Η Ελένη Δήμου γίνεται γνωστή με την εμφάνισή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του ΄81, κερδίζοντας το Α! Βραβείο, με το τραγούδι «Μι΄ αγάπη σαν κι αυτή». Έχοντας δουλέψει αρκετά χρόνια σε νυκτερινά μαγαζιά, η έμπειρη σιγουριά της φωνής της με το χαρακτηριστικό κοντράλτο ηχόχρωμα, της δίνουν τη δυνατότητα να μπει στο χώρο της δισκογραφίας.
Με το «΄Εχω φίλους» (΄82) , σε τραγούδια Γ. Ζουγανέλη, Α. Βαρδή, Γ. Σκούρτη, Μ. Ελευθερίου κ. ά. μπαίνει δυναμικά στο χώρο, με ισχυρό ερμηνευτικό προφίλ. Η συμμετοχή της στο «Μίλα μου απλά» των Τ. Μπουγά - Α. Ανδρικάκη την ίδια χρονιά, στο πλευρό του Γ. Πάριου και του Μ. Λιδάκη, ξεδιπλώνει το χάρισμά της να κινείται με ευελιξία σε διαφορετικού ύφους τραγούδια, με φυσική δραματικότητα σύγχρονου ερμηνευτικού τρόπου.
Το ΄84, με το «Α΄ και Β΄ προβολή», συνδυάζοντας τραγούδια σε σημερινό ύφος (Τ. Μπουγά) , με επανεκτελέσεις τραγουδιών (Μ. Λοΐζου, Σ. Ξαρχάκου, Δ. Μούτση, Γ. Σπανού) , με ομοιογενές ενορχηστρωτικό χρώμα, καταφέρνει να προσδώσει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, προσωπικό χαρακτήρα ερμηνείας.
Εισάγει το στοιχείο του «μοντέρνου» (πόπ) στο ελληνικό τραγούδι, καλά συναρμοσμένου με το έντεχνο και το λαϊκό της εποχής, καθιερώνοντας έναν «δυτικού τύπου» ερμηνευτικό τρόπο.
Η συνεργασία με τον Λάκη Παπαδόπουλο και την Μαριανίνα Κριεζή στο «Κατά βάθος αλεπού» (΄86), εκμεταλλεύεται τα ιδιαίτερα στοιχεία της φωνής της, και την καθιερώνει, με μια βεντάλια τραγουδιών που κινείται από την μπαλάντα στο ροκ ΄ν ρόλ, με χιούμορ και ανατρεπτικότητα που θα χαρακτηρίσουν την πορεία της. Οι συνεργασίες της με τον Γ. Νταλάρα (Ολυμπιά, Περοκέ) και οι δισκογραφικές συμμετοχές με τραγούδια που κάνουν ιδιαίτερη επιτυχία («Δεν πιστεύω» / Μ. Ρακιντζή, «Ανησυχώ» /Λαθρεπιβάτες, «Αν θυμηθείς τ’όνειρό μου» Μ. Θεοδωράκη/ «Γ. Νταλάρας]
Άκου λοιπόν
'Ακου λοιπόν...
Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα που θέλει φιλιά δανεικά,
Εγώ έχω φύγει απ' τη ζεστασιά μου στα δεκαεπτά
Πολλές φορές τα όνειρά μου τη νύχτα πήραν φωτιά,
'Ακου λοιπόν...
'Ακου λοιπόν...
Μην προσπαθείς να με κάνεις να νιώσω πως φταίω εγώ,
Αν θες να γίνεις φεγγάρι που βγαίνει σ' άλλο ουρανό,
Δεν θα σου κάνω ερωτήσεις και λόγια, στη σιωπή θα μπω,
'Ακου λοιπόν...
Όσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια,
Όσα δε λες κάνω ευχές αλλάζω το χτες.
Όσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια,
Όσα δε λες κάνω ευχές αλλάζω το χτες.
'Ακου λοιπόν...
Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα που αγάπησε μόλις εχτές,
Εγώ πληρώνω τα νοίκια στα λάθη και τις ενοχές
Έχω τρομάξει να βρω την ψυχή μου μες στις διαδρομές,
'Ακου λοιπόν...
'Ακου λοιπόν..
Μη φοβηθείς να μου πεις ότι όλα τελειώσαν εδώ
Εγώ έχω μάθει να παίζω, να χάνω και να προχωρώ,
Θα βρεις απόψε κλειδιά και γιατί αφημένα στο χωλ,
'Ακου λοιπόν...
Όσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια,
Όσα δε λες κάνω ευχές αλλάζω το χτες.
Όσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια,
Όσα δε λες κάνω ευχές αλλάζω το χτες.
'Ακου λοιπόν...
Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα που θέλει φιλιά δανεικά,
Εγώ έχω φύγει απ' τη ζεστασιά μου στα δεκαεπτά
Πολλές φορές τα όνειρά μου τη νύχτα πήραν φωτιά,
'Ακου λοιπόν...
Ανησυχώ
Αφού με βάζεις στο περιθώριο
να επιμένω είναι κουτό
όλα τα ίχνη μου θα εξαφανίσω
δρόμο θ αλλάξω και θα χαθώ
Μ' ανησυχώ για σένα
αν σ αγαπάν οι άλλοι όπως εγώ
Τρέμω κακό μην πάθεις όπου πας
Εγώ σε νοιάζομαι κι ας με πουλάς
Αφού με βγάζεις απ το παιχνίδι
το πήρα απόφαση οριστικά
να σε διαγράψω απ τη ζωή μου
να μη γυρίσω ποτέ ξανά
Μ' ανησυχώ για σένα
αν σ αγαπάν οι άλλοι όπως εγώ
Τρέμω κακό μην πάθεις όπου πας
Εγώ σε νοιάζομαι κι ας με πουλάς
Ανησυχώ για σένα ανησυχώ
μην πέσεις στην παγίδα όπως εγώ
μη μείνεις μόνος σου και μην πονάς
εγώ σε νοιάζομαι κι ας με πουλάς
Χάνω κερδίζεις μα στην ουσία
σε μένα η τύχη χαμογελάει
Είναι ναι δύναμη που με φυλάει
και σε ψυλλιάστηκα πριν να 'ναι αργά
Απ' την αρχή
Βάλτο απ' την αρχή
κι άσε ν' ακούγεται η βροχή στα κεραμίδια
Βάλτο απ' την αρχή
δεν έχω άλλη αντοχή γυρνάω στην ίδια πληγή
Βάλτο κι έλα εδώ
τι λεν τα χείλη σου να δω θέλω μαζί σου
Βάλτο κι έλα εδώ
στης ερημιάς μου την οδό την αφορμή σου να βρω
Κι όπως κάθομαι και γράφω
μπορεί τραγούδι,μπορεί ζωή
πάντα κάτι αντιγράφω
απ΄τη δικιά σου αναπνοή
Βάλτο μια φορά
κι εγώ θα δίνω αναφορά στα ονειρά σου
Βάλτο μια φορά
δεν έχω άλλη διαφορά απ' τα βαθειά σου νερά
Δε με νοιάζει
Μια ζωή θυσίαζα την αγάπη στη λογική μια ζωή αυτοί που σα φίλοι
συστήνονταν μου έλεγαν τι είναι
σωστό κι έτσι εγώ δεν έμαθα τι είναι κακό
Για εμπειρίες στις αμαρτίες τώρα ψάχνω κι ας καώ
Δε με νοιάζει αν σε δουν το πρωί που θα φύγεις σαν κλέφτης
και μη γίνεσαι ψεύτης το ξέρουν πως μένεις αλλού
Δε με νοιάζει αν μας δουν γιατί σ' όσους χρωστώ έχω δώσει
κι όσοι μ' έχουν πληγώσει με συνείδηση ήσυχη ζουν
Μια ζωή εξαίρεση στους κανόνες δεν είχα βρει
μα η ζωή που τώρα μπροστά μου ανοίγεται
δε θα 'ναι ίδια ζωή
επειδή αισθάνομαι πιο δυνατή
Και με θυσίες στις εμπειρίες θέλω τώρα να χαθώ
Δε με νοιάζει αν σε δουν το πρωί που θα φύγεις σαν κλέφτης
και μη γίνεσαι ψεύτης το ξέρουν πως μένεις αλλού
Δε με νοιάζει αν μας δουν γιατί σ' όσους χρωστώ έχω δώσει
κι όσοι μ' έχουν πληγώσει με συνείδηση ήσυχη ζουν
Δε με νοιάζει αν σε δουν το πρωί που θα φύγεις σαν κλέφτης
και μη γίνεσαι ψεύτης το ξέρουν πως μένεις αλλού
Δε με νοιάζει που κοιτούν για να δουν αν στο σπίτι είμαι μόνη
η ζωή δε σηκώνει περισσότερους συμβιβασμούς
Δε με νοιάζει που ρωτούν για να μάθουνε το παρελθόν σου
για χατήρι δικό σου πολεμάω κι αυτοί απορούν
Δε με νοιάζει που μιλούν και προβλέπουν για μας δυστυχίες
ατυχείς συγκυρίες που θα γίνουν αρχή του κακού
Δεν πιστεύω
Μη θυμώνεις μη, Πρέπει να φύγω.
είναι κρύες οι στιγμές
που περνάω πια κοντά σου, πώς να μείνω
φτάσαμε κοντά σε κάποια λύση
τώρα είναι η στιγμή
για ένα αντίο πριν η γκρίνια μας χωρίσει
γι' αυτό σου λέω
Δεν πιστεύω σε αγάπες και έρωτες
δεν πιστεύω σε όμορφες στιγμές
δεν πιστεύω σε όρκους και θυσίες
όλα στα μέτρα σου κομμένα και ραμμένα είχες.
Μην θυμώνεις μη και μη λύπασαι
μες τα μάτια να με δεις
και να πεις αυτό που νιώθεις μη φοβάσαι
κάθε χάδι σου μοιάζει με αντίο
αποφάσισε λοιπόν και το πράσινο το φως
δως μου να φύγω
γι' αυτό σου λέω.
Εκρήξεις του νου
Ο τόπος θέλω
κι ο χρόνος πονάω
η μέρα αντέχω
κι η νύχτα ζητάω
Ο κοσμος ολόκληρος
μονάχα τ'ονομά σου
ανάγκη μιας ζωής
να μπαίνω στ'αγγιγμά σου
Έλα ακόμη μια φορά
έλα στο τώρα στο μετά
εκρήξεις του νου
εκρήξεις κορμιού
να γίνουνε ένα
Ο τόπος υπάρχω
κι ο χρόνος γνωρίζω
η μέρα θυμάμαι
κι η νύχτα δακρύζω
Ελα φως μου
Σαν αεράκι θα' ρθεις
μεσημέρι απ' το παράθυρο μου
πάλι θα μπεις... θα μπεις
και στο λαιμό μου δειλά
σαν σταγόνα από ιδρώτα θα κυλάς
στα κρυφά... στα κρυφά.
Ελα φως μου
λίγο απ' τον ήλιο σου και μένα δωσ' μου
στην καρδιά μου φθινοπώριασε νωρίς
Ελα τώρα
πολύ το σκέφτεσαι λοιπόν... προχώρα
τέτοια αγάπη δεν τη φαντάστηκε κανείς... δεν τη φαντάστηκε κανείς.
Σαν καραβάκι μικρό
ακυβέρνητο στο κύμα σου ξανά
θα χαθώ... θα χαθώ
και δεν πειράζει σταλιά
ας βρεθώ και στο βυθό αφού πνίγω στα ψιλά... στα ψιλά.
Ετοιμάζω ταξίδι
Σε προσκάλεσα στην αγάπη σαν πρώτα
μα προτίμησες να χαθείς μες στα φώτα
Στα προσχήματα και στους φόβους σου τρέχεις να κρυφτείς
όσα έταξες και τα πέταξες πρέπει να σκεφτείς
Σε προσκάλεσα στην αγάπη σαν πρώτα
Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου
στα μεγάλα νησιά του μυαλού και του χάρτη σου
Κι αν σκορπίσαμε και ψαχνόμαστε τώρα
κι αν αφήσαμε να μας φύγει η ώρα
Όσα είπαμε και δε γίνανε θέλουν προσοχή
αν θελήσουμε θα γυρίσουμε πάλι στην αρχή
Κι αν σκορπίσαμε και ψαχνόμαστε τώρα
Ετοιμάζω ταξίδι...
Η αγάπη είναι ένα παιδί
Η αγάπη είναι ένα παιδί
που παίζει μοναχό του
λένε πως είχε κάποτε
τον ουρανό δικό του
άλλοι το κοροϊδεύουν
άλλοι το προσπερνάνε
αλλά και κάποιοι λιγοστοί
το προσκυνάν
και γίνονται κι αυτοί παιδιά
και θέλουν φεγγαράκι
άστρα, ήλιο κι ουρανό
και παιδικό χαδάκι
ερωτεύονται
και τρελλαίνονται
κι όπως όλα τα παιδιά
ονειρεύονται
έλα τρελέ μου έρωτα
να απογειωθούμε
ένα αστέρι να ‘ναι η Γη
εκεί που θα βρεθούμε
έλα τρελέ μου έρωτα
να απογειωθούμε
να γίνουμε ξανά παιδιά
να ξαναγνωριστούμε
η αγάπη είναι ένα παιδί
στα χέρια του υποκόσμου
λένε πως ήταν κάποτε
ο βασιλιάς του κόσμου
άλλοι το διώχνουν μακριά
άλλοι το τυραννάνε
αλλά και κάποιοι λιγοστοί
το αγαπάνε
και γίνονται κι αυτοί παιδιά
και παίζουνε κουζίνα
παίζουνε μεροκάματο
και ζούγκλα στην Αθήνα
ερωτεύονται
και τρελλαίνονται
κι όπως όλα τα παιδιά
ονειρεύονται
έλα τρελέ μου έρωτα
να απογειωθούμε
ένα αστέρι να ‘ναι η Γη
εκεί που θα βρεθούμε
έλα τρελέ μου έρωτα
να απογειωθούμε
να γίνουμε ξανά παιδιά
να ξαναγνωριστούμε
Η αγάπη μπορεί
Η αγάπη μπορεί μακριά σου να φύγει
όμως δεν μπορεί για πάντα να χαθεί
ξυπνάς το πρωί γυρνάς σαν αγρίμι
τα γιατί και τα πώς πόνος δυνατός
Κραυγές και φωνές το σπίτι γεμίζει
έξω η βροχή κοντά της σε καλεί
δάκρυα και βροχή ένα έχουν γίνει
μεσ΄τους δρόμους γυρνάς κι όποιον βρείς ρωτάς
Πως μπορεί το φεγγάρι να χαθεί
χωρίς να δει του ήλιου ανατολή
ήρθαν άγγελοι στη γη
να σ΄αλλάξουν τη ζωή
Η αγάπη μπορεί....
η αγάπη μπορεί...
Στον καθρέφτη κοιτάς δυο πρόσωπα βλέπεις
το άλλο σου μισό υπάρχει είναι εδώ
η αγάπη μπορεί κοντά σου να μείνει
θα΄στε πάντα μαζί μέσα σου θα ζει
Πώς μπορεί μια αγάπη δυνατή
για πάντα απ΄τη ζωή σου να χαθεί
μεσ΄το σώμα σου έχει μπει
μέσα από σένα θα ζεί
Η αγάπη όταν φεύγει
Το βράδυ θυμάμαι, που είπα φοβάμαι
μην πάθω κακό.
Μα γέλασες τότε και ρώτησες πότε
θα γίνει αυτό.
Εσένα εννοούσα, για σένα μιλούσα,
μα πως να σ' το πω,
πως μέσα μου κάτι δεν έκλεινε μάτι
εδώ και καιρό.
Η αγάπη όταν φεύγει, στις μύτες πατάει,
και δε χαιρετάει, δε λέει ευχαριστώ
Η αγάπη όταν φεύγει, τα πάντα ξεχνάει,
αυτό με πονάει, αυτό δεν μπορώ.
Όσοι αγαπιούνται, τις νύχτες κοιμούνται,
και βγάζουν καπνό.
Σού είπα ένα βράδυ, κι εσύ τό'χες πάρει
γι'αστείο χαζό.
Για μας σου μιλούσα, εμάς εννοούσα,
μα πως να σ' το πω,
πως μέσα μου κάτι, δεν έκλεινε μάτι
εδώ και καιρό.
Η Γοργόνα
Φύσα βοριά και φύσα νοτιά,
ξένα βαπόρια μπροστά μας,
κι έχουν σκαριά πολύ πιο γερά,
μα είναι η Γοργόνα δικιά μας.
Φύσα βοριά, αργήσαμε πια,
είκοσι χρόνια και κάτι,
όμως παιδιά σ'εμάς μοναχά
κλείνει η Γοργόνα το μάτι!
Και στη Γοργόνα εμείς παλιοί ναυτικοί,
λέμε ζει και πάντα θα ζει.
Πάντα θα ζει σα νά'ναι σφυγμός,
πάντα θα ζει σα νά'ναι λυγμός,
πάντα θα ζει κι ας είναι στενός,
πάντα θα ζει ο τόπος αυτός.
Η ζωή είναι γυναίκα
Παλιές μου φιλενάδες που χαθήκαμε,
η μια απ'την άλλη χώρια, κάτι βρήκαμε.
Κι εγώ απ'όσα είδα κι όσα έπαθα,
για τη ζωή μονάχα ένα έμαθα.
Με τη ζωή δεν κάνει να τα βάζουμε,
γιατί η ζωή μάς μοιάζει και τής μοιάζουμε.
Με κάτι στην ψυχή μας είναι ανάλογη,
είναι γλυκιά, και άγρια, και παράλογη.
Παλιές μου φιλενάδες, δε βλεπόμαστε,
η μια την άλλη όμως τη σκεφτόμαστε.
Σε όποιες παραλλήλους κι αν βρισκόσαστε,
παλιές μου φιλενάδες, μη φοβόσαστε.
Η ζωή είναι γυναίκα, Μάρθα, Ξένια, και Πηγή,
η ζωή είναι γυναίκα, σα γυναίκα αιμορραγεί.
Ευανθία, και Αλέκα, η ζωή είναι γυναίκα.
Η σιωπή
Κάποια τύχη κακή και μυστήρια το ‘φερε μάλλον
και σταμάτησαν όλοι ταυτόχρονα να συζητούν
ξαφνικά δεν μπορούσε να δει πια ο ένας τον άλλον
ψάχναν όλοι παράλογους τρόπους να βρουν να κρυφτούν
Μια μικρή και ασήμαντη παύση μια στιγμή δίχως λόγια
μια υγρή σιωπηλή και τυχαία ωραία στιγμή
σε θολά ξεχασμένα κρυμμένα του μυαλού σου υπόγεια
να γυρίσεις να ψάξεις να νιώσεις είναι μια αφορμή
κι είναι τόσα που έχεις ξεχάσει
Η σιωπή είναι γλώσσα που αλλιώς τον μετράει το χρόνο
κομματιάζει τα όσα νομίζεις κι όσα ψεύτικα λες
και στις άχρηστες ώρες που πέρασες σε τρέχει και μόνο
σταματάει σε κείνες τις λίγες που ήταν καλές
κι οι καλές είναι πάντα πιο λίγες
Η σιωπή είναι νόμος κρυφός που τον ξέρουνε λίγοι
μια παγίδα της νύχτας μια πλευρά σκοτεινή της ψυχής
μια στιγμή που γυρεύεις αιτίες για όλα αυτά που ‘χουν φύγει
μια στιγμή που σε φτάνει στην άκρη της αντοχής
τότε είναι που παίρνει να βρέχει
Ήσουνα φεγγάρι
Πράσινο σκοτάδι απ' τα μάτια σου βαμμένο
χίμηξε κι απόψε να με βρει
έγινε το σπίτι ένα δάσος πετρωμένο
που 'μοιαζαν τα δέντρα του σταυροί
Έρημο τραγούδι από αίμα κι από χιόνι
κλαίει στα παλιά μου τα χαρτιά
όπως το φτωχό μου το κορμί που δεν παλιώνει
για να το πετάξω στη φωτιά
Ήσουνα φεγγάρι κι ήμουνα πουλί
πέταξα για να σε φτάσω
κι όταν σ' είχα φτάσει μέχρι το φιλί
σ' έσβησ' η ανατολή
Καθημερινά
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο,
κάθε βραδιά ψάχνω να βρω πώς θα ξεφύγω.
Όμως ξυπνώ κάθε πρωί
μες στον καπνό, μες στη βοή·
και στο κενό που είν’ η ζωή τ’ όνειρο πνίγω.
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο.
Έχω σκεφτεί χίλιες φορές "Ν’ άλλαζα δρόμο,
δε θέλω πια τη μοναξιά να ’χω για νόμο".
Μα είναι ντροπή, πώς να σ’ το πω,
μες στη σιωπή να σ’ ακουμπώ·
είναι ντροπή να σ’ αγαπώ σ’ αυτό τον κόσμο.
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο.
Κανείς δεν είναι κανενός
Λοιπόν Ελένη πού πάμε πού
Αυτή η γυναίκα είναι αλεπού
Μα δε με νοιάζει άλλη αγκαλιά
Αυτό που νιώθω,το νιώθω
Πρώτη μου φορά
Γιατί η αγάπη όσο δυναμώνει να πονάει
Πιο πολύ,πιο πολύ δυστυχώς
Γιατί ότι ωραίο πάντα γρήγορα τελειώνει
Και κανείς δεν είναι κανενός
Εγώ μωρό μου προσωπικά
Λέω δεν πιστεύω σε θαύματα
Και δεν φοβάμαι να πληγωθώ
Με αντιθέσεις έχω μάθει πια να ζω
Γιατί η αγάπη όσο δυναμώνει να πονάει
Πιο πολύ,πιο πολύ δυστυχώς
Γιατί ότι ωραίο πάντα γρήγορα τελειώνει
Και κανείς δεν είναι κανενός
Κανονικά
Κανονικά θά'πρεπε την πόρτα να σού είχα κλείσει,
κανονικά θά'πρεπε τα φώτα να σού είχα σβήσει,
κανονικά θά'πρεπε σαν ξένο να σε είχα νοιώσει,
κανονικά.
Δειλά-δειλά έκανα μια πρόβα για να σ'αποφύγω,
μα ξαφνικά ξέχασα τα λόγια πού'μαθα πριν λίγο,
για μια φορά νόμιζα πως ήμουν δυνατή ν'αντέξω,
μα τελικά...
Στα σοβαρά ποτέ δε μ'είχες πάρει,
ήμουν παιχνίδι σου νυχτερινό,
μα σ'αγαπώ ακόμα, που να πάρει,
κανονικά δεν πρέπει να σ'το πω.
Κανονικά στα μάτια δεν πρέπει πια να σε κοιτάξω,
γιατί ξανά μού φαίνεται γνώμη πως θ'αλλάξω,
κανονικά θά'πρεπε απ'τη ζωή μου να σ'εξορίσω,
κανονικά.
Μακριά
Ορίζεις πάντα την καρδιά μου
κάθε ώρα και στιγμή
ψάξε με τώρα που οι λέξεις
δεν αντέχουν το χαρτί
ερωτικά μυστικά μαγικά
πάρε με μακριά
Η νύχτα μέρα με μπερδεύεις
και με ρίχνεις στη φωτιά
με τιμωρείς με βασανίζεις
μα η αγάπη συγχωρά
ερωτικά μυστικά μαγικά
πάρε με μακριά
Μακριά εκεί που τα όνειρα
γεμίζουν τα κενά
εκεί που καίγονται οι ψυχές
με μια ματιά
και τριγυρνούν στα σκοτεινά
Μακριά στα παραμύθια
που κρατάνε μοναχά
για μια φορά μας οδηγούν παντοτινά
εκεί που θέλει η καρδιά
Ενα ταξίδι μεσ΄το χρόνο
πάντα κάναμε μαζί
κι αυτό ποτέ ποτέ ποτέ
δεν το ξεχνάει η ψυχή
ερωτικά μυστικά μαγικά
πάρε με μακριά
Μακριά εκεί που τα όνειρα
γεμίζουν τα κενά
εκεί που καίγονται οι ψυχές
με μια ματιά
και τριγυρνούν στα σκοτεινά
Μακριά στα παραμύθια
που κρατάνε μοναχά
για μια φορά μας οδηγούν παντοτινά
εκεί που θέλει η καρδιά
Μαύρη μουσική
Μου τό ‘πε στον καπνό ο μάγος μιας φυλής,
πως έζησα και άλλη μια ζωή,
προτού να γεννηθείς,
σε κείνα τα μέρη που παίζουν...
Με μαύρη μουσική και με ένα σου φιλί,
ο κόσμος ομορφαίνει σα γιορτή,
σε νύχτα μαγική,
φωνές που το πάθος γυρεύουν.
Μαύρη μουσική, τα τύμπανα κι η γη,
σμίγουν στους ρυθμούς, μιλάνε στους θεούς.
Μαύρη μουσική, στις λέξεις οι λυγμοί,
βάζουνε φωτιές και καίνε τις καρδιές
Μια στιγμή πανικού
Το ξέρω, οι νύχτες απλώνουν το δίχτυ,
οι μέρες χορεύουν κι αυτές σε ένα τόνο θριάμβου,
το βλέπω, χορεύω χωρίς να το θέλω μαζί τους κι εγώ
ένα γύρο θανάτου
Κι όμως κάτι δεν ξέρω, κι όμως κάτι δεν ξέρω
κι είν' αυτό που μου λείπει
Κι όπως λάμπεις στα χρώματα που σε τυλίγουν το βράδυ,
κι όπως στέκεις πανέμορφη σε ένα τοπίο καπνού,
είν' αυτό που δεν ξέρω, είν' αυτό που μου λείπει,
είν' η σκέψη πως φεύγεις σε μια στιγμή πανικού
Το ξέρω, ο έρωτας κάνει ένα κύκλο,
κι εσύ που αλλάζεις ρυθμούς κι εγώ που τα χάνω,
το βλέπω, παιχνίδι που παίζω μαζί σου σε τέτοιους καιρούς
Θεέ μου πόσο τρομάζω
Κι όμως κάτι δεν ξέρω, κι όμως κάτι δεν ξέρω
κι είν' αυτό που μου λείπει
Κι όπως λάμπεις στα χρώματα που σε τυλίγουν το βράδυ,
κι όπως στέκεις πανέμορφη σε ένα τοπίο καπνού,
είν' αυτό που δεν ξέρω, είν' αυτό που μου λείπει,
είν' η σκέψη πως φεύγεις σε μια στιγμή πανικού
Μίλα μου απλά
Μίλα μου απλά, μη μου λες πολλά,
μην υπερβάλλεις.
Ψέματα μη λες και υπερβολές
πάλι.
Με περιγραφές και επιγραφές
τι πας να βγάλεις;
Δεν είν' αρκετό γύρω μας αυτό
το χάλι;
Μαζί σου θέλω να 'χω μυστικά,
θέλω μαζί σου μόνο να σωπαίνω.
Κρυμμένα της ψυχής μου υλικά
σε σένα θέλω δώρο να τα φέρνω.
Μίλα μου απλά, μη μου λες πολλά,
μην υπερβάλλεις.
Ψέματα μη λες και υπερβολές
πάλι.
Με τη λογική που 'ναι φυλακή
μην κουβεντιάζεις.
Μη μου εξηγείς, μην παρεξηγείς,
χάνεις.
Σε παρακαλώ, μη βάζεις μυαλό,
μην ωριμάζεις.
Μη ρωτάς γιατί κάνεις καθετί
που κάνεις.
Μοναχικές γυναίκες
Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,
από ένα χέρι να πιαστώ,
να βγω έξω να ζήσω.
Για ένα τσιγάρο, ένα πότο, να πιάσω κάποιον να του πω,
δωσμου το χρόνο σου...
κι εγώ θα γύρω το κεφάλι μου στον ώμο σου.
Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει δε γίνεται,
στου πρώτου άγνωστου, το πρώτο γεια, δεν παραδίνεται...
Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.
Φτάνω στο σπίτι, λέω μπαίνω φυλακή.
Κι εκείνος έρχεται κοντά μου, μ' άγκαλιάζει
κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.
Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του
και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του...
με πιάνει κρίση, σέρνεται πάνω μου,
τον "έρωτα" να ζήσει.
Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο...
ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.
Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,
να λέω βοήθα με Χριστέ και να ελπίζω,
πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα...
χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.
Καπνός και σκόνη κι όλα γύρω μου φωνάζουν... είμαι μόνη.
Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δε σ'ακούν.
Θυμίζουνε γυναίκες,
μοναχικές γυναίκες που πονούν.
Μπορεί
Μπορεί να θέλεις κάτι άλλο, λες κουράστηκες,
όλο τα ίδια και τα ίδια συνεχώς.
Τι κρύβει το άγνωστο που πας, ούτε φαντάστηκες,
θες να το ζήσεις όμως λες, έτσι κι αλλιώς.
Μπορεί να θέλεις κάτι άλλο, λες βαρέθηκες,
σπας τη ζωή μας σαν παιχνίδι την πετάς,
και καταριέσαι τη στιγμή που εμπρός μου βρέθηκες,
δεν ήξερες και δε θα μάθεις ν'αγαπάς.
Νερό να πίνεις στ' όνομά μου
Τόσο δρόμο έκανα με άλλους ίσκιους πλανόδιους,
και δε βρήκα ούτε ένα στήριγμα, ούτε ένα φως για την ψυχή.
Μόνο τρία μέτρα σύννεφο πήρα από τους Ρωσοπόντιους,
τρία μέτρα σκέτο σύννεφο, για να σου φτιάξω μια βροχή.
Νερό να πίνεις στ' όνομά μου,
σε όποια γη σταθείς,
και σ' άλλη νύχτα απ' τη δικιά μου,
ποτέ να μη χαθείς.
Τρία μέτρα σύννεφο όλη η ζωή μου,
κι όσα λάθη κι αν χρεώθηκα,
να μ' αγαπάς, να με ποθείς.
Νταλίκα
Ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς,
η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγάζια και με ΙΚΑ.
Τώρα απόχτησες καβούκι και αμάξι σπορ μοντέλο
τώρα σκάλωσες στο λούκι κι είσ' αλλιώτικο καπέλο.
Η ζωή σου ντούμπλε-φας, μέσα κι έξω τη φοράς,
η καρδούλα σου γκαζιέρα δίχως γκάζι και αγέρα.
Μες στο κόλπο είσαι χωμένος και γλυτώνεις παρά τρίχα,
τώρα είσαι βολεμένος και σου κόψανε το βήχα.
Κι αν θυμάσαι τα παλιά, ψέματα και μπλα μπλα μπλα,
η μαγκιά σου ναφθαλίνη με κασμίρι και λουστρίνι.
Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα κι όλο τρως απ' την κουτάλα,
τώρα μάγγωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα.
Οδηγώ με τα μάτια κλειστά
Δίπλα από την πόρτα το κλειδί σου
κρέμασα μην τύχει και περνάς
πέφτει η βροχή και θα σκουριάσει
το' ξερα πως λίγο αγαπάς.
Στ' όνειρο που έγινε κομμάτια
ψάχνω την αλήθεια σου να βρω
τότε που μου έταζες παλάτια
τώρα που δεν ξέρω πια αν ζω.
Οδηγώ με τα μάτια κλειστά
στις στροφές επικίνδυνου πάθους
το μυαλό μου να παίρνει φωτιά
στους τροχούς που τρυπάν τα καρφιά
του μοιραίου μου λάθους.
Οδηγώ με τα μάτια κλειστά
σωτηρίας το γκάζι σανίδα
μα όσο φεύγω από σενα μακριά
μες στα δίχτυα σου πέφτω ξανά
που μου στήνεις παγίδα.
Εχει απ' το χρώμα των ματιών σου
όσο χαμηλώνει ο ουρανός
χάθηκα στη δίνη των φιλιών σου
πριν τον καταρράκτη ποταμός.
Πάρε πασά μου
Άνοιξε απόψε την καρδιά σου
να διαβάσω κάθε μυστικό
και από τα λίγα πράγματά σου
δώσε μου το πιο προσωπικό.
Πάρ' το κι ας κρατάω χαρακτήρα
κι ας μην το μοιράζομαι ποτέ
είναι στο τζαμάκι του νιπτήρα
μέσα στο ποτήρι το ριγέ.
Πάρε, πασά μου, την οδοντόβουρτσά μου
δως μου κι εσύ τη μοναξιά σου τη μισή
κι ας ορκιστούμε πως θα μοιραστούμε
θα μοιραστούμε την υπόλοιπή μας τη ζωή.
Είσαι απ' αυτές που την καρδιά τους
εύκολα τη δίνουν δυστυχώς
μόνο που την οδοντόβουρτσά τους
δεν τήνε δανείζουν κανενός.
Είσ' ένα παιδί που του αξίζουν
των παραμυθιών οι θησαυροί
όμως τα ματάκια σου δακρύζουν
για μια οδοντόβουρτσα σκληρή.
Πάρε, πασά μου, την οδοντόβουρτσά μου
δως μου κι εσύ τη μοναξιά σου τη μισή
κι ας ορκιστούμε πως θα μοιραστούμε
θα μοιραστούμε την υπόλοιπή μας τη ζωή.
Πόσο σ' αγαπώ
Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές
τα πράσινα, τα κόκκινα, τα σπίτια, τις αυλές.
Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,
πόσο σ'αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ
Πόσο σ' αγαπώ, αγόρι δικό μου,
πόσο σ'αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.
Έλα να σου μάθω πώς είναι το φιλί
σαν κόκκινο τριαντάφυλλο και σαν ανατολή.
Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,
πόσο σ'αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ
Πόσο σ' αγαπώ, αγόρι δικό μου,
πόσο σ'αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.
Προσωπικά
Προσωπικά δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά
μονάχα βήματα θιγμένα ερωτικά,
που μ' αναγκάζουνε να φεύγω βιαστικά
Προσωπικά δε θέλω τίποτα μαζί σου λογικά
μου πάει ο ήχος της φωνής σου τραγικά
και δεν αλλάζω το κορμί σου με την άψογη ζωή σου
τελικά
Προσωπικά εγώ τρελαίνομαι,
το παραμύθι σου και να 'μαι και να φαίνομαι
Προσωπικά δεν έχω αίσθηση
αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια ή παραίσθηση
προσωπικά
Προσωπικά, τυχαίνει βράδια με τραγούδια λαϊκά
ντυμένη κι άδεια κι αφημένη γενικά
να μεταφράζω τη σκηνή δραματικά
Προσωπικά, εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά
κι αλλάζει ο τόνος μου στο τέλος ειδικά
γι' αυτό να ξέρεις κι επιμένω, κι ας μου το 'χεις ξεγραμμένο
οριστικά
Στα δύσκολα σε θέλω
Σε είδα να χλομιάζεις
Να χάνεσαι σκυφτός
Στην πρώτη αστραπή το μέλλον είδα
Στης μοίρας τον καθρέφτη
Να πέφτει μαύρο φως
Να καίγεται η στιγμή και η σελίδα
Κι εσύ σε μια ρωγμή
Σαν τρωκτικό να τριγυρνάς
Να λες πως μ' αγαπάς, πως με πονάς
Γιατί σιωπάς
Στα δύσκολα σε θέλω
Ν' ανοίξεις αγκαλιά
Εκεί μετράνε λόγια και αγάπες
Στα δύσκολα σε θέλω
Να λες τα τρυφερά
Δεν θέλω πλατινένιες αυταπάτες
Στην κόψη του χρόνου
Η αλήθεια μας γυμνή
Να καίει χτεσινές φωτογραφίες
Το ρήγμα με τρομάζει
Αλλάζει η σκηνή
Καινούργια φονικά και απουσίες
Κι εσύ σε μια ρωγμή
Σαν τρωκτικό να τριγυρνάς
Να λες πως μ' αγαπάς, πως με πονάς
Γιατί σιωπάς
Στη νύχτα
Στη νύχτα με τα ψέματα,
εγώ κι εσύ δυο βλέμματα,
και δυο ζωές χαμένες.
Στη νύχτα με τα θύματα,
εσύ κι εγώ αινίγματα,
δυο περιπτώσεις ξένες.
Στη νύχτα με τα θαύματα,
η αλήθεια μας κατάματα,
συνωμοτούν τα χέρια.
Στη νύχτα με τα χρώματα,
φεγγάρια στα πατώματα,
και σώματα στ'αστέρια.
Στη νύχτα της αγάπης μας δε ζει άλλος κανείς,
μονάχα δυο εχθροί, εμείς οι δύο.
Στη νύχτα της αγάπης μας, της τρέλας συγγενείς,
κοιμόμαστε παράφορα, ξυπνάμε μ'ένα αντίο.
Τα 'χω βρει με τον εαυτό μου
Εγώ μωρό μου
δεν τη φοβάμαι τη ζωή
και πίστεψέ μου τα' χω βρει
με τον εαυτό μου
έχω περάσει αυτά που λες
κι αν έχω ακούσει συμβουλές
για το καλό μου...
Εγώ ψυχή μου
σου το δηλώνω ειλικρινά
πως την δοκίμασα ξανά
την αντοχή μου
δεν έχω λόγους να κρυφτώ
όταν ακούω το "σ' αγαπώ"
"μείνε μαζί μου... μείνε μαζί μου"
Κάτι παραπάνω απ' αυτό που ζούμε
τώρα μη ζητήσεις
μη μου πεις
κάτι παραπάνω απ' αυτό δεν θα' θελα
να μου χαρίσεις
να υποσχεθείς
Εγώ μωρό μου
δεν τη φοβάμαι τη ζωή
και πίστεψέ με τα' χω βρει
με τον εαυτό μου.
Εγώ καρδιά μου
δάνεισα σ' όποιον μου' χει πει
σχεδόν χωρίς επιστροφή
και τη φωτιά μου
και μην τρομάζεις που τ' ακούς
μα έχω κοπιάρει σε πολλούς
και τα κλειδιά μου...
ναι τα κλειδιά μου.
Τι να σού κάνω
Είναι η κάθε στιγμή,
πάντα μοναδική,
θέλεις μια αλλαγή,
μα ό,τι είναι θα'ρθει.
Τι θα πει μ'αγαπάς;
Ό,τι λέω προσπερνάς,
για να πάρεις ζητάς,
μα να δίνεις ξεχνάς.
Τι να σου κάνω, τι να σου κάνω,
έπεσες στην περίπτωση επάνω, τι να σου κάνω...
Έτσι είμαι, σού κλείνω το μάτι, από γινάτι,
έτσι είμαι'γώ και σ'όποιον αρέσω,
και δε θα πέσω να πεθάνω.
Το ανθρωπάκι
Το ένα φέρνει τ' άλλο
κι αφού σ' αγάπησα
απ' το δικό μου δρόμο
για σε ξεστράτισα.
Με πήρες να με κάνεις
κυρά κι αρχόντισσα,
προδότης όμως βγήκες,
δεν το λησμόνησα.
Όλο ήθελες να παίρνεις
και ποτέ δεν έδινες,
ανθρωπάκι ήσουν πάντα
κι ανθρωπάκι έμεινες.
Ο κόσμος είναι ρόδα
γυρίζει, μάτια μου,
θα 'ρθεις μετανιωμένος
στα σκαλοπάτια μου.
Στην πόρτα την κλεισμένη
θα κλαις, λεβέντη μου,
μα δεν θα σου ανοίγω
παλιέ αφέντη μου.
Το δέντρο
Η γιαγιά κοιμήθηκε, άγγελος στο χιόνι,
κάτω απ' το δέντρο το ψηλό,
δίπλα στο σπίτι το παλιό,
που χρόνια ζούσε μόνη.
Κι αυτό το δέντρο το ψηλό,
που ξέρει χρόνια το θεό,
χωρίς βοριά λυγάει,
στα χαραγμένα αρχικά,
απ' τον παππού και τη γιαγιά,
το δάκρυ να κυλάει.
Κι αυτό το δέντρο το ψηλό,
που φτάνει ως τον ουρανό,
παρακαλάει τ' αηδόνια,
να πουν αντίο στη γιαγιά,
που τη θυμάται κοπελιά,
να πλένει τα σεντόνια.
Αυτό το δέντρο το ψηλό,
παρακαλάει το θεό,
σταυρώνοντας τα κλώνια,
να κάνει πάλι τη γιαγιά,
κορίτσι μ' άσπρα νυφικά,
και προίκα δυο μπαλκόνια.
Η γιαγιά ταξίδεψε μ' ένα χελιδόνι,
γέρνει το δέντρο το ψηλό,
σπάνε οι ρίζες το μπετό,
ποτέ δεν ήταν μόνη.
Το τραγούδι της ντροπής
Απόψε με πλημμύρισαν πολύ παλιές αισθήσεις,
αγάπες που ψυθίρισαν μονάχα οι ψευδαισθήσεις.
Απόψε μία συγκίνηση με πήγε προς τα πίσω
και έκανα την κίνηση να σου τηλεφωνήσω.
Αυτό το τηλεφώνημα το ξέρω είναι ντροπή
συγγνώμη αν σου έγινα ενόχληση μεγάλη.
Μα είναι που μαζεύτηκε ένα βουνό σιωπή
και είπα να κατέβω πάλι.
Απόψε με παρέσηραν τα πάθη και τα λάθη,
το παρελθόν ανέσυραν απ'τα μεγάλα λάθη.
Απόψε μία συγκίνηση με πήγε προς τα πίσω
και έκανα την κίνηση να σου τηλεφωνήσω.
Τραγούδι γενεθλίων
Γαλάζια κεράκια σου πήρα να σβήσεις
καρδιά μου να ζήσεις και να 'σαι καλά
Θα βρεις στο παρμπρίζ μια κασέτα καινούρια
γεμάτη τραγούδια για χρόνια πολλά
Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια
ό,τι ψέμα στη ζωή μου και να πω
τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια
λένε πάντα πως για πάντα σ' αγαπώ
Αυτή την κασέτα ποτέ μην τη χάσεις
κι όταν γεράσεις και γίνεις παππούς
αν δε μ' έχεις δίπλα σου να μ' αγκαλιάζεις
κρυφά να τη βάζεις να την ξανακούς
Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια
ό,τι ψέμα στη ζωή μου και να πω
τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια
λένε πάντα πως για πάντα σ' αγαπώ
Φίλα με
Νύχτες και νύχτες μεσ' στην έρημο
τη φωνή μου πιά δεν την ακούς
έχω ένα όνειρο παντέρημο
καταφύγιο γιά ζωντανούς
μιά σταγόνα μόνο
απ' τη φλόγα της ψυχής
στάξε μου να νιώσω
τη μαγεία της ζωής
φίλα με μάτια μου
ο καιρός ας μας δικάσει
φίλα με μάτια μου
η καρδιά δε θα γεράσει
νύχτες και νύχτες μεσ' στον έρωτα
το κορμί μου φώς γιά τους πιστούς
γνώρισα όλα τα φανέρωτα
απαρνήθηκα πόθους κρυφούς
Ψεύτρα ζωή
Όλα είν' ένα ψέμα πικρό
ψεύτρα ζωή σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
σπίτια, έπιπλα, ρούχα, λεφτά
φεύγουν οι άνθρωποι, μένουν αυτά
Πόσα ακόμα φεγγάρια θα δω
ψεύτρα ζωή σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
που με βάζεις στο φως, στη σκιά
πάνω στου έρωτα εγώ τη φωτιά
Ένα αυθαίρετο έχω
στη χώρα των τρελλών
πεταλούδες εκτρέφω
με αίμα παλιών καημών
Κι όλες φεύγουν χωρίς γυρισμό
ψεύτρα ζωή σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
που με βάζεις στον ήλιο, στη γη
πάνω στου έρωτα εγώ την πληγή
Το σταυρό μου ας κάνω που ζω
ψεύτρα ζωή σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
μα σε καίω σαν να 'σαι χαρτί
για δυο ματάκια, για ένα κορμί
Δε μου φτάνεις για να τα χαρώ
ψεύτρα ζωή σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
που με βάζεις στο φως, στη σκιά
πάνω στου έρωτα εγώ τη φωτιά
Όλα είν' ένα ψέμα πικρό
ψεύτρα ζωή σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
σπίτια, έπιπλα, ρούχα, λεφτά
φεύγουν οι άνθρωποι, μένουν αυτά
Κάποια μέρα θα φύγω κι εγώ
ψεύτρα ζωή σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
που με βάζεις στον ήλιο, στη γη
πάνω στου έρωτα εγώ την πληγή