Παράθεση από: "matesalato"αναρωτιεμαι αν ο πονος φευγει ποτε  η απλα τον συνηθιζεις:
αναρωτιεμαι αν το ψεμα σου αφηνει σημαδια;
αναρωτιεμαι αν οταν εισαι ευτχυσμενος αυτο μενει;
Οπως επισης σε ρωταω τωρα γιατι με ξυπνησες; γιατι με εκανες ξανα να αρχισω να ονειρευομαι; ενα συγγνωμη ειναι αρκετο; φτανει;
Οταν λοιπον τα αστερια γινουν μπλε τοτε και εγω ξανα στον Ερωτα θα πιστεψω...

(γιατι εσυ δεν καταλαβες ποσο σιχαινομαι το ψεμα;;; )

τον πόνο ΄τον συνηθίζεις
το ψέμα πάντα αφήνει σημάδια και στους 2
"με ξύπνησες "ήταν άλλου λέξη.........
το συγνώμη δεν αρκεί ποτέ.συγγνώμη σε ποιόν πρώτα.στον εαυτό μου που έκανα κάποιον να με διώξει?συγνώμη που πίστευαν σε κάτι και το ισοπέδωσα?συγγνώμη στα συναισθήματα??
τίποτα ποτέ δεν φτάνει.....μόνο η ψυχή σου στον παράδεισο!

..................

τη δυνατή και ίσως ανάξια για κάποιον κατάφαση

το λάθος που δεν το έκανες........
αυτό είναι πιο οδυνηρό.
το όνειρο της πραγματικότητας που χάριζε χαμόγελο σε μια ψεύτικη γκριμάτσα.σε μια ανόητη,σε μια ανώρημη που δώθηκε αξία

Παράθεση από: "matesalato"Εξακολουθω να αναρωτιεμαι και να ψαχνω για τον ανωφελο ερωτα που βασταζα χωρις να ξερω αν η πραγματικοτητα ειναι το θετικο η το αρνιτικο της υπαρξης μου.Αλλο προσωπο και αλλο φατσα.Η ψυχη,στο αυριο και στο ποτε.Το σωμα, στο τωρα.Κανεις δεν προτιμα το παρελθον. Εσυ;

η αδυναμία που δεν δέχεται κάποιος.μια αγγαλιά με πρόσωπο άλλου....
λυπάμαι το πρόσωπο αυτό. ακόμα πιο πολύ επειδή κοροιδεύει τον εαυτό του και αυτόν που θέλει πραγματικά.σκορπάει τον πόνο με τα αγκάθια του ρόδινου έρωτα οπυ έχει......