Φοίβος Δεληβοριάς
Ένα παιδί 15 μόλις χρόνων, πήγε μια μέρα μια κασσέτα στον Μάνο Χατζιδάκι και του είπε]
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ]
1989 Η παρέλαση (Σείριος)
1995 Η ζωή μόνο έτσι ειν' ωραία (Ακτή)
1998 Χάλια (Ακτή)
Αν σε χάσω
Αν σε χάσω
Θα ξεχάσω
Που μένω
Και πως μ' έχουν βαφτισμένο
Ποιον κρυμμένο
Λόγο έχω κι ανασαίνω
Βγαίνω Πηγαίνω
Στη δουλειά μου ξενυχτώ
Θα τονιζώ
Πάντα λαθός τις λέξεις
Για να με ξαναπροσέξεις
Λάθος σχέσεις
Θ' αρχινάω και μαύρες σκέψεις
Τρέξεις δεν τρέξεις
Να 'μαι έτοιμος γι αυτό
Αν σε χάσω
Θα ξεχάσω
Πως μοιάζω
Και με ποια φωνή φωνάζω
Σου φωνάζω
Κι ανατέλλω και βραδιάζω
Βάζω και βγάζω
Τα άστρα από τον ουρανό
Ασημένιο τραγούδι
Ας σταθεί κάποιος λυπημένος σαλπιγκτής
στους άδειους δρόμους τα χαράματα
να φυσήξει ασημένιο τραγούδι
να φυσήξει ασημένιο τραγούδι
Ανάμνηση δέκα χρονών
στους άδειους δρόμους τα χαράματα
Στις πέντε το πρωί
με το φτενό άσπρο φεγγάρι
ένας αστυφύλακας περνάει
ένας αστυφύλακας περνάει
αλλά αυτός είναι αόρατος μέσα στη μουσική του
Ανάμνηση δέκα χρονών
στους άδειους δρόμους τα χαράματα
Αυτή που περνάει
Στην κοσμάρα μου ως συνήθως κι άξαφνα τη βλέπω να περνάει
Με μια τσάντα «Ελευθερουδάκης» και να μου χαμογελάει
Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα
Ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα
Λεμονιές στην Κοραή, περικοκλάδες στου Ζώναρς
Θέλω να σε ξαναδώ κατά μόνας!
Αυτή που περνάει, αυτή που περνάει
Αυτή να ρωτήσουμε να δούμε που πάει
Αυτή να ρωτήσουμε τον προορισμό μας
Ο άγνωστος δρόμος της να βρει το δικό μας.
Τη ρωτάω «τι γίνεται» μου λέει «απλώς πηγαίνω στη σχολή μου»
Στη χοροεσπερίδα, στη συνέλευση, στη φιλοσοφική μου
Περιβόλια στη Μπενάκη, στη Σκουφά βοσκοτόποι
Ζουζουνίζουν γύρω απ΄ τ΄ άνθος σου οι ανθρώποι
Λουλακί παραθυράκια στα ταξί και στα τρόλεϊ
Αλληλοκαλημερίζονται όλοι
Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα
Ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα
Αν δεν έχεις τι να κάνεις σε παντρεύομαι τώρα
Και αρχίζει η ανοιξιάτικη ώρα
Αφού δε μ' αγαπάς
Αφού δε με αγαπάς και μου φέρεσαι αλλιώτικα
αφού στις ντισκοτέκ μου κουνιέσαι με νησιώτικα
αφού με ένα σου κλικ με βυθίζεις στο παράπονο
για πες μου γιατί εγώ σαν τον τρελό εννοώ
Να πέφτω σαν δραχμή στη σχισμή που 'χεις στο στήθος σου
να κλέβω τραγουδάκια μονάχα από τον κήπο σου
να κάνω τον κομπέρ στα θεάματα της νύχτας σου
κι εσύ να μη με κοιτάς να μη μιλάς του τρελού
Με διαμάντια και ρουμπίνια τη μιζέρια και τη γκρίνια
θα σου στολίσω
και μ' ελληνικά ψηφία της καρδιάς σου την μαφία
θα ξεκληρίσω
Αφού με ξεπουλάς με κασέτες στην Ομόνοια
αφού δεν ξεχωρίζεις τ' αγκάθι απ' την μπιγκόνια
αφού και το φεγγάρι το βγάζεις σε λογάριθμους
για πες μου γιατί εγώ σαν τον τρελό προσπαθώ
Να φτιάξω ένα γοβάκι που να χωράει το πόδι σου
μια πίστα να χορεύεις να χαίρεται ο Ηρώδης σου
τεράστιους προβολείς να φωτίζουν τη σπατάλη σου
κι εσύ να μη με κοιτάς να μη μιλάς του τρελού
Με διαμάντια και ρουμπίνια τη μιζέρια και τη γκρίνια
θα σου στολίσω
και μ' ελληνικά ψηφία της καρδιάς σου την μαφία
θα ξεκληρίσω
Ας μη με αγαπάς κι ας μου φέρεσαι αλλιώτικα
κι ας θες στις ντισκοτέκ να κουνιέσαι με νησιώτικα
θα πέσω σαν δραχμή στη σχισμή που 'χεις στο στήθος σου
Δεν ξέρω τι είναι
Δεν ξέρω τι είναι,
Ούτε πώς φτάνει,
Ούτε τι χρώμα έχουν οι μέρες όταν έρχεται
Δεν είμαι ο μόνος
-το είδανε κι άλλοι-
Να μπαίνει μέσα στα νερά και να μη βρέχεται.
Μην το μαλώσεις,
Μην το ζορίσεις,
Σήκω απ' το πιάνο, βγες μια βόλτα, αναστέναξε
Σαν περιστέρι
Είχε καθήσει
Απάνω σου όταν σε βαφτίζαν, αλλά πέταξε.
Το πλήθος βλέπει
Μόνο τον χρόνο
Που τα μωρά του βγαίνουν βόλτα με τον διάβολο
Με πιάνει ζάλη
Μα βλέπω μόνο
Να έρχεσαι απλά και να μου ξαναφεύγεις αύριο.
Δεν ξέρω τι είσαι,
Ούτε ως πού φτάνεις,
Ούτε τι χρώμα έχουν οι μέρες όταν έρχεσαι
Δεν είμαι ο μόνος
-σε είδανε κι άλλοι-
Να μπαίνεις μέσα στα νερά και να μη βρέχεσαι.
Εκείνη
Γεννιέσαι την έχεις μητέρα
πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα
εκείνη σε βάζει στην κούνια
στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα
Σου δείχνει πώς κάνει η πάπια
και μοιάζει με κάποια που 'χες γκόμενα
στο μέλλον με τ' άσπρα φωτάκια
και με τ' αστεράκια τα φλεγόμενα
Μετά που σε στέλνουν σχολείο
στο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεται
μικρή με τα ροζ κοκαλάκια
και τα ποιηματάκια που θα μάθετε
Για να σε προσέξει ρεψίματα κάνεις
χτυπιέσαι στους δρόμους πλακώνεσαι
της σπας με νεράντζια τα τζάμια
κι από την ταράτσα πηδάς και σκοτώνεσαι
Σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι
βαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματα
το στήθος της θέλει να σπάσει
κυλιέται στα δάση και στα κύματα
Ποιος στίχος σου θα τη χωρέσει
που θέλει να αρέσει στους ακέφαλους
που δίνει φιλιά μες στα δόντια
κι ανοίγει τα πόδια σ' άγνωστους φαλλούς
Την ψάχνεις το σκας απ' το σπίτι
σε σέρνει απ' τη μύτη αυτό το βάλσαμο
αυτή η μυρωδιά από γαζία
αυτή η τυραννία σε τραβά ενώ
Κανένας βοηθός δεν υπάρχει
να πει τι έχεις πάθει τι σε πόνεσε
κι εκείνη δε λέει να κοιτάξει
γκαζώνεις τ' αμάξι χτυπάς και σκοτώνεσαι
Λοιπόν έχω βγάλει και δίσκο
και πάλι δε βρίσκω εκείνο που 'θελα
πριν βγω στη σκηνή νιώθω χάλια
αδειάζω μπουκάλια με θολά νερά
Μα σαν το συγκρότημα βγαίνει
μπροστά φωτισμένη εκείνη κάθεται
χωρίς στα μαλλιά κοκαλάκια
χωρίς ποιηματάκια που θα μάθετε
Περνάω την κιθάρα στο βύσμα
με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι
αρχίζω τον πρώτο μου στίχο
τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι
Ελεφαντάκι
Έχω ένα μικράκι, ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
τρώει εφτά κασόνια, μακαρόνια
κι όλο κάνει τούμπες και γελά
Όταν ανεβαίνει στην τραμπάλα
με πετάει ψηλά, στον ουρανό
κι όποτε βουτάει στην πισίνα
φεύγει από μέσα το νερό !
Έχω ένα μικράκι, ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
πίνει εφτά κουβάδες, λεμονάδες
κι όλο κάνει τούμπες και γελά
Παίζουμε τ'απόγευμα στον κήπο
τρέξιμο και μπάλα και κρυφτό
κι ύστερα στο μπάνιο μου πετάει
με την προβοσκίδα το νερό
Έχω ένα μικράκι, ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
θέλει κόπο μα, θα βρω τον τρόπο
να το πάρω κάποτε αγκαλιά !!
Ένας σκύλος στο Κολωνάκι
Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
έξω απ'το everest ή στη Λουκιανού
το μάτι του σ'ακολουθεί θέλεις δε θέλεις
καθώς βυθίζεσαι στο βίο που λες πως θέλεις
για να ξεφύγεις, από το βίο, από το βίο του διπλανού
Κοιτάει τις γκόμενες που θέλουν να πιαστούνε
που καταφτάνουν από χίλιες γειτονιές
ντυμένες χρώματα για να παραδοθούνε
στρο πρώτο μπράτσο με φλεβίτσες που θα βρούνε
στην πρώτη τσέπη, στην πρώτη τσέπη,
που θα της λύνονται οι κλωστές
Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, που τον ξέρουν
οι gay μόδιστροι κ' οι sexy φθισικές
οι σιλουέτες που στα εξώφυλλα υποφέρουν
κάτι σκιές, που η μια την άλλη λεν πως ξέρουν
και λεν "αγάπη μου", λεν "αγάπη μου",
με ολόιδιες φωνές.
Κοιτάει τ' αστέρια ή πότε πότε τα δεντράκια
κοιτάει τα κάστανα που καίνε στη φωτιά
κοιτάει τα λίγα που απομείνανε παιδάκια
το συντριβάνι, τις καρδούλες, τα παγκάκια
τους καπουτσίνους στα φλυτζανάκια, στα φλυτζανάκια,
τα παγωτα
Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί
όλο τον διώχνω, του φώνάζω, λέω "τι θέλεις",
μου λέει "βυθίζεσαι στον βίο που λες πως θέλεις"
και με κοιτάζει, και με κοιτάζει,
όπως κοιτούσες κάποτε εσυ.
Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί
όλο τον διώχνω, του φώνάζω, λέω "τι θέλεις",
μου λέει "βυθίζεσαι στον βίο που λες πως θέλεις"
και με κοιτάζει, και με κοιτάζει,
όπως κοιτούσες κάποτε εσυ.
Ερωτικό για δυο αγγέλους
Ο άγγελός μου βγαίνει από τη λήθη
τότε που ξυπνάει το γιασεμί.
Μ' όνειρα τη θλίψη μου τυλίγει
και γυρνάει στους δρόμους σαν παιδί.
Ψάχνει στα κενά των λέξεων μου
νά βρει μιαν ανθρώπινη λαλιά.
Nά βρει γιατρικό στον πυρετό μου,
νά βρει μιαν αλήθεια στην ψευτιά.
Νά βρει γιατρικό στον πυρετό μου,
νά βρει μιαν αλήθεια στην ψευτιά.
Μα το ξέρει ο ίδιος -κι ας σωπαίνει-,
πως το μόνο που με κατοικεί
και το μαύρο δάκρυ μου υφαίνει,
είναι μια κοπέλ' από κερί.
Ξέρει, επίσης, πως την αγαπάω
κι ας μου δίνει μόνο στεναγμούς.
Μα, όσες ώρες κι αν την τραγουδάω,
δε γιατρεύομαι, θολώνει ο νους.
Μα, όσες ώρες κι αν την τραγουδάω,
δε γιατρεύομαι, θολώνει ο νους.
Ο άγγελός μου χάθηκε ένα βράδυ
μέσα στου μυαλού μου τις σπηλιές.
Κι έμεινα παρέα με το σκοτάδι,
σφίγγοντας στα όνειρα θηλιές.
Τι θα μ' ωφελήσει να τον ψάξω;
Και μαζί του θα 'μαι μοναχός.
Πώς να με βοηθήσει, αφού ξέρω
πως την ερωτεύτηκε κι αυτός;
Πώς να με βοηθήσει, αφού ξέρω
πως την ερωτεύτηκε κι αυτός;
Η Bossa Nova του Ησαΐα
Αν ζούσαμε σε άλλην εποχή
ίσως και να 'χαμε παντρευτεί
ίσως και να 'χαμε τώρα παιδιά
κουμπάρο σπίτι πεθερικά
Ίσως να φόραγες μπικουτί
και μια ρόμπα μισάνοιχτη
να μπαίνει ο ήλιος να βλέπω το φως
να παύει ο έρως να είναι τυφλός
Θα άλλαζε νόημα κι η Κυριακή
δε θα 'ταν πια μελαγχολική
στην Κερατέα και στο Γραμματικό
στις σούβλες τα παλιά μας εγώ
Μα εγώ, που έχω περάσει αυτό το στάδιο
κι είναι το σπίτι μου άδειο,
βγαίνω νύχτα κοιμάμαι πρωί
Κι εσύ, στ' αστέρια βλέπεις μόνο ζώδια
και της καρδιάς τα επεισόδια
προτιμάς να τα δεις στην TV
Μες στα στενά της Λιμνούπολης
της Metrogoldwyn της Finos Films
ο Ντοναλντ Ντακ, ο Κλαρκ Γκέημπλ και ο Βουτσάς
ματαίως θα περιμένουν για μας
Τα είδη προικός στα επιπλάδικα
θα διαφημίζονται άδικα
τα φωτοάλμπουμς θα μένουν λευκά
ρύζι θα τρώμε μόνο λαπά
Εμείς δε ζούμε σε άλλη εποχή
η μοίρα μας έταξε σε αυτή
ο ουρανός δεν κρύβει από πάνω θεό
κι εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ
Εγώ, που έχω περάσει αυτό το στάδιο
κι είναι το σπίτι μου άδειο,
βγαίνω νύχτα κοιμάμαι πρωί
Κι εσύ, που στ' άστρα βλέπεις μόνο ζώδια
και της καρδιάς τα επεισόδια
προτιμάς να τα δεις στην TV
Η γυναίκα του Πατώκου
Απ΄ όλες τις γυναίκες των φίλων μου
Ποια είναι η πιο αγγελική;
Ποια του κρατάει το χέρι πάντα στην καρδιά;
Ποια τον ακούει απ΄ όλες πιο προσεκτικά;
Ποια όταν μαζί του διαφωνεί κάνει καλά
Και ρίχνει και σε μας καμιά ματιά;
Δεν είναι η γυναίκα του Μηνά
Ούτ΄ η γυναίκα του Ιωσήφ
Του Δημητράκη, του Θανάση, του Αλέξη, του Κοσμά
Δεν είν΄ του Σπόγγου
Ούτε του Παπαδάκη, ούτε του Κώστα Ρόκκου
Ούτε του Γιάννη του τενίστα ή του χαμένου του Βουρνά,
Είν΄ η γυναίκα του Πατώκου
Απ΄ όλες τις γυναίκες των φίλων μου
Ποια τον φροντίζει πιο καλά;
Ποια μαγειρεύει μόνο συνταγές κρυφές;
Ποια υφαίνει τις νυχτερινές του φορεσιές;
Ποια του χορεύει με παλιές μας μουσικές
Και ρίχνει και σε μας κλεφτές ματιές;
Δεν είναι καμιά πλατινέ ξανθιά
Ούτε κανένα κοκαλιάρικο μοντέλο
Ούτε φοιτήτρια μ΄ αρβύλες και γυαλιά
Δεν είν' σαν τη Ροζίτα Σώκου
Σα φελάχα του Μαρόκου
Σαν την Κάραλη δε λέει τα μισά στα Γαλλικά
Είν΄ η γυναίκα του Πατώκου
Απ΄ όλες τις γυναίκες των φίλων μου
Ποια είν΄ η πιο εμπνευστική;
Ποια βγάζει αστράκια απ΄ τη σκληρή τη μοναξιά;
Και μελωδίες από τα χείλια τα σφιχτά;
Ποια εγκυμονεί τα ομορφότερα παιδιά
Και ρίχνει και σε μας καμιά ματιά;
Δεν τηνε ξέρουν στα περιοδικά
Δεν είναι η Όλιβ του Ποπάυ
Του Κωστόπουλου η γυναίκα
Ή ο άντρας του Ρουβά
Δεν είναι σύζυγος Πασόκου
Σιωπηλή του Αγγελόπουλου
Δεν είναι θεωρία μέσα σ΄ άρρωστα μυαλά.
Είν΄ η γυναίκα του Πατώκου.
Η επίσκεψη του Καίσαρα
Ήμουν κι εγώ στο Μέγαρο Μαξίμου
Συγχάρηκα τον Καίσαρα κι εγώ
Με τη γυναίκα μου και την υπέρτασή μου
Και την αθόρυβη Αμερική μου
-στο σχολείο με φωνάζανε μουγγό-
Τσακώθηκα με τη Δαφνούλα μου
Την αγαπούλα μου
Πριν έρθω εδώ
Την ώρα που δοκίμαζε το μαύρο φουστάνι της
Είδε μες στη ντουλάπα το στεφάνι της
Μου το'πε μα δεν πρόσεχα εγώ
Και μου είναι θυμωμένη τώρα εδώ.
Για κοίτα με τι κομπορρημοσύνη
Μιλάει κι αλλού κοιτάζει ο εκλεκτός.
Τι νόημα έχεινα ζητήσω ελεημοσύνη
Σ' αυτόν που πάει για πλάκα στη Σελήνη
-στο στρατό ήμουνα πάντα ο ντροπαλός-
Κρατάει ενά ποτό στο χέρι της
Και το μαχαίρι της
Στο άλλο κρυφά
Πως έλαμπε τη μέρα που τη γνώρισα
Απ' τη δουλειά ποτέ μου δεν τη χώρισα
Ήθελα να την προστατέψω απλά
Από τη χούντα κι απ' τον θώκο μου μετά.
Τριγύρω οι φίλοι μου και οι εχθροί μου
Κι έξω ο λαός να κλαίει και να βογγά
Λες να την πήρα λάθος τη ζωή μου;
Λες να 'χει λάθη η αριθμητική μου;
--στα κάλαντα κρατούσα τα λεφτά-
Αυτός παντρεύτηκε μια αδίστακτη
Ξανθιά λαλίστατη
Τον κυβερνά.
Του βάζει υπουργούς τις φίλες της
Νόμοι και ζώδια οι πρώτες ύλες της
Η αγάπη μου γκριζάρεικαι γερνά
Της λέω "θα βγούμε όταν θα φτάνουν τα λεφτά".
Πιστεύω σ' ένα σπίτι σαν των άλλων
Κι ας είναι ιδιοκτήτης πάντα αυτός
Νοίκια, κοινόχρηστα και ρήτρες άλλ' αντ' άλλων
Κι είμαι πολύ χλωμός εκτός των άλλων
-κινέζο με φωνάζει ο λαός-
Θα φύγει πάλι ο Καίσαρ αύριο
Κι από μεθαύριο ξανά γυμνός
Πλησιάζω, την χαϊδεύω ήσυχα
Κάποτε δε θα ζούμε τόσο αφύσικα
Θέλω να κλάψω μα είμαι γελαστός
Είμαι ο Έλληνας πρωθυπουργός.
Κάπου στη γη στα βάθη της νυκτός
Είμ' ένας Έλληνας πρωθυπουργός.
Η Κική κάθε βράδυ
Η Κική κάθε βράδυ κάνει ό,τι μπορεί
με τα' ασήμι στ' αυτί και με το κοκκινάδι
κι εγώ πέφτω απ' τα σπίτια κι ούτε μια γρατζουνιά
στις εννιά κελαηδούν τα σπουργίτια
Νοίκιασέ μου γουέστερν, πάρε μου παγωτό
Παίξε τον τελικό Λίβερπουλ και Μάντσεστερ
Πήγαινέ με στη Ρώμη και στη Χαλκιδική
Η Κική δε μου έγραψε ακόμη
Πάω συχνά στα μπουρδέλα, μην το πεις πουθενά
Η Σπεράντζα Βρανά με οδηγεί στην κοπέλα
Αλβανοί, ναύτες, γέροι κι άλλοι μου συγγενείς
Μα κανείς την Κική μου δεν ξέρει
Τα τραγούδια που γράφω σπάνια έχουν ρεφραίν
Δε φοράω σουτιέν, ούτε ζω στο Αϊντάχο
Μένω στην Καλλιθέα κι αγαπάω μια Κική
Η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία...
Η όμορφη πόρτα
Φτάσαμε έξω από την όμορφη πόρτα
σαχλαμαρίζοντας στη διαδρομή
γράφοντας ο ένας στον άλλον κασέτες
τρώγοντας τσιπς και σοκοφρέτες
βλέποντας σπλάτερ φωτισμένοι κι αγνοί
Το μόνο που είχαμε κάπως σαν στόχο
ήτανε να σε δούμε γυμνή
Το μόνο που είχαμε κάπως σαν στόχο
ήτανε να σε δούμε γυμνή
Και σου χτυπήσαμε να μας ανοίξεις
με κρύο ιδρώτα και καρδιά σπουργιτιού
λέγοντας πέρνα εσύ πρώτος στους άλλους
κυριευμένοι απ' τον τρόμο του κάλλους
και μπρος στις σκάλες του δικού σου σπιτιού
Είπαμε αντίο με αθώες βλαστήμιες
στον πλανήτη του μικρού αγοριού
Είπαμε αντίο με αθώες βλαστήμιες
στον πλανήτη του μικρού αγοριού
Δεν ξέρω τι είδανε μέσα οι άλλοι
αν και συχνά πυκνά μαθαίνω γι' αυτούς
άλλος καίει τα άλογα των αυτοκινήτων
άλλος σπουδάζει να ναι ξένος στο Eton
άλλος σκυφτά ζει πλάι σε άλλους σκυφτούς
Άλλος καθυστερεί τις βιντεοκασέτες
κι άλλος φροντίζει να γνωρίσει γνωστούς
άλλος καθυστερεί τις βιντεοκασέτες
κι άλλος φροντίζει να γνωρίσει γνωστούς
Αν τους ζήτησες το ίδιο με μένα
τότε τους ζήτησες να σ' αγαπούν
να σε δέχονται σαν κάτι που φεύγει
σαν μελωδία που ξεφεύγει
να σε θυμούνται και να μην απιστούν
Τα γυμνά σου μέρη θα μπορούσαν να αγγίξουν
μόνο αν τα χάνανε όλα για να σε βρουν
Τα γυμνά σου μέρη θα μπορούσαν να αγγίξουν
μόνο αν τα χάνανε όλα για να σε βρουν
Βγήκα μπερδεμένος από την πόρτα
μπήκα στο τραίνο του σταθμού Αττικής
και με πήγε εκεί που ζούνε και οι άλλοι
αλλά από τότε μου 'ρχεται κάτι σαν ζάλη
που μου θυμίζει πως υπάρχεις και ζεις
Ξέρω πάντα που 'ναι η όμορφη πόρτα
και θα ξανάρθω όταν με χρειαστείς
Ξέρω πάντα που 'ναι η όμορφη πόρτα
και θα ξανάρθω όταν με χρειαστείς
Θέλω να σε ξεπεράσω
Θέλω να σ' αγγίξω κι είσαι πάλι μακριά
γράφω μόνο δυο λέξεις κι είναι πάλι πολλά
μα τι φταίει αυτός ο κόμπος που δε λύνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται
Θέλω να ξεχάσω μα δεν βρίσκω κρασί
να θολώσω να φύγεις απ' τα μάτια μου εσύ
και τι φταίει και το νεράκι που δεν πίνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται
Θέλω να περάσω απ' την άλλη πλευρά
στο σκοτάδι που φέγγεις να σου βάλω φωτιά
και δε φταίει αυτό το σπίρτο που δε σβήνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται
Θέλω να σ' αγγίξω κι είσαι πάλι μακριά
γράφω μόνο δυο λέξεις κι είναι πάλι πολλά
μα τι φταίει αυτός ο κόμπος που δε λύνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται
Κάθε Σεπτέμβρη
Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ' το χωριό σου
και μόνο απ' τ' άσπρα μέρη κάτω απ' το μαγιό
θ' αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου
που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ
Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός
κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως
Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο
κι εγώ θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδάμ
τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο
και να μου κάνει την καρδιά μου Γης Μαδιάμ
Καθρέφτης
'Εχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη
που μ'εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω
δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη
και το χειρότερο,είναι όμοιος εγώ...
Δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι,
δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό
Όσοι μου λένε "φίλε όπως είσαι μείνε"
είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό
Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,
ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου...
Αντανακλά αυτά που θέλουν οι γυναίκες
κι έτσι τις πείθει ότι είμαι το άλλο τους μισό
μπροστά του γδύνονται του λεν(ε) γλυκές κουβέντες,
πίσω απ'το τζάμι εγώ ολομόναχος κοιτώ
Κάνει παιχνίδι ως και με τα πρότυπά μου
τις θείες φωνές που μου μιλούσανε παιδί
τις φέρνει απέναντι μου και στα κυβικά μου
πάω να τις φτάσω και τσουγκρίζω στο γυαλί
Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,
ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου...
Ξέρω πως όλοι πια πιστεύουν σε καθρέφτες
σε οθόνες σε φωτοτυπίες και προβολείς
μέχρι παιχνίδια έχουν βγάλει που οι παίκτες
ζουν σε μια γυάλα και τους βλέπουμε όλοι εμείς
Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια
ξέρω ότι αυτό που πίσω του κρύβει είσαι εσύ
εσύ που ψάχνεις μεσ' τα μαύρα σου τα μάτια
να καθρεφτίζεις μόνο εμένα στην ζωή
Με βλέπεις σαν φίλο
Μου λες πως με βλέπεις σα φίλο
πριν καν σου μιλήσω για αγάπες
δεν είμαι απ'αυτούς που αντιδράνε στις φάπες
γ΄'αυτό σου υπακούω σαν το σκύλο
Μου λες αν μπορώ να κρατήσω
τη σχέση αγνή και παρθένα
μα κι ο ίδιος ο Πλάτων αν σ'ήξερε εσένα
θα μού'λεγε αλλιώς να ενεργήσω
Ανθίζουν γύρω οι πορτοκαλιές
τα ψάρια ρίχνουν έξω πετονιές
και γω σε μια γωνιά του ηλεκτρικού
σκαρώνω χαικού
Θα βρω για σένα ένα παιδί καλό
στο γάμο θά'ρυω να σας συγχαρώ
κι αν πεις να σας βαφτίσω το μωρό
καθήκον φιλικό
Αθώα μ'αγκαλιάζεις στο δρόμο
κι από το κορμάκι σου φτάνουν
ως τις εισπνοές μου για να με ξεκάνουν
λουλούδια από τον κάτω κόσμο
Μου λες πως με βλέπεις σα φίλο
μα ας ήτανε να με μισούσες
ποιός θέλει την έμπνευση από τέτοιες μούσες
με χάδια σου δίνουνε ξύλο
Θα ανάψω απόψε τα προσφυγικά
Αμφιάλη, Δραπετσώνα, Κοκκινιά
να υψώσω της καρδούλας σου εαυτέ
τον καραγκιόζ μπερντέ
Στα ελληνικά γυρεύεις και μετράς
τους χτύπους μιας αλλοδαπής καρδιάς
κι αυτή σα φίλο, λέει, σε συμπονά
αλλά δε σ'αγαπά
αλλά δε σ'αγαπά...
Να κοιμηθώ
Να κοιμηθώ μ' ένα βιβλίο
να σου αγοράσω ένα πλοίο,
να χαστουκίσω το φεγγάρι
και να πληρώσω τον βαρκάρη
Να σε σκεπάσω μές την νύχτα
να θάψω τα όνειρα που είχα
να σου μιλώ για το Λιοντάρι
την Αφροδίτη και τον 'Αρη
Να πω καλά την προσευχή μου
και να σας δώσω την ευχή μου
τη μάνα γη μου να ματώσω
κι ύστερα να το μετανιώσω
Να δώσω ρεύμα σ' ένα αστέρι
να λάμπει μές το μεσημέρι
να σας γκρεμίσω τις ελπίδες
μια νύχτα στις Βαλεαρίδες
Να σε πηγαίνω περιπάτους
πέρα στα βράχια και στις βάτους
να δανειστώ τα μυστικά σου
στην πιο κρυφή πλευρά του δάσους
Να σου απαγγέλλω ποιηματάκια
για του μπερντέ μου τα λαμπάκια
για τους ανθρώπους που πληθαίνουν
χωρίς να ξέρουν που πηγαίνουν
Κι όταν απ' τ' όνειρο ξυπνήσω
μες το ντουλάπι να σε κλείσω
το προσωπείο μου να φορέσω
να πάρω φόρα και να πέσω
Και σ' όλη τη μικρή ζωή μου
στη μια και μόνη διαδρομή μου
να καταλήγω στο γραφείο
των πόθων μου νεκροταφείο
Ο εφιάλτης του Οδυσσέα
Φεύγει το πλοίο και μας χαιρετά
κλείνει το μάτι του και χαμογελά
αλλάξαν λέει τα σημεία της γης
κι ο χρόνος τώρα είναι πια συμπαγής
Ίδια η θάλασσα χωρίς μια σκιά
λες και έχει πάψει πια του κόσμου η καρδιά
λευκό μαντήλι, ματωμένη σιωπή
στην νηνεμιά μια γυμνή αστραπή
Πάει χαμένο σε σπονδή το κρασί
ποιος φεύγει το καράβι ή το νησί;
έχω γεράσει και δεν βλέπω από ‘δω
ποια είναι η Πηνελόπη, ποια η Καλυψώ
Είχα δει καπνό μα πού έχει κρυφτεί;
γλυκιά πατρίδα είσαι γλυκιά φυλακή
βρήκα μονάχος μου για μένα χρησμό
καλύτερη η πορεία από τον προορισμό
Τέλειωσε η μπόρα και βγήκες στεγνός
κλειστός λόγω έργων ο παράδεισος
ένα κορμί δίχως γη κι ουρανό
τα χρόνια κυλήσανε σαν το νερό
Και να που Όμηρε το βλέπεις κι εσύ
δεν φαίνεται στον χάρτη αυτό το νησί
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
Και να που Όμηρε το βλέπω κι εγώ
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
Ο όρκος
Ορκίζομαι στης κερασιάς
τα χείλια τα βαμμένα
πως θα χτιστώ στα κύματα
αν φύγεις από μένα
Θα ξεριζώσω τα φιλιά
θα καταπιώ τα πάθη
και μοναχή θα καρφωθώ, αστέρι μου
στης πίκρας μου τ' αγκάθι
Κι ορκίζομαι στο πέλαγος
πως αν εγώ σ' αφήσω
θα ξαπλωθώ στην αμμουδιά
και σαν γραφή θα σβήσω
Κι η σκόνη μου θα σκορπιστεί
στη γη απ' άκρη σ' άκρη
να μπει και στα ματάκια σου, ωραία μου
να κλαις δικό μου δάκρυ
Ο ταχυδρόμος
Απόψε φεύγει απ'την Αθήνα
το κορίτσι π'αγαπώ
Φεύγει από
φεύγει από την Αθήνα
την πο την αγ-Αθήνα-τί να πώ
φεύγει από
την αποφεύγει το κορίτσι π'αγαπώ
Φεύγει από
φεύγει από την αθάνατη
'πό την αγαθήνα τί να πώ
φεύγει από τί να πώ, φεύγει το κορίτσι π'αγαπώ
Μα εσύ από κεί ψηλά γνωρίζεις τόσα χρόνια τώρα το κολπάκι μου
και δεν ανησυχείς πού'ναι μονάχα από χαρτί το φεγγαράκι μου
και δεν ανησυχείς πού'ναι μονάχα από χαρτί το φεγγαράκι μου
στείλ'της λοιπόν με τον αέρα της ψυχής αυτό το τραγουδάκι μου
Μάνο Χατζιδάκι μου
Μάνο Χατζιδάκι μου...
Πατήρ Φοίβος ολομόναχος
Στη Σάμο και στη Σπηλιανή
την πήρα την απόφαση
καθώς φιλούσα το Χριστό
κι ένιωθα το γυαλί ζεστό.
Πίσω απ' τους φθόγγους του παπά
άκουσα πεντακάθαρα
τον αρχικό μου προορισμό
Δεν ήταν το πεντάγραμμο.
Με σκέφτηκα αξύριστο
με μπαστουνάκι σκαλιστό
κι είπα πως θα 'ταν όλα αλλιώς
αν είχα γίνει μοναχός.
Στην ʼνδρο, στην Πανάχραντο
αντίο κλίμακα του Ντο
και γεια στα ισοκρατήματα
και στα γλυκά απηχήματα.
Καινούριος μες στα ράσα μου
σκόρπιζα την ανάσα μου
στη φρεσκοποτισμένη γη
κι έβγαιναν άνθη και καρποί.
Και κάθε βράδυ στο κελί
των ουρανών η νέα φυλή
ερχόταν και γιορτάζαμε
την άλλη όψη σου καημέ.
Απόψε σ' ονειρεύτηκα
κι απ' την αρχή μπερδεύτηκα
στα τρία χρόνια μου εδώ
τον πρώτο είχα πειρασμό.
Θυμήθηκα το στήθος σου
που μου 'κρυβε το ήθος σου
και των ματιών τα τσίνορα
που μ' έστελναν στα σύνορα.
Και λίγο πριν τ' απόδειπνο
θυμήθηκα το χωρισμό
κι άκουσα μέσα την καρδιά
τον πρώτο πόνο να χτυπά.
Βγήκα χωρίς να δει κανείς
εξόν η γάτα της μονής
και πήρα τον κατήφορο
να ξαναβρώ αλμυρό νερό.
Κι όταν εβούτηξα γυμνός
είπα, ν' ακούσει κι ο ουρανός
πως στη δική σου αγκαλιά
βρήκα τη μόνη μοναξιά
Πιστός
Σου ήμουν πιστός
Όλο αυτό το καλοκαίρι
Νύχτες γυμνός
Κράταγα ένα ξένο χέρι
Μα ήσουν εκεί
Μου γρατζούναγες την πλάτη
Έτριζες με το κρεβάτι
Δεν μπορώ να κλείσω μάτι
Σου είμαι πιστός
Σου ήμουν πιστός
Στα νησιά που τραγουδούσα
Πάντα κάπου αλλού ξυπνούσα
Μα ήσουν εκεί
Έβαζες καφέ ντυνόσουν
στον καθρέφτη κοιταζόσουν
Πόσο θα ΄θελα να ΄ρχόσουν
Σου είμαι πιστός
Σου είμαι πιστός
Με όσες όμορφες κι αν πάω
Σβήνω το φως
Και δεν ξέρω που πατάω
Μα έρχομαι εκεί
Και φοράς το ίδιο σώμα
Κι ίσως μ΄ αγαπάς ακόμα
Κλείνει μήνας που είμαι λιώμα
Μα είμαι πιστός
Σου είμαι πιστός.
Πλαστική Ιουλιέτα
Πλαστική Ιουλιέτα
κούκλα από γυαλί, η καρδιά μου για σένα χτυπάει
φαντασμένη κι ηλίθια που με ύφος κριτή
για τις τάσεις της τέχνης μιλάει
Και εγώ γράμματα στέλνω ταπεινός θαυμαστής
και προσφέρομαι αν θέλεις να παίξεις
Και ίσως μέσα απ το τσούρμο των μνηστήρων σου εσύ
το φτωχό ποιητή να διαλέξεις
Κάνω κύκλους θριάμβου σε στέκια γνωστά
κι έτσι ο κύκλος μου θα σε γνωρίσει
τι κι αν πουν οι εχθροί πως για μια ακόμα φορά
η ομορφιά το πνεύμα έχει νικήσει
Πλαστική Ιουλιέτα
πλάσμα από γυαλί,
η καρδιά μου για σένα πονάει
κι ας το ξέρει πως όσο κι αν στριμωχτεί
στη δικιά σου απλά δε χωράει
Και το αστείο μου μούτρο ακουμπάω στο γυαλί,
τ' αραιά μου εσύ νοιώθεις τα γένια,
Τι με σένα κανείς άλλο να μοιραστεί παρά λίγη χρυσή φωτογένεια
Στα όνειρα μου κοιμάσαι δίπλα μου σαν μωρό
και το δάχτυλο έχεις στο στόμα
θα σε φάω ζωντανή κι ας κλάψω μετά
στα νεκρά σου διάφανα πόδια
Πλαστική Ιουλιέτα
η καρδιά μου για σένα χτυπάει
γιατί είναι και εκείνη σαν και σένα λειψή
πεταλούδα απ' το φως που μεθάει
Σεπτέμβρης
Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ' το χωριό σου
και μόνο απ' τα άσπρα μερη κάτω απ' το μαγιο
θα αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου
που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ
Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω....
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μενω ανοικτός
κι αν καταφέρω και τον πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.....
Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο
κι εγώ θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδαμ
τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο
και να μου κάνει την καρδιά μου γης μαδιαμ
Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω....
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μενω ανοικτός
κι αν καταφέρω και τον πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.....
Στου καπνού τα δαχτυλίδια
Η νύχτα έπεφτε νωρίς
και πριν τελειώσει το χασίς
άκουσα πάλι το χρησμό
κι άρχισα να στον τραγουδώ]
Το μέλλον απ' το παρελθόν
Όταν λοιπόν την πρωτοείδε, ένιωσε πόσο ήτανε ξένος
Την αχρηστία των μαρμάρων και των γλυκών συγχορδιών
Τα ρούχα του και τα μαλλιά του μοιάζαν μιας άλλης ηλικίας
Ήταν κάποιος περασμένος κι αυτή ήταν τ΄ άγνωστο παρόν.
Αυτή ήταν τα καινούργια στέκια με τον πορτιέρη που διαλέγει
Αυτή ήταν που άλλαζε τις θέσεις στις λίστες επιτυχιών
Ήταν το τέμπο «move your body» κι ήταν ο θάνατος της γλώσσας
Κι ήτανε μπιτ που σπάει με βία το έμμετρό του παρελθόν.
Τα δυό τους μάτια πάντως μοιάζαν, κάπου θα υπήρχε η ίδια ρίζα
Πς άρχισε μια κοινωνία, αυτή εν κινήσει, αυτός κυρτός
Δεν είχε δίλημμα σε κείνην θ΄ απευθυνόνταν τα γραπτά του
Και ο ψαλμός του στο χορό της θα ΄βγαινε τελετουργικός.
Η εποχή μύριζε θειάφι, παντού κυκλοφορούσε χρήμα
Και από τα κάμπριο που δονούνταν βρεγμένα ανέμιζαν μαλλιά
Η αγάπη μες σ΄ αυτό το κάδρο ήταν του δρόμου οι πικροδάφνες
Έμοιαζε νάνε εκτός πεδίου μα υπήρχε μες τη μυρωδιά.
Της πρωτομίλησε με φόβο το βράδυ του γλυκού Σαββάτου
Που τα κανάλια δείχνουν σώου για να σκεπάσουν τη γιορτή
Σε κάποιο κλαμπ έξω απ' το χρόνο, τον κυκλικό που υπάρχει Πάσχα
Πήγε και τσούγκρισε τ΄ αυγό της και σπάσανε κι αυτός κι αυτή.
Κι όταν φιλήθηκαν εκείνη ένιωσε πόσο ήτανε ξένη
Την αχρηστία του ωροσκοπίου και των καλών συγκυριών
Ένιωσε μια καινούρια οδύνη να ξετυλίγει τα μαλλιά της
Κι ένα αεράκι να της φέρνει το μέλλον απ΄ το παρελθόν
Τραγούδια για τα αινιγματικά δειλινά
Επίμονή μου αγάπη και τυφλή
Που με εμποδίζεις να διαβώ τα χρόνια
Διαδέχτηκες την μοίρα μου εδώ και μια ζωή
Με βοηθούς πιστούς τα χελιδόνια
Μα ετούτος ο χειμώνας έχει μπει
Κι οι σκέψεις μου βροχή σε λαμαρίνα
Επέμεινα και ξέμεινα σε θλίψη ερωτική
Τις μέρες μου νεκρό κόβοντας κρίνα
Αντίο δειλινά αινιγματικά
Για σας μιλάει ετούτο το τραγούδι
Ελπίζω τα επόμενα να είναι ερωτικά
ανοίγετε η καρδιά μου σα λουλούδι
Τρένο στην κορυφογραμμή
Έρχονται μέρες που αυτός ο πόνος σφάζει
κι αναρωτιέμαι στους συντρόφους τι να συμβαίνει
Είν' αλλού ή έχουν βρεθεί βρήκαν λες να ναύλα για την διαδρομή
μακριά απ' την γη κι απ' το χανγκόβερ της την Ειμαρμένη;
Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή
Είχα μια ωραία από την Καλαμάτα
με κλειστή προφορά που όμως αλήθεια μου ‘λεγε μονάχα
Μου λέει μην αμφιβάλλεις μια στιγμή μέσα σου υπάρχει μια ευθεία γραμμή
Που αν δεν την πάρεις γίνεσαι ακόμα ένα τροχαίο το Πάσχα
Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή
Τούρκοι αγάδες και χαρντροκάδες
καίνε τα δάση μου και θέλουν να μου γδύσουν τα κορίτσια
Κερνάν τους φίλους μου νόθο κρασί μου λεν ποιοι στίχοι μου είναι σωστοί
Κρίνουν το μέλλον με σκόνες για να αντέχουνε στα βίτσια
Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή
Το εγώ φουσκώνει τους νόμους συμπληρώνει
και συ που πίστεψες στην σάλα κάθεσαι και περιμένεις
Στριφογυρνάει στο μνήμα ο ποιητής
που δεν τον εμπιστεύτηκε κανείς
θυμάται το άρωμα το σώμα ελλήνων της αντρειωμένης
Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή
Άλλοι μιλάν για τέχνη για ρεύματα και τάσεις
Περνάει μια όμορφη και λένε]
Υβρεοπομπή
Ανήκω κι εγώ στη σωρεία των ανθρώπων
Που βλέπουν το στρατό σαν κάτι άχρηστο εντελώς
Μα ωστόσο διδάχτηκα και επηρεάστηκα
Απ΄ το τάγμα το ανέστιο των υβριστών. Λέω
Υπάρχει μία σκοτεινή κοιτίδα στο Έθνος
Που δύναται λεοντόκαρδα ν΄ αντιπαρατεθεί
Σους έξωθεν κίνδυνους
Σε Φράγκους κι Αγαρηνούς
Και αυτή είναι η Ελληνική υβρεοποιία.
Φαντάσου μια στιγμή μιαν ολονύχτια παρέλαση
Να σχίζει όλη την Εγνατία οδό
Και αντί για ονόματα
Διαιρέσεις σε σώματα
Να ΄ναι συντεταγμένη με αυτό τον τρόπο]
Φώτης
Θα 'ρθω κάποια μέρα απ' το γραφείο να σε πάρω απ' τη δουλειά
Να πάμε βόλτα στο Θησείο στην αρχαία αγορά
Να μου πάρεις ένα γλυφιτζούρι
και να δούμε τον Σαμψών
Να ματώνεται στην πέτρα της ζωής των αλλονών
Θα αγοράσεις το ΑΝΤΙ ή τα ΝΕΑ θα μυρίζεις after shave
Θα σε ρωτάω για τον Θησέα και θα προσπαθώ να σε πείσω
να μου πάρεις πακοτίνια και θα σου βαράω μπουνιές
Και θα σε φωνάζω Φώτη και συ Φοίβο θα με λες
Ααα... ααα... Aαα... ααα...
Κι ύστερα θα γίνω εικοσιένα και συ σαρανταεννιά
Τα Μίκυ Μάους μου σκισμένα τα ΑΝΤΙ σου σε κουτιά
Θα αποφεύγω να σε δω στα μάτια θα μου μάθεις να οδηγώ
Να πηγαίνω με τετάρτη προς το στρατιωτικό
Δεν νομίζω πως θα καταφέρω να σε πω ποτέ μπαμπά
Ούτε να σου δείξω όσα ξέρω κι όσα νοιώθω στη καρδιά
Μα όταν κάποια μέρα στο Θησείο θα βγάζω βόλτα ένα μικρό
Θα με αποκαλέσει Φοίβο και εγώ Φώτη θα τον πω
Χάι χάου αρ γιου;
Αν για σας Ελλάδα σημαίνει χάι χάου αρ γιου,
κι όχι αυτή η ζαλάδα στα ταξιδάκια του φιλιού,
θα καρφώσω στις σκέψεις σας,
στις σπασμένες τις λέξεις σας,
το κοντάρι του Άι-Γιωργού.
Νιώθω τόσο μόνος μου δίχως ταίρι και γεννιά,
δεν καλμάρει ο πόνος μου με αντιβιοτικά,
με φρου-φρου και μ' αρώματα
με μισθούς κι επιδόματα
και με vivident φιλιά.
Πονεμένη μου καρδιά
ντύσου λίγο πιο ζεστά,
κάνει παγωνιά...
Αν εσείς τη βρίσκετε με βουτιές μες στο ρετρό,
χάνεστε και βρίσκεστε σε ταξί και σε μετρό,
αν πετάτε τον έρωτα στης ζωής τ' ασιδέρωτα,
τότε 'γώ δεν είμαι εδώ.
Ο Θεός μ' αδίκησε και με γέννησε λαπά,
γράφω τραγουδάκια και δε γυρεύω ποσοστά,
δεν ορίζω κανένανε
κι όμως χάρη σ' εμένανε
κελαηδούν και τα μπετά.
Πονεμένη μου καρδιά
ντύσου ακόμα πιο ζεστά,
κάνει παγωνιά...
Πού 'ναι εκείνη η χώρα που μου υποσχόσουνα παλιά,
τότε που μου έδινες σημασία και φιλιά,
πού 'ναι εκείνη η πατρίδα,
τα γαλανά της τα ύδατα
δεν τα βλέπω πουθενά.
Χρόνια την προσμένω κι ωστόσο δεν ανησυχώ,
με τ' αυτί στημένο προς της ψυχής μου την ηχώ,
την ακούω να σφυρίζει
και να σιγοψιθυρίζει την τελευταία επωδό]
Χάλια
Κοιταξέ την πως σερβίρει, πιο λευκή κι απ' την ποδιά της
πως κρατάει ψηλά το δίσκο και την αξιοπρέπειά της
ροδανθός μες στα ρεμάλια και Θεά μες στους θνητούς
η παγίδα για να γίνεις πάλι χάλια...
Που ήδη νιώθεις σαν τον Κάγκνεϊ μπροστά στη Ρίτα Χεϊγουορθ
μες στην τσίκνα μιας υπόγειας ζωής
διερωτάσαι αν είναι μόνη, αν φοβάται αν θυμώνει
θα σου κάνει κάποιο σήμα; Μείνε κιάλλο και θα δεις
Σε ρωτάει "Θα πιείτε κάτι;" και το ακούς σαν να 'ναι ποίημα
λες "Δεν ξέρω, ό,τι να 'ναι..όπως να 'ναι" θα 'ναι κρίμα
να στην πάρει κάποιος άλλος ενώ εσύ πρωτος αισθάνθηκες
του βυθού της τα κοράλια
μα ίσως πάλι όλα αυτά
να είναι κόλπο για να γίνεις πάλι χάλια
Μα κι αυτή έχει ένα τρόπο, να σου αδειάζει το τασάκι σου
γελώντας με ένα αστείο που ποτέ δεν θα της πεις
και θες να φύγεις μα είσαι λιώμα, και στο σπίτι σου έίναι ακόμα
αυτό το πέλαγος συντρίμια της χαμένης σου ζωής
Ένα πέλαγος τσιγάρα και βιβλία και ποτά κι όλα όσα θες να γίνεις πάλι χαλια....
Μα κι αυτή θα έχει πονέσει, καποιος τύπος θα είν' στη μέση,
από αυτούς στα γυμναστήρια, στης ΕΒΓΑ τα πρατήρια
που θα την ήθελε πιο χαρτινη και πιο ξανθιά και πιο γυμνή
και βέβαια ποτέ δεν θα της είπε "Σ' αγαπώ"
Απλώς θα βρήκε κάποιαν άλλη από μιαν άλλη γειτονιά
και θα την άφησε στα μαύρα της τα χάλια...
Απόψε φεύγει κάποιο τρένο, για ένα τόπο ωραίο και ξένο
αλλά εσύ πρωτη φορά νιώθεις πως όλα εδώ συμβαίνουν
Χριστός γεννάται σε ένα μηνα, κι ότι ευχεσαι ξεκίνα
όλα θα 'ναι πάντα μαύρα μα θα κρύβουν μια φωτιά
Κι αύριο εδώ θα είσαι πάλι
κι επιτέλους θα της πεις ότι θες μόνο για εκείνη να είσαι χάλια....
Χριστούγεννα
Χριστούγεννα
Δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός
Ένας θνητός
Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι μαμά
Πλακώνεται απ' τη συνταγή την παλιά
Οι μυρωδιές μυρίζουν κάτι βαρύ
Κάποια πληγή
Που απλώς δεν θέλουμε ν' ανοίξει ξανά
Χριστούγεννα
Τα πλεϊμομπίλ μου είν' εξαιτίας μου κουτσά
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά
Ίσως για κάποιους νάναι ακόμα γιορτή
Μα ποιοι είν' αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;
Χριστούγεννα
Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά
Πάντα με πάει σ' ενός σταυρού τα καρφιά
Και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ
Σε άλλον αμνό
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θάναι ξανά
Χριστούγεννα
Κι εσύ τι θες απ' τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό
Πως σε μισώ
Θες νάσαι η ίδια και ν' αλλάζω εγώ
Με θες προσωπικό σου δημιουργό
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ
Λάμπω εγώ
Με μ' ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό
Χριστούγεννα
Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά
Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
Να 'ναι ανοιχτό
Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό
Χριστούγεννα
Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά
Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια