Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στις 26 Απριλίου του 1959 στον Τύρναβο. Κρατά ως σημαντικότερη ανάμνηση σήμερα το «άρωμα απ'το βρεγμένο χώμα» και τα παραδοσιακά τραγούδια που τραγουδούσαν στα χωράφια οι γονείς του.
Στη Θεσσαλονίκη σπουδάζει μηχανολόγος-μηχανικός ενώ στη συνέχεια υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στην Κοζάνη κάνοντας «αγρύπνιες» στα ταβερνάκια της πόλης.
Μετά το στρατό αρχίζει να ασχολείται με την κατασκευή μουσικών οργάνων όπως μπουζούκια, μπαγλαμάδες, τζουράδες και λαούτα.
Σήμερα ζει στη Λάρισα και ασχολείται αποκλειστικά με τη μουσική αφού εργάστηκε για χρόνια «στης ΔΕΥΑΛ τα χαρακώματα», ως εργολάβος δημοσίων έργων.
Είναι παντρεμένος και έχει δύο δίδυμα αγόρια, τον Κωνσταντή και τον Αριστοτέλη.
Ξεκινά γράφοντας στιχάκια. Στα 19 του πλησιάζει το Μάνο Λοΐζο προτείνοντάς του έξι από αυτά, «αδόκιμα και καθόλου καλά», όπως τα χαρακτηρίζει σήμερα. Η δουλειά του συνθέτη πάνω στα τραγούδια αυτά χάνεται με το θάνατό του το 1982 και η επικείμενη συνεργασία σταματά πριν ολοκληρωθεί.
Λίγα χρόνια αργότερα δίνει κάποια άλλα στιχάκια του στην Ελευθερία Αρβανιτάκη και στην Οπισθοδρομική Κομπανία, χωρίς όμως να δισκογραφηθούν.
Η πρώτη του παρουσία στο χώρο γίνεται τελικά μέσα από το διαγωνισμό Μουσικοί Αγώνες Κέρκυρας που διοργάνωνε ο Μάνος Χατζιδάκις. Ο διαγωνισμός ηχογραφήθηκε ζωντανά και κυκλοφόρησε ο δίσκος Κέρκυρα '82 - Αγώνες ελληνικού τραγουδιού - Τα 25 τραγούδια. Ο Θανάσης συμμετείχε με το τραγούδι Η χελώνα -ένα «περίεργον λαϊκό» σύμφωνα με την παρατήρηση του Μάνου Χατζιδάκι- που ερμήνευσε ο Πάνος Τσαπάρας.
Δύο χρόνια αργότερα, το Δεκέμβρη του 1984, θα κυκλοφορήσει ο δίσκος Διαίρεση του συνονόματού του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ο πασίγνωστος τώρα πια Μαύρος γάτος και ο Λεγεωνάριος είναι τα δύο τραγούδια, τους στίχους των οποίων υπογράφει ο Θανάσης.
Οι προσωπικές του δουλειές ξεκινούν τον Απρίλιο του 1993 με την Αγία Νοσταλγία σε παραγωγή Νίκου Παπάζογλου ενώ στην ενορχήστρωση συνέπραξαν, εκτός του Θανάση, ο Μανώλης Πάππος και ο Θανάσης Σοφράς. Ο Κοζανίτης Γιώργος Μιχαήλ έχει συνδράμει ερμηνευτικά σε έξι από τα τραγούδια του δίσκου όπου ο Θανάσης, εκτός από δικούς του στίχους, «ντύνει» μουσικά ένα ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου καθώς και τέσσερα ρουμπαγιάτ του Πέρση ποιητή Ομάρ Καγιάμ. Επίσης εδώ αρχίζει μια παράδοση που θέλει στους προσωπικούς δίσκους του Θανάση να συμμετέχουν και μέλη της οικογένειάς του]
Liquid
Στο μέτωπό σου μια θάλασσα αναπαύεται·
του φόβου οι σταγόνες, δελφίνια που παίζουν.
Μέρα τη μέρα δυναμώνει το κύμα της,
αναριγά, τα αρμυρίκια δαγκώνει.
Καταλαβαίνει πως ήρθε η ώρα της,
ήρθε η ώρα να πει την αλήθεια.
«Νυν απολύεις τον δούλο σου, δέσποτα»
και σε σκεπάζει, όπως η μάνα τη νύχτα.
Sara
Κι όμως εσύ Sara
Δε φοβάσαι τα φρούτα του πάθους
Κυλά το δηλητήριο στο σώμα σου,Sara
Κι όπου να 'ναι σου χαρίζει τα μαύρα φτερά.
Ντύνεσαι νύχτα ανάλαφρη,Sara
Δεν ξέρω σε ποιους τόπους γυρνάς
Με τέσσερα φεγγάρια στην πλάτη σου,Sara
Τέσσερα γαλήνια ξέφωτα.
Το σκουλήκι της γνώσης ζήλεψε,Sara
Γόνιμη ομορφιά, ζιζάνιο
Φωλιάζει στη χλόη του στέρνου μου, Sara
Και περιμένει τα δώρα απ' το κυάνιο.
Μπορεί στα φεγγάρια των Σιου,Sara
Μπορεί και στον Σμόλικα,
Κάνει τις πέτρες να σκιρτάνε,Sara
Σπάζοντας τον άγνωστο κώδικα.
Α. Μάνθος
"Όπου, στα 1923 ο επικυρηγμένος Θωμάς Γκαντάρας
ο ληστής, αποφασίζει να φωτογραφηθεί..."
Ο φωτογράφος των Τρικάλων Α. Μάνθος
έπαιρνε νύχτα τα στενά γυρνώντας σπίτι του
τους γάμους θα σκεφτότανε αλλά και τους θανάτους
που εκράτησε παντοτινά στο ακριβό χαρτί
Μα πιο πολύ θυμότανε το βράδυ του Αυγούστου
που πόρτες έκλεισε βαριά, έλυσε τα σκυλιά
κλέφτης μην έρθει κι έπεσε για του δικαίου τον ύπνο
κλέφτης μην έρθει κι έπεσε όπως κάθε φορά
Μήτε που άκουσε σκυλί, θυρόφυλο να τρίζει
και απ' το φεγγίτη της σκεπής τον είδε να γλυστρά
από την άκρη Άγγελος, στα δόντια το μαχαίρι
Άγγελος, Εξάγγελος, μας ήρθε από μακριά
Αγία Νοσταλγία
Αγία νοσταλγία πέλαγο ανοιχτό
πόσα σκαριά έχεις πάρει για πάντα στο βυθό
Αγία νοσταλγία φιλώ την εικόνα σου
δεν έχω απόψε πού να πάω δέξου με στο δώμα σου
Αγία νοσταλγία τις αγάπες μου καλώ
μέσα από καθρέφτη παραμορφωτικό
Αγία νοσταλγία της μνήμης αδερφή
είσαι αγκάθι βάλσαμο τραγούδι και στριγκλιά μαζί
Αγία νοσταλγία ανίκητο θεριό
έχεις κλείσει την καρδιά μου σε λαβύρινθο
Αγρύπνια
Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο!
Δίχως, μια στάλα στοργή,
σ' όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις
την κούπα σου που 'ναι πάντα αδειανή.
Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριάκή,
ξέρω γιατί, στ' αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί.
Δεν αγαπάς!Αφήνεις τους ψύλλους σου,
τους ήχους που φτάνουν από μακριά,
αγρύπνια, κακόφνο όργανο,
που αλέθεις των εκλεκτών το "ωσαννά".
Αγρύπνια της κόλασης κήτος,
είναι το φιλί σου φωτιά.
Αφήνει μια γεύση από σίδερο,
που 'χουν ξηλώσει από καράβια παλιά.
Ανδρομέδα
Άιντε μες της γης το πυρωμένο κέντρο
άιντε δυο πουλιά φιλιούνται σ' ένα δέντρο
άιντε πέφτει λάβα, λάβα απ' τα φιλιά τους
άιντε και φτερά απολιθωμένα απ' τα κορμιά τους.
Άιντε εκεί μακριά, μακριά στην Ανδρομέδα
άιντε πίνουν τσίπουρο και τρων λακέρδα
άιντε κάτι όντα περίεργα κι ωραία
άιντε που είναι μόνα και ψάχνουν για παρέα.
Άιντε εκεί ψηλά στην άκαρπη Μελούνα
άιντε φύτρωσε, φυτρωσε μια παπαρούνα
άιντε που 'χει στόμα, στόμα και δαγκάνει
άιντε κι όλο λέει πως δεν το ξανακάνει.
Άιντε εκει βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άιντε κάτι γίνεται κυρά μου
άιντε χίλια άλογα τρελά γυρίζουν
άιντε έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν.
Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος
άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος
άιντε ρίχουν χώμα με λουλούδια ραίνουν
άιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.
Ανεμόσκαλα
Σκαρφάλωσα με δύναμη σε κάβο σαπισμένο
που ο άνεμος τον έσπρωξε, μας έβγαλε στα βράχια.
Ένα πακέτο πέταξα σέρτικα στον πνιγμένο
που παίζει ζάρια και χαρτιά και όλο χάνει πάντα.
Βρίζω λοιπόν τα χρόνια μου που είναι όλο καρτέρια,
που σε μιαν ανεμόσκαλα σπατάλησα τα χρόνια.
Η μια της άκρη στο κενό, η άλλη από τα ρέλια
η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως τα αστέρια.
Αποσπερίτης
Η μέρα φεύγει ποιος την κλέβει
ήξερα μα ξέχασα
όσοι δουλέψαν κι όσοι παιδέψαν
τα λερωμένα πέταξαν
Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις
Οι πολιτείες πάντα χορεύουν
σε ρυθμό κιρκαδιανό
τα φώτα ανάβουν να προλάβουν
της νύχτας το μετέωρο
Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις
Τα βήματά μας άθελά μας
είναι δώρα ακριβά
γι' αυτούς που μένουν και περιμένουν
το σούρουπο μιαν αγκαλιά
Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις
Μες στο σκοτάδι θα 'ρθουν πάλι
μακρινές μαρμαρυγές
να ψιθυρίσουν να θυμίσουν
τρεις απανωτές φορές
Άστρο του πρωινού
Άστρο θαμπό του πρωϊνού
για χάρη αγρυπνούμε.
Η αναπνοή μας σου μιλά
κι οι βράχοι κρυφανκούνε,
άστρο του πρωϊνού!
Το φως σου από ουρανό
απόμακρο το στέλνεις
άστρο θαμπό του πρωϊνού
που τη ζωή μας φέρνεις
άστρο του πρωϊνού!
Ένα λοφίο πορφυρό
φορώντας πλησιάζεις,
αστέρι, που πριν έρθεις καν,
άστρο μου φέυγεις πάλι
άστρο του πρωϊνού!
Άστρο θαμπό του πρωϊνού
βλέπουμε να σιμώνεις
κι όσο έρχεσαι λαμπρύνεσαι,
το φως σου δυναμώνεις,
άστρο του πρωϊνού!
Άστρο θαμπό του πρωϊνού
για χάρη σου αγρυπνούμε
και τούτη η μέρα ας μας βρει
μ' αυτούς που αγαπούμε,
άστρο του πρωϊνού!
Άυπνη πόλη
Όνειρο η ζωή δεν είναι
Κι όποιος πόνεσε στον πόνο
Πάντοτε θε να πονάει
Κι όποιος θάνατο φοβάται
Θα τον κουβαλά στους ώμους
Ψέμα είναι πως κοιμούνται
Στ' ουρανού τα φυλλοκάρδια
Ούτε ένας δε σταλιάζει
Μα αν κανείς τα μάτια κλείσει
Μαστιγώστε τον αδέρφια
Μαστιγώστε τον για να 'χει
Να 'χει ορθάνοιχτα τα μάτια
Και φλεγόμενες πληγές
Κανείς στον κόσμο δεν κοιμάται
Ούτε ένας δεν κοιμάται
Βάλια Κάλντα
Το νερό στη Βάλια Κάλντα το φυλάγουν οι αγγέλοι
Μόνο τ' αγριμάκια πίνουν κι όποιος άτυχος δεν ξέρει
Το νερό στη Βάλια Κάλντα άμα θα το πιεις σε πίνει
Σ' αγκυλώνει και σ' αφήνει να παραμιλάς
Φέρνει από μακριά, λέξεις που δεν ξεχωρίζουν
Ιστορίες που ανθίζουν κάτω από τη γη
Το νερό στη Βάλια Κάλντα είναι πιο ζεστό απ' το αίμα
Έτσι εκεί τα μανιτάρια κάνουν την αλήθεια ψέμα
Το νέρό στη Βάλια Κάλντα μόνο με νερό δε μοιάζει
Απ' το πουθενά πηγάζει κι απ' την άβυσσο
Φέρνει από μακριά, λέξεις που δεν ξεχωρίζουν
Ιστορίες που ανθίζουν κάτω από τη γη
Διάφανες αυλαίες
Είναι τα βλέφαρά μου
διάφανες αυλαίες.
Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ.
Η μοσχαροκεφαλή
Μια μοσχαροκεφαλή - γεια σου Διονύση μου -
μια μοσχαροκεφαλή στο πιάτο μου αρμενίζει.
Κάθομαι και την κοιτώ - γεια σου Διονύση μου -
κάθομαι και την κοιτώ, χαρά με πλημμυρίζει.
Κάνω μια βούτα στο ζωμό - γεια σου Διονύση μου -
κάνω μια βούτα στο ζωμό και βγαίνω κερδισμένος.
Στο Τσιούγκαρι* σταμάτησα - γεια σου Διονύση μου -
στο Τσιούγκαρι σταμάτησα γιατί 'μουν μεθυσμένος.
Αλάτι ρίχνω στεριανό - γεια σου Διονύση μου -
αλάτι ρίχνω στεριανό και φίνο σκορδοστούμπι,
έχω και τυρναβίτικη - γεια σου Διονύση μου -
έχω και τυρναβίτικη ρετσίνα γι' αποκούμπι.
Φώτα φθορίου φλύαρα - γεια σου Διονύση μου -
φώτα φθορίου φλύαρα κι ο σερβιτόρος χύμα
και στην κουζίνα ο μάγειρας - γεια σου Διονύση μου -
και στην κουζίνα ο μάγειρας θύτης μαζί και θύμα.
Τριγύρω μου ξενύχτηδες - γεια σου Διονύση μου -
τριγύρω μου ξενύχτηδες και παραστρατημένες
κοπέλες απ' τον Άγιο - γεια σου Διονύση μου -
κοπέλες απ' τον Άγιο Δομίνικο φερμένες.
Καθένας όπως έστρωσε - γεια σου Διονύση μου -
καθένας όπως έστρωσε θα πέσει να πλαγιάσει.
Στο σπίτι ακροπόδητι - γεια σου Διονύση μου -
στο σπίτι ακροποδητί η μέρα πριν χαράξει.
Η τράτα
Με μια τράτα ολόχρυση
με σουρωτήρι πάτο,
στο σκότος πλέει αβύθιστη
με πλήρωμα φευγάτο.
Αντί πανιά πουκάμισα
και για κουπιά τα χέρια,
ψαρεύει αναστεναγμούς
και τους πουλάει στ' αστέρια.
Ωρέ η βάρκα μας, γκιόσα
ωρέ η κουρελού, γκιόσα.
Βρε πότε 'δω και πότε αλλού
μες τα πελάγη τ' ουρανού.
Ωρέ πότε 'δω και πότε αλλού
η βάρκα μας η κουρελού.
Χιλιάδες μάτια την κοιτάν
καρδιές την προσκυνάνε,
κι όσοι παραλογίζονται
που πάει τη ρωτάνε.
Πηγαίνω μεσοπέλαγα
με τ' άλμπουρα της νίκης,
για να χτενίσω τα λυτά
μαλλιά της Βερενίκης
Ωρέ η βάρκα μας, γκιόσα
ωρέ η κουρελού, γκιόσα.
Ρε πότε 'δω και πότε αλλού
μες τα πελάγη τ' ουρανού.
Ωρέ πότε 'δω και πότε αλλού
η βάρκα μας η κουρελού
Φεγγάρι παλιοφέγγαρο
φεγγάρι μεταξένιο,
τη νύχτα κάνεις φωτεινή
κι εμένα αλλοπαρμένο.
Οι πρώτοι και καλύτεροι
σε ψάχναν στα ρυάκια,
κι εγώ από τη Λάρισα
σου στέλνω τραγουδάκια.
Ωρέ η βάρκα μας, γκιόσα
ωρέ η κουρελού, γκιόσα.
Ρε πότε 'δω και πότε αλλού
μες τα πελάγη τ' ουρανού.
Ωρέ πότε 'δω και πότε αλλού
η σελήνη μας η κουρελού.
Ήμερος ύπνος
Χιόνι,σεντόνι τρυφερό για του φιδιού τον ύπνο
χιόνι και πένθιμο σκυλί, βραχνός προφήτης
Και όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος
Κοιτάς απ' το παράθυρο, καπνίζουν τα πηγάδια
χιόνι και ανάψαν τη φωτιά στο κάτω κόσμο
Και όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος
Ο κυνηγός στο πέρασμα, το σπίρτο πίνει
το λύκο που εχίμηξε, πίσω του δεν τον βλέπει
Και όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος
Κάτω απ' το μαξιλάρι
Κάτω απ' το μαξιλάρι
είναι ένα βαθύ πηγάδι
που μέσα κατοικούν
οι ψυχές που σ' αγαπούν.
Παλεύουν κάθε βράδυ
με τα κιούγκια στο σκοτάδι
να φτάσουνε ψηλά
πλάι στο μαχαραγιά.
Να σου μιλάν στον ύπνο,
να σε μπάζουνε σε κήπο
με -Γιάννη και λωτούς
με χειμωνανθούς.
Κι όταν σ' αναταράσσει
-για τα σκάρτα που 'χεις πράξει-
κύμα φαρμακερό,
να σου δίνουν φυλαχτό.
Χαϊμαλί από μετάξι,
που 'χουν μέσα του φυλάξει
άχυρο απ' τη γη
που 'χει μείνει απάτητη.
Έρχονται και σε μένα
πρόσωπα λησμονημένα,
άδεια και χλωμά
από πριν κι από μετά.
Μου κρατάν το χέρι
στο ταξίδι, στο καρτέρι
στον ύπνο το βαθύ.
Είναι λίγοι, είναι πολλοί.
Μέσα στο πηγάδι
κάτω απ' το μαξιλάρι
ρίχνονται οι ψυχές
Ήλιε μου τώρα βγες!
Στον Rak...
Λύκος κακός
Σαν μπαλαρίνα διάφανη
περνάς μπροστά μου
και το άρωμά σου συνταγή
για εφηβικές παρανομίες.
Ομορφούλα μου
ο κακός ο λύκος είμαι
και σε κυνηγώ.
Στων παιδεραστών την όχθη
εξώκειλα θαρρώ.
Η μέλισσα βγάζει κερί
κι ο μάγος θαύμα
και το δικό μου το πουλί
βγάζει φωνή και αλαλάζει.
Ομορφούλα μου
ο κακός ο λύκος είμαι
και σε κυνηγώ.
Στων παιδεραστών την όχθη
εξώκειλα θαρρώ.
Νυχτερινά εμβατήρια
με προσκαλούνε.
Στη μάχη για τα μάτια σου
ήρθα με λιγοστές ελπίδες.
Ομορφούλα μου
ο κακός ο λύκος είμαι
και σε κυνηγώ.
Στων παιδεραστών την όχθη
εξώκειλα θαρρώ.
Να βγαίνεις απ' το όνειρο
Να βγαίνεις απ' το όνειρο
να κατεβάζεις τα πουλιά
στον ύπνο πάλι να περνάς
κι ύστερα στο δωμάτιο.
Να ντύνεσαι καλά
να πας κατά την πόρτα.
Να κάνεις δύο βήματα
-στο τρίτο κοκαλώνεις!
Να λείπει απάνω ο ουρανός.
Νυχτέρι
Σε τούτο το νυχτέρι
η Σανκάρ κι η Μπαλιστρέρι
μου κρατάνε συντροφιά.
Κι η νύχτα η κοροϊδεύτρα
κράζει και λαλεί
πάλι νταλγκάδες το παιδί.
Αρχέγονες οι μνήμες,
τα παπούτσια φαγωμένα
απ' τις κοκκινόπετρες.
Στην ξενιτιά δεν πήγα
ούτ' αρρώστησα
μα το κλαρίνο με τρυπά.
Ανάμεσα στο Βέγα,
τον Ντενέμπ και τον Αλτάιρ
υπάρχει μία θέση του ουρανού
όπου θα πάω σαν γίνω
σκόνη αστρική,
για κει σας κλείνω ραντεβού.
Ο βασιλιάς
Έλα λευκό μου σύννεφο
και γίνε προσκεφάλι
για το παιδί το χνουδαλό
που ο ύπνος το 'χει πάρει.
Να κοιμηθεί σαν βασιλιάς
και πριν καλοξυπνήσει
μέσα απ' τα βάτα της σιωπής
στ' όνειρο να βαδίσει.
Να είναι τ' όνειρο καλό
απατηλό ας είναι
κι ύστερα γύρισε ψηλά
κι αν θες βροχούλα γίνε.
Ο κομήτης του Χάλεϋ
Τώρα που ο κομήτης Χάλεϋ
για λίγο θα περάσει δίπλα απ' τη γη,
άνοιξε το παράθυρό σου.
Ίσως προλάβουμε να φιληθούμε,
ίσως και κάτι πιο πολύ...
Οι γριές
Καλή γριά μου γίνε,
γίνε κοριτσάκι
και στα αγριολίβαδα
τρέξε να κρυφτείς.
Ήλιος πυρπολητής
κι ανάλαφρο αεράκι
μαζί σου παίζουν
το παιχνίδι της ζωής.
Αλλιώς τα περιμέναμε
κι αλλιώς μας ήρθαν,
λένε αναστενάζοντας
στον τόπο μου οι γριές.
Σέρνουν βαρύ σταυρό
και όταν αποθάνουν
τον κόβουν ξύλα οι γείτονες
κι ανάβουνε φωτιές.
Οι πότες της στρογγυλής τραπέζης
Πρώτη εκτέλεση]
Γύρω από τούτο το ακούραστο τραπέζι,
που το φαί και το πιοτό μας κουβαλά,
τη μέρα κλείσαμε αδυσωπητη μέρα,
με τα διλήμματά και τις αναποδιές.
Α, βλέφαρα μολυβένια
και μάτια θολά!
Γεια σας πότες της στρογγυλής τραπέζης,
που τα σαρκία σας η μέθη κυβερνά.
Ας ήταν μια φορά τίποτα να μην πούμε,
τον ψίθυρο των άστρων έπιασε η γκλάβα μου.
Α, αρμονία και χάος!
Πάλι στα ίδια γυρνώ...
Όνειρο
Τράβηξα δειλά-δειλά
της Κερκόπορτας το σύρτη
και πήραν φωτιά τα μάτια μου
μάγκα μου απ' όσα είδαν.
Πόλιτεία απέραντη
από γυαλί και κεχριμπάρι,
τα χρώματα της ίριδας
της έπλεκαν στεφάνι.
Στα στενά της σέρνονταν
άγιοι σκοτεινοί κι αγύρτες
και στο λιμάνι αθίγγανοι
μοιρίζανε παλάμες.
Ο Ανέστος τρυφερά
γέμιζε καρφιά τα χέρια
κι ο Μεβλανά Τζελαλεδίν
γυρνούσε και γυρνούσε.
Κι έτσι όπως χάζευα
δερβισάδες, μπεκτασίδες,
άλαλοι με κυκλώσανε
μα ακόμα τους ακούω.
Σεμ ολντού ασίκ λαρί
άνθρωπέ μου τί ξεφτύλα,
να σου χαλάνε το όνειρο
κι εσύ να τους αφήνεις.
Πίσω ξαναγύρισα
χίλια εννιακόσια ενενήντα,
με τα δίδυμα αγκαλιά
κοιμάται η κυρά μου.
Ορυχεία
Σε ορυχεία σκοτεινά
πετάω τα σκουπίδια
όσα μου έφερε η ζωή
μα όσα κι εγώ της πήγα
Εκείνα που δε λέγονται
δε λιώνουν σε καμίνι
που θα τα πάρει ο διάβολος
να κάνει κομποσκοίνι
Πολλές φορές προσπάθησα
μα αυτά τα γαμημένα
αντί να βγούν στα χείλη μου
σφηνώνουν στον αυχένα
Γι'αυτό άμα δείτε μάγκες μου
έτσι όπως τραγουδάω
ρίχνω το σώμα μου μπροστά
σα να σας προσκυνάω
Όσοι
Όσοι φυλάνε κλειδαριές
και τα κλειδιά γυρίζουν,
δεν έχουν φίλους καρδιακούς,
δεν έχουν προκοπή.
Γύρνουν τα βράδια φλυαροι,
απανωτά καπνίζουν
κι όταν στο στρώμα πέσουνε,
βουλιάζουν στη σιωπή.
Όσοι νομίζουν πως κρατάν
της γνώσης τα ευαγγέλια
και δίχως να τους ζητηθεί
τη γνώμη δίνουνε,
ξυπόλητοι βαδίζουν
στης ζωής τα μονοπάτια.
Αλλού 'ναι τα αληθινά
κι αλλού σκαλίζουνε.
Όσοι φοράν τα μαύρα τους
τα ρούχα για ν' αρέσουν,
κι απ' τον καθρέφτη φεύγουνε
με άλλον εαυτό,
θα βγουν στο προσκλητήριο
και θα τους αφαιρέσουν
το δίπλωμα, το όχημα
και το μυστήριο
Ούτε τριγμός, ούτε λυγμός
Τα δάκρυα όταν πέφτουνε
-πες μου ποιος δεν το ξέρει-
τρύπες ανοίγουνε στη γη
κρυστάλλινοι αρουραίοι.
Κάνουν την πέτρα κόσκινο
-πες μου αν δεν είναι αλήθεια-
και χάνονται στα τρίσβαθα
στην πορφυρένια ψίχα.
Ούτε τριγμός, ούτε λυγμός
-πες μου πού είναι το ψέμα-
ούτε βαριά πατήματα
στο δρόμο για τα ξένα.
Μόνο σιωπή ασάλευτη,
-πες μου τί δεν ταιριάζει-
τα παιδικά μας όνειρα
κι ο χρόνος που κοχλάζει.
Παλιά πληγή
Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη δική μου
την ξεριζώνω απ' την καρδιά
φυτρώνει στην αυλή μου
την ξεριζώνω απ' την καρδιά
φυτρώνει στην αυλή μου
βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη δική μου
Ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν
έχει τη φυλωσια πυκνή
και νύχια που χαράζουν
έχει τη φυλωσια πυκνή
και νύχια που χαράζουν
ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν
Αγάπημενα πρόσωπα
αγαπημένα μάτια
έρχονται σαν τα κύματα
και αφήνουν κατακάθια
Μαραίνεται απ' το γέλιο μου
πίνει απ' τα δάκρυα μου
έρχεται στις παρέες μου
και κλέβει τη μιλιά μου
έρχεται στις παρέες μου
και κλέβει τη μιλιά μου
μαραίνεται απ' το γέλιο μου
πίνει απ' τα δάκρυα μου
Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
πες μου τι να κοιτάξω
να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι να αγκαλιάσω
να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι να αγκαλιάσω
βαθιά πληγή, παλιά πληγή
πες μου τι να κοιτάξω
Αγάπημενα πρόσωπα
αγαπημένα μάτια
έρχονται σαν τα κύματα
και αφήνουν κατακάθια
'Ενα από τ'αγαπημένα μου...
Πάστα με κερασάκι
Μια πάστα η ζωή
κι η ΑΕΛ το κερασάκι.
Κι όλα όσα θέλω για να πω
τα τρώει το ποταμάκι.
Μονάχα ο δόκτωρ Ιπποκράτης
το 'χει πάρει είδηση,
κι αφήνοντας το βάθρο πού και πού
στις όχθες πάει να ψαρέψει το μυστικό.
Βεγγέρα, Μούσες, Μονοπώλιο, Μπραζίλ και Λάμπα,
της πόλης οι μοιραίοι εξασκούνται στο μπλαζέ.
Στη σκοτεινή πλευρά τελώνια 'λευτερώνονται
και τατουάζ γεμάτα 'αχ και βαχ'
στου Πηνειού τις λεύκες χαράζουνε.
Σκυφτός στης ΔΕΥΑΛ τα χαρακώματα μετράω
τις Κυριακές που ακόμα η πλάτη μου θα φορτωθεί.
Πίσω απ' τους δύστροπους φακούς μου
της μυωπίας την κοιτώ.
Μια παντρόνα να μ' ορέγεται
και να με περιπαίζει η Λάρισα.
Πες μου κάτι
- Πες μου κάτι αληθινό.
Σαν την ερημιά αυτού που απαγχονίζεται,
σαν τη ροή απ' τα ρουθούνια του πυγμάχου
και σαν την κούραση στα πόδια μου.
- Πες μου κάτι αφόρητο.
Σαν τη φράση "ξέρεις τι έχω κάνει εγώ για σένα;",
σαν την αμηχανία στους ανελκυστήρες
και σαν την απουσία του νοήματος.
- Πες μου κάτι δυνατό.
Σαν τις αδυναμίες μας που φτάσαν ως τα νύχια,
σαν τα λούλουδα του κάμπου και σαν
καρτέρι των ληστών στο Δήλεσι.
- Και τώρα πες μου κάτι ψεύτικο.
Σαν τα ψόφια δάχτυλα που ’σφιξα στο χέρι,
σαν τον ήλιο του χειμώνα
και σαν την ορκισμένη αγάπη της.
Πεχλιβάνης
Μια νύχτα θαρθει απο μακριά, βρε αμαν αμαν
αέρας Πεχλιβάνης
να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμαν αμαν
μόλις τον ανασάνεις
θαχει θυμάρι στα μαλλιά, βρε αμαν αμαν
κρανά για σκουλαρίκια
και μες στο στόμα θα γυρνα, βρε αμαν αμαν
ρητορικά χαλίκια
Θα κατεβεί σαν άρχοντας, βρε αμαν αμαν
θα κατεβεί σαν λύκος
να πάρει χρώμα και ζωη, βρε αμαν αμαν
της μοναξιάς ο κήπος
τα μελισσάκια θα γυρνούν, βρε αμαν αμαν
γύρω απ' τις πολυθρόνες
και το νερό το κρύσταλλο, βρε αμαν αμαν
θα ρέει απ' τις οθόνες
Αέρα νασαι τιμωρός, βρε αμαν αμαν
νασαι και παιχνιδιάρης
κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, βρε αμαν αμαν
ναρθεις να μου την πάρεις
για να κοιτάει από ψηλά, βρε αμαν αμαν
του κόσμου τη Ραστώνη
να ξεχαστεί σαν των βουνών, βρε αμαν αμαν
το περσινό το χιόνι
Σ' αφήνω γεια
Σ' αφήνω γεια γλυκιά μανούλα μου
και σεις αγαπημένες αδελφούλες.
Στυλίτης
Πρώτη εκτέλεση]
Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά
φωλιάζουν λαμπυρίδες
Πάνω στα λυτά μαλλιά
αχ την αγάπη μου είδες
Είδες το γέλιο του ουρανού
του γερακιού το ράμφος
Είδες το πρώτο πέταγμα
της αφορμής το άνθος
Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά
φωλιάζουν λαμπυρίδες
Πάνω στα λυτά μαλλιά
αχ την αγάπη μου είδες
Πάνω στο λευκό σου το λαιμό
πέφτει πυκνό το χιόνι
Πάνω στο λευκό λαιμό
χέρι ζεστό ζυγώνει
Φέρνει τα πέντε δάκτυλα
φέρνει τα δέκα χάδια
Φέρνει και σώμα δύστροπο
που έμαθε στα σκοτάδια
Πάνω στο λευκό σου το λαιμό
πέφτει πυκνό το χιόνι
Πάνω στο λευκό λαιμό
χέρι ζεστό ζυγώνει
Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει
στυλίτης ξεχασμένος
Πάνω στα ματόκλαδα
εσύ είσαι ανεβασμένος
Παίζεις λαούτο με φτερό
και εγώ τα μάτια κλείνω
Γλυστράς από τα βλέφαρα
και στην καρδιά σε αφήνω
Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει
στυλίτης ξεχασμένος..
Τα μολύβια
Τα κίτρινα μολύβια των μαραγκών,
Τη νύχτα δεν κοιμούνται
Σαλτάρουν απ' τον πάγκο στα βυζιά των γυναικών
Που προκαλούν απ' τα παλιά εξώφυλλα των τοίχων.
Από την καύλα τρελαμένα
Ξεχνάνε την αρχή
Πως η βαρύτητα τα παίρνει όλα κάτω
Πέφτουν στο δάπεδο, σφαδάζουν στη σιωπή
Μες στο ξυλάλευρο αφήνονται στο κλάμα.
Κι όταν γυρίσει το κλειδί
Και μπει στο μαγαζί
Πρώτα ο ήλιος κι ο άνθρωπος κατόπι
Θα σκύψει ο δεύτερος μηχανικά
Για να μαζέψει απ' το τσιμέντο τα μολύβια.
Λες και σηκώνει μια τυχαία
Πέτρα της αυλής
Να κυνηγήσει τα σκυλιά που αρχίσανε και σέρνουν.
Ανύποπτος για το αύριο
Θλιμένος για το χθες
ανίδεος για τα θαύματα που γίνονται τις νύχτες.
Τειρεσίας
Ξυπνάς και του καθρέφτη τη λίμνη αναταράζεις
ζαρκάδια ξαφνιασμένα θα πεταχτούν
θα φύγουν για τα δάση κι από το είδωλό σου
θα λείπουνε τα μάτια και η φωτιά
Θα ψάξεις τους δικούς σου τυφλός και τρομαγμένος
Ήρθε ο καιρός να μάθεις ποιοι σ' αγαπούν
μα η πόλη είν' άδεια κι ο μάντης Τειρεσίας
θ' αφήσει τον χρησμό του στην ξένη γη, σε ξένη γη
Τυφλός είναι κι εκείνος που κάνει ότι δεν ξέρει
πως πίνει απ' το πηγάδι το σκοτεινό
που ότι τον κατατρώει ανάγκη το 'χει κάνει
ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί
Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς
Το ματσιφτάρι
Όσα σπυριά 'χει ο πλαλτός
όπου χωράει στη γκούμπζα
τόσο στο μάτσεμα εύκολος
πέρασα δεν ακούμπ' σα.
Πισπίλη είχα δύστροπο
που πάθαινε λουμπάγκο
γιατί συνέχεια μάνευα
γαβρί και νταλαμάγκο.
Όμως μια γκρέντζω πονιτ' κή
που τσιούλ' τσε τι τραβούσα
ξεχώθ' κε έναν καλόγερο
στο κούφιο π' αγρυπνούσα.
«Λαγέ μ' να πεις στη μάνα σου
ν' ανάψει μια τζιαμάλω
να φτιάξει μια μελαχρινή
ζιούμπενα δίχως άλλο
Μόνος να τη φχαριστηθείς
μόνος να τη μανέψεις
κι τ' άλλο γιόκα μ' το πρωί
σίγουρα θα ματσέψεις».
Κι όπως τα είπε γένηκαν
κι αφού 'γινα μουσκίδι
το βγαλα ένα μονάχο του
βαρύ σαν το μολύβι.
Απ' της χαράς τα κλάματα
με πήρανε κι οι γκντάμες
σαν το 'μαθε κι ο κούρκουλας
βαράει τις καμπάνες.
Λέφτερος πια ήμουν κι έμορφος
κι γρήγορα την πάτ' σα
γνώρισα και παντρεύτηκα
μι' αγκίδα που 'χε τσιάτσια.
Ευθύς μετά τα στέφανα
και βάλτσαμε ντισέρι
κι πήγαμε όπως όλοι σας
ταξίδι σ' άλλα μέρη.
Σ' έν' απ' αυτά είχε θάλασσα
κι μι ήρθε να βουτήξω
με το συντρόφι ρίχνομαι
τον πάτο για ν' αγγίξω.
Γυαλίζω τσ' άλλους και κουνώ
διγκράνια κι αγωγιάτες
μα ξάφνου νιώθω έν' άγγιγμα
πίσω κει δα στις πλάτες.
Μία φωνούλα με καλεί
«Αφέντη μ', παλικάρι μ'»
γυρνώ και βλέπω 'λόιρα
κλώθει το ματσιφτάρι μ'.
Χέρια τρελαμένα
Η θάλασσα έχει κύματα,
η κουταλιά κανένα
και το κορμί που μου 'δωσαν
χέρια έχει τρελαμένα.
Δεν υπακούνε στο μυαλό
σηκώσαν' μπαϊράκι,
ακούνε μόνο την ψυχή
και το άσβηστο μεράκι.
Το 'να κρατάει το μάνικο,
το άλλο δουλεύει πένα
και μ' οδηγούν κοπιαστικά
στης μουσικής τη γέννα.
Έχω κοντά μου δυο παιδιά
και μια κυρά ωραία
μα τα λωλά τα χέρια μου
τέλια θέλουν παρέα.
Μουσική/Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Ερμηνεία>Μάρθα Φριτζήλα
Αφιερωμένο στην Περσεφώνη του α33
την γλυκιά μου Ρόουζις..
Στα ίσια και στ ανάποδα
φωνές στον ύπνο μου άκουγα
Αφτί μου πλανημένο
στον Άδη κατεβαίνω
Κατεβαίνω σα νυφούλα
πού 'χασε το μάγκα της
ωχ ωχ ωχ, το λούσο και τα φράγκα της
ωχ ωχ ωχ, το λούσο και τα φράγκα της
Είναι σπηλιά, είν' όαση
σβησμένη τηλεόραση
Ωχρή σα το λεμόνι
στου Ήφαιστου τ' αμόνι
Κλαίω και παρακαλάω
να γεννηθώ δεν πρόφτασα
ωχ ωχ, ωχ, ζωή μου δε σε χόρτασα
ωχ ωχ, ωχ, ζωή μου δε σε χόρτασα
Και να σου πλησιάζουνε
ανδρείκελα που μοιάζουνε
Περίεργα κοιτάνε
μα δε με βοηθάνε
Βγάλ' τα πέρα μοναχή σου
όπως κάναμ' όλοι μας
ωχ, ωχ, ωχ, γαμώ το πορτοφόλι μας
ωχ, ωχ, ωχ, γαμώ το πορτοφόλι μας
Στην Αμερική..
Ερμηνεία>Μάλαμας Σωκράτης (εγω το λεω καλυτερα.. :wink: )
Μουσική/Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Αφιερωμενα σε μεναααααα.. 8)
Ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει
που η θάλασσα δε δέχτηκε το χώμα του να βρέχει
Ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει
που η θάλασσα δε δέχτηκε το χώμα του να βρέχει
Παρ' όλα αυτά, του ωκεανού, ξέρω, το μαύρο κύμα
σε πάει ίσα στο βυθό σε πάει και στην Κίνα
:o ΑΑΑ και στην Αμερική μαζί με την Μαρίκα, το Δούσια, τον Κωστή
:git:
Τους βλέπω μπρος στα μάτια μου μες το παλιό βαπόρι
σα στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι
Βουβές γυναίκες, άλαλες που δύναμη αναβλύζουν
παιδάκι που δεν νοιώθουνε το δρόμο που βαδίζουν
:o ΑΑΑ τα χρόνια τα παλιά βαριά φορτία φεύγαν για την Αμέρικα..
:git:
Του Κατσαρού ανεμίζουνε τα κατσαρά μαλλιά του
καθώς κοιτάζει αντίθετα προς την γενέτειρά του
Του φέρνει ο άνεμος στ' αυτιά τραγούδια αγαπημένα
τα' παιξε στην κιθάρα του, τα' δωσε και σε μένα
:o ΑΑΑ απ' την Αμερική μαζί με την Μαρίκα, το Δούσια, τον Κωστή..
:git:
Και σαν το κουρελόβαρκο αδειάσει στο λιμάνι
θα τους στοιβάξουν στην σειρά οι ξένοι πολισμάνοι
Άλλοι θα 'χουν τον τρόπο τους και θα ευδοκιμήσουν
κι άλλοι ως να πεθάνουνε την δίψα δεν θα σβήσουν
:o ΑΑΑ στην Αμερική, Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες κι εκεί..
:blobs16:
Στην κοιλάδα των Τεμπών
Μάλαμας Σωκράτης
Μουσική/Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Μες την κοιλά- -όπως τα λέω-
μες την κοιλάδα των Τεμπών
φόβος των μη-χανοδηγών
Είναι ένας γέ -όπως τα λέω-
είναι ένας γέρο-πλάτανος
μαγκούφης και παράφορος
Που πίνει απ' το - πως τα λέω-
που πίνει απ' το θολό νερό
του ποταμού το ιερό
Πίνει κι απλώ- -όπως τα λέω-
πίνει κι απλώνει ρίζωμα
βαθιά μέσα στα ανείπωτα
Κι όποτε παί- -όπως σας λέω-
κι όποτε παίρνει ανάποδες
γέρνει και πέφτει στις γραμμές
Πιάνει το τρέ- -όπως τα λέω-
πιάνει το τρένο από τ' αυτί:
Μην τη περνάς τη Γευγελή
Μένα μου το -όπως τα λέω-
μένα μου το 'πε ο Πηνειός
το μυστικό ο φλύαρος
Πως ήταν ά- -όπως τα λέω-
πως ήταν άνθρωπος παλιά
κι είχε παιδιά στην ξενιτιά