a33.gr

Κείνες τις νύχτες που τ' αστέρια ερωτεύονται ξανά, που οι θάλασσες μεθούν και το φεγγάρι πέφτει κι αδειάζει την ψυχή σου, κείνες τις νύχτες που νοσταλγείς κάποιες παλιές πατρίδες κι οι λέξεις έχουν πάρει τη μορφή της απουσίας τους, η μοναξιά σου χτυπάει την πόρτα... Έρχεται απρόσκλητη και σε καλεί κοντά της. Σκεπάζει το αληθινό της πρόσωπο με μια μάσκα, μήπως και σε μπερδέψει... Όμως είναι ακόμα εκεί, μες στη διαφάνεια του χρόνου να προσπαθεί να παγώσει την καρδιά σου, μες στο βωμό κάποιου ξεχασμένου έρωτα να σε πετάει... Δυο θολοί ήλιοι τα μάτια σου, να μην έχουν το κουράγιο να αντικρίσουν το είδωλό σου στον καθρέφτη...

Κείνες τις νύχτες που σε πνίγει η μοναξιά, που τίποτα δεν ορίζεις, τότε ανακαλύπτεις πως κανείς δε περπάτησε τα μυστικά σοκάκια της ψυχής σου. Πως κανείς δεν ονειρεύτηκε μαζί σου, πως ζούσες πάντα μόνος... Ψάχνεις να βρεις μια χαρούμενη μελωδία στην καρδιά σου, που έχει πια σβήσει. Ήταν το μόνο πράγμα απ' το οποίο μπορούσες να κρατηθείς, όμως το άφησες να φύγει...

Μόνη σου παρηγοριά η σκέψη ότι ίσως δεν βρίσκεσαι στο σωστό τόπο, ότι ίσως η μοναξιά σου δεν είναι ίδια παντού. Βαθιά μέσα σου, ξέρεις πως κι αυτό είναι μια απάτη...

Μα είναι κάτι νύχτες μοναξιάς....που δε τελειώνουν....τα δικά σου λόγια σαν καρφιά μέσα μου ματώνουν...... ααααααχ  ρέμος...... αυτό έχω βάλει στο κινητό μου  ]

monaxia den les tipota...asta na pane...atimi koinonia..