Κι όσα είναι ειπωμένα
Λόγια ξεχασμένα τ' άφησες εσύ
Στην καρδιά μου επάνω
Και πώς να γλυκάνω τούτη την πληγή
Ευρωπαικό
Είσαι περήφανη πολύ, έλα χαμήλωσε λιγάκι
και της καρδιάς σου το μεράκι άφησε μια φορά να βγει.
Εείσαι γυναίκα με πυγμή, δώσε μου ραντεβού ξανά
κι αν δεν μας βγάζει πουθενά, κρατά ετούτη τη στιγμή.
θες να χορέψουμε μαζί όπως παλιά στο ακρωτήρι
κι άμα μου κανείς το χατίρι, στ' αυτάκι σου θα τραγουδώ
κι ας είναι ευρωπαϊκό κι είναι αστεία τα στιχάκια
στα δυο λευκά σου μαγουλάκια σαν αεράκι θ' ακουμπώ
Μα δεν μιλάς δεν γελάς μόν' κοιτάζεις τα αστέρια,
τα καλοκαίρια.
Ευχές
Φώτισε μέρα φώτισε
το γέλιο σου να δω
ειν' ακριβό το χάδι σου
το βήμα σου γοργό.
Ξημέρωσε και στάσου πάνω
πάνω απο του κόσμου το όνειρο
κι απο τον ουρανό
λίγο λίγο ανασαίνουν τα μάτια μου
φεύγω ξαναγυρνώ.
Πέταξε ήλιε πέταξε
μαζί σου να σωθώ
κράτησε νύχτα κράτησε
το φως το πρωινό.
Ξημέρωσε και στάσου πάνω
πάνω απ' του κόσμου το όνειρο
κι απο τον ουρανό
λίγο λίγο ανασαίνουν τα μάτια μου
φεύγω ξαναγυρνώ.
Έχεις κάνει λάθος
Πού κοιτάζεις και δε βλέπεις
κι ούτε μας χαιρετάς
η ζωή σε προσπερνάει
κι έτσι την παρατάς.
Με αδιάφορους γυρίζεις
κι όταν φανερωθώ
το παιχνίδι σου τελειώνει
μα εσύ παίζεις κρυφτό.
Μ' αγαπάς εσύ όπως θέλεις
να μην είμαι εγώ
κι όταν πια τα καταφέρεις
δεν με θέλεις εδώ.
Έχεις κάνει λάθος
ψάξε μέσα σου να βρεις τι φταίει
τρέχεις στα χαμένα
και θαρρείς πως νοιάζεσαι για μένα
Η Γαληνή
Η γαληνή η κοπέλα, η μούσα η καλή
ειν' ο καιρός που με γέλασε απ' την αρχή
κι έμεινε πόθος και νόστος παντοτινός
παλιές ιστορίες θλιμμένα τραγούδια στο φως
Σαν τα καραβιά που χάθηκαν στο γυρισμό
κι έγιναν κοραλλιά 'γιναν ανθοί στο γιαλό
θα με βασανίζεις τις νύχτες τα δειλινά
σε κάθε της χτύπο η καρδιά μου θα σ' ακουμπά.
Έτσι να μείνεις μέσα στο χρόνο
σαν ξωτικό,
να σ' ονειρεύομαι να σ' ανταμώνω
να σ' αγαπώ
Η τρελή
Κι αν είναι μόνη τραγουδάει χωρίς αστεία γελάει
Κόσμος γλυκός παραμυθένιος σ' ενα μυαλό γυρνάει
Τρύπια καπέλα πάνω στο κεφάλι
Ψεύτικες χάντρες στο γυμνό λαιμό της
Ότι κι αν ζει κρατάει μα είναι δικό της
Μέσα στις λάσπες που πατάει λες και ουρανοβατεί
Δένει τα άστρα στη σειρά με χρυσαφιά κλωστή
Στο φεγγαρόφωτο λουσμένη δες προσμένω
σαν πορτοκάλι μισοκουρδισμένο
Στα όνειρα της κάθε βράδυ ο εφιάλτης δεν τελειώνει
κλαίει θυμάται στο σκοτάδι η χειμωνιά την βρήκε μόνη
Χτυπάει της πόρτες Παραδείσου λέει πετάω εκεί
τους αδερφούς μου ν' αγκαλιάσω πριν έρθει η βροχή
Στον κήπο της Εδέμ πλανιέται ποτάμι καθαρό
Ήρθε η ώρα να ξεχάσει τις πίκρες της θαρρώ.
Θαλασσινό
Θέλω να βλέπω να γυρνάς τα μάτια σου να κλείνεις
κι όλα τα άστρα να μετράς της παιδικής μου μνήμης
να 'ναι ο αέρας το πανί κι όνειρο το καράβι
κι απ' το βυθό ως την ακτή να 'ρθει απαλά το βράδυ.
Θάλασσα πνοή και φως μου
Στείλε το φιλί σου δωσ' μου
να ξανάβρω την αγάπη
στο παράθυρο του κόσμου.
Στο πανηγύρι να φοράς της νιότης τις ελπίδες
να 'ν το τραγούδι μισεμός αγάπη που δεν είδες
κι όσοι ποθήσαν γυρισμό ταξιδια μυρωμένα
να 'ρθουν στα πόδια σου κυρά με τα κουπιά σπασμένα.
Θάλασσα πνοή και φως μου
στείλε το φιλί σου δωσ' μου
να ξανάβρω την αγάπη
στο παράθυρο του κόσμου.
Αν μ' αρνηθείς μη μου το πεις να μην το μαρτυρήσεις
γαληνημένη να σταθείς τον κύκλο να φωτίσεις
κι όταν φουρτούνα θα γενείς θα 'ρθω να σ' ανταμώσω
και στην υγρή σου αγκαλιά θα μπω και θα τελειώσω.
Ισοκράτημα
Λειψά είναι τα λόγια μας λίγα να ονειρευτούμε
μικρό ότι ποθούμε
μικρόψυχοι, μικρόμυαλοι και καλοταϊσμένοι
κι αυτο δεν απομένει
να τραβηχτώ απ' το συρμό
κι από τα βογγητά σας στην κόχη μιας ανάσας.
Γι αυτό λοιπόν ξαναγυρνώ στον πλάγιο τον ήχο
να πιώ και να μεθύσω
και ν' αναστήσω τις καρδιές που 'χουνε μείνει
μοναχές σε ξεχασμένο στίχο.
Κουράστηκα να σας θωρώ θέλει η ψυχή να γιάνει
ο κόσμος να ανασάνει.
Φλύαροι τόσοι και φτωχοί στο νόημα του
λόγου αρχή του παραλόγου.
Μόνοι όσοι ταξίδεψαν και δεν γυρίσαν πίσω
(μάθαν το πως και γιατί) να σας το τραγουδήσω.
Καλοκαιρινό
Στη βεργόλυγή σου χαρη
στην ανάσα σου
θα 'θελα απόψε να ρθω
και να γείρω πλάι σου.
Πουν τα όμορφα τα λόγια
πουν το άστρο σου
αχ, να ξαναδώ τον ήλιο
στην αγκάλη σου.
Πλάι στη θάλασσα πλάι στο κύμα
'κει στην αγκαλιά
αχ, μες' στ' αμπέλια βρέχει
βρέχει γαλαζοσταλιά.
Κι όλο παίζουνε οι μπάντες και τα όργανα
πως κατάφερα και μονάχος μου απόμεινα.
Στου καλοκαιριού την αύρα
σαν τον Αύγουστο
θα ξανάρθω κοντά σου
με λευκό πουκάμισο
και θα ακουμπήσω πάλι
τα σγουρά μαλλιά
και τα χείλη τη μελένια
τα βελούδινα.
Τούτο το τραγούδι μοιάζει μ' όλα τα παλιά
μα να το ξέρεις δεν αντέχω σ' άλλη γειτονία.
Καρπασία
Στην αγκαλιά σου ο πάππους μου εκοιμήθη
κι η μάμμη η χρυσοπαραμυθένια
και ο λυγμός που κρύβω μες' στα στήθη
γιαλοί κι ερημοκλησιά αγιασμένα.
Σαν τη δασκάλα με τα μαύρα ρούχα
ελεύθερος ξανά θέλω να ζήσω
να κλάψω την παλιάν αγάπη που 'χα
την πόρτα του σπιτιού μου να φιλήσω.
Έμποροι των εθνών παλιά και τώρα
μαύρες σκιές στα μέρη που φωτίζει
μα βλέπουν στις πήγες πάνω απ' τη χώρα
τ' Αι Γιώργη το σπαθί ν' αντιφεγγίζει.
Στην Καρπασία μια φορά θυμάμαι
μικρό παιδί στα γόνατα σου να μαι
και στου μοναστηριού το δρόμο κάτω
αρχάγγελος χτυπούσε τα φτερά του.
Κάτι να γυαλίζει
Σου 'δινα λεφτά για τα ταξίδια
και χρυσάνθεμα απ' της Κίνας τις αυλές
πέτρες σκαλιστές για δαχτυλίδια
και φορέματα από πόλεις μαγικές
Στα παλιά βιβλία του πατέρα
της Αλεξάνδρειας οι μύθοι κι οι γιορτές
για όσα σκορπιστήκαν στον αέρα
και στις θάλασσες τις γκρίζες απ' το χθές
Ό,τι κι αν αρχίσω
όποια πόρτα κι αν χτυπήσω
τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό
Κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει
ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό
Σαν του φτωχού Σαρλό την μπαλαρίνα
που χορεύει μες στης νύχτας το ρυθμό
μα η καρδιά σου σαν κλεισμένη σε βιτρίνα
δεν αγγίζει της δικής μου τον παλμό
Ωσπου μια βραδιά ένας σχοινοβάτης
μες στα φώτα αυτού του τσίρκου ισορροπεί
παίρνει ο μορφονιός την μπαλαρίνα
κι είν' μονάχος τώρα ο κλόουν στη σκηνή
Ό,τι κι αν αρχίσω
όποια πόρτα κι αν χτυπήσω
τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό
Κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει
ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό
Κοπέλες για λίγο
Τα παλιά τραγούδια τα παλιά φιλιά
πίσω μου αφήνω άλλη μια φορά
Θέλω να φύγω, να φύγω
σαν τις κοπέλες που μ' αγάπησαν για λίγο
Να φύγω απ' τον παλιό μου εαυτό
Με παράθυρά γαλάζια δειλινά
τίποτα η ψυχή μου δεν ξεχνά
Θέλω να φύγω, να φύγω
σαν τις κοπέλες που μ' αγάπησαν για λίγο
να φύγω απ' τον παλιό μου εαυτό
Τ' άστρα φέγγουν χρόνια μακριά
όνειρα καινούρια όνειρα παλιά
Θέλω να φύγω, να φύγω
σαν τις κοπέλες που μ' αγάπησαν για λίγο
να φύγω απ' τον παλιό μου εαυτό
Κρύες Νύχτες
Τις κρύες νύχτες που είμαι κομμάτια
με οινόπνευμα γλυκό
σ' άδειους δρόμους θαμπών ονείρων
μοναχός τριγυρνώ
σαν τον παλιάτσο με μεθυσμένη ματιά.
Στις πολυσύχνατες παρέες
και φιέστες μοναξιάς
κρυφό ζευγάρωμα κι' αγάπη
στο μέρος της σκιάς.
Κρύες ανταύγιες χρωμάτων
και τόπων που 'χω δει
νότες που πλάγιασαν και φεύγουν
στου ονείρου τη χορδή
νύχτες των ποιητών και των θαυμάτων.
Μαζί σου ως την άκρη
Τα μάτια σου απαλά απ' τη θλίψη σαν βροχή
καθώς πλανιέσαι μοναχή
οι θάλασσες σε ταξιδεύουν
ωσότου φτάσεις στης γαλήνης το νησί
Μην προσπαθείς
τα πράγματα ν' αλλάξεις θα το δεις
φεύγει ο καιρός
καράβι και μας πάει πίσω μπρος
Μαζί σου ως την άκρη ταξίδεψα κι εγώ
κι ας έμπαζε η βάρκα μας νερό
μα της καρδιάς σου το μπουγάζι
απάνω στης στεριάς με βγάζει τον αφρό.
Μην προσπαθείς
τα πράγματα ν' αλλάξεις θα το δεις
φεύγει ο καιρός
καράβι και μας πάει πίσω μπρος
Αρμύρα στα μαλλιά σου και το σώμα υγρό
να σ' ακουμπήσω δεν μπορώ
στέγνωσαν απ' το φως του ήλιου
κι αρώματα από της Δήλου το ναό
Μην προσπαθείς
τα πράγματα ν' αλλάξεις θα το δεις
φεύγει ο καιρός
καράβι και μας πάει πίσω μπρος
Μαμά Λίνδος
Μια μέρα ξεναγήθηκα στα μέρη που γεννήθηκα
μάμα Λίνδος κι ήρθα να σε βρω
Στα λόγια πάνω στάθηκα στη γνώμη σου ζεστάθηκα
χρόνια απο ξύλο σκαλιστό.
Με ήλιο και ξανθή βροχή χρώματα απ' την ανατολή
πλάστηκ' η πέτρα σου και ο ουρανός
μα ήρθαν κουρσάροι με φλουριά στη γη που ανήκει στο θεό
μας παλέψαν και πήραν μερτικό.
Ανήμπορος και μοναχός θα το μοιράσω και φτωχός
θα φτάσω στην αγκάλη σου γυμνός
σαν μαγεμένος εραστής της νιότης σου της μακρινής
που τόσο δεν την πόθησε κανείς
Μάμα Λίνδος, Μάμα, Λίνδος...
Μέρα - Μάρα
Μέρα μέρα ξεμακραίνεις δεν κατάλαβες ποτέ σου
τόσα είδες τόσα ξέρεις τόσα έμαθες για σκέψου
σαν τη γάτα μεσ' τη πόλη σκουπιδότοπους γυρνούσες
κάποια σκέψη με ματώνει που ανισόρροπα γελούσες.
Και η φούρκα σου η τρελλή σαν τη θάλασσα φουντώνει
νάξερα ποιός σε γλυτώνει απ' το φίδι που σε ζώνει
με της τύχης το βελόνι πλέκεις άχρηστα πλουμίδια
σε μεταξωτό κουρέλι της ζωής σου τα στολίδια.
Μα ο χρόνος που πληρώνει ότι λάθος και σωστό
θα 'ρθει μια μέρα που θα δείξει πως γελάστηκες σ' αυτό
στο μισόφωτο που τρέχεις σαν τον κλέφτη και ζυγώνεις
είμαι πια πολύ μακριά σου τη στιγμή που μετανιώνεις.
Στου μυαλού μου την κλεψύδρα αργοσβήνεις ρυθμικά
στης καρδιάς σου το κατώφλι πέφτεις και κατρακυλάς
Τώρα τίποτα δεν μένει για τους δυο μας να μιλάς.
Μικρή
Παίρνεις τα αστεία σοβαρά, τα σοβαρά για αστεία,
να πούμε κάτι μου 'λειψε και να 'χει σημασία.
Λες την αλήθεια ψέματα, τα ψέματα γι' αλήθεια,
γι΄αυτό λοιπόν και κρύφτηκα μέσα στα παραμύθια.
Ποτέ μικρή μεγάλωσες και όλο ξεμακραίνεις,
και σ' όποιο δρόμο κι αν τραβάς δεν ξέρεις που πηγαίνεις.
Μ' αυτά τα μάτια που κοιτάς βλέπεις το άσπρο μαύρο
γι' αυτό και αποφάσισα αλλά ματάκια να 'βρω.
Να 'χα κάτι να πω
Απλώνω πανιά γυρνάω σ' άγνωστα μέρη
με ζόρια βαριά κι η ρότα μου η ίδια δεν ξέρει
στραπάτσο οι ευχές κι η αγάπη μας μια ηλιαχτίδα
δεν ήρθε ως εδώ να βρει ουρανό και πατρίδα.
Τίποτα πια τίποτα κι όλα χαμένα
μείναν μονάχα τα λόγια σου τα ονειρεμένα
έχουμε οι δυό μας χαθεί σ' άλλον αέρα
δίχως στεριά και φιλί δύσκολη μέρα.
Νάχα και κάτι να πω να μην πληγώνει
τώρα που στ' όνειρο αυτό μείναμε μόνοι
Μ' άδεια κοχύλια βότσαλα ηλιοκαμένα
πως να σε δουν τα μάτια μου τα ραγισμένα.
Άμα δε βρεις δρόμο ξανά να γυρίσεις
μεσ' το κουτί μια ζωγραφιά να μ΄αφήσεις
καράβια πανιά στην Αμοργό τσακισμένα
κι άσπρα πουλιά να λένε τραγούδια για σένα.
Ο πυγμάχος
Έκλεψα τις λέξεις, του Σεπτέμβρη ποιητές
ψιθυρίσματα, υποσχέσεις, ταξίδια δίχως τέλος και τα χρώματα
μη με ρωτάτε ο καθένας ό,τι θέλει ακούει
και τ' άλλα τα ξεχνά
Όταν άφησα το σπίτι μου, πιο μικρός κι από παιδί
ο ληστής και ο παλιάτσος στο ταμπούρλο μου ανέμιζαν τραγούδια
κουρέληδες οι καημοί μου μα τα πρόσωπα γύρω μου φωτεινά
μου θύμιζαν όσα αγαπώ ξανά
Λάι λα λάι...
Μοναχός πήρα τους δρόμους κι έψαχνα δουλειά και πού να γείρω
σαν τις πόρνες της εβδόμης λεωφόρου
μα δεν πειράζει, δεν πειράζει
γιατί έχασα κι έμαθα πολλά
Με τα ρούχα μου μαζεύω και τα λάθη μου μαζί
πάω εκεί στο σπίτι που ο αέρας δεν πληγώνει, με οδηγεί
Με προσπέρασαν τα χρόνια δίχως νύχτες γιορτινές
μεγάλωσα μα ίσως να είμαι κι απ' το αύριο πιο νέος
στ' αλήθεια τι παράξενη εποχή
σαν πυγμάχος ν' αγωνίζομαι απάνω στο σχοινί
ζητώντας χάμω, ό,τι δεν είχα βρει
Λάι λα λάι...
Πανηγυριώτικο
Στου φεγγαριού το γυρισμό
το γυρισμό σου πίστεψα
τα μάτια σου τα γύρεψα.
Όσο κι αυτό είναι πορφυρό
στο μέτωπο σου το σγουρό
σγουρή και πορφυρόχειλη τόσο με πότισες χολή.
Να σε συντύχω μήνυσα
σου μήνυσα και καρτερώ
απόκριση τόσον καιρό.
Μ' έλα από τον να σε χαρώ
έλα από τον πλατύ γιαλό
γιατί έχω χρόνους
να σε ιδώ.
Στείλε μου γράμμα στείλε μου
στείλε γράμμα και γραφή
ν' αρχίσουν όλα απ' την αρχή.
Πάρε χαρτί να σε χαρώ
να σε χαρώ και γράψε τα
κι αν μετανιώσεις κάψε τα
Παραμύθι
Κόκκινη κλωστή δεμένη
έφτασε ο κόμπος πια στο χτένι
ότι πίσω έχει γυρίσει
δόστου μπάτσο τώρα να μ' αφήσει.
Πυργοδέσπινα γλυκεία μου
όμορφη νεράιδα στα όνειρα μου
μάγγισα κακκιά έχεις γίνει
που ταράζει της νυχτιάς μου την γαλήνη.
Βασιλιάδες και ιππότες
έψαχνες σε μαγεμένες πόρτες
μα το κάστρο έχει στοιχειώσει
φάντασμα έχεις γίνει δίχως γνώση.
Πως περάσανε τα χρόνια πες
και δεν είσαι όπως ήσουν χθες
κάνε ότι θες
στην ίδια αλήθεια σου πλανεύτηκες.
Περιπλάνηση
Βουλιάζω μεσ' τις σκέψεις μου και πνίγομαι
ταξιδευτής και ναυαγός να σας θωρώ
με το 'να μου το μάτι ανοιχτό
Ειρηνευτής πάνω στο χώμα και να κοίτομαι.
Στιφογυρνάω σαν αέρας και ζαλίζομαι
μέσα στη δίνη των πραγμάτων να χαθώ
οτι έχει μείνει στη ζωή μου ορατό
απ' τα μαλλιά του το κρατώ και κλυδωνίζομαι
Σαν τον Χριστό ανηφορίζω παραδίνομαι
Ρίχνω νερό πλάθο πηλό και ξαναγίνομαι.
Άνοιξη μπαίνει και βαπτίζομαι
πάνω σ' αδιάβατο πλανήτη ξεκινώ
μα τον χειμώνα ειν' το σώμα μου κυρτό
μαζί μ' υπάρξεις θλιβερές να συνωστίζομαι.
Πολιτικές
Έχεις χρόνο για να γελάς να παίρνεις φόρα
και τα θέλω σου να μετράς εδώ και τώρα
έχεις λόγο για να ζητάς να κολακεύεις
και στους άλλους αυτό που θες να κοροϊδεύεις.
Τι να φταίει, τι να φταίει
που η καρδούλα σου όλο κλαίει.
Έχεις τρόπο για να ξεχνάς ότι αξίζει
το φτωχό σου εαυτό θωρείς να φτερουγίζει
κι ειν' η τσέπη χόντρη κοιλιά παχιά τα λόγια
κι ότι είσαι να σβήνει θες απ' τ' ανολογια.
Δεν αντέχεις μες' το κρύο γιατί ειν' καιρός για δυο
Έχεις κάτι καλό να δεις και να πιστέψεις
η μονάχα στραβά θα βγεις για γυρέψεις
όσα χρόνια θεμελίωνες πατάς στο χώμα
κι έχεις μάθει πως να φιλάς με ξένο στόμα.
Κει που έχασες το τραίνο θα 'μαι να σε περιμένω.
Πορτραίτο
Μήπως είσαι εραστής, διαπρεπής,
στοχαστής, εκφραστής και οραματιστής
βουλευτής, βολεμένος κι επιτυχημένος
κριτικός, κρατικός, συνήθης μαϊντανός
πομπώδης, γελοίος, άνοστος τελείως.
Πελάτης προστάτης και επαναστάτης
σε κόμμα, ακόμα, δημοσιογράφος
καρεκλά, γραφείο, σφραγίδα και ταμείο
απρόσιτος και βράχος ή άνθρωπος μονάχος.
Μήπως είσαι αναλυτής, φτασμένος και συγκροτημένος
σκηνοθέτης, συγγραφέας, καλλιγράφος, φωτογράφος
ή μάλλον τσιλιαδόρος, κανταδόρος και πενταδόρος
υπεύθυνος φορέας, παράγων και ειδήμων
όλων των ανώνυμων.
Ραλίστας, τζαζίστας, της πίστας και της νύστας
τα παίρνεις και γέρνεις, βουρκώνεις και ματώνεις
ακλόνητος στο βάθος ή άνθρωπος μονάχος.
Μήπως είσαι σωστός, ανώτερος, μεστός
σαν βγάζεις και την μάσκα δεν είσαι κανενός
μα σ' όλους θες να αρέσεις και να σε συμπαθής
ευτυχής, απαθής και μάλλον ασταθής.
Θες να σαι πρώτος, καλύτερος και ωραίος
παλεύεις, προσπαθείς, μα φτάνεις τελευταίος
μαγκώνεις, στραβώνεις, σκαλίζεις και σκαλώνεις
όλα σου μοιάζουν ίδια, ανόητα παιχνίδια
αρχίζεις να μαθαίνεις, μα δεν καταλαβαίνεις.
Σαστίζεις, φροντίζεις, ελπίζεις και νομίζεις
κρατάς, κρατιέσαι και παρηγορείσαι
μιλάς, σκορπάς, μαζεύεις και αγγίζεις
ανέχεσαι, υπομένεις.
Βαριέσαι, γελιέσαι, την κανείς και δεν φτάνεις
που είσαι, πως είσαι, ποιος είσαι και αρνείσαι
αλλάζεις, αράζεις, αρπάζεις και κομπιάζεις
προσμένεις, επιμένεις και δεν καταλαβαίνεις.
Πρώτος ρόλος
Πάει καιρός που όλα σου φταίνε, δεν μαζεύεσαι
και με τίποτα μικρό μου πια δεν παίζεσαι
να σου εξηγώ δεν θέλω ειν' κουραστικό
το 'χω ξαναδεί το έργο κι είναι βαρετό
Όλες οι σελίδες άδειες, άδεια τα CD
μάζεψέ μου τα κουπόνια για μια κομεντί
Να 'σαι συ η κοντεσίνα να είμαι ο Ζορό
και στο δεύτερο το ρόλο η Μπριζίτ Μπαρντό
Το παλιό σου τραγουδάκι πια δε σε μπορεί
που ήσουν όμορφη κοπέλα που ήσουν λυγερή
Γίνε όπως στ' όνειρό μου δέσποινα ξανά
στη σκηνή την τελευταία να μου τραγουδά
Δώσε μου το πρώτο ρόλο
να σου κάνω το καλό
πες μου μια γλυκιά κουβέντα
και ας πέσει στο γιαλό
Πως ερωτεύεται
Στην αρχή σου γελάει σε κοιτάει τρυφερά
και σε ντρέπεται λίγο μιλάει σιγανά
το τηλέφωνο χτυπάει
σε φωνάζει στο σπίτι, σου φτιάχνει καφέ.
Θέλει να 'ναι κοντά σου, σου παίζει κρυφτό
και σου πιάνει το χέρι σ' αλλάζει παλμό
φαίνεται αλλιώς η μέρα
και γεννιέσαι ξανά μπαίνεις σ' άλλο ρυθμό.
Και έρχεται μια στιγμή χάνεις τα λόγια
και ζητάς να κρυφτείς το βάζεις στα πόδια.
Παίζουν τα βλέφαρα της σε βλέπει απαλά
σου ανοίγεται λίγο κι είναι κοντά
για την πρώτη την αγάπη,
σου γνωρίζει την φίλη της την πιο καλή.
Πια σε θέλει δικό της το νιώθεις αυτό
και θαρρείς τη γνωρίζεις από καιρό
έχει το φιλί στο στόμα
μα τι να κανείς δεν ξέρεις, πως να φερθείς.
Κι έρχεται μια στιγμή που δεν την νοιάζει
δεν σου χαμογελάει δε σε κοιτάζει.
Ραντεβού στην εθνική
Πάει καιρός που λείπεις
κι όλα είναι χαμένα
φυγαν τα καραβιά,
φυγαν και τα τρένα
μα θα ρθεις πάλι κάποιο πρωινό
με ένα φως από τα περασμένα.
Το χαμόγελο σου
πάλι θ' αντικρίσω
και το βάδισμα που
θα σε φέρει πίσω
και ο ήλιος θα είναι ακόμα ποιο ζεστός
και τα χρώματα ποιο ωραία στη θωριά σου.
Κι όπως θα κυλάνε
οι τροχοί στο δρόμο
στο καθρέφτισμα του
δυο ματάκια μόνο
θα μου δείξουν πλάι στη θάλασσα να βγω
και να νιώσω από την αρχή το άγγιγμα σου.
Θέλω να σαι στη παλιά εθνική
με ένα φόρεμα λευκό
ν' ανεμίζει στη στροφή για να σε δω
καλοκαίρι να φανεί.
Σ' έχασα
Βάζω κλειδί στην πόρτα κι' ανοίγω
άδειος καιρός να μείνω ή να φύγω
Σπάσαν χορδές τραγούδια δεν έχω
κι αν λυτρωθώ το λόγο σου αντέχω
Σ' έχασα κι έπαψα να γελώ.
Γράφω πληγές πάνω στον τοίχο
κι είναι το φως πέρα απ' τον στίχο
κρύος καφές κάποιος χτυπάει
της νύχτας πνοή που με σκορπάει.
Σαν μια φορά
H μανά σου γοργόνα στη στεριά κεντάει φεγγάρια
και στα μαλλιά σου τ' άπλωσε να γίνουν χάδια
στη σταμνά της φυλά αγιασμό για να σου φέρει
στα μάτια σου έτσι φώτισε το καλοκαίρι.
Κουρσάρος ειν ο κύρης σου χωρίς μαχαίρι
για σένα ξενιτεύτηκε σ' άγνωστα μέρη,
ώσπου να βρει ροδόσταμο αυλή που ανθίζει
όπως φυσάει ο άνεμος να σε χτενίζει.
Ο πάππος σου έπαιζε βιολί πάνω στη στέγη
κι άπλωνε σκαλωσιά να την ανέβει
έτσι όπως και η αγάπη του από συνήθεια
τις νύχτες σε νανούριζε με παραμύθια.
Το πρόσωπο σου καθαρό
σαν μια φορά και έναν καιρό.
Στα Δεκαεννιά
Έχεις μείνει πάντα στα δεκαεννιά
βλέπεις τα αστεράκια του χειμώνα
ειν' τα χέρια και τα πλήκτρα σου λευκά
μα στον ουρανό δίνουν χρώμα.
Μουτζουρώνεις πάντα πάνω στα χαρτιά
πάνινοι παλιάτσοι στο γραφείο
το κραγιόν σου βάφει κάθε αγκαλιά
από τη σχολή ως το ωδείο.
Πας ακόμα καλοκαίρι στο νησί
βγαίνει ο ήλιος πάνω στο μπαλκόνι
λούζεσαι στο πράσινο σου στο βαθύ
και με το φεγγάρι μένεις μόνη.
Όλ' αυτά που δεν μπορώ να ξαναδώ
κι όλα όσα μου 'κρυψες τόσον καιρό
κράτησε για μένα μόνο μια στιγμή
τάχα πως μ' αγάπησες απ' την αρχή
Στην άγνωστη
Ξέρω μένεις εδώ σ' έναν άγνωστο χρόνο
σ' ένα χάρτινο σπίτι σε μια ξένη γιορτή
περπατάς μονάχη σ' ένα γυάλινο δρόμο
σε μια άγνωστη πόλη και ακούς τη σιωπή.
Ξέρω τρέχεις μ' ένα άσπρο αμάξι
μ' ένα διάφανο βλέμμα τον καθρέφτη κοιτάς
είσαι πάντα εσύ κι όμως έχεις αλλάξει
μέσα από την οθόνη βιαστικοί σαν περνάς.
Είσαι πάλι φευγάτη σ' ένα ξύλινο τρένο
κι είναι γύρω τα δένδρα και γαλάζιο νερό
με τα στήθη ακουμπάς ένα πρόσωπο ξένο
και μετράς τις ημέρες σ' ένα άδειο καιρό.
Κι ούτε όνομα έχεις, ούτε μορφή
μα η αγάπη σου θα 'ναι παντοτινή.
Τα δώρα
Φέρε τα δώρα πίσω φέρε τα γράμματα
Γιατί είμαι θυμωμένος μαζί σου οριστικά
Άλλο να μη σ' ορίζω να μη μ' ανέχεσαι
Και στις απλές κουβέντες να μη μπερδεύεσαι
Να σου ζητώ δεν είναι το σωστό
Μα δεν βαστώ την κοροιδία
Και μην μου δίνεις άλλη ευκαιρία
Δώσε μου τα βιβλία τις παρτιτούρες μου
Εσύ ήσουν η αιτία αυτού του χωρισμού
Τα βράδια στις Κυκλάδες και στις εφτά πηγές
Μικροπρεπής ας γίνω τώρα που έφυγες
Να σου ζητώ δεν είναι το σωστό
Μα δεν βαστώ την κοροιδία
Και μην μου δίνεις άλλη ευκαιρία
Τα φιλιά του Αυγούστου
Πως μοιάζει η μελωδία, ίδια πάντα σαν και σένα
που έρχεσαι και φεύγεις, δίχως μιαν αιτία
μιλά μου απόψε μιλά, στου παραθυριού το γείσο
για να μην τσακίσω, στις γαριφαλιάς τα φύλλα
Νύχτα η κυρα του κάστρου μπαίνει μες το φως του άστρου
κόκκινο κρασί λόγια ξεχασμένα
που απ'τα χείλη μου είχε γείρει, στο λαιμό μου κι κοιμήθη
σαν κι αυτή τη λήθη μέσα στο ποτήρι.
Με τα λόγια και τα χάδια, έμειν' η ψυχή μου άδεια,
τα φίλια του Αυγούστου, κάστρα γκρεμισμένα.
Να 'ταν μια φορά να κλάψω, κι ύστερα να σε ξεχάσω
κι όσα μηνάν πίσω να τ' αγαπήσω.
Ξέρω πως μια νύχτα συνάντησα
μια που ήταν ψεύτρα μια μάγισσα
πόσο ξεγελάστηκα νόμισα
πως η κυρα μου θα 'ναι και αρχόντισσα.
Της Άγονης Γραμμής
Φύσα αεράκι του Αιγαίου τα νησιά να σεριανίσω
δόσμου φωνή μεσ' το λευκό το φωτεινό να βρω το ίσο
Νύχτα να δω στα νερα ν' αντιφεγγίζει το φεγγάρι
θάλασσα γη χρωματιστή τι να ζητώ που μ' έχεις πάρει.
Πόνος γλυκός μέσα στη τόση ομορφιά τι να κρατήσω
ανατολή στα παραμύθια σαν παιδί γυρνάω πίσω
Ζουν οι ψυχές στους καφενέδες και τα πέτρινα δωμάτια
όνειρα φως πούχουνε μείνει στα θλιμμένα σου τα μάτια.
Οι πειρατές κι οι ναυτικοί έχουν διαβεί πάνω στο κύμα
κάστρα φωνές στις ιστορίες με το δίκιο και το κρίμα
μένουν εδώ οι μοναχοί με τα κορμιά ρυτιδιασμένα
και προσευχές για όλα της άγονης γραμμής τα περασμένα.
Τσακίσματα
Έχω βάρκα μες' στον ήλιο
και σταυρό πάνω στο ξύλο
όνειρα πάνω στο κύμα
κρίμα που 'χεις φύγει κρίμα.
Το πανί της να φωτίζει
και του άνεμου ν' ανεμίζει
σαν γυρίζει το τιμόνι
η καρδιά μου δεν μερώνει.
'Εχω βάρκα και έχει δίχτυα
και προσμένει κάθε νύχτα
ποτέ αυγή θα ξημερώσει
η καρδιά μου να μερώσει.
Έχω τ' άστρα στο κατάρτι
κι ουρανό πάνω στο χάρτη
κι άγκυρα χωρίς το νήμα
κρίμα που χεις φύγει κρίμα.
Και τη βάρκα λεν Ελένη
κι όπου θέλω με πηγαίνει
και η θάλασσα η γαλάζια
σβήνει τα σημάδια.
Φανή
Μέσα στο τζάκετ μου σκυφτός
γραμμή Βικτώρια Πειραιά
καθώς στριγγλίζουν οι γραμμές
κάτι μου καίει τα σωθικά
Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί
Φριχτές οι φάτσες γύρω μου
και με κοιτούν ειρωνικά
όπως με κοίταζε κι αυτή
πριν από μερικά λεπτά
Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί
Στο σπίτι ο δρόμος σκοτεινός
παραπατάω στα σκαλιά
μες στο δωμάτιο μοναχός
κι ο Ντίλαν να μου τραγουδά
Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί
Φεγγαρένια
Γένους θηλυκού μια παιδούλα του συρμού
Σε καημούς λάγνου κορμιού με ταξίδευε για αλλού
Πιάνονταν με τα φεγγάρια και κερνούσε παλικάρια
Λουλουδένιους τους καρπούς και αλάργητους χορούς
Φεγγαρένια, Φεγγαρένια, με τα χρυσωμένα χτένια
Γύρνα πίσω και ας φοβάμαι πως μονάχος κι έτσι θα ‘μαι
Προχωράν οι συγκυρίες στου καιρού τις συγχορδίες
Και ταιριάξαμε μαζί στης σελήνης τη γιορτή
Μα οι πρώτοι οι βοριάδες και οι πρώτες οι καντάδες
της φουσκώσαν τα μυαλά και τα φάλτσα αρχινά
Φεγγαρένια, Φεγγαρένια, με τα χρυσωμένα χτένια
Γύρνα πίσω και ας φοβάμαι πως μονάχος κι έτσι θα ‘μαι
Φωτεινή Βροχή
Βροχή πολύχρωμα λουλούδια διαφανή
χρωμάτισαν τον κόσμο απ' την αρχή
νέρο σταγόνες απο τους λόφους τ' ουρανού
αχτίδες ήλιου θερινού.
Φώς διαθλάται φως που σπάει σε κύμματα
και γεμίζει αγάπη αυτούς τους τόπους
φως του απείρου κρύσταλλα και θρύμματα
στο σκοτάδι να ποτίζει ανθρώπους.
Θα 'ρθεις μια μέρα μέσα απο τη φωτιά
με ουράνιο τόξο πάνω στα μαλλιά
θα δεις να λάμπει συννεφούπολη λευκή
σαν των ονείρων θεία μουσική.
Φωτεινή Βροχή
Βροχή πολύχρωμα λουλούδια διαφανή
χρωμάτισαν τον κόσμο απ' την αρχή
νέρο σταγόνες απο τους λόφους τ' ουρανού
αχτίδες ήλιου θερινού.
Φώς διαθλάται φως που σπάει σε κύμματα
και γεμίζει αγάπη αυτούς τους τόπους
φως του απείρου κρύσταλλα και θρύμματα
στο σκοτάδι να ποτίζει ανθρώπους.
Θα 'ρθεις μια μέρα μέσα απο τη φωτιά
με ουράνιο τόξο πάνω στα μαλλιά
θα δεις να λάμπει συννεφούπολη λευκή
σαν των ονείρων θεία μουσική.
Αν ήσουν 'Αγγελος εσύ
Στίχοι]Αν ήσουν άγγελος της γης
αν ήσουν άστρο της αυγής μαργαριτάρι
μες στους γαλάζιους τους βυθούς
και στους ουράνιους θησαυρούς ξανθό φεγγάρι
Δε θα περίμενα να 'ρθεις
ούτε να φύγεις μέσα στης γιορτής τα φώτα
πρωτού σ' αγγίξω και χαθεί
ό,τι αγάπησα απλά στου νου τη ρότα.
Λύσ' τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να 'ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ' άσπρο σου το νυχτικό
Στο παραθύρι σου βροχή
στο προσκεφάλι σου τα σύννεφα γερμένα
μές στον καθρέφτη σου γελάς
κάτι απ' τη λάμψη σου θα κρύψεις και για μένα
Λύσ' τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να 'ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ' άσπρο σου το νυχτικό[/color]
Κάτι να γυαλίζει
Στίχοι]
Βορεινό λιμάνι
Στίχοι]Σε τούτη την πόλη δεν έχει γιορτή
τα παράθυρα κλείσαν
κι οι φίλοι σκορπίσαν
σαν φύλλα στη γη
Σε τούτο το δρόμο χωρίς τελειωμό
βαριά ανασαίνω
μπορώ και σωπαίνω
μα μένω εδώ
Εσύ σε λιμάνι γυρνάς βορινό
κι ο ήλιος θα δύσει
καθώς το καράβι κοιτώ το στερνό
που εδώ θα μ' αφήσει
Τα φώτα που σκάνε στο κύμα ψηλά
σαν βάρκες που παίζουν
στα χείλη σου απάνω
τα θαλασσιά
Στου ανέμου να στείλεις τον πηγαιμό
τη λησμονιά σου
ανέβα και στάσου
σαν τον αφρό
Εσύ σε λιμάνι γυρνάς βορινό
κι ο ήλιος θα δύσει
καθώς το καράβι κοιτώ το στερνό
που εδώ θα μ' αφήσει[/color]