[quote user="larus audouinii" post="372107"]elix έλεος. Διδακτική, ώστε να κόψω το κάπνισμα ή τις φλέβες μου;  :lol:[/quote]

Μπορείς να κόψεις αυτό(ν) που σε οδήγησε στο κάπνισμα και θα σε οδηγήσει σύντομα να κόψεις φλέβες!!!
Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια!!! :roll:

...και 1 αναγραμματισμό.

............
Όταν με κάλεσε ο γιατρός να μου ανακοινώσει τα ευρήματα της ακτινογραφίας μου, πήγα στο ιατρείο πολύ ψύχραιμος.
Και πολύ updated γιατρός, με μηχανήματα τζάμι, σκάνερ για τις ακτινογραφίες, σωρό τα γκιγκα-μπάιτς, οθόνη 22 ιντσών κλπ.
Ήτο δε και μια βοηθός καλλίπυγος, γύρω στα 22.  
Αφού περίμενα καθισμένος στην πολυθρόνα απέναντι για λίγο, μου λέει με ύφος βλοσυρό, που δε σήκωνε κουβέντα:
-Έλα να δεις και μόνος σου.
Πήγα και τι να δω! Επάνω στην εικοσιδυάρα -οθόνη- είδα σύννεφα λευκά να ίπτανται πάνω σε ένα μπακράουντ πιο σκούρο, μπερδεμένα πράγματα.
-Γιατρέ, του λέω, να ρωτήσω;
-Ελεύθερα.
-Πως γίνεται, εσείς με τέτοιο σύγχρονο εξοπλισμό, μα τόσα γκιγκα-μπάιτς, με 2 εικοσιδυάρες, να έχετε σαν ντέσκτοπ αυτό που είχαν τα παλιά windows με τα συννεφάκια;
Σήκωσε το κεφάλι, κατέβασε το γυαλί πρεσβυωπίας, με κοίταξε στα μάτια και μου ψιθύρισε ήρεμα:
-Δεν είναι τα παλιά  windows, τα πνευμόνια σου είναι.
.............
Η Παλλόμα  είναι μια κοπιλίτσα –την οποία γνώρισα όταν ήταν 20, μεγάλωσε, έφτασε τα 25 κι εκεί παρέμεινε- που είχα σχέση για πολλά-πολλά χρόνια.
Δεν μπορώ να πω ότι την αγαπούσα ιδιαίτερα, ήταν μια σχέση που μετά από καιρό κατέληξε να είναι μάλλον καταναγκαστική. Ο ένας δε μπορούσε να κάνει χωρίς τον άλλο, ο καθένας για δικούς του λόγους.
Κατά καιρούς προσπάθησα να χωρίσω, να απεγκλωβιστώ θα έλεγα καλύτερα αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα, ίσως γιατί δεν το ήθελα πραγματικά. Φυσικά ούτε και αυτή το ήθελε.
Και τι δε μου είχε κάνει.
Πότε ήθελε να είναι ντυμένη στα λευκά με κόκκινα κορδελάκια, για να είναι λέει πιο λάιτ η σχέση μας.
Άλλοτε στα βαθιά βλου με λευκά σιρίτια, για να ταιριάζει με τα νερά της θάλασσας και τα ιστιοφόρα που αρμένιζαν μακριά. Εγώ της έκανα τα χατίρια.

Μια φορά μου λέει:
-Θέλω να ντυθώ από πάνω ως κάτω στα κόκκινα και να πάω στην άγρια δύση, εκεί που είναι κάτι παλικάρια με άλογα και στέκονται στο φως του δειλινού και περιμένουν.
Εδώ κλονίστηκα. Διότι, τι πάει να κάνει με τα παλικάρια, που το μάτι τους έχει γυαλίσει από την αγαμία, μέσα στην ερημιά; Να παίξουν τις κουμπάρες;
Μέχρι που σκέφτηκα να τη χωρίσω και σχεδόν παρακαλούσα να μη γυρίσει πίσω.
Μετά από δυο μέρες, νάσου την.
-Τελικά εσένα αγαπάω.
Τη δέχτηκα με την προϋπόθεση να ντυθεί ξανά στα μπλε.
Τον τελευταίο καιρό ήταν μόνιμα ντυμένη στα μπλε, σαδιστικά πανέμορφη με τα 25 της.
...
Ο γιατρός, μετά τη συντριβή μου όπου τα συννεφάκια δεν ήταν των windows αλλά τα δικά μου- αν και προς στιγμή σκέφτηκα: -Πίσω και σ΄έφαγα Γκέιτς – προσπάθησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
-Δε χρειάζονται πολλά. Απλά θα κόψεις το κάπνισμα. Το τσιγάρο σε σκοτώνει.

Και τότε...
Ξαφνικά, απότομα, τελειωτικά, οριστικά και αδιαπραγμάτευτα...
Μίσησα την Παλλόμα.
Που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα αναγραμματισμός –με μια μικρή παραδοχή- του παλλ μαλλ που κάπνιζα.
Συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια, έκανε πως με αγαπούσε, δε μπορούσε χωρίς εμένα αλλά τελικά με πούλησε με το χειρότερο τρόπο.
Κι εγώ, άμα με πουλάνε, εξοργίζομαι. Άρχισα να τη βρίζω, εκεί μπροστά στο γιατρό.
-Τσακίσου από μπροστά μου άτιμη, μη σε ξαναδώ μπροστά μου, στο εξώτερο πυρ να παραδοθείς, να πας στην άγρια δύση να σε πηδήξει ο κάθε πικραμένος, μ΄εμένα ΤΕΛΟΣ.
Ο γιατρός μου έγραψε ένα σπρέι και ένα ηρεμιστικό.

Έτσι, με αυτό το τρυκ –όπως θα έλεγε κάποιος- έκοψα το κάπνισμα.

Τώρα, το πώς εμπλέκονται τα φασόλια Καστοριάς στο θέμα μας, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ εγώ να το ξεδιαλύνω, ίσως κάποιοι ψυχογράφοι-σουρεαλιστές-πολυταξιδεμένοι-πολύχρωμοι-αναλυτές εδώ μέσα μπορέσουν.
Εγώ απλά, πριν πάω στο γιατρό, είχα φτιάξει 1 κιλό φασόλια φούρνου και όταν γύρισα και όποτε ένιωθα την ανάγκη τσιγάρου, έτρωγα και από λίγα. Ελπίζω να μην αποκτήσω καμιά νέα, Καστοριανή εξάρτηση.
ΣΗΜ. Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Και μπορεί να γίνει και διδακτική.

[quote user="pixie" post="344972"]Τελικά, θα πρέπει να το πάρω απόφαση πως οι παραστάσεις θάρρους και το κυνήγι της αλήθειας μάλλον δεν εκτιμάται...
Οι παράπλευρες ''αρτηρίες ζωής'' μέσα στους γάμους δεν είναι πλέον εξαιρέσεις, αλλά κανόνας!


Πράγματα που φαντάζουν διαφορετικά, όμορφα και υποσχόμενα, το σκηνικό μιας υπέροχης αυταπάτης - νέας κοπής - άσχετα αν επί της ουσίας μπορεί να είναι πολύχρωμες γιρλάντες και μπιχλιμπίδια...  ;-)  :razz:
 
'Ονειρα, που ένας Θεός ξέρει αν θα πραγματοποιηθούν ποτέ ή θα καταλήξουν σε θλιβερό φιάσκο ψευδαισθήσεων...[/quote]

Αφού φτάσαμε να "ντύνουμε" λογοτεχνικά και το κέρατο, άστα να πάνε!!!

[quote user="kuria" post="344567"]κανενα παϊδακι παιζει ή μπα δεν... να το ξεχασω καλυτερα;[/quote]

Αν εσύ μπορείς να εφαρμόσεις την παραπάνω διαδικασία σε παϊδάκια...

τότε παίζει.
Εγώ δε μπορώ.
Θα ήταν ενδιαφέρον αν μας παρουσίαζες τη δική σου εκδοχή!!! :lol:  :lol:  :lol:

[quote user="KostasD33" post="344559"]

(το μαμίσαμε το κοτόπουλο στο τέλος)[/quote]

Ανώμαλε!!! :x

Στάσου επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων και των άγιων ημερών!

...όταν η προϊδέαση είναι ηδύτερη του ιδεασμού.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε προβεί σε ολοκληρωτική, αργή, βασανιστική έκδυση, αν και είχε ευκαιρίες, όμως μέχρι τότε θεωρούσε την προϊδέαση ήσσονος σημασίας στο παιχνίδι των απολαύσεων. Κάποιες επί μέρους εκδύσεις – στήθη, πλάτη, γλουτοί που είχαν εγκαταλειφθεί ηδονικά στα χέρια του να απογυμνωθούν από κάθε τι που θα εμπόδιζε την απόλαυση- δεν είχαν σταθεί ικανές να τον πείσουν πως, αν εφαρμόζονταν στο σύνολό τους, θα είχε πλέον αυτός φτάσει στον ιδεασμό.
………
Ξάπλωσε το γυμνό σώμα ανάσκελα.
Η θέα του, σε στάση πλήρους εγκατάλειψης και αποδοχής πάντων των μελλόντων να συμβούν –ούτως ή άλλως δε μπορούσε να κάνει και αλλιώς-, ήταν κάτι που του προκαλούσε συναισθήματα τρυφερότητας μα και ποταπής θήρευσης, αφού το θήραμα ήταν απροστάτευτο.
Πήρε ένα μυτερό μαχαίρι και άνοιξε το μανδύα ακριβώς στο κέντρο του στήθους.
Με τα δάχτυλά του έπιασε τα δυο αποσχισθέντα μέρη και τα τράβηξε απαλά.
Η σταδιακή αποκάλυψη της σφιχτής, σφριγηλής, ροδόχροης σάρκας καθώς απογυμνωνόταν από τα τελευταία ίχνη αιγίδας, τον εκστασίαζε. Παραστάσεις από στήθη που είχαν θωπευτεί από τα ακροδάχτυλά του, φρικιάζοντα από την προσμονή της επερχόμενης ηδονής, ήρθαν στο νου του και επέτειναν τη δική του απαντοχή της ευκταίας έκβασης. Τράβηξε με βία το μανδύα μέχρι τους γλουτούς.
Η αποκαλυφθείσα ούτω σάρκα, ωσάν να ρίγησε καθώς η κοφτή του ανάσα έφτασε καυτή επάνω της.

Άρχισε να εκδύει τους γλουτούς.
Τον εμπόδιζαν λίγο καθώς ήταν λυγισμένοι. Έπιασε με το ένα χέρι σταθερά το σώμα και με το άλλο τράβηξε το μανδύα, προσέχοντας να μη σκιστεί, κάτι που θα τον εκνεύριζε και θα του χαλούσε την ηδονική συνοχή της προϊδέασης και του επερχόμενου ιδεασμού.

Το μέρος του τεμαχισμού του σώματος ήταν πάντα κάτι που τον διήγειρε.
Έπρεπε να γίνει πολύ προσεκτικά και με περίσσια επιμέλεια.
Το μαχαίρι έπρεπε να βρει ακριβώς τις κλειδώσεις στα σημεία των χόνδρων- δεν έπρεπε επ΄ουδενί να αγγιχτούν τα συνδεόμενα κόκαλα και να πληγωθούν από το μαχαίρι- και να περάσει απαλά ανάμεσά τους, σαν να αφήνει ένα καμπύλο χάδι παράλληλο με τη δική τους καμπυλότητα.

Άρχισε από τα κάτω άκρα.
Τα κάτω άκρα είναι πάντα πιο ενδιαφέροντα από τα άνω, καθώς μπορούν να ανοίγουν με χάρη -όταν φυσικά είναι ακόμα στη θέση τους-, να λυγίζουν στην κλείδωση και να περπατούν μεταφέροντας το σώμα σε ολάνθιστους αγρούς, σπαρμένους με εκείνα τα τρυφερά, μοβ λουλουδάκια που κρύβουν τους σπόρους της απόλαυσης.

Απόθεσε με προσοχή στο τραπέζι το ένα αποκοπέν κάτω άκρο, μετά το άλλο, μετά συνέχισε με τα άνω άκρα, όλα με επιμέλεια βαλμένα το ένα δίπλα στο άλλο κι έμοιασαν -σε αυτόν φυσικά- ότι αυτή ίσως θα ΄πρεπε να είναι η φυσική τους θέση και ότι αν ήταν απαρχής έτσι αυτός δε θα παιδευότανε.
Τέλος, αφού αποκόλλησε τα στήθη από το υπόλοιπο σώμα, το έκοψε και αυτό σε τέσσερα κομμάτια.

Και τώρα έφτασε η στιγμή της μέγιστης απόλαυσης.
Είχε ήδη ανάψει το τζάκι από νωρίς και τα πυρωμένα κάρβουνα έμοιαζαν να προκαλούν τα τεμαχισμένα μέλη.

……………
Το τεμαχισμένο και χωρίς πέτσα πλέον κοτόπουλο –έπρεπε να προσέχει και τη χοληστερίνη- τοποθετήθηκε στη σχάρα, πάνω στα κάρβουνα.
Άνοιξε το κρασί, έβαλε λίγο στο κρυστάλλινο ποτήρι, άναψε ένα τσιγάρο και περίμενε να ψηθεί το κοτόπουλο.
Είχε φτάσει πια η πολυπόθητη ώρα του ιδεασμού.

Θα ήταν άρεγε ηδύτερος της προϊδέασης;

[quote user="kuria" post="344535"]η πουτανα ειναι γυναικα... ο πουτανος τι ειναι;[/quote]

Ρε σα δε ντρέπεστε, άγιες μέρες που είναι. :x

[quote user="pixie" post="344509"][quote user="kuria" post="344502"]τι τραβαω κι εγω η "σχεδον" γυναικα...  :lol:[/quote]

Αμ, εγώ? Που δεν καταλαβαίνω τίποτα από ό,τι μου συμβαίνει σήμερα?  :roll:  :mricy:  :mrblue:

Αισθάνομαι μισός άνθρωπος χωρίς το όπα! Αυτό είναι... :sad:


Μου φαίνεται βελτίστη η ιδέα να ασχοληθώ κι εγώ με την χλωρίδα, αλλά και την πανίδα μαζί...[/quote]

Το πατάρι να μην ξεχάσεις.
Δεν ανήκει στην πανίδα μήτε στη χλωρίδα.  :razz:

[quote user="black_velvet" post="344469"]Τώρα το όπα χορεύεται σε νέους ρυθμούς.  ;-)

Καλώς τον! Καιρό είχαμε να σε δούμε.  :smile:[/quote]

Καλώς σας ξαναβρήκα!
Ένα όπα χορεύον, ό, τι καλύτερο.
Κι ας κρατήσουν οι χοροί και θα βρούμε αλλιώτικα, στέκια επαρχιώτικα


 [smiley smilie=8 fontcolor=CC6622 shadowcolor=FF9900 shieldshadow=1]ταπί και ψύχραιμος[/smiley]

[quote user="kuria" post="344435"]στα οπα οπα σ΄ειχα και σε ζηλευανε;

οπα μεγαλε!!!  :lol:[/quote]

Καλά ήταν τότε, τώρα τι γίνεται!   :lol: :lol:  :lol:

[quote user="pixie" post="344437"]Xμμμ... Πολύ ευρηματικό αλλά και ουσιαστικό το κείμενό σου! ;-)

Εντυπωσιάστηκα... οι επινοήσεις σου έχουν ορατότητα.


Και μην ξεχνάς: Το κλειδί το έχει πάντα μόνο ένας! :smile:[/quote]

Και το δεύτερο όπα το έχει πάντα μόνο ένας.
Το φαινομενικά θύμα αλλά ουσιαστικά, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Περιμένοντας το χαμένο όπα, σκέφτηκα να κουρέψω το γκαζόν, να ψάξω το πατάρι και να πάω στην παραλία

Όταν περιμένεις κάτι, π.χ. ένα όπα που πιθανόν έχει χαθεί κάπου εκεί γύρω ή το κλειδί του συρταριού όπου έχεις φυλάξει τις μετοχές της σχέσης σου και που θέλεις να τις ρίξεις μια ματιά, το χειρότερο που έχεις να κάνεις είναι να μένεις άπρακτος, παθητικός, αδρανής, ομφαλοσκόπος, γιατί ούτε το κλειδί ούτε το όπα έχουν πόδια να περπατήσουν και να έρθουν να σε βρουν και να σου πουν:
-Εδώ είμαστε μάστορα.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει, που έλεγαν και οι αρχαίοι μας, μόνο που εδώ δεν υπάρχει Αθηνά πια.
………
Ένα όπα μπορεί να είναι τόσο μικροσκοπικό, που μπορεί να κρύβεται ανάμεσα στα νιόβγαλτα, τρυφερά, αχνοπράσινα φυλλαράκια του γκαζόν όπου τριγυρνάει ανάμεσά τους, παίζοντας και κοροϊδεύοντάς τα με χάρη, ανεβαίνοντας στην κορυφή τους και πηδώντας μετά στο υγραμένο από τη βροχή χώμα, βάζοντάς τα να μαλώνουν μεταξύ τους, λέγοντάς τους ότι το ένα έχει πιο ωραίο χρώμα από το άλλο και προσέχοντας πάντα να είναι αόρατο σε σένα για να μην το βρεις και του χαλάσεις το παιχνίδι του.

Όπως επίσης μπορεί να είναι τόσο μεγάλο που όταν κοιτάζεις μακριά στη θάλασσα κάποιο φθινοπωρινό, χρυσοκίτρινο, θλιμμένο απόγευμα και βλέπεις μέσα στην ελαφριά ομίχλη ένα σκοτεινό, μεγάλο όγκο να αχνοφαίνεται μακριά, να μη μπορείς να διακρίνεις αν είναι το καράβι της γραμμής, που μπορεί να φέρνει οτιδήποτε ή το χαμένο όπα που, αφού ταξίδεψε σε μακρινές, άγνωστες και μυστηριώδεις θάλασσες, γυρίζει αποκαμωμένο και ξεπνοημένο από το ταξίδι του να βρει απάγκιο.
………
Ένα όπα μπορεί να είναι τόσο αφηρημένο -η και αφημένο- που μπορεί να ανέβηκε στη σκαλίτσα με τα τρία σκαλοπάτια, να άνοιξε την πόρτα του παταριού, να μπήκε μέσα, ψάχνοντας για έναν παλιό πίνακα-αντίγραφο του Μποτιτσέλι και να ξεχάστηκε εκεί, χαμένο μέσα σε σκέψεις, προβληματισμούς και αμφιβολίες, ανάμεσα σε ένα σωρό πράγματα, που κάποτε ¨ζούσαν¨ μαζί σας στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα, στην κουζίνα, στον κήπο, -να π.χ. μια παλιά καφετιέρα που είχε φτιάξει ένα σωρό καφέδες, άλλοτε γλυκούς και άλλοτε πικρούς, ένα μικρό χαλάκι του μπάνιου όπου είχατε σκουπίσει τα πόδια σας είτε μαζί είτε χώρια, ένα παλιό, κεντητό μαξιλάρι που άλλοτε σας ξεκούραζε και άλλοτε σας διέγειρε, ανάλογα με τη θέση που το βάζατε, ένα μικρό σκαλιστήρι που σκαλίζατε τον κήπο ή και ¨σκαλίζατε¨ τη σχέση σας κι ένα σωρό άλλα- αλλά τώρα είναι άχρηστα, παραπεταμένα, ξεχασμένα.

Περιμένοντας λοιπόν το χαμένο όπα, κούρεψα το γκαζόν μπας και ανακαλύψω αυτό το μικρό διαβολάκι που κρυβόταν, πήρα ένα φακό και άρχισα να ψάχνω στο πατάρι να βρω το "άληκτο" όπα ανάμεσα στα "ληγμένα" πράγματα και μετά κίνησα για την παραλία να δω τι ήταν αυτό το μυστηριώδες που αχνοφαινόταν, εφοδιασμένος όμως τώρα με κιάλια.
…….
Όλα τούτα τα παραπάνω έκανα –και σας προτείνω να κάνετε το ίδιο, κάπου, κάπου-.
Και όχι χωρίς λόγο φυσικά.
Μετά από μια μικρή διένεξη για ένα σοβαρό θέμα, πόσες μοίρες θα έχει κλίση η τηλεόραση σε σχέση με τον καναπέ, άκουσα τη φωνή της από τα παραδίπλα δωμάτιο:
-Εγώ φταίω που σε έχω στα όπα…

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πέρασε ένας παλιοκερατάς χεβιμεταλλάς με ένα αυτοκίνητο κινητή ντίσκο στη διαπασών και δεν άκουσα παρακάτω.
Ειπώθηκε ποτέ το δεύτερο όπα;
Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι.
Εγώ πάντως, καλού κακού, το ψάχνω.
Γιατί ζωή χωρίς δύο όπα δε νοείται.   :cry:

Όχι, δεν είναι η νέα δισκογραφική δουλειά του Νίκου Παπάζογλου, σαν την εκδίκηση της γυφτιάς ούτε ξαφνικά οι τζιπούρες ανοιχτής θαλάσσης αποφάσισαν να εκδικηθούν τις των ιχθυοτροφείων γιατί τους τρώνε το ψωμί τους αλλά...
..............................
Τον τελευταίο καιρό που κατάφερα να μείνω μακριά από τα καταθετήρια ψυχών, όπου κατατίθενται τούτες αύτες αυτοπροσώπως  μέσω παιχνιδιών,  συμβουλών, στιγμιαίων λέξεων...
και που στο τέλος ανακράζεις...
 
Ματαιότη ματαιοτήτω, τα πάντα ματαιότη.................

Κατάφερα λοιπόν,
Να δω τηλεόραση.

Είναι απίστευτο για πόσα πολλά πράγματα μπορείς να ενημερωθείς από την τηλεόραση!
Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ το κεφάλαιο των...γεννήσεων.
Γεννήσεις οχτάδυμων, αστέρων - ουράνιων και κυρίως επίγειων με πάρα πολύ ωραία στοιχεία κατάλληλα για το προξενήτρες, γεννήσεις ιδεών και...
γεννήσεις τάξεων...
όπως η συμπαθέστατη τάξη των ...τζιπουράτων.

Στην πράξη, δεν είναι ακριβώς γέννηση αλλά αναγέννηση.
Η τάξη αυτή ξεκίνησε να γεννιέται δειλά-δειλά πολλά χρόνια πριν, από τους κυνηγούς.
Έβλεπες ένα τζιπ και γύρω τρέχανε σκυλιά –που θα έλεγε και η Μπέλλου-.
Πήρε μεγάλη ανάπτυξη, πριν αρκετά χρόνια, όταν η τότε κυβέρνηση πήρε το εντελώς φιλολαϊκό μέτρο να χαρακτηρίσει κάθε Κολωνακιώτη που είχε μια πεζούλα με κρεμμύδια στο χωριό του, σαν αγρότη.
Έτσι, το Κολωνάκι γέμισε με τζιπούρες, πιο πολλές από την ευρύτερη αγροτική περιοχή της Πελοποννήσου και των Ιονίων νήσων ομού.
Τα μετέπειτα χρόνια, δεν πάρθηκε κανένα άλλο φιλολαϊκό μέτρο δυστυχώς με αποτέλεσμα, οι Έλληνες που ζουν στο όριο της φτώχειας – περίπου 20%- να ξεπεράσουν αυτούς που ζουν στο όριο της τζιπουριάς-περίπου 12%- .

Ευτυχώς όμως...
Η σημερινή λαοπρόβλητη κυβέρνηση του ...εις ανδρός- είτε Καραμανλής λέγεται είτε 151ος βουλευτής λέγεται και οι δυο ...εις είναι- θέλοντας να καλύψει τα κενά τόσων χρόνων...
αποφάσισε να πάρει δραστικά μέτρα, έτσι ώστε στα όρια της τζιπουριάς να βρεθεί το 50% των Ελλήνων.
............
Το κύριο γνώρισμα του τζιπουράτου είναι ...το αφ΄ υψηλού – όχι, δεν είναι το τζιπ και να μελετάτε περισσότερο, να μη σας ξαναπιάσω αδιάβαστους-...
διότι ο τζιπουράτος μπορεί να οδηγεί το Χιουντάι της οικογένειας γιατί μπιτζίνη γιοκ για το τζιπ ή να έχει η γκόμενα τζιπ (παίζει κι αυτό) η να έχει Χιουντάι και μην έχει καν τζιπ αλλά να σκέφτεται να αγοράσει- αλλά...
το αφ΄ υψηλού, αφ΄ υψηλού!!!

Οποία αρχοντιά εκπηγάζει από το αφ΄ υψηλού του, δε λέγεται.
Θα το έχετε προσέξει στους δρόμους φαντάζομαι.
Οι τζιπουράτοι είναι υπεράνω κοινωνικοοικονομικών τάξεων, νόμων, κομμάτων, επαγγελμάτων, ιδεολογίας εισοδημάτων, θρησκευμάτων και λοιπών φυσικών φαινομένων.
Με λίγα λόγια:
Είναι η τάξη του μέλλοντος.
..........
Χάρη λοιπόν στα γενναία μέτρα του ...εις ανδρός...
Είδα διαφήμιση τζιπ όπου...
Τζιπ αξίας 70.000 Ευρώ προσφέρεται στην εξευτελιστική τιμή των 35.000 Ευρώ.
Δηλαδή 70.000 μείον τέλη, μείον ΦΠΑ, μείον έκπτωση, συν πατάκια, συν γυάλινη οροφή, συν πάτωμα με χαλιά Μπουχάρας, συν αισθητήρα βροχής, ανέμων, ανεμοβλογιάς κλπ.
ΜΟΝΟ ΤΑ ΜΙΣΑ ΛΕΦΤΑ!!!

Είναι πραγματικά μια πρόκληση και δικαίως εκδικείται η τζιπουριά.

Θα έγραφα και άλλα περί της συμπαθούς τάξης αλλά...

Πρέπει να προλάβω μια σούπερ προσφορά, όπου...
Έμπορος ευφυέστατος δεν κάνει 35.000 Ευρώ έκπτωση μεν αλλά δίνει το τζιπ χωρίς ένα Ευρώ!!!!
( Στον άλλο, που επειδή του τελείωσε το στοκ αλλά θέλει να ευχαριστήσει την πελατεία του και δε δίνει τζιπ μεν αλλά δίνει την έκπτωση των 35.000 στο χέρι, μετρητά, δεν πάω γιατί θέλω τζιπ οπωσδήποτε).

ΤΖΙΠΟΥΡΑΤΟΙ ΤΟΥ Α33, ΣΑΣ ΕΡΧΟΜΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ !!!!!!!!!!!!!!!!

(Πώς είπε ο Μαρξ, αν ενθυμούμαι καλώς: Τζιπουράτοι όλων των τάξεων ενωθείτε) ;

Κάπως έτσι.

[quote user="antiope" post="305240"]allo pali kai touto....ti mathainei kaneis!!!

egw ena pragma den mporw na katalabw...ti sxesh exei to pony...ante ta upoloipa...ta ferneis apo dw ta ferneis apo kei kapoia sxesh exoun me to sex...to pony pou kollaei???
[/quote]

Μα καλά!
Σοβαρά μιλάς;;;;;;;;;
Αν δεν έχει το πόνυ σχέση με το σεξ, τι έχει τότε;
Δεν έχεις κάνει ποτέ σεξ και ένα πόνυ να καλπάζει στο δωμάτιο και συ να προσπαθείς να συγχρονιστείς με τον καλπασμό του;

Φαίνεται πως όχι.
Γιαυτό  μιλάς

[quote user="hASMA" post="304879"]Βρε άκου που σου λεω!!
...αντε καλα, θα το κανω.
1. Ένα πόνυ. -> Το πονι το διωχνουμε, μας αποσπαει την προσοχη

2. Μια βαλίτσα. -> Αυτη υπαρχει, αλλα ειναι αδεια κατω απο το κρεβατι με αραχνες, γιατι περιμενει ποτε θα ξαναπαμε ταξιδι (οχι συντομα  )

3. Ένα κουτί Νεσκαφέ. -> Υπαρχει φυσικα το Νεσκαφε, το μετριο το 100αρι, μισογεματο γιατι το πινουμε κ δεν προλαβαινουμε να παρουμε το επομενο.

[/quote]

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΕΣΤ:

Ωσαύτως ως η kuria και επί πλέον:
ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΚΟΥΤΙ ΤΟΥ ΝΕΣΚΑΦΕ[size=14] ΚΑΙ[/size] ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΟΤΕ ΚΑΙ ΑΝ ΠΑΤΕ  :razz: