a33.gr

Νιώθω πως είμαστε σαν μια φωτογραφία παλιά... ασπρόμαυρη... Προσπαθώ να την συντηρήσω... Αλλά ξεθωριάζει, κάθε μέρα, κάθε ώρα κάθε λεπτό καταστέφετε! Προσπαθώ να την κρατήσω μακριά από όλους, δεν θέλω να την θυμάται κανείς... Αλλά όλοι την θυμούνται και περνούν από ένα κομμάτι και το καίνε... Δεν με αφήνουν να κρατήσω κάτι όμορφο ή άσχημο να υπάρχει σαν παρελθόν... Μου το χτυπάνε όλοι αυτό το λάθος...
Γεννήθηκα για να μάθω να αγαπάω... Τόσες σκέψεις βυθισμένες σε ένα χαρτί με λίγα λόγια... υπομένω, δέχομαι, αγαπάω... Πόσο θα 'θελα να είχα μια κασέτα με την φωνή σου. Να την άκουγα το βράδυ πριν κοιμηθώ για να με νανουρίζει, το πρωί για να ξεκινάει καλά η μέρα μου και το μεσημέρι για να με χαλαρώνει... Να την άκουγα μέχρι να βαρεθώ, μέχρι να μάθω τα λόγια απ' έξω και όταν είχα βαρεθεί να μου χάριζες κάτι άλλο...
Ένα κερί μαγικό, που όταν το άναβα να εμφανιζόταν η μορφή σου, θα το άναβα το βράδυ και θα σου μίλαγα μέχρι να ξημερώσει για να μην φοβάμαι... Πόσο θα' θελα να μου χάριζες άλλη μια βραδιά ευτυχίας... αφιερωμένη σε 'σένα σε 'μένα και στο φεγγάρι που θα ήταν ματωμένο λες και θα ήξερε πως όλα τα καλά πράγματα συμβαίνουν μια φορά... Πόσο θα' θελα...

Πες μου πως βρέθηκες
Στα χέρια τα επόμενα
Κι έμεινα μόνος μου
Να ψάχνω ενδεχόμενα
Στην απουσία σου
Το τζάμι πια κοιτάζω
Με τον εγωισμό
Και το θυμό
Τα βάζω

Πόσο θέλω να ‘ ξέρες
Απόψε να γυρίσεις
Πόσο θέλω να’ ξέρες
Συγνώμη να σου πω
Πόσο θέλω να’ ξέρες
Σφιχτά να με κρατήσεις
Έστω ένα λεπτό
Αχ! πόσο σ’ αγαπώ

Πάντοτε έλεγες
Να κάνουμε προσπάθεια
Τώρα βυθίζομαι
Στην τόση σου απάθεια
Ήταν η αγάπη μου
Μεγάλη και μοιραία
Ίσως κι εγώ γι’ αυτό
Να φέρθηκα ακραία


Πόσο θέλω να ‘ ξέρες
Απόψε να γυρίσεις
Πόσο θέλω να’ ξέρες
Συγνώμη να σου πω
Πόσο θέλω να’ ξέρες
Σφιχτά να με κρατήσεις
Έστω ένα λεπτό
Αχ! πόσο σ’ αγαπώ