Πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η Ναζιστική Γερμανία διατηρούσε στρατόπεδα συγκέντρωσης (Konzentrationslager, Κοντσεντρατσιόνσλαγκερ ή KZ) σε όλη την επικράτεια που βρισκόταν στον έλεγχό της. Τα πρώτα Ναζιστικά στρατόπεδα βρίσκονταν στο έδαφος της Γερμανίας και ήταν κυρίως στρατόπεδα εργασίας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, στα εκατομμύρια των κρατουμένων των στρατοπέδων συγκέντρωσης περιλαμβάνονταν Εβραίοι, Πολωνοί, Σοβιετικοί, αιχμάλωτοι πολέμου, ομοφυλόφιλοι, Τσιγγάνοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι. Εκατομμύρια κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης έχασαν τη ζωή τους λόγω κακομεταχείρισης, ασθενειών, ασιτίας και υπερβολικής εργασίας.
Από το 1941 οι Ναζιστές άρχισαν να δημιουργούν τα στρατόπεδα εξόντωσης ή θανάτου με μόνο σκοπό την βιομηχανική δολοφονία των Εβραίων της Ευρώπης, μέσω της «Τελικής Λύσης». Αυτά τα στρατόπεδα εγκαταστάθηκαν στις κατεχόμενες Πολωνία και Λευκορωσία, στην περιοχή της «Γενικής Κυβέρνησης». Περισσότεροι από τρία εκατομμύρια Εβραίοι επρόκειτο να βρουν το θάνατο στα στρατόπεδα εξόντωσης, κυρίως μέσω δηλητηριωδών αερίων στους "θαλάμους αερίων", αν και πολλοί κρατούμενοι σκοτώθηκαν σε ομαδικές εκτελέσεις και με άλλους τρόπους. Αυτά τα στρατόπεδα θανάτου, στα οποία περιλαμβάνονται του Μπέλζεκ, του Ζομπίμπορ, της Τρεμπλίνκα και του Άουσβιτς-Μπίρκεναου, συνήθως αναφέρονται ως «στρατόπεδα συγκέντρωσης», αν και οι ειδικοί του Ολοκαυτώματος κάνουν διαχωρισμό μεταξύ των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των στρατοπέδων θανάτου.
Τα στρατόπεδα πριν τον πόλεμο
Σωροί νεκρών κρατουμένων σε στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ναζιστικής Γερμανίας.Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήρθαν σε ύπαρξη ήδη από τις αρχές της Ναζιστικής διακυβέρνησης στη Γερμανία το 1933. Οι Ναζιστές δημιούργησαν στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα στη Γερμανία, πολλά από τα οποία κατασκευάστηκαν από τις τοπικές αρχές, με σκοπό τον εγκλεισμό σε αυτά των πολιτικών κρατουμένων και των ανεπιθύμητων ατόμων. Τα αρχικά στρατόπεδα συγκέντρωσης σταδιακά απέκτησαν ενιαίο έλεγχο και μέχρι το 1939 είχαν τεθεί σε λειτουργία τα έξι μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης: το Νταχάου (1933), το Σάξενχαουζεν (1936), το Μπούχενβαλντ (1937), το Φλόσενμπεργκ (1938), το Μαουτχάουζεν (1938) και το Ράβενσμπρικ (1939).
Το 1938, τα τάγματα των Ες-Ες άρχισαν να εκμεταλλεύονται την καταναγκαστική εργασία σε αυτά τα στρατόπεδα με σκοπό το κέρδος. Πολλές γερμανικές εταιρίες χρησιμοποίησαν εργατικό δυναμικό από αυτά τα στρατόπεδα, ειδικά κατά τη διάρκεια του Πολέμου.
Τα στρατόπεδα κατά τη διάρκεια του πολέμου
Τα κυριότερα Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ευρώπη, τα έτη 1943-1944.Μετά το 1939, με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έγιναν σταδιακά οι τόποι όπου όσοι θεωρούνταν εχθροί των Ναζί, περιλαμβανομένων των Εβραίων και των αιχμαλώτων πολέμου, είτε θανατώνονταν είτε υποχρεώνονταν σε καταναγκαστική εργασία είτε κρατούνταν σε συνθήκες υποσιτισμού και βασανιστηρίων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους "ανεπιθύμητους" διασπάρθηκαν σε όλη την Ευρώπη, δημιουργώντας νέα στρατόπεδα σε περιοχές πυκνοκατοικημένες από "ανεπιθύμητους" όπως οι περιοχές με μεγάλους πληθυσμούς Εβραίων, Πολωνικής ιντελιγκέντσια, κομμουνιστών ή Τσιγγάνων. Τα περισσότερα στρατόπεδα βρίσκονταν στην περιοχή της Γενικής Κυβέρνησης στην Πολωνία. Η μεταφορά των κρατουμένων γινόταν συνήθως κάτω από τρομερές συνθήκες με τη χρήση αμαξοστοιχιών για τη μεταφορά εμπορευμάτων, μέσα στα οποία πολλοί πέθαιναν πριν φτάσουν στον προορισμό τους. Στρατόπεδα συγκέντρωσης υπήρχαν και μέσα στη Γερμανία και, μολονότι δεν είχαν σχεδιαστεί με σκοπό τη συστηματική εξόντωση, πολλοί κρατούμενοι σε αυτά πέθαιναν εξαιτίας των σκληρών συνθηκών που επικρατούσαν ή των εκτελέσεων.
Σε κάποιες περιπτώσεις τα στρατόπεδα συγκέντρωσης χρησιμοποιούνταν για τον εγκλεισμό σημαντικών κρατουμένων, όπως οι στρατηγοί που ήταν αναμειγμένοι στην απόπειρα βομβιστικής δολοφονίας του Χίτλερ, ο κυβερνήτης του υποβρυχίου U-Boot Μάρτιν Νιμίλερ (Martin Niemoller) ο οποίος έγινε Λουθηρανός πάστορας και ο Ναύαρχος Βίλχελμ Κανάρις (Wilhelm Canaris) ο οποίος έμεινε έγκλειστος στο Φλόσενμπεργκ από τις 7 Φεβρουαρίου 1945 μέχρι τον απαγχονισμό του στις 9 Απριλίου, λίγο μετά το τέλος του πολέμου.
Μετά το 1942, πολλά από τα μικρά παραρτήματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης δημιούργησαν νέα εργοστάσια για να τα προμηθεύσουν με δυναμικό καταναγκαστικής εργασίας. Η IG Farben δημιούργησε μια βιομηχανική μονάδα συνθετικού ελαστικού το 1942 στο Άουσβιτς 3 (Μόνοβιτς), ενώ άλλα στρατόπεδα στήριξαν εργοστάσια αεροναυπηγικής, ανθρακωρυχεία και εργοστάσια καυσίμων για πυραύλους. Οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες και οι κρατούμενοι οδηγούνταν συχνά σε θαλάμους αερίων ή εκτελούνταν αν δεν δούλευαν αρκετά γρήγορα.
Ο στρατηγός (και αργότερα πρόεδρος των Η.Π.Α.) Ντουάιτ Αϊζενχάουερ επιθεωρεί πτώματα κρατουμένων σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μετά την απελευθέρωσή του το 1945.Κατά τα τέλη του πολέμου, τα στρατόπεδα έγιναν τόποι τρομακτικών ιατρικών πειραμάτων. Σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης γίνονταν πειράματα ευγονικής, κατάψυξης κρατουμένων για να προσδιοριστεί πώς επηρρέαζε αυτό το φαινόμενο τους πιλότους και δοκιμές σε κρατουμένους πειραματικών και θανατηφόρων φαρμάκων.
Τα στρατόπεδα αυτά απελευθερώθηκαν από τις Συμμαχικές δυνάμεις κατά τα έτη 1943-1945, συνήθως όμως ήταν πολύ αργά για να σωθούν οι εναπομείναντες κρατούμενοι. Για παράδειγμα, όταν οι Βρετανικές δυνάμεις έφτασαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν το 1945, 60.000 κρατούμενοι βρέθηκαν ζωντανοί αλλά οι 10.000 από αυτούς πέθαναν μέσα σε μία εβδομάδα μετά την απελευθέρωσή τους λόγω του τύφου και του υποσιτισμού.
Τα στρατόπεδα μετά τον πόλεμο
Στην Ανατολική Γερμανία κάποια στρατόπεδα συγκέντρωσης τέθηκαν και πάλι σε λειτουργία από τις Σοβιετικές κατοχικές δυνάμεις και χρησιμοποιήθηκαν για τη φυλάκιση πολιτικών αντιπάλων, που περιλάμβαναν από πρώην Ναζιστές μέχρι σοσιαλδημοκράτες. Δεκάδες χιλιάδες κρατούμενοι πέθαναν στο Σάξενχαουζεν και στο Μπούχενβαλντ μεταξύ των ετών 1945-1950.
Τα περισσότερα από τα στρατόπεδα αυτά καταστράφηκαν μετά τον πόλεμο, αν και παρέμειναν μερικά (όπως το στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου) ως μόνιμα μνημεία. Επίσης, δεν απελευθερώθηκαν όλοι οι κρατούμενοι από τις συμμαχικές δυνάμεις· οι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι δεν αφέθηκαν ελεύθεροι αλλά υποχρεώθηκαν να εκτίσουν την ποινή τους σύμφωνα με την Παράγραφο 175 του προναζιστικού Γερμανικού νόμου κατά της σοδομίας.
Με τους όρους στρατόπεδα εξόντωσης (στη γερμανική] ή στρατόπεδα θανάτου περιγράφονται οι εγκαταστάσεις που δημιουργήθηκαν από την Ναζιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με δηλωμένο σκοπό τη θανάτωση των Εβραίων της Ευρώπης. Αυτές οι εγκαταστάσεις χρησιμοποιήθηκαν και για άλλες ομάδες που ήθελαν οι Ναζιστές να αφανίσουν, όπως οι Τσιγγάνοι, οι Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου, οι Πολωνοί, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι ομοφυλόφιλοι και άλλοι. Αποτελούν μέρος αυτού που αργότερα έγινε γνωστό ως το «Ολοκαύτωμα».
Η πλειονότητα των αναφορών που αφορούν το Ολοκαύτωμα αναγνωρίζει έξι στρατόπεδα εξόντωσης, τα οποία βρίσκονταν όλα στην Πολωνία. Αυτά ήταν τα εξής:
Άουσβιτς ΙΙ (Άουσβιτς-Μπίρκεναου) (Το Άουσβιτς Ι ήταν στρατόπεδο συγκέντρωσης και το Άουσβιτς ΙΙΙ ήταν στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας)
Μπέλζεκ
Κέλμνο (Στα γερμανικά, Κούλμχοφ αν ντερ Νερ και στα πολωνικά, Κέλμνο ναντ Νέρεμ)
Μάζντανεκ
Ζομπίμπορ
Τρεμπλίνκα
Από αυτά, το Άουσβιτς ΙΙ και το Κέλμνο βρίσκονταν σε περιοχές της δυτικής Πολωνίας υπό γερμανική κατοχή ενώ τα άλλα τέσσερα βρίσκονταν σε περιοχές υπό τον έλεγχο του Γενικού Κυβερνείου.
Ένα έβδομο στρατόπεδο, λιγότερο γνωστό από τα άλλα έξι, βρισκόταν στο Μάλι Τρόστενετς της σημερινής Λευκορωσίας. Η σκιώδης κροατική κυβέρνηση της Ουστάς (Ustaše) είχε θέσει σε λειτουργία το στρατόπεδο εξόντωσης στο Γιασένοβατς.
Τα στρατόπεδα της Τρεμπλίνκα, του Μπέλζεκ και του Ζομπίμπορ κατασκευάστηκαν κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Ράινχαρντ, που ήταν κωδική ονομασία για την συστηματική εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης, ευρύτερα γνωστή με τον ευφημισμό "τελική λύση του Εβραϊκού ζητήματος", στα γερμανικά, Εντλόεσουνγκ ντερ Γιούντενφραγκε (Endlösung der Judenfrage). Η πραγματοποίηση της επιχείρησης αυτής αποφασίστηκε στη Διάσκεψη της Βάνζε του Ιανουαρίου του 1942 και εκτελέστηκε υπό τον έλεγχο του Αδόλφου Άιχμαν.
Ενώ το Άουσβιτς ΙΙ αποτελούσε τμήμα ενός στρατοπέδου καταναγκαστικής εργασίας και το Μάζντανεκ περιλάμβανε ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, τα στρατόπεδα που δημιουργήθηκαν κατά την Επιχείρηση Ράινχαρντ και το στρατόπεδο Κέλμνο ήταν αποκλειστικά στρατόπεδα εξόντωσης, τα οποία κατασκευάστηκαν με μοναδικό σκοπό τη μεγάλης κλίμακας εξολόθρευση Εβραίων μέσα σε λίγες ώρες από τη στιγμή της άφιξής τους –οι μόνοι που εξαιρούνταν από αυτή την άμεση θανάτωση ήταν όσοι χρησιμοποιούνταν σε καταναγκαστικές εργασίες που σχετίζονταν με τη διαδικασία της εξόντωσης (π.χ. η απομάκρυνση των πτωμάτων από τους θαλάμους αερίων). Τα στρατόπεδα αυτά είχαν μικρό μέγεθος –μόνο μερικές εκατοντάδες μέτρα– καθώς απαιτούνταν το ελάχιστο για διαμονή και άλλες βοηθητικές εγκαταστάσεις. Στα άτομα που έφταναν εκεί έλεγαν ότι ήταν απλώς σε έναν σταθμό μεταβίβασης με σκοπό τη μετακίνησή τους ανατολικά.
Επιπρόσθετα, πολλοί εκτός από τους Εβραίους θανατώθηκαν επίσης σε αυτά τα στρατόπεδα, κυρίως Πολωνοί και Σοβιετικοί μη Εβραίοι αιχμάλωτοι πολέμου.
Ο αριθμός των νεκρών στα εφτά κυριότερα στρατόπεδα υπολογίζεται ως εξής:
Άουσβιτς ΙΙ: περίπου 1.100.000
Μπέλζεκ: 436.000
Κέλμνο: 340.000
Μάζντανεκ: 300.000 έως 350.000
Ζομπίμπορ: 260.000
Τρεμπλίνκα: τουλάχιστον 700.000, πιθανόν πάνω από 1.000.000
Μάλι Τρόστενετς: τουλάχιστον 200.000, πιθανόν πάνω από 500.000
Αυτοί οι αριθμοί δίνουν ένα σύνολο 3.200.000 έως 3.800.000 νεκρών. Από αυτούς, πάνω από το 90% ήταν Εβραίοι. Σε αυτά τα εφτά στρατόπεδα θανατώθηκαν οι μισοί από τους Εβραίους που συνολικά εξοντώθηκαν κατά τη διάρκεια του Ναζιστικού Ολοκαυτώματος. Ουσιαστικά ολόκληρος ο πληθυσμός των Εβραίων της Πολωνίας εξολοθρεύτηκε σε αυτά τα στρατόπεδα
Οι τρόποι λειτουργίας των στρατοπέδων
Η μέθοδος εκτέλεσης στα στρατόπεδα αυτά ήταν με δηλητηριώδη αέρια, συχνά σε θαλάμους αερίων, αν και πολλοί κρατούμενοι φονεύονταν με μαζικές εκτελέσεις και με άλλους τρόπους. Τα σώματα των εκτελεσμένων καταστρέφονταν σε κρεματόρια (εκτός από το Σομπιμπόρ όπου καίγονταν σε υπαίθριες πυρές), και οι στάχτες θάβονταν ή διασκορπίζονταν.
Τα στρατόπεδα διέφεραν ελαφρά ως προς την λειτουργία τους, αλλά όλα ήσαν σχεδιασμένα να σκοτώνουν όσο πιο αποτελεσματικά γινόταν.
Για παράδειγμα, ο λοχαγός των Ες-Ες Κουρτ Γκερστάιν (Kurt Gerstein), που εργαζόταν στην ιατρική υπηρεσία των Ες-Ες, ανέφερε σε έναν Σουηδό διπλωμάτη κατά την διάρκεια του πολέμου όσα είχε δει στα στρατόπεδα. Περιέγραψε πώς έφτασε στο Μπέλζεκ (Belzec) στις 19 Αυγούστου 1942 (την εποχή εκείνη, το στρατόπεδο χρησιμοποιούσε στους θαλάμους αερίων κυρίως μονοξείδιο του άνθρακα από μια πετρελαιομηχανή), όπου του παρουσίασαν με υπερηφάνεια την εκφόρτωση από 45 βαγόνια τρένου 6700 στριμωγμένων Εβραίων, πολλοί από τους οποίους ήσαν ήδη νεκροί, ενώ οι υπόλοιποι οδηγήθηκαν γυμνοί με βηματισμό παρέλασης στους θαλάμους αερίων, και εκεί, όπως είπε:
Ο υποδιοικητής διμοιρίας Χάκενχολτ (Hackenholt) προσπαθεί με κάθε τρόπο να βάλει την μηχανή σε λειτουργία. Αλλά αυτή δεν ξεκινά. Εμφανίζεται ο λοχαγός Βιρθ (Wirth). Αντιλαμβάνομαι ότι αισθάνεται φοβισμένος επειδή είμαι ενώπιον μιας καταστροφής. Ναι, τα βλέπω όλα και περιμένω. Το χρονόμετρό μου τα φανερώνει όλα, 50 λεπτά της ώρας, 70 λεπτά και η ντηζελομηχανή δεν ξεκινά. Οι άνθρωποι περιμένουν μέσα στους θαλάμους αερίων. Μάταια. Ακούγονταν που θρηνούσαν, "όπως στην συναγωγή," είπε ο καθηγητής Πφάνεστιλ (Pfannenstiel), με τα μάτια του κολλημένα σε ένα παραθυράκι στην ξύλινη πόρτα. Έξαλλος, ο λοχαγός Βιρθ μαστιγώνει τον Ουκρανό βοηθό του Χάκενχολτ δώδεκα, δεκατρείς φορές, στο πρόσωπο. Μετά από 2 ώρες και 49 λεπτά - το χρονόμετρο τα κατέγραφε όλα - η ντηζελομηχανή ξεκίνησε. Μέχρι εκείνη την στιγμή, οι άνθρωποι που ήσαν κλεισμένοι μέσα σε εκείνους τους τέσσερις συνωστισμένους θαλάμους ήσαν ακόμη ζωντανοί, τέσσερις φορές επί 750 πρόσωπα σε τέσσερις φορές επί 45 κυβικά μέτρα. Ακόμη 25 λεπτά κύλησαν. Πολλοί ήσαν ήδη πεθαμένοι, αυτό μπορούσε να φανεί από το μικρό παράθυρο γιατί μια εσωτερική ηλεκτρική λάμπα φώτιζε τον θάλαμο για μερικές στιγμές. Μετά από 28 λεπτά, μόνο ελάχιστοι ήσαν ακόμη ζωντανοί. Τελικά, μετά από 32 λεπτά, όλοι είχαν πεθάνει... Οι οδοντίατροι τους απέσπασαν με σφυροκοπήματα τα χρυσά δόντια, τις γέφυρες και τις κορώνες. Ανάμεσά τους στεκόταν ο λοχαγός Βιρθ. Ήταν στο στοιχείο του, και δείχνοντάς μου ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο με δόντια, είπε: "Δες και μόνος σου το βάρος αυτού του χρυσαφιού! Είναι μόνο τα χθεσινά και τα προχθεσινά. Δεν μπορείς να φανταστείς τι βρίσκουμε κάθε μέρα - δολάρια, διαμάντια, χρυσάφι. Θα τα δεις και μόνος σου!"
πηγη :wikipedia
οταν με το καλο γυρισω και απο γερμανια, θα δειτε και φωτο :)
Στο Βερολίνο που ημουν, επισκεφτηκα το KZ Sachsenhausen , ενα απο τα 6 μεγαλυτερα της Γερμανίας και το πρωτο που χτισθηκε για αυτο το σκοπο
παραθετω καποιες φωτογραφιες..
(//http%5D%5Burl=http%5D>>%20%5Bimg%5Dhttp://www.a33.gr/album_thumbnail.php?pic_id=8733)[/url]
http://www.a33.gr/album_page.php?pic_id=8734
http://www.a33.gr/album_page.php?pic_id=8735
http://www.a33.gr/album_page.php?pic_id=8736
http://www.a33.gr/album_page.php?pic_id=8737
Διόρθωσεις στα παραπάνω:
KZ Sachsenhausen
Tο πρώτο που χτίστηκε για συγκεκριμένο σκοπό (συγκέντρωση και μετέπειτα εξόντωση) και αποτέλεσε το μοντέλο για όλα τα υπόλοιπα.
Στην αρχή φιλοξενούσαν πολιτικούς αντιπάλους, αργότερα είχε από όλα ο μπαξές και κυρίως ρώσους.
Eκεί μαθητεύσαν όλοι οι διοικητές στρατοπέδων όπως ο Eς του Aουσβιτς.
H παράγκα των 600 ατόμων που δεν είχε έπιπλα ήταν AΠOKΛEIΣTIKA για τους Eβραίους.
H χρήση της τουαλέτας και του λουτρού ήταν για 45 λεπτά και ήταν αποκλειστικά μόνο το πρωί και μόνο το βράδυ.
ο πιο καλος ο μαθητης ησουν εσυ στο γκρουπ 8)
κι'αλλες 2 φωτο..
http://www.a33.gr/album_page.php?pic_id=8738
http://www.a33.gr/album_page.php?pic_id=8739
Στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς
Λόγω της τοποθεσίας κοντά στη βιομηχανική περιοχή της Σιλεσίας, ο Χάινριχ Χίμλερ διέταξε τον Ιούνιο του 1940 να χτιστεί στο Άουσβιτς το μεγαλύτερο συγκρότημα στρατοπέδων της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Η συνολική του έκταση ανερχόταν στα 40 χμ². Αποτελούνταν από τρία κύρια και 39 δευτερεύοντα στρατόπεδα.
Τα τρία κύρια στρατόπεδα ήταν]Άουσβιτς Ι[/b], το αρχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και το διοικητικό κέντρο ολόκληρου του συγκροτήματος. Εδώ δολοφονήθηκαν περίπου 70.000 άνθρωποι, συνήθως πολωνοί διανοούμενοι και σοβιετικοί αιχμάλωτοι.
Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου, στρατόπεδο εξόντωσης, όπου δολοφονήθηκαν περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι, συνήθως Εβραίοι, Σίντι και Ρομά.
Άουσβιτς ΙΙΙ (Μόνοβιτς), στρατόπεδο εργασίας.
Συνολικά εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς περισσότεροι από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους τουλάχιστον 1,1 εκατομμύρια εξοντώθηκαν. Περίπου 900.000 πέθαναν μετά την επιλογή που έγινε άμεσα κατά την άφιξή τους. Δολοφονήθηκαν με αέριο ή πυροβολήθηκαν. Άλλοι 200.000 άνθρωποι πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό, βαρύτατη κακοποίηση, συνέπειες ιατρικών πειραμάτων ή δολοφονήθηκαν μετά λίγο αργότερα με αέριο.
Ως μεγαλύτερο στρατόπεδο εξόντωσης του Τρίτου Ράιχ, το Άουσβιτς έγινε σύμβολο για τις μαζικές δολοφονίες των εθνικοσοσιαλιστών και του Ολοκαυτώματος, θύματα του οποίου υπήρξαν περίπου 6 εκατομμύρια άνθρωποι. Αρνητές του ολοκαυτώματος προσπαθούν να εξαπατήσουν τους αναγνώστες τους επισημαίνοντας την εκδοχή των 4 εκατομμυρίων, που εμφανιζόταν παλιότερα κυρίως σε ανατολικοευρωπαίους ιστορικούς, και υπονοώντας ότι οι αριθμοί, αφού αλλάζουν συνεχώς, είναι προϊόν προπαγάνδας.
Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου
.Το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου είναι το στρατόπεδο εξόντωσης, το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν με το όνομα "Άουσβιτς". Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κρατήθηκαν φυλακισμένοι εδώ σε άθλιες συνθήκες και περισσότεροι από 1,1 (έως 1,5 περίπου) εκατομμύρια δολοφονήθηκαν.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 1941 ο διοικητής του Άουσβιτς Ι Ρούντολφ Ες (Rudolf Höß), ο οποίος συχνά ταυτίζεται κατά λάθος με τον πολιτικό Ρούντολφ Ες (Rudolf Heß), δέχτηκε τη διαταγή να χτίσει στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας για 100.000 σοβιετικούς αιχμάλωτους στην περιοχή του Άουσβιτς. Το κατοπινό στρατόπεδο εξόντωσης Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου, δημιουργήθηκε κοντά στο πολωνικό χωριό Μπρζεζίνκα (γερμ. Birkenau), σε απόσταση τριών χιλιομέτρων από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς Ι. Κατά την οικοδόμηση του Άουσβιτς ΙΙ οι εθνικοσοσιαλιστές ανάγκασαν τους κατοίκους της Μπρζεζίνκα να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, ενώ οι αιχμάλωτοι του Άουσβιτς Ι τα γκρέμισαν για να χρησιμοποιήσουν τα οικοδομικά υλικά στο νέο στρατόπεδο.
Το Άουσβιτς ΙΙ είχε διαστάσεις 2 επί 2,5 χμ και ήταν διαιρεμένο σε διάφορα τμήματα, τα οποία με επίσης χωρίζονταν σε τομείς. Οι τομείς αυτοί, όπως και ολόκληρο το στρατόπεδο, περιφράχτηκαν με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα.
Ενώ αρχικά προοριζόταν να γίνει στρατόπεδο εργασίας για αιχμαλώτους πολέμου και φυλακισμένους της SS, το Άουσβιτς ΙΙ άλλαξε λειτουργία μετά από λίγους μήνες κιόλας. Την άνοιξη του 1942 δολοφονήθηκαν σοβιετικοί πολιτικοί κομισάριοι (στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος αποσπασμένα στον Κόκκινο Στρατό), όπως και ανίκανοι για εργασία φυλακισμένοι με το αέριο Zyklon B. Οι μητέρες και τα παιδιά τους, που κατά την κρίση των γιατρών του στρατοπέδου δεν μπορούσαν να εργαστούν, δολοφονούνταν επίσης με αέριο αμέσως μετά την άφιξή τους στο στρατόπεδο. Από τον Απρίλιο ή τον Ιούλιο του 1942 και μετά (ο ακριβής χρόνος συζητείται) η πλειοψηφία των Εβραίων που έφταναν στο στρατόπεδο έβρισκαν αμέσως τον θάνατο. Η ικανότητά τους για εργασία δεν είχε πλέον ιδιαίτερη σημασία, αφού το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου είχε μετατραπεί από στρατόπεδο εργασίας σε στρατόπεδο εξόντωσης.
Τα περισσότερα θύματα έφθαναν με το τραίνο, συχνά μετά από πολυήμερα ταξίδια σε βαγόνια μεταφοράς ζώων. Αφού έφταναν στον σταθμό της πόλης Άουσβιτς, στρατιώτες των SS τους οδηγούσαν στο στρατόπεδο. Το 1944 τοποθετήθηκαν ράγες που οδηγούσαν στο εσωτερικό του στρατοπέδου . Συχνά οι εκτοπισμένοι μεταφέρονταν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων, ενώ άλλες φορές γινόταν προηγουμένως διαλογή από του γιατρούς του στρατοπέδου, βάσει της οποίας χωρίζονταν οι αδύναμοι, γέροι και ασθενείς από τους ικανούς για εργασία. Συνήθως ο περιβόητος Δρ. Γιόζεφ Μένγκελε (Dr. Josef Mengele) ήταν ο υπεύθυνος στις διαλογές αυτές.
Στην πύλη του στρατοπέδου παραμένει αναρτημένη η επιγραφή "ARBEIT MACHT FREI", δηλαδή "Η δουλειά απελευθερώνει".Οι κρατούμενοι που επιβίωναν τη διαλογή, εργάζονταν έπειτα στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις που συνόρευαν με το στρατόπεδο. Χρησιμοποιούνταν κυρίως για την παραγωγή συνθετικής βενζίνης ή συνθετικού ελαστικού (αποκαλούμενης Buna) για την εταιρεία IG Farben. Άλλες γερμανικές εταιρίες, όπως η Krupp, διατηρούσαν επίσης βιομηχανικές εγκαταστάσεις κοντά στο στρατόπεδο. Ο τρόπος αυτός της καταναγκαστικής εργασίας αποτελούσε για τα SS μια ευπρόσδεκτη ευκαιρία αποκομίσει κέρδη σε βάρος των φυλακισμένων. Παράλληλα, στρατιώτες των SS αλλά και υπάλληλοι των γερμανικών επιχειρήσεων τους κακομεταχειρίζονταν αυθαίρετα.
Ένα μέρος του στρατοπέδου ήταν ξεχωριστό στρατόπεδο γυναικών. Σε άλλο μέρος (με την ονομασία "Kanada") γινόταν η ταξινόμηση και συλλογή της περιουσίας των δολοφονημένων φυλακισμένων, για να παραδοθεί μετέπειτα στην γερμανική κυβέρνηση. Πολλοί γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες των SS ωστόσο έκλεβαν και κατακρατούσαν αντικείμενα από την αποθήκη.
Στο Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου υπήρχαν σε έξι κτίρια θάλαμοι αερίων, οι οποίοι δεν λειτουργούσαν όλοι συγχρόνως. Μέχρι το καλοκαίρι του 1943 χτίστηκαν και ενεργοποιήθηκαν τέσσερα κρεματόρια τα οποία διέθεταν θαλάμους αερίων έκτασης 100 τμ και άνω. Τέσσερις εταιρίες είχαν αναλάβει την οικοδόμηση των κρεματορίων. Οι αποτεφρωτήρες σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν από την εταιρία J. A. Topf und Söhne, η οποία φρόντιζε και την συντήρησή τους.
Μετά την εισβολή της Βέρμαχτ στην Ουγγαρία τον Μάρτιο 1944 εκτοπίστηκαν μεταξύ Μάιου και Ιουλίου του ίδιου έτους 440.000 Ούγγροι Εβραίοι στο Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου. Οι ικανοί για εργασία μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, ενώ περίπου 250.000 δολοφονήθηκαν. Παρόλο που τα κρεματόρια δούλευαν αδιάκοπα, ήταν αδύνατο να αποτεφρωθούν τόσα πτώματα σε σύντομο χρόνο. Για τον λόγο αυτό, τα πτώματα των θυμάτων καίγονταν και σε ανοιχτό χώρο.
Στις 7 Οκτωβρίου 1944 οι κρατούμενοι του Ειδικού Αποσπάσματος (Sonderkommando, Εβραίοι κρατούμενοι που δούλευαν τα κρεματόρια και κρατούνταν χωρισμένοι από τους υπόλοιπους) επαναστάτησαν. Γυναίκες κρατούμενες κατάφεραν να μεταφέρουν κρυφά εκρηκτική ύλη από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις στο στρατόπεδο, με την οποία ανατίναξαν ένα μέρος του Κρεματορίου 4. Στη συνέχεια οι φυλακισμένοι επιχείρησαν μαζική διαφυγή, αλλά οι 250 δραπέτες πιάστηκαν και εκτελέστηκαν.
Γνωστοί κρατούμενοι και θύματα
Σιμόν Βέιλ, πρώην Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, αρκετές φορές υπουργός της γαλλικής κυβέρνησης και επιζούσα του Άουσβιτς, απελευθερώθηκε μετά από 13 μήνες σαν Εβραία στο Μπέργκεν-Μπέλζεν και στο Auschwitz στις 27 Ιανουαρίου 1945.
Κουρτ Γκέρρον, ηθοποιός ("Γαλάζιος Αγγελος", όπου πρωταγωνίστησε η Μάρλεν Ντίτριχ) και σκηνοθέτης, δολοφονήθηκε στο Άουσβιτς τον Οκτώβριο του 1944.
Ίμρε Κέρτις, Ούγγρος συγγραφέας, επέζησε το Άουσβιτς και το Μπούχενβαλντ. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2002.
Γκέρντρουντ Κόλμαρ, γερμανίδα συγγραφέας, δολοφονήθηκε στο Άουσβιτς στις αρχές Μαρτίου 1943.
Χανς Κράσα, τσεχογερμανός εβραίος μουσικοσυνθέτης. Δολοφονήθηκε λόγω προχωρημένης ηλικίας σε θάλαμο αερίων του Άουσβιτς άμεσα μετά την άφιξή του.
Βλαντισλάβ Μπαρτοτσέφσκι, κατοπινός Υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας.
Βίλχελμ Μπράσε, πολωνός φωτογράφος, επιζών του Άουσβιτς.
Βίκτορ Ούλμαν, αυστριακός εβραίος μουσικοσυνθέτης. Αφού κρατήθηκε πριν στο Τερέζιενσταντ, δολοφονήθηκε σε θάλαμο αερίων του Άουσβιτς άμεσα μετά την άφιξή του.
Έντιθ Στάιν, γερμανίδα φιλόσοφος και ρωμαιοκαθολική μοναχή εβραϊκής καταγωγής. Δολοφονήθηκε σε θάλαμο αερίων του Άουσβιτς. Το 1998 κηρύχθηκε Άγια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Άννα Φρανκ, γνωστή για το ημερολόγιο της που το έγραψε από τις 12 Ιουνίου 1942 ως την 1 Αυγούστου 1944. Πέθανε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν, αφού είχε κρατηθεί τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο 1944 στο Άουσβιτς.
Έντιθ Φρανκ, μητέρα της Άννα Φρανκ. Ήταν κρατούμενη στο Άουσβιτς από το Σεπτέμβριο 1944 μέχρι τον Ιανουάριο 1945. Πέθανε από υποσιτισμό στις 6 Ιανουαρίου 1945.
Βίκτωρ Φρανκλ, εβραίος επιζών ψυχίατρος, φυλακίστηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Τερέζιενσταντ, Άουσβιτς και Νταχάου, όπου απελευθερώθηκε. Διατύπωσε την «ύστατη ανθρώπινη ελευθερία».
Γιούλιους Χιρς, γερμανός εβραίος ποδοσφαιριστής της Καρλσρούης και της Εθνικής ομάδας του Γερμανικού Ράιχ, εκτοπίστηκε στις 1 Μαρτίου 1943 στο Άουσβιτς. Η ημερομηνία θανάτου είναι άγνωστη.
Σελίν βαν ντερ Χοκ, επιζούσα Ολλανδή
πηγη wikipedia
Τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης πάντως τα "ανακάλυψαν" οι βρετανοί κατά τον πόλεμο των Μπόερς στην Ν. Αφρική. Δεν ήταν τόσο φρικιαστικά όσα γίνονταν εκει μέσα βέβαια.