Παραθέτω μια συνομιλία από msn:
rakendytos says]
katalaves giati den mpainw stin diadikasia na niosw to otidipote? :)
xreiastike na zisw 30 xronia gia na to katalavw..
enia says]
:) opws leitourgei o ka8enas
rakendytos says]
swsta..
egw eimai kinikos..
ma pistepse me..nio8w kala..
enia says]
good... whatever works for u :D
rakendytos says]
:)
enia says]
egw aneka8en pisteua sta paramu8ia
:)
kai mou phre arketoutsika xronia na katalabw th diafora tous me thn pragmatikothta
omws twra pia pou ta exw diaxwrisei, e3akolou8oun na mou aresoun, kai ta 8ewrw aparaithta :)
rakendytos says]
pote den m aresan
me tromazan..
enia says]
mou epitrepeis na balw auth th sunomilia mas sto forum? m'aresei polu :lol: lol
rakendytos says]
kanena provlima.. :)
Αναφερόμαστε, λοιπόν, στο 'παραμύθι' στις ανθρώπινες σχέσεις. Στα 'λευκά ψέμματα', στιν ελαφρά παραποίηση της αλήθειας, στην ομορφοποίηση των πραγμάτων κατά πως μας βολεύει, κατά πως μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα, οικειότερα, πιο ζεστά, πιο ανθρώπινα, πιο ερωτεύσιμοι, πιο ερωτευμένοι...
Αρκεί να ξέρουμε πως είναι 'ψέμματα'... :roll:
Α ανοιξαμε νεο κυκλο φορουμθεματισμων!!!! :P :P :P :P
Εμενα παλι συνηθως τα παραμυθια με κοιμιζαν!!!!
και εμενα το ιδιο...
ασε που τα ειχα μαθει απ'εξω 8)
Δεν ειναι τρομακτικα?
Η χιονατη τρωει το μηλο και πεθαινει κατα καποιο τροπο..
Ο λυκος τρωει την γιαγια..τρωει τα 10 κατσικακια..
Το μονο που μ αρεσε ηταν ο παπουτσωμενος γατος.. :D
Αλανι και ψευτρακος.. :thumright:
Όχι, δεν είναι τρομακτικό...
Τα παραμύθια δίνουν ελπίδα. Πως στο τέλος πάντα κερδίζει η αγάπη, και οι καλοί ανταμοίβονται...
Και μας μαθαίνουν πως ναι, δε θα είναι όλα ρόδινα στη ζωή μας... Θα περάσουμε δυσκολίες... Και πως σίγουρα θα βρεθούν στο δρόμο μας οι κακοί...
Εγώ όμως πάντα ήμουν με τους καλούς... :roll:
Και τώρα που μπορώ να ζω το παραμύθι μου, νιώθω πως δικαιώνομαι...
Κι ας μην έχει λευκό άλογο, είναι και θα είναι ο βασιλιάς μου.
Κι ας ξέρω πως το 'ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα' θα αργήσει πολύ ακόμα να έρθει...
α , εμας η μαμα μας διαβαζε τον Hans και την Gretel και τα ζαχαρωτα σπιτακια :lol: :lol: :lol:
Εμενα παλι μου εφτιαχνε και δικα της κι εχω να καταγγειλω πως παντα στο τελος την επαιρνε ο υπνοςςςςς :cry: :cry: :cry:
Εχω πολλα παιδικα τραυματα :cry: :cry: :cry: :P :P :P :P :P :P :P :P
Παράθεση από: "Rakendytos"Δεν ειναι τρομακτικα?
Η χιονατη τρωει το μηλο και πεθαινει κατα καποιο τροπο..
Ο λυκος τρωει την γιαγια..τρωει τα 10 κατσικακια..
Το μονο που μ αρεσε ηταν ο παπουτσωμενος γατος.. :D
Αλανι και ψευτρακος.. :thumright:
τι παραμυθια σου διαβαζαν εσενα καλε? :P :P
Αλλιως μου μαθαν το τελος εμενα :P
τη χιονατη τη σωζει ο πριγκηπας
ο κυνηγος σωζει τελικα τη γιαγια και την κοκκινοσκουφιτσα
η μαμα κατσικα σωζει τα κατσικακια της
ο γατος δεν ηταν ψευτης, απλα διπλωματης
( η αποψη μου)
η ζωη ειναι τρομακτικη- οι μικρες της ιστοριες δεν εχουν παντα αισιο τελος-
εν αντιθεσει με
τα παραμυθια, που θριαμβευει παντα το καλο
Γι αυτο πιστευουμε στα παραμυθια
για να μπορουμε να ανταπεξερθουμε στη ζωη, για να εχουμε ελπιδα και οχι γιατι δεν ζουμε εντος πραγματικοτητας ( και οσοι δηλωνουμε ή φαινομαστε κυνικοι..........ισως ( λεω ισως ) πιστευουμε πολυ παραπανω απ αλλους
:D :D
εμένα μου άρεσε το "Ασχημο παπάκι" και "Η μικρή Γοργόνα"
]
μπορείτε σας παρακαλώ να δείτε την ουσία του θέματος...? :roll:
δεν απαντησα επι της ουσιας καμαρι μου???????????//
το ασχημοπαπο εγινε καρακουκλαρα και πηρε το αιμα του πισω
:D
οσο για γοργονες
εχω καταδικο μου μοναδικο παραμυθι....... γοργονας και δελφινιου
:wink:
εσύ νατασούκομ ναι.. για τις άλλες το είπα :P
Η διηγηση με τρομαζε ρε κορες.. Ειχε και η μητερα μου ενα μοναδικο τροπο εκφρασης ολο το βραδυ εβλεπα σκιες στα λαχουρια της κουρτινας θυμαμαι..
Το τελος σε ολα τα παραμυθια ειναι καλο..
Αυτο τα κανει παραμυθια.. :D
Ας δουμε ομως την ουσια του θεματος που λεει η Ευαγγελια κι ας ερθουμε στο σημερα.. Στα σημερινα παραμυθια.. και μιλαω για τα παραμυθια που μας πλασαρει το χολυγουντ στον κινηματογραφο.. Αυτα δεν με φοβιζουν αυτα με εκνευριζουν :twisted:
Ο καλος μπατσος που ειναι ομορφος εξυπνος και επιτυχιμενος και για να πιασει τον κακο χρησιμοποιει παρανομες και ανορθοδοξες μεθοδους..
Τελικα τον πιανει τον χωνει φυλακη και ολοι αποθεονουν τον μπατσο..
Κατι αναλογο θελουν να μας παρουσιασουν και στην ζωη μας.. :)
το επιασα το θεμα Ευαγγελια? :P
(δε με λένε Ευαγγελία, αλλά από ευγένια σου απαντώ :P )
Είναι κι αυτό μια προέκταση του θέματος, αλλά εγώ αλλού το πήγαινα.
Στο παραμύθι μέσα στις διαπροσωπικές (ενίοτε ερωτικές) σχέσεις μας.
Ίσως αυτό που ακούμε να λένε 'ζήσε το, κι όσο κρατήσει'. Την ανάγκη που έχουμε να ωραιοποιούμε καταστάσεις, να εξιδανικεύουμε ανθρώπους, κι ας ξέρουμε μέσα μας πως είναι με ημερομηνία λήξης, πως στο τέλος δεν θα ζήσουμε καλά, ούτε κανείς άλλος καλύτερα, όμως για όσο κρατάει θέλουμε να είναι κάτι καλό, και του δίνουμε αξία... άλλοτε λίιιγη παραπάνω κι άλλοτε πολύ παραπάνω αξία, απ'όση πραγματικά έχει...
Κι ας ξέρω πως είναι ψέμματα, μ'αρέσουν τα παραμύθια...
Eσύ και ο καθένας μας μπορεί να του αρέσει να ζει στο "παραμύθι" του...Tον άλλον όμως τον ρωτάς αν του αρέσει, όταν μπορεί να έχει επενδύσει σ'αυτή τη σχέση;
Kαι τι του λές όταν πιστεύεις ότι ήρθε η ώρα της ημερομηνίας λήξης;
Aγάπη μου ξέρεις έζησα εγώ καλά και εσύ τώρα άντε πήγαινε ζήσε καλύτερα;
χμμμ!!!
με πλησιάζει λοιπόν ο νεαρός και μου λέει πόσο πολύ τον γοήτευσα, πόσο
όμορφη είμαι, πόσο σέξυ με θεωρεί .... κι εγώ επειδή αισθάνομαι μόνη μου
και επειδή τα αυτιά μου θέλουν να ακούσουν τα κοπλιμέντα του και επειδή
έχω την ανάγκη να αισθανθώ ότι ακόμα "μετράω", αφήνω τον εαυτό μου να
πειστεί ότι έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα .... ότι τον ξετρέλανα με την
ωριμότητα και την εμπειρία μου (έτσι!!για να μάθετε κοπελλούδες σα τα
κρύα νερά που ούτε αυγό δεν ξέρετε να βράσετε και ούτε κουμπί να
ράψετε και ξημεροβραδιαζόσαστε όλη μέρα στα γυμναστήρια και στα beaute
για να χτίσετε τις κορμάρες σας) ..... και αρχίζω να βλέπω τα πάντα ροζ
και όμορφα και να μιλάω με καμάρι στις φίλες μου για τη καινούρια μου
σχέση ..... και μερικές εβδομάδες αργότερα, ο νεαρός μου ανακοινώνει ότι
είμαι ένας καταπληκτικός άνθρωπος και πολύ χάρηκε που με γνώρισε,
όμως τα ξαναβρήκε με την κοπέλα του και πρέπει να χωρίσουμε/γνώρισε
μια κοπέλα στο ίντερνετ και πρέπει να χωρίσουμε κλπ, κλπ
αυτός φταίει ή εγώ που πίστεψα στο "παραμύθι" του??
το ξαναείπα]
Τα παραμύθια είναι μια μορφή θρησκείας, χωρίς κλήρο και δόγμα. Και τα δύο περιγράφουν τον κόσμο όχι όπως είναι αλλά όπως θα θέλαμε εμείς να είναι, θυμίζοντας, σε ψυχαναλυτικούς όρους, την αιώνια σύγκρουση μεταξύ της αρχής της ηδονής και της αρχής της πραγματικότητας.
Τα παραμύθια είναι η ''άλλη'' ιστορία, αυτή που δε γράφεται στα πεδία των μαχών αλλά στην καρδιά των ανθρώπων. Είναι ο θρίαμβος του καλού, ενός καλού που δεν ξέρουμε πώς ακριβώς ορίζεται, απλώς το αισθανόμαστε κατά προσέγγιση. Είναι ένα καταφύγιο όταν η ζωή γίνει ανυπόφορη, μια πανανθρώπινη Ουτοπία, μια αναλαμπή απο τη χαμένη Εδέμ.
Αυτό είναι τα παραμύθια: Μια όαση στη μεγάλη έρημο της ιστορίας.
Η τζο με έχει πιάσει :wink:
και ελπίζω έμεσα να σου απάντησε Κατερινάκι.
Δεν μιλάω για κοροιδία. μιλάω για αυτές τις μικρές υπερβολές που ίσως από κοινού να πλάθει το ζευγάρι κάποιες φορές. την ωραιοποίηση των πραγμάτων, την εξιδανίκευση...
Ποτέ μου δεν είπα το 'για πάντα' και να μην το εννοούσα... 'Έλα μωρέ χαζούλι, το πίστεψες!? Ένα παραμυθάκι ήταν κι αυτό...'[/b]
Εγω επιμενω δεν μ αρεσει να παραμυθιαζομαι...και δεν λεω να με παραμυθιαζουν γιατι πιστευω ακραδαντα πως αφηνομαστε να μας παραμυθιασουν.
Εκοψα το αθλημα πριν καμια 10ετια![size=9]στα 10 δλδ λολ[/size]Εκτοτε ειπα και μια φορα που ειχα αναγκη ετσι να νιωσω κατι εκτος της ρουτινας μου να ενδωσω σε ενα παραμυθακι!Αλλα ενημερωσα...αφηνομαι να παραμυθιαστω ,για να μην παραμυθιαζεσαι κι εσυ δεν με ριχνεις..πεφτω!
Και νομίζεις πως έχει διαφορά αν "πέφτεις μόνη σου" ή αν "σε ρίχνουν";
Πιστεύεις πως δεν θα νιώσεις τα ίδια ακριβώς πράγματα;
Τι προσέφερες επιπλέον στον εαυτό σου; Μόνο μια δικαιολογία, έτσι για να έχεις κάτι επιπλέον να "παρηγορείς" τον εαυτό σου και να ανυψώνεις το ηθικό σου; Ε και; Όλα τα υπόλοιπα θα'ναι ακριβώς τα ίδια... μα όλα!
Δεν χρειαστηκε να με παρηγορησω,μη προτρεχεις!!
Δεν πληγωθηκα ουτε πληγωσα απλα ξενικησα κατι με εμφανη ημερομηνια ληξης.
Κι αν αναρωτιεσαι τι κερδισα ειναι απλο.Πολυ γελιο,φιλια και αρκετες καλες στιγμες!
Οταν μπαινεις σε ενα παραμυθακι δεν σημαινει πως εξ ορισμου θα υπαρξουν δρακοι ιπποτες κ ηθικα διδαγματα!
ΥΓ οταν λεω ρουτινα δεν εννοω ψυχης!
ομολογώ πως δε σας κατάλαβα... :roll: (bv & jez)
Τι δεν καταλαβες καραμελενια μου :?:
Σταυρούλα, λες ότι δε σου αρέσει, κι όμως το έκανες... και φέρνεις επιχειρήματα 'υπέρ'. Με μπέρδεψες...
Κωσταντίνα, ποια 'όλα'? :roll: Τι είναι ίδιο? Με τι συγκρίνεις?
Δεν μ αρεσει να παραμυθιαζομαι και δει να με παραμυθιαζουν!
Μ αρεσει να ζω παραμυθακια αν τα θελησω!
Υπαρχει διαφορα.Δεν εκανα πως δεν ηξερα ουτε τυφλωνα ενστικτο και αποκρυπτα ενδειξεις!Απλα ειχα την διαθεση να ζησω κατι με ημερομηνια ληξης!
Δεν βρηκα δλδ στην πορεια τα ντεφο και εκανα πως δεν υπηρχαν.Ηξερα κι επελεξα με ξεκαθαρισμα των προθεσεων μου να περασω για λιγο καλα γιατι εκεινη την περιοδο δεν ηθελα μπλεξιμο.
Συγκρίνω αυτά που νιώθεις όταν "σε παραμυθιάζουν" κι όταν "αφήνεις να σε παραμυθιάσουν".
Για μένα, από τη στιγμή που μπαίνω στο τρυπάκι, ανεξάρτητα από τον τρόπο, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο - τόσο το ΄"καλό" κι ευχάριστο όσο και το "κακό". Η μόνη διαφορά έγκειται στους (πλγωμένους ή όχι - αδιάφορο για μένα) εγωισμούς.
Και, Σταυρούλα, εσύ μην προτρέχεις κοριτσάκι μου. Κατ'αρχήν, μπορεί να "ρωτούσα" εσένα επειδή εσύ έθεσες τον διαχωρισμό "παραμυθιάσματος" κι "αυθυποβολής". Το σχόλιό μου ήταν όμως γενικότερο. Δεν απευθυνόμουν αποκλειστικά σ'εσένα. Και σαφέστατα δεν μιλούσα αποκλειστικά για απογοητεύσεις και πληγές. Υπάρχουν και σχέσεις που λήγουν με πολύ πιο όμορφους τρόπους. Κι αυτές αξίζουν πραγματικά!
Πάντα φιλικά και ποτέ με διάθεση αντιπαράθεσης αλλά μόνο συζήτησης και κουβεντούλας! ]
Παράθεση από: "black_velvet"
Συγκρίνω αυτά που νιώθεις όταν "σε παραμυθιάζουν" κι όταν "αφήνεις να σε παραμυθιάσουν".
Για μένα, από τη στιγμή που μπαίνω στο τρυπάκι, ανεξάρτητα από τον τρόπο, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο - τόσο το ΄"καλό" κι ευχάριστο όσο και το "κακό". Η μόνη διαφορά έγκειται στους (πλγωμένους ή όχι - αδιάφορο για μένα) εγωισμούς.
Προσωπικα εγω νιωθω διαφορα.
Εχω παντα το ενστικτο μου σε εγρηγορση ξερω τι θελω και αναγνωριζω ποιος εχει τα χαρακτηριστικα που ζηταω.
Εκει ειναι η διαφορα στα λεγομενα μου ερωτα
η διαφορά μεταξύ του "σε παραμυθιάζουν" και του "επιτρέπεις" να "σε
παραμυθιάσουν", είναι το ότι στην πρώτη περίπτωση πιστεύεις πραγματικά
ότι το παραμύθι είναι πραγματικότητα, κλείνεις τα μάτια σε ότι δεν σου
αρέσει να βλέπεις/ακούς και στέλνεις το ένστικτο αυτοσυντήρησης σου για
ύπνο βαθύ μέχρι τη στιγμή που "ξυπνάς" - συνήθως απότομα - και άντε
μετά να εξηγήσεις στον εαυτό σου ότι έχεις και εσύ μερίδιο ευθύνης για το
ότι πληγώθηκε
στη δεύτερη περίπτωση, δεν πέφτεις σε ύπνο - "βλέπεις" ότι είναι παραμύθι,
το αποδέχεσαι γιατί το έχεις ανάγκη τη συγκεκριμένη στιγμή και όταν φτάσει
στο τέλος του, δεν είσαι πληγωμένη (γιατί κανένας δεν σε κορόϊδεψε) και
το ξεπερνάς πολύ εύκολα - κάποιες φορές μπορεί να διατηρήσεις ακόμα και
φιλική σχέση με τον/την πρώην
(νομίζω)
ψιτ....
μεταξύ κατεργαρέων... ειλικρίνεια!
πάντα ξέρουμε την αλήθεια!
Το θέμα είναι κατά πόσο "ακούμε" τον ίδιο μας τον εαυτό και δεν εθελοτυφλούμε!
Τι θα πει]
Συμφωνω με τα δυο τελευταια post οχι πως βρηκα αποσταση κασι απο μερικα προγενεστερα....
Αλλωστε οι δυο περιπτωσεις μην ξεχνατε κατι πολυ βασικο εχουν μια τεραστια διαφορα...
Μας παραμυθιαζαν ..σημειναι το μαθαμε μεταγενεστερα
Αφηνομαι να με παραμυθιασουν....σημαινει οτι ειναι αρχικη επιλογη μας
Πραγματι πολυ μεγαλο θεμα με αχανη παρακλαδια..(οπως η βαση της καθε σχεσης που αναφερεστε)
Παράθεση από: "joking"
η διαφορά μεταξύ του "σε παραμυθιάζουν" και του "επιτρέπεις" να "σε
παραμυθιάσουν", είναι το ότι στην πρώτη περίπτωση πιστεύεις πραγματικά
ότι το παραμύθι είναι πραγματικότητα, κλείνεις τα μάτια σε ότι δεν σου
αρέσει να βλέπεις/ακούς και στέλνεις το ένστικτο αυτοσυντήρησης σου για
ύπνο βαθύ μέχρι τη στιγμή που "ξυπνάς" - συνήθως απότομα - και άντε
μετά να εξηγήσεις στον εαυτό σου ότι έχεις και εσύ μερίδιο ευθύνης για το
ότι πληγώθηκε
στη δεύτερη περίπτωση, δεν πέφτεις σε ύπνο - "βλέπεις" ότι είναι παραμύθι,
το αποδέχεσαι γιατί το έχεις ανάγκη τη συγκεκριμένη στιγμή και όταν φτάσει
στο τέλος του, δεν είσαι πληγωμένη (γιατί κανένας δεν σε κορόϊδεψε) και
το ξεπερνάς πολύ εύκολα - κάποιες φορές μπορεί να διατηρήσεις ακόμα και
φιλική σχέση με τον/την πρώην
(νομίζω)
Εσενα σου επιτρεπω να με παραμυθιασεις για κανενα μηνα.. Μετα κανε οτι θες.. Θα σου κατσω.. :bowdown:
1ον
Απο ενα σημειο (ηλικια*εμπειριες) κ μετα θα'πρεπε να μην μπορουν να μας παραμυθιαζουν (ειτε στον ερωτικο τομεα,ειτε οπουδηποτε αλλου..) καθως υποτιθεται οτι εχουμε μαθει απ'τα λαθη μας..Δυστυχως αυτο δεν γινεται παντα,αλλα προσωπικα μιλωντας ειμαι πολυ αυστηρος με οποιον (κ με τον εαυτο μου..) κανει επαναλαμβανομενα σοβαρα λαθη στις σχεσεις του,τα βλεπει,τα καταλαβαινει κ δεν τα διορθωνει..
2ον
Περι παραμυθιου..
Τα ανωτερο,συν καποια απ'τα πολλα κ σωστα επιχειρηματα που γραφτηκαν δικαιολογουν απολυτα την αποψη 'δεν παραμυθιαζομαι,δεν αφηνω τον εαυτο μου να παρασυρθει,ειμαι αντρας πολλα βαρυς κ βαρβατος,ειμαι δυναμικη γκομενα κλπ κλπ'.
Ομως,αν κ η ζωη γενικα δεν πρεπει να αντιμετωπιζεται σαν παραμυθι, ο ερωτας χανει πολλα χωρις την 'παραμυθενια' του υποσταση. Αλλα,ως σωστο παραμυθι για ενηλικες,δεν εχει υποχρεωτικα καλο τελος. Απλα χρειαζεται να αποδεχτουμε αυτο,να προσπαθουμε τουλαχιστον (με τη βοηθεια της εμπειριας..) να μην ειναι 'καταστροφικο' το τελος κ στην τελικη να μην γινομαστε ακραιοι: ουτε ψυχροι κ αδειοι,ουτε στην κοσμαρα μας (βαφτιζοντας την παραμυθι).
Κ στα παραμυθια αυτα δεν ισχυει το "Σημασια εχει το ταξιδι,οχι ο προορισμος';
Παράθεση από: "Andreas"[size=18]ο ερωτας χανει πολλα χωρις την 'παραμυθενια' του υποσταση[/size].
αυτό περίμενα να ακούσω! :wink: εύγε μπουρεκάκι τζούνιορ! :D
Η Ιστορία της Μαρίας (Παλιό Κομμουνιστικό τραγούδι)
Σαν πρώιμο σταφύλι η Μαρία
Πριν πατήσει ακόμα καν τα 13
Τους άντρες έκανε τρελά να την ποθούν
Σαν τα μυγάκια που πετούν γύρο απ' τη φλόγα
μόλις αντίκρυζαν τη ροδαλή της ρόγα
κοντά της έτρεχαν για να τσουρουφλιστούν....
Κατεβαίνει απ' το χωριό της στην Αθήνα
γερμανοί παντού και λύσαξε στην πείνα
[size=24]τι άλλο να βρω για να σας πω ένα παραμύθι[/size]
λόγο πείνας της αμβλύνθηκαν τα ήθη
Στην Αθήνα της Μαριάς η ομορφιά
Ξεπουλήθηκε στην μαύρη αγορά
ένας δοσύλογος την έχει ερωτευτεί
Κι αυτή του δίνεται χωρίς να το σκεφτεί
Κάποια μέρα ένας άντρας την πλευρίζει
"κακομοίρα μου" στ' αυτί της ψυθιρίζει
"μ' αυτόν που είσαι το κεφάλι σου θα φας
γυρεύοντας κοπέλα μου το πας"
Σηκώθηκε μια νύχτα απ' το κρεβάτι
"Προς νερού μου" λέει "πάω" στο συνεργάτη
βιαζότανε αυτός να την πηδήσει
μα το πείθει πως αμέσως θα γυρίσει....
Από κάτω περιμέναν οπλισμένοι
δυο της ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) και στο κόμμα οργανομένοι
Τους ανοίγει ανεβαίνουνε επάνω
και σκοτώνουν στο κρεβάτι τον ρουφιάνο
'Φχαριστήθηκε ο κοσμάκης κι η Μαρία
άστε ντούε βγήκε στην παρανομία
μα την ψάχνανε παντού οι Γερμανοί
φεύγει εκείνη στο βουνό... για να κρυφτεί.
Με αντάρτες στο βουνό κάνει παρέα
γνωρίζει κάποιον ονόματι Αντρέα
τα γένια του μυρίζανε θυμάρι
Μαυροσκούφης ήτανε του Άρη
Της Υπόσχεται μολίς λεφθερωθούνε
με το καλό θα ήθελε να παντρευτούνε
εδώ μπαίναν στην Αθήνα οι εγγλέζοι
δως του εκείνος για παντριές... να την πιέζει
κάποιος βρέθηκε να την διαφωτίσει
ο Φώτης.. και τα μάτια της ν' ανοίξει
ο Ανδρέας ήταν λέει τροτσκιστής
"γι' αυτό δεν πρέπει να τον ξαναδείς"
Του χώσανε λοιπόν μία παγίδα
του Αντάρτη κι αν τον είδατε τον είδα
πάει τον έφαγε το μαύρο το Σκοτάδι
κατά διαταγή του Ζαχαριάδη
Και μια νύχτα σκοτεινή πάνω στο Γράμμο
ο Φώτης την εζήτησε σε Γάμο
Ο Φώτης βρέθηκε μετά στη Βουλγαρία
κι αυτή να σέρνεται μεσ' τα στρατοδικεία
Ο Επίτροπος ζητάει την εσχάτη των ποινών
μα επεμβαίνει ευτυχώς κάποιος γιός εφοπλιστών
την είχε δει σε μία εφημερίδα
"την ερωτεύτηκα μπαμπά" του λέει "μολίς την είδα"
Κι όταν σκότωσαν τον Νίκο Μπελογιάννη
Στη μητρόπολη γινήκανε οι γάμοι
Ο Φάκελος της σαν σκιά εξαφανίστηκε
Σε κολυμπήθρα εθνική αναβαπτίστηκε
Από τότε κολυμπάει στα πλούτη μέσα
Η Μαρία είναι τώρα Ναυαρχέσα
Έχουν δίκιο της ζωής η βετεράνοι...
Στόλους σέρνει άμα θέλει το φουστάνι
έχουν δίκιο όταν λένε οι παλιοί
στόλους σέρνει αμά θέλει.. να να να να.. να να να να να να....
.... γράφει ο Εγγλέζικος θυρεός, ας είναι ντροπιασμένος όποιος σκέφτεται βρώμικα.
Τι σκεφτήκατε;
ΦΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!!! ΟΦ ΣΑΪΝΤ Ο ΝΕΑΡΟΣ!!!
το πόστ "παίζουμε με τα τραγούδια" είναι σε άλλη θεματική ενότητα!!
]
Παράθεση από: "Enia"κι ας ξέρουμε μέσα μας πως είναι με ημερομηνία λήξης, πως στο τέλος δεν θα ζήσουμε καλά, ούτε κανείς άλλος καλύτερα.........
ξεκινας κατι με το σκεπτικο......... κανεις μας δεν θα ζησει καλα?
αυτο λες???
όχι Νατάσα, όταν ξεκινάει κάτι μοιάζουν όλα ρόδινα... μου έχει τύχει όμως να βρεθώ σε καταστάσεις-αδιέξοδο... όχι ότι περνούσα άσχημα, αλλά ήξερα πως δεν είναι το ένα, το ιδανικό, το μοναδικό... ότι κάποτε θα τελειώσει... και τότε, όχι, δεν αποφάσισα να το τελειώσω, αλλά να το ζήσω, και για όσο κρατήσει...
και πάτερ...
ΠαράθεσηΤι σκεφτήκατε;
Μπράβο το Μαράκι...! 8)
:28:
Τα παραμύθια, με τη λογική που δημιουργήθηκαν, είχαν σκοπό τη διδασκαλία απλών καθημερινών πραγμάτων και αξιών που θα μπορούσαν να μεταδωθούν είτε μέσω μιας διήγησης ενός παιδικού στόματος είτε ενός ενήλικα.
Φυσικά και είναι απαραίτητο συστατικό της ζωής μας, γιατί αποτελεί μέρος της φαντασίας μας και έναυσμα για όνειρα. Που χωρίς τα όνειρα, κανένας μας δε μπορεί να ζήσει ]
Μπορώ να πω για μένα προσωπικά ότι μου αρέσουν τα παραμύθια, ειδικά όσα περιλαμβάνουν μαγικά πλάσματα, μυστικούς κήπους, αναζήτηση θησαυρών. Δε μου αρέσουν οι μάχες στα παραμύθια, όπως δε μου αρέσουν στην πραγματική ζωή.
Αυτό δε σημαίνει ότι θα κυκλοφορώ με νεραϊδένια φτερά, τριγωνικά αυτιά και θα ψάχνω φανταστικά δάση. Ούτε όμως θα ψυχοπλακώνομαι από τη τσιμεντούπολη που ζούμε.
Επειδή όμως μεγαλώνουμε με διηγήσεις παραμυθιών, όλα τα κορίτσια μαθαίνουμε για τους ιδεώδεις άντρες, όπως ο γαλάζιος πρίγκιπας, το βασιλόπουλο που ξυπνάει με ένα φιλί την ωραία κοιμωμένη, το Τέρας της Πεντάμορφης που ξεμαγεύεται στο τέλος, θεωρούμε ότι έτσι θα είναι ο σύντροφός μας και μόλις βρούμε έναν τέτοιο η ζωή μας θα είναι υπέροχη για πάντα. Δυστυχώς όμως τέτοιες αψεγάδιαστες μορφές δεν υπάρχουν. Οπότε προσγειωνόμαστε άκομψα στην πραγματικότητα. Και αρχίζουμε τους συμβιβασμούς. Και το "εντάξει μωρέ, καλός κι αυτός". Και ενώ διατηρούμε μια σχέση συμβιβασμού, πλάθουμε στο μυαλό μας μια άλλη εικόνα για το σύντροφό μας, μια εικόνα που πλησιάζει τα αψεγάδιαστα πρότυπά μας. Γιατί δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το όνειρο, το φανταστικό, το άπιαστο.
Το δύσκολο κομμάτι είναι όταν ξυπνάμε από το όνειρο και αντιμετωπίζουμε την αληθινή εικόνα. Εκεί το σοκ είναι μεγάλο. Και αρχίζουν οι τσακωμοί, οι φωνές, ώσπου να έρθει ο χωρισμός. Και με το χωρισμό αρχίζουμε να χάνουμε την πίστη μας στα παραμύθια..αρχίζουμε να αμφισβητούμε τις ίδιες μας τις αρχές, κάνοντας αλλεπάλληλους απολογισμούς...ώσπου παραιτούμαστε...από όλα, από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Μα μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς? Αφού χωρίς όνειρα, παραμύθια, έρωτα, αξίες, συναισθήματα, τι νόημα θα είχε η ζωή :?:
8)
οκ λιλουκα τωρα σε καταλαβα :D
(ειπα κ εγω τι λεει ???/)
Nα γνωρίζω ότι ο άλλος δεν είναι ο μοναδικός, ο υπέροχος, ο ξεχωριστός έστω και στη συγκεκριμένη στιγμή και να συνεχίζω απλά το "παραμύθι"?
Aυτό είναι το σωστό?
Πως το ζεις και αφήνεσαι δηλαδή?
Aφού ξέρεις πως δεν είναι "αυτός"!
Kαι γιατί να μπεις στο δίλημμα να αποφασίσεις αν θα είσαι ή όχι μαζί του? Aπλά επειδή περνάς καλά; Aπλά επειδή δεν έχει βρεθεί το κάτι καλύτερο;
Mε συγχωρείται αλλά το θεωρώ τη μέγιστη κοροιδία!
ίσως ]
Kαι πάλι θα επαναλάβω...
Άντε και "διασκεδάζεις" εσυ τη μοναξιά σου...Tον άλλον;Tα αισθήματά του;
Aυτά δεν τα υπολογίζουμε;
Σε καμμία περίπτωση δεν είναι κοροϊδία, εφόσον και οι δύο γνωρίζουν την κατάσταση.
Γιατί το παίρνεις πως ο άλλος σε θεωρεί τη 'μία' ή νιώθει περισσότερα από σένα?
Ή μήπως στην εποχή μας όλες οι σχέσεις οδηγούν σε γάμο / κρατάνε για πάντα !?
Γιατί κάνουμε σχέσεις? Για να βρούμε τον ιδανικό (δηλ όλοι κατευθείαν μπαίνουν σε crash-test έως ότου λυγίσουν!?) ή γιατί μας αρέσει ο άλλος και περνάμε καλά μαζί του!?
χμμ!! δεν μπορώ να σου δώσω άδικο ...
θυμάμαι χαρακτηριστικά την ιστορία μια κοπέλλας που έκανα κολλητή
παρέα μόλις είχα φύγει από το σπίτι μου .... διαζευγμένη με ένα παιδί, που
την επιμέλεια είχε ο πατέρας, έμενε μόνη της, είχε απίστευτο κέφι και
προκλητικό χιούμορ και κορμί θανατηφόρο ... το είδος της γυναίκας που οι
άντρες αποκαλούν "μνάρα" και ερωτεύονται παράφορα....
το μοναδικό της μειονέκτημα ήταν ότι είχε χαμηλή αυτοπεποίθηση και ήταν
ανίκανη να συμβιβαστεί με το ότι θα μπορούσε να "μείνει χωρίς άντρα" ...
η τακτική της ήταν να καλλιεργεί την "επόμενη" σχέση πριν δώσει τέλος
στην "προηγούμενη" .... σε διάστημα δύο περίπου χρόνων, άλλαξε τρείς
συντρόφους ... όλες οι ιστορίες τελείωσαν πολύ άσχημα φθάνοντας ακόμα
και στη χειροδικία (την οποία αποδεχόταν ως "δίκαια" τιμωρία της, για την
"κακή" συμπεριφορά της)
υστ1. για το διάστημα που η σχέση ήταν στα "μέλια" , δήλωνε τρελλά
ερωτευμένη με το ταίρι της
υστ2. δεν ξέρω πως κατέληξε - εύχομαι να είναι καλά και να κατάφερε να
βρει αυτό που ζητούσε...
θες να μου πεις δηλαδή ότι είχες ξεκαθαρίσει στον άλλο ότι εσυ απλά περνούσες καλά και εκείνος το είχε δεχθεί?
Του είχες πει ότι δεν τον θεωρούσες σημαντικό και εκείνος τι?Συνέχισε να είναι μαζί σου;
Δεν είπα ότι θεωρώ όλες τις σχέσεις "σοβαρές" αλλά μην περνάμε και στο ακριβώς αντίθετο στρατόπεδο.
Κατερινάκι, δε μιλάω για κάποια συγκεκριμένη σχέση μου... [size=9](κι αν θες να το κάνουμε πιο προσωπικό, έλα πριβέ καλύτερα).[/size]
Εξ'αρχής είπα για 'παραμύθι' που και οι δύο μαζί φτιάχνουν.
Όταν δεν έχουν ειπωθεί κάποια πράγματα ξεκάθαρα σε μια σχέση, τι καταλαβαίνει ο καθένας? Εγώ καταλαβαίνω αυτό το 'μαζί, και όσο τσουλήσει'... Δίνεις όσα μπορείς, και παίρνεις όσα μπορούν να σου δώσουν...
Το 'περνάω καλά' δεν είναι πάντα έτσι 'απλά'. Και 'σημαντικό' θεωρώ τον κάθε άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μου.
ΥΓ: σε σχέση μου που ήξερα πως ο άλλος ένιωθε περισσότερα από μένα, ναι, το ξεκαθάρισα αμέσως πως δεν έβλεπα μέλλον, και πήραμε μαζί αποφάσεις.
Δεν μίλησα "προσωπικά" αν και θα μπορούσα!
Kαι αυτό που περιγράφεις δεν μου κάνει για σχέση.Aφού ήταν ξεκαθαρισμένα και από τους δύο ότι το πράγμα όπως λες και εσυ δεν τσουλάει.
O καθένας ήταν στη "σχέση" αυτή για τους δικούς του καθαρά λόγους και αν εσεις περνούσατε καλά εμένα μου περισσεύει.
Επανέρχομαι λοιπόν... :roll:
Το τι μπορούμε να ονομάζουμε 'σχέση' και τι όχι είναι μάλλον σχετικό και υποκειμενικό. Μπορεί κανείς να δώσει σαφή ορισμό? :roll:
Και στην τελική δεν έχει σημασία αν είναι σχέση, ελεύθερη, επίσημη, αόριστη, φάση, αφασία, όπως κι αν λέγεται ή δε λέγεται... Εφόσον υπάρχει έρωτας... Και ο έρωτας τυφλώνει... Ο έρωτας έχει και την 'παραμυθένια' του υπόσταση, όπως είπε ο Αντρέας...
ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΝΑ ΒΑΛΤΟΣ. ΓΥΡΩ ΤΟΥ ΚΑΛΑΜΙΕΣ. ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ ΞΕΦΥΤΡΩΝΑΝ ΜΙΚΡΑ ΧΟΡΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ-ΚΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΟΛΟ...
ΨΗΛΑ, ΕΝΑΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΧΛΩΜΙΑΖΑΝ ΚΙ ΥΣΤΕΡΑΝ ΚΡΥΒΟΝΤΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ, ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ ΤΟ ΣΟΥΡΟΥΠΟ ΠΟΤΕ ΝΑ ΞΑΝΑΦΑΝΟΥΝ.
ΟΜΩΣ Τ ΑΣΤΕΡΙΑ ΔΕ ΜΙΛΟΥΝ-ΟΥΤΕ ΤΑ ΧΟΡΤΑ. ΕΤΣΙ Ο ΒΑΛΤΟΣ ΗΤΑΝ ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΦΑΝΗΚΑΝ -ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΥ-ΔΥΟ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙΑ. Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΑΧΩΡΙΣΤΑ. ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΜΑΖΙ. ΜΑΖΙ ΞΥΠΝΟΥΣΑΝ, ΜΑΖΙ ΚΟΙΜΟΝΤΟΥΣΑΝ, ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΟΥΣΑΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΧΟΡΤΑΡΑΚΙΑ, ΠΑΙΖΑΝΕ ΚΡΥΦΤΟ, ΠΑΡΑΒΓΑΙΝΑΝΕ ΣΤΙΣ ΒΟΥΤΙΕΣ... ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΝΟΙΑΣΤΗΚΕ ΠΩΣ ΤΑ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΝΕ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ΤΗ ΛΥΣΗ. ΦΩΝΑΖΕ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΑΛΛΟ ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟ ΕΝΑ ΕΓΩ... ΚΑΙ ΠΕΡΝΟΥΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ...
ΜΙΑ ΜΕΡΑ Ο ΕΣΥ-ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ- ΜΑΖΕΨΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΙΛΗΣΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΝ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟΥ ΨΙΘΥΡΙΣΕ: ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΟ ΒΑΛΤΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΑΜΙΕΣ.
-Μ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑΣ: ΡΩΤΗΣΕ Ο ΕΓΩ ΚΑΙ ΓΟΥΡΛΩΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ.
-ΟΧΙ ... ΔΕΝ ΠΛΟΥΤΙΣΕΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ? ΕΓΩ ΠΛΟΥΤΙΣΑ. ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΕΞΗΓΩ
-ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΕΙΠΕ ΤΟ ΕΓΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ. ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΕ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ ΤΟΥ ΦΩΝΑΞΕ...
-ΜΠΟΡΕΙ ΤΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΟΤΙ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕ ΝΑ ΛΕΕΙ...
ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ. ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ, ΧΩΡΙΣ ΘΥΜΟ, ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΠΟΝΟ. ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΑ ΡΟΥΦΗΞΕ ΤΟ ΧΩΜΑ. Ο ΒΑΛΤΟΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ, Η ΛΑΣΠΗ ΕΓΙΝΕ ΜΑΛΑΚΗ ΚΑΙ Ο ΕΓΩ ΑΦΕΘΗΚΕ ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙ. ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΣΚΕΦΤΗΚΕ. ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΜΟΝΟΣ ΤΟΣΗ ΣΙΩΠΗ? ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΚΟΥΣΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ: "ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ"?
ΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ? ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ! ΕΞΩ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΟΧΙ! ΟΜΩΣ ΕΣΥ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΜΕΤΡΑΣ?
ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ?
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ ΔΩΣ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΑΖΟ ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙΣ ΟΤΑΝ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ.
ΕΤΣΙ ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΕ Ο ΕΓΩ ΜΕ ΤΟΝ ΕΓΩ...
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΝΑΝΕ ΛΙΓΟ ΠΑΡΕΑ. ΟΣΟ Ο ΕΓΩ ΗΛΠΙΖΕ ΝΑ ΞΑΝΑΦΑΝΕΙ Ο ΕΣΥ... ΟΜΩΣ Ο ΕΓΩ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ ΠΑΡΕΑ. ΕΤΣΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΜΑ ΕΣΚΥΒΕ ΣΤΗ ΛΑΚΟΥΒΙΤΣΑ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΕ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑ. ΞΕΘΑΡΕΨΕ. ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΕΙ. ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΡΕΑ. ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Ο ΕΓΩ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΕΣΥ. ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΓΩ. ΧΑΡΗ ΣΤΟΝ ΕΓΩ Ο ΕΓΩ ΕΜΑΘΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΠΡΙΝ. ΟΠΩΣ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΑΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΕΣΥ. ΚΟΙΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΝΟΙΩΘΕ ΜΟΝΟΣ ΠΙΑ.
***ΛΙΛΗ ΛΑΜΠΡΕΛΗ*** "ΕΓΩ ΚΙ ΕΓΩ" ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ
Υ.Γ. ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΑΛΛΑ ΠΑΛΙ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ
ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ :-)
ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΜΙΚΡΑ ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ
Παράθεση από: "voliwtisa"Kαι πάλι θα επαναλάβω...
Άντε και "διασκεδάζεις" εσυ τη μοναξιά σου...Tον άλλον;Tα αισθήματά του;
Aυτά δεν τα υπολογίζουμε;
:)
Χαιρετίσματα...
Σώθηκες, τώρα!
Οι περισσότερες σημερινές ''σχέσεις'', απο ανασφάλεια και επιπολαιότητα ορμώμενες, έχουν όλα τα χαρακτηριστικά μιας αεριτζίδικης εμπορικής συναλλαγής: Αυτό που, σε τελική ανάλυση, μετράει είναι ποιός θα εξαπατήσει πρώτος τον άλλον, για να εξυπηρετήσει τα μυωπικά του συμφέροντα.
Απλά, στη μια περίπτωση μιλάμε για λεφτά ενώ στην άλλη μιλάμε για αισθήματα.
Και τι έγινε;
''Ρευστά'' είναι και τα δύο! :P
Δεν ηθελα το παραμυθιασμα...αλλα απο την στιγμη που καταλαβα τι συμβαινει .....το εζησα κ εγω λες κ ηταν αληθινο.
Μα τι λεμε ολοι οι μεγαλοι ερωτες...ετσι κ αλλιως...παραμυθια ειναι...τελειωνουν.
ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Ζήσε το παραμύθι!!!
bastet... πολύ όμορφο :thumleft:
Νίκο.... ευχαριστώ πολύ! :evil:
μάρθα... :bowdown:
σύμφωνο με την ενια ως προς το ότι είναι πολύ καλό και με αρκετό νόημα...
bastet μπράβο σου....
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΠΛΑ ΜΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ....
ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΤΥΧΕΡΟΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΑ - ΓΙΑΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΘΥΣΙΑ - ΚΙ ΑΣ ΠΛΗΓΩΘΗΚΑΝ
ΛΙΛΗ ΛΑΜΠΡΕΛΛΗ
«ΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ?»
Ήταν που λέτε μια φορά ένα σκιουράκι. Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο. Ούτε έξυπνο, ούτε και κουτό. Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε, που θα μοιαζε μ’ όλα τα άλλα, αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια. Μόλις σουρούπωνε , το σκαγε απ’ τη φωλιά του και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους, δίπλα στο ποτάμι, καρτερώντας τα ζώα που πήγαιναν να πιούν νερό….
Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια κι αρκούδες και λαγοί και ασβοί και βατραχάκια…
Το σκιουράκι ένοιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι, πως όλα τους είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό. Έτσι, τα σταματούσε όλα, τα κοίταζε στα μάτια και τα ρωτούσε:
- Μπορείς να μ’ αγαπάς?
Τα πιο πολλά γελούσαν. Άλλα δεν έμπαιναν καν στον κόπο ν’ απαντήσουν. Κι άλλα του λέγανε: Δεν έχω χρόνο – ή δεν ξέρω τι είναι ν αγαπάς….
Κι αυτό γινότανε κάθε σούρουπο κι έτσι είχαν τα πράγματα, ώσπου, μια μέρα, το σκιουράκι ξαναρώτησε κι ένας ασβός του χαμογέλασε και του είπε:
- Μπορώ. Έλα ν αγαπηθούμε.
- Μπορείς? Πόσο χαίρομαι!
Πες μου όμως, τι πα’ να πει ν αγαπηθούμε?
- Λοιπόν, το πιο σπουδαίο είναι να μη βιαστείς να καταλάβεις. Και τώρα άκου: Ν’ αγαπηθούμε, πρώτα-πρώτα πά’ να πει να κοιταζόμαστε στα μάτια.
Κι έτσι κοιταζόντουσαν στα μάτια για μερόνυχτα….
- Τώρα αγαπιόμαστε?
- Όχι βέβαια. Αλοίμονο αν ήταν τόσο απλό. Ν’ αγαπηθούμε πά’ να πει και να φτιάξουμε κάτι μαζί.
Κι έφτιαξαν πράγματα μαζί. Κι ήταν τόσο χαρούμενα! ...
- Τι ωραίο να σ’ αγαπάω!
Τώρα δεν αγαπιόμαστε?
- Όχι ακόμα. Για ν αγαπηθούμε πα να πει και να χουμε κάτι ο ένας απ τον άλλον. Έλα ν αλλάξουμε χρώματα. Δως μου λίγο απ το καστανόμαυρο τρίχωμα σου κι εγώ θα σου δώσω απ το κίτρινο των ματιών μου.
Κι έτσι έκαναν...
Το σκιουράκι καθρεφτίστηκε στα μάτια του ασβού και καμάρωσε την κίτρινη λάμψη τους στα δικά του μάτια. Κι ύστερα του χάρισε το πιο γλυκό καστανόμαυρο τρίχωμα που είχε στην πλάτη του.
- Τώρα αγαπιόμαστε?
- Όχι, όχι ακόμα. Μας μένει το πιο δύσκολο. Πρέπει ν αγκαλιαστουμε σφιχτά, πολύ σφιχτά, και να τρέξουμε στον ήλιο, καβαλώντας μια αχτίδα από φως. Έλα, με το ένα, με το δύο, με το τρία, να προλάβουμε αυτήν εκεί την αχτίδα.
- Ένα, δύο, τρία, εεεεεεεε... ώπ!
- Τώρα αγαπιόμαστε?
- Τώρα.
Και που λέτε όσο κι αν φαίνεται παράξενο, κάπως έτσι έγιναν κι έτρεχαν για τον ήλιο. Κι άρχισε να πέφτει μια βροχή, γλυκιά σα μέλι. Ήταν τα δάκρυα της χαράς τους, που απ την τεράστια ταχύτητα – που ζάλισε όλα τα πουλιά κι όλα τ αστέρια – έγιναν ένα ...
Κι ύστερα βγήκε απ τον ουρανό τόξο τόσο λαμπερό, που όλοι στη γη βάλανε το χέρι πάνω από τα μάτια να μην τυφλωθούνε, κι αναρωτιόντουσαν τι είχε συμβεί πάνω απ τα σύννεφα...
Και πέρασε καιρός. Να τανε χρόνια, να τανε ένα λεπτό μονάχα, κανένας δε θα μπορούσε να μας πει, γιατί ο χρόνος είναι άχρονος, μέχρι που ο ασβός ψυθίρισε:
- Κουράστηκα. Μη σου κακοφανεί. Μπορεί και να ζαλίστικα από το τρέξιμο. Θα θελα να γυρίσω πίσω.
- Κουράστηκες? Όμως, δεν τρέχουμε πατώντας στο χώμα. Είναι το φως που μας κουβαλάει. Δεν είναι κουραστικό.
- Για μένα είναι. Έπειτα το χω ξανακάνει. Λίγοι αντέχουν δεύτερη φορά. Ειναι επικίνδυνο. Γυρίζω πίσω...
Αυτά είπε. Και με πολύ μεγάλη ευκολία, πήδηξε πάνω σε ένα μετεωρίτη που κατέβαινε στη γη και χάθηκε...
- Μη φεύγεις, φώναξε το σκιουράκι. Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω ποτέ πια να σταματήσω, κι είναι αστείο να τρέχω μόνο μου στον ουρανό...
Όμως, τη φωνή του την άκουσε μονάχα το σκοτάδι, κι ίσως – δε σας τ ορκίζομαι - το φεγγαράκι που πρόβαλε πίσω από ένα σύννεφο δειλά.
- Εεεεεε ... ωωωωωωω... Είναι κανείς εδώ? Δεν έχει νόημα πια να πάω στον ήλιο. Ποιός θα μπορούσε να μου πει πως θα ξαναγυρίσω πίσω?
Αλλά το σύμπαν εκείνη τη στιγμή ήταν άδειο, κι έτσι δεν του απάντησε κανείς.
- Μου φαίνεται πως τώρα τρέχω πιο γρήγορα από πρώτα. Κι άρχισα να κρυώνω. Κι αν τρέχω έτσι μόνο μου για πάντα? Εεεεε .... ωωωωω.... Βοήθεια! Δεν είναι κανείς εδώ?
Τότε μια μικρή φωνούλα έφτασε στ αυτιά του, τόσο γλυκιά και σιγανή σαν να βγαινε από μέσα του.
- Ψιτ, ψιτ! Σκιουράκι!
- Μου μίλησε κανείς? Τίποτα δε βλέπω.
- Ψιτ, εδώ δίπλα στην κοιλιά σου. Είμαι η ηλιαχτίδα που σε κουβάλησε μαζί με τον ασβό βόλτα στο Γαλαξία. Ακόμα πάνω μου τρέχεις. Άκου. Εγώ μόνο μπορώ να σε γυρίσω πίσω. Πρώτα θα μπούμε σε τροχιά γύρω απ τη γη., κι έτσι ύστερα σιγά – σιγά θα κατεβούμε. Μόνο που έχω τρέξει άπειρα χιλιόμετρα κι ενέργεια μου έχει σχεδόν εξαντληθεί. Για να γυρίσουμε, θα πρέπει να θυσιάσεις κάτι από σένα, να το καίω, να γεμίζω τις μπαταρίες μου, να προχωράμε...
- Ότι πεις. Τι θες να θυσιάσω?
- Ξέρω κι εγώ? ... το τρίχωμα σου, τις πατούσες σου, ένα κομμάτι απ την καρδιά σου...
- Το τρίχωμα μου και οι πατούσες μου είναι δικά σου. Μόνο που καρδιά δεν έχω πια. Την πήρε ο ασβός μαζί του. Κι αυτό δεν αλλάζει...
- Εντάξει, παίρνω τις πατούσες σου. Ελπίζω να μας φτάσουν. Καιώ την πρώτη... Μην πονάς πολύ. Μην κλαις, δεν το αντέχω. Ησύχασε. Κρατήσου τώρα. Αλλάζουμε πορεία.
Κι έτσι μπήκανε σε τροχιά... Το σκιουράκι, μ ένα πόδι, κοίταζε τη γη – τόσο μικρούλα – κι όμως του φάνηκε πως διέκρινε στο δάσος τον ασβό του. Κι ήταν το κέντρο της γης ο ασβός γι αυτόν. Μόνο εκείνος μέτραγε εκεί κάτω. Τίποτα άλλο.
- Παράξενο να μπαίνεις σε τροχιά. Το κέντρο της ζωής σου είν αυτό το κάτι που τρέχεις γύρω του. Κι όμως είναι άσκοπο να τρέχεις, γιατί δεν μπορείς να το φτάσεις, ούτε και να ξεφύγεις απ αυτό...
- Σσσσσς! Μη μιλάς, δάγκωσε τα χείλη, είπε η ηλιαχτίδα... Καίω τη δεύτερη πατούσα. Κατεβαίνουμε ...
Κι αρχίσανε να κατεβαίνουν κάνοντας τούμπες στον αέρα, μέσα σε ρεύματα τόσο τρελλά, που όλα δείχνουν πως δίχως άλλο θα γκρεμοτσακιστούνε. Το σκιουράκι δίχως πόδια, κι η γη να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, το δάσος να φαίνεται πια καθάρα, τα δέντρα, τα πουλάκια, του ποτάμι και ξαφνικά...
Πλάτς! ... Και μετά τίποτα...
Όταν το σκιουράκι, ύστερα από ώρα, άρχισε να συνέρχεται, πόναγε σ όλο του το κορμί. Όμως κατάλαβε πως κάποιος ήταν κοντά του και του βαζε οινόπνευμα κι ύστερα του φυσούσε τις πληγές για να μην τσούζει, και του βαζε επιδέσμους και το χάιδευε....
- ο ασβός μου, σκέφτηκε κι άνοιξε τα μάτια.
Όμως είδε να σκύβει από πάνω του ένας κάστορας. Ήταν ένας μικρόσωμος κανελής κάστορας μ αστεία μουσούδα, που όμως το βλέμμα του ήταν τόσο φωτεινό, που σαν σε κοιτούσε νόμιζες πως λαμπύριζαν πυγολαμπίδες στα μάτια του.
Κι είχε ένα χαμόγελο τόσο, μα τόσο τρυφερό, που το σκιουράκι ούτε να δακρύσει από ευγνομοσύνη δεν μπορούσε. Κοιτάζονταν σιωπηλά ώρα πολλή. Ύστερα ο κάστορας ρώτησε κάτι που το σκιουράκι άπειρες φορές είχε ρωτήσει παλιά, όταν ήταν ανυποψίαστο για όλα....
- Μπορείς να μ αγαπάς?
Το σκιουράκι αναστέναξε χωρίς καθόλου λύπη.
- Φοβάμαι πως δε μπορώ. Δεν έχω πια καρδιά για να σ αγαπήσω...
- Δεν πειράζει. Αν το θες, θα σου δώσω ένα κομμάτι απ΄τη δική μου.
- Όμως ν αγαπηθούμε πα να πει να τρέχουμε μαζί – κι εγώ δεν έχω πόδια.
- Να τρέχουμε, έτσι άσκοπα, γιατί? Ν αγαπηθούμε πα να πει να κάνουμε μαζί ένα δρόμο, όπως μπορούμε. Το πιο σπουδαίο είναι να μαστε οι δυό μας, και όχι πόσο γρήγορα θα τρέξουμε, ούτε που θα πάμε...
Μικρό μου σκιουράκι, αν μπορείς να μ αγαπάς θα σου φτιάξω δεκανίκια από ξύλο αγριοτριανταφυλλιάς. Κι αν δε θες, θα σε μάθω να περπατάς με τα χέρια. Κι αν κουραστείς, θα σε πάρω αγκαλιά και θα ναι πιο όμορφα, γιατί θ ακούω την ανάσα σου κι η μυρωδιά σου θα μπει μέσα στο πετσί μου και δε θα ξέρουμε αν είσαι εσύ ή εγώ, εγώ ή εσύ, θα είμαστε εμείς....
Τι έγινε μετά κανείς δεν έμαθε στα σίγουρα – κι εγώ που να ξέρω?
Λένε πως τους είδανε να φεύγουν για την Ανατολή, περπατώντας και οι δυο μετα χέρια, και να γελάνε, να γελάνε... Ο απόηχος απ το γέλιο τους ξέμεινε στα φυλλώματα των δέντρων.
- Λένε ...
Πάντως ποτέ – μα ποτέ – κανείς δεν τους ξανάδε πια!
πολύ όμορφο.......αυτό σημαίνει αγάπη πραγματική.....
Ποσοι αραγε βγαζουν τον πραγματικο τους εαυτο απ την αρχη? Τα δυσκολα αρχιζουν μετα.....οταν ξετυλιγεται το κουβαρι.
Ναι παιδια ενα παραμυθι ειναι η μαγεια του ερωτικου παιχνιδιου....αν ηταν καπως αλλιως .....δεν θα τελειωνε.
Αισθηματα? Ποια αισθηματα?
Οι μεγαλοι ερωτες τελειωνουν....ζησε το παραμυθι....σαν να ναι αληθινο!
Τα παραμυθια και τα ονειρα με εχουν κουρασει..
Πεθαινουν στην εκπληρωση..
Βαρεθηκα να ζω με αυταπατες...
μου αρεσουν τα παραμυθια...ειτε το ξερω οτι ειναι παραμυθι είτε δεν το ξερω...συμμετεχω ενεργα παντα σ΄αυτα....
Ετοιμαζω ταξιδι του μυαλου και του χαρτη μου....
Παράθεση από: "mar8a"Ποσοι αραγε βγαζουν τον πραγματικο τους εαυτο απ την αρχη?
Μαρθούλα συμφωνώ στα υπόλοιπα που λες... όσο γι'αυτήν την απορία σου όμως, ας μην τους καταδικάζουμε... υπάρχει η παράμετρος να μην είμαστε κι εμείς σε θέση να τους δούμε όπως πραγματικά είναι από την αρχή... ή να το βλέπουμε και να το αγνοούμε... ακόμα χειρότερα, το μέγα λάθος 'εγώ θα τον αλλάξω'...!
:)
Ρακ μου... Τα έχεις βαρεθεί γιατί τα έχεις ζήσει όμως, έτσι?! :)
Θα προτιμούσες να μην τα είχες ζήσει ποτέ!???
Οχι δεν μετανιωνω ποτε και για τιποτα..!
Πιστευω σε καποια ονειρα η παραμυθια εστω..
που η τυχη..η οι περιστασεις
τους αρνηθηκαν την υπαρξη..
Αυτα ζουν για παντα μεσα μου!
Έεεετσι...! :wink:
ακριβώς έτσι είναι σωστός ρακ....
Παράθεση από: "Enia"Νίκο.... ευχαριστώ πολύ! :evil:
Είμαι φαν του ρομαντικού και παραμυθένιου έρωτα.
Αλλά αυτό δε μου αφήνει το περιθώριο να αγνοήσω την ωμή πραγματικότητα...
Γιατί, τότε, θα αγνοήσει κι εκείνη εμένα. Κι αυτό δε θα' μου είναι ΚΑΘΟΛΟΥ ευχάριστο! :!:
Παράθεση από: "Enia"Όχι, δεν είναι τρομακτικό...
Τα παραμύθια δίνουν ελπίδα. Πως στο τέλος πάντα κερδίζει η αγάπη, και οι καλοί ανταμοίβονται...
Και μας μαθαίνουν πως ναι, δε θα είναι όλα ρόδινα στη ζωή μας... Θα περάσουμε δυσκολίες... Και πως σίγουρα θα βρεθούν στο δρόμο μας οι κακοί...
Εγώ όμως πάντα ήμουν με τους καλούς... :roll:
Και τώρα που μπορώ να ζω το παραμύθι μου, νιώθω πως δικαιώνομαι...
Κι ας μην έχει λευκό άλογο, είναι και θα είναι ο βασιλιάς μου.
Κι ας ξέρω πως το 'ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα' θα αργήσει πολύ ακόμα να έρθει...
simfono apolita!
μου αρέσουν που όλοι μπορουν να αντέξουν την αλήθεια...
ακομα και ο έρωτας παραμύθι είναι..
Σε τυφλώνει και δεν ξέρεις που παν τα τεσσερα. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις 2 γαιδουριών άχυρα... Αν μπορέσεις τότε δεν είσαι ερωτευμένος..
Διαλέγεις και παίρνεις.
Στα παραμυθια των παιδικων μου χρονων( ειμαι και κομματακι ...αρχαια) παντα υπηρχε ενα παλικαρι-πριγκιπας και μια κοπελα-πριγκιπισσα και η αγαπη...μεγαλη και δυνατη αρματωσια η αγαπη, μοναδικη αρματωσια για το παλικαρι πολλες φορες στα παραμυθια, που τα εβαζε με κακους βασιλιαδες, δρακους, μαγισσες, στοιχεια της φυσης και παντα ηταν νικητρια αυτη η αγαπη και το παλικαρι και η κοπελα τελειοι και ζουσαν καλα για παντα και εμεις καλυτερα....μεσα στην ψευδαισθηση για τελεια παλικαρια και κοπελες .
Ομορφα τα παραμυθια αλλα καλο ειναι πια στις σχεσεις μας να τα ...τροποποιουμαι λιγο να τα προσαρμοζουμε στην πραγματικοτητα ξεροντας πως δεν υπαρχουν τελειοι πριγκιπες και πριγκιπισσες αλλα ανθρωποι που οπως πολυ σοφα εγραψε η Λιλη Ζωγραφου( περιπου) γεννιουνται, πεινανε κρυωνουν , κατουρανε, πονανε, φοβουνται, ελπιζουν, μαχονται, λυγιζουν, αμυνονται, επιτιθονται, κανουν λαθη....αλλαζουν, εξελισσονται ( η και οχι) διεκδικουν, παραιτουνται κουραζονται , απελπιζονται...... παθαινουν και πεθαινουν...αν λοιπον ξεκιναμε τις σχεσεις μας βλεποντας τετοιους ανθρωπους και οχι τους τελειους του παραμυθιου...τους ερωτευομαστε για το πολυ αλλα και το λιγο τους( εστω και αν δεν το εχουμε δει ακομα)...δεν υπαρχει λογος για παραμυθιασμα......
Παντα μ'αρεσαν τα παραμυθια, και παντα τα ακουγα ή τα διαβαζα με δεος. Αλλά την ιδια στιγμη θυμομουν οτι ειναι ακριβως αυτο: παραμυθια. Φτιαξε λοιπον το δικο σου παραμυθι, και μπες μεσα...για λιγο ομως!! Για οσο χρειαζεσαι ενα διαλειμα απο την σκληρη πραγματικοτητα.
Τα παραμυθια δεν εβλαψαν κανεναν που ηξερε τι να κανει με αυτα.
Δε μου αρεσει να παραμυθιαζομαι και δεν παραμυθιαζω. Απλως θελω να μπορω να κανω ενα διαλειμα απο την πραγματικοτητα, για να συνεχιζω με καινουρια ανασα.