Batida de coco
Όταν χώρισε η Φρίντα το Γιάννη
στα μπαράκια που έπιανε ντόκο
όποιος κι αν τη ρωτούσε τί κάνει
απαντούσε]
Συγνώμη που σας κούρασα!
Απο λάθος πρίν αντί για απάντηση
άνοιγα το ίδιο θέμα.
Αγαπάω τη βροχή
Αγάπησα τον άνεμο
τ' αδέσποτα σκυλιά
τους δρόμους που με παίρνουνε
για να ξεχνώ την πίκρα
κι εκείνα κει τα όμορφα
και σιωπηλά παιδιά
που βάφουνε τα χείλη τους
και χάνονται στη νύχτα
Αγάπησα τα μάτια σου
που ήταν σαν κρασί
και τις ασπρόμαυρες σκιές
που γέμιζαν οθόνες
κι εκείνες τις πολύπλοκες
της μνήμης μυρωδιές
που αφήνουνε στο διάβα τους
οι Γερασμένες πόρνες
Αγάπησα τα όνειρα
που τα 'πνιξε η ζωή
αυτά που δεν πετάξανε
και όνειρα θα μείνουν
κι εκείνους τους παράξενους
του κόσμου ναυαγούς
που αρνήθηκαν πεισματικά
ενήλικες να γίνουν
Αγαπάω τη βροχή
και τα τραγούδια που μιλάνε
για Αλήτες
Ανατολικά της Εδέμ
Αχ, τίποτα πια δεν ζητώ
απόψε αυτό μου είναι αρκετό
εσύ στης καρδιάς τον ρυθμό να χτυπάς
κι εγώ να μην ξέρω ποιόν ίσκιο ρωτάς
Αχ. μια φορά κι έναν καιρό
όταν ρωτούσα ποιόν έχω Θεό
μου τραγουδούσε η μαμά
τα βράδια στα σκοτεινά]
Άφκιαστο κι αστόλιστο
Άφκιαστο κι αστόλιστο
του χάρου δεν σε δίνω
στάσου με το ανθόνερο
την όψη σου να πλύνω
Το στερνό το χτένισμα
με τα χρυσα τα χτένια
πάρ'τε απ' την μανούλα σας
μαλλάκια μεταξένια
Μήπως και τον χαροντα
καθώς θα σε κοιτάξει
του φανείς αχάιδευτο
και σε παραπετάξει
Κι αν διψάσεις μην το πιεις
από τον κάτω κόσμο
το νερό της αρνησιάς
φτωχο κομμένο δυόσμο
Μην το πιεις και ολότελα
και αιώνια μας ξεχάσεις
βάλε τα σημάδια σου
τον δρόμο να μην χάσεις
Και στο σπίτι τ'άραχνο
γυρνώντας ω ακριβέ μας
γίνε αεροφύσημα
και γλυκοφίλησέ μας
Γέλα μωρό μου
Η νύχτα είναι για τους γυάλινους
η μέρα είναι για τους ατσάλινους
γυαλί κι ατσάλι ήλιος και χιόνι
τη νύχτα τραγουδάει το αηδόνι
Γέλα μωρό μου γέλα φως μου
θρύψαλα όλα αυτού του κόσμου
Γέλα μωρό μου γέλα φως μου
θρύψαλα όλα αυτού του κόσμου
Έχεις ρυθμό κρυμμένο ήχο
θα σε τυλίξω σ' ένα στίχο
μισό ρεμπέτικο βαρύ και σέρτικο
μισό μεράκι μισό μαράζι να τρέμει και ν' αναστενάζει
Γέλα μωρό μου γέλα φως μου
θρύψαλα όλα αυτού του κόσμου
Γέλα μωρό μου γέλα φως μου
θρύψαλα όλα αυτού του κόσμου
Δέκα στρατιώτες
Δέκα στρατιώτες κι ένας λοχαγός
βγήκανε παγάνα πρίμος ο καιρός
άρβυλα παλάσκες χλαίνη γυλιός
και στην άλλη άκρη ο κακός εχθρός
Ένα δύο τρία σβήστε το φακό
έχω μεσ' στη φούχτα τον αυγερινό
λαλα λαλα λα λα λα λα λα
λαλαλα λαλαλα λαλαλα λαλαλα λαλαλα
Δέκα στρατιώτες μ' ένα λοχαγό
βγήκανε κυνήγι πιάσανε λαγό
στρώσανε τραπέζι ρίξαν τουφεκιές
κρέμασαν τη χλαίνη στις αλυγαριές
Ένα δύο τρία πιάσε το χορό
δεκαπέντε χρόνια έχω να σε δώ
λαλα λαλα λα λα λα λα λα
λαλαλα λαλαλα λαλαλα λαλαλα λαλαλα
Είμαι καλός, είμαι κακός
Δε χωράει το κορμί μου σ' έναν έρωτα
Σ' ένα τόπο δε χωράει η ψυχή μου
Είναι η τύχη, είναι η ράτσα, είναι η μοίρα μου
στο ταξίδι να σκορπάω τη ζωή μου
Στη βροχή και στον αέρα ψάξε να με βρείς
Είμαι γιός της νύχτας, της φωτιάς εγγόνι
Είν' η μάνα μου βαθιά κι αγιάτρευτη πληγή
κι ο πατέρας μου το πάθος που σκοτώνει
Είμαι καλός, είμαι κακός
Είμαι σκοτάδι, είμαι φως
Είμαι χορός ερωτικός
Κι όταν σ' αγγίζω γίνομαι άγριος ποταμός
Εκδρομή
Δε θέλω εγώ από σένα
παραμυθάκια να μου πείς
λόγια μεγάλα και ψέμματα
δε θέλω εγώ απο σένα
παραμυθάκια να μου πείς
πράγματα τις νύχτας
και μπερδέματα
Εγώ απο σένα θέλω
μόνο μια εκδρομή
μια αναπνοή
στο φως μια διαδρομή
εγώ απο σένα θέλω
μόνο τ΄όνειρο
σήμερινο
κι άσε τ΄αύριο γι΄αύριο
Δε θέλω εγώ από σένα
τίποτα να ΄ναι πιο βαρύ
απ΄το φτεράκι μιας μέλισσας
δε θέλω εγώ απο σένα
τίποτα να ΄ναι πιο βαρύ
απ΄τον αφρό
της άγριας θάλασσας
Εκτός έδρας
Με την πλάτη πάνω στον τοίχο
με το φόβο μην αποτύχω
σ' ένα ρόλο άχαρο ,βουβό
κι εσύ με γερτό το κεφάλι
να γελάς μ' αυτό μου το χάλι
και να μου τσακίζεις το μυαλό
Βαρέθηκα να παίζω
εκτός έδρας
βαρέθηκα στη μάχη της εξέδρας
να ' μαι θύμα εγώ
Μου 'λεγες γλυκά παραμύθια
μου ' γινες αρρώστεια,συνήθεια
ξέχασα και λόγια και σκοπό
Μου 'πες είμαι αυτό που δε φτάνεις
εσύ ξέρεις μόνο να χάνεις
κι εγώ να σκοτώνω ό,τι αγαπώ
Την κλεισμένη πόρτα ανοίγω
ήρθε η ώρα μου και θα φύγω
η παρτίδα τελείωσε εδώ
κι αν χαθώ σ' αυτό το ταξίδι
θα 'ναι παίζοντας το παιχνίδι
και πληρώνοντας ό,τι αγαπώ
Ένα κορίτσι λυγερό
Ένα κορίτσι λυγερό
φεγγαροχτυπημένο,
με ζουρνά ξετρελαμένο.
Μεθά χορεύει και πηδά
πάνω από νέφη και φωτιές,
τον ερχομό του τραγουδά
μέσα σε δάση από ιτιές.
Το κορίτσι θα τον φέρει
σ' άγνωστα λημέρια
να χτυπήσει θάλασσες,
να καρφώσει αστέρια.
Έρχεται κρύο
Κι απόμεινα παιχνίδι σ' ένα
πάρκο που πια κανείς δε
θέλει να το δει. Κι αν κάθομαι
ακόμα και σου γράφω, είναι
γιατί σε πόνεσα πολύ.
Κι απόμεινα μονάχη σ' ένα
τρένο που βγήκε κάποια νύχτα
απ' τη γραμμή. Κι αν κάθομαι
ακόμα κι επιμένω, είναι
γιατί σ' αγάπησα πολύ.
Κοίτα να ντύνεσαι καλά κι
έρχεται κρύο. Ξέρεις, δεν
είπα πουθενά για μας τους δύο.
Ερωτικό
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
κι όσα για σένα είχες ελπίσει
έχουνε τώρα πια όλα σβήσει
η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
Σκιά ήταν ό,τι για ζωή αγαπήθη
ήχος στεγνός μιάς άδειας λέξης
σαν ήρθε η ώρα να διαλέξεις
είπες ας φράξουν τη φωτιά άλλα στήθη
ποτάμι που έχει μείνει ξερή η κοίτη
πώς να 'χεις έτσι ξεστρατίσει
σου άξιζε σένα αλλιώς να ζήσεις
η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
Ήσουν παιδί σαν τον Χριστό
Έμπαινες κι έλαμπε το σπίτι
σαν το τριφύλλι τ'ανοιχτό
κι είχες το φως τ'Αποσπερίτη
στα δυο σου μάτια φυλαχτό
Άφηνες πάνω στο τραπέζι
γάλα και μέλι και ψωμί
κι έβλεπα τ'όνειρο να παίζει
στο πελαγίσιο σου κορμί
Σ' ευχαριστώ, σ'ευχαριστώ
ήσουν παιδί σαν τον Χριστό
Κύμα και βότσαλο κι αλμύρα
και καλοκαίρι μου ζεστό
ούτε ένα δάκρυ σου δεν πήρα
στην παγωνιά για να λουστώ
Σ' ευχαριστώ, σ'ευχαριστώ
ήσουν παιδί σαν τον Χριστό
Ήταν καμάρι της αυγής
Ήταν καμάρι της αυγής
και καβαλάρης όμορφος.
Τώρα μια χούφτα χιόνι.
Γύρισε κάμπους και βουνά
και πανηγύρια πέρασε
στην αγκαλιά των κοριτσιών.
Ποιος το ‘λπιζε να γίνουνε
τα μούσκλια τα νυχτιάτικα
στεφάνι στα μαλλιά του;
Ιδιωτική στιγμή
Ένας παπάς
από τ' αντικρυνό παράθυρο
κοιτάζει που κοιμάμαι.
Θέλει να διαπιστώσει
πού έχω τα χέρια μου,
πάνω ή κάτω από το προσκεφάλι.
Ένας αστυνόμος
από τ' αντικρυνό παράθυρο
μ' επιμονή παρατηρεί τον ύπνο μου.
Θέλει να διαπιστώσει
αν γέρνω αριστερά, αν γέρνω δεξιά.
Ένα παιδί
από τ' αντικρυνό παράθυρο
με βλέπει μ' απορία να κοιμάμαι.
Θέλει να διαπιστώσει
αν είμαι δράκος
για Θεός ή ένα πουλί
που τραγουδά περίεργα τραγούδια.
Εγώ μέσ' απ' τον ύπνο μου
τους βλέπω και χαμογελώ,
γιατί ο παπάς δεν μ' αναγνώρισε
πως είμαι ο Χριστός κι έχω
τα χέρια μου στο στήθος σταυρωμένα.
Γιατί ο αστυνόμος δεν γνωρίζει
πως ειδικά γι αυτόν είμαι αξιωματικός
και το παιδί ούτε καν μπόρεσε
να φανταστεί πως είμαι ο ποιητής.
Κρίση
Κρίση την είπαν την στιγμή
σαν εκοιμήθης πλάι μου με χάρη,
την ώρα που ξεχύθηκαν μ' ορμή
χίλια πουλιά να σκίσουν το φεγγάρι.
Κρίση την είπαν την πηγή
που πάνε τ' άστρα να λουστούν το βράδυ,
να πιουν νερό να χτενιστούν στη γη
και να πλαγιάσουν στης αυλής μου το πηγάδι.
Κρίση την είπαν την ορμή
που φτιάχνει η αγάπη μέσα στο λιβάδι
κι η αναπνοή σου γίνεται στιγμή
που μ' ακουμπά τ' αγέρι του Θεού σαν χάδι.
Λάθος
Ζω με λάθος τρόπο
σ' ένα λάθος σπίτι
σε μια λάθος πόλη
σε μια λάθος εποχή
Λάθος κι από λάθος
λανθασμένα κατά λάθος
λαθροθήρας,λαθρομάχος
λαθροκυνηγός
Ήρθα λάθος μέρα
με μια λάθος πτήση
σε λάθος πλανήτη
σε μια λάθος εκπομπή
Κι είπα κατά λάθος πάλι
να σ' ερωτευτώ
μήπως κατά λάθος πάλι
κάνω και κάτι σωστό
Μ' ένα άσπρο άλογο
Πάνω σ΄ένα άσπρο άλογο
Μαζί με το γλυκό μου διάβολο
Θα πετάξω μια τρελή βραδιά
θα πάω στο διάστημα
ν΄ανοίξω κατάστημα
Θα ναι το κορίτσι μέθυσμενο
Τ΄άλογό μου χιλιοστολισμένο
Θα καλπάζει πάνω απ'το φεγγάρι
Και το βραδάκι
στ' ουρανού το μπαράκι
Θα κερνώ τους εξωγήινους
ούζο βερεσέ
Και σκόνη από τ' άστρα,
ναργιλέ
Να πίνουν να χορεύουνε
να τσιμπάν και κανα μεζέ
Κι όταν βρούμε τον πλανήτη μας
εκεί θα χτίσουμε το σπίτι μας
Ένα σπίτι με παράθυρα
Να βλέπεις απόξω
το ουράνιο τόξο
Και θα κάνουμε πολλά παιδιά
γάτες, κότες, πλανητόσκυλα
Θα'ρχονται τα διαστημόπλοια
και όλα τα ούφο
με κόκκινο σκούφο
Θα κερνάς τους εξωγήινους
ούζο βερεσέ
Και σκόνη από τ' άστρα,
ναργιλέ
Να πίνουν να χορεύουνε
να τσιμπάν και κανα μεζέ
Μια φορά θυμάμαι
Νύχτα βροχερή άδειο το χέρι
ψάχνει να σε βρει μα δεν το ξέρει
πού θα σε βρει
Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες τώρα βροχή
μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες τώρα σιωπή
Πέτρωσ' η φωνή και πώς να κλάψει
που ΄φυγες εσύ έχουν ανάψει
χίλιοι καημοί
Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες τώρα βροχή
μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες τώρα σιωπή
Θα ΄ρθει το πρωί και θα περάσει
θα με θυμηθεί θα με ξεχάσει
όπως κι εσύ
Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες τώρα βροχή
μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες τώρα σιωπή
Μωβ πινέζες
Σου ‘ χα τάξει μια γιορτή
να σου φέρω σε κουτί
χάντρες και μαργαριτάρια
απ΄της Σμύρνης τα παζάρια
Αλλά δυο Φιλιππινέζες
είδα μέσα στο βιβλίο
έτσι σου ‘φερα πινέζες
από το χαρτοπωλείο
Μην κοιτάς που όλο γελάω
το λαχείο κυνηγάω
κι άμα φτάσω στην Ασία
Θα σου φέρω ,μα το Δία
χάντρες και μαργαριτάρια
απ΄της Σμύρνης τα παζάρια
Μέχρι τότε πάρε αυτό
το κουτάκι το μικρό
κίτρινες και μωβ πινέζες
δυο μικρές Φιλιππινέζες
Ο λύκος
Είναι δώδεκα η ώρα , είναι η ώρα των τρελών
κάπου θα σε συναντήσω , κάπου θα σε βρω
στα κελια τους οι ανθρωποι , ύπνο κάνουν ελαφρο
είναι ελεύθεροι οι δρόμοι για κυνηγητό
είναι δώδεκα η ώρα , είναι η ώρα των τρελών
βράχνο γέλιο αν ακούσεις , κλείσε το ρολό
λύκε , λύκε μου, καλέ μου
λύκε , λύκε μου είσαι εδώ
βγαίνω από τη φωλιά μου και σε κυνηγώ
λύκε , λύκε μου ,καλέ μου
είσαι η μόνη μου ελπίδα και σ ακολουθώ
όμορφο μου προβατάκι τι γυρεύεις μες στο δρόμο
είμαστε όλοι μπερδεμένοι στο δικό του νόμο
όταν πέφτει το σκοτάδι βγαίνει ο λύκος στην πλατεία
στη χαμένη πολιτεία και ζητά τροφή
κλειδωμένα ειναι τα αρνάκια , ζαχαρένιο το κλειδί
κάτι απόμερα παγκάκια , θάμνοι και σιωπή
λύκε , λύκε μου, καλέ μου
λύκε , λύκε μου είσαι εκεί
είναι η άγρια πλεύρα σου που με συγκινεί
Πάτωμα
Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια
Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια...
Πλατεία Αμερικής
Ήταν ένα κουταβάκι, ένα αδέσποτο σκυλάκι,
μια Δευτέρα στην πλατεία Αμερικής
Ήταν μια μικρούλα αγάπη,
φοβισμένη, ντελικάτη
που την κράτησες μονάχα ένα λεπτό
και την προσπέρασα κι εγώ
Αν δεν ήταν λάθος μέρα, αν δεν ήτανε Δευτέρα,
αν δεν ήταν η πλατεία Αμερικής
μπορεί και ν΄αγαπιόμασταν εμείς
κι αν δεν σ'έπιανε φανάρι
να γινόμασταν ζευγάρι
και να κάναμε πολλά πολλά παιδιά
μα δεν έχει σημασία τώρα πια...
Ήταν ένα κουταβάκι, ένα αδέσπτο σκυλάκι
μια Δευτέρα στην πλατεία Αμερικής
που δεν το υιοθέτησε κανείς
Ροντέο
Έλα να πάμε βόλτα στο Rodeo
η Μπαλαρίνα κύκλους θα μας κάνει
τραγούδια όλη νύχτα θα σου λέω
τα ονειρά μας βγήκανε σεργιάνι
έλα να πάμε βόλτα στο Rodeo
Έλα να πάμε βόλτα στο Rodeo
στους μαγικούς καθρέφτες να χαθούμε
το σ' αγαπώ συνέχεια θα σου λέω
πως είμαστε παιδιά να θυμηθούμε
έλα να πάμε βόλτα στο Rodeo
Έλα να πάμε βόλτα στο Rodeo
Στα μυστικά του και οι δυο χαμένοι
στου τρόμου το τρενάκι σαν θα μπούμε
θα είμαστε σφιχτά αγκαλιασμένοι
έλα να πάμε βόλτα στο Rodeo
Έλα να πάμε βόλτα στο Rodeo
κι αν δεν το βρεις εκεί μη λυπηθείς
έλα να πάμε βόλτα στο Rodeo
Σε είπανε Θεό
Σε είπανε Θεό
και δε Σε πίστεψα,
γιατί αν ήσουνα
θάχες φόβο,
θάχες τρόμο
θάχες ντροπή
γιατί αν ήσουνα
θα Σε λυπόμουν.
Σε είπαν επανάσταση
και Σ' ακολούθησα,
ήθελα να γκρεμίσεις,
ήθελα να χτίσεις,
ήθελα να τελειώσεις
και ν' αρχίσεις,
ήθελα ν' αλλάξεις
κι Εσύ
κι εγώ -
και μ' άφησες στους πέντε δρόμους.
Σερενάτα
Κάπως σαν αστείο είπαμε αντίο
πήρα το πικάπ σου και μου πήρες το ψυγείο
πήρες τα σεντόνια πήρα τη μπιγκόνια
κι απ' το χωρισμό μας έχουν κλείσει τρία χρόνια
Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα
Έκανε παιδάκια δυο τιγρέ γατάκια
τα 'χει παρατήσει στης κουζίνας τα πλακάκια
Μοιάζουν τα καημένα παραζαλισμένα
κι έβγαλα το ένα Παναγιώτη σαν εσένα
Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα
ʼραγε πού να 'σαι άραγε θυμάσαι
που 'λεγες στη γάτα "Σερενάτα μη φοβάσαι
σ' όλη τη ζωή μου θα 'σαι το γατί μου
δε θα ξαναδώσω σ' άλλη γάτα την ψυχή μου"
Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα
Μες στη σιφονιέρα έγινε μητέρα
άφησε τα δυο της τα γατάκια εδώ πέρα
κι έφυγε από μένα για να 'ρθει σε σένα
πες μου τι να κάνω τα 'χω πια κι εγώ χαμένα
Μαύρα τα μαντάτα για τη Σερενάτα
που παλιά την τάιζες μπαρμπούνια μαρινάτα
τώρα δε σε νοιάζει πού ξεχειμωνιάζει
ούτε άμα στην πάτησε κανένας καμικάζι
Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα
Μάτια μου αντίο τέλειωσε τ' αστείο
πήγα το πρωί και ξαν' αγόρασα ψυγείο
πάρε άλλα πιάτα βρες μιαν άλλη γάτα
όμως να θυμάσαι πού και πού την Σερενάτα
Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε χάσαμε τη γάτα
Σχέδιο για ένα δημοτικό τραγούδι
Ένα παιδί τριανταφυλλί
ήρθε μου πήρε το φιλί
κι έγινε δέντρο αμάραντο
μεσ' στη παρθένα πλάση.
Δεν τη γνωρίζω την ιτιά από την πέρα όχθη,
δεν την ανάβω τη φωτιά σ' απρόσιτη κορφή.
Λυθήκανε τα χέρια μου, λύγισε το κορμί μου,
εκεί που δέντρο ατίθασο σκύβει για να λουστεί.
Εκεί που η νύχτα χάνεται μεσ' στ' ουρανού τα δάση,
εκεί που εσύ περίμενες τ' άστρο σου να σβηστεί.
Ποιος θα μπορούσε να το πει
πως ήμουν ήλιος το πρωί
και μια φωτιά τη Δύση.
Τα ήσυχα βράδια
Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα' σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί
Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί
Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ' ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ
Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί
Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα 'σαι μέσα κι εσύ
Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί
Τα μικρά παιδιά
Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους σαν τον ήλιο το χάρτινο
τις ελπίδες μας
Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που μπερδεύουν τα λόγια τους που μιλούν με νοήματα
στα παιχνίδια τους
μες σε κήπους και χώματα με λουλούδια η λάσπη
έναν κόσμο ζουν τα μικρά τον πιο όμορφο
Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους σαν το μήλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας
ένα φύλλο η μια μέλισσα
ένα τόπι η μια βέργα
γίνονται αυτοκίνητα χαρά κόσμου ζωή
Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους σαν το μήλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας
Δυό κουτιά σπίρτα
γίνηκαν ο σταθμός και τα τρένα
που μπορούνε να φτάσουνε
ως την άκρη της γης
Το μπαρ το ναυάγιο
Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ
δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό
μου είπε, τέκνον κάνεις μέγα λάθος
εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος
Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
και μου είπε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις
ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις
Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ΄ έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
στο τέλος πλήρωσε και το λογαριασμό
Το πέτρινο χαμόγελο
Δεν είχε το νησί κατάρτια
Δεν είχε το νησί φωτιά
Δεν είχε το νησί τραγούδια
γιατί μισέψαν τα παιδιά
Δεν είχε το νησί φεγγάρια
μαρμάρωσε κι η κοπελλιά
στο πέτρινο χαμογελό της
γίναν τα όνειρα καράβια
Το πέτρινο χαμογελό της
το χτίσανε στη μοναξιά
τ' αγριοπούλια του πελάγου
και χάθηκαν και χάθηκαν
Τώρα ένα χέρι στο λιμάνι
βάφει τη θάλασσα σταχτιά
δεν είναι πια βαθύς ο ύπνος
δεν έχει ελπίδες η νυχτιά
Τώρα είναι μόνη στο λιμάνι
κι είναι το όνειρο μακριά
το πέτρινο χαμογελό της
το χτίσανε στη μοναξιά
τ' αγριοπούλια του πελάγου
και χάθηκαν και χάθηκαν
Τσάι γιασεμιού
Σου φερνα στρείδια απ' το ασπρονήσι,
σου φτιαχνα τσάι γιασεμιού,
Μα σένα σε είχανε συνηθίσει σε φασολάδες και τουρλού.
Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρα μου την παιδική,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τον ψάχνω για μια ζωή.
Πρόσεχες πάντα στα πλακάκια κάθε σκουπίδι και λεξέ,
και είχα στο βάζο λουλουδάκια που δεν τα πρόσεξες ποτέ.
Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρα μου την παιδική,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τον ψάχνω για μια ζωή.
Μια ευκαιρία τελευταία, που είχε απομείνει πια για μας,
κι αυτή την έχασες μοιραία, για να μη χάσεις ένα ματς.
Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρα μου την παιδική,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τον ψάχνω για μια ζωή.
Κι όταν μπω στα γαλάζια σεντόνια, ο πριγκηπάς μου θα ναι εκεί,
θα φοράει τη δικιά σου κολώνια και θα φιλάει, όπως φιλάς εσύ.
Τσιμεντούπολη
Στον τσιμεντένιο κήπο μου έλα απόψε
να σε κεράσω
στη λεωφόρο με τη ραγισμένη άσφαλτο
και τις λακούβες
Έλα να τρέξουμε μέσ' τ' αυτοκίνητα
να σκαρφαλώσουμε στις στέγες
είχε μια πηχτή ζέστη όλη μέρα σήμερα
έλα να κολυμπήσουμε στα συντριβάνια
με τα περίεργα φυτά και τ' αγριεμένα μάτια
Στον τσιμεντένιο κήπο μου έλα απόψε
να σε κεράσω
εμφιαλωμένα όνειρα απ' τη στενή οθόνη με τα σήριαλ
Έλα να βυθιστούμε στη μιζέρια της
να παίξουμε σκουπιδοπόλεμο
παιδιά φυλακισμένα σε μπαλκόνια σκούζουν
έλα να τους χαρίσουμε ένα παραμύθι
κι ένα σιδεροπρίονο σ' ένα καρβέλι
Στον τσιμεντένιο κήπο μου έλα απόψε
να σε κεράσω
στην πόλη μου με την τρύπια καρδιά
και τα φουγάρα
Έλα επάνω στην κίτρινη μπουλντόζα μου με το πελώριο σπαστό της χέρι
ν' ανοίξουμε ένα δρόμο ίσιο κι ατέλειωτο
και μιαν αλάνα μαγική κι απέραντη
να παίζουν τα παιδιά της τσιμεντούπολης
Φώναξέ με
Φώναξέ με, άγάπη, φώναξέ με...
στο νυχτωμένο σπίτι ν' ακουστεί η φωνή σου
προτού μέσα στη νύχτα να χαθώ
στους λυπημένους κήπους ανατέλλεις.
Φώναξέ με αγάπη, φώναξέ με...
Κράτησέ με, αγάπη, κράτησέ με...
μη μ' αφήνεις τόσερς νύχτες μόνη
στα γέρικα πλατάνια και στις δάφνες
το βράδυ πια δεν αγρυπνά
Κράτησέ με, αγάπη, κράτησέ με...
Χρυσαυγή
Αρλέτα & Μανώλης Λιδάκης ( Ντουέτο )
Σε μάλωσα, σου μίλησα βαριά
σ' αυτή τη γη,
που κολασμένη όλο γυρίζει,
τον εαυτό της, λες και ορίζει
σε μάλωσα, σου μίλησα βαριά!
Άλλο χάραμα - κι άλλο χαραυγή
άλλο άντρας και γυναίκα
τέλος κι αρχή
άλλο χάραμα - κι άλλο χρυσαυγή
τόνα είναι τ' όνομά σου
τ' άλλο η ψυχή.
Κι απόψε που μετάνιωσα κρυφά
και καρτερώ
να μας σκεπάσει αγαπημένα
το βράδυ αυτό]
Πολύς κόσμος όταν ακούει το όνομα της Αρλέτας, σκέφτεται συνειρμικά "νέο κύμα". Κι όμως, πολύς καιρός έχει περάσει από τότε που η Αρλέτα πρωτοεμφανίστηκε στην ελληνική δισκογραφία, & έκανε αίσθηση με την ιδιαίτερη φωνή της και τις εκφραστικές και ευαίσθητες ερμηνείες της. Και παρ’όλο που, πράγματι, τα πρώτα χρόνια της πορείας της η Αρλέτα αποτέλεσε έναν απ΄τους σημαντικότερους εκπροσώπους του πρωτοποριακού, τη δεκαετία του ΄60, "νέου κύματος", στη συνέχεια, η μουσική της πορεία ακολούθησε πολύ διαφορετικούς & ενδιαφέροντες δρόμους.
Το πρώτο τραγούδι που έγραψε η Αρλέτα ήταν "Τα Μικρά Παιδιά", ένα απ’τα κλασσικά & αγαπημένα απ’τον κόσμο κομμάτια της, που κυκλοφόρησε το 1967, στο δίσκο "Αρλέτα 2". Ο πρώτος της δίσκος δεν ήταν πάντως αυτός, αλλά το "Τραγουδά η Αρλέτα" που κυκλοφόρησε έναν χρόνο πριν, & λογοκρίθηκε από τη χούντα. Ευρύτερα γνωστή έγινε η Αρλέτα μερικά χρόνια αργότερα, τραγουδώντας Χατζιδάκι & Γιάννη Σπανό. Μεγάλη της επιτυχία παραμένει το "Μια φορά θυμάμαι" του Σπανού, σε στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου, ένα ερωτικό τραγούδι που διατηρεί ακόμα και σήμερα τη φρεσκάδα του.
Σημαντική στιγμή ήταν επίσης το "Romancero Gitano" του Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση του Federico Garcia Lorca, που ερμήνευσε μοναδικά η Αρλέτα, ενώ η ίδια έπαιζε και κιθάρα. Από το 1981 και μετά, η Αρλέτα άρχισε να επιμελείται η ίδια την παραγωγή των δίσκων της, οι οποίοι τις περισσότερες φορές περιείχαν τραγούδια πιστά στο ιδιαίτερο, χαμηλών τόνων στυλ της τραγουδίστριας. Η Αρλέτα συνεργάστηκε επίσης δισκογραφικά με τον Λάκη Παπαδόπουλο & την στιχουργό Μαριανίνα Κριεζή, με κορυφαία στιγμή τον γλυκύτατο & πολύ επιτυχημένο δίσκο "Τσάι Γιασεμιού". Αργότερα τραγούδησε κομμάτια του Νότη Μαυρουδή, ερμήνευσε παλιά κομμάτια των Αττίκ, Μιχάλη Σουγιούλ, Κώστα Γιαννίδη κλπ, ενώ σποραδικά συμμετείχε & σε διάφορους δίσκους (του Μανώλη Λιδάκη, του Σταμάτη Κραουνάκη, του Χρήστου Νικολόπουλου) ενώ έδωσε και τραγούδια που έγραψε η ίδια σε νεότερους τραγουδιστές (Σοφία Βόσσου, Πέτρος Γαϊτάνος). Ενδιάμεσα, η Αρλέτα συνέχισε να γράφει και να ερμηνεύει η ίδια τα τραγούδια της (πολύ καλός ήταν ο δίσκος "¨Ασε τα κρυφά κρυμμένα" το 1991) αλλά και να επανεκτελεί παλαιότερα τραγούδια, όπως το 1993 στον δίσκο "Μετά Τιμής".
Το 1997, συμπληρώνοντας 30 χρόνια στο τραγούδι, η Αρλέτα έδωσε δύο συναυλίες στον Λυκαββητό και στο Θέατρο Δάσους Θεσ/νίκης, ένα είδος αναδρομής στη μακριά και πολύ ενδιαφέρουσα πορεία της.
Το ’97 κυκλοφόρησε απ’τις εκδόσεις Καστανιώτη το βιβλίο "Από πού πάνε για την άνοιξη;" με κείμενα πεζά και ποιητικά της Αρλέτας, αλλά και με δικά της σχέδια.
Γενικά η εικόνα που έχει ο περισσότερος κόσμος για την Αρλέτα είναι αυτή μιας εσωστρεφούς τραγουδίστριας που ερμηνεύει χαμηλόφωνα, συνοδευόμενη μονάχα από την κιθάρα της. Όμως αυτή η εικόνα απέχει αρκετά απ’την αλήθεια. Στις ζωντανές εμφανίσεις της η Αρλέτα είναι αρκετά πιο εξωστρεφής απ’ό,τι ίσως φαίνεται στα τραγούδια της, μιλάει στον κόσμο με χιούμορ και αμεσότητα, ενώ στις συνεντεύξεις που έχει δώσει κατά καιρούς φανερώνεται μία προσωπικότητα με πολλά ενδιαφέροντα, με εντελώς δική της οπτική γωνία και πολύ προσωπικό ύφος και στυλ. Στις μουσικές της επιλογές ήταν πάντα επιλεκτική & έπαιρνε ρίσκα στις συνεργασίες της]
η ποιοτητα καποιων ανθρωπων ,η σταση ζωης τους τους κανει να ξεχωριζουν και να τους ξεχωριζουμε....η Αρλεττα ειναι μια καλλιτεχνης απ αυτο το ειδος των ανθρωπων που ακομη κι αν δε σου αρεσουν πολυ τα τραγουδια της κερδιζει την εκτιμιση σου ....χαρηκα πολυ που συναντω εδω ατομα που αγαπουν και θαυμαζουν μια πολυσχιδη προσωπικοτητα οπως η αρλεττα......
θαθελα αν καποιος εχει τους στιχους του τραγουδιου της Ο ΛΑΚΗΣ να τους εγραφε εδω ,αυτο που λεει
δεν τον αλλαζουμε τον κοσμο Λακη
ουτε εσυ ουτε εγω...
1985 Αρλέτα-μεγάλες επιτυχίες
Ο Λάκης- στίχοι Αρλέτα
Σε πολη ξενη και συννεφιασμενη τυχαια στο μετρο
συναντησα το φιλο μου τον Λακη συμφοιτητη παλιο
θυμηθηκα ενα αλλο ηλιο μες την παγωνια
σαν ηχο λυρας σα παλιο τραγουδι σ' ακροθαλασσια
Ειχε μαλλια ως τους ωμους, γενια και μουστακια
και ματια γελαστα
Ίδιος σαν τοτε που αλλαζαμε τον κοσμο
σαν ολα τα παιδια
Πηρε βραβεια και πολλους επαινους
το μελλον του λαμπρον
Στη ζωη βγηκε εμαθε το επ' ωμου
το εν δυο και πρηνηδον
Υποτροφια εχει τρεις κι εξηντα
ταλεντο κι ονειρα
Φορουσε το ιδιο σκουρο μπλε σακακι
απο το εξηντα επτα
Πεντε πατωματα ως τη σοφιτα
Κι εκει στα αψηλα
τα 'ονειρα του ζωγραφιζει μα τα ποδια του
πατούν στη γη τωρα πια
Δεν τον αλλαξαμε τον κοσμο φιλε Λακη
ουτε εσυ ουτε γω
μα βαλε εσυ ενα χρωμα ενα πετραδακι
και ενα τραγουδι εγω
και κρατα μεσα σου τον ιδιο ηλιο
μες την παγωνια
Σαν ηχο λυρας σαν παλιο τραγουδι
σακροθαλασσι
με τα σεβη μου
Το λεει και το τραγουδι
μια και το θυμηθηκα το ρεφρεν
Η αγαπη παντα είναι διπλή το λεει και το τραγουδι
μα ο καημος περίσσιος
αξαφνα μες στη μοναξια πληγωνει και τρομαζει
σα ψεμα και σα μισος
σ ευχαριστω πολυ γλαρακι.....
ΑΡΛΕΤΑ- ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ;
Εκδόσεις Καστανιώτη , 1997
Η γνωστή τραγουδίστρια Αρλέτα εξέδωσε το 1997 ένα πολύπλευρο βιβλίο, που είναι δύσκολο να καταταχθεί σε ένα συγκεκριμένο είδος. Πρόκειται για συνδυασμό κειμένων ( από στίχους τραγουδιών μέχρι ποιήματα σε ελεύθερο στίχο και μικρά πεζά ) και εκπληκτικών σκίτσων, τα οποία συνοδεύουν τα κείμενα. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ καλό, εφ’ όσον χρησιμοποιείται χαρτί πολύ καλής ποιότητας και τα σκίτσα χρωματίζονται με τετραχρωμία.
Η συλλογή χωρίζεται σε “εποχές” , (εποχή των φόνων, των καταλοίπων, High season, της ερήμου) και κλείνει με την εποχή-ερώτημα του τίτλου]
Στο γραφείο
Όλη τη μέρα σε θυμάμαι στο γραφείο
μέσα στα γράμματα και μες τους αριθμούς
εσύ δεν χάνεσαι μαζί με τους καπνούς
μέσα στη ζέστη ξενυχτάς και μες το κρύο
Κάθε πρωί με τον καφέ πίνω την πίκρα μου
με το τσιγάρο μου ανάβω τη φωτιά σου
κάποιος περνάει από την πόρτα με το βήμα σου
και στα χαρτιά μου κάποιος γράφει τα όνομα σου
Όλη τη μέρα σε θυμάμαι στο γραφείο
μέσα στα γέλια τους θυμούς και τις φωνές
είσαι ο θόρυβος από τις μηχανές
είσαι το λάθος που δεν κλείνει το ταμείο
Κάθε πρωί με τον καφέ πίνω την πίκρα μου
με το τσιγάρο μου ανάβω τη φωτιά σου
κάποιος περνάει από την πόρτα με το βήμα σου
και στα χαρτιά μου κάποιος γράφει τα όνομα σου
Το Παρασκήνιο
Ότι από πρώτα καλά ετοιμασμένο
και προβαρισμένο κι αν παίξεις
λαμπρός ηθοποιός λουσμένος στο φως
γοητεία και τέχνη μαστοριά καλλιτέχνη
μακιγιάζ και κοστούμι
Στο κέντρο του κόσμου
ρο ρόλο σου παίξε
το γέλιο το κλάμα στις λέξεις
η σκηνή σε ζεσταίνει
σ’ αγκαλιά ζε σε ραίνει
με λουλούδια με χρήματα
με χειροκροτήματα
σ’ ουρανούς σε πηγαίνει
Μα η αλήθεια γλυκιά ή πικρή
παρασκήνιο είναι ψυχή μου
κρύψου όσο θέλεις μα κάποια στιγμή
η αυλαία θ ανοίξει
θα σ’ αποκαλύψει
τότε παίξε αν μπορείς
αν μπορείς
Στα χρώματα πάντα
να παίζει η μπάντα
τραγούδια γι’ αγάπες και μίση
ντυμένος κουρέλια ντυμένος μετάξι
βασιλιάς και ζητιάνος
πολισμάνος και κλέφτης
στρατηγός και φαντάρος
Στα πόδια σου ο κόσμος
ο όμορφος κόσμος
κι εσύ λαμπερός μες τη μέση
η νύχτα σε κλέβει η μέρα ζηλεύει
των θεών χαϊδεμένος
της ζωής κερδισμένος
εραστής ερωμένος
Μα η αλήθεια γλυκιά ή πικρή
παρασκήνιο είναι ψυχή μου
κρύψου όσο θέλεις
μα κάποια στιγμή
η αυλαία θ κλείσει
μοναχό θα σ’ αφήσει
τότε παίξε αν μπορείς
αν μπορείς
Το πάτωμα
Κοντά στα κύματα θα κτίσω το παλάτι μου
θα βάλω πόρτες μ’ αλυσίδες και παγώνια
και μες τα κύματα θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια
ξυπνάω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω ποιος σου το ‘πε αδυναμία
που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια
Άσε δεν είναι τίποτα
Άσε δεν είναι τίποτα
είναι που χει απόψε νοτιά
κι όταν φυσάει σαν τραύμα πονάει
εκείνη η παλιά μοναξιά
Είναι που έρημη μες τα φιλιά
κάνει μπλακ άουτ η καρδιά
και βρίσκομαι μόνο εγώ από εδώ
κι όλοι οι άλλοι απ’ την ‘αλλη μεριά
Απ’ την άλλη μεριά του καθρέφτη
η ζωή σαν παράτα περνά
περνά η ζωή σιωπηλό καρναβάλι
ακόμα κι εσύ είσαι απόψε απ’ την άλλη
Απ’ την άλλη μεριά του καθρέφτη
η ζωή σαν παράτα περνά
και συ στην γιορτή της μαζί της
κι εγώ πουθενά
Απ’ την άλλη μεριά του καθρέφτη
η ζωή σαν παράτα περνά
περνά η ζωή σιωπηλό καρναβάλι
κι εγώ σε φωνάζω μα είσαι απ’ την άλλη
Απ’ την άλλη μεριά του καθρέφτη
η ζωή σαν παράτα περνά
κι εσύ είσαι παιδί της
και φεύγεις μαζί της μακριά
Άσε δεν είναι τίποτα
είναι που χει απόψε νοτιά
κι όταν φυσάει σαν τραύμα πονάει
εκείνη η παλιά μοναξιά
blue-roses μια και μας θυμησες τετοιες μυρωδιες ...
Στα αφιερωνω ~..να σαι καλα :)
Προχθες αργα στο μπαρ το ναυαγιο
βρεθηκα να τα πινω με εναν αγιο
καθοτανε στο διπλανο σκαμπο
και κοινωνουσε με ουισκι και νερο
Αγάπησα τον ανεμο
τάδέσποτα σκυλια
τους δρομους που με παιρνουνε
για να ξεχνω την πικρα
και κεινα κει τα ομορφα
σιωπηλα παιδια
που βαφουνε τα χειλια τους
και χανονται τη νυχτα
Αγάπησα τα ονειρα
που τα πνιξε η ζωη
αυτα που δεν πεταξανε
και ονειρα θα μεινουν
και κεινους τους παραξενους
του κοσμου ναυαγους
που αρνηθηκαν πεισματικα
ενηλικες να γινουν
Αγαπάω τη βροχη και τα τραγουδια που μιανε για αλητες
Δεν θελω απο σενα
Τιποτα ναναι πιο βαρυ
Απ' τον αφρο της αγριας θαλασσας
Δεν θελω απο σενα
Τιποτα ναναι πιο ελαφρυ
Απ' το φτερο της αγριας μελισσας
Εγω απο σενα θελω
μονο μια εκδρομη
Μια αναπνοη
Στο φως μια διαδρομη
Εγω απο σενα θελω
Μονο τ' ονειρο
Σημερινό
Κι ασε τ' αυριο γι' αυριο