Παλιές, αγαπημένες, 'κακές' συνήθειες...
Συνήθειες του παρελθόντος που θυμόμαστε με νοσταλγία...
'Κακές' συνήθειες, άρρηκτα όμως δεμένες με καλές αναμνήσεις...
Μεγαλώνουμε... Αλλάζουμε... Ωριμάζουμε και 'συμμορφωνόμαστε'...
Συμβιβαζόμαστε ίσως...?
:roll:
α) θες να μας πεις με τρόπο πως δεν θα ξαναγράψεις στον α33?
β) θες να πεις πως ωρίμασες?
γ) θες να πεις «Θ-Y-M-A-Σ-A-I» με νοσταλγία?
Μια ολέθρια συνήθεια που έχω είναι να διαβάζω τις υπογραφές
που αλλάζει η 'Ενια συχνά-πυκνά με αποτέλεσμα να ψάχνω να βρω
τι σημαίνει "Τριανταφυλλάκι........... μάγκου μομπούτου κουλουπού".
Δηλώνω απροσάρμοστη, ανένταχτη και αθεράπευτα ασυμμόρφωτη.
Χαράς τον που με έχει, βρε τον ήρωα :twisted:
Θέτε κι άλλα;; Κάπνισμα μέχρι τελικής πτώσης, αφέλεια σε μεγάλες δόσεις,
εργασιομανής σε βαθμό λευκής σκλάβας -έχω και "δίπλωμα" χορηγηθέν
από αγαπημένους συναδέλφους στα γενέθλιά μου αν δεν με πιστεύετε
μια κάρτα που γράφει "Στην πιο ξανθιά σκλάβα πασών των στούντιο".
Αηδιαστικά τελειομανής, πεισματικά φαν του Χάινριχ -μου το προσάπτετε, όχι, ε;-
την χειροτερη μου παλια συνηθεια μαλλον την εκοψα αλλαζοντας
νουμερο κανοντας ενα refle στα ηδη υπαρχοντα
και δινοντας το καινουριο σε περιορισμενο αριθμο.
α) θες να μας πεις με τρόπο πως δεν θα ξαναγράψεις στον α33?
Φυσικά και όχι! Δε με ξεφορτώνεσαι τόσο εύκολα. :twisted:
β) θες να πεις πως ωρίμασες?
Εντάξει, δεν είμαι και για να πέσω από το δέντρο, κρατάω ακόμα.
γ) θες να πεις «Θ-Y-M-A-Σ-A-I» με νοσταλγία?¨
Είναι διαφορετικά τα κέντρα του εγκεφάλου για την προσωρινή και τη μόνιμη μνήμη. (πχ οι γιαγιάδες με αλτσχάιμερ, μπορούν να διηγηθούν ιστορίες πριν τον πόλεμο με φοβερές λεπτομέρεις!).
Το ποστ το έβαλα γιατί μετά από 5 μήνες τήρησης 'ανθρώπινου' προγράμματος ξενύχτησα και είδα την ανατολή. Το λατρεμένο πρώτο φως της ημέρας. Σαφώς είναι πολλά τα οφέλη του να σηκώνεσαι μια 'λογική' ώρα, αλλά μου είχε λείψει το ξημέρωμα, και μου θύμησε άλλες εποχές... Εποχές που -κατ'επιλογήν μου και κατά πάσα πιθανότητα- να μην ξαναγυρίσουν ποτέ... :)
σου αφιερώνω το τραγούδι του Λοιζου «Γερνάς και σκοτεινιάζει»
Ήταν ατέλειωτη η μέρα
κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά
μ' ένα τσιγάρο του πατέρα
τους άντρες παίζαμε κρυφά.
Τώρα η μέρα σε τρομάζει
γύρω αποτσίγαρα σωρός
και πια δεν είναι γυρισμός
γερνάς και σκοτεινιάζει.
Γέλια παιδιών έξω απ' το σπίτι
πέτρες στην τσέπη της ποδιάς
μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι
για να σε κάνει να πονάς.[/i]
χμ....