Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι τραγουδιστής, μουσικός και ποιητής. Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό ως ο τραγουδιστής του ροκ συγκροτήματος Τρύπες, από το 1984 ως το 2000.
Γεννήθηκε το 1959 στη Θεσσαλονίκη. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος Τρύπες, ασχολήθηκε με την ηθοποιία, εμφανιζόμενος στις ταινίες Χώμα και νερό, Ο χαμένος τα παίρνει όλα και άλλες, ενώ συνέχισε τη μουσική του καριέρα σε συνεργασία με τον Νίκο Βελιώτη και το μουσικό σχήμα Επισκέπτες. Έγραψε τους στοίχους και τραγούδησε στο κομμάτι "Κυρία των μέσα μου ανέμων", στο δίσκο "Ο Θυρωρός" του Γιώργου Χριστιανάκη που κυκλοφόρησε το 2001. Συμμετείχε επίσης στην παραγωγή του διπλού live δίσκου του Θανάση Παπακωνσταντίνου "Τα Ζωντανά" το 2004.
Έχει επίσης εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές (Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι και Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;), οι οποίες συνοδεύονται από δικά του σκίτσα. Το 2005 έκανε εβδομαδιαία εκπομπή στον ραδιοφωνικό σταθμό 105,5 μαζί με τον Ντίνο Σαδίκη (Εν Πλω).
Προσωπικά Άλμπουμ
1993 Υπέροχο τίποτα (Virgin)
2003 Ο χαμένος τα παίρνει όλα (Hitch-Hyke)
2005 Οι Ανάσες των λύκων
2005 Από 'δω και πάνω (All Together Now)
Με το συγκρότημα Τρύπες
1984 Τρύπες (Ano Kato Records)
1987 Πάρτυ στο 13ο Όροφο
1990 Τρύπες στον Παράδεισο (Virgin)
1991 Άντε και καλή τύχη μάγκες (ΕΜΙ)
1993 Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια (Virgin)
1994 Κράτα το σώου μαϊμού (live + unplugged) (Virgin)
1996 Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι (Virgin)
1999 Μέσα στη νύχτα των άλλων (Virgin)
Συμμετοχές
2000 Βραχνός προφήτης (Lyra)
2000 Χώμα και Νερό (soundtrack) (Virgin)
Ποίηση
1988 Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι, εκδόσεις Λιβάνη.
1999 Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;, εκδόσεις Λιβάνη.
Άγρια των άστρων μουσική
Άγρια των άστρων μουσική
μόλις νυχτώνει με ξυπνάς
Μέσα στην πιο βαθιά σιωπή
έρχεσαι και με τυραννάς
Άγρια των άστρων μουσική
στην ξεχασμένη σου φωτιά
ρίχνονται οι πιο κρυφοί καημοί
ψάχνοντας να 'βρουν γιατρειά
Μ' όσα φύγαν, μ' όσαν έχουν πια χαθεί
μ' ό,τι μέσα μου έχω ως τώρα περισώσει
ξεκινάω κάθε μέρα απ' την αρχή
τα μετράω και περιμένω να νυχτώσει
Άγρια των άστρων μουσική
μόλις νυχτώνει με ξυπνάς
και μ' ένα ξαφνικό φιλί
με καταπίνεις με ρουφάς
Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς
Στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων μ' οδηγάς
Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς
Κι όταν φεύγεις το πρωί σαν παιδί με παρατάς
Αιρετικό
Δεν ξέρω αν βρίσκεται κρυμμένος
στα νύχια σου ο Θεός
μα εσύ πιο πολύ μου μοιάζεις
για λύκος νηστικός
κι όταν στα πρόβατα αγορεύεις
για του έθνους το καλό
διάολε σε βλέπω να χορεύεις του κτήνους το χορό.
Πες μου πως γίνεται η αγάπη
να ζει απ' τη λέξη εχθρός
και πως θα βρω τη σωτηρία σκυμμένος και βουβός
κι αν πάλι αυτό το τραγουδάκι σου μοιάζει αιρετικό
διάολε φύγε άπό μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό.
Ποιος σκαλίζει το σκοτάδι στην ψυχή μου κι όταν χαίρομαι ποιος κλαίει
ποιος παλεύει να μισήσω το κορμί μου κι όταν τ' αγαπάω ποιος φταίει
ποιος φρενάρει και ρημάζει τη ζωή μου κι όταν προχωράω ποιος κλαίει
ποιος ζητά να χαμηλώσω τη φωνή μου κι αν του τ' αρνηθώ ποιος φταίει
Από δω και πάνω
Από δω και πάνω στου γλεντιού το σαματά,
με ένα αστείο σάλτο ανεβαίνω.
Από δω και πάνω πεινασμένη μου καρδιά,
με χαρά και δάκρυα σε χορταίνω.
Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια
τι ζητώ που πάω και ποιος να ΄μαι.
Από δω και πάνω σταματώ τις προσευχές,
από δω και πάνω δε φοβάμαι.
Από δω και πάνω στου ρυθμού την αγκαλιά,
ώπα! με ένα σάλτο μέσα μπαίνω,
Από δω και πάνω τραγουδώ για τη φωτιά,
κι απ' του κόσμου το καμίνι ξεμακραίνω.
Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια
τι ζητώ που πάω και ποιος να ΄μαι.
Από δω και πάνω σταματώ τις προσευχές,
από δω και πάνω δε φοβάμαι
Άτμαν
Στου Μαγγελάνου τις φωτιές,
στου Βόρα το κατάρτι
και στου παιδιού το γόνατο
το ίδιο πράγμα αλλάζει
και τις φωνές σκεπάζει.
Στους γαλαξίες τ' ουρανού
και στο μυαλό μου μέσα
το ίδιο πράγμα κρύβεται,
ανάλαφρα ανασαίνει
κοιτάει και περιμένει.
Αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη
Είμαι η θεά που ποθεί να σε κάψει
Στήνοντας γλέντια με σκιές και με λάμψεις
Βουλιάζω μέσ' στο μολυσμένο μετάξι
Μ' αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη
Είμαι θεός πληγωμένος, σακάτης
Γιος της φωτιάς, της βροχής και της σταχτής
Πιασμένος στον ιστό μιας γριάς αράχνης
Μ' αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη
Είμαστε ήρωες μιας άτολμης πράξης
Δυο ραγισμένοι αχώριστοι βράχοι
Καθηλωμένοι στην σκιά μιας ανάγκης
Μ' αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη
Δεν ξέρω πώς συμβαίνει
Δεν ξέρω πώς συμβαίνει,
μια σταγονίτσα της να με ξεπλένει,
να παρασέρνει μακριά
τόση βρωμιά.
Δεν ξέρω πώς συμβαίνει,
ν' ακούω τόσα πολλά όταν σωπαίνει,
να νοιώθω τόση απλοχωριά
σε μια αγκαλιά.
Δεν ξέρω πώς συμβαίνει,
μια σπίθα τόση δα να με ζεσταίνει,
να ζω μια ολόκληρη ζωή
κάθε στιγμή.
Διψάω σαν ψάρι στο βυθό
Στίχοι]
Οι καταιγίδες με αγαπούν
Με βοηθάνε να σταθώ και να σωθώ
Απ' τη νωθρή γαλήνη του καιρού
Που με ρουφάει και με κρατάει υπνωτισμένο αιχμάλωτο
Οι νύχτες μου χαμογελούν
Ποτίζουν με αίμα τον γλυκό μου πυρετό
Και οι μέρες όλες με καλούν μέσα απ' το στόμα τους να πιω
Τον μυρωμένο τους αφρό, κι όμως εγώ
Διψάω σαν ψάρι στο βυθό
Κι ασφυκτιώ
Κι ασφυκτιώ σαν συννεφάκι
Μέσα στον καθαρό ουρανό
Διψάω σαν ψάρι στο βυθό
Κι ασφυκτιώ
Κι ασφυκτιώ σαν συννεφάκι
Μέσα στον καθαρό ουρανό
κι όμως εγώ
Διψάω σαν ψάρι στο βυθό
Κι ασφυκτιώ
Κι ασφυκτιώ σαν συννεφάκι
Μέσα στον καθαρό ουρανό
Διψάω σαν ψάρι στο βυθό
Κι ασφυκτιώ
Κι ασφυκτιώ σαν συννεφάκι
Μέσα στον καθαρό ουρανό
Δωσ' μου λίγη ακόμα αγάπη
Στίχοι]
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Οδήγησε με στο φρικτό της τοπίο
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Θέλω να γίνω βασιλιάς των γελοίων
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη…
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Μη μ’ αφήσεις σα σκυλί πεινασμένο
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Θέλω να μπω στη τροχιά των χαμένων
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη…
Ένα πληρωμένο τραγούδι
Στίχοι]
Φιμώνω τοίχους
ταίζω μηχανές
για την καρδιά ενός χτήνους
καταπίνω φωτιές
πληρώνω ερωμένες σιωπές εκβιαστές
Τραυλίζω μύθους
σκαλίζω πληγές
για την καρδιά ενός χτήνους
κυνηγιέμαι απ' το χθες
πληρώνω καταθλίψεις ενοχές διαστροφές
Ομως πληρώνομαι γι' αυτό πληρώνομαι
μ' ανώδυνες μικρές διαδρομές
πάνω κάτω σε μια λαίμαργη χώρα
μέσα έξω σε μια αχόρταγη χώρα
πληρώνομαι απ' αυτήν πληρώνομαι
μα ξαγρυπνάω γυρεύοντας τα άχρηστά της δώρα
Από εύσπλαχνους δήμιους
ζητάω αναβολές
για την καρδιά ενός χτήνους
τρέφομαι με ψευτιές
πληρώνω φίλους-σκύλους διαλυμένες γιορτές
Φιμώνω τοίχους
ταίζω μηχανές
για την καρδιά ενός χτήνους
καταπίνω φωτιές
πληρώνω ερωμένες σιωπές εκβιαστές
Ομως πληρώνομαι γι' αυτό πληρώνομαι
μ' ανώδυνες μικρές διαδρομές
πάνω κάτω σε μια λαίμαργη χώρα
μέσα έξω σε μια αχόρταγη χώρα
πληρώνομαι απ' αυτήν πληρώνομαι
μα ξαγρυπνάω γυρεύοντας τα άχρηστά της δώρα
Επισκέπτες
Στίχοι]
Πέρα απ' τ' άστρα είν' η δικιά μας γειτονιά
Κατεβήκαμε με γέλια και τα όργανα στον ώμο
Έλα κάντε μας λιγάκι συντροφιά
Κουραστήκαμε απ' το δρόμο
Είχε κρύο από του Δία τη μεριά
Κι η Σελήνη ερημιά καθόλου κόσμο
'Αντε ανάψτε μας μια όμορφη φωτιά
Κουραστήκαμε απ' το δρόμο
Τέτοια νύχτα μαγεμένη και γλυκειά
Μας θυμίζει ένα φθινόπωρο στον Κρόνο
'Αντε ας παίξουμε μια τελευταία πενιά
Όπου να 'ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο
Η αγάπη ορμάει μπροστά
Στίχοι]
Χρόνια τώρα με φονάζει από μακριά
Κι ούτε ξέρω πως αντέχω και δε βρίζω
Να τη βλέπω ν' αρμενίζει στ' ανοιχτά
Κι εγώ έτσι στα ρηχά να πλατσουρίζω
Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
Και με βλέπει σκεπτικό και κουρασμένο
Και μου λέει έλα δοκίμασε άλλη μια
Εσένα ονειρεύομαι κι εσένα περιμένω
Κι ακόμα μια φορά
Πως θα τη φτάσω ελπίζω
Η αγάπη ορμάει μπροστά
Κι εγώ πίσω τρικλίζω
Πέφτω κι αυτή γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω
Και πάω να σηκωθώ ξανά
Κι ακόμα μια φορά
Λέω θα της τραγουδίσω
Τραγούδια τρυφερά
Κι αρχίζω να γρυλίζω
Φαλτσάρω και γελά
Και σταματώ και βρίζω
Και πάω να της το πω ξανά
Κι όταν καμιά φορά
Στέκει και την αγγίζω
Μου λέει είμαι φωτιά
Μα μοναχά δροσίζω
Κι άμα καώ γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω
Και πάω να γιατρευτώ ξανά
Θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα
Θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα
κι καρδιά μου στο φως θα χιμήξει
Θα φύγω μακριά
θα πετάξω ψηλά
θα πετάω σ' ασύλληπτα ύψη
Και τότε πια δε μπορεί
αυτή η φτηνή
αυτή η χλωμή
η τιποτένια μου θλίψη
Θα μείνει ορφανή
θα γυρνάει σαν τρελή
θα ζητάει να με βρει
και δε θα με βρίσκει
κι ούτε πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει
και δεν πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει
Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός
Στίχοι]
Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός
Κι ήταν ο Κύριος κι Αυτός καλός μαζί μου
Και δεν κατάντσησα πρόσφυγα ναυαγός
Να παίζω στα χαμένα κάθε μέρα τη ζωή μου
Καλά που βγήκα φρόνιμος, υπάκουος, σκυφτός
Κι έχω οικογένεια θρησκεία και πατρίδα
Και δεν κατάντησα ρεμάλι νηστικός
Να κλαίω σαν ποντικάκι απελπισμένο στην παγίδα
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Περνούν οι μέρες γρήγορα
μα μερικές φρενάρουν
Με παίρνουν στην καρότσα τους
κι όμορφα με βολτάρουν
Γελούν με τα φτιασίδια μου
χαϊδεύουν τις πληγές μου
Μεθάνε και μου δίνονται
και γίνονται δικές μου
Φεύγουνε κοκκινίζοντας
και μ’ αποχαιρετάνε
Και μένω πάλι μόνος μου
να σε ξαναθυμάμαι
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Τέτοιες μέρες αν με βρουν
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Να γελάς και να σ’ ακούν
Μα αυτό που με ξεκάνει
και μου σταματάει το νου
Είναι που δεν είσαι
Που δεν είσαι καν αλλού
Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Στίχοι]
Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
Και μου σκορπάει τη σκέψη
Σα σπίθα από πυρκαγιά
Στα ύψη μ΄ανεβάζει
Κι έξω απ΄του κόσμου τ' όνειρο
Με μια σπρωξιά με βγάζει
Με στροβιλίζει σα φτερό
Στο πουθενά σε μια άκρη
Κι ύστερα μες στα μάτια σου
Με ακουμπάει σα δάκρυ
Με πάει ψηλά στον ουρανό
Μου λέει τώρα γκρεμίσου
Και 'γω σαν άστρο ρίχνομαι
Κι ακούω την ευχή σου
Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Στιγμή δε λιγοστεύει
Μάλλον τρελά θα μ' αγαπά
Γι' αυτό έτσι με παιδεύει
Κι όταν του λέω πια δεν μπορώ
Κώπασε να ησυχάσω
Μου λέει όσο ζεις εγώ θα ζω
Κι άντε να σε χορτάσω
Μια υπέροχη ευκαιρία
Στίχοι]
Δεν ειν' αργά δεν ειν' αργά ποτέ
Φτάνει να θέλεις να επιμένεις να πιστεύεις
Για νέες ήττες για νέες συντριβές
Για όσα ποθείς μονάχα αξίζει να παλεύεις
Γι' άλλη μια χρεοκοπία κι άλλη μια υποταγή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια θεραπεία κι άλλη μια υποτροπή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Δεν ειν' νωρίς δεν ειν' νωρίς ποτέ
Στάσου στα πόδια σου μη πέφτεις, μη νυστάζεις
Για νέες πίκρες για νέες συμφορές
Για όσα σου ανήκουνε ξεκίνα μη διστάζεις
Γι' άλλη μια θεραπεία κι άλλη μια υποτροπή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια ισορροπία κι άλλη μια ανατροπή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Ξύπνησαν πάλι οι άθλιες σκουριασμένες ορδές
Λυσσασμένες θρησκείες πατρίδες οικογένειες
Σκούζουν και σφάζονται για ένα καλύτερο χθες
Μα οι σημαίες τους ανεμίζουν βρωμερές και νικημένες
Μη λες ποτέ, ποτέ μη λες ποτέ
Τ' αύριο πάντοτε θα' ναι μια άλλη μέρα
Καινούριοι θρήνοι και πιο βαθιές πληγές
Σε περιμένουνε λιγάκι παραπέρα
Γι' άλλη μια ιδεολογία κι άλλη μια διαστροφή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια κτηνωδία γι' άλλη μια σφαγή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Μη σταματάς μη σταματάς ποτέ
Ο πιο αδίστακτος εχθρός μέσα σου στέκει
Μπορείς αν θες παντοτινά να κλαις
Φτάνει να ξέρεις που πονάς για να χτυπιέσαι
Ο κόσμος μου θυμίζει
Ο κόσμος μου θυμίζει
Γρανάζι που γυρίζει
Χωρίς να ξέρει γιατί
Γρανάζι που γυρίζει
Που ξεφυσάει και τρίζει
Σα μια τρελή μηχανή
Ο κόσμος μου θυμίζει
Ναυάγιο που αρμενίζει
Σε θάλασσα πλαστική
Ναυάγιο που νομίζει
Πελάγη πως διασχίζει
Ενώ δεν είναι πια εκεί
Κι όταν δεν με ορίζει
Με κυνηγάει με βρίζει
Μα εγώ το σκάω σαν παιδί
Ο κόσμος που βουίζει
Παλεύοντας να κρύψει
Τη νεκρική του σιωπή
Ο χαμένος τα παίρνει όλα
Γλένταγες στους ουρανούς
με ζάρια και χαρτιά
Και ξάφνου στα σκοτάδια μας
γκρεμίστηκες με φόρα.
Τώρα κρυώνεις και πεινάς
μ' άστο σε μας
για σένα βράζει αυτή
η άδεια κατσαρόλα
Μη δίνεις σημασία
που όλα γίναν βιαστικά
κι αν επρόλαβες να πεις
δυο τρία λόγια.
Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.
Άπλωνες στα σύννεφα μια τσόχα και με μιας,
έναν αιώνα κέρδιζες
ποντάροντας μια ώρα.
Τώρα θυμώνεις , ξεφυσάς κι όλο ρωτάς
που σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα.
Μη δίνεις σημασία
που όλα γίναν βιαστικά
κι αν επρόλαβες να πεις
δυο τρία λόγια.
Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.
Δεν πειράζει που δε σου ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιάΟ ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ
Μη γκρινιάζεις που δε σου ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά
Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ
[/b]
Ο χορός των δειλών
Υποκλιθείτε στη μητέρα σιωπή
μη σας τρομάζει η καινούργια της όψη
θα σας δεχτεί δεν θα σας διώξει
αν κρατηθείτε όπως πρέπει ΒΟΥΒΟΙ
Υποκλιθείτε στη μητέρα σιωπή
τώρα που αλλού δεν μπορείτε να πάτε
τώρα που μάθατε ξανά ν' αγαπάτε
το χαλαρό και υπνωτικό της κορμί
Φρόνιμοι όλοι
με υφός νικητών
διασκεδάστε
στο χορό των δειλών
Ξένοιαστοι όλοι
με παρελθόν πλαστό
ξαναδοθείτε
στο χορό των δειλών
Υποκλιθείτε στη μητέρα σιωπή
κι αφήστε την για σας να διαλέξει
πόση ευτυχία ο καθένας θ' αντέξει
στην αγκαλιά της που προσμένει ζεστή
Υποκλιθείτε στη μητέρα σιωπή
νοιώστε από μέσα σας το τέλος να τρίζει
μ' αυτή τη δύναμη που ξέρει να πνίγει
κάθε σας φόβο και κάθε κραυγή
Όλα τελικά ξαναγυρνάν σε μας
Στίχοι]
Δεν υπάρχει χαμένος καιρός δεν υπάρχει
οι ώρες που σκοτώνουμε επιζούν
ένας θεός εκβιαστής τις συγκεντρώνει
κι όμηρους τις κρατάει
ώσπου τα λύτρα που ζητάει από μας να πληρωθούν
Κι εμείς πληρώνουμε
Ολα τελικά, όλα
όλα τελικά ξαναγυρνάν σ' εμάς
Τα δάκρυα σαν στεγνώνουν
δεν πεθαίνουν, δεν πεθαίνουν
η θλίψη που σκορπάμε επιζεί
σε δίχτυα αόρατα νεράιδες τη μαζεύουν
και περιμένουν την επόμενη αφορμή
Που έτσι κι' αλλιώς θα 'ρθει
Ολα τελικά, όλα
όλα τελικά ξαναγυρνάν σ' εμάς
Οι χαμένοι φίλοι
κι οι χαμένοι εχθροί
τα παλιά παιχνίδια
κι η καινούρια σιωπή
Τα ταξίδια που ακυρώθηκαν
Τα γλέντια που αναβλήθηκαν
Οι ελπίδες που διαλύθηκαν
Τα λόγια που αγνοήθηκαν
Ολα τελικά, όλα
όλα τελικά ξαναγυρνάν σ' εμάς
Όλες οι απαντήσεις
Στίχοι]
Απόψε βλέπω καθαρά
τους γρίφους και τις λύσεις
καίγονται μπρος μου κεριά μυθικά
όλες οι απαντήσεις
Ρώτησε με αν ξέρω που πάω
ρώτησε με που μπορώ να σταθώ
αν φοβάμαι αν σε μισώ αν σ' αγαπάω
ρώτησε με αν πεθαίνω η αν ζω
Ρώτα με ότι θες
για όσα φοβάσαι να ρωτήσεις
χορεύουν μέσα μου γυμνές
όλες οι απαντήσεις
Απόψε βλέπω καθαρά
τους γρίφους και τις λύσεις
στάθηκαν πλάι μου υπάκουα σκυλιά
όλες οι απαντήσεις
Ρώτησε με αν βρήκα την άκρη
ρώτησε με αν έχω θεό
ρώτησε με αν υπάρχει κάτι
που θ' άξιζε να ζήσω η να πεθάνω γι' αυτό
Υπάρχουν ξυράφια που φοβούνται το αίμα
καράβια αλλεργικά στο νερό
παιδιά που σιχαίνονται τα παιχνίδια
μπαλαρίνες που μισούν το χορό
υπάρχουν εραστές που αρνιούνται το θάνατο
υπάρχω κι εγώ
Όταν χαράζει
Στίχοι]
Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.
Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
κι έχει τον ήλιο τον αλάνη.
Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.
Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.
Πάει
Στίχοι]
Πάει
Μακριά μου πια πετάει
Η αγάπη μου ζητάει
Καινούργιους ουρανούς
Σκάει
Η καρδιά μου και διψάει
Και κλαίει και τραγουδάει
Για όσα δεν ξέρει ο νους
Ξεσπάει
Ο χειμώνας και γελάει
Στα δίχτυα του κρατάει
Μια άνοιξη χλωμή
Πάει
Η αγάπη και ξεφτάει
Ποιος ξέρει που γυρνάει
Σε ποια αγκαλιά θρηνεί
Σωπαίνουν τα πουλιά κι η θλίψη μου στεγνή παρακαλάει
Δυο τρία δάκρυα μου ζητάει να δροσιστεί
Εγώ που έχτισα μια φυλακή από ουρανό και στάχτη
Ξύπνησα κι η αγάπη μου δεν ήταν πια εκεί
Παλιάτσοι
Τον εαυτό σου δικαστή αν θεωρείς
και δεν σου πάει να συγχωρείς των αλλονών τα λάθη
κατέβα λίγο χαμηλά μπας και τους δεις
πώς περπατάν, πώς περπατάν
και πώς σκοντάφτουν οι παλιάτσοι
Στον ουρανό αν δεν μπορείς να κοιμηθείς
μα ούτε αντέχεις στον ιδρώτα και τη λάσπη
ανέβα ακόμα πιο ψηλά μπας και τους δεις
πώς ονειρεύονται, πώς ονειρεύονται στα σύννεφα οι παλιάτσοι
Αν καμαρώνεις απ’ το κέντρο της γιορτής
και σε ενοχλούν όσοι ξεβράστηκαν στην άκρη
είσαι για κλάματα ποτέ σου δεν θα δεις
πώς ζουν, πώς ζουν και πώς πεθαίνουν οι παλιάτσοι
Παροιμίες από τον Κρόνο
Γειά σου Γιάννη παλικάρι
Που σου ασπρίσαν τα μαλλιά
Πες μας κάμια παροιμία
Που σου μάθαιναν παλιά
Τα σκυλιά και το φεγγάρι
Το μαχαίρι του φονιά
Σ' όποιον ξέρει να κοιτάει
Φαίνονται όλα μαγικά
Γειά σου Γιάννη παλικάρι
Που δε σου 'μεινε μυαλό
Πες μας καμιά παροιμία
Από τον παλιό καιρό
Των αθώων το τραγούδι
Του κατάδικου η στριγγλιά
Όποιον ξέρει να τ' ακούει
Του γλυκαίνουν τα αυτιά
'Ασε τις φιλοσοφίες
Μίλα μας πιο καθαρά
Θα μας πεις για την αγάπη;
Που σου πήρε τα μυαλά
Στην αγάπης το πηγάδι
Όποιος ρίχνεται βαθιά
Αν μπορέσει να βγει πάλι
Δεν τον καίει πια η φωτιά
Σαμπάχ
Στίχοι]
Πότε αλύγιστος και πότε χάρτινος
από τα θαύματα του κόσμου εξαντλημενος.
Νότες ανήσυχες σκαλίζουν τα χωράφια μου
και κάθε άνοιξη φυτρώνουν βενσερέμος.
Όσοι με γέλασαν,όσοι με κέρασαν
πικρό ποτήρι κι άχρηστους κανόνες,
θα ηττηθούν απ' ό,τι πιο αδύναμο
από τη χλόη που σκεπάζει ερειπιώνες.
Ψυχή αδάμαστη, θεριό ανήμερο,
το απολιθωμένο φως να σε λογχίσει
κι απ'το διάφανο το τραύμα το γλυκό
ένα σαμπάχ μακριά να φτερουγίσει.
Σημαίνοντας θάνατο
Στίχοι]
Αυτοί που ακονίζουν το δόντι του σκύλου
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που λάμπουν με τη δόξα του πουλιού
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που κάθονται στο στάβλο της ικανοποίησης
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που υποφέρουν την έκσταση του ζώου
Σημαίνοντας θάνατο
Δεν υπάρχουν πια
Τους υπόταξε ένα φύσημα από ανέμη
Αλλά πίσω από τη ράχη μου
ακούω μια παγωμένη ριπή
Το κροτάλισμα των κοκάλων
και το πνιγμένο γέλιο
να απλώνεται στην ακοή
Έλα και θα σου δείξω
κάτι διαφορετικό από τον ίσκιο σου
που τρέχει το πρωί ξοπίσω σου
Κι από τον ίσκιο σου
που σηκώνεται να σ’ ανταμώσει το βράδυ
Μέσα σε μια χούφτα σκόνη
να σου δείξω το φόβο
Σιγά μην κλάψω
Στίχοι]
Μου λεν αν βγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.
Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.
Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Τα κανονικά παιδιά
Στίχοι]
Τα κανονικά παιδιά
Γεννιούνται κανονικά
Μεγαλώνουν κανονικά
Ονειρεύονται κανονικά
Ερωτεύονται κανονικά
Και πεθαίνουν κανονικά
Ω! (πέσ' μου) Μαμά
Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά
Που αν και γεννιούνται κανονικά
Δεν μεγαλώνουν κανονικά
Δεν ονειρεύονται κανονικά
Ούτ' ερωτεύονται κανονικά
Πες μου αν πεθαίνουν
Πες μου πεθαίνουν ;
Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά
Υπέροχο τίποτα
Στίχοι]
Ειν' αυτή η παγωνιά που ζεσταίνει
το πρωινό μετά τη γιορτή
τ' αλλόκοτο βλέμμα σου που δεν με χορταίνει
κι η λέξη που κρατάς για το τέλος εσύ
Υπέροχο τίποτα η ανάσα σου ζαλίζει
μα πάνω σου κρατιέμαι ζωντανός
υπέροχο τίποτα η γλώσσα σου με σχίζει
αφήνοντας σημάδια που δε σβήνει ο καιρός
που δε σβήνει ο καιρός
που δε σβήνει ο καιρός
Φινάλε
Στίχοι]
Τα μεθυσμένα αγγελούδια μου κοίτα
Πως φτερουγίζουν στης γιορτής τον αέρα
Με κάθε μου όνειρο με κάθε μου ελπίδα
Γεμίζουν χρώματα τη μαγική μου σφαίρα
Τ’ αεροπαρμένα αγγελούδια μου κοίτα
Πως ξεμυτάν απ’ τ’ ουρανού τα λημέρια
Γλιστρώντας πάνω σε μια έρημη τσουλήθρα
Ερχονται όλα να με βρουν εδώ πέρα
Κι όλοι το ξέρουν πως ]
Ω! δεσποινίς μου ουτοπία
Στίχοι]
Φαρμάκι απ' τον ουρανο,
νύχτα στην πολιτεία,
μέσα σε όνειρο πικρό
ξυπνάει μια μελωδία.
Ω! δεσποινίς μου ουτοπία,
δεν έχει εδώ άλλες καρδιές να κάψεις.
Φύγε για άλλο αστερισμό,
κι αν σου βρεθεί κάτι καλό,
να μας φωνάξεις.